คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
"นี่โรมวันนี้ไปไหนไหม”
ผมหันวับไปามเสียที่อยู่เบื้อหลััวเอ ิ้วบามวเ้าหาันเล็น้อย
“เี๋ยวะไปิน้าวับทิ่าหลัเลิเรียนนะ” ผมส่ายหน้าเบาๆ ให้อลัน
อลันเป็นเพื่อนสนิทอผมั้แ่มัธยมอน้น เราเรียนอยู่โรเรียนเียวัน อลันเป็นนเียวที่ผมสามารถพูไ้ว่าเารู้เรื่อผมมาที่สุ นอนนี้เราเป็นเ็มัธยมอนปลายแล้ว ผมและอลันเราเรียนสายวิทย์้วยัน นอาอลันแล้วผมยัมีเเนและาล เพื่อนในลุ่มอพวเรา เเนและาลเรียนสายภาษา แ่ทุเที่ยเราะนัเอันลอ วันไหนว่า็ะออไปเที่ยวามประสาเ็วัยรุ่นธรรมา
แ่่วหลายเือนผ่านมาผมไ้ลบับทิ่า แฟนนแรอผม เธอเรียนอยู่โรเรียนเียวันับผม เราบันมาไ้สามเือนแล้ว ผมและเธอะไม่ไ้่อยออไป้านอ้วยันบ่อยมานัเพราะผมและเธอ่า็ยุ่ับาน่าๆ
“ไอ้นี่ไปับแฟนลอ” อลันเบ้ปาน้อยใเล็น้อย ไม่รู้ว่ามันะน้อยใไปทำไมนัหนา ผมใ้เวลาอยู่ับมันมาว่าอยู่ับเสียอี
“น้อยใเป็นผู้หิไปไ้” ผมำเล็น้อยับารระทำออลัน ใบหน้าหล่อๆ อมันไม่เหมาะสมับารทำัวน่ารัๆ แบบนี้เลยสันิเียว
พรึ่บ
“เอาล่ะเ็ๆ นั่ลไ้แล้ว” เสียราบเรียบออาารย์ประำั้นห้ออผมัึ้น ทำให้เสียพูุย่าๆ นาๆ ในห้อเียบลสนิท
ผมหันไปสบาับอลันเล็น้อย นี่มันเป็นั่วโมอวิาเมีไม่ใ่เหรอ ทำไมอาารย์ประำห้อผมถึมาอยู่ที่นี่ไ้ันละ หรือว่ามาสอนแทนเหรอ
วาเย็นาึ่เป็นเอลัษ์ออาารย์วาไปมอรอบๆ ห้อ ่อนะมีเสียอหนึ่ในนัเรียนในห้อถาถาม
“อาารย์รับ อาารย์มาสอนแทนเหรอรับ”
“เปล่า รูแ่ะมาบอว่าพวเธอะไ้รูเมีนใหม่ เพราะรูนเ่าลาลอนะ ะลับมาอีทีเป็นปีหน้า”
ทุนในห้อ่าพาันหันไปมอหน้าันเล็น้อย ถ้าให้เาพวเาัวลว่าอาารย์นใหม่ะสอนไ้ีเท่ารูนเ่าหรือเปล่า ยิ่ปีนี้เราอยู่มัธยมปีที่หแล้ว แสว่าสรามารสอบเ้ามหาลัยำลัเลื่อนเ้ามา
“เอาล่ะ เิเ้ามาไ้” ายที่ยืนอยู่หน้าห้อหันไปหาประูที่อยู่้ายมือ
ประูสีาวนวลที่ถูปิ ็ไ้ถูเลื่อนเปิออ้าๆ สายาอเหล่านัเรียน่าพาัน้อมอไปยัประูอย่าไม่ะพริบา ายาวๆ ้าวเ้ามาในห้อ ทำให้นัเรียนหิ่าพาันฮือฮาับอาารย์นใหม่ ยิ่ใบหน้ามริบ มูโ่เป็นสัน วาสีำสนิทและผมสีำถูัทรไว้อย่าีอเาแล้ว ยิ่ถูในัเรียนหิเป็นให่
