คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทที่ 4
บทที่ 4
“ออมารับลมแ่เ้าเลยนะ” ผมเอ่ยทัแอนอย่าสใส และเินไปหยุ้าๆ เธอ
“อาาศอนเ้าๆ สื่นีะาย นิวว่ามั้ย” เธอพู
“อืม” ผมอบเบาๆ ่อนะหาวออมา
“เพิ่ื่นล่ะสิ หาวให่เียว” เธอแว ผมยิ้มรับ
“ปิื่นสายว่านี้นะ แ่วันนี้ไม่รู้เป็นอะไรื่นเ้าผิปิ” ผมบอเธอ
“ไม่ินสถานที่มั้”
“หรือไม่็...อยาเห็นหน้าแอนไวๆ” ผมหยอำหวาน เห็นเธอยิ้มเินๆ แล้วยิ่อยาแล้อี
“หวานแ่เ้าเลย ไปอาบน้ำแปรฟัน่อนไป เหม็น” เธอเอามือปิมูให้รู้ว่าเหม็นริอี้า็ันผมเพื่อให้ไปอาบน้ำ
“้าๆ” ผมยอมไปแ่โยี
ผมเินออมาหน้าบ้านเมื่ออาบน้ำเสร็ เมื่อไม่เห็นแอนผมึเินมานั่ลที่ม้าหินอ่อนใ้้นมะาม ัพัลิ่นหอมออะไรบาอย่า็ลอยมาเะมูผม
“โอวัลินอุ่นๆ ะไ้สื่น” แอนโอวัลินมาให้ผม ผมรับมาื่ม
“หือ... รสาิถูใมาเลย” ผมอุทานออมา “ผมที่บ้าน็แบบนี้แหละ”
“ริหรอแอนามัวเออบน่ะ ไม่รู้ว่านิว็อบ้วย” เธออบเินๆ
“อบเหมือนันเลยนะเนี่ย” ผมพู
ผมนั่อยู่ที่เิมอีพัให่ๆ มอนู่นมอนี่ไปเรื่อยเปื่อย ิเรื่อราว่าๆ ไปเพลินๆ ิไปิมาเผลอิถึอุ้มเยเลย ริหรอที่อุ้มอบผม ัวเลืออุ้มมีมามายทำไมมาอบนธรรมาๆ อย่าผมไ้ละเนี่ย ไม่เ้าใ
ิมา็เริ่มปวหัว ผมึส่ายหัวแรๆ เพื่อสลัวามิทั้หมออไป และึัวเอลับมาสู่ปัุบันอีรั้
“ไม่สบายหรอ” เสียหนึ่ถามึ้น ผมหันไปมอและพบว่าเป็นแม่ผมนั่นเอ
“เปล่ารับ ิไรเรื่อยเปื่อยน่ะ” ผมอบ
“เบื่อมั้ย...” แม่ถามึ้นเมื่อนั่ล้าๆ ผมแล้ว
“ไม่หรอรับ อยาอยู่นานๆ มาว่า อยู่ที่นี่สบายใว่าอยู่ที่บ้านเยอะ” ผมบอแม่
“ทำไมล่ะ” แม่ถาม่อ
“นที่นี่ล้วนแ่มีวามริใให้ัน ไม่หลอลว เอาเปรียบัน เหมือนบ้านเราเลย” ผมอบ ่อนะถอนหายใออมา
เียบันัพั แม่็อัวไป่วยน้าหน่อยเรียมอาหารเ้า ผมนั่มอนู่นนี่ไปเรื่อยๆ เหมือนเิม
มันสบายใอย่าที่บอริๆ นะ มอไปทาไหน็สบายาไปหม ทุ่นาว้าวา ลาทุ่นา็มีวายอยู่เ็มไปหม ้นไม้น้อยให่ึ้นอยู่เรียรายามบริเว่าๆ ทำใหู้แล้วไม่รู้สึว่าแห้แล้เินไป
“นั่ทำมิวสิอะไรอยู่” เสียใสทัึ้น ผมยับนินึเพื่อให้เธอนั่ล้าๆ
“ูอะไรไปเรื่อยเปื่อยน่ะ” ผมอบ เธอพยัหน้า
“ถามอะไรหน่อยสิ” เธอเอ่ยถาม
“อะไรหรอ”
“วามรัืออะไรหรอ” ถามแบบนี้...อบยาแฮะ
ไอ้ผม็ไม่เยรู้ัำว่ารัริๆ เลย ไม่รู้เลย้วย้ำว่านเรารัันไ้ยัไ ทุทีผม็ะแวผู้หิไปเรื่อยๆ ใรน่ารัเป็นแวหม และผม็รู้ว่ามันไม่ใ่วามรั มันแ่อยาะทำอะไรสนุๆ เท่านั้น ถึะมีนอบผมมามายแ่ผม็ไม่เยรู้สึว่ารัับเา มันเป็นวามรู้สึีมาว่าที่เราไุ้ยับเา ไ้เล่นไ้หยอล้อ
แล้ววามรัมันืออะไรล่ะ...
