short fic (2pm,2am,Infinite,Exo) พี่ปีสองรักน้องปีหนึ่ง

ลำดับตอนที่ #4 : [ SF ] ชอบข้ามรุ่น(?) l HOYA x WOOYOUNG l (100%)

หากใจเราบอกกัน บอกกัน ว่า รัก อายุก็ไม่สำคัญ :)


พี่ปีสองรักน้องปีหนึ่งนะครับ (100%)

 

            หลังจากที่ออกจากหอประชุมเสร็จแล้ว พวกเขา one day ก็เดินไปที่ห้องซ้อมดนตรีที่อยู่แถวๆหอประชุมที่นัดแฟนคลับเอาไว้ว่าถ้าอยากถ่ายรูปให้มาเจอกันที่นี้ แต่ก็ไร้วี่แวว ก็ดีแล้วล่ะพวกเขาได้ไม่ต้องเสียเวลาแถมยังเหนื่อยเปล่าๆ พวกเขาเดินเข้าไปในห้องซ้อมดนตรีด้วยความเหนื่อยล้า ต่างคนต่างผลัดกันนวดขา มีเพียงแค่อูยองคนเดียวเท่านั้นที่กำลังยืนนึกอะไรบางอย่าง



ทำไมรู้สึกเหมือนลืมอะไรบางอย่างวะ



            อูยองพูดในใจพลางคิดไปมาว่า เขาลืมอะไรหรือเปล่า โทรศัพท์ก็ไม่ใช่ กระเป๋าสตางค์ก็ไม่ใช่ อูยองส่ายหัวไปมาคิดว่าคงไม่มีอะไรหรอกมั้ง อุยองเลยยกมือขึ้นมาดูนาฬิกาสายตาเหลือบไปเห็นแผลที่มือ ทำให้อูยองตาโตขึ้นมาทันที



ฉิบหายล่ะ กูมีนัดกับน้องโฮย่านี้หว่า ถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถ


'' เฮ้ย ฉันไปก่อนนะมีธุระวะต้องรีบไป ''


            ทันทีที่นึกขึ้นได้อูยองเลยรีบหันไปบอกเพื่อนๆของตัวเองที่กำลังซ้อมดนตรีบ้าง นั่งเล่นไอแพดบ้าง เพื่อนๆหันมามองอูยองกันหมดทุกคนที่จู่ๆก็บอกว่ามีธุระ จะไม่มองได้ยังไงร้อยวันพันปีอูยองมันเคยมีธุระกับใครที่ไหน


''  ธุระ? กับใคร? ที่ไหน? ทำไมต้องไป? ''


            นิชคุณถามอูยองขึ้น ถถถถถถถ ถามขนาดนี้เป็นพ่อฉันหรือไงวะครับพ่อคุณ อูยองคิดในใจแล้วหันไปมองค้อนๆนิชคุณ


'' ใช่ธุระ กับรุ่นน้อง ที่ห้องพยาบาล ทำไมต้องไปอะเหรอเพราะว่ามันคือเรื่องของฉัน! ''


            อูยองหันไปตอบนิชคุณแล้วทำหน้ามุ่ย ฉันจะไปทำแผลนะไม่ได้ไปเอากับใคร ทำไมพวกนั้นต้องมองหน้าเขาแปลกๆด้วย มันมีอะไรน่าสงสัยนักหรือไง อูยองคิด


'' มีเด็กตั้งแต่ตอนไหนวะ แหน่ะๆ มีอะไรปิดบังพวกฉันอยู่ใช่มั้ยไอ้ยอง! ''


            จุนโฮเพื่อนรักของเขาเดินมากอดคอเขาแล้วขยี้หัวของเขา ทำให้อูยองผลักตัวจุนโฮให้ออกไปเบาๆก่อนจะเซตผมของตัวเอง


'' เด็กเดิกอะไรกัน เดี๋ยวฉันมาแปปเดียวละ อย่าหนีฉันไปไหนนะว้อย ''


            อูยองบอกลาเพื่อนๆที่ยังมองเขาอยู่ อูยองไม่สนใจโบกมือบ๊ายบายเพื่อนของตัวเองแล้ววิ่งออกมาจากห้องซ้อมดนตรีทันที แต่ก็ยังมีเสียงของใครบางคนดังขึ้นตามหลังมา


'' อย่าให้รู้นะว้อยว่ากักเด็กไว้ ไม่งั้นฉันจะหักคอแกทิ้งจริงๆด้วย! ไอ้ด้งโว้ยยยยยยยย!! ''


