[SJ FIC] !!! SLAM DUNK !!! (KIHAE)

ลำดับตอนที่ #3 : III Slam Dunk III ...3...

SLAM DUNK ...3...






“ โว้ยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!! ”



-ตุ้บ-



-พลั่ก-



-ป้าบ-



“ เฮ้ย หมวยเป็นอะไรของแกว้า~!!??? ” เพราะเสียงอึกทึกทันทีที่กลับถึงบ้านของเจ้าตัวเล็กหน้าหวานแต่นิสัยห่าม เกินเยียวยา ทำให้พี่ชายรูปหล่ออย่าง ยุนโฮ ต้องชะโงกหัวออกจากห้องทำงาน เพื่อมองดูว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับ ‘อาหมวยเล็ก’ ของเค้า


“ เฮียเรียกใครหมวย!? ” ดู๊ดู มันหันกลับมาส่งสายตาอาฆาตให้หนาวๆร้อนๆเล่น ยุนโฮเลยได้แต่ยิ้มแหย เพราะน้องชายตัวดี มันเกลียดคำว่า ‘หมวย’ อย่างกับกิ้งกือไส้เดือน


“ เปล๊า! ใครจะกล้าเรียก ‘อาตี๋’ ของเฮียว่า ‘หมวย’ กันล่ะ....ไม่มี๊~~!! ” ปฏิเสธเสียงแหลมปรี้ดเป็นซีอาจุนซุ วงดงบังชินกิ ก่อนจะหัวเราะเหอะๆกลบเกลื่อน


“ ก็ดีแล้ว อย่าให้ได้ยินเฮียเรียกชั้นว่าหมวยอีกเชียว ไม่งั้น... ”


ขู่พี่ชายด้วยท่าปาดคอมหาโหด จากนั้นไอ้ตัวแสบก็เดินกระแทกส้นปึงปัง ไปคว้าเอาตุ๊กตาที่อาป๊าซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิดครบ 18 ปี มาทำการระบายอารมณ์โมโหครั้งใหญ่



-ตุ้บ-



-พลั่ก-



-ป้าบ-



“ ทงเฮอา~ นั่นอาป๊าซื้อให้นะ เล่นถนอมๆหน่อยสิ ” คิดว่ายุนโฮคงจะสายตาสั้น -*- เพราะดูยังไง้ยังไง ไอ้ท่าทางเล่นตุ๊กตาของทงเฮ มันก็ไม่เหมือนเล่นเอาเสียเลย



ทั้งเตะ ทั้งต่อย ทั้งกระโดดทับแล้วจับเฮดล็อค
...ไม่ทราบว่าทงเฮจะประทุษร้ายตุ๊กตาเพื่อไปแข่งมวยปล้ำหรืออย่างไร?


“ เหอะ! ” ร่างบางพ่นลมหายใจเยาะ ตุ๊กตากระต่ายน้อยที่อยู่ในมือ รอยยิ้มหยันทำให้พี่ชายแทบน้ำตาตกในเพราะเสียดายหน้าตาน่ารักๆที่ตรงกันข้าม กับนิสัยซะเหลือเกิน T T


“ โกรธใครมางั้นเหรอ ทงเฮ~ ”


“ เฮียอย่ายุ่ง!! ”


“ ถ้าไม่อยากพูด เฮียก็....... ”


“ ชั้นโกรธคิมคิบอม! เกลียดขี้หน้าหมอนั่นชะมัด!!! .. อีธ่อ~ นึกว่าหล่อตายล่ะ ทำตัวอย่างนั้น คิดว่าชั้นต้องง้อนายหรือไงห๊า!!!!!!! ”


อุวะ!! พอจะบอกว่าไม่ต้องเล่าก็ได้ มันก็เล่นพ่นออกมาซะหมดเปลือก
แถมยังจ้องหน้าตุ๊กตาในมือ แล้วด่าทออย่างออกรสชาติอีกต่างหาก


....อาป๊าอาม๊าบอกผมหน่อยเถอะครับ ว่าผมควรจะทำยังไงให้อาหมวยเล็กของพวกเรา กลับไปเป็นนางฟ้าน้อยๆเหมือนตอนเด็กๆดี....!?



