คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : =KrisLay= 3 = " อย่าเอาเมืองฉันไป " [100%]
--ตอน อย่าเอาเมืองฉันไป—
“ยินดีจริงๆครับที่วันนี้คุณคริสวูยอมสละเวลามาทานข้าวกับผมและลูกชาย” ชายวัยกลางคนซึ่งแก่กว่าคริสกล่าวอย่างยินดี ร่างสูงเองก็เช่นกันที่ได้มาพบกับคู่ค้าใหม่ซึ่งเป็นเจ้าของบริษัทแปรรูปผลิตภัณฑ์ทางการเกษตรที่ใหญ่ที่สุดแห่งหนึ่งของเกาหลี
“ผมต่างหากล่ะครับที่รู้สึกยินดี” คริสเดินมาส่งผู้ใหญ่ขึ้นรถตู้ที่จะพาไปโรงแรมที่พัก หน้าตาหล่อยังยิ้มให้แขกระรื่นแต่ใจก็คิดถึงแต่คนที่บ้าน
“อาหารร้านนี้อร่อยมากจริงๆเลยครับ จะสังเกตได้ว่าแทยงทานเรียบเลย” ชายหนุ่มเอ่ยแซวลูกชายของตน แทยงยิ้มน้อยๆอย่างสุภาพ คริสเองก็หัวเราะ
“เอาไว้โอกาสหน้าผมจะพาทานอาหารอร่อยๆอีกนะครับ ในปักกิ่งเนี่ยชิมกันทั้งปีก็ไม่หมด”
“ฮ่ะๆๆ รบกวนคุณคริสจริงๆ ผมเกรงใจคุณมาก คุณคงภาระเยอะแยะทั้งครอบครัวและธุรกิจ ได้ข่าวว่าภรรยากำลังตั้งท้องลูกคนที่สี่อยู่หรือครับ?”
“อ๋อ..ใช่แล้วครับ”
“อืม...ยินดี น่ายินดีจริงๆ คุณคงเป็นคนขยันมาก” เอ่ยพร้อมส่งสายตาระยิบระยับอย่างรู้กัน คริสเองก็หัวเราะแล้วเกาท้ายทอยแก้เก้อ
“อ้อ จริงสิครับ แทยงสนใจเรื่องไร่ผลไม้ทฤษฎีใหม่ของคุณมาก ถ้าไม่ว่าอะไรแกอยากจะขอเข้าไปชม คุณคริสจะสะดวกหรือเปล่า?”
“ได้ทุกเมื่อเลยครับ ขับรถเข้าไปดูในสวนได้เลย ช่วงนี้ส้มกำลังออกผลพอดี” ร่างสูงยิ้มให้รุ่นเด็กกว่าอย่างใจดี แทยงดูจะเป็นคนไม่ค่อยพูดแต่ก็สุขุมมากอนาคตคงจะเอาการเอางานเหมือนพ่อ
“ขอบคุณคุณคริสมากนะครับ” แทยงโค้งให้เขาตามธรรมเนียมก่อนที่คนทั้งคู่จะขึ้นรถตู้เพื่อกลับไปยังที่พัก ส่วนคริสเองก็รีบขับรถกลับบ้านเช่นกัน
.
.
.
“ป่ะป๊าฮะ!”
“ป่ะป๊า!” คริสผู้นั่งกึ่งนอนเอาหัวพิงพนักโซฟาหลับตาอยู่นิ่งๆสัมผัสได้ถึงแรงกระแทกดึ๋งๆของสองพลังงานแฝดที่กระตือรือร้นจะมาขย่มเขาให้สนใจตัวเองมากกว่าการนอนให้ได้!
ขย่มกันแบบนี้ต้องอยากได้อะไรแน่ๆ
แต่ขอโทษทีลูก คนที่ป่ะป๊าชอบให้ขย่มมีแค่หม่ะม๊าเท่านั้นล่ะ
“อ่า...สองแฝดกระตือรือร้นมากวนป่ะป๊างีบแบบนี้มีอะรึเปล่าครับ?” ในที่สุดก็ต้องยันตัวขึ้นนั่งตรงๆเอามือใหญ่ๆลูบหน้า สองแฝดกระเถิบตัวขึ้นมาเกยบนตัวเขายิ้มแป้นแล้นแล้วถามเสียงใส
“ป่ะป๊าชอบซุปเปอร์ฮีโร่ตัวไหนที่สุด?” อู๋ฟ่านถามเขา คริสครุ่นคิดไปเล็กน้อยว่ามีซุปเปอร์ฮีโร่ตัวไหนบ้างที่ตอนเด็กๆเขาเคยดู
“ป่ะป๊าชอบซุปเปอร์แมน” ลูกแบะปากคว่ำทันที
“ไม่ใช่! ในเบ็นเท็นสิในเบ็นเท็น!” คริสขมวดคิ้ว เบ็นเท็นนี่เขาเคยได้ยินแค่เสียงตอนที่ลูกดูเท่านั้นล่ะ ไม่เคยตั้งใจดูเป็นเรื่องเป็นราวรู้แค่มันมีเอเลี่ยนสิบตัวที่มาจากนาฬิกา เขารู้แค่นั้น
“ป่ะป๊าไม่รู้ ป่ะป๊าไม่เคยดู”
“ป่ะป๊าจะไม่เคยดูได้ยังไง! ก็น้องอี้กับน้องอู๋ดูกันทุกเช้า!”
“…” แต่ร่างสูงคิดชื่อเอเลี่ยนพวกนั้นไม่ออกจริงๆนี่
“ป่ะป๊าบอกมาเร็วๆชอบตัวไหน?”
“เอ่อ...โฟร์อาร์ม?” รู้สึกจะได้ยินชื่อไปตัวนี้บ่อยที่สุดนะ กับอีกตัวที่ชื่อไดม่อนเฮดอะไรนี่ล่ะ
“ใช่มั้ยๆป่ะป๊า! โฟร์อาร์มเท่สุดๆไปเลยใช่มั้ย!” ลูกดูจะมีความสุขนะที่พ่อชอบตัวละครตัวเดียวกัน ถึงได้ขย่มโซฟากันใหญ่เลย
“คะครับๆเท่สุดๆเลย” บินก็ไม่เห็นได้ ซุปเปอร์แมนดีกว่าตั้งเยอะ -____-
“น้องอู๋อยากได้ชุดโฟร์อาร์ม!”
นั่นไง...กูว่าแล้วต้องมาอ้อนซื้อของจริงๆด้วย
เหมือนหม่ะม๊าไม่มีผิด!
“น้องอี้ก็อยากได้ชุดไดม่อนเฮด!”
“แล้วราคามันเท่าไหร่?”
“ชุดละ 3200 บาทฮะ!”
ชุดเหี้ยอะไรแพงขนาดนั้น!!
ใส่แล้วจะมีหัวป็นเพชรจริงๆมั้ยตอบ?!!
“ป่ะป๊าซื้อให้หน่อยน๊า!” ทั้งสองตะโกนออกมาพร้อมกับเขย่าแขนเขาไปด้วย
“นะป่ะป๊าซื้อนะฮะ”
“น๊า // นะๆๆ”
“ทะทำไมมาขอป่ะป๊าล่ะ ให้หม่ะม๊าซื้อให้สิ” เลย์อยู่แต่บ้านวันๆคงไม่ค่อยได้ใช้จ่ายอะไรน่าจะเหลือเงินเก็บเยอะกว่าเขา ไปให้หม่ะม๊าซื้อให้สิ
“หม่ะม๊าบอกให้มาขอป่ะป๊า (‘ ‘)”
“หม่ะม๊าบอกว่าเงินเดือนเดือนนี้ซื้อครีมหมดแล้วจะขอป่ะป๊าอยู่เหมือนกันฮะ (‘ ‘)”
อะไรกันเนี่ย?!
เลย์ซื้อครีมอีกแล้วเหรอ?! เมื่อวันก่อนก็เห็นพัสดุมาส่งตั้งลังใหญ่! ตั้งแต่ท้องลูกคนนี้ของประทินโฉมเข้าบ้านไม่ได้หยุด!
“เอ่อลูกๆครับ สองแฝด ป่ะป๊าว่าเรามาคุยกันก่อน”
“ฮะ! (‘ ‘) (‘ ‘)”
“ของที่จะเอาเนี่ย จะเอาไปทำอะไร?”
