[fic.reborn-8086]"กาลครั้งหนึ่ง...เราเคยรักกัน"

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่1 :: Orientation Day.

  

          เมษายน 2548

          วันนี้ฮารุเอ็กไซด์ติ้งสุดๆไปเลยค่า!! วันนี้ท้องฟ้าแจ่มใสแถมสีฟ้าครามสวยมากๆเลยค่ะ ตอนฮารุตื่นเช้ามาได้ยินเสียงนกร้องดังจิ๊บๆด้วยอย่างกับเสียงดนตรีบรรเลงแน่ะ!! กอย่างนะคะ วันนี้เป็นวันปฐมนิเทศเปิดเรียนหลังปิดเทอมค่ะ รู้ตัวอีกทีก็จะขึ้นม.2แล้วนะคะเนี่ย!! ตอนนี้ฮารุอยุ่ในชุดนักเรียนร.ร.มิโดริเรียบร้อยแล้ว แต่ขณะที่ฮารุยังวุ่นอยู่กับการผูกโบว์ชุดนักเรียน ครั้นก็มีเสียงพ่อเรียกในทันที

 

          "ฮารุ!! ทาเคชิคุงเขามารอแล้วแน่ะ รีบๆหน่อยก็แล้วกันนะลูก!!" พ่อตะโกนเรียกฮารุที่กำลังหมุนตัวโชว์สวยส่องกระจกอยู่ ชิส์!! ทำลายบรรยากาศหมดเลย

          "ไม่เป็นไรครับคุณลุง ผมขึ้นไปหาฮารุจังเองก็ได้!!" ว่าแล้วก็ได้ยินเสียงวัยรุ่นหนุ่มสวนขึ้นมาทันที และคนๆนั้นคือ...?

          "ยามาโมโตะคุง!!" ฮารุร้องทักขึ้นเมื่อยามาโมโตะคุงเดินดุ่มๆเข้ามาในห้องของฮารุหน้าตาเฉย

          "โอ๊ส!! ฮารุจัง!!" ยามาโมโตะคุงตบบ่าฮารุเบาๆก่อนที่จะเดินสวนไปกลิ้งเล่นบนเตียงนอนของฮารุอย่างกับเป็นเตียงของตัวเอง "วันนี้ดูร่าเริงดีนะ มีอะไรเหรอ?"

          "ก็วันนี้เป็นวันปฐมนิเทศของฮารุน่ะสิคะ ฮารุล่ะตื่นเต้นจนนอนไม่หลับเลยค่ะ" ฮารุยิ้มกว้างให้ยามาโมโตะคุงผ่านกระจกเงาที่สะท้อนภาพฮารุที่กำลังหวีผมอยู่

          "ฮะๆ จริงเหรอ? งั้นก็โชคดีนะ" ยามาโมโตะคุงเองก็ฉีกยิ้มกว้างให้ฮารุผ่านกระจกเงาเช่นกัน "และแน่นอนว่าต้องโชคดีอยู่แล้ว เพราะฮารุจังเป็นเพื่อนสนิทของฉันนี่!!"

          "หลงตัวเองน่า!!" ฮารุถอนหายใจเบาๆพร้อมกับโบกมือไปมาเป็นเครื่องหมายว่า 'ไม่มีทางเป็นไปได้อยู่แล้ว'

          "อะไรกัน? คนเขาอุตส่าห์ห่วงนะ กลัวว่าจะไปลื่นกล้วยล้มหน้าประตูร.ร.เลยนะเนี่ย ฮะๆๆๆ" ยามาโมโตะคุงหัวเราะชอบใจผิดกับฮารุที่กำลังแซดอย่างรุนแรง

          "ล้อเล่นน่า ขี้งอนจริงนะเรา!!" ยามาโมโตะคุงว่าพลางกลิ้งเกลือกบนเตียงฮารุต่อไป

          "ฮารุโกธรจริงๆนะ!!" ฮารุว่าพร้อมสะบัดหน้าหนีก่อนที่จะยัดหมอนใบใหญ่ใส่หน้าเพื่อนคนนี้ทันที นี่แน่ะๆ อยากล้อเล่นกับฮารุดีนัก!!