“อบยาแฮะ...บาที มันอาะเป็นวามรู้สึีที่เรามีให้นๆ หนึ่ นที่เรารู้สึว่าอยาูแลเอาใใส่ นที่เราอยาอยู่ใล้ นที่เราิถึลอเวลามั้” ิไ้ไเนี่ยผม
“มมา...” เธอแว
“ู่ๆ ถามแบบนี้มีอะไรเปล่าเนี่ย” ผมถามลับ
“ปะ...เปล่า” เธออบิอ่า ผมยิ้มำๆ
“ยิ้มไร” เธอ้อน
“ปะ...เปล่า” ผมเลียนแบบิอ่าเธอ
“ไมุ่ย้วยแล้ว” เธอสะบัหน้าหนีทำอน
“เ็ๆ มาทาน้าวไ้แล้ว” น้าหน่อยเรีย ผมและเธอึลุึ้นไปล้ามือและไปร่วมวทาน้าว้วยัน
ทาน้าวเสร็พวผู้ให่็ุยันามประสาผู้ให่ ผม็ปลีัวออมานั่อ่านหนัสือที่พอะหาไ้แถวนั้น อ่านไ้ัพั็เผลอหลับไปเลย มาใื่น็อนที่โทรศัพท์ัึ้นนั่นแหละ
ใรโทรมานะ... ิในใ่อนะรับโทรศัพท์
“ฮัลโหลรับ” รับ้วยำฮิิปา “อ้าว อุ้มหรอ” นานๆอุ้มะโทรหาผมทีนึ เพราะอุ้มไม่อบใ้โทรศัพท์ ้วยที่อุ้มเป็นนน่ารัเลยมีนอบเยอะ วันๆ หนึ่มีนมาอเบอร์เป็นสิบๆ อุ้มเลยไม่ใ้โทรศัพท์ะเลย
“สวัสีปีใหม่นะนิว” เสียหวานัมาามสาย
“สวัสีปีใหม่รับ” ผมอบลับ
“นิวอยู่ไหนหรอ” เธอถาม่อ
“อยู่บ้านน้าที่อุบลฯ น่ะรับ” ผมอบ
“โห ไปไลัเลย” เธอทำเสียใไ้น่ารัมา ผมหัวเราะำๆ “อฝา้วยนะะ” เธอทิ้ท้าย
“รับผม” ผมอบรับ
“ั้นแ่นี้นะ ไว้เอันที่โรเรียน” ผมอบเธออีสอสามำ็วา พอีับที่แอนเินถือานผลไม้เ้ามาพอี
“แฟนโทรมาหรอ” เธอถาม
“เพื่อนที่โรเรียนน่ะ โทรมาสวัสีปีใหม่” ผมอบ
“อืม เพื่อนแอนไม่เห็นโทรมาเลย” เธอทำเสียน้อยใ
“เี๋ยว็เอันแล้ว ทำน้อยใไปไ้” ผมหยอเธอ เลยไ้้อนลับมา
“แ่็น่าะโทรมาหน่อย” เธอพูอนๆ
“เพื่อนันน่ะนะ ไม่ำเป็น้อพูอะไรหรอ อมันรับรู้ไ้้วยใ” ิไ้ไอีละเนี่ย
“ยัไหรอ” เธอถาม
“แอนสนิทับเพื่อนมาไ้ี่ปีแล้วหรอ” ผมถามเธอเพื่อเปิประเ็น
“สามปีแล้วมั้” เธออบ
“เวลาสามปีทำให้เราสนิทับนๆ หนึ่ไ้ เวลาสามปีทำให้เราเรียนรู้นๆ นั้นว่าเาเป็นนยัไ ยิ่เวลาผ่านไป มิรภาพ็่อัวึ้น และเพื่อนนี่แหละทำให้เรารู้ัำว่าไว้ใ โยไม่้อพึ่พนานุรมรมเลยนะ” ผมพู
แอนหันมามอผมแบบทึ่ๆ ะใในวามิผม
“ะมีหรอเพื่อนแบบนั้น” เธอถาม
