เคยคิดอยู่เหมือนกันว่าเรื่องอย่างนี้มันอาจจะเกิดขึ้นสักวันหนึ่ง
แต่ไม่คิดว่ามันจะเป็นจริงในวันนี้...
วันที่มีหญิงสาวมากหน้าหลายตามายืนล้อมหน้าล้อมหลัง ประหนึ่งว่าอีทงเฮนั้นเป็นจางดงกอนหรือไม่ก็ แบยองจุน ยังไงยังงั้น -*-
อันที่จริงก็อยากจะอยู่ในชุดที่มันไม่ใช่ชุดนักเรียน ให้ดูเท่ห์กว่านี้สักเล็กน้อย.ถึงปานกลาง... แต่ไม่เป็นไร คนหล่อทำอะไรก็หล่อ ไม่จำเป็นต้องเสริมเติมแต่งมาก สาวๆก็พากันหลงแล้วล่ะ หึหึ
หึ
หึ
.....
T T
โอเค....อันนั้นมันเป็นภาพฝันที่ซ้อนทับกับความเป็นจริงอยู่ในขณะนี้
อีทงเฮไม่ได้ถูกสาวๆห้อมล้อมเพราะหลงพิศวาสอะไรนักหนาหรอก -*-
แต่สาเหตุหลักที่พวกเธอมารวมตัวกันอยู่รอบๆทงเฮเช่นนี้ก็เป็นเพราะ....สุดหล่อขวัญใจของพวกหล่อนมาส่งอีทงเฮถึงห้องเรียนนี่แหละ
ฮือ~ กุทำไรผิดวะ!!
“ นายเป็นอะไรกับคิบอม!? ”
((เป็นอาจุมม่ากับหลานชายมั้ง ....พวกผู้หญิงนี่ถามอะไรไม่เข้าท่า))
“ ทำไมตอนเช้าถึงนั่งรถมาด้วยกัน ”
((เอ้า!! ไม่ให้นั่งรถมา จะให้เทียมเกวียนมาหรือยังไงห่ะ))
“ แถมคิบอมยังเดินมาส่งนายถึงที่ห้องอีก!!! ”
((ถ้าให้คิบอมอุ้มมาส่ง ...กรุคงจะโดนน้ำกรดสาดหน้าเป็นออฟชั่นเสริมหลังการตบอ่ะดิ))
“ ตกลงแล้ว นายเป็นอะไรกับคิบอม หืม!? ” และแล้วก็วกกลับเข้าคำถามเดิมจนได้ หลังจากผลัดกันตั้งคำถามที่ทงเฮได้แต่เม้มปาก ตอบกลับในใจมานานสองนาน
นี่ถ้าเผลอหลุดปากตอบกลับไปแบบนั้นล่ะก็...มีหวังโดนตบก่อนคิบอมมาช่วยแน่ๆ อีทงเฮฟันธง!!! = =;
“ คือว่าคิบอมกับชั้น......... ” เลียริมฝีปากที่แห้งผาก พลางคิดหาวิธีเอาตัวรอดให้ได้ก่อนจะถูกรุมทึ้ง
“ บังเอิญเจอกันกลางทางน่ะ ”
“ คิดว่าพวกเราโง่หรือไง อีทงเฮ!! ” อีกเสียงหนึ่งที่อยู่ด้านหลังตะคอกสวนขึ้นมาจนทำให้เสียววูบวาบจะโดนจิกหัว ตบแบบไม่รู้ตัว T T โฮกกก รู้งี้เรียนเทควันโดกับเฮียยุนก็ดีหรอก...
“ นายต้องมีอะไรกับคิบอมแน่ๆ ” ทงเฮอ้าปากค้าง ...เอ่อ ประโยคนี้มันส่อนะคับพี่น้อง ไม่อ๊าววววว
“ เปล่าสักหน่อย "
“ ชั้นรู้นะ...ตั้งแต่เมื่อวานแล้วที่นายวิ่งโร่มาหาชั้นแล้วถามเรื่องคิบอม ทั้งๆที่แต่ก่อนนายก็ไม่เห็นคิดสนใจอะไรนอกจากเรื่องลามกใต้สะดือ ” ถูกชี้หน้าประณาม พร้อมกับเสียงหึ่งๆกระซิบกระซาบเหมือนลำโพงเซอราวน์รอบทิศทาง จนทงเฮต้องเบะปากอยากจะร้องไห้เพราะทุกคนกำลังเข้าใจผิดกันไปใหญ่
“ ตอนนี้ก็ยังสนใจอยู่ ” ความหมายคือทงเฮไม่ได้เปลี่ยนใจจากเรื่องที่โม้ด้วยนิยายติดเรทของเฮียยุนเลยแม้แต่น้อย
“ อะไรนะ!! นายคิดลามกกับคิบอมงั้นเรอะ!!! ”
= [ ] =
ด๊อท เก็ท มี ร๊องงงงงงงงง~~
เข้าใจผมผิดไปโน้นแล้ว เจ๊~~~~!!!!!!!
