fanfic:feline waylay [the tears of winter น้ำตาเหมันต์]

ข้อมูลเบื้องต้น

The tear of winter

..

..

.

ร่างหอบหวย... รวยระริน... กลิ่นคาวเลือด

ร่างแห้งเหือด ...ชีวัน ...พลันจางหาย

ร่างสิ้นสูญ ...อาดูร... ด้วยความตาย

ร่างมลาย... ตายสิ้น... ทุกอินทรีย์

ดังชีวัน... ลาแล้ว... ย่อมลาลับ

มิหวนกลับ...หลับไม่ฟื้น... มิอาจหนี

ดั่งสายธาร... ไหลผ่าน ...น่านนที

                                  มิไหลย้อน... ดั่งชีวี... มิฟื้นคืน

........

.....

...

..

.

**เรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้น และไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับนิยายหลักทั้งสิ้น **

song--tears (เข้ากับชื่อเรื่อง เศร้าๆดี)

เนื้อเรื่อง

เกล็ดสีขาว....ร่วงหล่นลงมาจากท้องฟ้า

หิมะ....สีขาวบริสุทธิ์

มันตกลงมาในมือของเขา...แล้วละลายไป

...ทิ้งไว้แต่น้ำใสๆราวกับน้ำตาของพระเจ้า

….

...น้ำตาของพระเจ้า....

.......

        เสียงของประตูไม้โอ๊คแง้มเปิดแผ่วเบา....ตามมาด้วยร่างของใครบางคน..

...ใครบางคนที่ฝีเท้าเบายิ่งกว่าสายลม...

        คนผมสีน้ำตาลที่อยู่ในห้อง พูดชื่อขึ้น ..โดยที่ไม่หันมามองเลยแม้แต่น้อย...

“ดาร์ค?” เด็กหนุ่มที่คลุมฮู้ดอยู่พยักหน้า...แล้วก็ถอดเสื้อคลุมโยนทิ้งไปบนเตียง…

“แกรู้ได้ไงว่าเป็นฉัน...เฟล???” คนชื่อ..‘เฟล’หัวเราะหึหึในลำคอ ...ยกถ้วยกาแฟขึ้นจิบ..ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องกลับหน้าตาเฉย

“แล้วเมื่อไหร่...แกจะเรียกฉันว่า เฟลลัน..” คนชื่อ ดาร์คขมวดคิ้ว...แล้วก็เถียงกลับ

“เรียกยาก” ว่าพลางกดรีโมตทีวีให้เปิดขึ้นมา...แล้วเปลี่ยนช่องไปเรื่อยๆ ... “แล้วแกรู้ได้ไง…?”

“หึ...ก็รักกันมาตั้งนาน” เฟลลันกล่าวกลั้วหัวเราะ....ก่อนจะเอียงคอหลบมีดที่ร่อนไปปัก.ฉึกที่ผนังพอดิบพอดีอย่างน่าหวาดเสียว...แต่มีหรืออย่างไอ้เฟลจะกลัว..

“ใช่ไหมจ๊ะ~.” นัยน์ตาสีอำพันกราดมองอย่างคาดโทษ ...ในมือมีมีดอีกเล่มที่เตรียมพร้อมจะขว้างไปเฉาะหัวคนตรงหน้าได้ทุกเมื่อ..

เฟลลันหัวเราะเบาๆ...แล้วเดินไป...ขยี้ผมสีดำสนิทที่ดูยุ่งๆไม่เป็นทรง ..ของคนตัวเล็กกว่า..ซึ่งเจ้าตัวก็ดูเหมือนจะไม่ค่อยพอใจนักแต่ก็ยอมให้เล่นหัวแต่โดยดี..

....พลางนึงถึงดาร์ค..ตอนก่อนที่จะโดนเขาตัดผมให้...

...ผลลัพธ์

...ก็เลยไม่ค่อยน่าดูเท่าไหร่....

นึกไปพลางก็ยีหัวคนตรงหน้าไปเรื่อย..จนไม่ทันรู้ว่ามันรุนแรงเกินไปเสียแล้ว…

….

