Time Tripper! ชายหนุ่มกับห้องน้ำปริศนา ข้ามเวลาช่วยโลก

ลำดับตอนที่ #1 : สตีเวน บลูฟีลด์

               สตีเว่น บลูฟีลด์ เด็กหนุ่มธรรมดาๆอายุ 18 แต่สิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้จะเปลี่ยนชีวิตของเขาไป ตลอดกาล

.

.

.

.

.

.

          อามี อามี กาฟรื้อ!! เดซิโก๊ะ เดจิ นาโบ กาโว๊ะ กาโว กาโว กาโว~~ เสียงนาฬิกาปลุกของสตีเวนดังขึ้น เขาหันไปมองนาฬิกา แล้วพบว่ามันเป็นเวลา 8.00 น. แต่อยู่ๆเขาเกิดปวดขรี้อย่างกะทันหัน หลังจากปลดปล่อยขรี้ทั้งหมดออกมาแล้ว สตีเวนได้เดินลงบันไดแล้วไปที่ห้องครัว เขาเปิดแก๊ส 'เวรเอ๊ย' สตีเวนพูดหลังจากรู้ว่าแก๊สหมด บ้านของเขาไม่ใหญ่มาก เป็นบ้านขนาดกลางๆ พ่อกับแม่ของสตีเวนตายเพราะอุบัติเหตุเมื่อ 8 ปีที่แล้ว เขาอยู่กับน้องสาวแค่สองคน 

          

บางครั้งลุงเดฟก็มาเยี่ยมและให้เงินสนับสนุนตลอด ลุงเดฟเป็นเศรษฐีประจำตระกูลบลูฟีลด์แต่ชอบใช้ชีวิตแบบรากหญ้าเขาทำงานหาเช้ากินค่ำ และมักอุทิศตนเพื่อส่วนรวมเสมอ สตีเวนรักและเคารพลุงเดฟเหมือนพ่อของตน สตีเวนเดินไปพบโน้ตของเอมิลี น้องสาวของเขาที่ถูกติดไว้บนโต๊ะ 

          

เอมิลี่เป็นที่พึ่งของสตีเวนเช่นเดียวกับที่เธอพึ่งเขาได้เสมอ เอมิลีเป็นผู้ที่คอยทำกับข้าวให้กับเขาเสมอ

โน้ตเขียนไว้ว่า

"ลุงพาหนูไปหาหมอฟัน

 เย็นๆคงกลับ "

 ป.ล.กับข้าวอยู่ในตู้เย็น

              

หลังจากที่สตีเวนกินข้าวเสร็จแล้ว เขาก็รู้สึกอยากเดินในสวนสาธารณะ เขาจึงวิ่งไปภายใต้บรรยากาศอันแสนร่มรื่น ท้องฟ้าสีครามกับแดดที่ไม่ร้อนมาก สตีเวนสูดหายใจจนชุ่มปอด เขาหันไปเห็นร้านส้มตำป้าแช่ม เป็นร้านที่เปิดโดยคนไทยที่อยู่อเมริกามานานแล้วล่ะ เขาเดินไปซื้อมากิน 1 ถุงแล้วเดินต่อไป แต่อยู่ๆ! เขาก็ปวดขรี้!

           

สตีเวนหันมองรอบๆแต่เขาเห็นแค่ห้องน้ำสาธารณะเคลื่อนที่ขนาดเล็กที่มีสีน้ำเงินเท่านั้น เขาจึงกึ่งวิ่งกึ่งเดินเข้าไป

               

สตีเวนพุ่งตัวเข้ามาในห้องน้ำ แต่แล้ว..... เขาพบว่าข้างในใหญ่กว่าข้างนอก แต่เพราะความปวดขี้ เขาจึงไม่สนใจนักและพยายามมองหาสิ่งที่เป็นเหมือนห้องน้ำแต่อยู่ๆก็ไปสะดุดตาชายคนหนึ่งเข้า ใบหน้าที่ยังหนุ่มขัดต่อผมสีดอกเลายิ่งนัก โค้ทสีดำสนิทมีด้านในสีกรมท่า และเสื้อสูทสีดำสนิทเช่นเดียวกับสีพื้นด้านในของโค้ทดูมีภูมิฐาน พร้อมกับแววตาที่ดูผ่านประสบการณ์มาอย่างโชกโชน เขากำลังจ้องมาที่สตีเวนด้วยสายตาราวกับว่ารู้จักกันมานาน..... "สวัสดีสตีเวน ชั้นชื่อ...."