ยุนโฮเครียดดดดดดดครับ =____=”



“ สรุปคือ มีเรื่องกับคนที่ชื่อคิมคิบอมงั้นสิ ” คำถามของคนเป็นพี่ ทำให้ทงเฮจำต้องพยักหน้ารับอย่างขัดเคือง ก่อนที่ความทรงจำจากเรื่องเมื่อกลางวัน จะถูกถ่ายทอดผ่านริมฝีปากสีแดงสด ให้ยุนโฮนึกภาพตามได้ราวกับไปอยู่ในเหตุการณ์ด้วยตนเอง




เรื่องมันก็มีอยู่ว่า............





*
.




“ เฮ้ย คิบอม กูขอยืมไอพอดหน่อยดิวะ ” เสียงตะโกนยืมของ ทำให้เรียวขาของทงเฮหยุดชะงัก ร่างบางค่อยๆเหลียวหลังกลับไปมองหน้าคนที่เค้าเพิ่งด่าในใจไปว่าควายอย่างตก ตะลึง


อย่าบอกนะว่า ...หมอนี่คือ ‘คิมคิบอม’ …!!


“ อืม... ” คนที่ถูกเรียกรับคำสั้นๆ แล้วจึงกระตุกสายหูฟังออกจากใบหู พร้อมส่งยื่นเครื่องเล่นเอ็มพีสามราคาแพงให้กับเพื่อนที่เดินมาขอยืมถึงโต๊ะ


คิมคิบอม...ไม่ได้ใส่ใจอาการเหวอ อ้าปากค้างของร่างบางเลยสักนิด


“ นะ...นาย ” ทงเฮพูดเหมือนคนติดอ่างไปซะแล้ว จะว่าไปไอ้หมอนี่ก็ตรงตามลักษณะของ ‘คิมคิบอม’ ที่ได้ยินมาเลยนี่นา


....เงียบขรึม พูดน้อย เย็นชา หน้าตาดี


แต่ไม่เห็นมีสักคนบอกทงเฮเลยว่านอกจาก เงียบขรึม พูดน้อย เย็นชา หน้าตาดี แล้ว





คิมคิบอม ยังกวนส้นตรีนเป็นเลิศอีกต่างหาก!!!!!!!!!!





“ น..นายคือ คิมคิบอม เหรอ??? ” ถามอีกครั้ง เพื่อความแน่ใจ


“ งั้นมั้ง ” ตอบเหมือนว่า...ถ้าคิดว่าใช่ก็ใช่ แต่ถ้าคิดว่าไม่ใช่ เค้าก็ไม่ใช่คิมคิบอม.. กวนโอ๊ยเป็นที่สุด!


“ มันจะงั้นมั้งได้ยังไงกัน ก็เมื่อกี้เพื่อนนายเรียกนายว่าคิบอมหนิ แล้วนายจะไม่ใช่คิมคิบอมได้ยังไงกันล่ะห๊า!! ” ทงเฮตวาดถามโดยลืมคำนึงไปว่าตัวเองกำลังมาขอร้องให้คนตัวสูงเข้าชมรม


ร่างบางหมุนตัวกลับมายืนประจันหน้ากับคนที่ยังคงนั่งเหยียดขา เอามือล้วงกระเป๋ากางเกงในท่าที่โคตรจะเท่ห์ พลางคิดในใจด้วยความหมั่นไส้ไม่น้อย....


ชิชะ....ทำไมกรุทำท่านั้น ถึงไม่เท่ห์เหมือนมันมั่งวะ -*-


“ งั้นมั้ง ” ยักไหล่แบบไม่แคร์ แทบไม่ชายตามองคนที่อยากจะกรีดร้องแบบนังร้ายในละครด้วยซ้ำ!