“แล้วแกจะทึ้งให้มันหมดหัวเลยรึไง” เฟลลันหยุดชะงักก่อนจะหันไปมอง ...หัวของคู่กรณี...ที่โดนเขาทึ้งซะ ‘เละเทะ’ ของแท้

            จากเส้นผมสีรัตติกาลที่ยุ่งไม่เป็นทรงอยู่แล้ว....เล่นกลายเป็นทรงผมที่ยุ่งยกกำลังสองชนิดที่ว่าต่อให้เหาเดินก็คงหลงทาง..

....อย่างนี้ไม่เรียกว่ายุ่ง ก็ โค-ตะ-ระ อภิมหายุ่งกันล่ะคราวนี้......

            ดาร์คแยกเขี้ยววาววับ...ควงมีดในมือ....ก่อนจะปักฉึกลงบนโต๊ะ...

            “อะ..เอาน่า...เดี๋ยวฉันสระผมให้แกเลยก็ได้ ...เอ้า” เฟลลันพูดหน้าระรื่น...ทำเป็นไม่สนใจนัยน์ตาสีอำพันที่ดูเหมือนจะเขมือบคนได้ทั้งประเทศ..

            “เรื่องสิ...”ดาร์คแย้งทันควัน...เรื่องอะไร...เขายังจำความแสบสันต์ครั้งที่แล้วได้อย่างดี...พลางเดินไปเปิดประตูออกอีกครั้ง

            “เฮ่ย!! นั่นแกจะไปไหน” นักฆ่าเบือนนัยน์ตามาสบนักลอบฆ่า...ก่อนจะตอบออกไป

            “ก็แค่....ไปรับงานเพิ่ม” พอตัดบทจบก็ปิดประตูทันที..ไม่เปิดช่องว่างให้เฟลลันได้เถียงเลยแม้แต่น้อย... ‘นักลอบฆ่า’อ้าปากจะเถียง...แต่แล้วก็รีบสาวเท้าตามไป

...

แกร่ก...แอ๊ด...

            ประตูไม้โอ๊คสลักเสลาสวยงามถูกผลักเปิดขึ้นช้าๆ..พร้อมกับร่างเล็กที่เพรียวประดุจแมว...ย่างกรายเข้ามา

            “ดาร์ค...มารับงานเพิ่มรึ?”นัยน์ตาสีนิลเลิกขึ้นมาจากกองเอกสาร...ริมฝีปากหยักลึกบ่งบอกถึงความมีสเน่ห์ยกขึ้นเล็กน้อย...มือทั้งสองข้างละจากเอกสารมาประสานกันอยู่ตรงหน้า

            “งานนี้...ยากหน่อยนะ” เมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าไม่ตอบอะไร...เจ้านายก็พูดต่ออย่างใจเย็น..

            “ยากหรือง่ายก็ได้ทั้งนั้น”นัยน์ตาสีอำพันเชยมาสบ ...แล้วตอบกลับไป..

        “หึ…ตกลงว่ารับ?” ดาร์คพยักหน้าแทนคำตอบ...ผู้มีศักดิ์เป็นนายหัวเราะหึๆ...แล้วขยิบตาให้มาร์เชลที่ยืนอยู่ข้างๆ...เป็นเชิงรู้กัน....

            “ประวัติของเหยื่อค่ะ”ใบหน้าสีขาวซีดจนแทบจะดูไร้เลือดฝาด ...ขานรับกับนัยน์ตาสีโลหิตและโครงหน้าที่เรียบเฉย ...เมดสาวค่อยสาวเท้าใกล้เข้ามาแล้วส่งประวัติให้อย่างสุภาพ..ก่อนจะเดินกลับไปที่เดิม..

            “ขอให้พ้นจากสายตาพระเจ้า…โชคดี” ชายหนุ่มเสริมเบาๆ...เมื่อเห็นว่าดาร์คทำท่าจะจากไป..

