คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ::Intro::
Intro
บรรยากาศเย็นเยือก ขุ่นมัว และเคร่งขรึมตามสไตล์ห้องประชุมตีแผ่ขยายวงกว้างไปรอบๆ ทุกคนต่างนั่งหน้าเคร่งขรึม เอ่อ ก็ไม่ทุกคนหรอกนะ ถ้าเว้นเจ้าบ้าโทบิ ที่เอาแต่สะกิดชั้นแล้วถามว่า “รุ่นพี่ครับ เอาหมากฝรั่งไหมครับ?” ซักพันครั้งได้แล้วนั่นล่ะก็นะ เอาล่ะ วนเข้าเรื่องเลย ตอนนี้ทุกคนกำลังรอฟังประเด็นของการประชุมนี้อยู่ แน่นอนว่านักศิลปะอย่างเดอิดาระผู้นี้ก็ด้วย
“ก็อย่างที่ว่าไปแล้ว... การประชุมครั้งนี้ถูกจัดขึ้นเพื่อดำเนินการแก้ไขความห่างไกลซึ่งกันและกัน จะเรียกว่าเพื่อสานสัมพันธไมตรีกันในหมู่คณะก็ได้”
เพนเปิดกระเด็น กวาดสายมามองรอบๆห้อง
“แล้วยังไง ไม่เข้าใจ เหมือนจะเก็ทแล้วแต่ไม่กระจ่าง สรุปนายเรียกพวกเรามาทำไมกัน -*-”
ฮิดันยิงคำถาม และได้ผล ทุกคนต่างหันไปสนใจรอคำตอบจากปากเพนกันหมด รวมถึงฉันที่กำลังนั่งเซ็งอยู่ด้วย
“ก็เพราะงั้นไงล่ะ ฉันถึงเรียกพวกนายมา พูดง่ายๆก็คือขอความเห็นจากพวกนายนั่นแหละ - : : -”
“เอ๊ะ? ยังไง?” คิซาเมะ
“ใครมีความคิดดีๆเกี่ยวกับประเด็นนี้ขอให้ยกมือขึ้น ^: :^”
.......
ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียกกรุณาลองใหม่
.......
ความเงียบสะท้านลิ้นปี่ ทะลวงโลกาบังเกิดตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ สมควรแหละว่ะ... เขม่นกันมาตั้งแต่ชาติที่แล้ว อยู่ดีๆจะให้มาซี้กันฉันต์เพื่อนเกลอคงเป็นไปได้ยาก -*-
“ไม่มีใครเลยเหรอ?”
ถ้ามี มันจะเงียบกันมั๊ยล่ะ ปัญญาอ่อนจริง
“เอ้อ... คือว่า...”
ควับ!!
มือของใครบางคนที่ถูกชูขึ้นเรียกความสนใจมนุษย์ทุกคนในห้องประชุมมารวมกันที่จุดๆเดียว ใครกันหนอช่างคิด มีจินตนาการเลิศล้ำถึงขนาดคิดอะไรดีๆออก ขอดูหน้าหน่อยซิ O o O?
“อ้า... ว่ามาเลยโคนัน”
โคนันนั่นเอง!!
“จริงด้วย ถ้าเป็นคุณโคนันล่ะก็ต้องมีความคิดดีๆแน่ๆ”
ฉันก็หวังแบบนั้นเหมือนกันโทบิ... ตอนแรกฉันก็คิดแบบนายแหละ แต่พอคิดถึงวันที่ยัยนี่เสนอให้เล่นคิงก็เริ่มสยอง สยิว แสยงใจขึ้นมา บรื๋อออออ ภาพยังติดตา วันที่ฉันโดนยัยโคนัน(ที่เป่า ยิง ฉุบได้เป็นคิง)สั่งให้กอดรัดเจ้าอิทาจิด้วยท่าซูโม่แสลมเม่อนั่นแหละ ทำเอาฉันเปลี่ยนความคิดใหม่ว่ายัยนี่ช่างน่ากลัวดุจปีศาจมากกว่าจะน่ารักน่าเอ็นดูเหมือนเทพธิดา TT^TT
“ฉันคิดว่ามันต้องเหมาะแน่ๆ”
“อืม ว่าไปสิ ทุกคนรอฟังอยู่”
“เกมนี้มีชื่อว่า ‘เกมสานสัมพันธ์’ ค่ะ”
ฟังดูเลิศหรูมีศิลปะ คราวนี้อาจจะไม่เลวก็ได้ อืมม์
“วิธีการก็ง่ายๆ แค่แบ่งออกเป็น2กลุ่ม และให้ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันประหนึ่งครอบครัวเพื่อสานสัมพันธ์”
ล้ำลึกมาก...
“ฟังดูไม่เลวนะ แต่กำหนดขอบเขตเวลาหน่อยก็ดี ฉันไม่ค่อยถูกกับการอยู่ในที่ประชุมชนซักเท่าไหร่”
?__? นี่คือสีหน้าทุกคนในตอนนี้ เจ้าอิทาจิใช้ศัพท์ทางการแบบไม่ดูปัญญาอันน้อยนิดเท่าเมล็ดวอลนัดของบุคคลในห้องเลย ให้ตายเถอะ
“พูดง่ายๆก็คือ ฉันไม่ชอบที่คนเยอะๆ ยิ้มให้กัน มองจ้องหน้ากันนานๆ หรืออาจทุกวันๆแบบปลากัดที่จะผสมพันธุ์กันทางสายตา หรือแม้แต่ท่ากระพริบตาหนึ่งร้อยครั้งต่อวินาทีของเดอิดาระนั่นด้วย มันทำฉันขนลุกน่ะ”
แน่ะ!! มีการอ้างอิงด้วย แล้วนั้นจะหันมามองกันทำไม ท่ากระพริบตาอันแสนสวยงามมีศิลปะของฉันมันไปหนักไส้ติ่งของพวกแกด้วยรึยังไง? อยากโดนC3ยัดปาก กลายเป็นงานศิลปะเละๆให้ปลากินรึยังไง ヽ( ˋ皿´ )ノ
“หรืออย่างคิซาเมะที่เอาแต่จ้องหน้าฉันราวกับจะกลืนฉันเข้าไปทั้งตัวแล้วย่อยด้วยเซลลูลัสนั่นก็เหมือนกัน”
อิทาจิเหลือบมองคิซาเมะ คิซาเมะที่โดนสบตาก็เริ่มเกาแก้มและหน้าแดง มันจะเขินทำไมฟะ? โดนจิกเข้าจังๆขนาดนั้นแท้ๆ หรือมันเป็นหัวสมองตีบตัน O_o!!??
