คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : =KrisLay= 1 = " คิดถึงจังเลยที่รัก "
--ตอน คิดถึงจังเลยที่รัก--
ขาเรียวยาวรีบวิ่งลงจากบันไดชั้นสองของบ้าน เสียงครึมโครมดังลั่นไปทั่วบริเวณแต่คริสไม่คิดจะสนใจอยู่แล้ว ในเมื่อบ้านไม้สไตล์โมเดลหลังใหญ่นี้เขาเป็นเจ้าของ ไม่ว่าใครก็ว่าไม่ได้! เมื่อครู่เพิ่งได้รับโทรศัพท์จากแม่ยายที่ต่างจังหวัดบอกว่าเลย์นั่งรถถึงประตูเข้าบ้านสวนแล้ว
เลย์กลับมาแล้ว!
เมียกลับบ้านแล้ววววว!!!
“เลย์!!” เสียงเข้มตะโกนเรียกภรรยาเมื่อเปิดประตูบ้านแล้วเห็นว่าร่างบางลงมาจากรถตู้ที่ให้คนขับรถขับไปรับจากฉางซา หลังจากที่งอนตุ๊บป่องเพราะคิดว่าเขาแอบนอกใจหนีกลับบ้านไปนานนับเดือน
“พูดเสียงดังทำไมห๊ะ?! เดื๋ยวลูกก็ตื่นหรอก!” หันมาทำตาขวางใส่สามีเมื่อเด็กชายในอ้อมแขนกำลังหลับปุ๋ยอย่างสบายหลังจากที่แกงอแงเมารถ กว่าเลย์จะกล่อมให้หลับได้ล่ะเกือบตาย!
“ก็เห็นกลับบ้านไปแค่เดือนกว่าๆ หน้าแก่ไปเยอะเลยนึกว่าหูจะตึงตาม เรียกเสียงเบาๆเดี๋ยวก็ไม่ได้ยินกันพอดี”
“หนอยแน๊ คริส!!” เลย์โมโหจัดเมื่ออีกฝ่ายพูดจากระแนะกระแหนซ้ำยังลอยหน้าลอยตาไม่ได้สำนึกผิดเลยเขาหนีกลับฉางซาไปเป็นเดือนๆด้วยโกรธที่สามีคิดจะนอกใจไปมีคนอื่น ซึ่งเลย์ก็จับได้คาหนังคาเขาทุกที!
“ย๊าก!! อู๋ฟ่าน แกมันสู้พี่ไม่ได้หรอก!”
“อะไรกันห๊ะอี้ฟ่าน กากแล้วยังมาทำเบ่ง นี่แน่! ฮัดช๊าๆๆๆ!!” สองแฝดวิ่งพรวดลงจากรถตู้คันหรูอวดของเล่นใหม่ที่คุณตาคุณยายซื้อให้ ปล่อยพลังแสงเจไดใส่กันไปมาแล้วก็วิ่งเข้าบ้านไปอย่างรวดเร็วเท่าที่แข้งขาสั้นๆจะอำนวยไม่ได้สนใจเลยว่าพ่อแม่กำลังทะเลาะกัน
สนใจไปทำไม ก็ทะเลาะกันอยู่ทุกวันนั่นแหละ!
“อู๋ฟ่าน อี้ฟ่าน อย่าวิ่งลูกเดี๋ยวล้ม!” เลย์ตะโกนไล่หลังเด็กแฝดที่วิ่งแจ้นเข้าไปในบ้านด้วยความเป็นห่วง เด็กชายที่หลับอยู่ในอ้อมแขนของเลย์ก็หลับได้ลึกดีจริงๆขนาดตะโกนเสียงดังขนาดนี้ยังไม่มีงอแงสักแอ่ะ ทำเพียงแค่บิดตัวเล็กน้อยแล้วดันตัวเองซุกซอกคอหม่ะม๊าหลับต่อเท่านั้น
“หลีกซิจะเข้าบ้าน!” เลย์พูดเสียงสูง เดินกระแทกไหล่ร่างสูงเข้าบ้านไปอย่างไม่สนใจใยดี คริสแบะปากงอนๆที่ภรรยายังไม่หายโกรธ คิดว่าผ่านไปตั้งเป็นเดือนๆแล้วอะไรๆจะดีขึ้นแต่เปล่าเลย คริสเริ่มรู้สึกหนักอกอีกครั้งที่ต้องตามล้างตามเช็ดปัญหาที่เกิดมาจากความร่ำรวยและหน้าตาอันหล่อเหลาที่เขาไม่ได้ตั้งใจจะมี(?) สามีผู้เลือกโชคชะตาไม่ได้ถอนหายใจแล้วหมุนตัวกลับเข้าบ้านตามภรรยาไป
“นี่! เดือนกว่าที่กลับบ้านไปนี่ยังคิดอะไรไม่ได้อีกเหรอ?” ร่างสูงถามไล่หลังคนตัวเล็กที่เดินไวๆเข้าห้องนอนเด็ก จะพาฟ่านชิงในอ้อมกอดไปนอนให้สบายๆหลังจากที่นั่งหลังขดหลังแข็งในรถตู้นานเป็นชั่วโมงๆ
“คุณนั่นแหละ! ผ่านไปเป็นเดือนๆแล้วยังคิดไม่ได้อีกรึไงว่าตัวเองทำอะไรผิด!” ยิ่งคิดก็ยิ่งยั้วหนัก คนบ้าอะไรหาเรื่องให้เขาโมโหได้ทุกวี่ทุกวัน ขนาดวันไหนไม่มีเรื่องอะไรก็ยังจะมากวนตีนให้ประสาทได้บ่อยๆ
“ก็ฉันบอกแล้วไม่ใช่รึไงว่าไม่ได้ทำอะไร นังเด็กนั่งมันเข้ามาหาฉันก่อน”
“ก็พูดแบบนี้ทุกทีล่ะ! ถ้าคุณไม่ให้ท่าแล้วเด็กมันจะเข้ามาได้ยังไง?!”
“นี่ ! ให้ท่ามันใช้กับฝ่ายรับ เหมือนพูดว่าเธอให้ท่าฉัน มันใช้แบบนี้”
“นี่คุณหาว่าผมให้ท่าคุณหรอ?!”
“จะบ้ารึไงเล่า! แค่พูดเปรียบเทียบ เข้าใจมั้ยว่าเปรียบเทียบ”
“คุณนี่มัน!”
“งื้ออ!” เด็กน้อยในอ้อมกอดของเลย์เรียกส่งเสียงประท้วง ร่างบางจึงต้องโยนตัวเบาๆให้เด็กน้อยเคลิ้มหลับอีกครั้งแล้วจึงผลักประตูเข้าไปในห้องนอน ค่อยๆวางร่างเด็กน้อยลงในเตียงเด็ก คิ้วของลูกขมวดแน่นแล้วลืมตาขึ้นมาราวกับขัดใจที่ถูกกวนเวลานอน
“ฮึก...ฮือ...” หงุดหงิดเหลือทนที่การหลับอันแสนสบายถูกรบกวน ส่งเสียงร้องไห้เบาๆอย่างไม่สบอารมณ์
“โอ๋ๆไม่ร้องครับคนเก่ง นอนนะครับลูก” ลูบหัวลูกแล้วพูดเสียงแผ่วเบากล่อม โน้มตัวลงในเปลแล้วกดจูบเบาๆลงบนขมับของเด็กน้อยวัยแปดเดือนเศษขวบให้ลูกสงบลง ได้ผล
ฟ่านชิงเริ่มคลายคิ้วขมวดแล้วยอมหลับลงแต่โดยดี เลย์ห่มผ้าให้ลูกแล้วก็หันกลับมาพูดกับสามีแบบไร้เสียง
‘ไปคุยกันข้างนอก!’
.
.
.
“ตกลงจะเอายังไง? ผมเสนอตัวเลือกให้แล้ว จะหย่าหรือไม่หย่า?”
“ไม่หย่า” ยื่นเข้าเข้ามาใกล้จนเลย์ต้องเอนหลบด้วยความรังเกียจ คริสทำปากยื่นใส่พร้อมกับสะบัดหน้ากวนภรรยาหลังจากที่ไม่มีใครให้กวนมาเป็นเดือน เหงาชะมัดยาก!
“นี่! ถ้าไม่หย่าแล้วจะเอายังไง บอกมาสิผมจะได้จัดการให้มันจบๆ”
“ไม่เอายังไง ก็จะไม่หย่า จะอยู่แบบนี้แหละจะทำไม?” คริสตอบกลับอย่างยอกย้อน
“โอ๊ย! ผมเบื่อ! เบื่อที่จะทะเลาะกับคุณ!”
