คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Chapter 8 : ออคเทเวียสดิ่งพสุธา
ออเทเวียสิ่พสุธา
ผมมีสภาพูเหมือนนัเลวัยรุ่นที่อบเอาไม้หน้าสามไล่ีหัวาวบ้านมาสินะ นาแ่มานั่ินไอศรีมยัมีแ่นมอผม้วยสายาแปลๆ ็แ่หน้ามีรอยถลอาารปีนเา หัวระเิ แล้ว็มีผ้าพันแผลปิา้ายไว้ ับรอยสัรูปัวีัวเป้รแนแ่เนี้ย!
เห้อ! ผมัไอศรีมอร้านอาหารื่อแ๊ี้ เรย์ โอฮาน่า ิล์ ที่ั้อยู่บนัวินี ไฮเวย์ เ้าปา ร้านนี้็ไม่เลวเท่าไหร่หรอ ถ้าไม่มีนเอาแ่้อมอผมเยอะนานี้ ผมเป็นเทพนะรับไม่ใ่นัเล้าถนน!
“หนู๊ะ ไปทำอะไรับามา๊ะเนี่ย” ุยายนหนึ่ในุสีมพูหวานเี๋ยบพูับผม
ผมอยาอบอะไรทำนอว่า มันเป็นารอะไรอยาย หรืออะไรทำนอนี้ แ่ยายแอาะหวัีเป็นพิเศษแ่นั้น ผมเลยยัไม่ทำารับยายแทำฮาราีรี
“า้ายอผมเป็นสีฟ้าฮะ มีอาวุธที่ร้ายามาๆ อาศัยอยู่ในนั้น”
หิราสั้นไปสามวิ่อนะเินรแน่วออไปาร้าน่อนที่ผมะแไอศรีมให้ะอี...
หิสาวรูปร่าเหลือร้ายนิที่ผมเือบเลือราเินผ่านประูร้านเ้ามา เธอสวมบิินี่สีฟ้าลายเสือาวัวเล็อวหุ่นนาแบบ ับสวมเสื้อยืเอวลอยสีาวที่มีัวหนัสือเียนรลาว่า “อย่าทิ้ยะลทะเล” อันที่ริ ผม็เือบ้อเ็เลือแล้วแหละ ถ้าเผอิเธอไม่ใ่ยายปลาาวเน่า้าปีอวา...
ุเธอเินส่สายาหยิ่ยโสเ้ามาามทาเิน ผมหันหน้าหลบ แู่เหมือนเธอะเห็นผมแล้ว เสียพวนัเรียนมัธยมายในร้านผิวปาัเลียว พวเามอามเธอมา นระทั้อวาหย่อน้นนั่ลบนัผม อย้ำนะว่า “ัอผม”
ประำเลยแม่นี่! เธอิว่าันะพิศวาสปลาาวรึไ
“โถ่ ที่แท้เธอ็มาหาไอ้นัเลนี่” พวเายิ้มหัวเราะ
“แล้วยัไวะ” ผมหันไปทำหน้าอ้อนเท้าให้ “หรือแอยามีปัหา ันำลัันเท้าอยู่เลย”
พวเา้มหน้าอโทษอโพยผมแล้ววิ่ออไป ผม็ีแ่แล้พวมนุษย์ล่ะนะ...
“เหอะ ลไปไ้แล้วเ้” ผมพยัหน้าให้เธอลไป อวาหน้าเียวมอาผม แล้วเธอ็เปิผ้าที่ปิา้ายอผมออ
“เห้ย” ผมร้อเสียหล นนทั้ร้านหันมามอ มือเธอะนไปไหนเนี้ย!
“ไปทำอะไรมา” ราินีแห่มวลปลาาวนานาพันธุ์พู เธอยมือึ้นเรียบริร ่อนะสั่สรอเบอร์รี่โา
“ไม่เี่ยวับเธอหรอน่า” ผมแล้ยิ้ม ่อนะเปลี่ยนเรื่อ “มีเรื่ออะไรใ่มั้ย ถึไ้ลานึ้นมาาทะเลเนี่ย”
“หึ อยารู้ว่านายหายไปไหนมาั้หลายวัน”
“เอะ เธอสนใ้วยเหรอ” ผมแล้ประ
“นาย็รู้นี่ ว่าเราเยเป็นอะไรันมา่อน”
ผมำมือแน่น พยายามไม่โมโห เธอยัะมาพูเรื่อนั่น ในอนนี้เหรอ เอะ!