“ คิมคิบอม!! ”


ทงเฮตะโกนเรียกชื่อคนตรงหน้าอย่างเดือดดาล ขนาดตอนไม่รู้จักกัน..ทงเฮยังเหม็นขี้หน้าจะเป็นจะตาย ยิ่งพอตอนนี้ รู้ว่าหมอนี่เป็นคนที่เค้าต้องกราบกรานอ้อนวอนอีก ทงเฮแทบจะทำใจรับไม่ได้เลยทีเดียว


“ ใครอ่ะ? ” คนที่ได้รับของที่ต้องการแล้ว แต่ก็ยังไม่คิดจะเดินจากไปไหน กระซิบถามคิบอมเสียงเบา พยายามไม่ให้ทงเฮได้ยินที่เค้าพูด



โจคยูฮยอน.. เหล่มองเหตุการณ์ตรงหน้าด้วยความสนอกสนใจ
รอยยิ้มสนุกสนานระบายเต็มใบหน้าหล่อเหลาของคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็น โกดมีนัม ไม่แพ้คิมคิบอม



อื้อหือ~ แม่คุณวีนยังกับ จะให้คิบอมรับเด็กในท้องเป็นลูกอย่างนั้นแหละ ^^ ตลกชะมัด!!



“ ไม่รู้ ” คิบอมบอกด้วยท่าทางเอือมๆ ไม่ต่างจากหน้าตาที่บ่งบอกอารมณ์เท่าใดนัก


“ อ้าว... แต่ดูเหมือนเค้ากำลังโกรธมึงอยู่นะ ”


“ เหรอ? ” เอ่ยหน้าตาย ทำเอาคนที่ยืนฟังอยู่อีกหนึ่งหน่อต้องรีบหลับตา กำหมัดแน่นพลางนับหนึ่งถึงร้อยในใจ ข่มความโกรธเอาไว้ให้มิด



ท่องเอาไว้ ทงเฮเอ๋ย.... มันคืออนาคตของเรา!!!!



“ เฮ้ย.. เค้าหลับตาแล้ววะ กัดปากซะด้วย สงสัยเคืองมึงโคตร~ ” เพื่อนตัวสูงยังคงหยอกเย้าไม่เลิก เพราะเห็นเป็นเรื่องสนุก


...ก็ธรรมดาแล้ว มีใครที่ไหนกล้าขึ้นเสียงใส่คิมคิบอมอย่างคนๆนี้กัน



“ นี่ไอ้หน้าแหลม! ถ้ายังอยากมีปากไว้กินข้าวล่ะก็... หุบปากไปซะ!!! ”



คนหน้าหวานแต่ปากไม่หวานเหมือนหน้า สาดเสียงใส่อีกคนที่กำลังหัวเราะร่า จนคยูฮยอนต้องหยุดเสียงฮาไปโดยปริยาย



แมร่ง โคตรโหดเลยเว้ยเฮ้ย =___=;;



“ ล้อเล่นแค่นี้ อย่าโกรธเลยหน่า~ ขำๆ ”


“ แล้วเห็นชั้นขำอยู่เหรอไง! ” อู้ย~ นี่ถ้าคนตัวเล็กมีมีดอยู่ในมือล่ะก็... คยูฮยอนแทบจะจินตนาการได้เลยว่า คนๆนี้จะต้องเอามีดมาบั่นคอหอยของเค้าอย่างแน่นอน


“ เอ่อ...กูเพิ่งนึกออกว่ามีธุระ ถ้ายังไงมึงก็เคลียร์ต่อเองแล้วกันนะ ” ตบบ่าคิบอมเบาๆ แล้วรีบถอยฉากโดยเร็ว ปล่อยทิ้งให้เพื่อนรักเผชิญหน้ากับทงเฮไปเพียงลำพัง


“ อืม.. ” คิบอมครึมครางเหมือนไม่อยากจะพูดอะไรให้มันเปลืองน้ำลายโดยเปล่าประโยชน์ ในขณะที่ทงเฮขมวดคิ้วจนหน้าผากย่นเมื่อฟังแต่ละคำที่หลุดออกมาจาปากของร่าง สูง



....จะมีสักประโยคมั้ยนะ ที่คิมคิบอมจะพูดเกินสามพยางค์!?