“แต่ฉันยังไม่เบื่อ”
“โอ๊ย!!” เลย์อยากจะเป็นบ้า! ไม่รู้ว่าหลวมตัวมาแต่งงานกับคนพรรค์นี้ได้ยังไง ตอนเรียนก็ไม่ถูกกันสักนิด แต่งงานกันเพราะพ่อแม่ชอบพอกันแท้ๆ แม้ว่าจะทะเลาะกันให้เห็นหลายที ขอหย่าหลายครั้งแต่ขอหย่าทีไรก็ได้ลูกมาแทนใบหย่าทุกที จนตอนนี้การขอหย่ากลายเป็นมุขตลกไปเสียแล้ว!
“ฮึ..อะไรห๊ะ? เถียงแพ้แล้วเดินหนีงั้นเหรอ?” คริสเดินยิ้มเยาะเย้ยคนตัวเล็กหลังจากที่เจ้าตัวเถียงแพ้แล้วเดินหนี กลับมาจากฉางซาคราวนี้รู้สึกว่าจะขาวขึ้น อวบขึ้น น่าฟัดชะมัด
“ผมแค่เบื่อจะพูดกับคุณ!” หันมาจิกตาแล้วเดินหนีไม่อยากจะสนใจอีก ว่าจะไล่เด็กแฝดไปล้างเท้า อาบน้ำสักหน่อย ก่อนกลับมาถึงนี้พวกเด็กๆลงไปวิ่งเล่นในไร่องุ่นของคุณตาคุณยายเท้าก็ยังไม่ล้างคงขึ้นไปกระโดดบนโซฟาอีกแล้ว
“อู๋ฟ่าน! อี้ฟ่าน! หม่ะม๊าบอกว่ายังไง กลับถึงบ้านทำไมไม่ไปล้างเท้า!” เด็กแฝดที่กระโดดดึ๋งๆอยู่บนโซฟาอย่างสนุกสนานหยุดชะงัก ต่างคนต่างหันไปชี้โทษอีกฝ่าย
“อู๋ฟ่านชวนเล่น!”
“อี้ฟ่านชวนเล่น!” ร่างบางมองไปบนโซฟาตัวยาวของบ้านแล้วก็อยากจะกรีดร้องออกมาเมื่อเห็นคราบดินแดงแห้งๆอยู่บนโซฟาเต็มไปหมด
“ไปล้างเท้าเดื๋ยวนี้เลยทั้งสองคน!” เด็กชายทั้งสองกระโดดตุ๊บลงจากโซฟาแล้ววิ่งไปยังห้องน้ำ แต่ยังไม่วายหันไปตำหนิอีกฝ่าย
“พี่บอกแล้วว่าอย่าเล่น!”
“พี่ก็บอกแล้วว่าเดื๋ยวหม่ะม๊าจะโกรธ!” ได้ยินแล้วก็ปวดหัว ทั้งๆที่อู๋ฟ่านเป็นพี่และอี้ฟ่านเป็นน้องคลอดห่างกันแค่สองนาทีแต่ดันแย่งกันจะเป็นพี่ เถียงกันตั้งแต่เริ่มส่งเสียงออกจากลำคอได้แต่ถึงจะเป็นคู่กัดแต่ก็เป็นเพื่อนเล่นกันมาตลอด พอทะเลาะกันทีก็วิ่งมาหาหม่ะม๊าให้ช่วยตัดสินและเหตุผลแต่ละคนนี่ บอกเลย เลย์นี่ถึงกับกุมขมับ
“เฮ้อ...” ร่างบางทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาอย่างแรง ไขว่ห้างแล้วเอามือค้ำหัวหลับตาลงเบาๆ รู้สึกว่าศีรษะนั้นหนักอึ้งอย่างเหลือเชื่อ หมดแรงไปเยอะจริงๆกับการเถียงกับผัวและดูแลลูกสามคนแฝดชายสอง ชายอีกหนึ่ง
“แค่นี้ก็หมดแรงแล้วเหรอ?” ยังไม่ทันจะหายเหนื่อยดีลืมตามาก็เจออีกคนค้ำโซฟากักเขาเอาไว้ทั้งสองแขน
“เออสิ! คนนี่! ไม่ใช่รถไถสักหน่อยถึงจะได้ไถๆๆๆทำแต่งานก็แล้วไม่บ่น”
“แหม...ไม่ใช่รถไถแต่ก็เป็นรถแถนะ แถๆๆๆ โอ๊ย!”
“หนอย!! ว่าผมเป็นรถแถหรอห๊า?!” อี้ชิงกระชากหัวของสามีด้วยมือทั้งสองข้างแล้วทึ้งอย่างแรงไม่กลัวผมหลุด หมั่นไส้นักพูดอะไรก็แขวะกันได้ตลอด!
“โอ๊ย! เจ็บนะ! โอ๊ยเลย์ ปล่อย!”
“ไม่ปล่อย! ว่างนักรึไงห๊ะมากวนตีนผมทั้งวี่ทั้งวันเนื่ย! งานการไม่มีทำรึไง!”
“โอ๊ย มีจ๊ะ มีๆๆ จะไปทำงานเดี๋ยวนี้แหละไม่กวนแล้วปล่อยสิจ๊ะ” ต้องพูดเสียงอ่อนเสียงหวานล่ะถึงจะได้ยอมรามือ อี้ชิงผลักหัวนั้นออกแรงๆด้วยความไม่สบอารมณ์ นี่ถ้ากลับมาอีกทีล่ะน่าจะตบให้กะโหลกยุบนัก! น่าโมโหสิ้นดีที่มากวนกันตอนเหนื่อยๆ
ทว่าร่างสูงกลับไม่ได้ไปทำงานดังที่คาดกลับโถมตัวเข้ามาใส่ร่างบางแล้วประกบปากจูบคนตัวเล็กอย่างรุนแรงโดยที่เลย์ยังไม่ทันดังตัว ตาเล็กเบิกกว้างแล้วยกมือขึ้นทุบอกกว้างแต่ก็ทำได้สองสามครั้งเท่านั้นก็โดนรวบขึ้นไว้เหนือหัว ร่างสูงบดจูบพร้อมสอดลิ้นเข้าไปอย่างอุกอาจ เลย์ถึงกับร้องประท้วงออกมาอย่างเจ็บแสบที่ตัวเองต้องอ้าปากเล็กๆนั้นให้กว้างขึ้นเพื่อจะได้รับจูบนั่นให้ไหว น้ำใสๆไหลย้อยลงตรงมุมปากขณะที่เลย์เริ่มจะหมดอากาศเพราะใช้ในการจูบ ร่างสูงถึงได้โอนอ่อนลงให้อีกฝ่าย แล้วจึงป้อนจูบเบาๆเข้าไปได้
“แฮ่ก...แฮ่ก....” อกบางกระเพื่อม คริสมองตากลมสลับกับริมฝีปากอิ่มที่ฉ่ำน้ำน่ารักนั่น เย้ายวนอยากให้คริสบดจูบลงไปอีกสักที
รู้ว่าเมียโกรธแต่ตอนที่เขาสอดลิ้นเข้าไปก็ไม่กัด เคลิ้มตามจูบของเขาไปด้วยล่ะสิ? น่ารักจริงๆ
“ยอมเพราะรักรึเปล่าเนื่ย?”เลย์กัดปากทั้งอายทั้งโกรธ แววตาคมนั้นมองเขาอย่างจาบจ้วง มองตั้งแต่หัวไล้ลงมาจนถึงอกและหน้าขา เลย์ล่ะอยากจะกรีดร้องออกมานัก!
“รักบ้าอะไรห๊ะ! ที่ผมยอมเพราะคุณใช้กำลังไม่ใช่รึไง!” ทั้งมือของเขาถูกรวบไว้เหนือหัว อีกทั้งจะจูบรุนแรงจนเจ็บปากขนาดนั้น!
“แต่ก็ชอบไม่ใช่รึไง?” มองด้วยสายตาล้อเลียนจนเลย์หน้าร้อนวาบ กำมือแล้วทุบลงบนบ่ากว้างอย่างแรงแต่คริสไม่สะท้านเลย รวบกำมือนั้นมาแล้วกดจูบลงเบาๆ ช้อนตาคมขึ้นมองภรรยาที่โกรธแล้วโกรธอีกจนตัวนั้นแทบจะระเบิดอยู่แล้ว
“ฮึ๊ย! ฮึ๊ย! อิคริส!!!”
“อยากได้อีกจูบเหรอครับ?”
“อีเหื้..!! อุ๊บ!!!” จูบอีกสักทีเมื่อภรรยากำลังจะด่าทอเขาด้วยคำหยาบคายแต่ครั้งนี้ไม่ได้สอดลิ้นเข้ามาแค่จะปิดปากเฉยๆหรอก
“อย่าพูดคำหยาบ”
“ทำไม! จะพูด! จะทำไมห๊ะ?!”
“ไม่ทำไม ไปแล้ว จะไปสะสางงานต่อ” กวนร่างบางจนเสร็จก็เดินจากไป พอแล้วสำหรับการออกแรงวันนี้ ตั้งแต่แต่งงานกับอี้ชิงไม่ต้องออกกำลังกายเล่นเวทให้เสียแรงเลย แค่อยู่กับคนตัวเล็ก ทะเลาะกันทุกวันต่อด้วยกีฬาในที่ร่มอีกนิดหน่อยหุ่นก็เฟิร์มแล้ว เมื่อครู่แอบเหลือบตามองลูก นั่งมองป่ะป๊าหม่ะม๊าอย่างสนใจเชียวล่ะ
“หึ๊ย! อิคริส! อิ …!!”