          "แอ๊กๆๆๆ อ๋ายไอไอ่ออกอ๊า(หายใจไม่ออกน๊า)!!" ยามาโมโตะคุงที่โดนอัดหมอนขนาดใหญ่กว่าใบหน้าคมๆได้รูปของเขา10เท่าเข้าไปก็ร้องเสียงหลงและดิ้นพล่านราวกับแมงกระพรุนต้มฟักยังไงอย่างนั้นเลย

          "ฮารุ!! ลงมากินอาหารเช้าได้แล้วนะลูก!!" ว่าแล้วก็ได้ยินเสียงตะโกนของพ่ออีกครั้ง ฮารุเริ่มได้กลิ่นหอมๆโชยขึ้นมาแล้วล่ะ "ทาเคชิคุงเองก็เหมือนกัน ไข่ดาวกับขนมปังก็สุกแล้วนะลูก!!"

          "จะลงไปเดี๋ยวนี้แหละค่ะ!!" ฮารุตะโกนตอบกลับไปแต่ในจังหวะนั้นก็เลยโดนมือหยาบๆของเพื่อนชายจับไว้เพราะเผลอไปหน่อย "อ๋าย!!"

          "เสร็จฉันล่ะ หมอนข้างพิฆาต!!" ยามาโมโตะคุงดึงหมอนใบใหญ่จากมือของฮารุออกไปอย่างง่ายดายสบายเฮ พร้อมกับพุ่งตัวเอาหมอนข้างมาเขกหัวฮารุเบาๆ

          "หวา!!" ฮารุหลับตาปี๋ ก่อนที่จะค่อยๆลืมตาขึ้น ใครจะรู้ล่ะ เก๊กท่าซะเท่ห์เชียวฮารุก็ดันนึกว่าจะฟาดแรงๆซะอีก ใจหายหมดเลยค่า~ "ฮือ~"

          "ฮารุ!! ถ้าไม่รีบลงมาเดี๋ยวฉันจะฟาดข้าวแกงกะหรี่ไก่นี่แทนนะ~" ยามาโมโตะคุงตะโกนขึ้นมาหาฮารุที่บีบน้ำตากัดผ้าห่มอยู่คนเดียว

          "แล้วลงไปตั้งแต่เมื่อไหร่กันล่ะย่ะ!!" ฮารุว้ากใส่ทันทีที่วิ่งหอบกระเป๋าน.ร.ลงมาชั้นล่างพร้อมอ้าแขนตบบ่ายามาโมโตะคุงที่กำลังนั่งสวาปามยัดขนมปังหน้าไข่ดาวสองฟองอย่างหน้าตาเฉย

          "เอ๊า!! อั๊นอ้ออินๆเอ้าไปเอยอิ(งั้นก็กินๆเข้าไปเลยสิ)!!" ยามาโมโตะคุงพยายามสื่อสารภาษาต่างดาว(ดาวแห่งขนมปังหน้าไข่ดาวสินะ...)พร้อมดันจานข้าวแกงกะหรี่ไก่มาทางฮารุเป็นเชิงว่าให้

รีบหม่ำก่อนที่เขาจะสวาปามข้าวไปอีกชาม ฮารุไม่ยอมแพ้ตักข้าวแกงกะหรี่ไก่ใส่ปากบ้าง

          "ง่ำๆๆๆ อุ๊บ!! แค่กๆ" เหตุเพราะฮารุดันรีบยัดมากเกินไปเลยทำให้ฮารุสำลักข้าวภายในเวลาอันรวดเร็ว ยามาโมโตะคุงที่เห็นฮารุข้าวติดคอก็ร้อนรนคว้าน้ำมาให้ฮารุแทบไม่ถูกเลยทีเดียว

          "ฮะๆๆๆ รีบกินมาขนาดนั้นเดี๋ยวก็ตายหรอก ฮะๆๆๆ" ยามาโมโตะคุงที่ยื่นน้ำให้ฉันแล้วก็ระเบิดหัวเราะออกมา ตอนแรกฮารุก็อายนิดๆแต่ก็ดันคล้อยตามเสียงหัวเราะของเขาซะนี่สิ

