BTS x BLACKPINK : THE Hunter WAR [สงครามนักล่า]

ตอนที่ 6 : THE HUNTER WAR : พบเจอ (100%)

          THE HUNTER WAR : พบเจอ

__________________________________

          ขาเรียวบางยังคงสำรวจโรงเรียนไปทั่ว จนเวลาล่วงเลยมาจวบเย็น แสงสีนวลจากดวงอาทิตย์ที่กำลังจะลับฟ้าแสดงให้เห็นว่า เวลาพบค่ำกำลังจะมาถึง

          " ใกล้มืดแล้วหนิ " ลิซ่าเงยหน้ามองท้องฟ้าสีส้มที่ใกล้จะมืดเต็มทีด้วยความเบื่อหน่าย เธอยังไม่อยากกลับหอพักซักเท่าไหร่เพราะดันติดใจกับบาเรียของโรงเรียนอยู่ไม่น้อย บาเรียของที่นี่ดูแข็งแกร่งกว่าที่ไหนๆที่เธอเคยเจอ

          " ไม่คิดว่าอาจอมหลงตัวเองจะสร้างบาเรียได้ดีขนาดนี้ " 

          " อะแฮ่ม! นินทาอะไรอาไม่ทราบ " จู่ๆคุณอาจอมหลงตัวเองของเธอก็โผล่มาไม่บอกไม่กล่าว

          " -_- "

          " ไม่ตกใจหน่อยหรอ? "

          " อยากให้ตกใจ? "

          " นิดนึง ^++^ "

          " โอ้! พระเจ้าช่วยกล้วยทอดลอดช่องสิงคโปร์แตงโมแช่แข็ง ตกใจหมดเลยค่ะคุณอา "

          " คายหลานฉันออกม๊าาาา "

          " ตลกมากมั้ยคะอา -_- "

          " ขำๆหน่า " คุณอายังคงยิ้มแป้น ต่างจากหลานสาวของเขาที่เอาแต่ทำหน้านิ่งราวกับว่าโลกนี้ไม่มีอะไรที่น่าสนใจสำหรับเธอ " แล้ว.. โรงเรียนเป็นยังไงบ้าง ชอบมั้ย? "

          " ก็ดี.. "

          " ก็ดีที่ว่านี่มันยังไง? "

          " ก็เงียบสงบดีค่ะ ฉันชอบ " ลิซ่ายังคงเดินชมความสวยงามของโรงเรียนไปเรื่อยๆ เธอยอมรับว่าโรงเรียนนี้จัดว่าอยู่ในระดับที่เธอพอใจเลยทีเดียว แต่ติดตรงที่ว่าคนเยอะเกินไป ซึ่งนั่นคือสิ่งที่เธอไม่ค่อยชอบนัก 

          " ดีใจที่เธอชอบนะลิซ่า " เขายีหัวหลานสาวของตัวเองด้วยความเอ็นดู กว่าหลานสาวของเขาจะกลับมาเป็นแบบนี้ก็ต้องใช่ความพยายามอยู่นาน เมื่อก่อนลิซ่าไม่ใช่คนนิ่งเฉยต่อทุกสิ่งแบบนี้ แต่เพราะมันที่ทำให้ทุกอย่างเปลี่ยนไป

          " หนูไม่ได้พกหวีมานะอา ชอบทำให้ผมหนูยุ่งอยู่เรื่อย " เธอมองค้อนใส่อาเธอหน่อยๆ แต่เขากลับหัวเราะออกมาอย่างชอบใจ หากแต่มันก็ไม่ได้เลวร้ายสำหรับลิซ่า ตอนนี้เธอรู้สึกว่าเธอไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว เธอยังมีอาของเธออยู่ รอยยิ้มขบขันของลิซ่าที่ไม่ได้มีบ่อยๆก็เผยขึ้น

          " ฮ่าๆ เอาล่ะ กลับไปพักผ่อนเถอะ มีปัญหาอะไรก็มาบอกอา เข้าใจมั้ย? "

