คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : มหาวิทยาลัย ในฝัน
เสียรถวิ่สวนันไปมา ในเมือที่เรียไ้ว่าเป็นเมือแห่มหาวิทยาลัย สถานที่แห่นี้อยู่ใลาอภูมิภา
มีมหาวิทยาลัยที่ผมั้ใอยาเ้า ั้แ่สมัยมัธยมปลายอยู่ที่นี่ เวลาเที่ยแสแประหนึ่ับอไฟ ที่แผเผาไปทั้เมือ ผู้น่าาร่ม สวมเสื้อลุม เพื่อป้อันแสแ ที่อาทำให้เิโรมะเร็ไ้ อนนี้ผมมีธุระสำัที่้อเ้าไปทำในมหาวิทยาลัย ึ้อฝ่าวามร้อนแบบนี้เพื่อเ้าไปินแนที่เ็มไป้วย้นไม้ ประหนึ่เป็นโอเอิสอเมือแห่ารศึษาแห่นี้
“เร็ว ๆ เาะประุมแล้ว” เสียร้อประหนึ่ะ่านให้ายร้อออมาาโทรศัพท์เรื่อเ่าอผม
“ถึ้าล่าแล้ว ำลัเินึ้นไป” ผมอบออไป ่อนถามลับไปอีรอบ “อยู่ห้อไหนนะ”
“ห้อประุมั้น 3” เพื่อนนเิมผมอบลับมาแล้ววาสายไป
ผมวิ่ึ้นบันไ อย่าไม่ิีวิ วันนี้เป็นวันสำัอารประุมอ์รนิสิ ในนามรอประธานมรม (อย่าไม่เ็มใ) ้อเ้าร่วมประุมอย่าาไม่ไ้
“แฮ่ ๆ แฮ่ ๆ แฮ่ ๆ เหนื่อยิบหาย” ผมบ่นพร่ำ ๆ ั้สิรววามเรียบร้อยอารแ่าย แล้วเปิประูเ้าไป้านใน เพื่อให้ร่าายปะทะับวามเย็น
วามรู้สึแร เหมือนับผมไ้เอสวรร์็ไม่ปาน วามร้อน้านนอที่ผมไ้ผมา มันมลายหายไปแล้ว
“โป๊!”
“โอ้ย!”
“บหัวเราทำไม เ็บิบ...” ผมบ่นอุบอิบึ้นหลัาเพื่อนหิประธานมรมบหัวผม่ะเ็มแร
“รีบมานั่ประุม นเามอหมแล้ว ทำัวบ้า ๆ”
“บ้ารไหน แ่ยืนรับลมาแอร์” ผมเถียอย่าไม่ยอม เอาสิา่อาฟัน่อฟัน
“มา ๆ รีบนั่ ฟัเาประุมเถอะ มึทำใหู้เือบเสียหน้า บมรมโนัรู้สึผิ้วย” เธอพูบ็ถอยเ้าอี้้าัวเอมาให้ผมนั่ ผมนั่ลหยิบสมุึ้นมาประเ็นสำัในารประุม
“อนนี้ เหลือมรม และสโมสระไหน ที่ยัมาไม่รบไหมรับ อนนี้ะถึเวลาเปิประุมแล้วนะ” นที่ผมำไ้ร่าว ๆ ว่าน่าะเป็นรอประธานอ์ารนิสิถามึ้น
“...” เียบันไปหม รวมถึผม้วย น่าะเป็นเพราะเราเพิ่ึ้นปีสอันมาหมา ๆ ส่วนพี่ ๆ อ์ารเป็นปีสามทำให้ารประุมรั้แรอภาารศึษานี้ไม่มีใรล้าพูึ้นมา
“ถ้าอย่านั้นผมไล่เรียถามรายื่อ ไปทีละมรมเลยนะรับ” พี่นเิมถามึ้น
