คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ทำโทษ
“ัวเอ”
ผมหันวับไปามเสียหวานอทิ่า เธอเินเ้ามาอแนผมแน่น
“มีอะไรหรือเปล่าทิ่า” ผมอเธอหลวมๆ เพื่อให้หายิถึ
“วันเสาร์นี้เราไปทาน้าวับเพื่อนๆ อทิ่าไหม ทิ่าอยาแนะนำให้เพื่อนๆ ไ้รู้ัโรมน่ะ” หิสาวลี่ยิ้มออมาอย่าสใส ทำให้ผมใอ่อนฮวบล ผมไม่อยาไปทาน้าวับเพื่อนๆ อทิ่าเลย ผมอยาไปับเธอสอ่อสอมาว่า
“เราไปิน้าวันสอ่อสอไม่ไ้เหรอ” ผมเลิิ้วถาม “ผมอยาไปับทิ่าสอ่อสอมาว่า”
“ทิ่าอโทษนะ แ่อาทิย์นี้ทิ่ามีนัับเพื่อนแล้ว และมัน็ีไม่ใ่เหรอโรมะไ้รู้ัเพื่อนๆ อทิ่า้วยไ”
“มีเวลาให้เพื่อนแ่ไม่มีเวลาให้ผมเนี่ยนะ”
“เอาไว้อาทิย์หน้าเราไปเที่ยว้วยันนะโรม” เธอเ้ามาสวมอผมแน่นๆ ใบหน้ารูปไุ่ลบนอผม
“ผม้อใอ่อนอีแล้วใ่ไหม” ผมอเธอแน่น มือเอื้อมไปลูบเส้นผมสีน้ำาลเ้มที่ยาวสลวย
“ไป้วยันนะโรม” เธอถามย้ำอีรอบ ผมปิเสธเธอไม่ลริๆ อย่าน้อยเรา็ไ้ไปไหนมาไหน้วยัน
“รับ” ผมพยัหน้าอบ
“เธอื่ออะไร” น้ำเสียเรี้ยวราัึ้นมาา้านหลัอทิ่า ผมเยหน้าึ้นไปมอสบาเ้าับวาอันุันออาารย์โมินิ ทำให้ผมผละทิ่าออ เธอสะุ้เล็น้อย
“ท..ทิ่า่ะอาารย์” เธอพูเสียเบาๆ
“ไม่มีเรียนหรือไ” เาถาม้วยน้ำเสียเรียบวนนลุ
“ม..มี่ะ อัว่อนนะะ” ทิ่ารีบ้าวาเินออไป้วยวามเร็ว ไหล่บาๆ สั่นลอนเล็น้อย
“อโทษรับอาารย์” ผม้มหัวลเล็น้อย
“อนเที่ยมาพบรู ที่ห้อพัรู้วย”
“รับ” ผมพยัหน้าเล็น้อย บ้าเอ๊ยผมะโนลโทษอะไรบ้าเนี่ย
“เ้าห้อเรียนไ้แล้ว”
ผมรีบหันหลัเินลับไปยัที่นั่อัวเอ ร่าสูเินามผมเ้ามาิๆ ทำให้เสียพูุยในห้อ่าเียบล
“สมน้ำหน้า” อลันหันมาแลบลิ้นใส่ผมเป็นารหยอล้อ
“พอเลยไอ้นี่” ผมแทบะโยนหนัสืออัหน้าใส่อลัน แ่ิที่ว่าเราำลัเรียนอยู่ แถมผมยัโนเรียัวไปพบอาารย์ ผมไม่อยามีปัหาไปมาว่านี้
“ันไม่อบแฟนอนาย” อลันหันมาระิบเบาๆ
“ันรู้” ผมพยัหน้าอบ
“หล่อนน่ารำา”
“เพราะเธอหวันมาเินไปั้นเหรอ ันว่าน่ารัี” มัน็ริที่ทิ่าบารั้็ห่วผมมาเินไปหรือิผมมาเิน แ่่วนี้เธอไม่่อยทำแบบนี้แล้วเพราะ้วยเรื่อารเรียน่าๆ
“เยอะเิน หล่อนไม่สมวรไ้นายมาเป็นแฟน” อลันพูพร้อมับานบนระาน้าๆ