“ง่า... เอามาใส่จิ” อี้ฟ่านตอบออกมาอย่างไม่ค่อยมั่นใจนักแต่มันเป็นชุดซื้อมาก็ต้องใส่
“เอามาใส่แค่นั้นหรอครับ อู๋ฟ่านล่ะ จะอาชุดไปทำอะไร?” คริสว่าของพวกนั้นมันไร้สาระไม่ค่อยมีประโยชน์ ซื้อมาก็รกบ้าน แถมใส่ได้ครั้งสองครั้งก็คงต้องทิ้งเพราะสองแฝดโตไวเหลือเกิน
“กะ ก็น้องอู๋ชอบ เลยอยากได้เฉยๆ”
“ฟังป่ะป๊านะ ป่ะป๊าว่าชุดเนี่ยมันแพง อีกอย่างคือมันไม่มีประโยชน์เอาไปใช้อะไรก็ไม่ได้”
“ง่า แต่ป่ะป๊าฮะ น้องอู๋กับน้องอี้อยากได้จริงๆนะ (;___;)”
“ไม่เอา ป่ะป๊าไม่ซื้อ เงินสักบาทกว่าจะหามาได้มันยากรู้มั้ย?” ลูกหัวเด็กน้อยด้วยความเอ็นดูเมื่อไม่มีข้อมูลจะมาเถียงเขาได้ จึงทำได้เพียงจ๋อยหู่เท่านั้น
“แต่...อยากได้อ่ะป่ะป๊า” ช้อนตามองด้วยตากลมใสที่คลอหน่วงไปด้วยน้ำตา คริสมองแล้วเกือบจะเผลอตัวอนุญาตแล้ว เป็นผู้ชายที่แพ้น้ำตา เด็กเล็กและสตรีมีครรภ์!
“ไม่เอา ไว้มีเหตุผลที่ดีกว่านี้มาพูดกันแล้วป่ะป๊าจะซื้อให้แต่เหตุผลต้องดีจริงๆตกลงมั้ยครับ?”
“…”
“ไม่มีอะไรแล้ว งั้นป่ะป๊าไปนอนแล้วนะ” ร่างสูงพูดตัดบทเอาไว้แต่เพียงเท่านั้นแล้วลุกขึ้นเดินเข้าห้องนอนไป มือหนายกขึ้นปิดปากที่หาวกว้างของตัวเอง ร่างใหญ่แทรกตัวเข้ามาในห้องแล้วก็ต้องชะงักกับกลิ่นของเครื่องสำอางที่ฟุ้งไปทั้งหมด
“คริส…” ร่างบางเรียกเสียงอ่อนเสียงหวาน ลุกขึ้นจากโต๊ะเครื่องแป้งแล้วผายมือวิ่งเข้ามากอดเขาเอวเขาหลวมๆจากด้านข้าง เอนหัวซบไหล่หนาอย่างออดอ้อน
ไม่ต้องทำถึงขนาดนี้ก็ได้นะเลย์ ฉันรู้แผนแล้วว่ามาขอตังค์ =____=
“ว่าไงเลย์?”
“คริสลองดมนี่สิ ฉันเพิ่งทาแฮนด์ครีมตัวใหม่ชอบกลิ่นนี้รึเปล่า?” คริสจำต้องดมมือบางที่ยื่นมาตรงหน้าเขาแล้วพยักหน้ารับเบาๆ เท่านั้นเลย์ก็ยิ้มกว้างจนแก้มบุ๋มสายตาระยิบระยับมีความสุขอย่างเห็นได้ชัด
“ใช่มั้ยล่า แฮนด์ครีมตัวนี้หอมมากๆเลยเนอะนี่ลองซื้อมาทดลองใช้ตัวเดียวอยากได้ตัวอื่นด้วยอ่า” กอดแขนสามีแล้วเขย่าเบาๆออดอ้อน คริสรู้สึกเวียนหัวกับกลิ่นหอมนู่นนี่ที่เต็มห้องไปหมดไม่รู้ว่ากลิ่นไหนเป็นกลิ่นไหนและคิดว่าภรรยาก็คงจะแยกไม่ออกเช่นกัน
“เอ่อ เลย์แต่ที่ตั้งอยู่บนโต๊ะเนี่ยมันก็เต็มแล้วนะ” คริสมองไปที่โต๊ะเครื่องแป้งแล้วก็พบว่ามันเต็มมากจริงๆทั้งครีมเป็นกระปุก เป็นหลอด ที่แกะแล้วและที่ยังอยู่ในแพกเกจสวยๆ ร่างสูงทึกทักเอาเองว่าที่ซื้อมาเนี่ยบางทีอาจจะไม่ได้ซื้อมาเพราะจำเป็นใช้หรอก ชอบแพกเกจมันทั้งนั้นล่ะ
“คริสรู้ใจที่สุดเลย! นี่กำลังจะขอคริสซื้อโต๊ะใหม่ด้วย!”
ห๊ะ?!!!
“ขอแค่ตังค์ก็พอเดี๋ยวโต๊ะฉันไปเลือกเองนะแต่ตอนนี้เงินมีไม่พอแล้วคริสอ่า”
“…”
“คริส ที่รัก อยากได้ครีมเพิ่มอ่า อีกไม่กี่ตัวเองและก็โต๊ะตัวนึงนะ”
“…”
“นะๆๆๆ” ร่างสูงรู้สึกวิงเวียนศีรษะคล้ายจะเป็นลม ทั้งแม่ทั้งลูกต่างเร่กันเข้ามาขอเงินเขา ทุกคนต่างเห็นเขาเป็นเอทีเอ็มหรือไง ลูกชายสองคนก็อยากได้ของเล่น เมียก็อยากได้ครีม นี่ถ้าตอนนี้ฟ่านชิงพูดได้ไม่รู้จะมาอ้อนขอจุกนมใหม่รึเปล่า
“เลย์ พอเถอะ”
“คริสจะไปซื้อให้เองใช่ป่ะ *-*” แววตาหวานระยิบระยับมีความสุขอย่างเห็นได้ชัดแต่ร่างสูงกลับถอนหายใจแล้วส่ายหน้าเบาๆ
“ที่ซื้อมาเนี่ยใช้หมดสักตัวแล้วยัง?”
“เอ่อ..กะก็ยังอ่ะ” ร่างบางนิ่งเงียบก่อนเอ่ยเสียงหวานที่อ่อยลงอย่างเห็นได้ชัด
“แล้วที่ซื้อมาเยอะแยะมากมายเนี่ย ครีมตัวนึงกระปุกตั้งใหญ่ทาแค่ใต้ตาเล็กแค่นั้นเมื่อไหร่มันจะหมด?”
“…”
“แล้วจะเอาไปใหม่ทำไม?”
“ง่า...คริสอ่า ก็ฉันอยากได้นี่” ร่างบางบุ้ยปากอย่างเด็กที่ถูกขัดใจ ถึงมันจะน่ารักมากก็เถอะแต่คริสก็ไม่เห็นถึงความจำเป็นฉะนั้นเขาจะไม่ใจอ่อน
“นี่ โตๆกันแล้วนะอยากได้อะไรก็ให้มันมีเหตุผลหน่อยสิอีกอย่างนะถ้าเกิดใช้แล้วแพ้หน้าพังขึ้นมาจะรู้ได้ไงว่าแพ้ตัวไหน?”
“อืม..นั่นสิแล้วถ้าสวยขึ้นก็ไม่รู้ว่ามาจากตัวไหน” มือบางนาบใบหน้าหวานของตัวเองพร้อมทำใบหน้าครุ่นคิด
“คุยกันรู้เรื่องแล้ว งั้นฉันไปนอนก่อนนะ” คริสเอาค่อยๆถอดมืออกจากมือที่ภรรยารัดเขาอยู่ รู้สึกง่วงจนตาแทบปิด พรุ่งนี้เช้าก็มีประชุมอีกคงต้องรีบนอน
ร่างสูงกำลังเข้าสู่โหมดขี้เซาเขาเลิกผ้าห่มแล้วแทรกตัวเข้าไปนอนในเตียงอุ่นๆ ครางต่ำออกมาอย่างสบายแต่กลับสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่างที่คืบคลานเข้ามาใกล้
“คริส แต่ฉันยังไม่มีบอดี้โลชั่นตัวนั้นเลยอ่ะ”
“….”
“รีวิวบอกว่าดีมากๆเลยน้า ผิวเนียนนุ่มวิตามีอีสูงตั้งสามสิบเปอร์เซ็นแน่ะ” ใบหน้าหวานเกยลงบนบ่ากว้างมือบางลูบอกหนาเบาๆออดอ้อน
“…..”
“เวลาคริสจับมือเลย์จะได้นุ่มๆมือไงไม่ดีเหรอ?”
“…..”
“คริส?”
“คร่อก....”