“นายิว่าสายลับเป็นใร” เธอทำหน้านิ่พลาเหลือบมอหน้าผม
“ันไม่เี่ยวับเรื่อพวนั้นแล้ว ันไม่ไ้เป็นสภาพาราไท์ี่เ่าแล้วนี่” ผมยิ้ม “ันยัิ้วย้ำ ว่าะไปเ้าร่วมับเ้าลูมัน”
“โฟร!” เธอร้อ้วยวามใ
พื้นระเบื้อ็ราวและแออ อวายืนนิ่ะยิ่ว่าู้โว์นม้าๆ ระหน้า่าอร้านมีแสสีม่วส่อสว่า้า แล้วมืออใรนหนึ่โพล่ึ้นมาาพื้น เา่อยๆ ไ่ึ้นมาาหลุม้วยท่วท่าส่าาม เาะเป็นใรไปไม่ไ้ นอา เฮลเลอร์ ้าวแห่พื้นินและนาย เาปัพลอยสีม่วับมรออาเสื้อเิ้อน ออเทเวียสเินมายืน้าๆ เา ผมไม่รู้ว่าเามาาไหน แ่ออมาาระเมื่อี้
ทุนในร้านไม่เว้นแม้ระทั้เ้าอร้านวิ่ออไปไม่เหลือสันเียว
“ันไ้ยินหมแล้ว” เฮลเลอร์พูพลายิ้มเยาะ “ิไม่ผิริๆ”
“้าน่าะรู้ั้นานมาแล้วนะ เ้าบ!” ออเทเวียสหลับา
ผมียิ้ม มัน็ไม่แน่หรอ... ว่าันะเป็นบ
“แล้วพวแะทำอะไร ่าันเหรอ” ผมท้าทาย
“บ ไม่สมวรไ้รับารอภัย”
“ใ่ ไม่วรให้อภัย” ผมพุ่ออไปนอร้าน บินึ้นไปเหนือเาะฮาวาย
ามา ออเทเวียสไล่ามผมมาิๆ เาหัวเราะมา้วย โอ๊ย! เทพพยาร์ระอๆ แบบนี้ ผมไม่อยาสู้้วยเล๊ย
ผมแะผ้าปิาออ แม้ลาอาาศร้อนนานี้ แ่ผมยัรู้สึไ้ถึอุหภูมิวามเย็นที่ลฮวบรอบๆ ัว ทาปราึ้นในมือ เพียแ่สะบัเบาๆ ็ทำลายำแพเวทมน์อออเทเวียสไ้
“อาวุธมน์ำ! แมันปีศา” เาะโนอย่าหัวเสีย เพราะอนนี้าวาเป็นน้ำแ็ไปแล้ว
ผมสะบัทาอีรั้ เล็ให้เป็นรหัว แ่พลาะไ้! ออเทเวียสหลบไปทา้าย เาพุ่เ้าใส่ผมรวเร็วราวับเหยี่ยว เหยิ! ไอ้ยิปีนี่็เ่ใ้ไ้นี่หว่า...
“เ้าสู้ระยะประิไม่เ่สินะ” เาหัวเราะร่า ่อนะล็ออผม้วยแนบาๆ ผมีลัาลับหลัทั้ๆ ที่โนล็ออ ทำให้ราวนี้ลายเป็นออเทเวียสบ้าที่เป็นฝ่ายเสียเปรียบ เอ่อ... อันที่ริผมไม่ไ้อยาอมันนานนั แ่วามเรียนทำให้ผมอมันะแน่นเลย ไม่ไ้อเอาฮา แ่ผมเอาริฮ่ะ... ล้อเล่น! ผมวาาลบนหัวไหล่อายหนุ่มในอ้อมอ ที่ิ้นยิ่ว่าปลาาน้ำ่อนะระิบเบาๆ ว่า “ระยะประิอ่ะ อโปรันเลยแหละ” ผมใ้มือวาที่ว่าอยู่สัมผัส ที่หน้าผาอเาเบาๆ อัพลัวามเย็นใส่สมอยิปี
ร่าอออเทเวียสอ่อนยวบ ผมปล่อยให้เาิ่ผสุธา ที่วามสูอหอไอเฟล...