“ นี่ ” ทงเฮส่งเสียงเรียก เพื่อให้คิบอมเบนความสนใจมาทางตัวเอง


“ เมื่อกี้นี้..ชั้นจะถือว่าไม่มีอะไรแล้วกัน ” พูดแบบคนน้ำใจกว้างขวางเป็นแม่น้ำฮัน ไม่ถือสาเรื่องที่โกรธเคืองอยู่เมื่อครู่



ทั้งเรื่องที่คิบอมหลอกเค้าว่าตัวเอง ไม่ใช่คิมคิบอม
เรื่องเพื่อนของคิบอม ที่ปากไม่เสีย จนทงเฮอยากจะใช้กำปั้นเลาะฟันให้หมดปาก
ทั้งเรื่อง สีหน้า ท่าทาง ที่มองแล้วกวนอารมณ์ทงเฮอย่างบอกไม่ถูก

....รู้แต่ว่าไม่ชอบ!!!

ทงเฮคิดว่า ถ้าเล่นบทคนใจนักเลงอย่างนี้ไปเรื่อยๆ เดี๋ยวคิบอมก็ต้องเห็นความดีของเค้า จนซาบซึ้งแล้วก็ยอมเข้าชมรมตามคำขอเองนั้นแหละ



“ แล้วเมื่อกี้มันมีอะไรงั้นหรือ? ” คิ้วโก่งได้รูปเลิกขึ้น เหมือนประหลาดใจเสียเต็มประดา


“ ก..ก็....ที่นายหลอกชั้นไง!! "


“ หลอก? ” เอียงคอ ทวนคำ อย่างกับว่าจำเรื่องก่อนหน้านี้ไม่ได้เลยสักอย่าง



....สมองนายเป็นสมองของปลาทองหรือไงห๊า คิมคิบอม!!!!



“ ที่หลอกว่านายไม่ใช่ คิมคิบอม ไงเล่า!!!! ” ยอมเฉลยเพราะสุดจะทนกับการสนทนาพาทีกับคนตรงหน้า


ทงเฮอยากจะลองกัดลิ้นตัวเองให้เป็นใบ้นัก
ดูซิว่าเค้ากับคิบอม .....ใครจะพูดได้น้อยกว่ากัน!!!


“ อ้อ~ ” ลากเสียงยานคาง แล้วพยักหน้าช้าๆ เหมือนเพิ่งจะนึกออกก็ตอนที่ทงเฮยอมเฉลยนี่แหละ -*-



ให้ฟ้าถล่ม ดินทลายเลยเอ้า!!

สาบานได้ว่าทงเฮไม่ได้อคดิ แต่วิธีการพูด การแสดงออกทางหน้าตาและท่าทางของคิมคิบอม กำลังทำให้ทงเฮอยากจะฆ่าคนขึ้นมาติดหมัด...!



“ คืองี้นะ …ชั้นรู้ว่านายโกรธที่ชั้นไม่รู้จักนาย ทั้งๆที่นายดังไปทั่วโรงเรียน ” ร่างบางตัดสินใจเข้าเรื่อง จะได้ไม่เป็นการเสียเวลาและเสียอารมณ์ไปมากกว่านี้ แต่อีกฝ่ายก็นั่งเงียบเป็นบื้อใบ้อยู่เช่นเดิม ทงเฮจึงไม่รีรอที่จะพูดต่อทันที


“ แต่ว่าชั้นมีร้องจะขอร้องนาย ”