“มรมหมารุ”
“มารับ”
“มรมนรีอีสานพื้นบ้าน”
“มารับ”
“มรมพระพุทธศาสนาและารทำี”
“มา่ะ”
“มรมไม้อวบน้ำและระบอเพร”ส
“มา่ะ” เพื่อนรัผมอบึ้น ในานะประธานมรมนใหม่ นเียวันับที่่าผม ่อนเริ่มประุม
ทุนฟัไม่ผิหรอรับ มรมอผมือ มรมไม้อวบน้ำและระบอเพร โยมีใบอ (นที่บหัวผมอะแหละ) เป็นประธานมรม ส่วนผม้ามฟ้า หนุ่มหล่อหน้าาี เป็นรอประธาน มรมเรามีรอประธานและสมาิหลายน่อยแนะนำล่ะัน
หลัาารานรับอมรมผม ็มีอีหลายมรมานรับ่อันไปเรื่อย ๆ มหาวิทยาลัยอเรา่อน้าเป็นมหาวิทยาลัยที่มีิรรมอยู่ 3 ระับ ือ เยอะ เยอะมาและเยอะมา ๆ
มีสโลแนที่ทุน้อรู้ นั่นือ ิรรมี ิรรมเ่น เน้นิรรม ทุนอิาล่ะสิ เอาเถอะแ่ผมไม่ไ้อิาัวเอหรอ เหนื่อย ที่ไ้มาทำหน้าที่รอประธาน็เพราะ เพื่อนผมเป็นประธานมรม ถ้าั้นผมไม่มายุ่้วยเป็นอันา
“เธอ ๆ โรารรอบแปเือนเาส่ ับรอบสี่เือนเรา้อส่ัวไหนอะ” เพื่อนผู้หิอีมรมนั่้าผมทัึ้นเบา ๆ
“เออ... ือเรา็ไม่รู้ แหะ ๆ...” ผมอบลับไปแบบๆ ใระไปรู้ผมเพิ่ะเ้ามารับำแหน่ แ่เพื่อมิรภาพและวามสัมพันธ์อันีึวนเธอุย่อ
“เธออยู่มรมไหนหรอ?”
“เราอยู่มรมนรีไทย” ผมมอเธออีรอบ สวยั... สวยแบบไทย ๆ ผมอเธอำลับ ปาสีแหน่อย ๆ แ้มมพูอ่อน มีเรื่อแ่หน้าประับบา ๆ ถ้าผมอบผู้หิ ผมีบเธอแน่นอน
“นายื่ออะไร... เราื่อน้ำริน” น้ำรินถามึ้นเบา ๆ ลัววประุมหันมามอ
“เราื่อ้ามฟ้า เป็นรอประธานมรมไม้อวบน้ำและระบอเพร” ้ามฟ้าพูอย่าภาภูมิ
“เบา ๆ หน่อย้ามฟ้า เมื่อี้พี่ประธานเามอมาหามึ้วย” ใบอบอผมปราม ๆ ผมหันไปหาแล้วหันลับมาทำวามรู้ัับเพื่อนใหม่
“เป็นประธานมรมหรอ? เรียนะไรอะ เราเรียนวารสารศาสร์”
“ใ่ ๆ เราอยู่วิทยาลัยุริยาศิลป์ ใล้ ๆ ัน” น้ำรินอบ และำลัะวนุย่อ เธอรู้สึุยสนุับเพื่อนนนนี้
“น้อทั้สอน มีมารยาท้วยนะรับ อนนี้ำลัประุมอยู่” ผม้มหน้าล พร้อมับน้ำริน
“มึโนแล้ว” ใบอพูึ้นเบา ๆ แล้ว้มหน้าลเหมือนผม
“เยหน้าึ้นมารับ” เสียเ็า ห้อประุมเียบริบ ประหนึ่ลาป่า
...