“โอ๊ย! หลับลงได้ไงเนี่ย!” มือบางตีลงบนอกแกร่งด้วยความหงุดหงิดผละออกจากการเกยไหล่อ้อนเหมือนลูกแมว ร่างบางได้แต่นั่งพิงหัวเตียงด้วยอารมณ์ที่ขุ่นเคือง เสียงกรนแบบนั้นละคงหลับไปแล้ว หนีกันดื้อๆแบบนี้ได้ไง คริสนะคริส!
วันนี้บ้านเงียบกว่าปกติเพราะคริสออกไปทำงานตั้งแต่เช้าส่วนสองแฝดและฟ่านชิงก็ไปเที่ยวบ้านคุณปู่คุณย่า มีแค่เลย์และแม่บ้านที่กำลังทำงานอยู่เงียบๆ ร่างบางเบื่อ ไม่รู้จะทำอะไรในตอนเช้าๆแบบนี้ คนตัวเล็กมองออกไปนอกบ้านแล้วก็เห็นส้มที่ออกลูกเหลืองสุกอยู่เต็มต้น ร่างบางเลยกะว่าจะเอาส้มพวกนี้มาคั้นรอเด็กๆกลับมาทาน ช่วงนี่เริ่มหนาวแล้วด้วย วิตามินซีคงช่วยป้องกันหวัดให้ลูกๆได้
รถวอลโว่ใหม่เอี่ยมแล่นเข้ามาอย่างช้าๆเมื่อเห็นว่าเขาได้เข้ามาถึงสวนส้มของตระกูลอู๋แล้ว แทยงกดปิดเครื่องปรับอากาศภายในตัวรถแล้วเปลี่ยนเป็นเปิดหน้าตารับลมเย็นๆแทน ไร่ส้มเขียวขจีกำลังออกผลจริงๆอย่างที่คุณคริสว่า เสียดายที่วันนี้พ่อติดประชุมไม่เช่นนั้นคงจะได้มาด้วยกันเพราะพ่อเองก็ชอบบรรยากาศธรรมชาติที่อากาศดีมากแบบนี้เหมือนกันแต่ไม่มีเวลาได้มา
ร่างโปร่งมองไปด้านหน้าแล้วขมวดคิ้วเมื่อเห็นร่างบางๆกำลังเก็บส้มอยู่ตรงข้ามบ้านทรงโมเดิลสวยงามขนาดกลาง แทยงค่อยๆชะลอรถแล้วจอด จ้องมองไปยังร่างนั้นด้วยความอยากรู้
ร่างขาวจัดที่ใส่ชุดเอี๊ยมกับเสื้อยืดสีอ่อนแบบนั้นเห็นแค่ข้างหลังยังน่ามองขนาดนี้ หันมาคงจะสวยน่าดู
จังหวะเดียวกันกับที่เลย์เก็บส้มได้เต็มตระกร้ากำลังจะหมุนตัวกลับไปขอให้แม่บ้านมาช่วยยกกลับเข้าบ้านให้เพราะคนท้องห้ามยกของหนัก ร่างโปร่งก็ได้เห็นในหน้าหวานนั้นชัดๆ
หัวใจของแทยงเต้นแรงอย่างห้ามไม่อยู่
เขารีบปลดสายเบลท์แล้วเปิดประตูลงมาเรียกร่างบางไว้ด้วยเสียง
“ขอโทษนะครับคุณครับ!” ได้ผล ร่างนั้นหยุดแล้วหันมามองเขา แสงแดดในยามเช้าทำให้เลย์ต้องหยีตาสู้ความจ้า ผู้ชายที่ดูจะเด็กกว่าเขาปิดประตูรถแล้วเดินมาหา
“เอ่อ...พอดีผมเข้ามาดูสวน ไม่ทราบว่าที่นี่ใช่สวนส้มของตระกูลอู๋มั้ยครับ?” ร่างโปร่งถามทั้งๆที่ก็รู้อยู่แล้วเพียงแต่อยากจะชวนคุยเท่านั้น
“ใช่ครับ แต่สวนนี่ไม่ขายที่หรอกนะ”
“ผมทราบครับคือผมไม่ได้มาซื้อที่ เพียงแต่ผม เอ่อ ผมชื่อแทยง ไม่ทราบว่าคุณ เอ่อ...” แทยงรู้สึกหงุดหงิดตัวเองที่พูดนู่นพูดนี่ติดขัดไปหมด เพียงแค่คนตรงหน้ามองหน้าเขาตรงๆร่างโปร่งก็รู้สึกเกร็งและไปไม่ถูก
“ห๊ะ...”
“คือผมชื่อแทยงฮะแล้วก็ เอ่อ..พ่อของผมเป็นหุ้นส่วนกับบริษัทอู๋ครับ เอ่อ แล้ววันนี้มีประชุมหน่ะครับ ผมว่างๆเลยเข้ามาดูสวน”
“ฮ่ะๆๆ คุณดูประหม่าๆนะ ผมชื่อเลย์ครับ” ร่างบางหัวเราะให้กับท่าทีซื่อๆนั้นพร้อมยิ้มหวานทักทายอย่างเป็นมิตร
ชื่อเลย์เหรอ?
ยิ้มน่ารักโคตรเลยว่ะ!
“คุณเลย์...”
“คุณบอกว่าคุณเป็นหุ้นส่วนกับตระกูลอู๋ งั้นก็แสดงว่าเป็นหุ้นส่วนกับบริษัทสามีของผมสินะครับ?”
วะว่าไงนะ! สามี!
“สามีเหรอครับ?”
“ครับ”
“หรือว่าสามีของคุณคือ?”
“สามีของผมชื่อคริสนะครับ คริสวู” ร่างโปร่งรู้สึกชาไปเล็กน้อย ตอนแรกก็คิดอยู่หรอก ว่าน่ารักขนาดนี้คงจะมีแฟนแล้ว เพียงแต่ไม่คิดว่าจะถึงขั้นตบแต่งเป็นฝั่งเป็นฝา
“อ่ะอ๋อ ครับผมรู้จัก คุณคริสวู”
“คุณบอกว่าคุณอยากเข้ามาชมสวน งั้นให้ผมพาชมมั้ยล่ะครับผมพาไปได้นะ”
“พูดจริงเหรอครับ?!” แม้จะเสียใจที่อกหักตั้งแต่ที่ยังไม่ได้เริ่มจีบแต่ก็ขอให้ได้มีโอกาสอยู่ใกล้ชิดกับเลย์สักครั้งในฐานะเพื่อนก็คงไม่เสียหาย
“ครับ ช่วงนี้สตอว์เบอร์รี่กำลังออกดอกพอดีเลย ถ้าคุณขับเข้าไปเองอาจจะไม่เจอแต่เดี๋ยวผมจะพาคุณไป”
“งั้นเชิญขึ้นรถผมเลยครับ เราจะได้ไปกันเลย”
“ครับ”
“ตรงนี้เราจะปลูกสตรอว์เบอร์รี่ในมุ้งนะครับ”
“กลัวสตอว์เบอร์รี่ถูกยุงกัดหรอครับ?”
“กลัวแมลงมากินต่างหากล่ะครับคุณแทยง!”
“ฮ่าๆๆๆๆ”
“ตลกนะครับคุณเนี่ย” เลย์ยิ้มตามเมื่อเห็นร่างโปร่งรุ่นน้องหัวเราะร่าอย่างมีความสุข กล้องโปรที่พกติดรถมาด้วยก็ยกขึ้นถ่ายนู่นนี่อย่างสนใจ แม้เลย์จะไม่ได้ทราบข้อมูลมากแต่ก็พอจะพูดให้ฟังได้บ้าง แทยงดูจะชอบถ่ายรูปเห็นจากที่ย่อตัวลงถ่ายรูปต้นกล้าเล็กๆแบบนั้น
“เสียดายที่คุณแทยงไม่ได้มาช่วงติดผลนะครับจะได้เด็ดกินกันสดๆในไร่”
“แค่นี้ก็ดีมากแล้วล่ะครับ น่าอิจฉานะครับที่คุณเลย์ได้อยู่ในที่อากาศบริสุทธิ์แบบนี้” ร่างโปร่งเอ่ยอย่างจริงใจ ร่างบางยิ้มรับ
“ใช่ครับ อากาศช่วงฤดูใบไม้ผลินี่ดีมากๆเลย ถ้าช่วงนั้นคุณแทยงว่างก็แวะมาอีกนะครับผมจะพาขึ้นไปบนภูเขาลูกตรงนู้นมีเบอร์รี่สดให้เก็บทานด้วย ลูกๆของผมชอบขึ้นไปเก็บกินเหมือนหมีเลยล่ะครับ” พูดแล้วก็หัวเราะเมื่อคิดถึงตอนสองแฝดแข่งกันวิ่งไปเก็บเบอร์รี่จนล้มกลิ้งลงมาจากเนินเขา แล้วก็ตอนกินบลูเลอร์รี่กันจนปากม่วงไปหมด
“คุณเลย์พูดว่าลูกหรอครับ?” ร่างโปร่งลุกขึ้นแล้วมองหน้าเขาราวกับไม่เชื่อหู หุ่นเล็กเอวบางขนาดนี้หน่ะหรือมีลูกแล้ว?!