          " ถ้าหนูเผลอฆ่าคนนี่จำเป็นต้องบอกมั้ย "

          " ลิซ่า -_- "

          " พูดเล่นเหอะ.. "

          " นี่แหน่ะ! " เขาดึงแก้มของลิซ่าขึ้นมาด้วยความหมั่นไส้ ไอหลานตัวดีทีอย่างงี้นี่กวนตีนได้ดีจริงๆเล๊ยยยยยยยยยย

          " มันเจ็บโว๊ย! " เสียงโวยวายของลิซ่าดูเหมือนลูกแมวกำลังขู่ฟ่อๆอยู่ไม่น้อย ใครเห็นก็ต้องเอ็นดูทั้งนั้นแหละ

          " ฮ่าๆ กลับหอพักได้แล้ว "

          " รู้แล้วหน่า! " ร่างบางเดินกลับหอพักด้วยอารมณ์หลากหลาย ไม่รู้จะหงุดหงิดหรือแค้นก่อนดี '  กล้าดียังไงมาดึงแก้มฉันกัน ' เธอคิดในใจก่อนจะเดินกลับไปที่หอพักด้วยความรวดเร็ว

__________________________________

VAMS 02

          " ฮ่าๆ สะใจชะมัดเลย " เสียงหัวเราะขบขันอย่างชอบอกชอบใจของจีมินทำเอาเพื่อนๆของเขาที่นั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นของหอแวมพ์ต่างพากันกุมขมับกันยกใหญ่

          " ได้ข่าวว่านายก็ชนะยัยนั่นมาหลายครั้งแล้วหนิ สนุกอะไรนักหนาวะ " คิม นัมจุน ถามเพื่อนสนิทของเขาด้วยความสงสัย ถ้าจะให้ย้อนกลับไปตั้งแต่เริ่มแรกของสาเหตุที่จีมินและโรเซ่ชอบทะเลาะกันบ่อยๆก็คงต้องเล่าประมาณวันนึงถึงจะจบ สั้นๆง่ายๆก็คงเป็นเพราะนิสัยอยากเอาชนะของพวกมันสองตัวล่ะมั้ง

          " ฮยองไม่เข้าใจผมหรอกน่า สะใจจะตาย " จีมินยังคงหัวเราะกับความสำเร็จของตัวเองอย่างบ้าครั่ง

          " ฉันว่านายควรหุบปากก่อนที่ยัยไฟบ้านั่นจะกลับมานะ " น้ำเสี้ยงเย็นยะเยือกที่มาพร้อมกับบรรยากาศขนลุก คนที่อยู่ใกล้ๆถึงกับลุกหนี เมื่อรู้สึกว่าที่ตรงนั้นไม่ปลอดภัยสำหรับตัวเองต่างก็ลุกหนีเพราะกลัวจะถูกแช่แข็งตายซะก่อน

          " ยุนกิ ฉันว่านายปล่อยน้ำแข็งออกมาเยอะเกินไปแล้วนะ " เสียงนุ่มทุ้มของพี่ใหญ่สุด พูดตักเตือนยุนกิที่ดูเหมือนจะแผ่ความเย็นเสียจนเขาเองก็รู้สึกหนาวๆขึ้นมาซะแล้ว

          " จินฮยองก็รู้นี่ว่าท่านชายเขามีพลังน้ำแข็ง มันก็ต้องเย็นเป็นธรรมดาอยู่แล้ว ฮ่าๆ " น้ำเสียงยียวนกวนประสาทของ คิม แทฮยอง ทำเอาเพื่อนๆพี่ๆของเขาต่างกุมขมับกันอีกครั้ง

          " จองกุก นายจะนอนอีกนานมั้ยเนี่ย ถ้ายัยโรสโผล่มาแล้วนายยังไม่ตื่น ยัยนั่นคงเอาไฟรนหัวนายแน่ๆ " พี่ใหญ่สุดในกลุ่มกล่าวเตือนน้องเล็ก ที่ดูท่าจะไม่ใส่ใจกับคำพูดของเขานัก