          "ฮะๆๆๆ" ฮารุกลั้นไม่อยู่พ่นแรงหัวเราะออกมาเช่นกัน ลืมบอกไปนะคะว่าที่ยามาโมโตะคุงมาหาฮารุถึงบ้านทุกเช้าก็เพราะว่ายามาโมโตะคุงมักจะไปส่งฮารุถึงร.ร.เสมอๆแต่เพราะวันนี้ฮารุอยากสู้ตายเลยกะจะให้เขาส่งแค่หน้าร.ร.
นามิโมริเท่านั้นที่เหลือฮารุจะวิ่งต่อเองค่า~

#######################################################################################
 

          นั่นเป็นเช้าที่สงบสุขอีกวันหนึ่งของฮารุก่อนการเตรียมตัวเข้าห้องปฐมนิเทศ ฮารุรู้จักกับยามาโมโตะคุงได้ก็นานโขอยู่ร่วมปีแล้วล่ะมั๊งคะเนี่ย? อีกไม่นานก็จะครบรอบวันที่พวกเราสองคนรู้จักกันแล้ว ฮารุจะต้องลากยามาโมโตะคุงไปซื้อเค้กฉลองเป็นเพื่อนฮารุให้ได้!! เรื่องอะไรฮารุจะยอมเหนื่อยคนเดียวล่ะคะ ไฟท์โตะค่า!! หลังจากลากับยามาโมโตะคุงซึ่งอยู่ร.ร.นามิโมริฮารุก็จัดแจงเร่งสปีดฝีเท้าวิ่งไปร.ร.ทันที!!

 

          และแล้วเวลาก็ผ่านล่วงเลยไปประมาณ1ชั่วโมงได้ ฮือ~ ลุกๆนั่งๆคิดว่าขาของฮารุเป็นอะไรกันคะเนี่ย~ ฮารุนึกว่าวันปฐมนิเทศจะสนุกกว่านี้ซะอีกล่ะ!! ฮารุเบื่อจังเลยค่า ปฐมนิเทศตั้ง2ชั่วโมงแน่ะ!! พอจบงานแล้วฮารุมีหวังได้ลา
ไปเป็นแม่นางสามขา(ไม้ค้ำ)ชัวร์ป้าดๆเลยค่า~!!

 

          หลังจบปฐมนิเทศ ฮารุถึงกับไร้เรี่ยวแรงจะเดิน ขาก็อ่อนเหน็บก็กิน ฮารุอยากร้องไห้จังเลยค่า~ จะว่าไปฮารุนัดกับพวกเคียวโกะจังไว้ว่าจะไปกินเค้กด้วยกันนี่นาไม่ได้การล่ะ!!ถ้าขืนเป็นแบบนี้ฮารุต้องไปไม่ทันแน่เลยค่า~!!
แต่ก็เหมือนสวรรค์ประทานเทพบุตรมาให้ฮารุ เมื่อยามาโมโตะคุงปั่นจักรยานผ่านมาเห็นฮารุพอดี ฮารุขอสารภาพเลย
ว่าฮารุในตอนนี้ดูโทรมมากๆร่มที่พกไว้กันฝนตกก็กลายมาเป็นไม้ค้ำชั้นเลิศอย่างสมบูรณ์แบบ

 

          "ไง!! ฮารุ กะว่าจะมารับอยู่พอดีเลย" พ่อเทพบุตรหล่อลากปานฟ้าส่งมาเกิดนามยามาโมโตะ ทาเคชิทักขึ้นด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

          "มารับ? ฮารุน่ะเหรอคะ?" ฮารุทำสีหน้างงงวยทันที ฮารุไม่ได้ขอให้เขามารับนี่นา?

