Emergency Love "รักฉบับฉุกเฉิน"

Emergency Love part กำเนิดแก้งค์นางมารน้อย

“พิช ไม่ทานข้าวเช้าก่อนไปทำงานละลูก” มารดาแอบส่ายหน้าเบาๆหลังเห็นสภาพบุตรสาว
หล่อนไม่แปลกใจที่ทำไมอายุบุตรสาวคนเดียว ที่ใกล้จะเข้าเลขสามแล้ว แต่ยังไม่มีวี่แววของชายหนุ่มเข้ามาขายขนมจีบเลยสักคน  
“Oh My GOD ไม่ทันแล้วคะแม่ วันนี้เปิดตึกใหม่วันแรก ...ตายๆๆๆ” หญิงสาวรีบกลิ้งจากเตียงนอน เมื่อคืนที่มัวแต่ตื่นเต้นกับที่ทำงานใหม่แต่เพื่อนร่วมงานเก่า มัวแต่เวิ่นเว้อกับทวีตเตอร์และก็นิยายกว่าจะหลับก็เกือบสว่าง พิชหันหน้ามองห้องน้ำ อืมมมมน้ำเดี่ยวค่อยอาบตอนพักเบรคก็แล้วกัน
ขอล้างหน้าแปรงฟันเอาผักชีโรยหน้าก่อนที่จะโดนหัวหน้ากินตับ...อย่างอื่นค่อยว่ากัน

สาวหน้าตาจิ้มลิ้ม อาหมวยน้อยผิวดำ รีบวิ่งออกจากบ้าน มือเรียวยาวโบกวินมอเตอร์ไซด์แบบไม่คิดชีวิต “ลุงๆ ไปห้องฉุกเฉินโรงพยาบาล.....เลย ไม่ต้องรีบนะ ยังไม่อยากเป็นคนไข้ เดี่ยวๆขอหมวกกันน๊อคด้วยจ้า”ลุงวินปากซอยบ้านที่คุ้นเคยกันดีตั้งแต่เด็กยิ้มน้อยๆ “ก็ได้ยินว่าจะไปหอ้งฉุกเฉินไม่ได้ป่วยหรอครับหมอน้อย”พิชชี่พ่นลมออกจากปาก ขณะที่ก้าวเท้าขึ้นคร่อมมอเตอร์ไซด์คันคุ้นเคย

“ลุงดาบคะ พิชว่าเลิกขับมอเตอร์ไซด์วินเถอะคะ แล้วไปเล่นตลกแข่งกับสามช่าเผื่อจะรุ่ง” ลุงวินหัวเราะลั่น ขณะขับเคลื่อนยานพาหนะสองล้อ ที่ถูกกำชับตลอดทางว่า ไม่ต้องรีบ ไม่ต้องรีบตลอดการเดินทาง......
.
         ผู้คนมากมายเดินกันขวักไขว่ บ้างแต่งกายด้วยชุดขาว เดินผ่านไปมา เสื้อกาวโบกสะบัดไปตามแรงก้าวเดิน ขนาดความยาวของเสื้อกาวบ่งบอกถึงความชำนาญการทางการแพทย์เฉกเช่นกับเด็กสาวหน้าตาละอ่อนในชุดฟ้าขาวที่เดินกันเป็นกลุ่มสวนไปมาตามตึกต่างๆ โดยมีอาจารย์พยาบาลเดินนำหน้า กลิ่นฉุนอันคุ้นเคย กลิ่นคาวเลือด กลิ่นยา ซึ่งมีกลิ่นเฉพาะตัวที่กระจายเต็มพื้นที่กว่า100ไร่ ใช่แล้วละภาพนั้นที่คุณคุ้นเคยกันดี เวลาที่คุณไม่สบาย หึหึ โรงพยาบาล

