ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : III Slam Dunk III ...1...
SLAM DUNK ...1...
เวลาพักกลางวันใกล้หมดลง ธรรมดาแล้วเด็กนักเรียนชายหลายคนอาจยังคงใช้ช่วงเวลานี้เล่นฟุตบอลอยู่ที่ สนามกลางแสงแดดร้อนระอุของเวลาเที่ยงวัน ....จะเว้นก็แต่เหล่านักเรียนชายหื่นกามประมาณสิบคนที่กำลังสุมหัวกันฟัง เรื่องลามกอย่างอยากรู้อยากเห็น โดยมีหัวโจกนำทีมที่ชื่อ ..อีทงเฮ.. นั่งอยู่กลางวงล้อมของเพื่อนๆ ที่จ้องมองใบหน้าสวยตาไม่กระพริบ
....แม่เจ้าโว้ย!!! เรื่องมันเด็ดๆทั้งน้านนนน...น~
“ เฮ้ยๆ แล้วไงต่อวะ อย่าเพิ่งหยุดเล่าดิ มันค้าง!!! ”
เสียงหนึ่งโวยวายขึ้น เพราะจู่ๆร่างบางก็อมยิ้มหน้าเป็น พลางยักคิ้วหลิ่วตากวนประสาทในกับเพื่อนๆทุกคนที่รอฟังฉากสำคัญระหว่าง ไอ้ตัวเล็กที่นั่งทำหน้าอมภูมิตรงหน้าและเด็กสาวหน้าตาจิ้มลิ้มที่ อีทงเฮ บอกว่าเป็นแฟนเบอร์ล่าสุดของมัน(เหรอ?) -*-
“ เสือกทำหน้ากวนส้นกูอีก ไอ้นี่ ”
“ อ้าว! ของดีใครเค้าจะเอามาเล่าง่ายๆล่ะ ”
ริมฝีปากแดงจัดเอื้อนเอ่ยประโยคที่ทำให้ปลายเท้านับสิบคู่สั่นริกๆ
....โธ่~ แล้วควายตัวไหน มันบอกว่ามีเรื่องเอ็กไซต์จะมาเล่าให้ฟังวะ??? -*-
“ ไม่ยอมเล่า หรือไม่มีให้เล่ากันแน่! น้ำหน้าอย่างมึง ตัวก็เตี้ยอย่างนี้ หน้าก็หวานยังกะผู้หญิง สาวที่ไหนมันจะมาแลให้เสียลูกตา กูไม่เชื่อมึงหรอก... ”
“ เออ ไม่เชื่อก็ไม่ต้องเชื่อ แล้วอย่ามาปรึกษาขอเทคนิคจีบสาวกะกูล่ะกัน ไอ้วอน ” ทงเฮกอดอกทำปากยื่น พ่นลมหายใจเยาะๆ คล้ายว่าตัวเองนั้นมีดีเสียเต็มประดา
“ แล้วตกลง มึงได้อะเซเดเฮกับแฟนคนใหม่มึงยังไงวะ เล่าเหอะ ไอ้ด๊อง กูอยากรู้ใจจะขาดแล้วนะเนี่ย ”
เพื่อนตัวผอมอย่าง อีฮยอคแจ ปราดเขามาเขย่าแขนร่างเล็กด้วยความอยากรู้ ...ไอ้หมวยนี่ ลีลาเด็ดขนาดสาวติดตรึมอย่างนี้ มีหรือที่คนหน้าไก่ นิสัยลิงอย่างเขา จะไม่ขอเคล็ดลับ
“ วันนี้พอแค่นี้ก่อน เดี๋ยวค่อยต่อภาคสอง 'เดอะด๊องรีเทริน' พรุ่งนี้แล้วกัน เอาล่ะ สลายโต๋เว้ย พวกเรา!! ”
ไม่สนเพื่อนที่ทำหน้าบูดอย่างฮยอคแจ หรือเพื่อนที่ทำหน้าเหม็นเบื่ออย่างซีวอน อีทงเฮโบกมือไล่เพื่อนให้กลับไปนั่งที่ จากนั้นร่างเซ็งเป็ดเพราะอารมณ์ค้างของเพื่อนพ้องคณะ ‘หื่นไม่จำกัดเวลา’ ก็ค่อยๆเคลื่อนย้ายก้นกลับไปยังโต๊ะของตัวเองอย่างเลี่ยงไม่ได้
“ ทงเฮ อยู่มั้ย? ” เสียงทุ้มห้าวดังขึ้นตรงหน้าประตูห้อง ขณะที่เพื่อนร่วมชั้นพยักหน้าให้กับรุ่นพี่ร่างหนา ผู้ซึ่งเป็นถึงกัปตันทีมบาสของโรงเรียน
....ตายแน่มรึง ไอ้ด๊อง!!!!!