          "ก็เห็นสึนะโทรมาว่าให้ช่วยไปรับฮารุจังไปหาซาซางาวะน่ะ เห็นว่าเธอน่าจะเหนื่อยอยู่แล้วเลยไม่น่ามีปัญหาอะไร เพราะยังไงเธอก็เดินไม่ไหวอยู่แล้วสินะ~" ยามาโมโตะคุงก็ยังคงยิ้มอยู่

          "ยังไงก็เถอะค่ะ ฮารุเดินแทบจะไม่ไหวอยู่แล้วค่ะ ฮือ~" ฮารุบีบน้ำตากัดผ้าเช็ดหน้าเหมือนนางเอกในมิวสิกวิดิโอทันที ก็ฮารุเดินจะไม่ไหวแล้วจริงๆนี่นาคะ ก่อนจะมาถึงนี่ได้ก็หกล้มไปแล้วตั้ง

ครั้งนึงแน่ะ ทำไมชีวิตฮารุถึงได้รันทดอดสูขนาดนี้กันนะคะเนี่ย~

          "ไม่ต้องร้องไห้ไปเลยน่า งั้น... เดี๋ยวฉันช่วยพยุงนะ~" ยามาโมโตะคุงว่าพลางลงจากจักรยานแล้วเดินดุ่มๆมาหาฮารุ "ขออนุญาติด้วย"

          "อ่า ค่ะ" ฮารุยิ้มแหยๆให้เขา ก่อนที่จะโดนดึงแขนไปพาดไหล่สูงๆของยามาโมโตะคุง คนอะไรเนี่ย? ทำไมตัวสูงจัง ขนาดฮารุยังต้องเขย่งขาเลย

          "เอ้า อึ้บ!!" ยามาโมโตะคุงพาฮารุขึ้นจักรยานได้อย่างง่ายดายเลยทีเดียว ฮารุอิจฉาผู้ชายที่แรงเยอะจังเลยค่า~

          "ขอบคุณค่ะยามาโมโตะคุง!!" ฮารุตะเบ๊ะท่าขำๆพิลึกๆให้ยามาโมโตะคุงพร้อมยิ้มจนตาหยี ยามาโมตะคุงที่กำลังปั่นจักรยานอยู่นั้นพอเห็นหน้าฮารุแล้วก็พ่นเสียงหัวเราะออกมาทันที

          "ฮ่าๆๆๆ" ยามาโมโตะคุงหัวเราะชอบใจใหญ่ ก่อนที่จะพูดขึ้นมาว่า... "จริงสิ ก่อนมานี่เธอหกล้มด้วยสินะ"

          "ฮาฮิ!! ทำไมถึงรู้ล่ะคะ?" ฮารุงงๆ เพราะเขาไม่น่าจะเห็นนี่นา?

          "ฮะๆๆๆ เพื่อนเธอบอกมา... ที่จริงแล้วฉันแอบดูอยู่ต่างหากล่ะ..." ฮารุเป็นโรคหูทวนลมน่ะค่ะ คำพูดท่อนหลังของเขาฮารุเองก็ไม่ได้ยินหรอกค่ะ

          "ว่าอะไรนะคะยามาโมโตะคุง?" ฮารุถามด้วยอาการงงๆงวยๆ

          "อ๋อ ปะ เปล่า!! ไม่มีอะไร!!" ยามาโมโตะคุงพูดรัวจนลิ้นพันกันจนยุ่ง ใครไปว่าอะไรเขาล่ะนั่นน่ะ "เอ้า!! ถึงแล้วล่ะ!!"

          "ฮาฮิ!! เร็วสุดๆไปเลยค่า!!" ฮารุถึงกับอึ้ง ในเวลาไม่ถึง10นาทีเขาก็พาฮารุมาส่งถึงร้านเค้กแล้ว!!

          "งั้น... ฉันไปก่อนนะ หวังว่าคงกลับเองได้ใช่ไหม?" ยามาโมโตะคุงยิ้มให้ฮารุที่พยักหน้าหงึกๆอยู่ "ถ้ายังไง กลับไม่ไหวจริงๆก็โทรหาฉันได้ทุกเมื่อนะ!!"