“ มะ..ไม่ใช่ ”
“ อย่ามาโกหกพวกเรานะ!! ” น้องแว่นผมเปียซึ่งทงเฮไม่รู้ชื่อขึ้นเสียงสูง หน้าตาของเธอภายหลังกรอบแว่นไม่สามารถบอกได้เลยว่าน่าเกลียดหรือน่ากลัวกัน แน่
“ ชั้นไม่ได้โกหกสักหน่อย ” ทงเฮกรอกตามองรอบๆ ในใจนึกภาวนาอยากเห็นหัวส้มๆของเพื่อนไก่ที่ขันอาสาจะไปตามคิบอมมาให้แต่ก็ ยังไร้วี่แววมาจนถึงบัดนี้ และทงเฮมีสิทธ์โดนตบในไม่ช้าหากฮยอคแจยังมัวแต่หาเปลือกข้าวสารกินแทนการหา ตัวคิมคิบอม
หรือกรุต้องพึ่งท่าพี่จาพนมวะ???
‘คิบอมอยู่ไหน!?’ ((ซ้อมไว้ก่อนไม่เสียหาย -*-))
“ เป็นอะไรของนายน่ะ ” ผู้หญิงคนหนึ่งในกลุ่มถามขึ้นเมื่อเห็นทงเฮทำท่าพร้อมรบทวงช้างคืน(!?)
“ เอ่อ... ”
“ ไม่ได้สนใจฟังที่เราพูดเลยใช่มั้ย!? ”
“ สนใจสิ ” แต่มึงต่างหากล่ะที่ไม่สนใจที่กุพูด -*-
“ แล้วทีนี้จะตอบมาได้หรือยังเรื่องนายกับคิบอม ” จบลงที่แชอึนหัวหน้าแฟนคลับอะเกน และคำถามเดิมๆก็ย้อนเข้ามาในรูหูของทงเฮอีกครั้ง
“ ก็บอกแล้วไงว่าไม่มีอะไร..ไม่ได้เป็นอะไรกันทั้งนั้น แต่พวกเธอไม่เชื่อเองนี่นา~ ” ทอดเสียงอ่อนแบบเหนื่อยอกเหนื่อยใจที่จะตอบคำถาม
“ จะให้เชื่อได้ยังไงกันล่ะ ”
“ ธรรมดาคิบอมเคยสนใจใครที่ไหน แค่คิบอมปรายตามองเวลาเดินผ่าน ก็สุดยอดแล้ว ” มีหลายคนพยักหน้าหงึกหงักเห็นด้วยในคำพูดของเจ้าหล่อน
“ แล้วนี่เค้าให้นายนั่งรถมาโรงเรียนด้วยกัน แถมยังเดินมาส่งถึงห้องอีก ....พวกนายต้องมีอะไรกันแน่ๆ! ” ได้โปรดอย่าใช้คำพูดที่ไม่เสนาะหูทงเฮอย่างนั้นเลย ...ฟังแล้วสยอง -*-
“ ก็เมื่อวานคิบอมเดินชนชั้นจนขาแผลง ”
“ ต๊าย! เดินยังไงไม่ดูตาม้าตาเรือ ” กลายเป็นทงเฮที่ผิดซะตั้งแต่ยังเล่าเรื่องไม่ทันจบ คนตัวเล็กเริ่มเท้าเอว(สัญญาณความเป็นอุเคะเริ่มก่อตัว) ดีกรีความอดทนลดต่ำลงทุกขณะจิต
“ ทำไมพวกเธอไม่คิดบ้างล่ะว่านายคิมคิบอมอะไรนั่นเดินเข้ามาชนชั้น และเค้าต้องรับผิดชอบที่ทำให้ชั้นเล่นบาสไม่ได้ ก็เลยขับรถไปรับชั้นที่บ้านแล้วก็พามาส่งที่ห้องห่ะ! ”