            “เช่นกัน..”

 ‘นักฆ่า’ แค่นเสียงตอบ.... ก่อนจะพลิกประวัติ มองผ่านๆพร้อมกับเดินจากไป...

..

...

......

“เป็นไง” เจ้าของนัยน์ตาสีกลางคืนที่ยืนรอยู่ด้านหน้าประตูเอ่ยถาม..แน่นอนว่า..เขามีมารยาทพอจะไม่เข้าไปรบกวนเวลาที่ดาร์คพูดกับ.....เจ้านาย

“ยังไม่ได้อ่าน” ดาร์คว่าพลางเปิดประวัติ...อ่าน...

....บาทหลวง วาร์เรียน เดอร์ราคูร์...

....อายุ 50 ปี อาศัยอยู่ที่วิหารเซนต์เวคัส..

...บาทหลวงชื่อดัง เคร่งศาสนาเป็นที่สุด สวดมนต์เป็นประจำอย่างน้อยวันละ2เวลา เป็นที่นับถือของคนหมู่มาก ..

นัยน์ตาสีอำพันแลเห็นรูปของชายแก่ อ้วนลงพุง ทำหน้าเรียบสนิทอยู่ให้รูปหน้ากระดาษนั้น

....แต่ว่า...

...เขาจะต้องเข้าไปเก็บเจ้านั่นในโบสถ์...

....

“ดาร์ค..” เสียงของเฟลลันกระชากสติที่หลุดลอยกลับมาที่เดิม “ฉันว่าแกยกเลิกงานเหอะ .. ”

….ถึงแม้ว่าจะรู้ว่าตัวเองไม่ถูกกับพระเจ้า....

....ถึงแม้จะรู้...

...แต่นั่นมันงาน…

..

“ไม่..” นัยน์ตาสีอำพันดูดื้อดึงอย่างที่เห็นอยู่บ่อยๆ กราดไปสบ ทำให้เฟลลันลอบถอนหายใจเบาๆ “ฉันจะทำเองเฟล...นี่งานฉันแกไม่เกี่ยว”   

..

“ก็ได้ๆ แกจะลงมือเมื่อไหร่” เจ้าของนัย์ตาสีกลางคืนยกมือยอมแพ้...รอฟังคำตอบ

“วันนี้”

“เฮ่ย!!!” เฟลลันเบิ่งตาโต...เหมือนจะไม่เชื่อ “ ล้อเล่นรึไง ตอนนี้เที่ยงคืนแล้วนะ เว้ย”

“เรื่องของฉัน” คนตัวเล็กตอบปัดๆก่อนจะสะบัดก้นเดินออกไปอย่างไม่แยแส...ทิ้งให้คนที่อยู่ข้างหลังตะโกนตาม เรียกให้คนที่เดินล่วงหน้าไปแล้วชะงักกึก

“รอเดี๋ยว แล้วแกรู้รึไงว่าไอ้วิหารบ้านั่นมันอยู่ที่ไหน?”

......

++++++++++++++++++++++++++++++++

ท่ามกลางท้องฟ้ามืดมิด

        …หิมะสีเทากำลังพร่างพราย

กลิ่นน้ำหอมจากแอร์รถยนต์โชยฟุ้งบ่งบอกถึงรสนิยมของเจ้าของรถ ภายในตัวรถมีร่างของคนสองคนนั่งอยู่..

ดาร์คกัดริมฝีปากเบาๆ ลูบเบาะสีดำสนิทของรถสุดหรูที่ เฟลลัน ‘งัด’ มาจากข้างถนน ตอนนี้เขาสองคนนั่งรถเรื่อยๆมาตามท้องถนน...ที่ย้อมไปด้วยสีของหิมะที่ร่วงโรย

….

“ถึงแล้ว” เสียงของเฟลปลุกเขาขึ้นจากภวังค์....มองไปตรงหน้ามีโบสถ์ใหญ่ตั้งตระหง่านอยู่

เขาลงจากรถ...รองเท้าผ้าใบเหยียบลงไปในพื้นหิมะที่เริ่มหนา...ทำให้เกิดความหนาวเย็น

...ทั้งที่ใส่รองเท้าผ้าใบ?...