ผมับรถลับไปที่อู่้วยวามเร็ว ที่น่าใหาย... ผมไม่มีวามำเป็น้อสู้ับเฮลเลอร์ เพราะอะไรน่ะหรอ เพราะเาโรเ่สิรับ! สู้ไป็เ็บัวฟรี ผมเล่นออเทเวียสไปะนานี้ เ้านั่นมันะ้อรีบแหปาปล่อย่าวในสภาแน่ ว่าผมะไปเ้าร่วมับลูิเฟอร์...
ราวนี้็เหลือแ่รอ...
หลัาล้าเนื้อล้าัวเรียบร้อย ผม็ออมานั่ๆ นอนๆ อยู่บนเ้าอี้ยาวัวหนึ่ ผมพยายามั้ใมอรถมินิูลเปอร์สีแอยู่ แ่ริๆ ไม่ใ่เลย ผมเอาแ่มอแอนนิ้าอีแล้ว ผมมอเธอในุ่าสีส้ม เธอสวมหูฟัเอาไว้ ทำให้ไม่ไ้ยินอะไรเลย
่อนหน้านี้... ไม่สิ ้อบอว่านานมาแล้ว อนที่ผมถูรอบำิใ ผมอาะเยหลรัอวา ผมไม่แน่ในั แ่อวายืนยันแบบนั้น ผมไม่สามารถำอะไรใน่วเวลานั้นไ้เลย แ่บาที แ่บาทีเท่านั้นนะรับ ผมเยรู้สึเหมือนเธอมีบาอย่าที่ผมไม่เ้าใ
ผมรู้แล้ว ว่ามันืออะไร ไอ้ารที่ผมเอาแ่้อมอแอนนิ้า แอบยิ้มเวลาเธอทำัวน่ารั ิถึเธอทุที ผมอบเธอเ้าแล้วล่ะมั้...
ฮิลิออสเยบอผม ว่าเทพับมนุษย์ไม่วรรััน มนุษย์เป็นสิ่มีีวิที่บอบบา ่วีวิอพวเา อาเทียบไ้ับเวลาอันน้อยนิ ถ้าเทียบับีวิอมะอเหล่าเทพ แ่ผม็ไม่อาห้ามใ ผมะทำยัไี…
“แอน!” ผมะโนเรียพลายน้ำึ้นื่ม ยัไะเธอ็ไม่ไ้ยิน (วามวนเ้าสิับพลัน)
เธอยันั่ัแม็์ให้เาวับ เธอน่ารันผมแอบยิ้มออมา
“เฮ้ ันอบเธอ แอนนิ้า!” ผมส่เสียั่อนะหัวเราะอบใที่เธอไม่ไ้ยิน
แ่แล้วเธอ็เินรมาทาผม บาทีอาะไปหยิบไวหรือประแ ผมยิ้มให้เธอนาปิ เธอไม่ยิ้มอบ เอาแ่ทำหน้าบึ้นผมแปลใ
แอนนิ้าถอหูฟัสีมพูแปร๋นออ ่อนะส่ายหัวไปมา “ท่านว่าอะไรนะ”
“ฮ่ะ ว่าอะไม่ไ้ว่าอะไรเลย” ผมแ้ัว
“ท่านพูว่าท่านอบันไม่ใ่เหรอ” ผมรู้สึี่เ่า โ่และหน้าแ่ำ
“็แล้วยัไละ เธอมีปัหารึไ” ปาพล่อยๆ ันลบเลื่อน้วยารหาเรื่อเธอแทน แ่ใอผมมันอยาะเ้นแทโ้ผสมเบรแน์
เธอไม่อบ มันทำให้ผมยิ่อึอั นะเ้นริๆ แล้ว แอนนิ้ามวิ้ว แล้วเธอ็้มลูบผม ผมยัไม่ทันะไ้ั้ัว้วย้ำ แ่มันเป็นูบที่พิเศษมา ผมอาะนั่อยู่รนี้สัร้อยปี ้อมอโปสเอร์โษายาสีฟันอบัวู่ไป้วย
บาที... ผมอาะมีรัแรอนอายุสี่พันปี็ไ้
“อะแฮ้ม” เสียใรบานัึ้นที่้านหลัผม
เวนเอร์ลินที่น่ารันี่เอ ผมยิ่หน้าแเ้าไปให่ เมื่อรู้ว่ามีนเห็นาเลิฟีนอัวเอ เวนมีสีหน้าเหมือนเพิ่โนเหยียบเท้ามา เธอออแน่นและมอมาที่เรา
“ััหวะนายรึเปล่า” เธอถลึาโ
ผมพยัหน้าเล็น้อย แ่ะยั่วโมโหเล่น
“ั้นอโทษ เอาไว้วันหลัันะมาเยี่ยมใหม่” เธอหันหลัเินออไป “เวลาที่นายว่าและไม่ไ้ำลั ิ-พัน-อยู่” เธอเน้นสามำสุท้าย