“เมื่อกี้เห็นมั้ยอู๋ฟ่าน เห็นเหมือนที่พี่เห็นป่ะ?”
“อื้อ ป่ะป๊าจุ๊บหม่ะม๊าอ่ะ”
“….”
“ทำไมป่ะป๊าต้องทำแบบนั้นอ่ะ?”
“ก็เห็นป่ะป๊าบอกว่ามันทำให้หม่ะม๊าเงียบได้”
“งั้นถ้าวันหลังหม่ะม๊าบ่นๆเราอยากให้หม่ะม๊าเงียบเราก็จุ๊บหม่ะม๊าเหรอ?”
“ไม่อ่ะๆ ป่ะป๊าบอกว่า ป่ะป๊าสงวนสิทธิทำได้คนเดียว”
“ไม่เห็นแฟร์เลย”
“อื้อ นั่นดิ”
“นี่เด็กๆครับ ที่ป่ะป๊าทำมันไม่ถูกนะลูก” แม้จะอายมากเลยก็เถอะ แต่มันก็ต้องจำลุกขึ้นจากโซฟาไปเจรจากับเด็กแฝดที่นั่งอยู่บนพื้นห้องนั่งเล่น มองเขากับคริสตั้งแต่เมื่อครู่แล้วคงจะเห็นตอนที่จูบกันอย่างดูดดื่มด้วยแต่เลย์ก็ยอมไม่ได้เหมือนกันที่จะให้เด็กๆเอาเขาไปพูดแบบนี้ เกิดหลุดออกไปพูดข้างนอกล่ะมีหวัง! เลย์ไม่ต้องมุดแผ่นดินหนีไปนอกโลกเลยหรอกเหรอ?!
“ไม่ถูกยังไงฮะ?” อู๋ฟ่านคนช่างถามหันมามองอย่างสนใจ อี้ชิงลูบผมสีเงาของเด็กน้อยเบาๆด้วยความเอ็นดู
“ป่ะป๊ารุนแรง ป่ะป๊าทำหม่ะม๊าเจ็บ หนูต้องอย่าไปทำกับใครนะ”
“เจ็บๆ เจ็บแขนเหรอฮะ?” อี้ฟ่านคลานมาจิ้มๆข้อมือขึ้นสีแดงเป็นแถบของแม่ตัวเล็ก ถึงจะแก่นเซี้ยวและหน้าเหมือนป่ะป๊าทุกระเบียบนิ้วแต่ก็รักและหวงหม่ะม๊ากับทุกคนโดนเฉพาะฟานชิงที่ดูจะติดแม่เป็นพิเศษ
“ใช่ครับคนเก่งของแม่ทั้งสองคน หนูต้องเป็นสุภาพบุรุษไม่ทำร้ายคนที่อ่อนแอกว่านะลูก”
“แล้วถ้าผมไม่อยากให้หม่ะม๊าบ่น ผมไม่จุ๊บหม่ะม๊าแล้วผมต้องทำยังไงหม่ะม๊าถึงจะเงียบ?”
“….เอ่อ...หม่ะม๊าบ่นก็เพราะหม่ะม๊ารักหนูนะครับเด็กดี หนูต้องเชื่อฟังเพราะหม่ะม๊าหวังดีกับหนูๆนะ”
“แล้วทำไมป่ะป๊าถึงอยากให้หม่ะม๊าเงียบ?”
“เอ่อ...ป่ะป๊าเป็นเด็กดื้อไงครับ หม่ะม๊าบ่นเพราะรักแต่ป่ะป๊าไม่ฟังป่ะป๊าดื้อ”
“แล้วหม่ะม๊าชอบคนดื้อเหรอฮะ?” อี้ฟ่านถามหน้าตาย
“นั่นสิๆ หม่ะม๊าชอบคนไม่ดีเหรอฮะ?” อู๋ฟ่านพยักหน้าถามเช่นกันด้วยความสงสัยเพราะจำได้ว่าหม่าม๊าเคยบอก เด็กดื้อเป็นเด็กไม่ดี อู๋ฟ่านและอี้ฟ่านห้ามดื้อ
“เอ่อ...” อี้ชิงถึงกับตอบไม่ถูก ถ้าพูดว่าใช่เด็กสองคนนี้ก็จะเอาอย่าง แต่ถ้าพูดว่าไม่ก็จะตั้งแง่กันอีกว่าหม่ะม๊าไม่รักป่ะป๊างั้นหรอ?
โอ๊ย! จะรักมันก็รักแหละแต่จะเกลียดมันก็เกลียด!
“เอ่อ..หิวแล้วยังลูก! เดื๋ยวหม่ะม๊าไปหาของกินให้ในครัวดีกว่าเน้อ” ว่าแล้วก็ยันตัวลุกขึ้นเดินหายออกไปจากห้องนั่งเล่นในทันทีมีหวังถ้าอยู่นานกว่านี้อีกหน่อยล่ะโดนซักจนอี้ชิงล่ะจะแย่เสียเอง
ทำไมถึงได้รู้สึกแพ้ไปหมดทุกคนแบบนี้!
.
.
.
“คิดจะเอาชนะป่ะป๊าล่ะยังเร็วไปพันปีเจ้าเด็กแฝดเอ๋ย!” คริสจับลูกชายคนโตที่เกาะคอของเขาเด็กน้อยกำลังกัดๆงับๆคอของป่ะป๊าราวกับลูกหมาวัยคันเขี้ยว ร่างสูงเหวื่ยงให้ลงไปนอนกลิ้งอยู่กับพื้นเตียงดังตุ๊บใหญ่แต่ก็ไม่วายมีลูกหมาอีกตัวผลักหน้าอกของเขาแรงๆจนต้องลงไปกลิ้งอยู่กับพื้นเตียง
“จัดการเจ้าปีศาจแทนพี่เลยอี้ฟ่าน!” อู๋ฟ่านบัญชาการน้องให้ขึ้นไปต่อยป่ะป๊าแทนตนที่ลงไปนอนแอ้งแม้งอยู่กับเตียง เหนื่อยชะมัด! ป่ะป๊ะตัวโตอย่างกับเสาไฟฟ้า เล่นกันสักทีนี่เรียกว่าเหงื่อแตกจนชุ่มหมอนไปหมด!
“ย๊าๆๆ! เจ้าทำน้องข้า ย๊าๆๆๆ!” ทุบผู้เป็นพ่อรัวๆอย่างไม่กลัวว่าคริสจะเจ็บ จริงๆมันก็ไม่เจ็บหรอก ยิ่งโดยเฉพาะทุบโดนกล้ามท้องแบบนั้นพูดไม่เลยว่าไม่สะท้านสักนิด
“อ๊ากก อี้ฟ่านเจ้ามันร้ายกาจนัก!” สอดเข้าใต้รักแร้ของลูกแล้วชูขึ้นในอากาศ เสื้อนอนแขนยาวตัวนิ่มเปิดขึ้นจนเห็นท้องคริสจึงได้ทีกัดพุงขาวๆของลูกให้หายหมั่นเขี้ยว
“คิกๆๆ โอ๊ย! ป่ะป๊า โอ๊ยจั๊กจี๊!”
“จะเอายังไง ทีนี้จะยอมแพ้ได้หรือยังหืม?” ถามลองเชิงแล้วก็งับพุงต่อ แฝดน้องทรมาณมากจริงๆที่ถูกแกล้งให้หัวเราะมากๆแบบนั้นรู้สึกเหมือนจะขาดอากาศหายใจกันไปข้างนึงเลย!