          " หัวอะไร!? "

          " ฉันหมายถึงผมเว้ย! แกนี่ชอบคิดลึกจริงๆ "

          " ผมป่าวคิดลึกนะ จินฮยองนั่นแหละคิดลึก ผมก็แค่คิดว่ารนหัวนิ้วมือก็เท่านั้น :3 " แทฮยองดัดเสียงทะเล้นกวนโอ๊ยซะจนมันน่าจะโดนจริงๆใส่พี่ใหญ่สุด

          " อือออ ขออีก 5 นาทีครับ " จองกุกพลิกตัวเล็กน้อยเพื่อให้สะดวกสบายต่อการนอนมากขึ้น

          " โฮ่ยยยย จองกุกอ่า มาเล่นกับฮยองหน่อยดิ " โฮซอก หรือ เจโฮป ที่ดูเหมือนจะไม่มีเพื่อนเล่นก็ทำได้แต่กวนน้องเล็กให้มาเล่นด้วย แต่ดูท่าจะไม่มีสัญญาณตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียก

          " จองกุกนายตื่นได้แล้วนะ ฮยองว่าเราทานข้าวกันเลยดีกว่า ขืนมัวแต่รอยัยโรสอาหารคงเย็นหมด "

          " ค้าบๆ " จองกุกลุกขึ้นมาจากโซฟาอย่างว่าง่ายก่อนจะหย่อนตัวนั่งลงตรงที่นั่งประจำของเขาด้วยสีหน้าที่ยังไม่ตื่นดีนัก หากแต่เมื่อกลิ่นอาหารลอยโชยมา ประสาทสัมผัสทั้ง 5 ก็ตื่นทันที

          " เนื้อๆ " แววตาลุกวาวอย่างกับเด็กที่เพิ่งได้ของเล่นชิ้นใหม่แต่กลับกันคือได้เนื้อชิ้นใหม่มากกว่า จองกุกชอบกินเนื้อย่างมากที่สุดในบรรดาอาหารมนุษย์ เขาจึงดูตื่นเต้นทุกครั้งที่ได้เห็นมัน

          " ค่อยๆกิน เดี๋ยวก็ติดคอหรอก " ยุนกิเอ๋ยเตือนน้องเล็กเล็กน้อยหลังจากนั้นก็กลับมาให้ความสนใจกับการหั่นเนื้อของเขา

          " แล้วพรุ่งนี้จะเอายังไง? " จินเปิดประเด็นแรกขึ้นมากลางโต๊ะอาหาร ทุกคนหันไปมองหน้ากันไปมาเป็นเชิงว่ารู้เรื่องกันทั้งหมด

          " พรุ่งนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรก คงต้องตรวจสอบให้เข้มงวดหน่อยเพราะอาจมีคนแทรกแซงเข้ามาได้ " จีมินเสนอความเห็น

          " ทำแบบนั้นมันไม่มีทางทั่วถึงแน่นอน " แทฮยองแย้งขึ้นมา " ฉันเห็นด้วย โรงเรียนนี้นักเรียนสมัครใหม่ตั้งกี่ร้อยกี่พันคน ถ้าจะให้ตรวจสอบทุกคนคงเป็นไปไม่ได้ " เจโฮปพูด

          " ถ้าจะให้ตรวจสอบจริงๆล่ะก็ เราคงต้องไปขอความช่วยเหลือจากยัยนั่นให้สร้างมิติตรวจสอบเผ่าพันธุ์ " นัมจุนหลับตานึกแผนต่างๆไม่นานเขาก็ได้แผนที่ดูเหมือนจะคัดกรองคนได้ดีที่สุด

          ถ้าถามว่าทำไมพวกเขาต้องอย่างนี้..