“ ว่าไงนะ! ไปรับที่บ้าน!!??? ” อาเมน....อีทงเฮขุดหลุมฝังตัวเองชัดๆ -*-
“ เอ่อ... ”
“ ไหนนายบอกว่าเจอกันกลางทางไง ” พอถูกคาดคั้นเอามากๆ หนุ่มหน้าหวานก็ชักจะเริ่มไปไม่เป็น
“ เอ่อ...คือบ้านชั้นอยู่ตรงกลางทางระหว่างบ้านกับโรงเรียนของคิบอมน่ะ ” ด้นสด...เอาวะ! แหลคิมคิบอมก็แหลมาแล้ว กะอีแค่จะแหลแฟนคลับของหมอนั่นต่ออีกซักทอดมันคงไม่ยากเท่าไหร่หรอกน่า
“ แล้วคิบอมรู้จักบ้านนายได้ยังไงกัน? ”
“ รุ่นพี่ที่ชมรมชั้นบอก ” ไปสู่ที่ชอบที่ชอบเถอะ พี่คังอิน ผมรู้ว่าถ้ายัยพวกนี้ไปหาเรื่องพี่ล่ะก็....พี่คงจะใช้แรงหมี(ควาย)ของพี่ สู้ได้สินะ ^^v
“ ดี ” คำสั้นๆ ก่อนที่แชอึนจะหยักเพยิดหน้าเหมือนส่งสัญญาณให้กับพวกผู้หญิงคนอื่นๆแบบรู้ กัน แต่เสียดายที่ว่า....ทงเฮไม่รู้ว่าสัญญาณแบบนั้นคืออะไร
....ตบมันเลยงั้นหรือ???
แค่คิดมือทั้งสองข้างก็เริ่มยกขึ้นตั้งการ์ดแบบมวยไทยโดยอัตโนมัติ
ไอ้คุณไก่มันบอกว่าให้เล่นบท ...ดาวพระศุกร์
แต่สิ่งที่ทงเฮยังสงสัยไม่หายและลืมถามฮยอคแจไปก็คือ............
ดาวพระศุกร์นี่มันใครวะ!!??? =____=
*+*+*+*+*+*+*+*+*
แฮ่ก แฮ่ก
เพราะวิ่งหาหนุ่มหล่อของโรงเรียนมาตั้งนานสองนานแต่ก็ไม่เจอสักที ฮยอคแจเลยหลบมานั่งหอบอยู่ข้างสนามฟุตบอล ก่อนที่จะยกมือขึ้นมาดูนาฬิกาที่บอกเวลาว่ามันเกินลิมิตที่เค้าให้ทงเฮไว้ สิบนาทีไปแล้ว
ตายล่ะงานนี้! ไม่รู้ว่าไอ้หมวยมันจะทนรับมือกับเอฟซีคิมคิบอมไปได้อีกซักกี่น้ำ
“ แล้วหายหัวไปอยู่ไหนกัน(วะ) คิมคิบอม! ” พูดกับตัวเองในขณะที่ตาตี่ๆก็สอดส่องหาใบหน้าคมๆของผู้ที่จะกลายมาเป็นเพื่อนเขย(!?)ในอนาคต
“ มีอะไร? ” เสียงทุ้มดังขึ้นจากทางด้านหลังทำให้ร่างของไก่ตัวน้อยๆสะดุ้งโหยง
พอหันกลับไปก็เจอคุณ(ว่าที่)เพื่อนเขยที่ยืนค้ำหัวอยู่พร้อมด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย ไร้ซึ่งแววตื่นตระหนกเฉกเช่นอีฮยอคแจไม่
ปัดธ่อ~ หาตั้งนาน
ทำไมเพื่อนร่วมห้องมึงไม่บอกนะ ว่าลงมาเล่นบอล -*- ....