เอ๊ะ..แต่วันก่อนก็ได้ยินที่พ่อของเขาพูดว่าภรรยาของคุณคริสกำลังท้องลูกคนที่สี่ นี่ก็หมายความว่า...
“ใช่ครับลูกของผมแฝดชายสองคน ลูกชายอีกหนึ่งคน ตอนนี้กำลัง คิก...ท้องอยู่อีกคนนึง” ร่างบางยิ้มเขินพร้อมกับลูบท้องไปด้วยเบาๆเป็นการยืนยัน แทยงเหมือนโดนกระสุนอัดเข้าห้านัดรวด ทั้งสามี แฝดสอง ลูกชายและก็ในท้องอีก....
“เอ่อ แต่หุ่นคุณดู เหมือนยังไม่เคยตั้งครรภ์เลยนะครับ” แทยงยิ้มเจือนออกมา แม้จะยืนไม่ติดก็เถอะแต่มันจะไปแปลกอะไรมีสามีมันก็ต้องมีลูกเป็นเรื่องปกติ
“คิก..คุณก็พูดไปครับ ผมก็เขินเป็นนะ” ถึงกระนั้น เวลาที่ได้เห็นร่างบางยิ้มมันก็ทำให้โลกของแทยงสวยงามมากอยู่ดี
“แล้วลูกๆของคุณเลย์ไปไหนซะล่ะครับ?” พ่อก็หล่อ แม่ก็สวยแบบนี้ลูกๆคงน่ารักน่าดูแต่ยังไม่มีลูกสาวเลยสินะ ถ้ามีลูกสาวหน้าเหมือนแม่...
คงน่ารักมากๆ
“ไปเที่ยวบ้านคุณปู่คุณย่าเขาในเมืองหน่ะครับ”
“แล้วคุณเลย์ไม่ไปเที่ยวบ้างเหรอครับ?”
“แหะๆ ไม่ได้ไปหรอกครับ”
“แล้ว...อยากไปมั้ยครับ?”
.
.
.
“คุณแทยงๆ กลิ่นนี้เป็นไงครับ?” ร่างโปร่งจับมือบางที่ยื่นมาตรงหน้าแล้วรับกลิ่นเบาๆด้วยปลายจมูกโด่ง
“กลิ่นนี้ก็หอมครับ” เขายิ้มให้อย่างจริงใจ ร่างบางดูจะมีความสุขมากจริงๆเมื่อได้มายืนเลือกครีมในห้างแบบนี้
“คุณว่าสองกลิ่นนี่กลิ่นไหนหอมกว่ากัน?” เลย์ยกขึ้นมาให้ดู ร่างโปร่งเลือกอย่างที่คิด
“ผมว่าแอลมอลหอมกว่านะครับ”
“งั้นผมเอากลิ่นแอลมอลละกันเนอะ” เลย์เดินเอาครีมที่เลือกไปจ่ายเงินที่เคาน์เตอร์ หลังจากนั้นแทยงก็ชวนเข้าร้านนู้นร้านนี้จนได้ของมาเต็มมือก็อาสาเอาไปถือเองอีก ผู้ชายอะไรคนดีขนาดนี้!
“คุณเลย์เคยเข้าชอปนี้มั้ยครับ ครีมของยี่ห้อนี้ก็หอมนะฮะ” แทยงถือวิสาสะดึงมือของคนตัวเล็กเข้าไปในอีกชอปที่แพกเกจสวยงามและแต่งร้านน่ารัก
“เอ่อ คุณแทยง ทำไมคุณรู้เรื่องครีมดีจัง?” สงสัยตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว แทยงแนะนำนู่นนี่ให้เขาเยอะมาก รู้ดีว่าชอปไหนครีมตัวไหนดี ข้อมูลบางอย่างที่แม้แต่ตัวเลย์เองก็ยังไม่รู้
“อ้อ แหะๆ ไปเดินห้างกับคุณแม่บ่อยๆหน่ะครับ คุณเลย์ทาครีมบำรุงแบบนี้ล่ะดีแล้วล่ะครับ ผิวหน่ะต้องได้รับการบำรุงมันเป็นเสน่ห์อย่างนึง ไปครับ เดี๋ยวผมจะพาไปดูเครื่องสำอางทางฝั่งนู้นอีก”
ทำไมผัวกูไม่เข้าใจความรู้สึกกูแบบนี้บ้าง! T_____T
“เอ่อ เดี๋ยวครับ! แวะร้านนี้ก่อนได้มั้ยครับคุณแทยง” คนตัวเล็กรั้งร่างโปร่งที่เดินพาเขาเข้าร้านนู้นร้านนี้ให้หยุดลง แทยงมองเข้าไปในร้านของเล่นแบรนด์การ์ตูนเน็ตเวิร์คที่เขาก็เคยดูตอนเด็กๆ
“เอาสิครับคุณเลย์” ทั้งสองเดินเข้ามาในร้านที่มีทั้งของเล่นและเสื้อผ้าเด็ก แทยงหยิบเสื้อขึ้นมาดูแล้วก็คิดถึงตอนเด็กๆ เขาอยากได้เสื้อผ้าซุปเปอร์ฮีโร่พวกนี้มากแต่พ่อไม่อนุญาต คิดแล้วก็ตลกดีที่ตอนนั้นเขาเสียใจจนแทบหนีออกจากบ้าน
ร่างโปร่งหันมองหาร่างบางที่มาด้วยกัน เลย์เดินไปดูตรงราวแขวนผ้าที่มีชุดคอสเพลเบ็นเท็นเต็มไปหมด เห็นคนตัวเล็กหยิบดูแล้วพลิกราคาไปมาก่อนจะแขวนกลับที่เดิม
“คุณเลย์ดูอะไรอยู่เหรอครับ?”
“อ๋อ ชุดเบ็นเท็นหน่ะครับ แฝดๆแกอยากได้แต่ดูท่าจะแป๊กเพราะป่ะป๊าไม่อนุมัติ เสียใจกันใหญ่” เลย์ยิ้มบางเมื่อนึกถึงตอนเห็นลูกจ๋อยหู่ไม่กัดกันเหมือนเดิมแล้วเลย์ก็รู้สึกแปลกๆ แต่คริสก็มีเหตุผลของคริส ช่วงนี้คงเหนื่อยๆเลยไม่มีเวลามาเล่นกับลูกหรือมากวนเขาเท่าไหร่
“อืม...ผมซื้อให้เอามั้ยครับ?”
“คะคุณแทยงอย่าเลยครับ พวกแกก็แค่อยากได้ตามประสาเด็ก”
“ไม่เป็นไรครับ ผมอยากซื้อให้ ตอนเด็กๆผมอยากได้แล้วคุณพ่อท่านไม่อนุมัติผมเองก็เสียใจเหมือนกัน ผมเข้าใจพวกแกนะครับ ให้ผมซื้อให้แกเถอะ”
“ตะแต่ราคามันก็แพงนะครับ ผม...เกรงใจคุณแทยง”
“ฮ่ะๆ เอาเถอะครับอย่าคิดมากเลย ผมเองก็มีเงินเก็บ ไม่ได้ใช้อะไร ซื้อของให้เด็กๆดีกว่า ทำบุญกับเด็กเผื่อจะมีภรรยาน่ารักๆแบบคุณเลย์บ้าง” หน้าของเลย์แดงขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัวเมื่อเห็นสายตาที่มองเขาราวกับจะจีบเขาแบบนั้น
โอ๊ยทำไมเขินงี้อ่ะ! รู้สึกสิบสี่อีกครั้ง! T/////T
“คุณแทยงหน้าตาดีขนาดนี้ ต้องมีคนดีๆน่ารักๆมาเป็นคู่อยู่แล้วล่ะครับ” ร่างบางกล่าวพร้อมใบหน้าที่แดงก่ำ แทยงกับเลย์ต่างก็เขินกันไปมาอย่างกับเด็กวัยรุ่นที่เริ่มจีบกันก็มิปาน
“ฮ่ะๆๆ เอ่อ...เอาชุดไหนเหรอครับ?”