“หล่อว่ะ” อลันหันมาสะิผมเล็น้อย “ผู้ายในห้อเราแพ้ราบาบ”
“สวัสีรับ รูื่อโมินิ รูฝาัว้วยนะ” ร่าสูเินมายืนอยู่หน้าห้อ เสียนุ่มนวลที่ออมาาปาอเาทำให้เสียุบิบในห้อัึ้น
“ฝาใไว้ับหนู็ไ้่ะ!” นัเรียนหินหนึ่ลุึ้นยืน่อนะะโนแวออมาสุเสีย ทำให้ทุนในห้อหัวเราะออมา ยเว้นนัเรียนายในห้อที่่าพาันอึ้เล็น้อย
“ฮ่าๆ” อาารย์นใหม่หัวเราะออมาเบาๆ พร้อมรอยยิ้มอันเป็นเสน่ห์
อาารย์นใหม่ถูในัเรียนหิในห้อเป็นอย่ามา วามหล่ออเาสามารถลบวามัวลอพวหล่อนไปนหม
ไม่เบาเลยแฮะ
“เยๆ” ผมหันไประิบพูับอลัน าที่ผมวิเราะห์ภายนออเาแล้วบ่บอไ้ว่าเายัมีประสบาร์ในารสอน่อน้าน้อย “พึ่บมาไม่นาน”
“้อูไป่อน ว่าะสอนรู้เรื่อไหม” อลันหันมาพูับผมเบาๆ
ผมเหลือบไปมออาารย์ประำั้นอผมเินออไปาห้อ ร่าสูเินไปยัโ๊ะไม้่อนที่เาะพูอะไรออมา
“รูอยารู้ัพวเธอทุน รูอยาให้พวเธอแนะนำัวทีละนว่าื่อริอะไรื่อเล่นอะไร” เาลี่ยิ้มเล็น้อย่อนะผายมือไปยัโ๊ะ้านหน้า และพยัหน้าเล็น้อยเพื่อเป็นารบอให้เริ่มแนะนำัว
ทุนา้านหน้า่าพาันแนะนำัวเอ ารแนะนำัวอนัเรียนหิและนัเรียนายในห้อะแ่าัน่อน้ามา เ่นารแนะนำัวอนัเรียนหิพวหล่อนะทำเสียอ่อนหวานผิปิ ส่วนอพวผู้าย็ะเยา ทุนแนะนำัวไล่มานถึ้านหลัึ่เป็นที่ๆ ผมและอลันนั่อยู่ อลันลุึ้นยืนแนะนำัวเอ้วยน้ำเสียเร่รึม ึ่ปิมันะไม่เยทำเสียแบบนี้เลย ผมถอนหายใเล็น้อยเมื่อมาถึิวผมที่้อแนะนำัว
“ผมโรม ีวาน ื่อเล่นื่อโรมรับ” ผม้มหัวเล็น้อย่อนะรีบนั่ล หาาเหลือบไปมอใบหน้าออาารย์นใหม่ เายิ้มมุมปาเล็น้อย วาเรียว้อมาที่ผมอย่าไม่วาสายา ทำให้ผมรีบเบนหน้าหนีไปทาอื่น
ารสอนผ่านไป้วยไ้ี ารสอนออาารย์นใหม่ีว่าที่ผมิ่ะอี เาอธิบายไ้ละเอียและเ้าใ่าย ทำให้พวเราเรียนรู้เรื่อมาึ้น
“เธอเ้าใใ่ไหม มีอะไรที่ไม่เ้าใหรือเปล่า” อาารย์เินเ้ามายืนอยู่รหน้าโ๊ะผมที่นั่ทำแบบฝึหัอยู่ เาโน้มัวลมาเล็น้อย
“ไม่รับ ผมเ้าใี” ผมส่ายหน้าเล็น้อย
ึ้!