“เวน... ันล้อเล่น” ผมว้าแนเธอ “เธอเป็นเพื่อนันนะ ันว่าเสมอแหละน่า”
เธอเิหน้าพลาบ่นอะไรบาอย่าเี่ยวับำว่าเพื่อน
“ันอัว่อน” แอนนิ้ายิ้มให้ผม
ผมยิ้มอบ “เอันนะ”
“มีำสั่ให้นายไปับัน” เธอพูอย่าไม่เ็มในั แ่ผมไม่รู้ว่าเธอะโมโหผมทำไมนัหนา
“ไปไหน? าใร”
“แ่ามมา” เธอสะบัปีหส์สีรุ้ที่้าลำัวเพื่อเรียมบิน
ผมลอยามหลัเวนไป เธอพาผมบินออไปในท้อฟ้ารึ้ม้านนอ ผมสูอาาศเย็นิลบเ้าปอ าม้วยร้อโว้ว! เสียั ผมไม่ไ้ออมาลอยเล่นลมนานเท่าไหร่แล้วนะ
เวนไม่พูอะไรับผมเลย เอ่อ... ผมไม่เ้าใัเท่าไหร่ ว่าเธอโรธผมเรื่ออะไร ผมมีสิทธิที่ะทำอะไร็ไ้ ผมมีเพื่อนเป็นมนุษย์ไม่ไ้รึไ
“เธอโมโหที่ันูบับแอนเหรอ”
“...” เธอบินระุ “ันะไปโมโหนายไ้ยัไ”
“ั้นเรื่ออะไรล่ะ” ผมลอยไป้าๆ พลาะโหน้าไปใล้หน้าเธอ
เวนบึ้ปา “ไม่มีอะไร แ่ันอยาเือนนายไว้” เธอบอเสียอนๆ “มนุษย์มี่วีวิที่สั้นนะ เมื่อเทียบับพวเรา พวเาะแ่ แล้ว็าย...”
“เธอหมายวามว่ายัไ”
“นายะยัรัเธอไหม ถ้าัวันสาวน้อยนนั้น ลายเป็นยายแ่”
“ัน ันะูแลเธอ... ให้ีที่สุ” ผมบอเธอเสียะุะั
มันเป็นเหุผลหนึ่ที่พวเราไม่มีู่เป็นมนุษย์ พวเาอ่อนแอและอายุสั้น แถมเทพอย่าเราๆ ็แสนะี้เบื่อ ผมพยายามนึภาพแอนลายเป็นนแ่ เมื่อถึวันนั้น ผมะยัรัเธออยู่ไหม? ผมอบไม่ไ้ แ่ผมะไม่ทิ้เธอแน่นอน
เวนแสยะยิ้ม เหมือนะบอว่า ันะอยู
เวนมีเบื้อหลัที่เลวร้าย ่อนที่ะมาเป็นวัลีรี เธอเป็นมนุษย์... ผมะยัไม่เล่าเรื่อนี้
แล้วู่ๆ ม่ายวันสีม่วอมำ ที่มีลิ่นอลาเวนเอร์็ลอยฟุ้ลบอบอวนไปทั่วท้อฟ้ายามเย็น ภายใ้ม่านเหล่านั่น ร่าๆ หนึ่่อยๆ ปราัวึ้น้าๆ ร่าสูับหุ่นนายแบบ ายนนั้นมีนปีสีำนาให่ ที่เหมือนะทำให้ผมสับสน ระหว่าเาับามเทพ ลูิเฟอร์หัวเราะเสียั แบบที่ัวร้ายทุัวอบทำัน เาสำลัวันเล็น้อย แ่็รีบลบเลื่อนให้เป็นเสียหัวเราะ
“เป็นหวัเหรอ?” ผมถามเา
“เอ่อ นิหน่อย ไปหาหมอแล้ว ไม่ถึับมีไ้ พััหน่อย็หาย” เาอบ
เวนมอเา้วยสีหน้ายะแย “อี๋ น้ำมู”
ลูิเฟอร์ล้วผ้าเ็หน้าลายลูเป็ึ้นมาเ็น้ำมู แ่สายายัมอพวเราอย่าอาาแ้น
ผมยาวสลวยอเาถูมัรวบเป็นหาม้า แสที่เปล่ประายบนัวเา สว่าอยู่ในท้อฟ้ายาม่ำ ยิ่ทำให้เาูียิ่ึ้นไปอี
“โฟรเน ไ้่าวมา...” เาเ็ในส่วนที่ลึลับ “ว่า อยาเ้าร่วม ับัน”
“่าวเร็วัแฮะ”
เวนหันมอหน้าผม้วยวามเร็วที่น่าเ็บปว ผมลัวว่าระู้นอเธอะไม่เหมือนเิม
“นาย อะไรนะ!”