          "อื้อ~ ขอบคุณมากนะคะยามาโมโตะคุง!!" ฮารุยิ้มตอบรับความหวังดีของเขา จะมีเพื่อนซักกี่คนนะที่จะเป็นกำแพงหนาใหญ่ให้ฮารุได้เอนกายพิงได้ทุกเมื่ออย่างนี้?

          "ระวังอย่าให้ข้อเท้าพลิกอีกล่ะ!!" ยามาโมโตะคุงที่ออกตัวปั่นจักรยานไปแล้วหันกลับมาหาฮารุอีกครั้ง

          "ค่ะ~ ระวังตัวด้วยนะคะ~!!" ฮารุโบกมือให้เขาก่อนที่จะเข้าไปในร้านเพื่อสมทบกับพวกเคียวโกะจัง

#######################################################################################
 

          เมื่อฮารุกลับถึงบ้านไม่ถึง10นาทีก็มีโทรศัพท์ดังขึ้นทันที ฮารุเดินไปรับโทรศัพท์นั้นก็ได้ยินเสียงพ่อของยามาโมโตะคุงดังขึ้น

 

          "ค่า~ ฮารุรับสายค่า~" ฮารุตอบใส่โทรศัพท์มือถือ

          "ฮารุจัง พรุ่งนี้เจ้าทาเคชิอาจจะไม่ไปร.ร.นะ หนูไปเองได้ใช่ไหม?" ฮารุงงกับบทสนธนานิดๆ เลยย้อนถามกลับไป

          "ฮาฮิ? ยามาโมโตะคุงเป็นอะไรไปเหรอคะ?" ฮารุใจไม่ดีเลย ทำไมถึงสังหรไม่ดีว่าตัวการคือฮารุเองล่ะ?

          "เจ้าทาเคชิมันข้อเท้าพลิกตั้งแต่เลิกซ้อมเบสบอลแล้ว ตอนแรกนึกว่าจะกลับบ้านเลย แต่ดูท่าจะไปฝืนสังขารใช้แรงเท้ามากไปหน่อยเลยเป็นกล้ามเนื้อฉีกขาดน่ะ" ฮารุได้ยินดังนั้นก็นึกถึง

บทสนธนาเมื่อตอนเย็นทันที

 

          "ยังไงก็เถอะค่ะ ฮารุเดินแทบจะไม่ไหวอยู่แล้วค่ะ ฮือ~" ฮารุบีบน้ำตากัดผ้าเช็ดหน้าเหมือนนางเอกในมิวสิกวิดิโอทันที ก็ฮารุเดินจะไม่ไหวแล้วจริงๆนี่นาคะ ก่อนจะมาถึงนี่ได้ก็หกล้มไปแล้วตั้ง

ครั้งนึงแน่ะ ทำไมชีวิตฮารุถึงได้รันทดอดสูขนาดนี้กันนะคะเนี่ย~

          "ไม่ต้องร้องไห้ไปเลยน่า งั้น... เดี๋ยวฉันช่วยพยุงนะ~" ยามาโมโตะคุงว่าพลางลงจากจักรยานแล้วเดินดุ่มๆมาหาฮารุ "ขออนุญาติด้วย"

          "อ่า ค่ะ" ฮารุยิ้มแหยๆให้เขา ก่อนที่จะโดนดึงแขนไปพาดไหล่สูงๆของยามาโมโตะคุง คนอะไรเนี่ย? ทำไมตัวสูงจัง ขนาดฮารุยังต้องเขย่งขาเลย

          "เอ้า อึ้บ!!" ยามาโมโตะคุงพาฮารุขึ้นจักรยานได้อย่างง่ายดายเลยทีเดียว ฮารุอิจฉาผู้ชายที่แรงเยอะจังเลยค่า~

 

          ทั้งๆที่ฮารุแค่หกล้ม แต่ยามาโตะคุงกลับทุ่มตัวช่วยพยุงฮารุในตอนนั้น ทั้งๆที่ตัวเองก็เจ็บเท้าอยู่แล้ว

 

          ชอบฝืนตัวเองอยู่เรื่อยเลย...

           ฮารุเองก็เป็นห่วงนะคะ...