คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ต้องการ
“พอสัที เลิทำแบบนี้ับผม่ะที!” ผมเริ่มวาเสียั แ่อีฝ่ายลับ้อมอผมอย่าไม่รู้สึสะทสะท้านอะไร
“ทุอย่ายัไม่บ” เาพูเสียเรียบนิ่ พร้อม้อมาที่ผม “ถ้าุไ้เริ่มรัใร ุะหยุมันไม่ไ้”
“ผมไม่เยรู้ัุ” ผมส่ายหน้า ั้แ่เิมาผมไม่เยเอหน้าอเาเลยสันิ แล้วะมาบอว่ารัผมไ้ยัไ ื่ออเาผม็พึ่เยไ้ยินอนที่เาเ้ามาสอนวันแร “เราไม่เยรู้ัันมา่อน”
“สัวันุะ้อารผม” มือหนาเลื่อนมาลูบแ้มาวๆ อผมอย่าอ่อนโยนและนั่น็ยิ่ทำให้ผมหุหิเ้าไปให่ ผมึปัมือออีฝ่ายออ้วยวามหุหิ
“ไม่มีทา ผมไม่้อารนแบบุ” ผมพูเสียหนัแน่น เพื่อให้เารู้ว่ามันะไม่มีวันที่ผม้อารเา นแบบนี้ใรมันะไป้อารันละ “ผมมีนที่ผม้อารแล้ว”
“ิว่าผู้หินนั้นะอยู่ับุไปลอหรือไโรม”
“อะไร? แน่นอนสิเรารััน” ถึะบออย่านั้นไป ผม็ไม่รู้หรอว่าเราะไ้อยู่้วยันริๆ ไหม อนนี้เราเริ่มห่าันและผม็้อพยายามทำให้เราสนิทันเหมือนเิม
“ำไว้่ะโรม นที่ะอยู่ับุริๆ มีแ่ผมนเียว” แนหนารวบอเอวบาๆ อผมแน่น นิ้วี้เรียวยาวเิ่าอผมึ้นเล็น้อย “ไม่มีใรมาวาเราทั้สอไ้”
“ปล่อย!!” ผมผลัอีนออ้วยวามเร็ว า้าวออาห้อน้ำ่อนพุ่รไปที่โ๊ะ “ทิ่าลับบ้าน ผมะไปส่”
“มีอะไรหรือเปล่าโรม” เธอมวิ้วเล็น้อยพร้อมับมือผมแน่น “ทิ่า้อไปิว่อนะ”
“ที่นี่ไม่ปลอภัยทิ่า” ผมระาแนเธอเบาๆ ผมไม่สามารถปล่อยเธอไว้นเียวเพราะมันอันรายเินไปยิ่เมื่อผมรู้ัวนอD.XXึ่เป็นอาารย์โมินิ ผมยิ่ไม่อยาปล่อยเธอให้อยู่ับเาสอ่อสอ
“ไม่ปลอภัยอะไรโรม” เธอสวมอผมเบาๆ “โรมอย่าิมา”
“ผ..ผมเป็นห่ว” ผมพูเสียสั่นๆ ทุอย่าเิึ้นเร็วมา เมื่อหลายวัน่อนอาารย์โมินิ็ทำัวีับผมมาลอ แ่พอวันนี้เาูเป็นผู้ายที่อันราย นผมไม่อยายุ่้วย
“โรมลับบ้าน่อนไหม” ทิ่ามอผม้วยแววาที่แสวามเป็นห่วผม ผมะลับบ้านไ้ไละ
“มีอะไรหรือเปล่า” น้ำเสียเ้มออาารย์ัึ้นมาาเบื้อหลัผม ทำให้ทิ่าหันไปพูับเาแทน
ไม่ๆ อย่าบอเานะทิ่า!