“ อยู่ฮะ พี่คังอิน ”
“ ดี! ไปเรียกมาให้หน่อยซิ ”
คำเดียวสั้นๆ แต่ประสิทธิภาพทำเอาคนฟังขนลุกเกรียวจนต้องผงกหัวรับคำสั่งโดยดุสดี
“ เฮ้ย! พ่อมึงมาแน่ะ ” ฮยอคแจสะกิดบอกไอ้ตัวดี ที่หลังจากไล่พวกเค้ากลับไปนั่งที่แล้ว ก็หยิบไอพอดขึ้นมาฟังอย่างไม่สนคนรอบข้าง ...ไม่ได้แหกตาดูเล้ยยย ว่านรกกำลังจะมาเยือนมึงแล้ว นังหมวยหนิ -*-
“ หา??? ” ทงเฮชักสีหน้ายุ่งๆ ไม่ค่อยได้ยินที่ไอ้ไก่เพื่อนซี้พูดเท่าไหร่ แต่พอฮยอคแจพยักเพยิดไปที่ชายหนุ่มร่างใหญ่ที่ยืนพิงกรอบประตูอยู่หน้าห้อง หน้าของอีทงเฮก็ซีดเผือดลงทันตาเห็น
“ ซวยแล้วกู! ”
“ ทำไงดีวะ ฮยอคแจ ” หันไปหาที่พึ่งสุดท้ายซึ่งยืนส่ายหัวเป็นเชิงว่า ‘กูไม่รู้’ ลูกเดียว...
“ ไม่รู้เว้ย! รุ่นพี่ชมรมมึงมาตามถึงที่ แสดงว่างานนี้มึงไม่รอดล่ะ ”
“ ง่า~ ” ทงเฮเบ้หน้า ก่อนจะลุกขึ้นยืน เดินอย่างนอบน้อมตรงเข้าไปหารุ่นพี่ตัวโตที่ยืนรอเหมือนเพชฌฆาตอยู่หน้าห้อง
ปลาไม่ตาย หมีก็ไม่เลี้ยงให้โตแล้วล่ะ ฮือออออ TT^TT
*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+
“ เยี่ยมมากเลย อีทงเฮ!....ตอนกลางวันที่เค้านัดซ้อมกัน แต่นายดันมาตั้งวงเล่าเรื่องใต้สะดือ ชาตินี้คงได้คัดเป็นตัวจริงกับเค้าหรอก!!! ”
คนตัวโตพูดประชดแดกดันได้เจ็บแสบไปถึงขั้วหัวใจ แต่ทงเฮก็ไม่สามารถอ้าปากเถียงได้อย่างที่ใจคิด เหตุเพราะเจ้าปลาน้อยยังรักตัวกลัวตายอยู่ ก็เลยได้แต่ก้มหน้าก้มตา คุกเข่าสำนึกผิดต่อไป T T
“ พี่ง่า~ ”
“ เตี้ยก็เตี้ย แล้วยังไม่ขยันซ้อมอีก! ”
“ พี่อย่าขุดเอาเรื่องนี้มาด่าดิ ก็พ่อแม่ให้ผมมาเท่านี้อ่ะ ทำไงได้ ”
“ ก็ถ้ารู้ตัวว่าพ่อแม่ให้ส่วนสูงมาน้อย แล้วทำไมถึงไม่ขยันซ้อมห๊า!!! ” คังอินตะโกนราวกับว่าพวกเขายืนอยู่คนละฟากสนามฟุตบอล ทงเฮบู้หน้าพลางทำปากขมุบขมิบ อยากจะตอกกลับไปดังๆเหลือเกินว่า
‘ทีพี่อ้วนเอาอ้วนเอา จนแทบจะกระโดดชู๊ตไม่ไหว ผมยังไม่ว่าพี่เลยนะ!’