          เพราะพวกเขาคือกรรมการนักเรียนและหน่วยรบพิเศษรักษาความปลอดภัยของอาณาจักรเวทมนต์ยังไงล่ะ หรือที่เรียกอีกอย่างก็คือหน่วยย่อยของสภาเวทมนตร์ ถึงจะดูเด็กแต่ความสามารถพวกเขาอยู่ในระดับยศที่สูงกว่าชายแก่ชราบางคนที่กว่าจะไต่เต้าตำแหน่งขึ้นไปได้เสียอีก

          โรงเรียนเซนทารีเป็นโรงเรียนที่มีระบบรักษาความปลอดภัยที่ดีติดอันดับต้นๆของอาณาจักรนี้เลยก็ว่าได้ 

          เหล่าผู้คนที่มาจากเผ่าพันธุ์ต่างๆก็ส่งลูกหลานมาเรียนเวทย์ที่โรงเรียนนี้กันอย่างมากมาย ทั้งแวมไพร์ หมาป่า แม่มด พ่อมด หรือแม้แต่ไฮบริดก็ยังถูกส่งมาเรียนที่นี่ แต่ทว่าไฮบริดนั้นมีจำนวนแค่ 2%-3% ของนักเรียนทั้งหมดเท่านั้น แต่ด้วยความสามารถที่มีมากกว่าจึงไม่ได้เป็นที่รังเกียจของเหล่านักเรียนอย่างแต่ก่อน

           ถึงอย่างนั้นก็ยังคงมีพวกทิฐิสูง แบ่งชนชั้น ไม่ว่าจะเป็นการเหยียดเผ่าพันธุ์อื่นหรือเหยียดฐานะคนในเผ่าตัวเอง สำหรับโรงเรียนนี้ก็มีเยอะแยะถมไป

          แต่ทว่าเหล่าบุคลากรในโรงเรียนนี้ต่างมีคุณภาพจัดอยู่ในระดับที่สูงมากเมื่อเทียบกับโรงเรียนอื่นๆ ทุกๆปีจะมีการจัดงานแข่งขันต่างๆเกิดขึ้น รวมถึงการรับทำภารกิจของทางสภาเวทย์อีกด้วย

          " นายคิดว่าปีนี้ใครพอมีแววบ้าง? " น้ำเสียงอู้อี้ขณะที่ข้าวอยู่ในปากของจีมินทำให้คำพูดของเขาดูไม่ชัดแต่ก็พอจับใจความได้ คยอื่นๆที่ได้ยินต่างส่ายหัวกันไปมาบอกเป็นนัยๆว่าพวกเขายังไม่รู้

          " คงต้องรอดูพรุ่งนี้ ปีนี้ยังไม่มีใครเข้าตาฉันเท่าไหร่ " ยุนกิพูดพรางรวบช้อนให้เข้าที่ก่อนจะหยิบนมขึ้นมาดื่ม ซึ่งเป็นของโปรดของเขา

          " แล้วผู้หญิงคนนั้นล่ะ ที่รับดาบของโรซาเน่ได้น่ะ " 

          กึก!   ราวกับทุกอย่างหยุดนิ่ง ทุกคนชะงักกับสิ่งที่ตนเองทำอยู่ คิ้วทั้งสองข้างขมวดเข้าหากันราวกับว่ากำลังคิดอะไรบางอย่าง

          " ใครๆก็สามารถรับดาบด้วยสองนิ้วได้ ถ้าชินกับมัน เหมือนฉันไง ฉันยังรับมีดสั้นได้เลย " จินพูดขึ้นพรางทำท่าควงมีดสั้นที่เพิ่งผ่านการหั่นเนื้อไปอย่างคล่องแคล้ว ฝีมือการทำอาหารก็เก่งกาจสมเป็นลูกคุณหนูจริงๆ

          " แต่มีดสั้นกับดาบน้ำหนักมันไม่เท่ากันนะจินฮยอง " แทฮยองแย้ง

          " ก็จริงอย่างที่ไอ้เจ้าแทมันพูด " มือเรียวคู่สวยของเจโฮปยกขึ้นมาลูบคางพรางคิดตาม

          " พรุ่งนี้ก็คงรู้เองแหละครับ " จองกุกที่ดูจะไม่สนใจอะไรทั้งสิ้นตั้งใจเค้ยวเนื้อชิ้นโตอย่างเอร็ดอร่อย แต่จู่ๆก็หยุดชะงัก สายตามองไปที่พี่ของเขาอย่างจริงจัง