            ได้ยินก็รู้ว่าเสียงของไอ้แทคมัน ผมก็ไม่เข้าใจไรทืเตอร์นักหรอกครับว่าจะให้ไอ้แทคมีบทพูดเยอะไปไหน โจควอนที่ดูแรงๆได้พูดไม่กี่คำ ไรท์เตอร์ไร้ความยุติธรรมมากครับ ผมไม่ยอมไรท์เตอร์แอบติ่งแทคยอนชัวร์เลยครับ ผมมั่นใจ = = อูยองพูดในใจก่อนจะรีบวิ่งไปหาน้องโฮย่า

Wooyoung part .... ^^


             ผมเองครับอูยองคนที่หล่อที่สุดใน short fic เรื่องนี้ ผมเป็นพระเอกครับไม่ต้องสงสัย อีกอย่างคือผมเป็นเมะนะครับ ผมไม่เคะ ทำไมทุกคนคิดว่าผมเคะกัน ผมนะรูปก็หล่อพ่อก็รวย แถมผมยังโสดอีกต่างหาก แต่ผมเป็นเมะจริงๆนะครับ = = ช่างมันเถอะครับจะเมะจะเคะไม่สำคัญ เพราะว่าผมเป็นพระเอก ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ


             ตอนนี้ผมกำลังวิ่งไปหาน้องโฮย่าที่รอผมอยู่ที่หอประชุมอะครับ ก็ผมดันไปวิ่งชนน้องเค้าเข้า ต้องโทษพวกแทคด้วยละครับที่ส่งข้อความมาเร่งนักเร่งหนาว่าให้รีบไป ถ้าพวกมันไม่วิ่งหนีผมที่กำลังเก็บขยะของพวกมันที่โรงอาหารป่านนี้ผมก็ไม่ต้องมีแผลติดตัวมาขนาดนี้หรอก รู้มั้ยทันทีที่ผมบอกลาน้องโฮย่าเสร็จ ผมก็วิ่งไปหาพวกมัน เออ คิดว่าพวกมันคงจะรอนานแล้ว ถ้าพวกมันเห็นผมมีแผลต้องตกใจแน่ๆ แต่ผิดมหันตภัยเลวร้าย(?)เลยครับ พวกมันแค่ถามผมว่า ทำไรมา พอผมบอกว่า วิ่งล้ม พวกมันกลับหัวเราะแล้วด่าว่าผมโง่อีกด้วย ผมงอนพวกมันมากอะครับ


            ตอนที่ผมบอกพวกมันที่ห้องซ้อมดนตรีว่า มีธุระ แล้วพวกมันตกใจนั้น ผมก็แปลกใจอยู่นะว่ามันมีอะไรน่าตกใจแค่บอกว่าจะไปทำธุระ พอผมมานึกดีๆมันก็น่าตกใจนะ คนที่วันๆที่เคยไม่ทำงาน ไม่เคยมีเดท มีแต่ชีวิตไร้สาระไปวันๆกับพวกมัน อย่างผมเนี้ยนะจะมีธุระ  พวกเรา 11 คนอาศัยอยู่ที่บ้านหลังเดียวกัน พวกเราอยู่บ้านเดียวกันตั้งแต่เรียนมัธยมปลายแล้วครับ พวกเรารวมเงินกันซื้อบ้านหลังนี้มันก็ใหญ่พอที่จะให้พวกเรา 11 คนอาศัยได้ พ่อแม่ของพวกเราไม่ว่าอะไรหรอกครับ เพราะพวกเราไม่ได้ขอเงินพวกท่านซื้อบ้านหลังนี้ซักบาท 


            ผมว่าผมเล่านานเกินไปหน่อย ทำให้ผมวิ่งสะดุดก้อนหินจนทำให้ผมหลุดออกจากภวังค์ความขี้โม้ของตัวเอง ไม่นานผมก็วิ่งมาถึงหน้าหอประชุม เห็นพวกน้องโฮย่ายืนรออยู่ ผมไม่รอช้ารีบวิ่งไปหาน้องเค้าทันทีเพราะผมทำให้น้องเค้าเสียเวลามานานมากแล้ว


'' น้องโฮย่าาาาาา!! ''


            ผมตะโกนเรียกน้องเค้าทันทีที่ผมวิ่งมาถึงน้องเค้า ส่งผลทำให้น้องเค้าตกใจแล้วหันหน้ามามองผม ฮ่าๆๆๆๆๆๆ เวลาน้องเค้าตกใจหน้าน้องเค้าโคตรตลกอะครับ น้องเค้ายิ้มกว้างทันทีที่ผมเดินมาถึงตัวน้องเค้า


'' รอนานมั้ยครับ พี่ขอโทษนะพอดีพี่ลืมอะ แหะๆ ''