แต่ตะโกนในใจไปก็เท่านั้น เมื่อไม่สามารถต่อกรกับผู้ที่มีอำนาจเหนือกว่าได้ ทงเฮจึงต้องงับปากเอาไว้ ไม่ให้เผลอพูดในสิ่งที่คิดออกมา
ไม่งั้น.....มีหวังโดนคังอินเจื๋อนทิ้งแน่ๆ !!
“ ขี้เกียจอย่างนี้ ชั้นก็ไม่รู้ว่าจะให้คนอย่างแกอยู่ต่อไปให้รกชมรมทำไม ”
“ เอ๊ะ...เอ๋? ” ทงเฮเงยหน้าขึ้นมองร่างหนางงๆ และแล้วประโยคต่อมาของคังอินก็ทำให้เจ้าตัวดีอ้าปากค้าง เพราะพูดอะไรไม่ออกอีกต่อไป
“ ชั้นไล่แกออก! ”
“ ......... ”
“ เดี๋ยวตามชั้นไปเก็บของออกจากล็อคเกอร์ด้วยล่ะ ”
“ ......... ”
“ อ้อ~ ส่วนเรื่องใบลาออก เดี๋ยวชั้นจะเซ็นให้ตอนนี้เลยแล้วกัน พอดีว่าพกติดตัวมาด้วยน่ะ ”
คังอินควักกระดาษยู่ยี่อย่างกับกระดาษชำระออกมาจากระเป๋ากางเกง ราวกับรู้ล่วงหน้าอยู่แล้วว่ายังไง้ยังไง วันนี้อีทงเฮก็ต้องโดนเฉดหัวออกจากชมรมแน่ๆ
โหดร้ายยยยย TT….TT
“ พี่~ ”
“ หือ... ”
“ พี่ไม่เคยเห็นความดีของผมเลยเหรอตลอดระยะเวลาที่ผมเข้าชมรมมาเนี่ย ” ทงเฮใช้น้ำเสียงออดอ้อนเข้าใส่ หวังว่าจะช่วยให้คังอินเห็นใจเค้าขึ้นมาบ้างไม่มากก็น้อย
“ เห็นสิ ”
อ๊า~ นั่นไงล่ะ! พี่คังอินคงแค่พูดเล่นสินะ ที่บอกว่าจะไล่เค้าออก ><
*
.
“ ขอบใจที่คอยเป็นตัวถ่วงของทีมอย่างขยันขันแข็งนะ อีทงเฮ... ” ^^
=________=;
ถึงรุ่นพี่จะยิ้ม แต่ทงเฮกลับเห็นว่ารอยยิ้มของคังอินมันช่างบาดหัวใจของเค้าสิ้นดี
เค้ารักกีฬา ...และชอบเล่นบาสเป็นชีวิตจิตใจ แต่เพราะส่วนสูงที่ไม่ถึงเกณฑ์ ทำให้โค้ชจัดตำแหน่งทงเฮให้เป็นแค่ ‘ตัวสำรอง’
เหอะ! แค่ฟังชื่อก็เจ็บจี้ดดีชะมัด -*-
ทงเฮไม่ได้อยากเป็นแค่ตัวสำรอง ที่มีหน้าที่ เสิร์ฟน้ำ หาผ้าเย็น หรือทำความสะอาดโรงยิม
ทงเฮอยากเป็นตัวจริงที่ได้วิ่งไล่แย่งลูกบาสอย่างเอาเป็นเอาตายบนสนาม อยากจับลูกยัดลงห่วงที่มีความสูงมากกว่าสองเมตรด้วยท่าแสลมดังค์สุดเท่ห์ เหมือนในการ์ตูน
แล้วมันผิดด้วยหรือไงที่เค้าจะโดดชมรม ที่เรียกตัวเค้าไปเพื่อที่จะขัดลูกบาสเท่านั้น!!!!