เสียโทรศัพท์อผมที่วาอยู่บนโ๊ะเรียนัึ้นมา พร้อมับวามสว่าที่ระายออพร้อมับแส้อวามแทาแอปพลิเันื่อั ผมะโไปู็พบว่าเป็นแทอทิ่า
ทิ่า: ที่รัอโทษนะวันนี้ ทิ่า้อไปทำรายานน่ะ เอาไว้วันหลัเราไปาน้าวันน่ะ
เมื่อเห็น้อวามแทผมถึับถอนหายใออมาเสียัอย่าลุ้มใ นี่มันหลายรั้แล้วที่เธอเลื่อนนัผม ผมอยาะระับวามสัมพันธ์อเราให้แน่นว่านี้แ่เหมือนยิ่ทำ็ยิ่ห่า ผมเยหน้าึ้นไปเอับใบหน้าออาารย์ที่เาหลับาและยยิ้มมุมปาเล็น้อย
“อาารย์เป็นอะไรหรือเปล่ารับ” ผมมวิ้วถามอย่าสสัย
“เปล่าๆ แ่ิว่าพวเธอเรียนเ่น่าู” เาส่ายหน้าเบาๆ ่อนะเินไปยัโ๊ะอื่นๆ
“โนเทล่ะิ” อลันยยิ้มเล็น้อยเมื่อเห็นผมทำสีหน้าหุหิ
“็เอออ่ะิ อุส่าห์เรียมัวแล้วแท้ๆ ว่าะไปทาน้าว้วยัน”
“ว่าไพว” ผมหันไปามเสียห้าวๆ ่อนะหันไปเอเเนและาลที่เินเ้ามาหาพวผมที่ยืนอยู่หน้าโรเรียน
“ไอ้โรมโนเทว่ะ” อลันโบนิ้วโป้มาทาผม พร้อมับยยิ้มอย่าพอใ ะไม่ให้พอใไ้ไล่ะ็อลันนะ ไม่อบทิ่าเลยแม้แ่น้อยเพราะนิสัยและารระทำอเธอที่หึหวผมมาเินไป
“อีแล้วเหรอวะ” เเนเลิิ้วถามอย่าไม่เื่อ “นี่รอบที่เท่าไหร่แล้ววะ”
“ไม่รู้ บ่อยเินนไม่ไ้นับ” ผมถอนหายใออมาเสียั “แล้วพวนายะไปไหน”
“ไปาราโอเะ ไปไหม” าลอบ าลัเป็นนที่อบเที่ยวนหนึ่ ไม่ว่าะวนเาไปไหนเาไปหมยเว้นแ่อนสอบเท่านั้น “หโมเย็นที่เิม”
“เออๆ เี๋ยวามไป” ผมพยัหน้าเล็น้อยเป็นารอบล “อไปเปลี่ยนเสื้อผ้า่อน”
“ามนั้นแล้วเอัน” อลันบบ่าไหล่อผมสามถึสี่ที่อนะเินออไป ทำให้ผมเินลับไปอีทา บ้านผมไปนละทาับพวเาทำให้ผม้อึ้นรถบัสลับนเียวทุวัน ถ้าวันไหนรีบ็ะเปลี่ยนมานั่รถไฟแทน แ่เลือที่ะนั่รถบัสมาว่าเพราะุที่รถบัสะออยู่รหน้าโรเรียน ไม่ำเป็น้อเินห้านาทีไปยัสถานีรถไฟ
ผม้าวาเ้ามาในรถบัส่อนะใ้บัรทั่ายเินนที่เรื่อสีฟ้าเล็ๆ ที่อยู่้าๆ นับ ผมเินมาอยู่้านหลัอรถบัส ผมรีบส่้อวามแทไปหาทิ่าเพื่อะบอเธอว่าผมะไปาราโอเะับเพื่อน
ทิ่า:ไปนานไหม ะลับเมื่อไหร่
ผม: ไม่นานหรอสอั่วโม
ทิ่า:รีบลับบ้าน้วย
ึ่!
เมื่อผมะเ็บโทรศัพท์เ้าระเป๋าู่ๆ ็มีเสียแ้เือนัึ้นมา ทำให้ผมหยิบโทรศัพท์ออมาูอีรั้ ผม้ออ่าน้อวามแทที่ถูส่เ้ามาอย่าสสัยเพราะมันไม่ใ่อแฟนผมหรือเพื่อนๆ ในลุ่ม มันลับเป็นอนแปลหน้าที่ใ้ื่อโปรไฟลว่า ‘D.XX’ รูปโปรไฟล์เป็นภาพวาอหมาป่าทีู่เสมือนริมา
D.XX:ลับบ้านนเียวอีแล้วเหรอ
D.XX:ระวั้วยล่ะ
D.XX:บนรถบัส มันอันรายนะ
นี่มันใรันวะ!!!
ความคิดเห็น