“โอ๊ย! อู๋ฟ่านช่วยพี่ด้วย คิกๆๆ โอ๊ยเร็วอู๋ฟ่านพี่ไม่ไหว คิกๆๆ แล้ว คิกๆๆ”
“ย๊า!” เป็นการตะลุมบอนครั้งใหญ่ของเหล่าผู้ชายวัยคึกคะนองของบ้าน เลย์หันไปมองสามพ่อลูกเล่นกันแล้วก็ยิ้มออกมาอย่างเอ็นดู ร่างบางนั่งอยู่บนเก้าอี้โยกในห้องนอนเด็ก ในอ้อมกอดอุ้มฟ่านชิงที่กำลังเคลิ้มหลับไปด้วย ขาค้ำโยกเก้าอี้ไปมาเบาๆกล่อมให้ลูกนอน ปากเล็กขยับดูดนมจากอกของเลย์ด้วยความสบาย ตาปรือจวนจะหลับเต็มที่แล้ว ร่างบางลูบผมลูกที่ยังขึ้นได้ไม่หนานักเบาๆ มือเล็กกำชายเสื้อของเขาเอาไว้แน่นราวกับจะหายไป มองแล้วก็เผลอคิดว่าไม่อยากให้ลูกโตเลยจริงๆถ้าวันนึงลูกไปติดเพื่อนติดแฟนมากกว่าเลย์นี่คงจะต้องเหงามากแน่ๆ
“เงียบหน่อยครับลูก น้องนอนแล้ว” เอ่ยปรามทั้งเด็กโข่งและเด็กแฝดที่ยังเล่นกันสนุกสนาน อู๋ฟ่านได้ยินคุณแม่เอ่ยปรามตัวเองก็ค่อยๆหย่อนกายลงจากเตียงนอนแล้ววิ่งไปดูแม่ให้นมน้องด้วยความสนอกสนใจ
“ตอนเด็กๆผมกินนมแม่แบบนี้มั้ยฮะ?” คำถามน่ารักทำให้เลย์ยิ้มออก นึกย้อนไปวันที่เลี้ยงเด็กแฝดสองคนนี้มันน่ารักดีจริงๆแม้จะวุ่นวายมากเลยก็เถอะ
“ใช่สิครับคนเก่ง เด็กๆทุกคนต้องกินนมหม่ะม๊าแบบนี้ล่ะครับ” เลย์ยังไม่หยุดโยกเก้าอี้กล่อมลูกวัยแปดเดือนเศษให้หลับสบาย ปากก็ยังดูดนมอยู่แต่ตานี่ปิดไปแล้ว มือบางๆลูบกลุ่มผมนุ่มของฟานชิงเบาๆด้วยความเอ็นดู คริสหยุดเล่นกับอี้ฟ่านอุ้มลูกลงจากเตียงแล้วเดินมานั่งตรงโซฟาใกล้ๆกับเก้าอี้โยกที่ร่างบางนั่งอยู่ แฝดน้องดิ้นลงจากอกป่ะป๊า วิ่งไปยืนข้างแฝดพี่ที่ยืนดูน้องกินนมอยู่อีกคนด้วยความสนใจ ภาพน่ารักๆไม่ว่าใครก็ต้องชอบมองกันทั้งนั้น
“ป่ะป๊าก็กินเหรอฮะ?”
“เอ่อ...ใช่ครับป่ะป๊าเขากินของคุณย่า” เลย์ตอบพร้อมกับเกาแก้มเมื่อเจอคำถามสองแง่สามง่ามให้ไปไม่เป็น ไม่รู้ว่าถามว่าตอนเด็กป่ะป๊าก็กินนมแม่เหมือนกันหรือถามว่าป่ะป๊าก็กินนมหม่ะม๊าเหมือนกันรึเปล่า จะให้เล่าอย่างละเอียดเรื่องนี้มันคงพูดกันไม่ได้หรอก
“น้องนอนแล้วเหรอฮะ?”
“ใช่ครับคนเก่ง อยากจุ๊บฝันดีน้องมั้ย?” หม่ะม๊าถามเสียงเบา สองแฝดพยักหน้าด้วยชอบเหมือนกันเวลาที่หม่ะม๊าและป่ะป๊ามาจุ๊บฝันดีตอนกลางคืน เริ่มด้วยอู๋ฟ่านแฝดที่เดินเข้ามาอย่างประหม่า โน้มตัวเข้าใกล้แล้วกดจูบลงบนศีรษะกลมของฟ่านชิงแผ่วเบา
“ฝันดีนะฟ่านชิง” จากนั้นก็ถอยออกไปให้แฝดน้องเข้ามาบ้าง
“ฝันดีฟ่านชิง อย่างอแงนะคืนนี้” เหมือนจะสั่งน้องกลายๆแต่มันก็น่ารักดี กดจูบลงเช่นกัน เลย์คงจะจำภาพนี้เอาไว้เพราะโตไปผู้ชายเขาก็คงจะไม่กอดไม่หอมกันให้เห็นอีก
ร่างบางชะงักไปเมื่อช้อนตามองเห็นว่าใครเป็นคนต่อไปที่จะมาจุ๊บบอกฝันดีลูก คริสค่อยๆนั่งชันเข่าลงตรงหน้าร่างบางโน้มตัวกดจูบลงที่เดียวกับเหล่าแฝดๆที่มาจูบน้องก่อนหน้า
“ฝันดีนะครับ ฟ่านชิงของป่ะป๊า” พูดอวยพรลูกทว่าแววตาคมนั้นกลับช้อนมองมายังเลย์อย่างสื่อความหมาย บอกไม่ถูกว่ารู้สึกประหม่าแค่ไหนที่ถูกมองแบบนั้น อาจจะเป็นเพราะคุณแม่อยู่ในท่าที่เปิดหน้าอกข้างหนึ่งในนมลูกอยู่ก็เป็นได้ แต่ร่างบางเลือกจะบึงตึงไม่สนใจ อุ้มลูกชายคนเล็กขึ้นพาดบ่าตบเบาๆกล่อมนอน วางลงในเตียงเด็กกดจูบลงตรงหน้าผากแล้วบอกฝันดีเช่นเดียวกับคนอื่นๆแต่ผิดกันที่คุณแม่นั้นทำแบบนี้เป็นประจำทุกคืนอยู่แล้ว เลย์จัดการห่มผ้าให้ลูกแล้วคลุมทับด้านบนด้วยผ้าโปร่งบางกันยุงก่อนจะเดินกลับมาส่งลูกลิงทโมนเข้านอนเป็นกลุ่มสุดท้าย คริสเลิกผ้าห่มให้ลูกๆทั้งสองขึ้นไปบนเตียงได้อย่างง่ายๆแล้วก็เลื่อนผ้าห่มขึ้นมาคลุมทับร่างเด็กน้อยทั้งสองเอาไว้กันความหนาวในคืนนี้
“May the force be with you ครับเหล่าเจไดของป่ะป๊า” คริสะกดจูบลงเร็วๆบนหน้าผากของเด็กๆทั้งสองและได้ประโยคเดียวกันที่ตอบกลับมา อวยพรขอให้พลังจงสถิตอยู่กับคนที่พวกเขารักเหมือนๆกับในหนังไซไฟล์ที่ทั้งสามคนชอบดู
“หม่ะม๊าจุ๊บหน่อยฮะ” อี้ฟ่านเอ่ยพร้อมกับชูมือขึ้นในอากาศเลย์ยิ้มกว้างแล้วโน้มตัวลงกอดลูกชายหัวแก้วหัวแหวนทีล่ะคน กดจูบซ้ายขวาให้หนำใจแล้วบอกฝันดีลูกทั้งสองคนที่รักความเท่าเทียม
“หม่ะม๊าจุ๊บๆป่ะป๊าตอนเข้านอนด้วยมั้ยฮะ?” อู๋ฟ่านเด็กช่างถามเอ่ยขึ้นมาอย่างสงสัย ก็เห็นป่ะป๊าเอาแต่จูบหม่ะม๊าอยู่ฝ่ายเดียว อยากรู้ว่าหม่ะม๊าจุ๊บๆป่ะป๊าบ้างรึเปล่าเท่านั้นเอง ร่างสูงยิ้มกริ่มกับคำถามแบบเด็กๆเช่นนั้น ใครเขาจะจุ๊บกันแบบเด็กๆเช่นนี้ทุกคืนกัน หากยังทำอะไรหน่อมแน้มก็ไม่ต้องมีเด็กแฝดนี่กันพอดีสิ
“ป่ะป๊ากับหม่ะม๊าไม่ทำอะไรเด็กๆแบบนี้หรอกครับอู๋ฟ่าน”
“คริส...” หันไปส่งสายตาดุๆปราม แทนที่จะตอบตัดบทไปว่าไม่แต่กลับตอบอะไรที่เป็นคำถามต่อไปให้ลูกสงสัย มันไม่ใช่เรื่องที่เด็กควรรู้รายละเอียดเสียหน่อย
‘รอที่ห้องนะ’
กระซิบข้างกกหูของคนตัวเล็กด้วยเสียงแหบพร่าขณะเดินผ่านไปยังประตูเชื่อมเข้าห้องนอนใหญ่ของสองสามีภรรยาไปนอนรอในห้องนั้นอยู่ก่อน เลย์นั่งหน้าบึ้งตึงลุกไปปิดโคมไปส่งเด็กแฝดเข้านอนทว่ายังไม่ยอมลุกกลับไปยังห้องนอนส่วนตัวของเขา ใบหน้าหวานไม่สบอารมณ์เมื่อรู้ดีกับความหมายที่คนตัวสูงกล่าวไว้เช่นนั้น รู้ดีว่าหากเดินผ่านห้องนี้ไปเขาจะต้องเจออะไร
เหอะ...เรื่องเมื่อครั้งก่อนยังไม่สะสางกันเลยเถอะ
ไม่ต้องมาทำเป็นข้าวใหม่ปลามันมาป้อล้อกับอี้ชิงเลย แบบนี้มันน่าโมโหนักพอเวลานี้ล่ะก็มีทำเป็นรัก พอไกลสายตาหน่อยก็นอกใจ!