“ูเหมือนว่าโรมะใอะไรมาบาอย่านะะ เาบอว่าที่นี่ไม่ปลอภัย” ทิ่าอบพลาำมือผมแน่น
“หื้ม เป็นอะไรหรือเปล่าโรม”
ผมสะุ้้วยวามใเมื่อมือหนาับไหล่ผมเบาๆ ผมึปัมือเาออ ารระทำอผมอยู่ในเป้าสายาอทุน พวเา้อมอผม้วยสีหน้าที่แปลใ
“ผมวระลับบ้าน ูแลัวเอ้วยนะทิ่า” ผมพูเสียเรียบ ่อนะรีบวิ่ออาร้านอาหารไป มันเินทนไปแล้วริๆ ่อานี้ไปถ้าผมไปโรเรียน ผมวระทำัวยัไโยเพาะในวิาเรียนเมี เพราะอนนี้ในสายาผมที่มออาารย์มันเปลี่ยนไปาที่นอ่อนโยนอนนี้สำหรับผมเาือปีศาที่ผม้อวิ่หนีไปให้ไลที่สุ
“โรม!” ผมหันหลัลับไปเอร่าสูที่วิ่ามมาิๆ
“อย่าามมาสิวะ!” ผมรีบวิ่ามเส้นทา ผมไม่รู้ว่าะไปที่ไหนถ้าไปอนนี้บัสยัไม่มา ถ้าำไม่ผิแถวนี้มีสถานีำรวใล้ๆ ใ่แล้วล่ะอย่าน้อยมันน่าะปลอภัยสำหรับผม มือบาๆ รีบผลัเปิประูใสๆ อสถานีำรว พลาหันลับไปมอ้านอ อาารย์หยุยืนอยู่ที่หน้าสถานีำรว เามอมาที่ผม้วยแววาที่แ็ร้าวพลาหยิบโทรศัพท์ึ้นมา
D.XX: ผมหวัว่าุไม่ทำอะไรบ้าๆ น่ะโรม
บ้าเอ๊ย!
“มีอะไรให้่วยหรือเปล่ารับ” ผมหันไปามเสียอายที่สวมุยูนิฟอร์มำรวสีน้ำเินเ้ม
“มีนามผมมารับ” ผมพูพลาี้นิ้วไปยัอาารย์ที่ยืนอยู่ อนนี้ผมไม่สนอะไรทั้นั้น่อให้เาที่เยบอว่าแ้ำรวไป็ไม่มีประโยน์ แ่อนนี้เพื่อวามปลอภัยอผม ผมำเป็นที่้อทำ
“หื้ม” ำรวที่ยืนอยู่้าๆ ผมเาหันไปมอร่าสูที่อนนี้เาำลั้าวาเินเ้ามา้าใน้วยวามเร็ว
“โรม โรมเป็นอะไรมาไหม” เาเปิประูเ้ามา้วยสีหน้าที่ื่นใ เารีบเินรเ้ามาับมือผม
“ป..ปล่อยนะ!” ผมรีบสะบัมือและรีบเินไปหลบที่หลัอำรว
“ุโมินิ” ำรวอีนเินเ้ามายืนอยู่้าๆ ผม พร้อมพูื่อร่าสู ผมหันไปมอายที่เินเ้ามาเาอยู่ในุที่เ็มยศว่านอื่นๆ ถ้าให้เาเาเป็นำรวยศสู
“ท่านนายพล ผมทะเลาะับแฟนนิหน่อยนะ” ร่าสูีสีหน้าเศร้าหอยใหู้น่าสสาร ให้ท่านนายพลที่ยืนอยู่้าๆ ผมิใเื่อ
“ไม่ใ่! ผมไม่ใ่แฟนเา เาเป็นสอล์เอร์!” ผมี้นิ้วไปที่ร่าสูที่ยืนีสีหน้าเศร้า ไม่้อบอ็รู้ว่านี่ือารแส
“โรม..ผมอโทษลับไปุยันที่บ้านเถอะนะ” อาารย์มีท่าทีว่าะเ้ามาหาผม ทำให้ผมถอยหลัไปสัสอถึสาม้าว