“ พี่ก็รู้ว่าผมอยากเล่นบาส ” คำพูดที่ฟังคล้ายกำลังตัดพ้อของทงเฮ ทำให้คังอินเหลือบสายตาขึ้นมามองแวบนึง ก่อนจะก้มลงเขียนยุกยิกบนใบลาออกต่อราวไม่สนใจ
“ ผมไม่ไปซ้อม เพราะพวกพี่ไม่ยอมให้ผมลงเล่นสักที! ” ทงเฮเริ่มขึ้นเสียงสูงเรื่อยๆตามอารมณ์คุกรุ่นที่จวนเจียนระเบิด แต่กระนั้นคังอินก็ยังเฉยอยู่ดี
“ แล้วจู่ๆพี่ก็มาไล่ผมออก!!! ” คนตัวเล็กเริ่มรู้สึกร้อนผ่าวตรงขอบตา หากแต่เพียรย้ำกับตัวเองไว้ว่า ไม่ร้อง ไม่ร้อง ...จะแสดงความอ่อนแอออกมาตอนนี้ไม่ได้เด็ดขาด!
“ พี่คิดว่ามันยุติธรรมสำหรับผมแล้วเหรอไง!? ”
คำพูดแข็งๆของทงเฮ หยุดมือที่กำลังเซ็นใบลาออกให้เค้าของคังอินในทันใด
“ พี่ให้โอกาสผมพิสูจน์ตัวเองอีกครั้งไม่ได้เหรอ?? ”
“ ...... ”
“ แล้วผมสัญญาว่าจะไม่โดดซ้อมอีก... ” ทอดเสียงอ่อยๆ ให้รู้ว่าสำนักผิดและต้องการแก้ตัวจริงๆ
“ ทงเฮ... แกก็รู้ว่าพี่ไม่ใช่คนใจร้าย แต่ทุกอย่างที่ทำไปเพราะมีเหตุผล ” คนตัวเล็กยกหลังมือปาดน้ำใสๆออกจากขอบตา พลางพยักหน้าหงึกงักตามที่คังอินพูด
“ ถ้าแกร้องขอโอกาส .....พี่ก็จะให้ ”
“ อา...~ ” แววตาแปรเปลี่ยนจากหมองเศร้าเป็นแช่มชื้น ปากสีแดงจัดตัดกับผิวขาวส่งเสียงครางสูงด้วยความดีใจสุดๆ
“ แต่มีข้อแม้อย่างหนึ่งนะ ”
“ อะไรพี่ ...ผมทำได้ทุกอย่างเลย ไม่ว่าจะให้บุกน้ำลุยไฟ ไถเงินคนแก่ แกล้งแม่ชาวบ้าน ผมทำได้ทุกอย่างเลยนะ แค่พี่อย่าไล่ผมออก ”
“ งานของนายมันไม่ยากขนาดนั้นหรอกน่า ” มือใหญ่ตบบ่าของรุ่นน้องเบาๆ
เรื่องที่เค้าให้ทงเฮทำนั้น ถึงแม้จะไม่ยากจนเกินความสามารถ
แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเท่าไหร่หรอก.....
" อะไรครับ? "
“ ก็แค่ทำทุกวิธีทาง ให้ได้ตัวคิมคิบอม มาเป็นสมาชิกชมรมเรา แค่นั้นเอง ”
TBC.