มันน่าขยำให้สูญพันธุ์ซะนี่!!
ฮึ่ย...คิดแล้วก็หงุดหงิดหนัก อี้ชิงรู้สึกแพ้ทุกคราที่ไม่อาจจะต่อสู้การเล้าโลมของคนตัวสูงได้เลย มันน่าโมโหตัวเองจริงๆที่ปล่อยให้เขาชักจูงไปตามใจชอบเช่นนั้น
ฮึ...คริส คอยดูเถอะ คราวนี้ฉันจะไม่แพ้!
ร่างบางตัดสินใจยันตัวลุกขึ้น เสยผมของตัวเองเบาๆแล้วเปิดประตูเชื่อมเดินเข้าไปยังห้องนอนใหญ่ คิดว่าร่างสูงคงจะนอนรอเขาอยู่บนเตียงทว่าไม่ใช่ บนเตียงนั้นว่างเปล่า อี้ชิงขมวดคิ้วเมื่อมองไปรอบๆห้องก็ไม่เห็นใคร หรือว่าจะไปอยู่ในห้องน้ำ….
“เลย์...”
“อ๊ะ!” คริสหลบอยู่หลังประตู เลื่อนปิดอย่างแผ่วเบาแล้วลงล๊อคเรียบร้อย สวมกอดร่างบางของภรรยาเอาไว้ กดจูบลงบนไหล่บางแล้วกระซิบข้างกกหูด้วยเสียงแหบพร่าทรงสเน่ห์
“หอมจัง”
“ปล่อยนะ!” พูดได้อย่างเต็มปากเพราะเป็นห้องเก็บเสียง เลย์สะบัดตัวยื้อตนเองออกจากอกหนา เหวี่ยงสีหน้าท่าทางด้วยความไม่พอใจอย่างมาก
“คิดถึง ไม่ได้กอดเลย์ตั้งเดือนนึง” กดจูบลงบนแก้มเนียนแล้วมือก็ลูบไล้ใต้สาบเสื้อเล่น เห็นตอนเลย์ให้นมลูกแล้วมันมีอารมณ์มากจริงๆ ช่วยตัวเองเพียวๆมาตั้งเดือนคิดถึงเมียรักจะแย่ อิจฉาลูกที่ได้กอดได้หอมได้กินนมทุกคืนมีแต่ป่ะป๊าที่นอนเหี่ยวได้แต่รอภรรยาอยู่ในไร่ส้มแห่งเดิมไม่กล้าโทรไปง้อ
“เหอะ...อย่ามาทำเป็นพูด อื้อ ปล่อย! ผมไม่อยู่เดือนนึงก็หนีไปกอดคนอื่นมาใช่มั้ย?!”
“กอดคนอื่นอะไรกันล่ะ? กอดแต่หมอนข้างของเลย์นั่นแหละ เป็นคราบเลอะหมดแล้ว ไปดูสิ”
“อี๋! มันน่าดูที่ไหนกันห๊ะของแบบนั้นหน่ะ!” แทบจะกรีดร้องเมื่อสามีพูดเรื่องน่าเกลียดได้อย่างภาคภูมิชวนไปดูหมอนข้างที่เลย์ชอบกอดว่าเป็นคราบน้ำขุ่นๆเยอะขนาดไหน แค่คิดก็ขนลุก! คริสพูดมันออกมาอย่างน่าภูมิใจได้ยังไงเนื่ย!
“ก็มันเป็นอย่างเดียวที่มีกลิ่นตัวเลย์ติดอยู่นี่นา อืม...แต่ตัวจริงกลิ่นหอมกว่าตั้งเยอะ” ซุกไซร้ตรงซอกคอของภรรยา ไม่รู้ว่าเลย์ประทินผิวด้วยอะไรมันถึงได้หอมรัญจวนขนาดนี้ ได้กลิ่นทีไรก็หื่นขึ้นมาทุกทีเลย
“พอเลย พอๆ ผมจะนอนแล้วปล่อย!”
“โถ่คนดี...ไม่เห็นใจป่ะป๊าบ้างหรือครับ ห่างกันไปตั้งเดือนเหี่ยวจะตายอยู่แล้ว”
“สมน้ำหน้า!”
“เดื๋ยวมันเสื่อมขึ้นมาจะทำไง?”
“ลูกตั้งสามคนแล้วเสื่อมก็ช่างหัวมัน!”
“แต่มันกำลังเรียกร้องหาเลย์นะ” เบียดสะโพกหนาเข้าไปช้อนใต้สะโพกบางอย่างจงใจ ผ้าเนื้อนิ่มของชุดนอนที่แน่นอนว่าไม่มีชั้นในขวางกั้นมันก็ทำให้รับรู้สึกความต้องการได้อยู่แล้ว ของๆคริสมันขึ้นชื่อทั้งขนาดและลีลาจากตอนที่เป็นวัยรุ่นเสเพลช่วงมหาลัย เพียงแค่บดเบียดเข้าไปนิดหน่อย ลูบไล้เบาๆให้ขนอ่อนลุกเกรียวเดี๋ยวอี้ชิงก็ต้องยอม
Cut
ปังๆๆๆ!
“อื้อ...” ขมวดคิ้วแน่นเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูดังสนั่นเลื่อนลั่นมาจากห้องเด็ก เลย์พลิกตัวไปอีกด้าน เอามือสะกิดร่างสูงที่นอนอยู่
ปังๆๆๆ!
“คริส...” เสียงหวานเรียกอย่างแหบพร่า ร่างสูงผงกหัวขึ้น ได้ยินเสียงเคาะประตูและเลย์ส่งสายตาเพลียๆแบบนั้นมาให้แล้วก็เข้าใจได้ทันที
“อืม...รู้แล้วๆ” ร่างสูงยันกายลุกจากเตียง เดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวมาพันเอวเอาไว้ เอาชุดคลุมอาบน้ำมาให้ภรรยาบนเตียงด้วย เปลือยกายนอนกันทั้งคู่ถ้าลูกมาเห็นคงอุจาดตาพวกแก
“มาแล้วเด็กๆ” ตะโกนบอกก่อนจะเปิดประตูให้ลูกวิ่งพรวดพราดเข้ามาในห้อง หัวเราะแหย่กันตั้งแต่เช้า คริสปิดปากหาววอดๆแล้วเดินตามเด็กๆไปเปิดการ์ตูนให้
“ป่ะป๊าเร็วๆ เบ็นเท็นมาแล้ว!” คริสกระชับผ้าขนหนูแล้วกดเปิดทีวีนั่งดูกับลูกๆ ไม่เข้าใจเลยว่าน่าตื่นเต้นตรงไหนกับอีแค่ตอนซ้ำๆเล่นไปเล่นมาแล้วก็แปลงกายเป็นเอเลี่ยน บางตอนจำได้แล้วแต่ก็ยังจะดูกันอีก เวลาข่าวเช้าของคริสก็เป็นอันต้องพับเก็บไป
“หม่ะม๊า...” เลย์พลิกตัวหันมาเจออี้ฟ่านยืนอยู่ข้างเตียง ยิ้มให้อย่างเหนื่อยๆรับลูกขึ้นมานอนบนเตียง ดีนะที่เมื่อกี้ใส่เสื้อคลุมอาบน้ำแล้ว มันน่าเจ็บใจคริสนัก หลอกว่าจะพาเขาไปอาบน้ำ ที่แท้ก็เอาน้ำปลุกให้ตื่นแล้วก็ทำต่อยังรุ่ง เลย์โมโหข่วนอกหนาไปสองทีด้วยความเจ็บใจ
“มอร์นิ่งคิสครับอี้ฟ่าน” ว่าแล้วก็กดจูบลงตรงหน้าผากของลูก กอดเด็กน้อยเหมือนตุ๊กตาหมีแล้วนอนต่อ อี้ฟ่านกอดตอบแต่นอนนิ่งๆได้เพียงแปปเดียวก็เบื่อ อยากไปดูการ์ตูนกับพี่ชายมากกว่า
“อี้ฟ่าน น้องตื่นแล้วยัง?” เลย์ถามลูก แฝดน้องวิ่งเร็วๆไปยังหน้าทีวีส่งเพียงเสียงมาตอบ
“ไม่รู้ฮะ” เลย์ยิ้มก่อนจะลุกขึ้นจากเตียงกระชับผ้าคลุมอาบน้ำไว้แล้วเดินไปห้องเล็ก เวลานี้ฟ่านชิงน่าจะตื่นแล้ว เลย์ยังไม่ได้นอนเลยด้วยซ้ำ