“เอ่อ นั่นสิๆ เอ่อแฝดชอบตัวไหนแล้วน้า...”
“ผมว่าเด็กๆต้องชอบโฟร์อาร์มแน่ๆเลย เพราะผมก็ชอบตัวนี้”
“คุณแทยงรู้จักด้วยเหรอครับ?!” ร่างบางเอ่ยอย่างทึ่งๆ ขนาดนั่งดูทีวีด้วยกันทุกวันเลย์ยังจำตัวละครไม่ค่อยได้เลย
“ดูสิครับ ฮ่ะๆ ผมชอบดูการ์ตูนมากๆเลย เรื่องนี้ผมชอบโฟร์อาร์มกับไดม่อนเฮด”
“โอ๊ะ! ใช่ๆ รู้สึกว่าอู๋ฟ่านกับอี้ฟ่านจะชอบสองตัวนี้ล่ะครับ”
“งั้นเอาสองชุดนี้นะครับ?”
“ครับ!”
.
.
.
ร่างสูงเดินผ่านห้องนั่งเล่นเป็นปกติอย่างทุกๆวันที่จะต้องได้ยินเสียงลูกๆเล่นกันอยู่ในนั้น วันนี้ก็เช่นกัน เสียงพลาสติกแข็งฟาดกันไปมาพร้อมกันเสียงเจี๊ยวจ๊าวสนุกสนาน
“เล่นอะไรกันอยู่ครับสองแฝด?” ป่ะป๊าร่างสูงเดินเข้ามาหาพร้อมๆกับรอยยิ้ม
“ป่ะป๊า!” ลูกชายที่หน้าเหมือนเขาทั้งสองคนวิ่งเข้ามาหา
“ดูชุดสิ เท่ห์มากๆเลยใช่มั้ยฮะ?” อี้ฟ่านหมุนตัวอวดชุดคอสเพลไดมอนเฮดให้คริสดูด้วยความภูมิใจ ร่างสูงที่นั่งย่อตัวให้สูงเท่าลูกก็ดึงแกเข้ามาหอมขมับด้วยความรัก ได้หลิ่นเหม็นเปรี้ยวๆกับเหงื่อที่ฟัดเล่นกันมาทั้งวัน แม้จะสงสัยเล็กน้อยว่าลูกได้ชุดพวกนี้มาได้ยังไง เขาก็ไม่ได้ซื้อให้นี่นา ช่วงนี้ยุ่งจัดจนไม่มีเวลากระดิกตัวไปไหน สงสัยเลย์จะสละเงินซื้อเอาใจลูก รายนั้นตามใจจะตายไป
“ลูกของป่ะป๊าเท่ห์มากๆเลย รอแปปนึงนะครับ เดี๋ยวป่ะป๊าลงมาเล่นด้วย”
“ฮะ!” ลูกๆขานรับแข็งขันคริสเอื้อมมือไปจับหัวอู๋ฟ่านในชุดแดง อยากจะอาบน้ำให้สบายเนื้อสบายตัวเพราะหลังจากนี้จะได้พักแค่แปปเดียวก็ต้องลุยงานต่อเวลาที่เหลือนี่อยากจะอยู่กับครอบครัวให้หนำใจ
เลย์พาฟ่านชิงลงมานั่งเล่นของเล่นอยู่ในห้องเดียวกับเด็กแฝดระหว่างรอทานข้าวพร้อมกัน ร่างบางชอบเวลาเห็นลูกคนเล็ก(ในตอนนี้)ก้มหน้าหยิบนู่นหยิบนี่ด้วยความอยากรู้ สีหน้าเคร่งเครียดของฟ่านชิงเวลาเห็นของเล่นหน้าตาแปลกๆนั่นอย่างกับนักธุรกิจใหญ่ที่เลย์ต้องปิดปากหัวเราะทุกครั้ง บางทีก็ยากที่จะห้ามตัวเองไม่ให้หอมแก้มย้อยๆนั้น มือบางปัดผมหน้าม้าบางที่ปรกหน้าผากลูกออกไม่ให้ทิ่มตา
“คุณเลย์ จัดโต๊ะอาหารเสร็จแล้วดิฉันขอตัวกลับก่อนนะคะ” แม่บ้านเดินมาลา เลย์ยิ้มหวานให้แล้วเธอจึงเดินออกไป ร่างบางเดินออกไปดูความเรียบร้อยของโต๊ะอาหารเพราะคิดว่าอีกไม่นาน คริสคงจะอาบน้ำเสร็จแล้ว ร่างบางทิ้งลูกให้เล่นกันตามลำพัง ในจังหวะที่อู๋ฟ่านไล่เอาดาบพลาสติกตีอี้ฟ่านไปรอบห้อง
“วะฮ่ะฮ่าอี้ฟ่าน! ตอนนี้พี่คือผู้ยิ่งใหญ่!” อู๋ฟ่านผู้ยืนอยู่บนโซฟาเท้าสะเอวกร่างพร้อมหัวเราะดังสนั่น
“ลงมาเดี๋ยวนี้นะ!” อี้ฟ่านชี้ลงพื้นออกคำสั่งแต่ผู้พี่แบะปากอย่างล้อเลียนไม่ยอมทำตาม แฝดน้องหงุดหงิดกระชากชุดพี่ชายจะให้ลงมา อู๋ฟ่านไม่ทันทรงตัวเซล้มลงจากโซฟาตัวใหญ่ อี้ฟ่านรับน้ำหนักพี่ไม่ได้ก็ล้มลงอีกทอดไปทับโดนตัวฟ่านชิงที่นั่งเล่นอยู่ข้างๆตรงนั้นพอดี
“แง๊!!!”
“ลูก!” คริสร้องออกมาไม่ได้ตกใจที่เห็นลูกทั้งสองกอดปล้ำกันอยู่บนพื้นนั่นมันเรื่องปกติแต่ตกใจที่สองร่างทับน้องตัวเล็กอยู่ต่างหาก สองแฝดพยายามตะกายตัวออกจากน้องที่ร้องไห้ลั่น ร่างสูงรีบเดินเข้ามาอุ้มลูกชายคนเล็กขึ้นแนบอกเขย่าตัวเบาๆพร้อมโอ๋ให้หยุดร้อง เสียงเล็กร้องไห้ลั่นบ้านจนเลย์ที่อยู่ในครัวก็ต้องรีบวิ่งมาดู
“ลูกทำเป็นอะไรเหรอคริส?” ร่างบางก็หน้าตื่นไม่คิดว่าละสายตาไปแปปเดียวจะเกิดอุบัติเหตุ
“แค่ล้มทับกันนิดหน่อยหน่ะ ไม่มีอะไรหรอก”
“สองแฝดเจ็บรึเปล่า?” ร่างบางหันไปถามลูกอีกสองคน
“ไม่ฮะ // ไม่เจ็บฮะหม่ะม๊า” ก้มหน้ากันทั้งสองคนกลัวโดนว่าแต่น้องไม่เป็นไรคงจะแค่ตกใจ
“วันหลังก็เล่นกันให้มันระวังๆกว่านี้หน่อยนะ อย่าไปทำใครเจ็บตัวเข้าอีก”
“ค๊าบบ หม่ะม๊า”
“ป่ะลูก งั้นไปกินข้าวกัน”
ทั้งหมดนั่งกินข้าวอยู่เหมือนปกติทุกทีหากคริสโทรมาบอกว่าจะกลับมาร่วมโต๊ะด้วย คุณแม่ร่างบางป้อนข้าวฟ่านชิงสลับกับตักข้าวกินเอง
“อืม ชุดที่ใส่อยู่เนี่ยซื้อมาเมื่อไหร่?” ร่างสูงหันไปคุยกับเด็กแฝดสองคนที่กำลังแข่งกันทานข้าวเย็น คริสหัวเราะออกมาน้อยๆจับหัวลูกชายคนรองให้อยู่นิ่งๆก่อนจับเอากระดาษเช็ดปากส่วนที่เลอะให้ลูกชาย
“อื้อ ป๊าเจ็บ” อี้ฟ่านเบ้หน้าเมื่อพ่อเช็ดปากให้เขาแรงจนปากแทบจะหลุดติดมือออกมา
“ฮ่ะๆๆ เสร็จล่ะ” เสียงเข้มหัวเราะด้วยความเอ็นดู
“ชุดเบ็นเท็นเพิ่งได้มาวันนี้ฮะป่ะป๊า!”