“สรุปว่ากี่วันล่ะ?”
นายท่านซาโซริถามขึ้นบ้าง โคนันที่ได้ยินดังนั้นก็หันไปสบตากับเพนแล้วพยักหน้าหงึกหงัก ราวกับรู้เขารู้เรา รบร้อยครั้งขนะร้อยศึกซะแบบนั้น
“2เดือน^: :^” เพน
“ห๊า-----------!!??” ทุกคน
“เราจะเล่นกันทั้งหมด2เดือน^: :^”
“เดี๋ยวสิฟะ!! เล่นกันตั้ง2เดือน แล้วไม่ต้องดำเนินแผนการยึดร.ร.โคโนฮะรึยังไงกัน!!??”
ฉันค้านขึ้นบ้าง เวลาอันมีค่าถึง2เดือนกันฉันสามารถรังสรรค์ศิลปะดีๆและมีคุณค่าได้เป็นร้อย ดังนั้นฉันจะไม่ยอมเสียมันไปเพียงเพราะต้องมาเล่นเกมเล่นละครลิงเป็นเพื่อนซี้สหายเกลอไร้สาระไม่มีศิลปะแบบนี้หรอกนะ!!
“แผนการน่ะ คิดเมื่อไหร่ก็ได้” เพนพูดขึ้นเรียบๆ
“แต่ตอนนี้...”
“แต่ตอนนี้?”
“ฉันสนุกที่จะได้เห็นพวกนายกระสับกระส่ายและหวั่นไหวอินมายฮาร์ทกันในเกมนี้มากกว่า อุวะฮ่าๆๆๆ ^O^”
เสี่ยวได้ใจมากเลยนะ หวั่นไหวอินมายฮาร์ท ถุย -__-^
“แล้วนายไม่ต้องเล่นรึไงกัน -*-” อิทาจิ
“นั่นสิ” ฉันเอง
“แน่นอนว่าฉันเล่นแน่ๆ!! เรื่องสนุกๆแบบนี้ดูอย่างเดียวไม่สนุกหรอกนะ ^: :^”
ไอ้หมอนี่มันเป็นโรคจิตอ่อนๆหรือเปล่านะ? นี่ถ้าไม่ติดว่ามันมีตำแหน่งหัวหน้าห้องค้ำคออยู่ล่ะก็ ฉันคงต้องมองมันเป็นปัญญาอ่อนแน่ๆเลย อืมม์ -*-
“งั้นถ้าไม่มีข้อโต้แย้งอะไรล่ะก็ตกลงตามนี้ วันนี้เลิกการประชุมแล้วกลับบ้านกันได้ เพราะมันถึงเวลานอนเล่นของฉันแล้ว บาย” เพนอ้าปากหาวแล้วทำท่าจะกลับบ้าน
“เดี๋ยว แล้วเรื่องจับฉลากล่ะ?”
คาคุสึที่นั่งนิ่งอยู่นานถามขึ้น เพนหันมามอง ทำท่าเหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้
“ฉันลืมไปเลย แต่ฉันคิดว่าโคนันมีฉลากให้พวกเราแล้ว”
ทุกคนหันไปมองโคนันที่เพิ่งตัดฉลากเสร็จกันอย่างตื่นเต้น
“ถ้าได้เบอร์1ให้ยกมือซ้ายขึ้น ส่วนเบอร์2ก็มือขวานะ”
ฉึบ... ฉึบ... ฉึบ...
ทุกคนหยิบฉลากของตัวเองแล้วแกะออกด้วยความใคร่รู้ ฉันหลับตาปี๋ ล้วงลงไปในกล่องและหยิบฉลากออกมาใบนึงก่อนจะค่อยๆคลี่ออกพร้อมลืมตาดู
ว่าแล้วก็ยกมือซ้ายขึ้น ตอนนี้ทุกคนก็ได้ฉลากหมดแล้วสินะ ไหนๆ ขอดูหน้ามนุษย์ที่ฉันต้องอยู่ร่วมบ้านด้วยถึง2เดือนหน่อยเหอะ คนที่ชูมือซ้ายขึ้นก็มี...เอ้อ...
เพน...
นายท่านซาโซริ...
โคนัน...
แล้วก็...
...
เจ้าบ้าโทบิ!!
...
“รุ่นพี่คร้าบบบบบ เราได้อยู่บ้านเดียวกันแบบนี้ต้องเป็นเพราะฟ้าดินลิขิตมาให้เราอยู่คู่กันเป็นแน่ๆเลย~ ”
แค่เกิดมาอยู่ร่วมภพเดียวกันฉันก็จะบ้าตายอยู่แล้ว
พระเจ้าแห่งความซวย... เล่นตลกอะไรฉันอีกล่ะเนี่ยTT^TT
TBC. in Chapter 1
ความคิดเห็น