*+*+*+*+*+*+*+*+*
เวลาพักกลางวันใกล้หมดลง ธรรมดาแล้วเด็กนักเรียนชายหลายคนอาจยังคงใช้ช่วงเวลานี้เล่นฟุตบอลอยู่ที่ สนามกลางแสงแดดร้อนระอุของเวลาเที่ยงวัน ....จะเว้นก็แต่เหล่านักเรียนชายหื่นกามประมาณสิบคนที่กำลังสุมหัวกันฟัง เรื่องลามกอย่างอยากรู้อยากเห็น โดยมีหัวโจกนำทีมที่ชื่อ ..อีทงเฮ.. นั่งอยู่กลางวงล้อมของเพื่อนๆ ที่จ้องมองใบหน้าสวยตาไม่กระพริบ
....แม่เจ้าโว้ย!!! เรื่องมันเด็ดๆทั้งน้านนนน...น~
“ เฮ้ยๆ แล้วไงต่อวะ อย่าเพิ่งหยุดเล่าดิ มันค้าง!!! ”
เสียงหนึ่งโวยวายขึ้น เพราะจู่ๆร่างบางก็อมยิ้มหน้าเป็น พลางยักคิ้วหลิ่วตากวนประสาทในกับเพื่อนๆทุกคนที่รอฟังฉากสำคัญระหว่าง ไอ้ตัวเล็กที่นั่งทำหน้าอมภูมิตรงหน้าและเด็กสาวหน้าตาจิ้มลิ้มที่ อีทงเฮ บอกว่าเป็นแฟนเบอร์ล่าสุดของมัน(เหรอ?) -*-
“ เสือกทำหน้ากวนส้นกูอีก ไอ้นี่ ”
“ อ้าว! ของดีใครเค้าจะเอามาเล่าง่ายๆล่ะ ”
ริมฝีปากแดงจัดเอื้อนเอ่ยประโยคที่ทำให้ปลายเท้านับสิบคู่สั่นริกๆ
....โธ่~ แล้วควายตัวไหน มันบอกว่ามีเรื่องเอ็กไซต์จะมาเล่าให้ฟังวะ??? -*-
“ ไม่ยอมเล่า หรือไม่มีให้เล่ากันแน่! น้ำหน้าอย่างมึง ตัวก็เตี้ยอย่างนี้ หน้าก็หวานยังกะผู้หญิง สาวที่ไหนมันจะมาแลให้เสียลูกตา กูไม่เชื่อมึงหรอก... ”
“ เออ ไม่เชื่อก็ไม่ต้องเชื่อ แล้วอย่ามาปรึกษาขอเทคนิคจีบสาวกะกูล่ะกัน ไอ้วอน ” ทงเฮกอดอกทำปากยื่น พ่นลมหายใจเยาะๆ คล้ายว่าตัวเองนั้นมีดีเสียเต็มประดา
“ แล้วตกลง มึงได้อะเซเดเฮกับแฟนคนใหม่มึงยังไงวะ เล่าเหอะ ไอ้ด๊อง กูอยากรู้ใจจะขาดแล้วนะเนี่ย ”
เพื่อนตัวผอมอย่าง อีฮยอคแจ ปราดเขามาเขย่าแขนร่างเล็กด้วยความอยากรู้ ...ไอ้หมวยนี่ ลีลาเด็ดขนาดสาวติดตรึมอย่างนี้ มีหรือที่คนหน้าไก่ นิสัยลิงอย่างเขา จะไม่ขอเคล็ดลับ
“ วันนี้พอแค่นี้ก่อน เดี๋ยวค่อยต่อภาคสอง 'เดอะด๊องรีเทริน' พรุ่งนี้แล้วกัน เอาล่ะ สลายโต๋เว้ย พวกเรา!! ”
ไม่สนเพื่อนที่ทำหน้าบูดอย่างฮยอคแจ หรือเพื่อนที่ทำหน้าเหม็นเบื่ออย่างซีวอน อีทงเฮโบกมือไล่เพื่อนให้กลับไปนั่งที่ จากนั้นร่างเซ็งเป็ดเพราะอารมณ์ค้างของเพื่อนพ้องคณะ ‘หื่นไม่จำกัดเวลา’ ก็ค่อยๆเคลื่อนย้ายก้นกลับไปยังโต๊ะของตัวเองอย่างเลี่ยงไม่ได้
“ ทงเฮ อยู่มั้ย? ” เสียงทุ้มห้าวดังขึ้นตรงหน้าประตูห้อง ขณะที่เพื่อนร่วมชั้นพยักหน้าให้กับรุ่นพี่ร่างหนา ผู้ซึ่งเป็นถึงกัปตันทีมบาสของโรงเรียน
....ตายแน่มรึง ไอ้ด๊อง!!!!!