“อื้ม ได้มาวันนี้? ไปบ้านปู่ย่ามา ท่านซื้อให้เหรอ?”
“เปล่าฮะ”
“เลย์ซื้อให้ลูกเหรอ?” ร่างสูงหันมาถามทางฟากภรรยา ร่างบางชะงักไปเล็กน้อย ก่อนค่อยๆตอบสามีอย่างไม่มั่นใจนัก ไม่รู้สามีจะว่ารึเปล่าที่ไปรับของๆคนอื่นมาแบบนี้
“เอ่อ...จริงๆแล้ว แทยงเป็นคนซื้อให้หน่ะครับ”
“แทยง?” ร่างสูงขมวดคิ้วกับคำตอบ ชื่อนี้มันคุ้นๆ เหมือนจะเป็นชื่อเดียวกับลูกชายของหุ้นส่วนเขาเลยนี่
“ก็...เขาเป็นลูกชายของหุ้นส่วนคุณ วันนี้เขามาดูสวนแล้วก็...พาผมไปห้าง” คริสยิ่งขมวดคิ้วใหญ่เมื่อรู้ว่าภรรยาออกไปไหนมาไหนกับคนที่รู้จักกันได้แค่วันเดียว แต่เอาเถอะ ค่อยคุยกัน ถ้าคุยกันตอนนี้คงไม่พ้นได้เถียงกันต่อหน้าลูกแน่นอน
“แล้วตอนที่รับของมาหน่ะ ขอบคุณคุณอาเขารึเปล่าสองเสือ?”
“ขอบคุณแล้วฮะ!”
“ขอบคุณฮะ!”
“อืม ดีมากเด็กๆ” เลย์มองตามหลังร่างสูงที่เดินเอาจานไปเก็บที่ซิงค์ล้างจาน เลย์ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่าแต่คริสต้องไม่พอใจแน่นอนและการที่พูดโดนไม่ตำหนิที่รับของคนแปลกหน้ามาแบบนี้มันไม่ใช่นิสัยของร่างสูงเลยสักนิด
คริสมองภรรยาทาโลชั่นไปตามส่วนต่างๆของร่างกายด้วยความรู้สึกบางอย่าง เขาไม่ชอบให้เลย์ไปสนิทกับใครเลย์ก็น่าจะรู้ คริสไม่ได้หึงงี่เง่าแต่เขาก็รู้สึกว่าลูกๆและภรรยาไปรบกวนแทยงมากเกินไป เด็กคนนั้นยังไม่ได้ทำงานซ้ำยังอายุน้อยกว่า มันดูไม่เหมาะเท่าไหร่ ร่างสูงลุกขึ้นเต็มความสูง ค่อยๆเดินไปหาร่างบางที่นั่งอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง
“โลชั่นขวดใหม่เหรอ?” มือหนาวางลงบนไหล่บางทั้งสองข้าง บีบนวดเบาๆ เลย์ยิ้มเล็กน้อย
“ใช่แล้ว หอมนะดมมั้ย?” มือขาวจัดยื่นมาให้ทดสอบกลิ่นแต่คริสข้ามไป ยื่นหน้าเข้าไปหอมซอกคอกดจูบเบาๆแล้วไล้ไปถึงแก้ม
หอมกว่าต้องเยอะ...
“คิกๆ จั๊กจี้นะคริส”
“ถ้าอยากได้เพิ่มวันหลังไม่ต้องไปรบกวนเขา ให้บอกฉันแทนโอเคมั้ย?”
“ก็ขอคริสแล้วคริสไม่อนุมัติ” ร่างบางยื่นปาก อะไรกัน ก็วันก่อนขอแล้วไม่ให้วันนี้ทำมาใจป้ำเอาเฉยๆ
“แล้วทำไมจู่ๆแทยงถึงซื้อของให้สองแฝด?”
“ก็คุณแทยงเขาบอกว่า ตอนเด็กๆเขาอยากได้แต่ไม่ได้ เขาใจความรู้สึกสองแฝดดีเลยอยากซื้อให้”
“อืม..วันหลังไม่ต้องไปรับของเขามาแล้วนะฉัน........”
“ไม่ชอบ รู้แล้วน่ารู้แล้ว” ร่างบางแทรกขึ้นก่อนที่ร่างสูงจะได้พูด คนตัวเล็กยันกายขึ้นจากโต๊ะเครื่องแป้ง กอดแขนสามีแล้วจูงไปยังเตียงกว้าง
“พูดแทรกแบบนี้ล้อเลียนฉันเหรอ?” ร่างสูงที่ขึ้นไปอยู่บนเตียงขมวดคิ้วหน้าอย่างไม่ชอบใจ
“เปล่า แค่ขี้เกียจฟังตาแก่ขี้บ่น” เลย์หัวเราะคิกคักแล้วคลานขึ้นไปนอนบ้าง ถูกวงแขนหนารวบตัวให้นั่งทับหลังชิดอก
“รู้ได้ไงว่าฉันแก่ เดี๋ยวเจอลีลาควงเอวเข้าไปล่ะจะพูดไม่ออก”
“โอ๊ยยย ก็ได้ครับ ไม่แก่ก็ไม่แก่” ร่างบางหน้าแดงไม่อยากจะเถียงสามี ก็เล่นเอาสะโพกช้อนเอวเขาแบบนั้นเกิดท้าทายขึ้นมามีหวังโดนสอยแน่
“แปลกคน ปกติจะหันมาท้าทายอำนาจมืดแท้ๆ” ร่างสูงขมวดคิ้วยิ่งสงสัย มือหนาหยิกแก้มอูมๆของภรรยาด้วยความหมั่นเขี้ยว เดี๋ยวนี้มันนุ่มอย่างกับแป้งโมจิซ้ำยังพองเอาพองเอา
“ท้าทายอำนาจกามหน่ะสิไม่ว่า ทำไม? ชอบให้ผมเถียงเหรอ?”
“เปล่า แบบนี้แหละดี เป็นเด็กดี เป็นกระต่ายเชื่องของคริสวู” ปากหนากดจูบแรงๆลงบนแก้มนุ่ม
“อื้อ ขี้อ้อน” เลย์บิดตัวหนีหน้าคมที่เข้ามารุกราน เสียงหัวเราะต่ำๆกับหนวดไรที่เริ่มขึ้นเพราะไม่มีเวลาโกนทำให้ขนอ่อนลุกเกรียว มือคริสก็อยู่นิ่งซะที่ไหนกัน?!
“เหนื่อยจังเลย์” เสียงต่ำกระซิบข้างกกหูสะอาด
“เหนื่อยก็นอนสิ”
“อืม...อยากอ้อนก่อน”
“อ้อนเดี๋ยวมันจะกลายเป็นอื่นหรอกคริส” ร่างบางหันไปทำตาขวางใส่ เมื่ออ้อนทีไรสุดท้ายก็เอาแต่ใจตัวเองกับเลย์ทุกที
“อื้อ งั้นเกาหลังให้หน่อย” ร่างสูงค่อยๆถดตัวลงนอนทั้งๆที่ภรรยาก็นั่งทับอยู่บนตัว เลย์พลิกกายไปนอนอีกข้างของร่างสูง ขมวดคิ้วแล้วตีแผงอกหนาของคนใกล้นอน
“อายุเท่าไหร่แล้วยังให้เมียเกาหลังให้อยู่อีก!” เหมือนฟ่านชิงไม่มีผิดชอบให้เกาหลังกล่อม สองแฝดชอบให้ตบตูดให้เวลานอน ไม่เคยคิดว่าได้นิสัยนี่มาจากพ่อ!
“ก็มันชอบนี่นา” ว่าแล้วก็ถกเสื้อตัวเองขึ้นมาเหนืออกเผยให้เห็นเอวสอบและหน้าท้องแน่นตึงเป็นลอน ร่างบางหน้าแดงขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่
“เด็กเอ๊ย” เลย์บ่นอุบให้คริสกระเถิบตัวหันหน้าเขาหาเขาให้ร่างบางเอาแขนพาดเอวสอบนั่นแล้วเกาหลังให้ไม่ต่างจากเด็กน้อย
.
.
.
“หม่ะม๊าๆ อาแทยงจะมาหาเหรอฮะ?”
“ใช่ครับ อู๋ฟ่าน” ร่างบางหันมาตอบเด็กน้อยที่นั่งฟังเขาคุยโทรศัพท์กับแทยงอยู่เมื่อครู่ เด็กหนุ่มใจดีบอกว่าจะเอาขนมเล็กๆน้อยๆมาฝากเด็กๆก่อนที่จะกลับเกาหลี
“อี้ฟ่านไปเอาของที่เตรียมไว้มาเร็ว!”