“ เรื่อง? ”


“ เข้าชมรมบาสเถอะนะ! ” โพล่งออกไปโดยไม่อ้อมค้อม


คนตัวเล็กจับยึดบ่าของอีกฝ่ายที่นั่งอยู่ไม่ให้หันหนี พร้อมกับจ้องลึกเข้าไปในดวงตาสีดำขลับนั้น เพราะต้องการจะสื่อความจริงใจทั้งหมดให้คิบอมได้รับรู้ว่าเค้าต้องการคนตรง หน้ามากแค่ไหน



~ตึกตัก~



หัวใจของทงเฮรู้สึกเหมือนมันจะผิดปรกติ เมื่อต้องสบตาคิมคิบอม
เพราะหัวใจของลูกปลาตัวน้อยกำลังเต้นเป็นจังหวะแซมบ้าผสมชะชะช่า ทำให้ทงเฮจำต้องยอมเสหลบสายตาคมกริบไปอย่างน่าผิดหวัง



....นี่กรุใจเต้นกับผู้ชายด้วยกันได้ไงวะ!!!!!



ทงเฮสะบัดมือออกจากไหล่กว้างราวกับโดนของร้อน


คนตัวเล็กกระฟัดกระเฟียด ฟุ้งซ่าน กำลังคิดว่าตัวเองไม่ควรจ้องตาเพศเดียวกัน แล้วใจเต้นตึกตักขนาดนี้ ทงเฮมัวแต่จมอยู่กับความรู้สึกแปลกประหลาดของตน จนไม่ทันได้สังเกตรอยยิ้มบางเบาที่ฉาบฉายอยู่บนใบหน้าของคิมคิบอมเพียง เสี้ยววินาที ก่อนที่น้ำเสียงทุ้มนุ่มจะเอ่ยออกมาว่า....


“ จำเป็น? ” ทงเฮหยุดคิดนอกเรื่อง แล้วหันมามองหน้าคิบอมเต็มตาอีกครั้ง เมื่อได้ยินประโยคบอกเล่าที่เจ้าตัวสามารถดัดแปลงให้มันเป็นประโยคคำถามใน สไตล์ใหม่ได้อย่างน่าอัศจรรย์


“ ถึงมันจะไม่จำเป็นสำหรับนาย แต่สำหรับชั้นมันจำเป็น! ”


“ อืม.... ” พยักหน้าเหมือนเด็กว่านอนสอนง่าย แต่แท้ที่จริงแล้ว คิมคิบอมฟังหูซ้ายทะลุหูขวาต่างหาก!


“ เถอะนะ นายช่วยเข้าชมรมบาสหน่อยเถอะ ถือว่าชั้นขอร้องล่ะนะ ” ยกมือไหว้ปรกๆ นี่ถ้าไม่หนักหนาสาหัสจริงๆ ทงเฮคงไม่ยอมยกมือไหว้ใครง่ายๆหรอก


“ พี่คังอินใช้มา? ”


“ ก็นะ... ” ทงเฮยักไหล่ ไม่ปฏิเสธ ไม่ตอบรับ เพราะลองคิบอมถามถึงแล้ว นั้นก็หมายความว่าพี่คังอินจะต้องเคยมาชักชวนคนๆนี้เข้าชมรมชัวร์ป้าบ


“ แล้วทำไมคราวนี้พี่คังอินถึงใช้นายมาชวนชั้นล่ะ ...ทำไมไม่มาด้วยตัวเอง ” ประโยคคำถามยืดยาว ส่งผลให้คนฟังเลิกคิ้วหน่อยๆด้วยความแปลกใจ


ในที่สุด...ก็พูดยาวๆได้สักทีนะ!