“มีเยอะหรือเปล่าไม่รู้นะ แ่ว่าผมมีเพื่อนแบบนี้อยู่หลายน...” หยุหายในิหนึ่ “เพื่อนนที่พร้อมะอยู่เีย้าเราลอ เพื่อนนที่พร้อมรับฟัวามิอเราเสมอ เพื่อนนที่พร้อมะ่วยเราเสมอไม่ว่าะหนัหนาเท่าไร เพราะผมมีเพื่อนแบบนี้ไผมถึไ้ร่าเริพร้อมสู้ับอุปสรรที่เ้ามา” ทึ่ึ้นอี
“วามินิวนี่บาที็าไม่ถึนะ” แอนม
โทรศัพท์ัึ้นอีรั้ ผมรับโยไม่มอเลยว่าเป็นื่อใร
“ฮัลโหลรับ” ผมรับ แอนทำท่าะลุออไป ผมึับแนเธอไว้แล้วพยัหน้าให้นั่ล เธอึนั่ล้าๆ ผม
“อ่อ ฟ้าหรอ ว่าไ” ผมพูเมื่อรู้ว่าใรโทรมา
“สวัสีปีใหม่นะ” เสียัมาามสาย
“สวัสีปีใหม่เ่นัน” ผมอบลับ แล้วุยันอีสอสามำ็วาสาย
“สาวโทรหาเยอะันะ” เธอแวผมอีรอบ
“เพื่อนันทั้นั้นแหละ” ผมอบ
“้าๆ เพื่อนาน” เธอลาเสียยาว ผมหัวเราะ เอื้อมมือไปยี้ผมเธออย่ามันเี้ยว
“มิรภาพน่ะนะไม่ำเป็น้อแบ่เพศ แบ่นั้นวรระหรอนะ แล้ว็ไม่้อเสียเวลาไปามหาที่ไหนไลเลย มิรภาพอยู่รอบัวเราลอเวลาแหละ เพียแ่เราะเปิใรับมันเ้ามามาน้อยแ่ไหนนั้นเอ” ผมพู “มิรภาพะยิ่ให่มาๆ ถ้าเราเปิใให้ว้า เรียนรู้ใร่อใรที่เ้ามาในีวิเรา บานอาะไม่ถูับเรา หรือเราอาไม่อบเาโยไม่มีเหุผล แ่ถ้าเราเ้าใในัวเ้า เรา็ะรู้ว่าที่ริแล้วเ้า็ไม่ไ้เลวร้ายอะไรเลย” เฮ้อเหนื่อย
“นิวมีเพื่อนเยอะแน่เลย” แอนเอ่ย
“ผมเป็นนเียบๆ แ่เ้าับใรไ้่าย ใรเ้ามาุยับผม ผมุยไ้ทั้นั้น” ผมบอ “็เหมือนเราสอนไ เวลาวันสอวัน็สนิทันแล้ว แอนรู้ัวมั้ยว่าแอนไว้ใผมมาน่ะ”
เธอส่ายหน้าเป็นำอบ
“ำเมื่อืนไ้มั้ย แอนล้าอยู่ับผมสอนในที่มืๆ แถมยัล้ายืนิผมโยไม่ลัวว่าผมะทำอะไรแอน” เธอทำหน้ารุ่นิ่อนะพยัหน้า
“็รินะ” เธออบ
“เห็นมั้ยว่ามิรภาพน่ะมันทำให้เราไว้ในๆ หนึ่ไ้อย่าสนิทใ แม้ว่าะเพิ่รู้ัันไ้ไม่นาน” ผมมอหน้าเธอแล้วยิ้ม เธอยิ้มอบผมเ่นัน
“อื้อแอน พอะรู้ัร้านายอวัมั้ย” ผมถามเธอ ผม้อาระหาอวัสัิ้นไปให้อุ้มอบแทนที่อุ้มให้็อโแลผม
“รู้ัร้านหนึ่อยู่ในเมือ ไปมั้ยเี๋ยวไปส่” เธอบอ
“ไปสิ ะหาอวัให้เพื่อนหน่อยน่ะ” ผมอบ
ความคิดเห็น