“ป่ะป๊านี่รอยอะไร?” คริสสะดุ้งเมื่อลูกชี้มาตรงรอยเล็บที่ถูกอี้ชิงข่วนเมื่อคืน ตอนมีอารมณ์มันก็ดีอยู่หรอกแต่พอมาเมื่อเช้านี่แสบจี๊ดเลย สงสัยอาบน้ำต้องเจ็บแสบแน่ๆ
“อ้อ..ป่ะป๊าเกาครับลูก ยุงกัด”
“ไม่ใช่ว่าผู้หญิงที่ไหนข่วนมานะ” ใช่ที่ไหนล่ะ หม่ะม๊าพวกแกนั่นแหละ! ไม่นึกสงสัยที่ลูกถามอะไรเป็นผู้ใหญ่ขนาดนี้ จำมาจากเลย์แท้ๆตอนกลับมาจากงาน ลูกมองอย่างจับผิดแล้วคริสก็รู้สึกแย่ยังไงก็ไม่รู้ ขนาดเด็กสามขวบยังมองว่าเขาเสเพลใช้ไม่ได้เลย อู๋ฟ่านและอี้ฟ่านหันมามองจับผิดกันเป็นตาเดียว ถ้ามีคนอื่นจริงๆล่ะรับรองเลยตะลุมบอนกันสนุกแน่นอน รู้ดีว่าเด็กๆรักแม่แค่ไหน คริสไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ส่วนใดของบ้าน
“โอ๊ย..ไม่ใช่ครับลูก ป่ะป๊าคันยุง ไม่เชื่อไปถามหม่ะม๊าเลย” แต่พอหันกลับไปที่เตียงเลย์ก็ไม่อยู่แล้ว คริสยักไหล่ รู้ว่าคงเดินไปหาลูกห้องเล็กแน่นอน
“แง้...ฮึก ฮือ...” เลย์เดินไวๆมาถึงห้องนอนเด็กก็ได้ยินเสียงลูกร้องอยู่ก่อนแล้ว สงสัยจะตื่นตั้งแต่ตอนที่พี่ๆเค้าทุบประตูเชื่อม ชะโงกหน้าลงไปในเตียงก็เห็นเด็กน้อยเอามือปิดตาแล้วร้องไห้อยู่ ตื่นมาขยี้ตาร้องไห้หาแม่ น่าเอ็นดูจริงๆ
“โอ๋..หม่ะม๊าอยู่นี่ครับฟ่านชิง”เลย์ยิ้มให้บางๆอย่างทุกวัน ช้อนร่างเด็กน้อยขึ้นมาอุ้ม พอรู้ตัวว่าตนเองอยู่ในอ้อมกอดของใครก็ค่อยๆคลายสะอื้น กอดคอแม่แน่นอ้อนหนักหนา เลย์ตบหลังลูกเบาๆแล้วหอมซอกคอลูกอย่างถนุถนอม กลิ่นหอมอ่อนๆของเด็กนี่มันทำให้รู้สึกเอ็นดูมากจริงๆ
“ไปอาบน้ำกันดีกว่านะครับฟ่านชิง เปลื่ยนแพมเพิร์ดด้วยเนอะ”
“อื้อ ...ม่ะ มะ”
“หม่ะม๊าไง พูดว่าหม่ะม๊า” ช้อนใต้รักแร้ของลูกอยู่แล้วอุ้มให้มองเห็นหน้า เด็กน้อยพยายามจะพูด แต่จะพูดได้ตอนแปดเดือนนี่คงยังเร็วไปหรอก คำแรกที่อู๋ฟ่านกับอี้ฟ่านพูดได้ก็สิบเอ็ดเดือนเข้าไปแล้ว
“ม่ะ...” เลย์ยิ้มแล้วกดจูบลงบนแก้มนุ่มๆของลูก ได้แค่นี้ก็เก่งแล้วสำหรับเดือนวัยแปดเดือนเศษ
“ไปครับ เดื๋ยวอาบน้ำแล้วก็จะได้กินข้าวกันนะ” อุ้มลูกเข้าไปอาบน้ำขณะที่สามพ่อลูกยังนั่งดูการ์ตูนกันอยู่ เลย์ล่ะอยากจะถอนหายใจสักพันหน วันนี้เขาคงไม่อาบน้ำให้สองแฝดเอง คงจะอาบให้ลูกคนเล็กแล้วก็รีบพาลงไปกินข้าวจะได้ขึ้นมานอนเสียที
“คริสอาบน้ำให้แฝดด้วยนะ” พูดไปก็ไม่รู้ว่ามีใครได้ยินรึเปล่า ดูท่าว่าคริสจะหลับแล้วสองแฝดก็จะเล่นตีกันอีกรอบ เลย์ไม่สน ง่วงตาจะปิดเหมือนกัน สองแฝดค่อยอาบทีหลังก็ได้ขอให้เลย์ได้อาบน้ำป้อนข้าวให้ฟ่านชิงก่อนเถอะ
.
.
.
“หม่ะม๊าอู๋ฟ่านไม่กินผัก!”
“ไม่นะหม่ะม๊าอี้ฟ่านเอาของตัวเองมาใส่จานน้องอู๋”
“พอเลยครับทั้งสองคน อี้ฟ่านหม่ะม๊าเห็นนะ กินผักให้หมดเลย วันหลังถ้าเอาใส่จานพี่อีกหม่ะม๊าจะตักเพิ่มให้กินเยอะๆเลย”
“ก็น้องอี้ไม่ชอบบล็อกคลอรี่นี่นา (.______.)” เขี่ยไปมาไม่ยอมกิน เลย์ถอนใจแล้วลูบหัวลูกเบาๆ
“กินบล็อกคลอรี่ทำให้ฉลาดนะ อี้ฟ่านจะได้เอาชนะพวกปีศาจได้ไง”
“จะฉลาดกว่าพวกเอเลี่ยนอีกหรอฮะ? *0*” ลูกหันมาหน้าชื่นตาโตทันที เลย์หัวเราะแล้วพยักหน้า
“ใช่ครับคนเก่ง” เลย์ตอบแล้วใช้ช้อนพลาสติกเกลี่ยเอาอาหารที่เลอะปากฟ่านชิงออก
“แต่ป่ะป๊าก็ไม่กินบล๊อคคลอรี่นี่ฮะ ไม่กินผักสักอย่างเลยด้วย” ชี้ไปทางป่ะป๊าที่นั่งกินมื้อเช้าไปอ่านหนังสือพิมพ์ไป
“ป่ะป๊าไม่เก่งไงครับ สู้อี้ฟ่านก็ไม่ได้ อี้ฟ่านกินผักได้ตั้งหลายอย่าง”
“นี่เลย์ หยุดว่าฉันให้ลูกฟังเดี๋ยวนี้นะ” คริสบุ้ยปากไม่พอใจ เลย์เอาเค้าไปเป็นตัวอย่างที่ไม่ดีให้ลูกอีกแล้ว ลูกมองเค้าแต่ด้านแย่ๆไปหมด
“ก็หัดทำตัวให้เป็นตัวอย่างลูกเสียบ้างสิ ผักหน่ะกินเข้าไปบ้างไม่ใช่กินแต่เนื้อแล้วเสริมด้วยไฟเบอร์อัดเม็ด” เลย์กล่าวอย่างไม่พอใจนิสัยการกินของสามี
“ก็มันไม่อร่อยนี่นา”
“หม่ะม๊าตีเลยฮะ!” อู๋ฟ่านจอมยุแยงชี้บอกให้หม่ะม๊าประทุษร้ายร่างกายป่ะป๊า ไม่ใช่ว่าชอบเห็นพ่อแม่ทะเลาะกันหรอกนะ แต่คู่นี้เป็นข้อยกเว้น ชอบเวลาเห็นป่ะป๊าวิ่งตามง้อหม่ะม๊าต่างหากล่ะ
“เดื๋ยวครับ หม่ะม๊าป้อนข้าวน้องก่อน” ลูกชายคนเล็กเคี้ยวข้าวแก้มตุ่ย อี้ชิงหันไปจิ้มบล๊อกคลอรี่ราดชีสส่งเข้าปากให้อี้ฟ่าน เด็กน้อยถึงจะยอมกินดีๆ
“ป้อนข้าวลูกซ้ายขวาตัวเองหน่ะได้กินรึยัง?” คริสหันมาเอ็ดเมื่อเห็นภรรยายุ่งวุ่นวายกับการเลี้ยงลูก ตักโจ๊กร้อนๆในถ้วยของตัวเองเป่าให้แล้วส่งเข้าปากภรรยา อี้ชิงกลืนลงท้องหันกลับมาก็เห็นสองแฝดจ้องตาเป็นมัน
ป่ะป๊าป้อนข้าวหม่ะม๊าด้วยยยย!
“ป่ะป๊าป้อนน้องอู๋ด้วยฮะ!(*-*)”
“ป่ะป๊าป้อนน้องอี้ล่วยยยย!(*0*)”
“พอเลยๆทั้งสองเสือ ป่ะป๊าจะไปทำงานแล้วครับ เลย์”
“หืม?”