“อลัน อบุที่เป็นห่ว” ผมเลื่อนมือไปบหลัอีนเบาๆ อลันมัะเป็นแบบนี้เสมอ เามัะเือนผมในหลายๆ เรื่อๆ อยให้ำปรึษามาลอ ไม่ว่าะีหรือร้ายเา็อยอยู่เีย้าผมลอเวลา
“เธอรู้ใ่ไหมว่าพฤิรรมอเธอและแฟนอเธอมันเป็นพฤิรรมที่ไม่ี” ร่าสูบโ๊ะเบาๆ อย่าไม่สบอารม์ ทำให้ผมสะุ้ใเล็น้อย
“ผมอโทษรับอาารย์ราวหน้าผมะไม่มีแบบนี้อี” ผมพูเบาๆ ้วยวามสำนึผิ ใระไปรู้ันละว่าอาารย์ะเินมาเห็นเ้า
“ถ้าเ็นอื่นมาเห็นแล้วเอาไปทำบ้า มันะเิอะไรึ้น” ร่าสูถอนหายใอย่าเหนื่อยหน่าย นิ้วี้เรียวเาะโ๊ะไม้ให้เินเสียเบาๆ
“ผมไม่มีำแ้ัวนอารู้สึผิรับ”
“รูะลโทษเธอ” ใบหน้าหล่อเหลา้อมอมาที่ผมอย่าไม่ละสายา สายาอันเรียบนิ่อเา ทำให้ผมรู้สึลัวึ้นมา
“รับ”
“สออาทิย์นี้เธอ้อมา่วยรูหลัเลือเรียนเ้าใไหม” เาพูเสียเรียบนิ่
ผมไ้แ่ิว่านี่ไม่ใ่ารลโทษแ่นี่มันใ้แรานเ็ไม่ใ่หรือไ
“รับ ผมเ้าใรับแ่ผมสามารถอยู่ไ้ถึห้าโมเย็นเพราะผมมีเรียนพิเศษ” ผมโหเาไป วามริแล้วผมไม่ไ้เรียนพิเศษเหมือนนอื่นหรอแ่ผมแ่ไม่อยาอยู่โรเรียนนานๆ ยิ่่วนี้แล้วสถานาร์ยิ่ไม่ี ่อให้บ้านผมอยู่ในเมือมัน็ยัอันรายอยู่ี
“ล” เาพยัหน้าเบาๆ “เรียนพิเศษที่ไหน”
“อาารย์ถามผมทำไมรับ” บ้าเอ๊ยิสิิ ในหัวผมอนนี้ำลัุ้นื่อที่เรียนพิเศษ่าๆ นานา ที่เยอ่านในโบัวร์ที่ไ้มา ผมะให้เารู้ไม่ไ้ว่าผมำลัโห “ผมมีิวเอร์ส่วนัวรับ ที่ห้อสมุ”
“ิวเอร์วิาอะไร”
ะถามอะไรันนัันหนาล่ะเว้ย นี่ะ่าันายัๆ เลยนี่
“ีวะ ับเมีรับ”
“รูสอนเมีไม่รู้เรื่อเหรอ” เาพูเสียหอยๆ พลา้มหน้าลเล็น้อย
“ไม่รับ อาารย์สอนีมาแ่ผมมีเรียนับิวเอร์ั้แ่ปีที่แล้ว” ผมอบเสียเบาๆ
“ั้นหลัเลิเรียนอย่าลืมมา่วยานรูล่ะ” เาพูย้ำเพื่อวามแน่ใ
“รับ ผมอัว่อนน่ะรับ” ผมโ้หัวเบาๆ มือเอื้อมไปเปิประูห้อเพื่อะเินออ แ่เมื่อยัไม่ทัน้าวาออาห้อู่ๆ เสียแ้เือนโทรศัพท์็ัึ้นมา
D.XX: รีบลับบ้านนะทูนหัว
D.XX:ผมมอุอยู่
“ม..มะไม่” ผมสบถออมาเบาๆ อย่าหวาลัว เายัไม่หยุามผม
“เป็นอะไร” ผมหันไปามเสียเ้มออาารย์ที่อยู่้านหลั “สีหน้าไม่ีเลยนะ”
“ไม่มีอะไรรับ อัวน่ะรับ” ผมรีบเินออาห้อพัรูไปยัโรอาหารอโรเรียน ทั้นัเรียนและอาารย์เินื้ออาหารและเรื่อื่ม่าๆ มันเป็นไปไม่ไ้ที่นนอะเ้ามา้าในโรเรียนโยไม่ผ่านเ้าหน้าที่ โรเรียนผม่อน้าเร่รัเรื่อ้านวามปลอภัย แ่็ใ่ว่ามันะปลอภัยไปลอ