“ใ่แล้ว เวนเอร์ลิน” ลูิเฟอร์ยิ้ม “เทพอ์ที่สอ ที่เ้าร่วมับปีศา ใ่ไหมโฟร?”
เวนนิ่รอำอบาปาผม
มัน่อน้ายานะ ถ้าุมีเพื่อนเป็นเทพี ที่ลาที่สุในสวรร์ ารบาเธอ ผมะ้อเ็า
“ใ่ ันย้าย้าแล้ว” ผมสบาเธอ เพื่อัวเธอนะเวน
เธอทำท่าเหมือนะหยุระพือปีไปะอย่านั้น วาลมโมีน้ำาลื่นึ้นมา ผมพยายามส่้อวามบอเธอผ่านวาสีแ แ่น่าเศร้า ที่าผมไม่ใ่ไอโฟน มันึทำให้เวนไม่เ้าใ เธอบินออไปอย่ารวเร็ว ท่ามลาวามมื ผมรู้ ว่าเธอ้อผิหวัมาแน่ๆ
มีเพื่อนเป็นเทพทรยศแบบผม...
แ่เมื่อวามริเปิเผย เมื่อผมับัวบัวริไ้... เธอะ้อเ้าใผมแน่ๆ
ผมมอามเธอไปนลับสายา
“ามิรภาพาสบั้น” ลูิเฟอร์พูึ้น “ันอบนะ”
“ีใที่นายอบ”
“ไปันเถอะ เทพผู้ทรยศอ์ใหม่”
ผมอยาะบันหน้าเา แ่็ห้ามใเอาไว้
“พรุ่นี้ันะไปหา อนนี้... ัน้อลับ”
“ไปที่อู่เหรอ”
ผมแปลใ ว่าเ้ารู้ไ้ยัไ แ่็พยัหน้า
“มนุษย์สอนที่นั้น เป็นพวไอ้มหาเทพ” เาพู “ไม่วรที่ะอยู่ใล้”
“พวเา... ันะัารับพวเาเอ”
ลูิเฟอร์หัวเราะ “ันัารเรียบร้อยแล้ว พรุ่นี้ะไปรับนะ”
หัวใผมหนัอึ้ ผมัวลมา ว่ามันะ้อเิอะไรึ้นแน่นอน แอนนิ้า... ผมพยายามฝืนยิ้มั่วร้ายออไปอย่าเอะะ
“อไปูผลานนายหน่อยไ้ไหม” ผมถาม ราาปีศาผายมือเิผม ่อนะสลายร่าไปพร้อมวันลิ่นลาเวนเอร์
ผมลอยออไปับสายลมเย็นที่พัผ่าน หวัในใลึๆ เพียให้แอนนิ้าและเปลอภัย
Talk to you…
แฟนพันธุ์แท้หายไป! หายไปเยอะแล้ว ทีละนสอน... เราทำอะไรผิ หรือว่าเราแ่แย่มาๆ ราบอโทษเลย ถ้าั้น เราไม่่อยว่าริๆ แ่พยายามอัพ แม้ะแ่ไ้น้อยนิ เพื่อให้มัน่อัน เสียใ...
เทพียีน
ปาานแม๊ว!
ความคิดเห็น