“ คืองี้.... ” ทงเฮเริ่มร่ายวีรกรรมคร่าวๆ ที่ทำให้ตัวเองต้องมาตกระกำลำบากอยู่ในขณะนี้


ริมฝีปากเฉียบบางสีแดงจัดทำหน้าที่เล่าเรื่อง ตั้งแต่ที่เค้าโดดซ้อมเพราะไม่ชอบใจที่ไม่ได้ลงเล่นเป็นตัวจริง จนถึงเรื่องที่พี่คังอินยื่นข้อเสนอเพื่อเลือกกับการที่ทงเฮจะได้ไม่ต้องถูก เฉดหัวออกจากชมรม


“ หึ ” คิบอมกดยิ้มที่มุมปาก โดยที่คนช่างจ้อไม่ทันเห็น


“ สรุปคือเพราะนายตัวเล็กก็เลยไม่ได้เล่นบาส พอไม่ได้เล่นบาสนายก็เลยโดดชมรม และพอนายโดดชมรมพี่คังอินก็เลยจะไล่นายออก สุดท้ายคือ นายต้องมาชวนชั้นเข้าชมรมให้ได้สินะ ” คิบอมฟังเรื่องที่ทงเฮเล่า แล้วสรุปออกมาเป็นฉากๆ ในขณะที่ทงเฮทำตาโต พยักหน้าถี่ๆ รู้สึกดีใจอยู่นิดหน่อยที่ได้ยินคิบอมพูดอะไรที่ยาวกว่าคำสามคำ -*-


“ เข้าใจล่ะ ”


คนตัวสูงผุดลุกขึ้นยืน แต่มือก็ยังคงความเท่ห์ไว้ในท่าล้วงกระเป๋ากางเกง ก่อนจะสาวเท้ามายืนใกล้ๆกับทงเฮ จนร่างบางแทบตั้งตัวไม่ทัน เมื่อจู่ๆคิบอมก็โน้มหน้าเข้ามาใกล้ใบหู ยิ้มบางเบาแล้วพูดว่า....





*
.





“ แล้วคิมคิบอม พูดว่าอะไรอ่ะ อาหมวย ” ยุนโฮถามลุ้นๆ ทำให้เผลอหลุดปากเรียกสรรพนามที่น้องชายคนสวยเกลียดสิ้นดีขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว


“ อาหมวยงั้นเหรอ!? ” ทงเฮทวนคำ เหมือนไม่แน่ใจเท่าไหร่ว่าพี่ชายพูดคำๆนี้ออกมาหรือเปล่า แต่สายตาที่คุณเธอส่งมาให้หนาวยะเยือกนี่สิ บ่งบอกว่า ‘ได้ยินชัดเจนเต็มสองรูหู!’


“ อะ...อาตี๋ ^^ ” ยุนโฮรีบแก้คำผิด แล้วส่งยิ้มหวานจ๋อยมาให้เพื่อกลบเกลื่อนเต็มที่


“ ….. ” คนเป็นน้องหรี่ตามองอย่างไม่ไว้ใจในรอยยิ้มของพี่ ปากอิ่มพูดจาเชือดเฉือนตามนิสัย


“ เฮียจะชอบมั้ย ถ้าชั้นจะเรียกเฮียว่า เจ๊ ” ยุนโฮสั่นหัวพั่บๆ ...


“ ชั้นก็ไม่ชอบที่เฮียเรียกชั้นว่าหมวยเหมือนกัน ทีนี้เข้าใจยัง!? ”


“ อืม... ” รับคำน้องในไส้ด้วยใบหน้าที่หดเหลือสองนิ้ว



มีใครเคยสะกิดบอกน้องชายเค้าหรือเปล่านะว่า...
นิสัยแบบโหด ทะลึ่ง ใจร้อน ขี้โมโห บ้ากีฬา และไม่ยอมคนนั้น


เค้าสงวนไว้ให้แต่พวก ‘เซเมะ’ ค้าบบบบบบบบบบ คุณน้อง!!!!! >[ ]<!!
(แล้วทำไมแกไม่สะกิดบอกน้องแกเองล่ะวะ ยุน -*-)



“ ล..แล้วคิมคิบอมพูดว่าอะไรล่ะ ” วกเข้าคำถามเดิมที่ยังไม่ได้คำตอบ ยุนโฮแอบลอบกลืนน้ำลายเมื่อเห็นสายตาวาวโรจน์ไปด้วยความโกรธของน้องชาย ....ท่าทางจะเรื่องใหญ่แฮะ - -*


“ มันบอกว่า........ ”


“ ว่า....... ”









“ ให้ชั้นกลับบ้านไปดื่มนม!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ”









เงียบกริบ....