          " แต่ว่า.. อย่าไปใกล้ผู้หญิงคนนั้นจะดีกว่านะครับ "

          

          " หา? อะไรของนายเนี่ยจองกุก ผู้หญิงคนนั้นถ้าประเมินฝีมือดีๆ ก็เข้าสภานักเรียนโรงเรียนเราได้เลยนะ " จีมินที่ดูจะตกใจก็รีบแย้งขึ้นมาทันควัน

          " ผมก็แค่ได้กลิ่นไม่ดีมาจากตัวของเธอ พวกฮยองจะเชื่อหรือไม่มันก็เรื่องของฮยอง " 

          " จะระวังก็แล้วกัน " ยุนกิที่ดูท่าจะทานเสร็จแล้วก็ยกหนังสือขึ้นมาอ่านอย่างใจเย็น ต่างจากเพื่อนร่วมโต๊ะที่ดูท่าจะยังไม่เข้าใจกับคำพูดของน้องเล็กซักเท่าไหร่

          แอ๊ด~

          " กลับมาแล้วโว๊ยยยยยยยยยยยยยย " เสียงโวยวายอย่างบ้าคลั่งที่ใครได้ยินแล้วเป็นต้องปิดหูทุกราย คงไม่ใช่ใครที่ไหน โรเซ่ หญิงสาวเพียงคนเดียวในหอ VAMS2 ที่เพิ่งกลับมาจากการถูกลงโทษ

       " เสียใจด้วย อาหารหมดแล้ว ฮ่าๆ " จีมินหัวเราะเริงร่าอย่างมีชัยในขณะที่โรเซ่เริ่มมีน้ำโหขึ้นมา

          " ฉันบอกให้แกรอก่อนไงว้อยยยย " ไม่รอช้า โรเซ่รีบวิ่งตรงมายังโต๊ะอาหารแล้วอ้อมไปบิดหูจีมินอย่างแรง

          " โอ้ย! โอ้ยๆ อย่าบิด อย่าบิ้ด! " จีมินร้องโอดครวนอย่างน่าสงสาร พี่ๆของจีมินก็ทำได้แค่กรอกตามองบนกับคู่รัก(?)คู่กัด บทสนทนาชวนทะเลาะยังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆ

          " เอาหน่าๆ เดี๋ยวฉันทำให้ใหม่ก็ได้ " จินที่ทนเห็นสองคนนี้ทะเลาะกันต่อไปไม่ได้ก็ออกตัวห้ามทั้งคู่ไว้อย่างรวดเร็ว แต่ถึงจะจับแยกกันกี่ครั้ง ทั้งสองก็ยังคงทำท่าแยกเคี้ยวกันไปมาอย่างเอาเป็นเอาตาย

          " เฮ้อ จะด่าว่ากัดกันเหมือนหมา ก็สงสารเผ่าพันธุ์หมาป่าแฮะ " แทฮยองถอนหายใจออกมา แต่จริงๆการที่สองคนนี้ทะเลาะกันมันก็ไม่ได้แย่นะ อาจจะเป็นสีสันอย่างหนึ่งให้กับพวกเขาไปเลยก็ได้ ถึงสองคนนั้นจะทะเลาะกันตลอด แต่กลับรู้ใจกันดีที่สุดซะงั้น

          " ใครหมายะ!!/ใครหมาวะ!! " ทั้งคู่หันมาทำท่าขู่อย่างกับหมาเหมือนเดิม

          " ถ้าเสกกระจกออกมาให้ดูได้เหมือนจีซูก็คงทำไปแล้วล่ะ " นัมจุนเค้ายิ้มออกมาอย่างขบขัน ใบหน้าอมยิ้มกับท่าทีสงบเสงี่ยมของเขานทำให้เขาดูเป็นผู้ใหญ่มาก ..หรอ?