“ไปๆไปเอามา!”
“อะไรกันครับสองแฝด?” เลย์ไม่เข้าใจนักมองดูลูกชายวิ่งกันตุบตับขึ้นไปบนบ้านแล้วก็ได้แต่มองตามตรงหัวบันได เสียงโทรศัพท์แผดร้องขึ้นอีกครั้ง
“ครับคุณแทยง...โอ๊ะ...ถึงแล้วเหรอครับ ได้ครับเดี๋ยวผมจะไปเปิดประตูให้” ร่างบางกุลีกุจอวิ่งออกไปหน้าบ้านไม่อยากให้อีกคนคอย คนตัวเล็กเปิดต้องรับร่างโปร่งที่เดินเข้ามาพร้อมหอบขนมเต็มมือ
ไหนบอกว่าเล็กน้อย...
“สวัสดีครับคุณเลย์ ขอโทษด้วยที่มารบกวนเสียเย็นเลย” รอยยิ้มหวานถูกส่งมาให้ เลย์ก็ไม่อาจจะว่าอะไรได้
“ไม่รบกวนผมหรอกครับแต่รบกวนคุณแทยงจะแย่”
“ไม่เลยครับๆ ผมแค่อยากมาเจอเด็กๆก่อนจะกลับ น้องในท้องก็สบายดีใช่มั้ยครับ?”
“อ๋อครับ สบายดี เป็นเด็กดีมากเลยฮะ” ร่างบางยิ้มให้แล้วเชื้อเชิญอีกฝ่ายเข้าบ้าน
“อาแทยงมาแล้ว!!” ได้ยินเสียงสองแฝดตะโกนเรียกเขาอย่างยินดีแล้วก็อดปลื้มไม่ได้เลย วันนี้ทั้งสองคนแต่งชุดที่เขาซื้อให้เสียด้วย รวมทั้งเหล่าบรรดาของเล่นเต็มยศที่ขนลงมาอวดกันเสียมากมาย
“ว่าไงครับสองแฝด”
“คุณอามาดูนี่เร็วฮะ” อี้ฟ่านเดินเข้าไปจูงมือคุณอาตัวสูงให้เข้าไปดูเหล่าของเล่นของพวกเขาอย่างอารมณ์ดี แทยงตั้งของฝากเอาไว้แล้วเดินตามแรงดึงของเด็กน้อย
เสียงอวดสรรพคุณของเล่นนู่นนี่ที่ลูกชายของเขาแย่งกันพูดมันทำให้เลย์ยิ้มออกมา ร่างบางเดินไปหยิบน้ำกับขนมในครัวออกมารับแขก
“คุณแทยงทานน้ำกับขนมก่อนนะครับ”
“ไม่น่ารบกวนคุณเลย์เลยครับจริงๆผมมาไม่นาน” แทยงหันมายิ้มให้อย่างเกรงใจ รับน้ำเอาไว้อย่างเสียไม่ได้
“อะไรกันฮะมาแปปเดียวเองเหรอ?!” เด็กน้อยอี้ฟ่านส่งเสียงเสียดายออกมาทำปากคว่ำที่จะไม่ได้เล่นกับคุณอานานๆ
“คุณอาต้องกลับเกาหลีครับอี้ฟ่าน”
“แล้วคุณอาจะกลับมานี่อีกมั้ยฮะ?”
“เอ่อ...” แทยงอ้ำอึ้งพูดไม่ถูก ไม่ใช่ว่าไม่อยากกลับมานะ เขาออกจะดีใจด้วยซ้ำที่เด็กๆชอบเขาทว่าไม่รู้กำหนดที่จะได้กลับมาอย่างแน่นอนมันก็เท่านั้น
“กลับมานะ กลับมานะ ฮือ...น้องอู๋อยากเล่นกับคุณอา(;_____;)”
“อยู่ที่นี่เลยก็ได้ฮะบ้านเรามีห้องเยอะให้คุณอาแทยงนอนได้ ใช่มั้ยฮะหม่ะม๊า?” อี้ฟานหันมาถามเลย์ด้วยแววตาแห่งความหวังที่จะให้คุณอาอยู่ด้วยกัน
“เอ่อ...” ร่างงบางเองก็ไม่ทราบจะตอบอย่างไร ไม่ได้สนิทกันขนาดจะมานอนบ้าน...ไม่สิ ไม่เคยมีแขกมานอนที่บ้านเลยต่างหาก
ดูท่าสองแฝดจะชอบคุณแทยงมากแฮะ
“คุณเลย์ น้องฟ่านชิงตื่นแล้วค่ะ”
“อ๋อ..ขอบคุณครับ” เลย์หันไปรับตัวลูกคนเล็กจากแม่บ้านหลังจากปล่อยให้แกนอนงีบกลางวันแล้วก็ดูจะอารมณ์ดีเป็นพิเศษ
“ผมมีของเล่นให้น้องฟ่านชิงด้วยนะครับ” แทยงใจดีคิดถึงเด็กๆเสมอ เขาจำได้ว่าฟันของฟ่านชิงเพิ่งขึ้นคงจะชอบหาอะไรกัดตามประสา เขาเลยไปซื้อของเล่นยางมาให้กัด รูปทรงน่ารักและก็ปลอดภัยด้วย
“ว้าว...ขอบคุณมากเลยครับคุณแทยง” ร่างบางกล่าวในขณะที่เจ้าตัวเล็กเอื้อมมือไปคว้ามาแล้วเข้าปากทันที ร่างโปร่งหัวเราะรวนกับท่าทีเด็กๆเหล่านั้น
“อ๋า...ฟ่านชิง ไม่ได้ครับลูกต้องเอาไปล้างก่อน” เลย์พยายามดึงออกแต่ลูกงับเสียแน่นถ้าขืนรีบดึงออกมาตอนนี้ไม่ฟันหัก ลูกเจ็บ ก็กรามผิดรูปฟันมีเงิงเหมือนพ่อขึ้นมาจะทำไง อุส่าห์ฟันสวยเหมือนเลย์ทุกคนแท้ๆ
“หม่ะม๊า ตกลงยังไม่ได้ตอบเราเลยว่าคุณอานอนบ้านเราได้มั้ยฮะ?”
“หม่ะม๊าต้องถามป่ะป๊าก่อนนะครับเด็กๆ” เลย์อ้างคริสออกไปน่าจะดีที่สุด เพราะอย่างไรความจริงคริสก็คงไม่อนุญาต เขาไม่ชอบให้ใครมาลุกล้ำพื้นที่ส่วนตัว
“อะไรอ่ะ?! ป่ะป๊าอีกแล้ว คนแบบนั้นไปถามทำไมกัน?!” อู๋ฟ่านโวยออกมาเสียงดังลั่นอย่างไม่พอใจ
“ใช่ๆ ป่ะป๊าขี้เหนี่ยว ป่ะป๊าดุด้วยอันนู่นก็ไม่ได้อันนี้ก็ไม่ได้เพื่อลูกนิดๆหน่อยๆยังทำไม่ได้” อี้ฟานเสริมทับ อู๋ฟ่านคลานเข้ามาหาคุณแม่
“ทำไมหม่ะม๊าไม่แต่งงานกับคุณอาล่ะฮะ?”
“ใช่ๆ คุณอาใจดี คุณอาหล่อด้วย”
“น้องอู๋ชอบคุณอามากกว่าป่ะป๊าอีก”
“น้องอี้ด้วย”
“สองแฝดครับคือ...ฟังหม่ะม๊านะ”
“อ้าวคุณคริสกลับมาเมื่อไหร่คะ?”
!!!
เลย์รู้สึกเหมือนกับว่าเลือดไหลลงจากใบหน้าลงไปรวมอยู่ตรงไหนสักแห่งตามแรงโน้มถ่วงเมื่อได้ยินเสียงของแม่บ้านเอ่ยทักเจ้านายที่ยืนอยู่นอกห้องนั่งเล่น ร่างบางหันไปก็เห็นสามียืนเม้มปากมองตรงมาที่เขาและลูกๆ ในมือข้างหนึ่งถือกระเป๋าทำงานส่วนแขนอีกข้างพาดเสื้อสูทตัวนอกเอาไว้
ขายาวเดินพ้นไปจากขอบประตูห้องอย่างรวดเร็วราวกับหลบใบหน้าอิดโรยจากการโหมงาน เลย์นิ่งไปชั่วครู่ทำตัวไม่ถูก ไม่ต่างจากแทยง ร่างโปร่งรู้ดีว่าเด็กๆพูดตามความรู้สึกแต่เขาไม่ได้รู้สึกดีเลยที่ทำให้คุณคริสเข้าใจผิด
แต่เด็กไม่เคยโกหก...
