คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ::Chapter 1:: Akatsuki House?
1
Akatsuki House?
6.30 น. เช้าวันต่อมานับจากวันจับฉลาก
=__= นี่คือดวงตาอันแสนปูดบวมของฉัน
ทำไม น่ะเหรอ? ก็เพราะเมื่อวานดันมานอนนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นก็แทบจะเป็นลมล้มฟุบอยู่ แล้ว ใครจะคิดล่ะว่าฉันจะโชคร้ายถึงขนาดต้องอยู่ใต้ชายคาเดียวกับเจ้าเด็กบ้าโทบิ ยิ่งคิดยิ่งเครียด แค่อยู่หายใจร่วมห้องในคาบเรียนก็จะบ้าตายอยู่แล้ว แต่นี่ต้องเจอหน้ากันทุกๆวันจนกว่าจะครบ2เดือน ให้ฉันหลับไม่ฟื้น ยังดีกว่าตื่นขึ้นมาแล้วเจอหน้ามันเสียอีก>O<!!
ยิ่ง คิดยิ่งปวดหัว หรือฉันกำลังป่วย? เออ ดีเหมือนกัน เผื่อฟลุ๊คไม่ต้องเล่นเพราะเสมหะขึ้นคอ ว่าแล้วก็นอนต่อดีกว่า วันนี้ร.ร.หยุด จะตื่นให้สายๆเลยคอยดู คิดเสร็จก็หลับตาลง และเคลิ้มหลับ...
ก๊อกๆๆ
ใครฟะ มารบกวนเวลาพักผ่อนที่แสนจะมีค่าของฉัน ถ้ามีธุระจริงๆก็มาเคาะใหม่ซักประมาณ11โมงแล้วกันนะ
ก๊อกๆๆ
ก๊อกๆๆ
ก๊อกๆๆ
=__=
“เออ ตื่นก็ตื่นว่ะ”
ฉันลุกขึ้นจากเตียง ขยี้ตาที่แสนจะปูดบวมของตัวเองก่อนจะเดินไปเปิดประตูต้อนรับแขกผู้มาเยือน(พูดให้ถูกคือยืนรออยู่หน้าบ้าน)
แอ๊ดดดดดดด
“นายตื่นแล้วเหรอ”
ไอ้ผีบ้าหัวส้มหน้าเป็นรูนี่ใครฟะ... อ้อ เพน =__=
“นอนอยู่แหละ แต่นายมาเคาะประตูเรียก”
“ดูเหมือนฉันจะมาเช้าไป”
“รู้ ตัวก็ดีแล้ว เพราะฉันง่วงและป่วยมากเลย ตอนนี้เลยต้องการเวลาพักผ่อนและพักฟื้น ถ้านายถ่อสังขารมาถึงบ้านฉันเพื่อแค่ถามว่าฉันตื่นรึยังล่ะก็ลาก่อน ขอตัวไปนอนล่ะ” ว่าเสร็จก็หาวใส่หน้าคนตรงหน้าซักวอดหนึ่ง แล้วเตรียมตัวกลับไปที่นอน
“เฮ้ย! เดี๋ยว!”
หมับ!
“โอ้ย!”
ฉัน ที่กำลังก้าวเดินอย่างงัวเงีย พอถูกแรงดึงเข้าหน่อยจึงตั้งท่าจะเสียหลักทันที ยังดีที่เอาขาซ้ายยันพื้นไว้ทัน คนอะไรวะ จิกหัวทียังกับจะทะลวงสมอง นี่เขาจะดูดสมองฉันเหมือนเอเลี่ยนในหนังเรื่องพรีเดเตอร์หรือยังไง?
“เอ้อ... โทษที” เพนปล่อยมือจากหนังหัวฉัน
“ไม่ขอโทษสิมีตาย ฉันจะไปนอนของฉันดีๆ นายมาจิกหัวฉันทำไมไม่ทราบ>O<!”
“แค่จะคุยด้วย เห็นนายเดินหันหลังกลับจะไปนอน ตอนแรกจะจะกระชากไหล่แต่มันดูรุนแรงเกินไป...”