          " ยังไงซะ! ฉันก็จะเอาคืนแกให้ได้ไอ้จีมิน ไหนแกบอกว่าตอนประลองจะไม่ใช้พลังไงวะ! " โรสตะโกนออกมาอย่างหัวเสีย

          " ก็มันช่วยไม่ได้ มือมันเผลอไปแตะโดนเธอเอง "

          " ไปตอแหลให้เด็ก 5 ขวบฟัง เด็กยังไม่เชื่อเลยเว้ย! "

          " แหงล่ะ! ที่ไม่เชื่อก็เพราะฟังไม่รู้เรื่องน่ะสิ! เด็ก 5 ขวบบ้านเธออ่ะ ฟังรู้เรื่องไปซะหมด"

          " แต่ 5 ขวบฉันฟังท่านพ่อรู้เรื่องแล้ว "

          " สมองกับวิวัฒนาการของเธอคงกลับด้านแหงๆเลยยัยโรส "

          " แกนั่นแหละ! วิวัฒนาการคงทอดทิ้งนายไปแล้วสินะ ถึงปล่อยให้ส่วนสูงนายหยุดอยู่แค่นี้ "

          " ย่าห์! โรซาเน่!! "

          " ทำไม! เจมส์ ปิคอรัส!! "

           " จะเถียงกันอีกนานมั้ย? ฉันนั่งฟังพวกแกตั้งแต่นมฉันอุ่นๆจนมันจะกลายเป็นน้ำแข็งได้แล้ว " ยุนกิส่งสายตาเย็นชาอย่างคาดโทษมาหาทั้งสอง ทั้งสองจึงหยุดทะเลาะกันอย่างจำใจ โรสนั่งลงเก้าอี้ที่ว่างอยู่อย่างแรง สายตาก็หันไปเห็นจองกุกกำลังเขมือบ(?)เนื้อชิ้นเบ้อเร่อเข้าไปในปาก 

           เธอได้แต่ทำหน้าอย่างเอือมระอา นานเท่าไหร่แล้วนะที่เธอต้องทนอยู่กับคนพวกนี้ ภายนอกอาจจะดูดีราวกับเทพบุตรที่มาจากสวรรค์ หารู้ไม่ว่าธาตุแท้ของไอพวกนี้คือไอ้พวกบ้าสติไม่ดีนั่นเอง พูดแล้วเธอด็ได้แต่ถอนหายใจ หวังอยากจะได้เพื่อนร่วมหอที่เป็นผู้หญิงซักคนมาอยู่กับเธอบ้าง

           " เฮ้อออออออออออ " โรสถอนหายใจ

          " อ้อ ว่าจะถามนานละ ไปทำอะไรมาถึงถูกทำโทษล่ะ " เจโฮปนั่งขัดสมาธิบนโซฟามองไปยังโรสที่ผงกหัวขึ้นมามองเขาก่อนจะทำหน้านิ่วอย่างอารมณ์เสีย แค่นึกถึงก็อยากจะกระโดดถีบขาคู่ใส่อาจารย์คนนั้นจริงๆ

          " ก็จะเรื่องอะไรล่ะ ก็เรื่องที่ฉันเผลอปาดาบไปโดนผู้คนรอบๆเข้าน่ะสิ โดนสวดไม่พอนะ ยังใช้ให้ฉันไปตามหาผู้หญิงคนนั้นแล้วขอโทษเธอซะ "

          " แล้วเจอมะ? "

          " ขนาดอาจารย์ยังไม่เคยเห็นแล้วฉันจะหาเจอมั้ยล่ะ -_- "

          " เออว่ะ ฮ่าๆ แล้วโดนทำโทษอะไรล่ะ "

          " ช่วยอาจารย์แกขนหนังสือไปไว้ที่หอสมุดไลบาเรียน่ะสิ โครตเหนื่อยเหอะ "

           " เอาจริง แค่เดินเข้าไปก็เหนื่อยแล้วอ่ะ ฮ่าๆ " เจโฮปพูดออกมาอย่างขบขัน

           " อาหารมาแล้ว~ " จินเดินมาพร้อมกับอาหารจานใหม่นั่นก็คือสเต็กเนื้อ กลิ่นหอมจากเครื่องเทศมันยั่วน้ำลายของเธอไม่น้อย ไม่รอช้าเธอรีบคว้ามีดและซ้อมจัดการกับอาหารอันโอชะที่อยู่ตรงหน้าของเธอทันที

__________________________________

22.41

          แกร๊ก..