คนตัวเล็กทำเป็นไม่ใส่ใจ ...คว้าฮู้ดขึ้นคลุมหัวเพื่อป้องกันไม่ให้หัวเปียกแล้วเดินไปข้างหน้า…หิมะสีขาวปลิวมากระทบใบหน้า..จากนั้นก็ละลายเป็นน้ำเย็นๆ

...หิมะ?...น้ำตา?...

...พระเจ้ากำลังร้องไห้??...

นัยน์ตาสีอำพันกระจ่างวูบ…เขากำลังจะฆ่าบาทหลวง...

...บาทหลวงเป็นผู้บริสุทธิ์ที่ใกล้ชิดกับพระเจ้า....

...แต่ถึงจะรู้...มันก็ช่วยไม่ได้อยู่ดี...เพราะมันคือ ‘งาน’ ของเขา

อีกอย่าง....

ริมฝีปากแสยะยิ้มจนเห็นเขี้ยวโผล่มาจากมุมปาก

...บางทีพระเจ้าก็สมควรจะต้องเจ็บปวดเสียบ้าง..

...แล้วร่างที่เพรียวดุจแมวก็กระโดดแผล็วไป..ท่ามกลางสายลมหนาว...

….

            หิมะยังคงโปรยปราย..เขาสังเกตได้จากกระจกสีที่บุรอบหน้าต่าง..มีเสียงเครื่องยนต์รถอยู่ข้างนอกดังแว่วมา ..แสดงว่าเฟลมันยังจอดรอเขาอยู่...นึกแล้วก็ทำให้อุ่นใจประหลาด.. ร่างเล็กแฝงตัวอยู่ในความมืด แลเห็นเป้าหมายอยู่ตรงหน้า...

...ดูเหมือนว่ามันกำลัง...สวดภาวนาอะไรสักอย่าง...

นัยน์ตาสีอำพันหรี่ลงอย่างใช้ความคิด

...ทำอย่างไรดีน้า จะฆ่าเจ้านี่ ให้มันสนุกๆ..

ริมฝีปากเหยียดรอยยิ้มหยัน

...ทีผมเอาคืนบ้างนะ...พระเจ้า...

...

บาทหลวงในอาภรณ์สีขาวสะอาด นั่งคุกเข่าอยู่บนแผ่นหินเย็นเยียบ..สองมือกุมเข้าด้วยกัน..แล้วก็ท่องบทสวดสรรเสริญพระเจ้าไปในเวลาเดียวกัน

...หากแต่..ทั้งที่เขาหลับตาอยู่...

...จิตใจมันกลับระแวง..เหมือนมีใครบางคนตามมา...

...

ปากก็พึมพำสวดไปเรื่องหากแต่จิตสัมผัสถึงไอสังหารร้ายแรงไปผุดพรายขึ้นมาในบรรยากาศโดยรอบ

...ปีศาจ...

เป็นชื่อแรกที่เขาคิดถึง..มันอาจต้องการบ่อนทำลายพระเจ้า

….

เขาได้ยิน...เสียงของบางอย่าง..ข้างหลัง...ไม่ใกล้ ...หากแต่ไม่ไกล ..เขาสัมผัสได้...

            แต่ว่า....มันเป็นใครกัน….

......

......

                    หิมะสีขาวปลิวลงมาจากท้องฟ้า..แล้วตกเฉียดหน้าคนที่กำลังยืนพิงรถสีดำสนิทอยู่

            เจ้าของนัยน์ตาสีกลางคืน..ยกมือขึ้นลูบหน้าเบาๆ แล้วถอนหายใจยาวเกิดไอสีขาวลอยวนเวียนในอากาศ ก่อนจะสะดุดกึก ด้วยเสียงโหวกเหวกโวยวายฟังไม่ได้ศัพท์

…

            “ใช่..มันขโมยรถผม จับมันเลยครับคุณตำรวจ!!” พร้อมกับตำรวจที่กรูกันเข้ามาหวังจะจับตัวเขาเข้าตาราง

            ...เฟลลันกระโดดขึ้นรถ..แล้วขับออกไปยังถนนที่เต็มไปด้วยความมืดมิด..นัยน์ตาสีกลางคืนเหลือบไปมองโบสถ์ที่ดาร์คเข้าไปตั้งนานสองนาน

            ...หวังว่ามันจะไม่โดนพระเจ้าเล่นงานเอานะ...

