คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ข้อความแปลกๆ
ผมนั่้ออ่าน้อวาม้ำแล้ว้ำเล่าอย่าไม่เ้าใ นี่ใรันมาแล้ผมแบบนี้ บนรถบัส็มีนัเรียนไม่เินสิบนนั่พูุยันอย่าสนุสนาน บ้า็หยิบโทรศัพท์ออมาใ้ ไม่มีใรทำัวแปลๆ เลยสันิ
D.XX: อย่าอ่าน้อวามนเพลิน ุ้อลป้ายนี้แล้วนะ
บ้าเอ๊ย ผมรีบหันมอ้ายวาอย่าใ ่อนะรีบลไปารถบัส้วยวามเร็ว เมื่อลมายืนอยู่รป้ายผมรีบส่แทไปถามอีฝ่าย้วยวามสสัย
ผม: ุเป็นใร ้อารอะไราผม
D.XX: ผมมอุมาั้แุ่ึ้นบัสแล้วนะ
ผม: อย่ามาล้อเล่นับผมนะ!!
D.XX:ิว่าผมล้อเล่นหรือไ
ผม: ถ้าเห็นผมริๆ บอมาสิ ว่าผมแ่ัวยัไ
D.XX: าเนัเรียนสีเทา สวมเสื้อนัเรียนสี้าวแนสั้น สะพายระเป๋าสีำ ยืนอยู่ป้ายบัสX สีหน้าุไม่่อยีเลยน่ะ ไปนั่พั่อนสิ
บ้าไปแล้ว นี่เารู้หมเลยเรอะ ผมรีบยหน้าึ้นหันไปมอรอบๆ ัวเผื่ออาะเอนที่น่าสสัย แ่ลับไม่เออะไรนอารถที่วิ่ผ่านไปมา ้วยวามลัวผมึรีบหันหลัเินไปยัอนโที่ผมพัอยู่
ผมแยัวมาพันเียวั้แ่้นปี เพราะผมอยาลอใ้ีวินเียวบ้า ผมไม่ไ้อยาอยู่ในบ้านไปลอ โีที่พ่อและแม่ลอย่า่ายาย พ่อผมเลยัหาอนโีๆ ให้ ีที่มันยัอยู่ในเมือ เวลาไปหาื้ออหรือไปไหนะไ้่ายๆ หน่อย
D.XX: ไม่้อลัว ผมไม่ทำร้ายุหรอ
นี่มันโริัๆ อีฝ่ายยัส่้อวามมารัวๆ ไม่หยุยั้ มันยิ่ทำให้ผมิและลัวมาว่าเิม ผมรีบเปิประูเ้าห้อัวเออย่าเร็ว มือเอื้อมไปเลื่อนปิผ้าม่านในห้อนหม
ใรันใรันที่ล้ามาแล้ผมแบบนี้
ผมโยนโทรศัพท์บนโฟาสีน้ำเินเ้ม รีบหยิบเสื้อผ้าสีำมาเปลี่ยนพอให้สบายัวึ้น ผมทิ้ัวเหยียนอนบนโฟายาว้วยวามเหนื่อยหน่าย มือรีบหยิบโทรศัพท์ึ้นมาูเวลาอีหนึ่ั่วโมะถึเวลานัแล้ว อียี่สิบนาที่อยออไปละัน เพราะที่เรานัันมันไม่ไ้ไลาบ้านผมเท่าไหร่นั่บัสไปสิบนาที็ถึแล้ว
“มันเป็นใรันวะ” ผมถอนหายใออมาเสียั นิ้วเลื่อนอ่าน้อวามแทไปมา ผมไม่แน่ใว่าเป็นเพื่อนในลุ่มอผมหรือเปล่า เพื่อนๆ ผม่าเินลับไปอีทาและแน่นอนว่าพวเาไม่รู้ว่าผมลอนไหน แ่ในแอปพลิเันอรถเินทามีเวลาบออยู่ว่าะมาี่โม อีี่นาที่ะถึป้าย่าๆ