            ผมกล่าวขอโทษน้องเค้าพร้อมยกมือขึ้นมาเกาท้ายทอย ผมเหนื่อยอะวิ่งมาตั้งไกลเหงื่อนี้จะท่วมมหาลัยอยู่ล่ะ อากาศก็ไม่ร้อนแต่ทำไมเหงื่อผมออกเยอะจังวะครับ


'' ผมคิดว่าพี่จะไม่มาซะอีก เหนื่อยน่าดูเลยนะครับ อ๊ะ นี้ครับผ้าเช็ดผ้า ''


            น้องโฮย่าตอบผมก่อนจะล้วงมือเข้าไปในเสื้อหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาให้ผม หน้าตาดีแถมยังใจดีอีกด้วยนะครับ ฮ่าๆ มีใครสนใจมั้ยครับผมติดต่อให้เอาปะ


'' ขอบคุณครับ ขอโทษนะที่ทำให้น้องรอนาน ''


'' ไม่เป็นอะไรครับพี่ พี่จะไปทำแผลเลยหรือเปล่าครับ ''


            น้องโฮย่าถามผมขึ้น ผมไม่ได้ตอบแต่พยักหน้าไปให้ ว่าไปผมก็ลืมอะนะว่าผมไม่ได้แสบแผลแล้ว เอาง่ายๆคือผมจำไม่ได้ว่าตัวเองไปวิ่งล้มแล้วมีแผลมา ผมขี้ลืมอะครับสงสัยติดเชื้อโรค(?)ขี้ลืมมาจากไอ้ชานซอง


'' จะไปเลยใช่ปะไอ้ย่า งั้นพวกฉันไปก่อนนะ เจอกันพรุ่งนี้ พวกผมไปก่อนนะครับพี่ ''

    
            คนหน้าหล่อๆที่คาดว่าคงจะเป็นเพื่อนของน้องโฮย่าบอกลาผม ผมยังไม่รู้จักพวกน้องเค้าเลยอะ


'' อย่าเพิ่งไปสิครับ พี่ยังไม่รู้จักพวกน้องเลย แนะนำตัวให้พี่รู้จักหน่อยสิ นี้คือคำสั่งครับ ^^ ''


            ผมหันไปสั่งรุ่นน้องให้แนะนำตัวทีละคน ฮ่าๆๆๆๆๆๆ สนุกชะมัดผมเก็บกดมากครับตั้งแต่อยู่ปี1 ผมและเพื่อนๆมักจะโดนรุ่นพี่สั่งอยู่เสมอ ทุกวันนี้ก็ยังโดนอยู่ครับ แต่พวกผมเลือกที่จะไม่สนใจ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ


            ผมยืนมองรุ่นน้องที่ยืนมองหน้ากันอยู่อย่างนั้น ไม่มีใครแนะนำตัวเลยซักคนพวกเขาไม่อยากรู้จักผมหรือไงนะ - -*


'' ว่าไงครับ ชื่ออะไรกันบ้าง พี่อยากรู้จักพวกน้องนะครับ พวกน้องไม่อยากรู้จักพี่เหรอครับ? ''


            ผมถามเสียงดุ อันที่จริงผมไม่ได้หงุดหงิดหรอกนะ ผมแค่แกล้งพวกน้องเค้าไปงั้นๆล่ะ ในเมื่อพวกน้องเค้าไม่อยากรู้จักผม แล้วทำไมผมต้องไปบังคับพวกน้องเค้าละครับ ผมยืนมองรุ่นน้องที่ไม่มีใครแนะนำตัวซักคนก่อนจะถอนหายใจออกมา ผมน้อยใจนะ


'' งั้นไม่เป็นไรนะ พี่ไม่อยากบังคับรุ่นน้องให้ทำในสิ่งที่รุ่นน้องไม่อยากทำ พี่ไปก่อนนะครับ ไปกันเถอะน้องโฮย่าพี่แสบแผลล่ะ ''


            ผมพูดกับรุ่นน้องครั้งสุดท้าย แล้วหันไปจับข้อมือน้องโฮย่าให้เดินตามมา ผมเห็นสีหน้าของรุ่นน้องตอนที่ผมพูดออกไป คงจะตกใจน่าดูนะ ผมน้อยใจนิดหน่อยนะ สงสัยผมติดเชื้อโรค(?)ขี้น้อยใจมาจากจินอุนอีกแน่เลยครับ


            ผมกับน้องโฮย่าเดินมาถึงห้องพยาบาลแล้วครับ ตลอดทางไม่มีใครเปิดปากพูดขึ้นมาเลยซักคน น้องเค้าคงเห็นผมอารมณ์ไม่ดีอยู่ล่ะมั้งครับเลยไม่อยากจะพูดอะไร ผมเองก็ไม่รู้จะพูดอะไรเหมือนกัน ผมกับน้องเค้าถอดรองเท้าไว้ที่หน้าห้องพยาบาล แล้วดันประตูเดินเข้ามาในห้อง อาจารย์ที่คุมห้องพยาบาลก็ไม่อยู่ แถมยังทิ้งโน้ตอะไรไว้บางอย่างบนโต๊ะ ผมเลยหยิบขึ้นมาอ่าน