คนตัวโตกว่าไม่กล้าแม้แต่จะกระแอมไอให้เป็นที่ขัดเคืองหรือระคายหูของ ผู้เป็นน้อง เพราะตอนนี้ทงเฮกำลังเลือดขึ้นหน้า และตุ๊กตาโชคร้ายในมือเรียวสวย ก็กำลังถูกบีบจนตาถลน


ยุนโฮไม่โง่พอที่จะทำให้ตัวเองกลายเป็นเหมือนตุ๊กตาตัวนั้นหรอก...!!!



“ เฮียว่าไง!? ” จู่ๆเสียงใสก็ถามขึ้นมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย ทำเอายุนโฮสะดุ้งโหยง เนื่องจากไม่ทันได้คิดเตรียมคำตอบดีๆไว้ในใจ หรือพูดง่ายๆคือ ...ยุนโฮไม่คิดว่าทงเฮจะถามอะไรเค้าตอนโกรธ



ธรรมดาแล้ว แม่คุณก็เอาแต่อาละวาด ฟาดครีบ สะบัดหาง เป็นแม่ปลาปิรันย่าเท่านั้นแหละเวลาโมโห
ไม่เห็นจะมีครั้งไหน ที่หันมาถามความเห็นของยุนโฮสักที


หรือว่าเรื่องนี้....อาจจะไม่ธรรมดาซะแล้วล่ะมั้ง!?



“ วะ...ว่าไง ” การทวนคำของยุนโฮ ทำให้เกิดเสียงจิ๊ปากของทงเฮ


“ เฮียอย่ามาแกล้งบื้อ เขียนนิยายมาก็ตั้งเยอะ เฮียต้องมีวิธีมาจัดการเรื่องนี้สิ! ”


“ เฮียเขียนนิยายอีโรติกนะ ไม่ใช่นิยายบู๊ กำลังภายใน! ” เถียงกลับ ก็สาเหตุที่ทงเฮสามารถเอาเรื่องบนเตียงไปโม้ให้เพื่อนๆฟังได้เป็นฉากๆนั้น มันก็เป็นเพราะเจ้าตัวดี มันชอบมาแอบอ่านนิยายของพี่ตัวเองไม่ใช่หรือไง!!???




แล้วที่อ่านไปน่ะ เข้าใจบ้างมั้ยว่ามันคือ..... นิยายลามก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ไม่ใช่นิยายสืบสวน สอบสวน หรือ ชิงไหวชิงพริบ

นิยายของ ชองยุนโฮ(นามปากกา) ไม่มีวิธีแก้เผ็ดคิมคิบอมอย่างที่ทงเฮหวังหรอกน่า!




“ ไม่รู้ล่ะ เฮียต้องช่วยชั้นคิดหาวิธีดัดหลังหมอนั่น แล้วเอามันเข้าชมรมให้ได้ ไม่งั้นชั้นจะเอาเรื่องที่เฮียเขียนนิยายลามก ไปบอก พี่แจจุง! ” ขุดเอาชื่อของคนสวยข้างบ้าน ซึ่งเป็นแม่ทูหัวของยุนโฮ มาให้พี่ชายเสียวสันหลังวาบ


นี่ถ้าแจจุงรู้เข้า ว่ายุนโฮบังอาจเอาฉากรักของพวกเค้า มาแต่งนิยายล่ะก็...
มีหวัง ชองยุนโฮ ต้องโดนเจื้อนน้องชายทิ้งแน่ๆเลย T^T ฮือ~~