“เที่ยงนี้เอาข้าวไปส่งให้ด้วย” ร่างสูงยังร่างลุกขึ้นจากโต๊ะ ร่างบางพยักหน้ารับคำ ร่างหนาเดินอ้อมไปหาลูกๆแล้วหอมแก้มทีละคน มือหนาประคองศีรษะเด็กแฝดทีละคน กดจูบลงบนแก้มย้วยๆนิ่มๆของเด็ก ส่ายหน้าเบาๆบดขยี้แก้มใสของลูกทั้งสองที่ส่งเสียงชอบใจ สั่งเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าอย่าดื้อกับหม่ะม๊าเพราะลำพังแค่ฟานชิงก็เอาไม่อยู่แล้ว สองแฝดรับคำแข็งขันแต่นั่นแหละ เอาเข้าจริงก็เล่นกันหัวล้างข้างแตกอยู่ดี
ร่างบางไม่รู้จะทำอะไรไปเป็นอาหารเที่ยงให้คริสดี คิดว่าสามีคงจะเบื่อข้าวกล่องพวกแซนวิชอะไรแบบนั้นแล้ว คนตัวเล็กถึงได้ทำข้าวปั้นแบบญี่ปุ่นไปให้ คริสไม่ชอบทานอาหารที่แคนทีนของบริษัท ชอบที่จะออกไปทานข้างนอกกับพวกเลขา จริงๆคริสก็พยายามจะเลี่ยงพวกพนักงานผู้หญิงอยู่หรอกนะแต่ว่าหลายครั้งที่ผู้หญิงพวกนั้นเข้ามาหาคริสเองด้วยเหตุผลหลายๆอย่าง เลย์ก็พยายามจะคิดว่าสามีนั้นรักแค่เขาแต่พอเอาเข้าจริงๆมันก็อดโกรธไม่ได้ เพราะคริสไม่เด็ดขาด คนพวกนั้นถึงได้ชอบเข้ามาได้บ่อยๆ
“คุณเลย์ สวัสดีค่ะ” ประชาสัมพันธ์สาวสวยมินฮยอลลุกขึ้นกล่าวต้อนรับอย่างคุ้นเคย เลย์ยิ้มให้และคงไม่ต้องเดาว่ามาหาใคร มินฮยอลต่อสายไปถึงห้องท่านรองประธานในทันที
“คุยกับฝ่ายการตลาดอยู่ค่ะ แต่อีกสักสิบนาทีก็คงจะเสร็จขึ้นไปเลยก็ได้นะคะ คุณเลย์จะรับน้ำชามั้ยค่ะดิฉันจะได้ต่อสายบอกเลขาฮวางให้”
“ไม่เป็นไรดีกว่าครับ ผมแค่เอาข้าวกล่องมาให้เขาแล้วก็คงรีบกลับ” ก็ใครล่ะจะกล้าทิ้งสองแฝดกับเด็กคนเล็กไว้ที่บ้านให้คนอื่นดูแลนานๆ คนพวกนั้นหน่ะเด็กๆฟังคำบัญชาเสียที่ไหน?
“แหม...น่ารักจังเลยค่ะคุณเลย์ ถ้าดิฉันอิจฉาท่านรองนี่จะผิดมั้ยค่ะ?” หญิงสาวกลั้วหัวเราะอย่างน่ามอง เธออิจฉาคู้รักคู่นี้เสียจริงๆ ท่านรองก็หล่อคุณเลย์ก็น่ารักเพียบพร้อม แถมลูกๆนี่ก็น่าหยิกไปเสียทุกคน นี่มันเป็นครอบครัวในฝันเลยก็ว่าได้ ถ้านังพวกผู้หญิงที่เข้ามาวอแวท่านประธานรู้แล้วยังไม่หลีกนี่ก็ใจมารเกินทานทนได้แล้ว!
“คุณมินฮยอลก็พุดเกินไปครับ ผมขอตัวก่อนนะ เดื๋ยวส่งข้างช้าล่ะจะกลับไปดูเด็กๆช้า” เลย์ยิ้มลาหญิงสาว มินฮยอลตื่นขึ้นจากหัวเราะแล้วก็รีบอำลาส่งคุณเลย์ของเธอเช่นกัน
“อ๊ะ เชิญค่ะๆ”
คริสจับมือกับฝ่ายการตลาดพร้อมด้วยคู่ค้าที่มาฟังนโยบายของบริษัทในไจรมาสต์นี้ ซึ่งทุกอย่างก็เป็นไปอย่างราบรื่นดีไม่มีปัญหาที่น่าหนักใจใดๆเลย หลังจากนี้ก็คงจะเป็นแค่เซ็นต์งานต่อไปอีกเล็กน้อยแล้วก็จะได้กลับบ้านไปเล่นกับสองแฝดและไปหาฟานชิงเด็กน้อยเสียที คิดแล้วก็อยากจะให้เวลาเดินเร็วๆ ยกข้อมือขึ้นมองเวลาแล้วก็นึกได้ว่าเที่ยงนี้บอกให้ภรรยาเอาข้าวกล่องมาให้
นี่ก็เที่ยงแล้วนะ เลย์มาถึงแล้วหรือยังก็ไม่รู้
คริสเดินเปิดประตูกลับห้องทำงานโดยไม่ได้รีบร้อนนัก อีกเดี๋ยวก็คงมา คริสเองก็ยังไม่หิวสักเท่าไหร่ อยากกลับเข้าห้องทำงานมาตากแอร์ปล่อยกายสบายๆก่อนที่จะเริ่มงานต่อในภาคบ่าย
“เฮ้ย! คุณมาทำอะไรในห้องทำงานผม?!” หัวใจเกือบวายเมื่อเห็นพนักงานสาวใส่กระโปรงสั้นจุ๊ดจู๋ขึ้นไปคลานอยู่บนโต๊ะทำงานของเขาด้วยท่าทางยั่วยวน คริสปิดประตูก่อนที่เรื่องจะบานปลายจนทุกคนต้องวิ่งมาดูแล้วในไม่ช้าก็จะถึงหูภรรยาอีก!
“หาของค่ะท่านรอง” ยิ้มแบบเชิญชวนแต่มันยิ่งทำให้คริสขมวดคิ้ว พนักงานใหญ่หรือไม่คริสไม่แน่ใจเพราะเขาไม่ใช่ฝ่ายบุคคล แต่ไม่ว่าจะเป็นใคร คริสก็ไม่ชอบหรอกผู้หญิงที่มาทำอะไรแบบนี้ในกลางวันแสกๆ ผู้หญิงที่จ้องแต่จะเสนอตัวให้เขามากกว่าเสนอความน่าค้นหาในตัวเอง คนแบบนี้ไม่มีเสน่ห์ จะมีแต่มารยาเท่านั้น
“หาของอะไรของคุณ? ไม่มีของที่หาในห้องผมหรอก เชิญออกไปได้แล้ว” หญิงสาวเปลี่ยนจากท่าคลานมาเป็นท่านั่งไขว่ห้างห้อยขาบนโต๊ะทำงานสีดำสนิท คริสถึงได้เห็นว่าเธอไม่ได้ใส่ชุดชั้นในจนหน้าอกหน้าใจที่อวบอิ่มมันทะลักแทบจะออกมาอยู่ข้างนอกเสื้อทำงาน กระดุมนั้นแทบจะปริออกมาเพราะเธอไม่ใช่คนที่ผอม หากแต่เป็นคนอวบๆดูมีเนื้อมีหนังและที่สำคัญคือหน้าอกนี่ไม่ต่ำกว่าซีแน่นอน
“มีสิคะ นี่ไงเจอแล้ว” คริสไม่เข้าใจในคราแรกแต่จู่ๆชุดชั้นในลูกไม้โปร่งๆสีสันแสบตาก็ถูกโยนใส่หน้าเขา ร่างสูงหยิบมันออกจากหน้าด้วยความตกใจปนแขยงๆ เธอก็ใช่ว่าจะสวยดึงดูดอะไรมาก หน้าตาก็แค่พอๆกับนางเอกหนังเอวีที่เขาเคยดูเท่านั้นล่ะ
“หาเจอแล้วก็ออกไป ก่อนที่ผมจะเรียก รปภ.”
“ไม่ต้องเรียกหรอกค่ะ จะออกไปก็ต่อเมื่อได้สิ่งที่ต้องการแล้วเท่านั้น” หญิงสาวพูดอย่างมีชั้นเชิง คริสถอนใจหนักๆแล้วพูดออกมาตามแผนของเธอ
“ต้องการอะไร?”หญิงส่าวก้าวนวยนาดลงจากโต๊ะทำงาน เดินเข้ามาใกล้ร่างสูงแล้วดึงเน็คไทด์นั้นให้โน้มเข้ามาใกล้ แต่คริสก็รักษาระยะไม่ให้มันชิดเกินไปกลัวว่าลิปสติกของเธอจะมาเปื้อนเสื้อ เลย์ยิ่งหูตาไวยิ่งกว่าสัปประรดอยู่ด้วย
“ฉันชอบท่านรอง เรามาสนุกกันเถอะนะคะ”
“เหอะ...ออกไปซะ” ดูไม่ผิดจริงๆ ผู้หญิงคนนี้น่าเบื่อ เพียงแค่เสื้อผ้าเท่านั้นที่ปกปิดความลับของเธอ ไม่มีอะไรน่าค้นหาเลยสักนิด
“แหม ...ไม่ชอบฉันบ้างหรอค่ะ? อุส่าห์มาให้ท่าถึงที่ขนาดนี้แล้วแท้ๆ” คริสหน่ายใจอย่างที่สุด เขาเคยถูกให้ท่ามาหลายต่อหลายครั้งโดยเฉพาะห้องนี้ ซึ่งคนที่มาให้ท่าส่วนใหญ่ก็จะเป็นพวกเลขาของเขาเอง จนที่สุดต้องเปลี่ยนเป็นผู้ชาย แม้จะทำงานได้ไม่ละเอียดเท่าแต่เขาก็เบื่อที่จะต้องถูกเลย์งอนเป็นสัปดาห์ๆ มันไม่สนุกเลยจริงๆ
คนพวกนี้เห็นห้องทำงานเขาเป็นซ่องเหรอ?