“ผมว่าพวุไปุยันที่บ้าน่อนเถอะรับ” ท่านนายพลหันมาหาผมพร้อมับยิ้มแห้ๆ ให้
“อะไรัน พวุไม่ฟัผมเลย” ผมหันไปมอเาอย่าอึ้ๆ ั้แ่ที่อาารย์เินเ้ามาละพวเามีท่าทีแปลๆ เหมือนลัวอะไรบาอย่า “ผมำลัอยู่ในอันรายนะ”
“ลับบ้านันเถอะโรม” อาารย์เินมาว้าแนผมเบาๆ และพยายามลาผมออาโรพั
“ปล่อย! ปล่อยผม” ้วยวามที่ัวเอัวเล็ว่าอีนทำให้เาลาผมออาโรพัไปอย่า่ายาย “ปล่อยผมเี๋ยวนี้!! ่อนที่ผมะเลิเารพุในานะอาารย์”
“็ี เพราะผมไม่อยาใหุ้เารพผมในานะอาารย์” อาารย์ำแนผมแน่น พลาลาแนผมไปที่โรอรถึ่อยู่ใล้ๆ
“อาารย์ผมอล่ะ ปล่อยผมไปเถอะ” ผมทรุัวนั่ลบนพื้น ัวเริ่มสั่นลอนเพราะวามลัว
“ผมอโทษทูนหัว ผมอโทษที่ทำใหุ้ลัว” อาารย์นั่ลรหน้า มือหนาลูบไล้แผ่นหลัผมอย่าปลอบประโลม “ผมแ่ะพาุไปส่ที่อนโ”
“ผม..ไปเอไ้” ผมผลัร่าออาารย์ออ พร้อมับลุึ้นยืน แ่เมื่อผมลุึ้นยืนแนผม็อีนับไว้แน่น “ปล่อยผม”
“มันอันราย” เาพูเสียเรียบนิ่
“มีอะไรอันรายว่าอาารย์อยู่อีเหรอรับ” ผมหันไปพูประประันอีฝ่าย
“ผมอโทษทูนหัว ผมแ่อยาอยู่ใลุ้” ำแ้ัวอเาฟัูไม่ึ้นสันิ ยัไเา็ยัอันรายอยู่ี ผมวรอยู่ห่าๆ เาไว้
“ไว้เอันที่โรเรียนนะรับ” ผมสะบัแนออ รีบวิ่ออาลานอรถ้วยวามเร็ว ผมไม่เห็นวี่แววออาารย์นั่นือสัาที่ี ผมรีบ้าวาึ้นบัสทันที
D.XX: ผมเห็นุึ้นรถบัสแล้ว
ให้ายเถอะนี่เาเห็นไ้ไอย่าบอนะ ว่าเาามผมมาอีน่ะ นี่ะไม่ให้ผมหยุหายใเลยหรือไ ผมถอนหายใออมาอย่าเหนื่อยหน่าย ผมอยาะนอนพัโยไม่้อมานั่ิอะไร แู่เหมือนว่ามันะเป็นไปไม่ไ้ ทุวันนี้มีแ่เรื่อให้ผมปวหัวลอเวลา ผมไม่รู้ว่าวระพูับอาารย์ยัไให้เาเลิามผม ยิ่พู็เหมือนยิ่ยุ เาไม่รับฟัสิ่ที่ผมพูเลยสันิ เาเอาแ่พูว่า้อารผม ผมไม่รู้ว่าเยไปทำอะไรไปถึทำให้เาหันมาสนใผมนานี้ ผมรู้ัวว่าวระอยู่ห่าเาเอาไว้แ่ะทำยัไล่ะ ไปโรเรียน็้อเอเาอยู่ี เารู้ว่าอนโผมอยู่ที่ไหน ผมะหนีไปที่ไหนถึะหนีเาพ้น
“พ่อแม่ ผมวระทำยัไีล่ะ” ผมบหัวลับระ ทอสายามอออไป้านอระ ถ้าผมหนีเาไปนอื่นๆ อาะอยู่ในอันราย ถ้าผมอยู่เา็ะุามผมไม่เลิ ผมไม่มีทาเลือ มอไปทาไหนมัน็มืไปหม
ความคิดเห็น