                    

แต่ทว่าความปวดขี้ของสตีเวนรั้งไม่ให้เขาฟังต่อ สตีเวนพูดกลับแค่ว่า "ห้องน้ำไปทางไหน!" ชายคนนั้นตอบพร้อมใบหน้ายิ้มๆว่า "ห้องทางซ้าย..."  สตีเวนพุ่งไปที่ห้องทางซ้ายที่เขาเห็นทันที แต่หลังประตูกลับมีของแปลกๆมากมาย "นั่นมันห้องเก็บของ! ชั้นบอกทางซ้ายด้านบน" ชายปริศนาตะโกนไล่หลัง สตีเว่นปีนราวขึ้นไปทันทีแล้วถีบประตูห้องน้ำเข้าไป หลังจากขี้เสร็จเรียบร้อย สตีเวนก็เดินลงไปพบชายปริศนาคนนั้นอีกครั้ง แต่ว่าแทนที่จะเป็นสีหน้าอารมณ์เสีย หรือ ท่าทีที่ดูไม่พอใจ ชายคนนั้นกลับกอดอกแล้วยิ้มพร้อมๆกับส่ายหัวไปด้วย "ไม่เปลี่ยนเลยนะ เฮ้อ..... นานเท่าไหร่แล้วนะตั้งแต่เจอกันครั้งแรกน่ะ" เขาพูดพลางทำหน้าครุ่นคิด สตีเว่นมองเขาพลางคิดไปด้วยแต่ก็ไม่มีคำตอบใดๆ

                    

อยู่ๆผมของชายคนนั้นก็เริ่มเปลี่ยนเป็นสีดำ "โอ้..... ชั้นคงต้องไปแล้ว" ชายคนนั้นพูดหลังจากหยิบนาฬิกาพกมาดูแล้วเดินไปที่ห้องมืดๆห้องหนึ่ง และพูดประโยคหนึ่งออกมา "สตีเวน.... เข้มแข็งเอาไว้ ตัวชั้นในตอนนี้จะไม่รู้จักนาย นายก็ไม่รู้จักชั้น แต่นายจะมีประสบการณ์อีกมากมายจากการเดินทาง จะมีช่วงที่เลวร้ายในชีวิตผ่านเข้ามา แต่ก็อย่าลืม ทุกคนพร้อมช่วยนายเสมอ...." หลังจากจบประโยคเขาก็หายไปในความมืด "เฮ้! ตกลงนายเป็นใครกันแน่" สตีเวนตะโกนถาม....ไม่มีเสียงตอบรับ เขาจึงเดินตามเข้าไป

                    

หลังจากเปิดไฟ สิ่งที่พบมีแค่ความว่างเปล่า..... ห้องว่างๆ ไม่มีประตู,หน้าต่าง มีแค่กำแพงล้อมและเพดานเตี้ยๆ สตีเวนเดินออกมาด้วยความมึนงง แต่ก็พบชายคนเดิมยืนอยู่ที่คอนโซลแปลกๆของไทม์แมชชีนแต่เขาอยู่ในชุดที่ต่างออกไป ชุดโค้ทสีกากี พื้นข้างในสีน้ำตาลเข้มแต่มีสูทดำที่ถูกใส่ไว้ด้านในเสื้อโค้ทเช่นเดิม และยังไม่รวมผมที่เป็นสีน้ำตาลเข้ม เขามองสตีเวนด้วยสายตาประหลาด จากนั้นก็หยิบแว่นพร้อมสมุดโน้ตปกหนังสีแดงสภาพยับเยินออกมาแล้วเปิดดู จากนั้นก็กลับมามองสตีเวน "โอ้.... นายคือ.. เอ่อ.. ส-ตีฟ-เวน สินะ เฮ้อ........ชื่อมนุษย์เนี่ยมันอ่านยากจริงๆเเฮะ" ชายคนนั้นทักทายแล้วเก็บแว่น สตีเวนงงเล็กน้อยแต่ขณะที่จะเอ่ยปากถาม ชายคนนั้นก็ตอบกลับมาทันที "โอ้! ชั้นโรรี่...ยินดีที่ได้รู้จัก!" โรรี่ยิ้มแล้วยื่นมือมาให้จับ

.............โปรดติดตามตอนต่อไป