กลพิชิตรักแม่ทัพร้าย สนพ.Romantic Publishing

คำโปรย

หลังตระกูลไป๋ล่มสลาย ไป๋พิงถิงจำต้องหนีเอาตัวรอดเพื่อรอคอยโอกาสกลับไปทวงแค้นคืนจากคนพวกนั้น คิดไม่ถึงเวลาห้าปีที่หลบเร้นซ่อนกายอยู่เงียบ ๆ จะถูกคนผู้หนึ่งทำลายความสงบ

อ๋องเซียว...เขาเปรียบเสมือนดาวหายนะของนางอย่างแท้จริง พบกันคราแรกเพราะความบังเอิญ พบกันอีกครั้งนางโทษความซวย! ทว่าเส้นทางจากนี้เล่า หรือควรปล่อยให้เป็นไปตามสวรรค์ลิขิตชะตาฟ้ากำหนด

******************

“ต่อให้ยากดีมีจนสตรีทุกคนล้วนปรารถนาจะมีความรักอันบริสุทธิ์เรียบง่ายไม่เห็นแก่ตัว ทว่าหม่อมฉันต่างจากสตรีเหล่านั้นตรงที่มีใจละโมบโลภมากและหาได้ใจกว้างดุจทะเล”

“เรื่องนั้นข้ารู้”

ไป๋พิงถิงย่นจมูก ตวัดตาค้อนและแค่นเสียงเบา ๆ ทีหนึ่ง “หม่อมฉันจิตใจคับแคบ ขี้หวง ทั้งยังมีนิสัยไม่ชอบแบ่งของรักให้ใคร”

เขาหยักมุมปากยิ้ม พลางเอ่ยอย่างเรื่อยเฉื่อยว่า “เรื่องนั้นข้าย่อมรู้ดีกว่าผู้ใด เพียงแต่มีคำกล่าวที่ว่า สตรีหลังแต่งงานย่อมต้องเห็นสามีเป็นผู้นำภรรยาเป็นผู้ตาม นิ่งเฉยไม่พูดมาก โอนอ่อนคล้อยตามทั้งยังสุภาพอ่อนโยนเรียบร้อยจึงจะนับเป็นยอดภรรยา”

ยอดภรรยา! มารดาเถอะ ผู้ใดอยากเป็นกันเล่า

คราวนี้ไป๋พิงถิงถลึงตาใส่เขาอย่างเดือดดาล ฝืนตัวออกจากท่อนแขนที่รัดรึงแน่น “หม่อมฉันกระดูกอ่อนถึงเพียงนั้น ป่านนี้คงถูกผืนดินกลบหน้าไปนานแล้ว ไม่ต้องกล่าวถึงยอดภรรยาอะไรนั่น หม่อมฉันไม่ชอบใช้แท่งหยกร่วมกับผู้อื่น ทั้งยังไม่คิดแบ่งสามีให้กับสตรีใด หากแต่งให้ท่านอ๋องแล้วต้องทนอยู่อย่างเงียบเหงาลำพัง มิสู้อยู่อย่างเดียวดายหรือไม่ก็ใช้ชีวิตบั้นปลายอยู่ในอารามชีเสียยังดีกว่า...”

“เจ้าเด็กแก่แดด! ข้าลงแรงถึงเพียงนี้ ผู้ใดจะยอมให้เจ้าใช้ชีวิตอยู่ในอารามชีกันเล่า”

เซียวไห่หลงกุมมือเล็กของนางไว้ จ้องมองดวงหน้างามด้วยแววตาลึกล้ำยิ่ง ใบหน้าคมโน้มเข้าใกล้จนได้ยินเสียงลมหายใจแผ่วเบาของนาง พลางเอ่ยกระชิบเสียงแหบทุ้ม “ชั่วชีวิตข้าจะแต่งเจ้าเป็นภรรยาเพียงคนเดียว จะไม่ยอมให้เจ้าต้องทนอยู่อย่างเงียบเหงาลำพัง เช่นนี้จะยอมแต่งให้ข้าหรือไม่”