แล้วก็จดจ่อสมาธิอยู่กับการขับรถ...พลางกดที่ปัดน้ำฝนเพื่อให้เห็นทางชัดขึ้น

            ....หิมะยังคงโปรยปราย...

...........

นักฆ่าก้าวออกมาจากที่ซ่อน...ควงมีดในมืดด้วยท่าทีสบายๆ ..ก่อนจะปักฉึกลงที่หลังของผู้เคราะห์ร้าย ด้วยความเร็วที่สายตายังจับภาพไม่ทันด้วยซ้ำ

ฉึก...พร้อมกับโลหิตสีแดงที่พุ่งทะลัก..ถึงกระนั้นเจ้าบาทหลวงคนนั้น ส่งเสียงร้องโอดโอย...หากแต่เบือนดวงตามาสบเขา

...นัยน์ตาสีอำพันปรากฏแววขัดใจ ก่อนจะกระชากมีดออก เรียกให้เลือดสีแดงสดโพยพุ่งออกมาจากบาดแผล..

..แต่...

จู่ๆสร้อยรูปไม้กางเขนคว่ำของเขาก็ร้อนขึ้นมา....ร้อน....เหมือนมีไฟมาลน

ปัง…หูของเขาแว่วเสียงปืน..พร้อมกับความเจ็บที่กระชากหัวไหล่จนแทบจะหลุด

ตำรวจมากมายกรูกันเข้ามา.. ไม่รู้หมือนกันว่าอะไรดลใจเขา...ให้ฉุกคิด

…หรือว่า...

...พระเจ้า...

เลือดอุ่นๆซึมออกมาจากแขน ก่อนจะไหลไปหยดบนพื้น..กระสุนไม่ฝังใน แต่ก็เจ็บเอาเรื่อง..นักฆ่าสบถอุบก่อนจะซ่อนตัวอยู่หลังเสาหินอ่อนสีขาวที่ตั้งอยู่

เขาทรุดตัวลงนั่ง...แล้วสายตาก็ไปปะทะกับไม้กางเขนสีเงินแวววาวอยู่ด้านหน้า....

......พระเจ้า...

...บางที..

เเต่เเล้วสติก็พร่าเลือนไป....

เสียงเครื่องยนต์เเว่วมาในโสตประสาท ...กับร่างของใครบางคนปรากฏท่ามกลางสติอันเลือนราง

......

นัยน์ตาสีอำพันลืมขึ้นในความมืด ความเจ็บปวดที่ไหล่แล่นจี๊ด จนด้านชาเทบจะขยับไม่ได้...มีเพียงแสงจันทร์ที่อยู่ริมหน้าต่างห้องที่เป็นแสงสว่าง

...

มีเสียงกรนของใครบางคนอยู่ข้างเตียงของเขา...เหมือนว่ามันเฝ้าเขาจนหลับไป

.....

คนป่วยยันตัวขึ้นนั่งบนเตียงของตัวเอง ก่อนจะเอื้อมมือไปวางบนหัวของคนที่หลับไม่รู้เรื่อง แล้วขยี้ เหมือนมันชอบทำกับเขาทุกวัน

..เอาคืน ชอบมายุ่งไม่เข้าเรื่องกับงานคนอื่น..

...นัยน์ตาสีอำพันเบือนไปมองนอกหน้าต่าง...แล้วล้มตัวลงนอน

....หิมะยังคงโปรยปราย...

To be continue in feline waylay