ฮยอคแจโวยวายผ่านทางสีหน้า แต่ขี้คร้านจะเอ่ยปากถามว่าทำไมคิมคิบอมถึงได้มายืนถือลูกบอลโดยไร้ซึ่งสาวๆ มาติดตามอย่างเช่นเคย เพราะตัวฮยอคแจเองย่อมรู้ดีอยู่แล้วว่า พวกแฟนคลับของคิบอมนั้นได้เหตะโรกันไปรุมเพื่อนของเค้าอยู่ในตอนนี้ยังไงล่ะ
....คิมคิบอมถึงได้เดินลอยไปลอยมาได้อย่างสบายใจเฉิบเช่นนี้
“ อ่า~ ” ในสมองของฮยอคแจกำลังประมวลว่าตัวเองควรจะแนะนำชื่อเสียงเรียงนามก่อนหรือ ไม่ แต่พอนึกถึงหน้าของน้องปลาเพื่อนซี้ ฮยอคแจจึงจำต้องตัดบทสนทนาให้รวบรัดที่สุด
“ นายมากับชั้นหน่อยสิ ”
“ ไม่ ” พูดสวนขึ้นมาทันที แทบจะไม่ฟังประโยคต่อไปเลยด้วยซ้ำ
...หรือฮยอคแจจะเข้าประเด็นเร็วเกินไปหน่อยนะ = =*
“ เรื่องมันจำเป็นจริงๆนะ! ”
“ ขี้เกียจเดิน มีอะไรก็พูดตรงนี้สิ ”
“ ทงเฮกำลังแย่ ”
“ ทงเฮไหน? ” ป๊าดดดด~ นี่ตกลงอีทงเฮรู้จักกับคิมคิบอมมั้ยเนี่ย???
“ ก็เพื่อนชั้น คนที่ตัวเล็กๆ หน้าสวยๆ นิสัยโฉดๆ แล้วก็ตอแหลลงตับไงล่ะ ” บอกเล่าเก้าสิบถึงลักษณะของเพื่อนตัวน้อยซะจนเกือบหมดราคาเลยทีเดียว
“ .......... ”
“ นายจำไม่ได้ได้ไงกัน ตอนเช้านายยังไปส่งเค้าที่ห้องอยู่เลยนะ ” บอกอีกทีเพือเตือนความจำของคิบอม
“ ชั้นไม่บอกสักหน่อยว่าจำไม่ได้ ” ชายหนุ่มยอมเปิดปากพูดในที่สุด หลังจากที่ทำหน้าเหมือนไม่รู้จักคนที่ชื่อทงเฮอยู่ตั้งนาน
“ อ้าว...ก็นายถามว่าทงเฮไหนไม่ใช่หรือไง ”
“ ใช่ ” คิบอมพยักหน้าแล้วเอ่ยต่อ “ แต่แค่อยากรู้ให้แน่ใจ ว่าทงเฮเดียวกัน ”
หูย.....ชื่อไอ้หมวยมันโหลตายล่ะคุณชาย
ไม่เหมือนชื่ออีฮยอคแจซะหน่อย
ใครๆก็ล้อเค้าว่าชื่อเหมือนดาราตลก T T~ อะฮือ...
อย่างนั้นสิถึงต้องถามว่า ฮยอคแจไหน???
“ เออ นั่นแหละ อีทงเฮคนเดียวกัน ไม่มีโคลนนิ่งแน่นอน! ” ฮยอคแจยืนยันอย่างเหนื่อยหน่าย
“ งั้นก็ดี ”
“ ดีตรงไหน!! ทงเฮกำลังแย่นะ แล้วนายก็ต้องไปช่วยเค้าด้วย ”
“ ทำไมล่ะ ” เอียงคอน้อยๆแต่คิบอมก็ยังคงสีหน้าเรียบเฉยไว้เช่นเดิม
“ เพราะแฟนคลับของนายเรียกทงเฮไปพบน่ะสิ! ”
ฮยอคแจขึ้นเสียงสูง พยายามเล่าให้เอ็กไซด์ติ้งปนอะเมซซิ่งเข้าไว้ คิบอมจะได้ตื่นเต้นหรือเดือดเนื้อร้อนใจกับเค้าบ้าง ไม่ใช่ปั้นหน้าเป็นหุ่นยนต์ไร้ความรู้สึกอย่างนี้
“ เรียกไปพบ ” คิบอมทวนคำก่อนจะนิ่งไปชั่วอึดใจ แต่ไม่นานฮยอคแจก็ได้พิสูจน์ว่าลางสังหรณ์ของตัวเองนั้นแม่นยำขนาดไหน
“ งั้นก็ไปสิ ”
“ ไปไหน? ” สาบานว่าตั้งใจจะกวนกลับ แต่ไม่ยักกะเห็นการเปลี่ยนแปลงของสีหน้าและแววตา ฮยอคแจจึงนึกสงสัยอยู่ครามครันว่าทงเฮมีวิธีอย่างไรถึงพิชิตใจพ่อหนุ่มโกดมี นัมไร้อารมณ์ขันคนนี้ได้กัน?