“ อยู่ฮะ พี่คังอิน ”
“ ดี! ไปเรียกมาให้หน่อยซิ ”
คำเดียวสั้นๆ แต่ประสิทธิภาพทำเอาคนฟังขนลุกเกรียวจนต้องผงกหัวรับคำสั่งโดยดุสดี
“ เฮ้ย! พ่อมึงมาแน่ะ ” ฮยอคแจสะกิดบอกไอ้ตัวดี ที่หลังจากไล่พวกเค้ากลับไปนั่งที่แล้ว ก็หยิบไอพอดขึ้นมาฟังอย่างไม่สนคนรอบข้าง ...ไม่ได้แหกตาดูเล้ยยย ว่านรกกำลังจะมาเยือนมึงแล้ว นังหมวยหนิ -*-
“ หา??? ” ทงเฮชักสีหน้ายุ่งๆ ไม่ค่อยได้ยินที่ไอ้ไก่เพื่อนซี้พูดเท่าไหร่ แต่พอฮยอคแจพยักเพยิดไปที่ชายหนุ่มร่างใหญ่ที่ยืนพิงกรอบประตูอยู่หน้าห้อง หน้าของอีทงเฮก็ซีดเผือดลงทันตาเห็น
“ ซวยแล้วกู! ”
“ ทำไงดีวะ ฮยอคแจ ” หันไปหาที่พึ่งสุดท้ายซึ่งยืนส่ายหัวเป็นเชิงว่า ‘กูไม่รู้’ ลูกเดียว...
“ ไม่รู้เว้ย! รุ่นพี่ชมรมมึงมาตามถึงที่ แสดงว่างานนี้มึงไม่รอดล่ะ ”
“ ง่า~ ” ทงเฮเบ้หน้า ก่อนจะลุกขึ้นยืน เดินอย่างนอบน้อมตรงเข้าไปหารุ่นพี่ตัวโตที่ยืนรอเหมือนเพชฌฆาตอยู่หน้าห้อง
ปลาไม่ตาย หมีก็ไม่เลี้ยงให้โตแล้วล่ะ ฮือออออ TT^TT
*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+
“ เยี่ยมมากเลย อีทงเฮ!....ตอนกลางวันที่เค้านัดซ้อมกัน แต่นายดันมาตั้งวงเล่าเรื่องใต้สะดือ ชาตินี้คงได้คัดเป็นตัวจริงกับเค้าหรอก!!! ”
คนตัวโตพูดประชดแดกดันได้เจ็บแสบไปถึงขั้วหัวใจ แต่ทงเฮก็ไม่สามารถอ้าปากเถียงได้อย่างที่ใจคิด เหตุเพราะเจ้าปลาน้อยยังรักตัวกลัวตายอยู่ ก็เลยได้แต่ก้มหน้าก้มตา คุกเข่าสำนึกผิดต่อไป T T
“ พี่ง่า~ ”
“ เตี้ยก็เตี้ย แล้วยังไม่ขยันซ้อมอีก! ”
“ พี่อย่าขุดเอาเรื่องนี้มาด่าดิ ก็พ่อแม่ให้ผมมาเท่านี้อ่ะ ทำไงได้ ”
“ ก็ถ้ารู้ตัวว่าพ่อแม่ให้ส่วนสูงมาน้อย แล้วทำไมถึงไม่ขยันซ้อมห๊า!!! ” คังอินตะโกนราวกับว่าพวกเขายืนอยู่คนละฟากสนามฟุตบอล ทงเฮบู้หน้าพลางทำปากขมุบขมิบ อยากจะตอกกลับไปดังๆเหลือเกินว่า
‘ทีพี่อ้วนเอาอ้วนเอา จนแทบจะกระโดดชู๊ตไม่ไหว ผมยังไม่ว่าพี่เลยนะ!’
