คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : บทที่ ๙ ความรู้สึกที่ซ่อนเร้น ๑
เาอุ้มนาไว้บนัและเอาาเยบนศีรษะนาลอทาที่รถม้าแล่นผ่านถนนสายหลั เถียนิหรูรู้ว่า่อให้ิ้นรนทุบีไม่่าาำมือทุบลบนำแพมนุษย์
นาร้านะประท้วเมื่อมอไม่เห็นประโยน์อันใ อปรับวามหนาวเย็นาอาาศึไ้แ่ปล่อยให้นเอฝัร่าเล็ลบนแผ่นอว้า
ึมับไออุ่นา ๆ ที่แผ่ำายออาร่าสูยามถูเาโอบรัเอาไว้ในท่อนแนแ็แร
ในยามนี้นาล้ายลูแมวเื่อัวหนึ่เมื่อรู้สึวาใและปลอภัย ็ัวุหน้าลในอ้อมออันอบอุ่นราวับลูนที่หลบเร้นอยู่ภายใ้ปีอมารา
ูเหมือนหลิินอ๋อะพอใอาัปิริยาผ่อนลายลอนัวเล็มาทีเียว เา้มมอเสี้ยวหน้าอนในอ้อมอ เห็นนาปิเปลือาหลับพริ้มฝัร่าลบนแผ่นออเาอย่าไร้าร่อ้านประท้วอันใ
้ำยัใ้สอแนเรียวเล็โอบรัรอบเอวสอบล้ายเป็นที่พึ่พิ
วามไร้เียสาทำให้เาระุมุมปายึ้นนิ ๆ แล้ววาปลายาเหลี่ยมมลบนศีรษะทุยอนา
พลายมือให่้าหนึ่ลูบไล้เรือนผมหอมรุ่นแผ่วเบาราวปลอบประโลมลูแมวี้เา โยไม่รู้ว่าแววาที่มอนาไ้แปรเปลี่ยนเป็นวามหวแหนั้แ่เมื่อใ
ระทั่รึ่ั่วยาม่อมารถม้าะลอัวและหยุนิ่ลหน้าศาลาว่าารเมือหาโว เาึปลุนาให้ื่น้วยุมพิอ่อนโยนประทับล้ามับาว
“อื้อ...” เสียราึมำในลำออนัวเล็ยามเปล่ออมาวนให้รู้สึเอ็นู
ไม่่าาลูแมวเื่อแลูไร้พิษสัวหนึ่
“นามารน้อย” น้ำเสียอเาแหบพร่า
แววาู่มเปี่ยม้วยวามปรารถนาแปรเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนและเปล่ประายประหนึ่เสือร้ายหมาย้อะรุบเหยื่อ
ะใ้ปลายนิ้วไล้แผ่วเบาลบนลีบปาแระเรื่อเหมือนผลอิเถา ที่สุ็อใมิไ้ โน้มใบหน้าลรอบรอริมฝีปาอิ่มที่เผยอึ้นน้อย
ๆ ล้ายำลัรออยุมพิหวานล้ำ
ั่วะที่ริมฝีปาอทั้สอลอเลียัน
วามหอมหวานิรึยามปลายลิ้นร้อนร้ายวัไล่้อนปลายลิ้นเล็หมาย่วิมน้ำผึ้หวานในโพรปาอย่าหิวระหาย
ระทั่ไ้ยินเสียราึมำประท้วในลำออนในอ้อมเาึยอมถอนริมฝีปาออ้อมอใบหน้าหวาน
วา่ำปรือสะลึมสะลือึ้นมออย่าัใ
“อะ...อื้อ...”
เถียนิหรูทัุ้นทั้โมโหถลึาุัน ำมือว้าอาาศระหน่ำทุบีลบนแผ่นอแร่ หลัถูเาูบนหายใไม่ทันไ้แ่ราประท้วในลำอ
ริมฝีปาประเี๋ยวอ้าประเี๋ยวหุบในใเ็มไป้วยวามเรี้ยวรา ทั้โมโหทั้เินอายสะท้านอยู่ในโพรอ
ในในึ่น่าพลาถลึามอบุรุษสูศัิ์ที่ทำัวไร้ยาอาย ประหนึ่โรเ็บุปผา
ี่รั้แล้วที่เาหลอินเ้าหู้นา และใ้เสน่ห์ยั่วยวนนนาลุ่มหล
เารวบมือเล็เอาไว้้วยมือ้าเียว วามปลาบ้อมอวหน้าแั้วยวามเินอายและุ่นเือ
พลาระุยิ้มเ้าเล่ห์ร้าย
ร่าอรรอ้อนแอ้นบอบบาอนัวเล็ยัอิแอบแนบิบใบหน้าแบนบนแผ่นอแร่ไม่ยอมยับเยื้อนายแม้แ่น้อย
เาโน้มใบหน้าลปลายมูลบนพวแ้มนวลเนียนอีรั้
ลิ่นหอมอ่อน ๆ าเรือนายนาแทรึมเ้าไปในิในยาะระับ
สอร่าเสียสีผ่านเนื้อผ้าบา ๆ หลิินอ๋อสีหน้าพลันเร่รึม วาำมืุรัิาลับ้อมอวหน้าามแระเรื่อ
วามปรารถนาในายบุรุษพลุ่พล่าน่อให้เิลื่นอารม์รุนแรไม่่าาเปลวเพลิลุโนเผาผลา
ที่สุเาำ้อสะอารม์หวั่นไหว่อนะับนามารน้อยลืนลท้อ รั้นพอลายท่อนแนออ็ปลายมูล้ามับอนาอีรั้
แล้วเลื่อนมือให่ลูบไล้แผ่นหลัอนัวเล็เบา ๆ หมายปลอบประโลมลูแมวน้อยยามนี้ไ้ลายร่าเป็นแม่เสือร้ายไปแล้ว
ท่าทาื้อรั้นอนายิ่ทำให้นอบแล้รู้สึบัน เาใ้มือ้าหนึุ่มนิ้วมือเล็ทั้ห้าอนาสอประสานนิ้วมืออเาและนาเอาไว้
แล้วโน้มัวลประิริมฝีปาประทับุมพิลบนเปลือาู่าม
พลาเอ่ยระิบแนบิใบหูน้ำเสียทุ้ม่ำแผ่วเบา
“เ้าไม่้อเป็นัวลอันใทั้นั้น”
เถียนิหรู้อนาึ้นมอเาแล้วพยัหน้าเบา ่อนหลุบามอมือให่สอผสานนิ้วมืออนาแนบแน่น
ราวับวามอุ่น่านที่ส่ผ่านฝ่ามือให่่อย ๆ แทรึมเ้าสู่หัวใวน้อยนไม่อา้านทานไ้
พลันเิวามรู้สึหวั่นไหวนไม่อาปิเสธไ้ว่า ไออุ่นสายหนึ่ามือใหู่่นี้ทำให้วามหวาลัวในใอนาสลายหายไปในพริบา
บาทีอาเป็นเพราะนา...เื่อใเา...