“ผมขอโทษคุณแทยงจริงๆนะครับ”
“ผมเข้าใจครับ ผมจะกลับแล้วไม่ต้องไปส่งก็ได้” มันควรจะเป็นเวลาที่เขาไม่ควรอยู่ที่นี่อีกต่อไป
“ผมขอบคุณสำหรับของอีกครั้งนะครับ”
“ผมยินดีครับ” ร่างบางอวยพรให้อีกคนกลับโดยสวัสดิภาพแล้วไม่ได้สนใจต่อ เลย์ฝากลูกคนเล็กไว้กับแม่บ้านเดินลิ่วๆขึ้นชั้นบนไปห้องนอนอย่างรีบร้อน
แกร่กๆๆๆ
อะไรเนี่ยล๊อคห้องนอน?
คริสไม่เคยล๊อคห้องนอนนี่นา...
“คริส” ร่างบางเคาะประตูเรียกคนข้างในทว่าไร้เสียงตอบ “คริสเปิดประตูหน่อยสิ”
คนตัวเล็กเอาหูแนบประตูฟังเสียง ได้ยินเสียงน้ำไหลจากในห้องน้ำก็โล่งอกไปนิดหน่อยคิดว่าอีกคนคงกำลังชำระร่างกายจากความเมื่อยล้า เลย์รออยู่หน้าห้องนอนรอจนกระทั้งได้ยินเสียงประตูห้องน้ำเปิด
“คริสเปิดประตูหน่อย”
‘มีอะไร?’
อื๋อ...
เลย์เบ้หน้าออกมาอย่างหวาดกลัวเมื่อได้ยินเสียงที่ชวนมาคุแบบนั้น เสียงคริสตอนนี้มันนิ่งเรียบเสียไม่มี ราวกับขว้างความขี้เล่นของเจ้าตัวไปจนหมดสิ้น
“เอ่อ...แค่จะบอกว่า ลง..ไปกินข้าวด้วยนะ วันนี้มีเนื้อตุ๋นยาจีนของโปรดคริส”
‘กินเถอะฉันไม่หิว’ เสียงหลังประตูนั้นทำเอาร่างบางแทบกัดลิ้นตัวเองตายลงไปดิ้นเร่าๆอยู่กับพื้น นี่มันโกรธ โกรธเห็นๆ เอาแล้วไงเจ้าสองตัวยุ่งหางานให้หม่ะม๊าอีกแล้ว!
“กิน....กินหน่อยน่า ทำงานมาหนักนะ เดี๋ยวป่วยขึ้นมาผมกับลูกจะทำไง”
‘ฮึ...’ คราวนี้ล่ะที่ร่างขาวจัดเกร็งไปเสียทั้งตัว
เกร็งไปหมดเพราะเสียงในลำคอต่ำๆของคนตัวสูง
คริส...ทำไมคริสโกรธได้น่ากลัวแบบนี้ T_____T
เลย์ล่ะอยากจะตีลูกเสียจริงๆก็คราวนี้ นอกจากจะหาเรื่องปวดหัวให้หม่ะม๊าแล้วยังไม่เดือดเนื้อร้อนใจอะไรอีก แต่อย่างว่า เด็กก็คือเด็ก โลกของเขามันก็มีแต่เล่น กิน นอน เท่านั้นเอง เผลอทำร้ายใครก็ไม่ได้รู้ตัวหรอก ตกเย็นก็ยังกินแล้วก็ส่งเสียงดัง หาเรื่องเถียงกันเหมือนเคย
“เฮ้อ...” เลย์กินไม่ลง คริสคงหิวแต่ชวนกี่ครั้งแล้วก็ไม่กิน คิดๆดูแล้วประโยคที่บอกว่าผมกับลูกจะแย่นั่นคริสจะตีความไปว่าเห็นเขาเป็นเพียงตู้กดเงินรึเปล่านะ?
โอ๊ยยยย เลย์! บ้าที่สุด มันสมองขี้เลื่อยเอ๊ย!
ร่างบางเอานมผสมน้ำผึ้งขึ้นไปให้อีกคนที่คิดว่าคงหิว ร่างสูงยาวนอนยืดตัวอยู่บนโซฟามองดูบาสเอ็มบีเอที่เจ้าตัวชอบอย่างเฉยๆ ทั้งๆที่ปกติจะตั้งใจดูมาก วิเคราะห์การบริหารจัดการทีมให้เขาฟังอย่างออกรสแท้ๆ
มือบางที่ถือแก้วนมนี่สั่นไปหมด
“คริส...” เสียงหวานเรียกเบาๆแต่ร่างสูงก็ยังคงจ้องไปที่ทีวีเช่นเดิม “ฉันเอานมมาให้ กินหน่อยสิเดี๋ยวปวดท้องนะ” ยิ่งออกคนไม่สนใจเสียงเล็กก็ยิ่งหายลงคอไปเสียทุกที
ลูกช่วยหม่ะม๊าด้วยสิครับ หม่ะม๊าจะตายอยู่แล้วนะT_____T
เลย์ได้แต่นึกหวังว่าลูกในท้องจะช่วยเขา คริสประคบประหงมเด็กคนนี้จะตาย เอ็นดูเขาสิ ได้โปรดเถอะนะ ช่วยทำให้ป่ะป๊าใจอ่อนด้วยเถอะ
“อืม” ส่งเสียงเล็กๆแล้วรับแก้วนมอุ่นในมือของเขาไป
อ่า...ก็ยังดีล่ะนะ
“วันนี้ทำงานเหนื่อยรึเปล่า?” ร่างบางทรุดกายลงนั่งคล้ายจะใจดีสู้เสือ คริสรับแก้วนมไปก็จริงนั่นแหละแต่ไม่เห็นกินเลย!
“อืม เหนื่อย” เหนื่อยมาก คริสอยากจะพูดคำนั้นออกมา เหนื่อยจนแทบลากสังขารตัวเองกลับบ้านไม่ไหวแต่พอคิดว่าจะกลับมาหอมเหงื่อเปรี้ยวๆของสองแฝด แกล้งเอาหนวดถูแก้มฟ่านชิงให้โยเย ๆด้กินข้าวฝีมือเลย์แล้วมันก็อยากจะรีบมุดหัวกลับบ้านไม่ได้
แต่พอได้ยินประโยคเมื่อตอนเย็น มันรู้สึกแย่มาก
“อ่า...คริสง่ะ คิดซะว่าทำงานหนักแล้วจะได้สบายไง พอเรามีเงินแล้วสิ้นปีไปเที่ยวกันนะ” ยิ้มให้เบาๆ ไม่กล้ายิ้มกว้างๆหรือทำตัวดี๊ด๊ามากเพราะยังเดาอารมณ์อีกคนไม่ถูก
“นั่นสิ ฉันมันก็มีดีแค่เงินนั่นแหละ”
เวรละไง!
เลย์! อิสมองถั่วเขียว! แกพูดเรื่องเงินออกมาทำไม?!!!
“มะ...ไม่ใช่นะคริส” ร่างบางโบกมือในอากาศเป็นพัลวัน
“ไม่ต้องหรอก ฉันเองก็พอจะรู้ตัว ลูกก็ไม่ชอบ ยิ่งเป็นนายคงจะยิ่งไม่ชอบ”
“….”
“ไปอยู่กับเขาก็ได้นะฉันไม่ว่า”
“….”
“พาลูกไปด้วยสิ สองแฝดคงชอบคนใจดีๆละมั้ง ไปเรียกเขาว่าป่ะป๊าเลยก็ได้นะ”
“….”
“ไม่ต้องมาสนใจฉันหรอก อะไรที่ครอบครัวมีความสุขฉันก็มีความสุข”
Talk
หง่อวว มาเปิดให้เป็นเรื่องใหม่แล้วนะคะ พอดีคิดว่าจะต้องลงอีกหลายตอนเลยย้ายออกมาดีกว่า ดราม่านิดนึงนะตอนหน้าก็กลับมาบ๊องเหมือยเดิมละ ฮ่าๆ ยังไงก็ฝากติดตามและติดแทก #ฟิคคู่กัดkl ด้วยนะจ๊ะ เป็นหนึ่งกำลังใจให้ไรเตอร์ ถ้ามีเพื่อนๆคนไหนติดตามเรื่องนี้อยู่ก็ฝากบอกเขาด้วยนะว่ามาเปิดเรื่องใหม่แล้ว > < เอ็นจอยรีดิ้งนะค้า
ความคิดเห็น