[fic.reborn-8086]"กาลครั้งหนึ่ง...เราเคยรักกัน"

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ :: Once upon a time...

 
          Woah... Woah... Woah... Woah!!

          เสียงดังของรถดับเพลิงดังขึ้นอย่างไม่หยุดหย่อน ผมสัมผัสได้ถึงกลิ่นชะเอมที่ลุกมอดไหม้จนมีควันดำโขมงลอยขึ้นไปยังท้องฟ้า ผมกำมือแน่น ค่อยหลับตาลงอย่างช้าๆ เพียงเพราะหวังว่ามันคือความฝัน... เป็นเพียงความฝันเท่านั้น ผมอยากจะตื่นเต็มแก่แล้ว ฝันแบบนี้มันไม่ตลกเลยสักนิด!! แต่มันคือเรื่องจริง เสียงของรถดับเพลิงขนาดมหึมาหลายคันยังคงจอดอยู่ ที่เดิม เจ้าหน้าที่ดับเพลิงหลายนายวิ่งฝ่าไฟเข้าไปช่วย เหลือผู้ที่บาดเจ็บ และบางนายยังคงอยู่ข้างนอกเพื่อฉีดสายดับเพลิง ไล่ไฟให้ดับลง ทุกครั้งที่ผมหลับตาผมจะเห็นภาพของเธอ... ภาพผู้หญิงชาว
ญี่ปุ่น ตาของเธอคมกริบ มีผิวขาวแก้มอมชมพู ดวงตาและผมของเธอมีสีน้ำตาลอ่อน ผมของเธอสั้นประมาณบ่า...เธอคือคนที่ผมรักมาตลอด ผมยังคงหลับตาและทุกอย่างยังคงดำเนินต่อไป...

          เรื่องมันเริ่มจากวันนั้น... วันนั้นเมื่อ10ปีก่อน...

 #######################################################################################

          มันเป็นเช้าวันที่อากาศสดใสมาก ผมกำลังตั้งหน้าตั้งตาซ้อมเบสบอลอยู่โดยมีสาวๆหลายสิบคนมาเชียร์ผม อืม... ผมป็อปขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย? อายจังแฮะ ฮ่าๆๆๆ หือ? นั่นใครน่ะ? นั่นมันสึนะกับโกคุเทระนี่นา!! แล้ว... ผู้หญิงคนนั้นคือใครกันนะ? ผมไม่รอช้ารีบตะโกนเรียกทันที