แต่ตะโกนในใจไปก็เท่านั้น เมื่อไม่สามารถต่อกรกับผู้ที่มีอำนาจเหนือกว่าได้ ทงเฮจึงต้องงับปากเอาไว้ ไม่ให้เผลอพูดในสิ่งที่คิดออกมา
ไม่งั้น.....มีหวังโดนคังอินเจื๋อนทิ้งแน่ๆ !!
“ ขี้เกียจอย่างนี้ ชั้นก็ไม่รู้ว่าจะให้คนอย่างแกอยู่ต่อไปให้รกชมรมทำไม ”
“ เอ๊ะ...เอ๋? ” ทงเฮเงยหน้าขึ้นมองร่างหนางงๆ และแล้วประโยคต่อมาของคังอินก็ทำให้เจ้าตัวดีอ้าปากค้าง เพราะพูดอะไรไม่ออกอีกต่อไป
“ ชั้นไล่แกออก! ”
“ ......... ”
“ เดี๋ยวตามชั้นไปเก็บของออกจากล็อคเกอร์ด้วยล่ะ ”
“ ......... ”
“ อ้อ~ ส่วนเรื่องใบลาออก เดี๋ยวชั้นจะเซ็นให้ตอนนี้เลยแล้วกัน พอดีว่าพกติดตัวมาด้วยน่ะ ”
คังอินควักกระดาษยู่ยี่อย่างกับกระดาษชำระออกมาจากระเป๋ากางเกง ราวกับรู้ล่วงหน้าอยู่แล้วว่ายังไง้ยังไง วันนี้อีทงเฮก็ต้องโดนเฉดหัวออกจากชมรมแน่ๆ
โหดร้ายยยยย TT….TT
“ พี่~ ”
“ หือ... ”
“ พี่ไม่เคยเห็นความดีของผมเลยเหรอตลอดระยะเวลาที่ผมเข้าชมรมมาเนี่ย ” ทงเฮใช้น้ำเสียงออดอ้อนเข้าใส่ หวังว่าจะช่วยให้คังอินเห็นใจเค้าขึ้นมาบ้างไม่มากก็น้อย
“ เห็นสิ ”
อ๊า~ นั่นไงล่ะ! พี่คังอินคงแค่พูดเล่นสินะ ที่บอกว่าจะไล่เค้าออก ><
*
.
“ ขอบใจที่คอยเป็นตัวถ่วงของทีมอย่างขยันขันแข็งนะ อีทงเฮ... ” ^^
=________=;
ถึงรุ่นพี่จะยิ้ม แต่ทงเฮกลับเห็นว่ารอยยิ้มของคังอินมันช่างบาดหัวใจของเค้าสิ้นดี
เค้ารักกีฬา ...และชอบเล่นบาสเป็นชีวิตจิตใจ แต่เพราะส่วนสูงที่ไม่ถึงเกณฑ์ ทำให้โค้ชจัดตำแหน่งทงเฮให้เป็นแค่ ‘ตัวสำรอง’
เหอะ! แค่ฟังชื่อก็เจ็บจี้ดดีชะมัด -*-
ทงเฮไม่ได้อยากเป็นแค่ตัวสำรอง ที่มีหน้าที่ เสิร์ฟน้ำ หาผ้าเย็น หรือทำความสะอาดโรงยิม
ทงเฮอยากเป็นตัวจริงที่ได้วิ่งไล่แย่งลูกบาสอย่างเอาเป็นเอาตายบนสนาม อยากจับลูกยัดลงห่วงที่มีความสูงมากกว่าสองเมตรด้วยท่าแสลมดังค์สุดเท่ห์ เหมือนในการ์ตูน
แล้วมันผิดด้วยหรือไงที่เค้าจะโดดชมรม ที่เรียกตัวเค้าไปเพื่อที่จะขัดลูกบาสเท่านั้น!!!!