“ ไปหาเพื่อนนาย ”
“ อะ...อืม ” ในเมื่ออีกฝ่ายไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองมากไปกว่าการทำหน้าเฉยชา ฮยอคแจจึงกลายเป็นคนที่ดูร้อนรนไปซะเอง
ร่างโปร่งบางเดินนำทางให้กับคนดังของโรงเรียน ในใจก็นึกเสียวแวบว่าอาจจะโดนเรียกไปตบอย่างอีทงเฮเข้าสักวัน ดังนั้นเค้าจึงเลือกที่จะรักษาระยะห่างกับคิมคิบอมเอาไว้ให้ได้มากที่สุด!
“ นี่... ”
“ อะไร ”
“ นายชื่ออะไร ” คิบอมถามขึ้น นำมาซึ่งความแปลกใจปนซาบซึ้งไม่น้อย ที่ได้ยินคุณชายเป็นผู้เริ่มต้นบทสนทนาแถมยังสนใจถามไถ่ชื่อของเค้าอีก เป็นพระมหากรุณาเลยพะยะค่ะ T^T
“ ฮยอคแจ....อีฮยอคแจ ” เน้นย้ำชัดๆ จะได้ไม่ถามว่าชื่อฮยอคแจที่เป็นตลกหรือเปล่า???
“ อืม...ฮยอคแจ แล้วนายรู้ได้ยังไงว่าเพื่อนนายกำลังแย่น่ะ ” คนที่เอามือล้วงกระเป๋าเดินด้วยท่าทางสบายๆ ทำให้ฮยอคแจต้องเหล่มองด้วยความประหลาดใจเล็กๆที่คิบอมดูจะนิ่งจนเกินเหตุไป หน่อย
....ไม่ห่วงว่าเพื่อนเค้าจะถูกรังแกหรืออย่างไร??
“ ก็ตอนเช้า เอฟซีนายเดินมาเรียกทงเฮไปพบหลังสวนของโรงเรียน ”
“ เรียกไปพบแล้วมันแย่ยังไงล่ะ ”
“ ฮึ่ย~ นายนี่ไม่รู้อะไรจริงๆเหรอ ” ฮยอคแจเริ่มออกแนวขัดใจที่คิบอมไม่มีความฉลาดสมเป็นพระเอกสักกะนิด ....เดี๋ยวปั๊ด พ่อจับถอดออกจากบทพระเอกขี่ม้าขาวซะหรอก
ทำไมต้องให้ตัวประกอบอย่างฮยอคแจช่วยถึงขนาดนี้กัน!!???
หัดคิดเอง แอ๊คติ้งเองซะมั้ง
อย่ากินแรง ตัวประกอบบทน้อย ค่าตัวต่ำให้มากนักนะเฟ้ย!!!!
“ เรียกไปพบก็เท่ากับเรียกไปตบนั่นแหละ ”
ทำท่าป้องปากกระซิบทำเหมือนว่ากลัวนักเรียนคนอื่นจะได้ยิน
“ แล้วพวกนั้นจะเรียกอีทงเฮไปตบทำไมล่ะ ” เฮ้ย!! ไอ้นี่มันเป็นลูกอีช่างถามหรือไงวะ
“ ก็เพราะพวกผู้หญิงเค้าอิจฉาทงเฮไง!! ”
“ แล้วทำไม.... ” พอเจอฝ่ามือบอกสต๊อปหยุดถาม คิบอมก็เงียบลงให้ฮยอคแจตอบโดยไม่ต้องฟังคำถาม
“ ถ้าจะถามว่าทำไมพวกนั้นถึงอิจฉาทงเฮ ” สูดลมหายใจก่อนเล่าต่อ “ เพราะนายดูจะชอบทงเฮไงล่ะ ”
คิบอมเบิกตาให้กว้างขึ้นเล็กน้อย ใบหน้าเรียบนิ่งเริ่มเปลี่ยนเป็นการอมยิ้มเล็กๆจนฮยอคแจสังเกตเห็นได้
“ ชั้นเนี่ยนะ ”
“ อือ!! ” ผงกหัวหงึกหงัก
“ ดูออกขนาดนั้นเชียวหรือ? ”
“ ฮ้า~~ ” ฮยอคแจทำปากเหวอ ตาตี่ๆโตขึ้นไม่รู้กี่สิบเท่า “ ตกลงนายชอบทงเฮจริงๆเหรอเนี่ย!!??? ”
“ ไม่รู้สิ ”
คิบอมไหวไหล่ด้วยใบหน้าที่เคลือบแฝงไปด้วยรอยยิ้มแปลกๆ จะบอกว่าชอบ....คงยังไม่เชิง
ดูเหมือน.........สนุกมากกว่าล่ะมั้ง!!?
TBC.
ความคิดเห็น