ผม่อย ๆ เยหน้าึ้นมอพี่ประธาน แล้ววาสายาอย่าอโทษไปรอบห้อ ในานะาิารี ผม้อเป็นผู้นำแบะปป้อผู้หิทั้สอน เท่ใ่ไหมล่ะ
“มาามรมไหน” พี่นเิมถามึ้น อนนี้เานั่หัวโ๊ะ มีป้ายสามเหลี่ยมั้อยู่้านหน้า เียนว่า ประธานอ์ารนิสิ
ไม่เท่เลย ผมหอแล้ว แ่เห็นหน้านิ่ ประหนึ่แม่ทัพที่ำลัะเือเือนศรัรู แ่นี้ผม็าอ่อนไปหม ไม่เยรู้สึลัว หรือเรใใรเท่านี้เลย ผมมอไป้านหน้า ใ้สายาสำนึผิสื่อสารออไป หวัว่าพี่เาะเ้าใวามรู้สึที่ผมสำนึแล้ว
“ผมมาา... มรมไม้อวบน้ำและระบอเพรรับ” ว่าะพูออไปไ้ ใ้วามล้ามาทีเียว อนนี้ไม่ใ่แ่พี่เาที่มอผม นหมทั้ห้อประุม้อมาที่เราสอน
“แล้วน้อผู้หิล่ะ” น้ำริม่อย ๆ เยหน้าึ้นมา
“มรมนรีไทย่ะ” น้ำรินอบเบา ๆ
่วที่พี่เาหันไปมอน้ำริน ผมมอหน้าพี่เาพิาราให้ัเน พยายามำไว้ให้ไ้ เผื่อโอาสหน้าะไ้วาัวี ๆ ่อหน้าเาเี๋ยวโนเะ สายามเ้ม ริมฝีปา ่อเนื่อับรามเสริมใบหน้าใหู้แ็แร ทรผมัสั้น้าน้าและ้านหลั เทอย่าเป็นระเบียบ ล้ามเนื้อหัวไหล่เห็นไ้ัเน ว่าเป็นนออำลัายสม่ำเสมอ
“ุมอหน้าผม มีปัหาอะไรรับ” พี่เาหันมามอผมทันทียัไม่ไ้ั้ัว
“ปะ...เปล่ารับ” ผมอบเบา ๆ แล้วหลบสายาล
“หึ..” เาหัวเราะเบา ๆ เหมือนะทำให้ผมประหม่า ใ่เาทำสำเร็ เฮ้อ อโทษอ์ประุมทุนรับ
...
“ประุม่อันเถอะเื้อูล” พี่เาพูึ้นบอให้พี่รอประธานำเนินารประุม่อ
“เรามาเริ่มประุมในวาระเสนอเพื่อพิารา เรื่อ ารสัมมนาผู้นำอ์รนิสิ ่อไปันเลยนะรับ” พี่เื้อูลพูึ้น “อนนี้มีนเสนอสถานที่สัมมนาอเรา็ือ อนแ่น นรพนมและอุบลราธานี
านั้นที่ประุม็เริ่มถันเรื่อสัมมนา เรื่อรับน้อใหม่และานบายศรีสู่วั ผมฟัอย่าเียวและอยามวาระประุมที่ไ้แ้ไว้ หลัาโนพี่ประธานปรามผมับน้ำริน ็ไม่มีใรล้าพูอีเลย เราไ้แ่มอยิ้ม ๆ สรุปารประุมวันนี้็ือ เราะสัมมนาันที่ัหวัอุบลราธานี ในอีสอวันถัไป
เฮ้อ...
ผมไม่อยาสู้สายาพี่เาเลย
---------------------------------------------------------------
ทัทายทุนที่เ้ามาอ่านรับผม ยัไ้ฝาเนื้อฝาัว้วยนะ ผิพลายัไ็้อ ออภัยมา ที่นี่้วย
*** สนุไม่สนุยัไ เม้นท์บอันหน่อยเ้อ ะไ้มีำลัใ ล่อเรื่อย ๆ รับผม
ฝาิาม้วยนะร้าบบ
ความคิดเห็น