    โรงพยาบาลศูนย์อุบัติเหตุที่เพิ่งก่อตั้งอยู่แถบปากอ่าวแม่น้ำ เป็นโรงพยาบาลกึ่งรัฐบาลกึ่งเอกชน เป็นศูนย์รวมผลิตนักศึกษาแพทย์และพยาบาล โดยทุนสนับสนุนของโรงพยาบาลเพื่อตอบสนองนโยบายผู้บริหารหนุ่มเลือดไฟแรง แต่ที่สะดุดตาใครต่อใครคือกลุ่มคนที่สวมยูนิฟอร์มสีน้ำเงิน ตัดเย็บมาเพื่อความคล่องตัว ผมที่เก็บเรียบร้อยดูสะอาดตา ใบหน้าที่ไร้ซึ่งเครื่องประทินโฉมหรือคนทั่วไปเรียกว่า หน้าสด กำลังมุ่งตรงไปยังร้านกาแฟเจ้าประจำ

     “นี่เชอรี่แกคิดว่าวันนี้มันดูแปลกๆรึป่าว ทำไมคนอื่นมันมองเรากันจังอะ นี่แกลืมรูดซิบรึเปล่าเนี่ยะ”นราพลิกตัวเพื่อนส่ายไปมา เกย์แกนกลางสะบัดแขนนราแทบกระเด็น “แก มองปากเชอรี่นะคะชัดๆเลยคะ กางเกงไม่มีซิปป่ะ”เชอรี่พูดลากเสียงยาวๆเลียนแบบ รายการนึงในทีวี  “อีกอย่างนะยะ
ก็พวกเราสวยไงย่ะ แบ่งๆคนอื่นมามองบ้างก็ได้”เชอรี่พูดเชิ่ดๆ “อืม ซันนี่เห็นด้วยแบบว่าสวยแปลก 555”คนตัวเล็กที่สุดในกลุ่มเสนอตัวบ้าง “แล้วนี่ยายพิชชี่จอมเลทมันถึงไหนแล้วเนี่ยะ”ปากี้จอมขี้บ่นเดินไปพลางก็เริ่มล้วงหาโทรศัพท์ในกระเป๋าโดเรม่อน (มันเล่นมีทุกอย่าง ทุกอย่างจริงๆ) “นางดำนะหรอพี่ โหยยเชื่อนางเลยคะ ว่ามาตอนตัดริบบิ้นเปิดตึก ฟันธง”เชอรี่สะบัดข้อมือเหมือนรายการดังในทีวี
      อีกด้านในร้านกาแฟชื่อดังของโรงพยาบาล “ใครอะพี่ ชุดแปลกๆโรงพยาบาลเรามีชุดแบบนี้ด้วยหรอพี่ แผนกไหนครับ”พนักงานชายหนุ่มหน้าตาดีสะกิดคนหน้าตาดีอีกคน ให้หีนมาช่วยกันมอง
“แต่พี่ว่าคุ้นๆนะ”ผู้จัดการสาวหล่อหยีตามอง “อืม ชัดเลย ฟันธงว่าชัดเลยแก ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอก แก้งนางมารชัดๆ”หนักงานหันมองหัวหน้า “แกเพิ่งมาทำงานยังไม่รู้จักหรอก แต่อีกไม่นานก็จะรู้จักอย่างดี นี่แหละแหล่งรวมดาวร้ายของโรงพยาบาล ตรงตึกฉุกเฉินที่เปิดใหม่นะ”พนักงานใหม่แอบกลืนน้ำลาย "ปกติพยาบาลเขาสวย รวยรอยยิ้มและใจดีมากกกไม่ใช่หรอครับหัวหน้า" ผู้จัดการพยักหน้าน้อยๆ https://fbcdn-sphotos-g-a.akamaihd.net/hphotos-ak-xaf1/v/t1.0-9/1780721_655714247823367_209603446_n.jpg?oh=96496ac23e6d03e8c499116020847840&oe=54BF5F34&__gda__=1420553189_3a4cccc2116e1416ef0d093c85515df3