          "เฮ้! สึนะ โกคุเทระ แล้วก็เธอน่ะ สวัสดี!!" ผมยิ้มให้ทั้งสามจนตาหยีพร้อมกับโบกมือให้พวกเขา
          "ไง! ยามาโมโตะ ฮารุนี่คือยามาโมโตะ ทาเคชิ แล้วก็ยามาโมโตะ นี่คือมิอุระ ฮารุนะ!!" สึนะนะนำตัวอย่างง่ายๆให้ฉันกับเธอคนนั้นรู้จักกัน
          "สวัสดีค่ะยามาโมโตะคุง~!!" ฮารุตะโกนทันทายผม เธอใส่ชุดของร.ร.มัธยมมิโดริ เธอคงตัวสูงประมาณบ่าของผมนี่ล่ะ ตาของเธอคมกริบ มีผิวขาวแก้มอมชมพู ดวงตาและผมของเธอมีสีน้ำตาลอ่อน ผมของเธอสั้นและรวบไว้ที่ด้านหลัง ดูๆแล้วเธอคงเป็นคนที่ร่าเริง และกระฉับกระเฉงสมวัย
          "เฮ้ย!! ไอ้บ้าเบสบอลนั่นน่ะ!! ลูบอลจะเขกหัวแกแล้วนะโว้ย!!" โกคุเทระเรียกสติผมให้กลับมาสนใจซ้อมต่อ แล้วก็พบว่าลูกเบสบอลกลมลูกหนึ่งกำลังจะประทุเข้าหน้าผมอยู่แล้ว
          "ของกล้วยๆน่า~!!" ผมกำมือที่ถือไม้เบสบอลแน่น แล้วหวดสุดแรง "ผัวะ!! ฟ้าว!!"
          "โฮมรัน!!" เสียงของกรรมการดังขึ้นและตามมาพร้อมกับเสียงปรบมือแสดงความยินดีของหลายๆคน
          "เย้!! เป็นไงล่ะ? ท่าหวดลูกระยะประชิดของฉัน ฮ่ะๆ!!" ผมหัวเราะชอบใจและภูมิใจที่ไม่พลาดต่อหน้าทุกๆคน ผมตั้งท่าเดินออกจากสนาม อุตส่าห์เท่ห์แล้วแท้ๆแต่หินเจ้ากรรมดันมาขัดขายาวๆของผมล้มซะได้ "แอ๊ก!!"
          "ยามาโมโตะ/เจ้าบ้าเบสบอล/ยามาโมโตะคุง!!" ทั้งสามคนตกตะลึงพรึงเพริดที่ผมล้ม ผมหน้าเสียทันที ใครจะคิดล่ะว่าผมจะสุะดุดหินเจ้ากรรมนี่ล้มน่ะ แต่รู้สึกว่าคนที่เข้ามาช่วยพยุงผมจะเป็นฮารุจังนะ?
          "ยามาโมโตะคุงลุกไหวหรือเปล่าคะ?" ฮารุช่วยพยุงผมที่ขาเจ็บขึ้น ผมกลัวหน้าเสียอีกเลยทำตัวเก่งเอาไว้ก่อน
          "ไหวจ๊ะ ไม่เป็นไรเลยเห็นไหม?" ผมทำตัวเก่งยืนขึ้นให้เธอเห็น แถมยังเดินไปเดินมาให้ดูอีกด้วย ทั้งๆที่ยังเจ็บขาอยู่แท้ๆ
          "เจ้าบ้าเบสบอลนี่ ไม่น่าไปห่วงมันหรอกครับรุ่นที่สิบ" โกคุเทระถอนหายใจอย่างเอือมระอา ก็นายไม่ได้ล้มแบบฉันนายก็พูดได้น่ะสิ
          "ใจร้ายกันจัง... เนอะ? ฮารุจัง" ผมหันไปถามเธอด้วยสีหน้าที่...เก๊กแมนสุดๆ!! จะให้ผู้หญิงมาเห็นเวลาหมดสภาพก็แย่นะสิ
          "อ่า... ฮะๆๆ คุณโกคุเทระก็เสียมารยาทจังนะคะ คนเขาเจ็บขาแท้ๆยังไม่ช่วยอีก" ฮารุจังยิ้มแหยๆให้ผมก่อนจะหันไปบ่นๆกับโกคุเทระ
          "เงียบปากไปเลยนะยัยบ้า!!" โกคุเทระเริ่มทะเลาะด้วย
          "ฮาฮิ!! ว่าใครยัยบ้านะคะ!! คุณโกคุเทระนี่แย่มากเลย พูดกับผู้หญิงแบบนี้ได้ยังไงกันคะ?!" ฮารุจังท้าวเอวทะเลาะกับโกคุเทระอย่างหาเรื่องเช่นกัน
          "เห? ทั้งสองคนเป็นแฟนกันเหรอ?" ผมอดไม่ได้เลยถามออกไป ก็แหม? ดูสินั่น ทะเลาะกันแบบนั้นเหมือนคนรักกันเลยนะ
          "กับ[ยัยนี่//หมอนี่]น่ะเหรอ? ไม่มีทางอยู่แล้ว[โว้ย//ค่ะ]!!" ทั้งสองคนหันมาว้ากใส่ผมทันที แต่แล้วก็...
          "อ๊ะ!! นี่จะ4โมงเย็นแล้วล่ะ!! ฉันกับโกคุเทระคุงต้องรีบไปหารีบอร์นแล้ว เอ่อ...ยามาโมโตะฝากฮารุด้วยนะ!!" สึนะค้านขึ้นก่อนจะหิ้วปีกโกคุเทระออกไปจากรั้วโรงเรียนโดยปล่อยให้ผมกับ ฮารุจังยืนแข็งทื่อกันอยู่สองคน ผมไม่รอช้ารีบชักชวนเธอทันที
          "จริงสิฮารุจัง!! บ้านฉันขายซูชินะ อร่อยที่สุดในเมืองนี้เลยล่ะ สนใจไหม?" ผมยิ้มกว้างให้เธอจนปากแทบจะฉีก เมื่อเธอได้ยินดังนั้นก็ยิ้มให้ผมจนตาหยี
          "ไปค่ะ!! ฮารุชอบกินซูชิที่สุดเลยค่ะ!!" ผมแทบตัวลอยเลยทีเดียว ก็ผมไม่เคยชวนผู้หญิงที่ไหนไปเที่ยวบ้านนี่นา?