“ถ้าผมชอบคุณ ผมคงไม่รอให้คุณมาหาถึงห้องหรอก”
“คิกคิกคิก”
“หัวเราะอะไร?” หญิงสาวเบียดตัวเข้ามาอีกครั้งแล้วยืดตัวขึ้นจูบในจังหวะที่คริสไม่ทันตั้งตัว เวลาเดียวกันที่ประตูถูกเปิดออกอย่างแรงจากคนที่อยู่ภายนอกและแอบฟังอยู่นานแล้ว เลย์โกรธจนแทบจะพังฝากั้นเข้ามาได้เพราะความหึงหวง
“ไอคริส!!!”
“เห้ย!!” ร่างสูงเหวอไปชั่วขณะเมื่อเห็นว่าใครมาถึงพอดี ร่างบางปากล่องข้าวลงกับพื้น เดินเข้าไปจิกหัวผู้หญิงร่างอวบอั๋นนั้นให้พ้นทาง
“โอ๊ย!” หญิงสาวร้องอย่างเจ็บปวดเมื่อตัวถูกเหวี่ยงจนกระเด็นปลิวไปอีกทาง บั้นเอวของเธอกระแทกเข้าอย่างแรงกับขอบโต๊ะทำงานจนจุก เลย์เดินตรงไปที่สามีแล้วจึงกระชากคอเสื้อเชิร์ตตัวดีของคริสบีบคอเขย่าอย่างแรงจนใบหน้าหล่อสั่นคลอน
“ไอหน้ากาม ไอมักมาก ไอผู้ชายเฮงซวย!!”
“โอ๊ย ที่รักๆ แค่กๆ ฟังก่อนสิครับ!” คริสพยายามจะรั้งแต่ก็ไม่ไหว หัวของเขาสั่นด้วยความแรงถึง 7.8 ริกเตอร์จนเนื้อสมองแทบจะออกมากองอยู่ข้างนอก เลย์บีบคอเขาด้วย เรียกได้ว่าคริสหมดทางแพ้ไม่อาจต่อสู้มนุษย์เมียได้เลย
ที่รักไปตบนังนู่นสิ๊ มาตบเค้าทำไมกันล๊า!
“โอ๊ย! แค่กๆๆ” ร่างสูงใหญ่กำยำไม่อาจจะสู้พลังเมียที่หึงหวงโกรธจนเลือดขึ้นหน้าได้เลย เขาถูกเหวี่ยงให้ลงไปนั่งกองอยู่อีกทาง กอบโกยอากาศเข้าปอดอย่างรวดเร็วราวกับว่าจะตายเสียแล้วเมื่อกี้นี้ แต่พลังชีวิตของแม่นางกำฮูหยินยังไม่หมดลงเท่านั้น เห็นใบหน้าจัดจ้านของนังผู้หญิงแพศยาที่คิดจะมาแย่งผัวชาวบ้านแล้ว จริงๆก็ไม่อยากจะตบให้เสียเมียเลย ตบไปเขาก็เจ็บมือเหมือนกัน ร่างบางเดินผ่านร่างที่ถูกเหวี่ยงจนลงไปนั่งจุกอยู่ที่พื้นไปที่กองข้าวของที่หกกองรวบกันอยู่บนพื้นพรมกำมะหยี่ชั้นดี หงุดหงิดเสียดายของ เขาอุส่าห์เอาไข่กุ่งและไข่ปลาคาร์เวียร์มาให้คริสเพราะเห็นว่าทำงานหนักควรจะได้กินของบำรุง แต่ไม่ต้องแล้ว! งานนี้พอกันที!
เลย์โกยข้าวปั้นที่เละเทะขึ้นมาในกำมือ ขยำจนมันแหลกละเอียดแล้วเดินไปนั่งคร่อมบนตัวของผู้หญิงหน้าด้าน เขาจัดการเอาทั้งไข่ปลาและไข่กุ้ง ทั้งข้าวทั้งสาหร่าย ละเลงลงบนหน้าของเธอ คนอะไร ผิวพรรณรูปร่างหน้าตาก็ดีไม่มีปัญญาหาผัวเป็นของใช้ส่วนตัว!
“อยากได้ไข่มากไม่ใช่รึไง?! นี่! ฉันสนองให้แล้วนะ ทั้งไข่ปลา ไข่กุ้ง เสียใจที่มีแต่ไข่เจียวไม่มีไข่คน! แต่แค่นี้ก็ได้เป็นร้อยเป็นล้านตัวหวังว่าจะบรรเทาความอยากของเธอลงได้บ้าง!!” เพราะมือข้างหนึ่งของเลย์บีบคอเธออยู่และใช้มือข้างที่เหลือละเลงบนใบหน้าจัดๆ หากจะคิดว่าเลย์อ่อนแอ บอบบางเหมือนรูปร่างที่เห็นภายนอกละก็ลืมเสียเถอะ! คนแบบเลย์หน่ะเจนจัดสนามกำหลาบเมียน้อยนักแล! คิดจะมาแย่งผัวคนอื่นล่ะก็ฝันไปเสียเถอะนังพวกเลว!
“แค่กๆ เลย์ เลยพอเถอะ” คริสเข้ามาจับบ่าเล็กจากด้านหลังให้แยกออกจากกันทว่าถูกภรรยาผลักให้ออกไปห่างๆอีกครั้ง ร่างบางคว้าวาซาบิถุงสำเร็จรูปขึ้นมา ฉีกแล้วบีบใส่มือของตนจากนั้นก็ทาลงบนหน้าของผู้หญิงที่อยู่ดีไม่ว่าดีก็มาท้าทายอำนาจมืดของเขาก่อน!
“นี่ๆๆๆ! ทาให้มากๆเลย วาซาบิมีฤทธิ์ฆ่าเชื้อแบคทีเรียนะรู้รึเปล่า ตรงไหนมีแบคทีเรียมันจะคัน! ซองเดียวก็ไม่พอ โว๊ะ! ว่าแต่เธอคันตรงหน้านะ เบื้องบน หรือเบื้องล่าง?”
“กรี๊ดดด!” ไม่รู้ว่ากรีดร้องแสบหูเพราะว่าเจ็บปวดกับคำด่าหรือแสบตากันแน่ คริสเข้ามาอีกครั้งแล้วฉุดรั้งร่างภรรยาให้ลุกขึ้น เลย์ขืนตัวออกจากการจับกุมแล้วถอดรองเท้าของตัวเอง ปาใส่เป้านิ่งที่นั่งอยู่บนพื้นอย่างแรงโดนหัวเต็มๆ
“เลย์! พอแล้วๆ เค้าแห่กันมาดูทั้งบริษัทแล้วเนื่ย!”
“เหอะ!! หรอ?! แล้วไง ทีคุณทำอะไรไม่เห็นแคร์ใครมั่งเลยแล้วพอแบบนี้ล่ะจะทำมาเป็นแคร์!” ร่างบางเอ่ยประชดประชดจนคริสระอาใจ งานนี้พนักงานต้องเอาไปพูดกันไปอีกเป็นเดือนๆแน่ๆ เลย์สะบัดตัวออกจากห้องทำงานไปทางอื่นโดยแน่นอนว่าคริสเดินตามไปปรับความเข้าใจ
“ใครอับโหลดคลิปเมื่อกี้ โทษสถานเดียวคือไล่ออก เข้าใจรึเปล่า?!!” เลย์สั่งเองโดยไม่ต้องรอผัวสั่ง ทุกคนสะดุ้งแล้วทำหน้าเจื่อน มีคุณเลย์เป็นไอดอลทั้งนั้นสำหรับสาวๆออฟฟิสที่แต่งงานแล้วและกำลังจะแต่งหรือยังไม่มีแพลนแต่ง พอได้ยินว่าคุณเลย์ออกโรงแล้วก็ตามมาให้กำลังใจ ถ่ายคลิปเอาไว้เรียนรู้วิทยายุทธมันก็เท่านั้น แต่ละครั้งนี่เรียกได้ว่าไม่ซ้ำกระบวนท่าเลยทีเดียว
ความคิดเห็น