“ก็เลยจิกหนังหัวฉันประหนึ่งจะแคะสมองออกมาดูดกินแบบอินเดียน่า โจนส์เวลากินสมองลิงแบบนี้น่ะเหรอ?”
“ใช่ ว่าแต่นายเจ็บมากมั๊ย?”
“ลองให้ฉันเตะน้องน้อยของนายบ้างดีมั๊ย ความรู้สึกแบบเดียวกันนั่นแหละTT^TT”
“ไม่เอาดีกว่า ถ้าให้นายเตะน้องน้อยฉัน ฉันคงจะสูญพันธุ์ไปจากโลกนี้เลย เพราะนายเป็นคนตัวเล็ก แต่แรงยังกับช้างสารทั้งโขลง”
โห... ปากหรือนั่น
“มีอะไรว่ามา ฉันจะไปนอน >3<”
“นายเป็นหวัดเหรอ?”
“เอ๊ะ ตอบไม่ตรงคำถามแฮะ นายนี่มันยังไงกันนะ จะตอบให้เอาบุญก็ได้ เรื่องหวัดน่ะ ใช่ ฉันเป็น เป็นหนักขั้นโคม่าเลยด้วย และถ้านายยังรั้งฉันอยู่แบบนี้ ฉันจะกระชากเสื้อนายมาเช็ดน้ำมูกซะ -..-”
“ไม่ได้ นายต้องมากับฉัน ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย”
ขืนใจกันจัง ไม่มีแรงเถียงแล้วนะโว้ยTT^TT
“ถ้าฉันไม่ไปล่ะ”
“ฉันจะทุบหัวเอาให้นายสลบ แล้วลักพาตัวไปด้วยกันน่ะสิ”
อาชญากรชัดๆTT^TT
“ขู่กันจังนะ นายเป็นจอมโจรลูแปงปลอมตัวมารึเปล่าเนี่ย แล้วตกลงมันมีเรื่องอะไรแน่ ทำไมคุยกันตรงนี้ไม่ได้?”
“น่ะ! ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าซะ มีอะไรจะให้ดู”
“ทำไมไม่ชวนโคนันล่ะ?”
“อยากอยู่ แต่เขาไม่ว่าง บอกว่าเป็นวันคอมมิคมาร์เก็ต”
“เออ ไปก็ไปว่ะ >3<”
ฉันเบ้ปากให้เขาหนึ่งที ก่อนจะจรลีไปอาบน้ำแต่งตัว ยัดขนมปังและนมเข้าปากอย่างลวกๆ
“นายชอบดื่มนมเหรอ?”
“ฉันคงชอบดื่มชาอู่หลงมั๊ง?”
พอจัดแจงยัดอาหารเช้าใส่ปากเสร็จก็วิ่งควานหากระดาษมาเขียนโน้ตแปะไว้บนตู้เย็น
“นายเขียนโน๊ตถึงใครน่ะ”
“คุโรสึจิ น้องสาวฉันเอง”
“นายมีน้องสาวด้วยเหรอ ฉันไม่มีทั้งพี่ทั้งน้อง อยากรู้ว่าเวลาเป็นพี่คนมันรู้สึกยังไง น่าอิจฉาจัง อิทาจิมีน้องชาย ส่วนนายมีน้องสาว*O*”
“มันอธิบายไม่ถูกหรอก แต่คนเป็นพี่น่ะจะคิดว่าน้องตัวเองดีที่สุด เหมือนกับฉันที่คิดว่าคุโรสึจิเป็นเด็กผู้หญิงที่น่ารักที่สุดในโลก>O<!!”
ใช่แล้ว คุโรสึจิเป็นน้องสาวสุดรักสุดหวงของฉัน บอกตามตรงถ้ามีใครมาจีบเธอล่ะก็ มันผู้นั้นต้องข้ามศพฉันไปก่อน!
“ถ้านายพูดแบบนั้นคงจะจริง ชักอยากเจอซะแล้วสิ”
“วันนี้เธอออกจากบ้านไปแต่เช้า ถ้ากลับมาจะแนะนำให้รู้จักแล้วกัน”
“นายเตรียมตัวเสร็จแล้วใช่มั๊ย?”