           เสียงกลอนหน้าต่างที่ค่อยๆถูกสะเดาะออกจากข้างนอกอย่างเบามือ ถูกเปิดออกอย่างง่ายดาย หน้าต่างที่เปิดแทบไม่เสียงใดๆเกิดขึ้น นั่นเป็นผลดีที่จะทำให้ร่างบางเดินกลับเขามาอย่างง่ายดายโดยไม่ให้ใครสงสัย

          ถึงนี่จะเป็นห้องของเธอ แต่การที่เธออาศัยอยู่ในที่ที่มีแวมไพร์ล้อมรอบแล้วนั้น การส่งเสียงดังถือเป็นสิ่งควรระวังมากที่สุด พวกพวกแวมไพร์คือสิ่งมีชีวิตที่มีประสาทการรับรู้การได้ยินมากกว่ามนุษย์ธรรมดาถึง 10 เท่า

          เท้าเล็กค่อยๆย่องเข้าห้องอย่างเงียบเชียบก่อนจะปิดหน้าต่างอย่างเบามือ จากนั้นก็ย่องกลับเข้ามาในห้องมองเจ้าตัวเล็กที่กำลังหลับใหลอยู่ในกรงด้วยสายตาที่อ่อนโยน 

          มือข้างหนึ่งยกขึ้นมาเปิดกรงแล้วอุ้มลูกแมวออกมาให้เบามือที่สุดโดยหวังว่าเจ้าตัวเล็กของเธอจะไม่ตื่นขึ้นมาส่งเสียงดังเงี้ยวง๊าว

          " ... " ภายในห้องไม่มีเสียงใดๆเลย มีเพียงแค่เสียงลมหายใจของเธอและแมวที่อยู่ในอ้อมกอดเธอเท่านั้น นี่อาจจะเป็นเพียงความสุขเล็กๆของเธอเพียงอย่างเดียวที่สามารถเยียวยาจิตใจเธอมาตลอด

          นัยน์ตาสีฟ้าครามดุจท้องทะเลมองออกไปรอกหน้าต่าง แสงของพระจันทร์เสี้ยวที่รอดผ่านก้อนเมฆมากระทบเข้ากับตาของเธอ นั่นทำให้แววตาของเธอค่อยๆเปล่งประกายขึ้นราวกับมีผลึกคริสตัลฝังอยู่

          " ..ออกมาง่ายขนาดนี้ แกกำลังจะเล่นสงครามประสาทกับฉันใช่มั้ย? " 

          ภายนอก คนอื่นอาจจะมองว่าเธอกำลังคุยกับพระจันทร์ แต่ไม่ใช่เลย ..เธอกำลังคุยกับเงาสีดำที่แทรกอยู่กับเงามืดของแสงจันทร์ต่างหาก

           " ..โทษทีว่ะ พอดีฉันไม่ชอบเล่นสงครามประสาท "

  " ฉันชอบเล่นสงครามนองเลือดมากกว่า :) "

__________________________________

100% แล้วว้อยยยยยยย

ดีใจที่รีดเม้นกันเยอะมากเลย

งื้ออออออ กำลังจะเข้าสู่รั้วโรงเรียน

แล้วน๊าาาาาาาา ปรบมือ!

ยังไม่ได้ตรวจสอบคำผิดนะคะ

ใครคือเงาปริศนานั้นกันนะ?

อิฮิ๊!

ตอนนี้เอามาลงแค่นี้ก่อน

เจอกันตอนหน้านะคะ

1 คอมเม้นท์ = ล้านกำลังใจ

รักรีดเดอร์ อิฮิ๊