“ ยะ..อย่านะเว้ย ”


“ งั้นเฮียก็ต้องช่วยชั้นคิดแผน เรื่องคิมคิบอม ” ร่างเล็กกอดอก โดยที่มือยังกำตุ๊กตาไว้แน่น แต่อย่างน้อยรอยยิ้มบนใบหน้าของทงเฮ ก็ทำให้ยุนโฮใจชื้นขึ้นมาหน่อย ว่าน้องชายเค้าเริ่มอารมณ์ดีขึ้นมานิดนึงแล้ว


“ อ่า~ ” ยุนโฮแทบจะทึ้งผมฟูๆของตัวเอง จะให้เค้าคิดแผนการแยบยลอะไรนั้นได้ไงล่ะ ก็ในเมื่อหัวสมองของเค้ามีแต่ ....จุด จุด จุด (ถูก กบว. เซ็นเซอร์คำพูด -*-) ทั้งนั้น


“ เร็วๆสิ! ” ไอ้ตัวกะเปี๊ยกยังมีหน้ามาเร่งอีก


ยุนโฮชักเห็นด้วยกับที่คิบอมว่าแล้วล่ะ ...ที่ให้ทงเฮดื่มนม แล้วไปนอนซะ!!!!!!!


“ คนนะ ไม่ใช่โรบอท จะได้คิดอะไรได้เร็วขนาดนั้น ”


“ ก็ถ้าเฮียช้า เรื่องไปถึงหูพี่แจจุงเมื่อไหร่ ชั้นไม่รู้ด้วยนะ ” แล้วแกจะไม่รู้ได้ไง ในเมื่อแกคือคนที่จะคาบข่าวไปบอกเค้า ไอ้ลูกปลา!!!!!


“ เออๆ ” ร่างสูงกุมขมับ รู้สึกอยากจะลงไปนั่งขัดสมาธิ คิดท่าอิ๊คคิวซังขึ้นมากะทันหัน แต่มันก็ดูทุเรศตัวเองจนเกินไป ยุนโฮเลยทำแค่การหลับตาลง ปล่อยให้ความคิดล่องลอยในความมือ เพื่อจะได้ไอเดียอะไรดีๆบ้าง นอกจากการมองหน้าหวานๆของผู้ที่เป็นน้องชาย






เอ๊ะ!!


หน้าหวานๆอย่างนั้นเหรอ???






ปิ๊ง!!!!!


หลอดไฟแห่งไอเดียติดขึ้นมาในทันใด ราวกับเปิดสวิตซ์
ยุนโฮยกยิ้มมุมปาก เมื่อได้ความคิดเด็ดๆมาด้วยความบังเอิ๊ญ บังเอิญ


“ เฮียคิดออกแล้ว! ”


“ จริงดิ ” ทงเฮเลิกคิ้ว ถามเสียงสูง


“ อืม... แต่แผนของเฮียต้องอาศัยฝีมือของทงเฮล้วนๆเลยนะ ถ้าสำเร็จ นอกจากจะได้คิมคิบอมมาอยู่ในชมรมแล้ว ยังอาจได้แก้เผ็ดเล็กๆน้อยๆด้วยน้า~ ” ยุนโฮเสนอไอเดียพ่วงข้อดีต่างๆนาๆที่คนฟังฟังแล้วถึงกับตาลุกวาวด้วยความ ยินดี


“ แผนอะไรอ่ะ เฮีย ” ทงเฮเขยิบเข้าใกล้พี่ชายที่ทำท่าป้องปาก ราวกับจะเล่าความลับระดับชาติก็ไม่ปาน


“ แผนนี้มีชื่อว่า........ ”












“ แผนล่อแมวด้วย ‘ปลาย่าง’ !!!!! ”










TBC.




*+*+*+*+*+*+*+*+*