          หลังจากวันนั้นที่ผมชวนเธอไปเที่ยวบ้าน ทางบ้านของเราสองคนก็สนิทกันมากขึ้นจนถึงขั้นไปมาหาสู่กันบ่อยๆ ทั้งผมและฮารุจังก็สามารถเข้าๆออกๆในบ้านของกันและกันได้ราวกับว่าเป็นบ้านของตนเองซะงั้นแหละ จนครอบครัวของเราสองคนอาจจะลืมไปแล้วละมั้ง? ว่าผมเป็นผู้ชายส่วนฮารุจังเป็นผู้หญิง!! แน่นอนว่าผมชอบเธอมาก...ชอบมาตลอดแต่ก็ไม่อาจจะบอกไปได้เพราะเราเป็นเพื่อนกัน... ผมคิดอย่างนั้นมาตลอด ผมก็นึกไม่ออกเหมือนกันว่าผมชอบเธอตั้งแต่เมื่อไหร่อาจจะเป็นวันที่เธอบอกผมว่าไม่ได้เป็นแฟนกับโกคุเทระ หรือว่าตั้งแต่เธอเดินเข้ามาทักทายผมในครั้งแรกที่ได้เจอกัน แต่ที่ผมรู้ก็คือ... 'เรารักเธอนะ... เพื่อนสนิท'

 #######################################################################################

          ผมลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ ผมไม่เห็นภาพของเธออีกแล้ว ไม่มีภาพของผู้หญิงชาวญี่ปุ่น ตาคมกริบ ผิวขาวแก้มอมชมพู ดวงตาและผมที่มีสีน้ำตาลอ่อน ผมสั้นประมาณบ่า ไม่มีภาพของผู้หญิงที่ผมรักมาตลอดอีกแล้ว มีเพียงความว่างเปล่า ไม่มีอะไรเหลือแล้ว เหลือเพียงเศษซากของโรงงานที่ไม่เหลือเค้าเดิมไว้อีก ผมหันหลังให้เศษซากแห่งความโกลาหล นั้นแล้วเดินจากมันไปจนลับตา...

          ผมไม่อาจจะย้อนเวลากลับไปได้อีกแล้ว ไม่อาจจะย้อนกลับไปบอกความรู้สึกของผมได้อีก ผมหยิบของสิ่งหนึ่งในกระเป๋ากางเกงข้างซ้ายขึ้นมา ผมกำมันไว้แน่นราวกับว่ามันคือ
ความหวังทั้งหมดของผม ความหวังที่ผมเก็บมันเอาไว้ตลอดและผมหวังไว้เสมอว่าซักวันผมต้องให้ 'สิ่งนี้' กับเธอ ผมหวังว่าอย่างนั้น...

          ผมยังคงเก็บความทรงจำทั้งหมดเอาไว้ในใจ ผมยังคงจดจำได้ทุกเรื่องราวที่เกิดขึ้นระหว่างผมกับเธอ...

 
          เธอเองจะยังจำได้ไหมนะ?