“เสร็จแล้ว ตกลงจะไปไหน บอกฉันได้รึยัง?”
“ไปดูบ้าน”
“อะไรนะ? เหมือนจะได้ยินแล้วแต่ไม่ชัด”
“เอาเหอะน่า! ไปถึงก็รู้เอง>: :<”
เพ นว่าพลางดึงข้อมือฉันที่กำลังล็อกประตูเสร็จ เอ้อ ลืมบอกไปว่าที่นี่คือหอพักนักศึกษากลางตัวเมือง เห็นว่าเครื่องมือเครื่องใช้ครบครันแถมราคาถูก ฉันเลยตัดสินใจอยู่ที่นี่กับคุโรสึจิตามประสาพี่น้อง
เอา ล่ะ ตัดมาสถานการณ์ปัจจุบัน(นายเป็นนักพากย์ข่าวรึยังไง?) ตอนนี้ฉันนั่งซ้อนท้ายอยู่บนรถมอเตอร์ไซค์สีดำสลับส้มของเจ้าเพนมาประมาณ 20นาทีได้แล้ว แต่ที่น่าอายที่สุดตอนนี้ คงจะเป็นฉันที่ได้แต่หลับตามปี๋แล้วกอดเอวเจ้าเพนแน่นเพราะไม่ถูกโรคกับความ เร็วซักเท่าไหร่ นี่ถ้ามีคนมาเห็นฉันในสถาพนี้ เขาต้องนึกว่าฉันกับเพนเป็นคู่เกย์ที่กำลังควงกันซิ่งตามประสาเด็กแว้นซ์กับ สก๊อยเป็นแน่แท้ มีอะไรให้ฉันอายไปมากกว่านี้อีกมั๊ยเนี่ยTT^TT
เอี๊ยดดดดดดดดด!!
“เฮ้ ลืมตาได้แล้วนายน่ะ แล้วก็ปล่อยมือจากเอวฉันด้วย เกาะทีแน่นยังกับปลิงทะเล -: :-”
หา? มือ? ฉันเลื่อนสายตาไปดูมือตัวเองที่กำลังกอดเอวเจ้าเพนแน่นประหนึ่งจะรวมร่าง อุ๊ยตาย นี่ฉันกอดเอวผู้ชายแน่นขนาดเจ้าตัวท้วงเลยเหรอ เขินแฮะ (o//////o ) เอ๊ะ นี่ฉันจะเขินทำไม ฉันเป็นผู้ชายนะเว้ย>O<!!
“ก็คนมันกลัวนี่ แล้วที่นี่มัน...”
ฉัน มองไปรอบๆ อะไรเนี่ย ทั้งๆที่เมื่อกี้ยังมีบ้านเต็มไปหมด พอมาที่นี่กลับเป็นที่โล่งกว้างกับคฤหาสน์อีกสองหลังเท่านั้นเอง นี่ฉันกำลังอยู่หน้าร.ร.ฮอกวอร์ตแบบในหนังเรื่องพ่อมดน้อยแฮรี่ พอตเตอร์รึเปล่าเนี่ย -O-
“อะไรของนายน่ะ คฤหาสน์นั่นมีอะไรเหรอ?”
“บ้าน”
“หา?”
“ฉันพานายมาดูบ้าน”
“นายจะขอฉันแต่งงานเหรอ*O*”
“เฮ้ย! ไม่ใช่! ฉันไม่ได้พานายมาดูเรือนหอ! นี่มันเป็นส่วนหนึ่งของเกมต่างหากล่ะ”
“ยังไงไม่เข้าใจ?”
“นายจำได้มั๊ยว่าต้อง ‘ใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันประหนึ่งครอบครัว’ น่ะ”
(=__=)(_ _)(=__=)
“แล้วนายคิดว่าฉันจะใจร้ายถึงขนาดให้เล่นในบ้านเล็กๆแคบๆหรือในร.ร.รึยังไง?”
“งั้นอย่าบอกนะว่าคฤหาสน์สองหลังนั่น...=()=”
^: :^
“ยินดีต้อนรับสู่ Akatsuki House \^O^/”
ความคิดเห็น