ผมเ้าไปในแทลุ่ม่อนะส่้อวามถามเพื่อวามแน่ใ
ผม:พวนายไ้ส่แทแปลๆ มาหาันไหม
อลัน: พูอะไรอนาย
าล:พวันะทำไปทำไม
ผม:็เปล่าพอีันไ้รับ้อวามแปลๆ นึว่าพวนายแล้
าล:เเนอยู่ับัน เาบอว่าไม่ไ้ทำ
อลัน: เป็นพวสแมหรือเปล่า
ผม: ั้นแหละ
เพื่อนๆ ผม็บอไม่ไ้ทำันหม แล้วใรันละ ะเป็นพวสแม็ไม่ใ่ เพราะมัน่อน้าเป็นพวโริมาว่า และนั่นยิ่แย่เ้าไปให่ ่อานี้ไปไม่ว่าผมะ้าวไปไหน ะมีพวโริาม ผมหันไปหยิบหมวและมาส์สีำมาใส่่อนะเินออาห้อไปยัลิฟ์
“บ้าเอ๊ยๆ” ผมสบถเบาๆ านี้ผมวระระวัมาว่านี้ ผมวรเปลี่ยนเส้นทาลับบ้าน าปิใ้บัสผมวรใ้รถไฟแทน
ผมหันไปมอ้ายวาเพื่อวามแน่ใว่าไม่มีใรามมา ่อนะรีบ้าวาึ้นบัสไป้วยวามเร็ว
D.XX: ออไปเที่ยว้านออนลาืนเป็นเ็ไม่ีเลยน่ะ
นี่ยัามผมมาอีเหรอเนี่ย ผมเยหน้ามอรอบๆ ัว็ไม่ไ้มีใร นอาผู้โยสารที่เป็นผู้หิสามนที่พูุยันเรื่อ่าๆ นาๆ ถ้าไม่ไ้อยู่รนี้แสว่า้ออยู่้านอ
พรึ่บ
ผมเยหน้าึ้นมออีรอบ สามสาวที่นั่อยู่อนนี้ลุเินออารถบัสไป ่อนะมีผู้โยสารอีนเินึ้นรถบัสมา ใบหน้าม มูโ่ อเาทำให้ผมสะุ้ใเล็น้อย อาารย์โมินิอยู่ในุลำลอ สวมาเยีนสีำ เสื้อแ็เ็สีาวอแบรน์ื่อั ผมรีบเบนหน้าหนีทันที่เมื่อเาเินผ่านผมไปนั่้านหลัสุ ึ่อยู่ไม่ไลาที่ผมนั่มานั
D.XX: ทูนหัว ไม่ิะอบหน่อยเหรอ
D.XX: โรธอะไรผมเหรอ
โอ๊ยใรเาะมีอารม์มานั่อบแทับโริละเนี่ย ผมอยาให้เรื่อนี้บเร็วๆ ึส่้อวามเิบอให้เาเลิามผม
ผม: เลิามผมเถอะ ุ้อารอะไรบอมา ผมะให้สิ่ทีุ่้อาร และุ็อย่าามผมอี
D.XX:ะให้ริๆ เหรอ
ผม: ใ่ ผมะให้สิ่ทีุ่้อาร
D.XX:ผม้อารุ ทูนหัว
ผมแทบะว้าโทรศัพท์ราาแพอัวเอทิ้ลับพื้น นี่มันไม่ใ่โริแล้วแ่เป็นสอล์เอร์ัๆ แถมเป็นผู้าย้วยันอี แม่เ้า ผมวรทำไี
ผม:อโทษ้วยแ่ผมทำแบบนั้นไม่ไ้หรอ
D.XX:รู้อยู่แล้วล่ะ ว่าะพูแบบนั้น เพราะั้นผมถึไ้ามิุลอไ
D.XX: และหาทาใหุ้มาเป็นอผม
ผม: ุำลัุามผมอยู่ ผมไม่อบ
D.XX: ผมว่าุวรลไ้แล้ว มันถึป้ายทีุ่้อลแล้ว