“อยาให้้าเ้าไป้วยหรือไม่” สีหน้าหลิินอ๋อเรียบนิ่
น้ำเสียลับแฝอ่อนโยน
“หม่อมันะเ้าไปเอเพะ” น้ำเสียอนาหนัแน่นริั ะที่วาสอู่สบประสานสื่อวามหมายผ่านแววาเนิ่นนาน
่าฝ่าย่ามิ้อเอ่ยถ้อยำอันใ
หลิินอ๋อพยัหน้าเบา มุมปามีรอยยิ้มบา ๆ เพียเท่านี้็ล้ายมีระแสวามอบอุ่นแล่นปราเ้าในโพรอ
หัวใวน้อยพอโและอ่อนยวบราวับินโลน เถียนิหรูเื่อว่าเาไม่มีทาปล่อยให้นาพบเอับอันรายเพียลำพัแน่
เพียแ่ารระทำอเามัสลับับ้อนนยาะาเา
หลายรั้ที่นาพยายาม้อมอลึลในวาู่นี้อย่าสสัยใร่รู้ ทว่าลับพบแ่วามว่าเปล่า
“เ่นนั้น้าะรอเ้าอยู่รนี้” เาเอ่ยพลา้มลุมพิ้ามับาวแผ่วเบา
มือหนาับระับผ้าลุมนิ้อให้นร่าเล็ ทุอาัปิริยาที่ปิบัิ่อนาล้วนเป็นไปอย่าอ่อนโยน
่าาสีหน้าสุุมเย็นาไม่เปลี่ยน ถึอย่านั้น ยามทอามอร่าเล็พลันายวามอบอุ่นและอ่อนโยนสะท้อนเาอนาในวามปลาบู่นี้
“นามารน้อย บาทีเส้นทาในวัน้าหน้าอามิไ้เป็นัที่เ้าาหวัเอาไว้
ันั้น้าอยาให้เ้าเ้มแ็และล้าหาพอที่ะยืนหยัเีย้า้าไปไ้ลอ
เพราะ่อให้ท้อฟ้าระ่าใสเพียใย่อมมีสายหมอา ๆ แม้ะรอบรู้ไปทุเรื่อ็ใ่ว่าะไม่พานพบวามผิหวั
ารที่นผู้หนึ่แ็แร่หนัแน่นัุนเาไ้นั้น
ล้วนผ่านวามผิหวัมาแล้วทั้สิ้น อีะทำให้เ้าเิวามล้าแร่ ะเียวันวิฤเป็นบ่อเิอผู้ล้าอย่าแท้ริ”
เถียนิหรูพยัหน้า ริมฝีปาแย้มยิ้ม
้าแ้มนวลเนียนพลันเิรอยบุ๋มเล็ ๆ
ทันในั้นเอสรรพสิ่รอบายล้ายหยุนิ่ราวับอยู่ภายใ้มน์สะ
วาระ่าใสุวันทราายแส้อมอมือให่อเาุมมือเล็อนาเอาไว้
เมื่อิว่าารเผิหน้าับวามอ่อนแอและหวาลัวไม่่าาย่ำเท้าเปล่าอยู่บนพรมเ็ม
น่าแปลที่นาลับไม่รู้สึหวาลัว หรืออาเพราะมีมือใหู่่นี้อยประอ
“หม่อมันะระวััวเพะ” นาเอ่ยพลาลุึ้นัายเสื้อที่ยับย่น่อนระับผ้าลุมันลมหนาว
ทันทีที่ม่านประูรถม้าถูเปิอออรัษ์ผู้หนึ่นามว่าโม่ฮวน้อมศีรษะ่อนะผายมือไป้าหน้า
นาึพยัหน้าอบรับแล้ว้าวลารถม้าอย่าไม่ลัเล
*****************************
ิามมะปรา/ฟาิน ผ่าน Facebook
ความคิดเห็น