“เเน” ผมหันไปหาเเนที่ยืนื้อน้ำอยู่ใล้ๆ ัว อนนี้สิ่ที่ผม้อทำ็ืออยู่ในที่นเยอะๆ เพื่อวามปลอภัย
“ไ้ยินว่าโนอาารย์เรีย” เเนพูเสียยั่วยวนวนประสาทผม “โนทำโทษมาใ่ไหม”
“โนทำโทษให้อยู่หลัเลิเรียนสออาทิย์” ผมอบเสียเรียบ “โรโร้าย”
“ฮ่าฮ่าๆ น่าสสารัเลยนะ”
“นายเห็นนแปลๆ เ้ามาในโรเรียนเราหรือเปล่า” ผมหันมอ้ายวารอบๆ ัว่อนะหันไปถามเเน
“ไม่มีใระเ้ามาล่ะ”
“เปล่าแ่สสัยน่ะ ไปิน้าวันเถอะันหิว” ผมส่ายหน้าเบาๆ และรีบลาัวเเนไปยัโ๊ะม้าหินอ่อนใล้ๆ ับอาารเรียน
“แน่ใเหรอว่าไม่เป็นไรสีหน้านายไม่่อยีเลยนะ” เเนทิ้ัวนั่ลร้ามผม เายมือถือส่้อวามหาอลันและาล
“แ่เรียนิหน่อยนะ”
“เรียนหนันเพ้อล่ะิ” เสียเ้มๆ อาลัึ้น ผมหันไปมอ้าๆ ัวเห็นทั้สอนทิ้ัวนั่ล้าๆ ผม
“็เอออ่ะิ าน็เยอะ” ผมอบเสียเหนื่อยๆ “แถมสออาทิย์นี้้ออยู่่อหลัเลิเรียนอี”
“แ่อับแฟน็โนทำโทษนานี้เลยเหรอ” อลันหันมาถาม ริมฝีปาบาอ้าออเล็น้อย เหมือนะ็อแฮะ
“เออ ีที่ันโหไปว่ามีิวเอร์”
D.XX: ทูนหัวอย่าลืมทาน้าวนะรับ
ผมหยิบโทรศัพท์ออมาเปิู้อวามแท ่อนะรีบเ็บเ้าระเป๋าอย่ารวเร็ว ส่้อวามมาไม่หยุไม่หย่อนริๆ
“เห้อ ันิว่า่อานี้ีวิวัยรุ่นธรรมาๆ อันหมลแล้ว” ผมพูเสียยานรา แ่สอวันแร็นานี้แล้ว วันอื่นๆ หนัว่าเิม
“เรื่อเรียนเหรอ” เเนเยหน้าถามผม
“็หลายๆ เรื่อนะ”
“โรม!!” เสียะโนัๆ อหิสาวัึ้นมา ทำให้อลันเบะปาเล็น้อย ไม่้อถามเลยว่าเป็นใร
“มีอะไรหรือเปล่าทิ่า” ผมหันไปหาแฟนสาวอัวเอ
“โรมเป็นไบ้าอะ โนทำโทษเหรอ” เธอถาม้วยน้ำเสียูัวล
“อื้อโนทำโทษนิหน่อย ไม่มีอะไรมาหรอ” ผมส่ายหน้าเบาๆ “ินอะไรหรือยั”
“ินแล้วล่ะ ทิ่าเห็นโรมนั่อยู่ับเพื่อน เลยเินมาหานะ” ท่อนแนเรียวๆ โอบอรั้นแนอผมแน่น
“เราแ่นัุ่ยนิหน่อยน่ะ เี๋ยววันเสาร์เราไป้วยันนะ” ผมให้มืออัวเอไปุมมือบาๆ อทิ่า
“อื้อไ้สิ ทิ่าะรอที่หน้าโรเรียนนะ” เธอพยัหน้าเร็วๆ
“นี่ทิ่าเธอมาทำอะไรที่นี่” อลันถามเสียุัน
“็แ่มาส่านให้อาารย์” เธออบพลาลุึ้นยืน “ทิ่าไป่อนนะ”
“รับ” ผมพยัหน้าให้หิสาวที่เินไปอีทา ่อนหันลับมามอพวเพื่อนๆ พวเาลอาไปมาอย่าเบื่อหน่าย “มีอะไร”
“หมั่นไส้” เเนพูเบาๆ
ความคิดเห็น