ผมรีบหันไปมอป้ายที่้อล ่อนะหันไปมอ้านหลัเห็นว่าายหนุ่มำลันั่หลับอยู่ แล้วไอ้สอล์เอร์นนั้นรู้ไ้ไันน่ะว่าผมะไปไหน บนรถไม่มีใรนอาผมและอาารย์ ผมรีบสลัวามินั้นออ รีบวิ่ลรถบัส้วยวามรีบร้อน ผมวิ่ไปยัาราโอเะร้านประำึ่ั้อยู่ไม่ไลมานั ผมลัวว่าเานนั้นอาะามผมมาอี
“เป็นอะไรๆ” อลันรีบเินรเ้ามาหาผม ที่นั่อยู่รโฟาร้ามเาน์เอร์ในร้านาราโอเะ
“มีนามันมาไหม” ผมรีบถามอลัน
“ไม่มีๆ มีนามนายมาเหรอ” อะไรถามผม้วยน้ำเสียทีู่ใไม่น้อย
“อื้อ เป็นโริไม่็สอล์เอร์” ผมพยัหน้าเบาๆ
“อ่ะน้ำ” อลันยื่นวน้ำเปล่ามาให้ ผมรับมา่อนะยึ้นื่ม้วยวามอยาระหาย
“ลับบ้านไหม เี๋ยวเินไปเป็นเพื่อน” มือหนาๆ ลูบหลัผมเบาๆ เป็นารปลอบประโลม
“ไม่ๆ ันไม่เป็นไร แ่ในิหน่อย” ผมส่ายหน้าอบ “นอื่นๆ ละ”
“รออยู่้าในแล้ว ันออมารอนายนะ”
“อ้ะ อือ” ผมพยัหน้าเบาๆ ่อนะเินามหลัอลันเ้า้าใน
ามทาเินถูแ่ไป้วยสีม่วไม่ว่าะผนัห้อหรือทาเิน มีไฟสลัวๆ ส่อแสให้มอเห็นทาเินไ้ อลันเปิประูเ้าไปในห้อในห้อๆ หนึ่ ผมเหลือบไปมอเห็นเพื่อนอีสอนร้อเพลันอย่าสนุสนาน
“มาแล้วเหรอโรม” าลพูทัทายผมที่ทิ้ัวลบนโฟาหนัสีแเ้ม
“อื้อ โทษทีที่มา้าไปหน่อย” ผมพยัหน้าเบาๆ
“มาๆ มาร้อเพล” เเนเอื้อมไปหยิบไม์สีำมาให้ผม “้อร้อสัเพล”
“เอา่อนเลยเพื่อน อินไ่่อนล่ะัน” ผมเอื้อมไปหยิบาไ่ทอที่อยู่บนานสีาว บนโ๊ะสีำเ็มไป้วยอาหารและเรื่อื่ม่าๆ ผมไม่รู้ว่าพวเราะินันหมไหมเพราะมันเยอะเินไป
“ทิ่าว่าไบ้า” อลันหันมาถามผมที่นั่อยู่้าๆ
“็ไม่ไ้ว่าอะไรแ่บออย่าอยู่นาน”
“เออ โรมลไอ้เรื่อ้อวามนะ ลเป็นสแมหรือว่าไ” เเนถามผม เาวาไม์ล้าัวๆ
“็เป็นสแมธรรมาๆ แหละ ไม่มีไรหรอันบล็อไปแล้วละ” เรื่อนี้ผมยัไม่อยาบอใร เพราะผมอยาะัาร้วยัวเอให้มันบๆ และไม่อยาให้ใรมายุ่ับเรื่อนี้ ถ้าสอล์เอร์นนั้นเริ่มุามผมหนัึ้น ผม็ะแ้ำรวโยทันที
“ันนึว่าเป็นโริ่ะอี” าลพูเสริม
“ไม่มีอะไรหรอไม่้อห่ว” ผมยิ้มบาๆ ่อนะหันไปหยิบไม์ึ้นมา “เเนเลือเพลมาเลย”
ความคิดเห็น