“ พี่ก็รู้ว่าผมอยากเล่นบาส ” คำพูดที่ฟังคล้ายกำลังตัดพ้อของทงเฮ ทำให้คังอินเหลือบสายตาขึ้นมามองแวบนึง ก่อนจะก้มลงเขียนยุกยิกบนใบลาออกต่อราวไม่สนใจ
“ ผมไม่ไปซ้อม เพราะพวกพี่ไม่ยอมให้ผมลงเล่นสักที! ” ทงเฮเริ่มขึ้นเสียงสูงเรื่อยๆตามอารมณ์คุกรุ่นที่จวนเจียนระเบิด แต่กระนั้นคังอินก็ยังเฉยอยู่ดี
“ แล้วจู่ๆพี่ก็มาไล่ผมออก!!! ” คนตัวเล็กเริ่มรู้สึกร้อนผ่าวตรงขอบตา หากแต่เพียรย้ำกับตัวเองไว้ว่า ไม่ร้อง ไม่ร้อง ...จะแสดงความอ่อนแอออกมาตอนนี้ไม่ได้เด็ดขาด!
“ พี่คิดว่ามันยุติธรรมสำหรับผมแล้วเหรอไง!? ”
คำพูดแข็งๆของทงเฮ หยุดมือที่กำลังเซ็นใบลาออกให้เค้าของคังอินในทันใด
“ พี่ให้โอกาสผมพิสูจน์ตัวเองอีกครั้งไม่ได้เหรอ?? ”
“ ...... ”
“ แล้วผมสัญญาว่าจะไม่โดดซ้อมอีก... ” ทอดเสียงอ่อยๆ ให้รู้ว่าสำนักผิดและต้องการแก้ตัวจริงๆ
“ ทงเฮ... แกก็รู้ว่าพี่ไม่ใช่คนใจร้าย แต่ทุกอย่างที่ทำไปเพราะมีเหตุผล ” คนตัวเล็กยกหลังมือปาดน้ำใสๆออกจากขอบตา พลางพยักหน้าหงึกงักตามที่คังอินพูด
“ ถ้าแกร้องขอโอกาส .....พี่ก็จะให้ ”
“ อา...~ ” แววตาแปรเปลี่ยนจากหมองเศร้าเป็นแช่มชื้น ปากสีแดงจัดตัดกับผิวขาวส่งเสียงครางสูงด้วยความดีใจสุดๆ
“ แต่มีข้อแม้อย่างหนึ่งนะ ”
“ อะไรพี่ ...ผมทำได้ทุกอย่างเลย ไม่ว่าจะให้บุกน้ำลุยไฟ ไถเงินคนแก่ แกล้งแม่ชาวบ้าน ผมทำได้ทุกอย่างเลยนะ แค่พี่อย่าไล่ผมออก ”
“ งานของนายมันไม่ยากขนาดนั้นหรอกน่า ” มือใหญ่ตบบ่าของรุ่นน้องเบาๆ
เรื่องที่เค้าให้ทงเฮทำนั้น ถึงแม้จะไม่ยากจนเกินความสามารถ
แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเท่าไหร่หรอก.....
" อะไรครับ? "
“ ก็แค่ทำทุกวิธีทาง ให้ได้ตัวคิมคิบอม มาเป็นสมาชิกชมรมเรา แค่นั้นเอง ”
TBC.
*+*+*+*+*+*+*+*+*
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น