' ครูท้องเสียต้องเข้าห้องน้ำด่วน นักศึกษาที่เข้ามาทำแผลหรือว่ากินยา เชิญพวกเธอทำกันเองตามสบายนะค่ะ ' 


            ผมวางโน้ตเอาไว้ที่เดิมก่อนจะไปเดินไปนั่งที่เตียงสีขาว น้องโฮย่าเลยเดินไปหากล่องยาเพื่อมาทำแผลให้ผม ผมรู้สึกอึดอัดจังที่น้องเค้าไม่ยอมพูดแบบนี้ ผมไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้ซะด้วยสิ ห้องพยาบาลนี้เจือกหนาวอีก ผมเลยหันไปหยิบผ้าห่มที่อยู่บนหมอนมาคลุมตัวเอาไว้ ไม่นานนักน้องโฮย่าก็เดินมาหาผมพร้อมกับกล่องพยาบาล น้องเค้านั่งลงกับพื้นตรงหน้าผมก่อนจะช้อนสายตาขึ้นมามองหน้าผม


'' ขอมือให้คุณหมอทำแผลหน่อยครับ ''


            น้องโฮย่าพูดพร้อมกับแบมือ ผมนั่งมองหน้าน้องเค้าก่อนจึงส่งมือข้างที่เป็นแผลไปวางไว้ที่มือน้องขอเค้า ผมเขินจุง -//////-
 น้องเค้าจัดการหยิบสำลีชุบกับแอลกอฮอลล์สีฟ้าก่อนจะค่อยๆชุบลงที่แผลบนมือของผม ทันทีที่แอลกอฮอลล์โดนแผลผมรีบชักมือออกมาทันที


แสบมากครับ เอี้ยเอ้ยยยยยย T^T


'' ทนหน่อยนะครับ เดี๋ยวคุณหมอคนนี้จะทำแผลให้เบามือที่สุดเลยนะครับ ''


             น้องโฮย่าจับมือที่เป็นแผลของผมเอาไปจับอีกครั้ง ผมอยากให้น้องเค้าเลิกพูดแบบนั้นสักทีอะครับ มันรู้สึกจั๊กจี้หัวใจอยากจะลุกขึ้นมาเด้งเป้าเพลงของพี่ชิน บอกมาคืนนี้อยากได้กี่ครั้ง ถ้าฉันบอกรักเธออยากฟังกี่ครั้ง #เด้งเป้า


'' คุณหมออะไรมือหนักเป็นบ้าเลยอะครับ ''


            ผมพูดตอบน้องเค้าที่กำลังเช็ดแผลให้ผมอยู่ ผมไม่รู้สึกแสบแล้วละ แต่ผมกำลังรู้จักร้อนๆที่หน้า ผมเขินอะครับ


'' ฮ่าๆ หมอมือเบาสุดแล้วนะครับ นี้หมอไม่เคยทำแผลให้ใครเลยนะ พี่เป็นคนแรกเลยนะเนี้ย ^^ ''


            น้องโฮย่าตอบผม น้องเค้าไม่ได้เงยหน้ามามองผมเพราะน้องเค้ากำลังใส่ยาให้ผมอยู่ คนแรกที่ทำแผลให้เหรอ ......


-////////////////////////- เขินจุงเบย


'' อ่ะเสร็จแล้วครับ ยังแสบแผลอยู่มั้ยครับ ''


            น้องโฮย่าที่ทำแผลให้ผมเสร็จตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ลุกขึ้นมานั่งบนเตียงข้างๆผม ผมหันไปมองที่มือของตัวเองที่ตอนนี้โดนพันไปด้วยผ้าก็อต - -*


'' ไม่แสบแล้วครับ คุณหมอใจดีจัง ผมจ้างให้มาเป็นคุณหมอประจำตัวได้มั้ยครับเนี้ย ฮ่าๆ ''


            ผมพูดติดตลกแถมยังรับมุกน้องเค้าอีก ผมเนี้ยนะ น่ารักจริงๆ ผมอารมณ์ดีขึ้นมามากเลยล่ะ อิอิ


'' ฮ่าๆ ได้สิครับ ไม่ต้องจ้างหรอกนะเพราะผมยินดีจะดูแลพี่แบบฟรีๆไม่เสียตังค์เลย คิกๆ ''


            น้องโฮย่าตอบผมก่อนจะถือสาจับมือข้างที่เป็นแผลขึ้นมาจับ ผมไม่รู้ว่าทำไมผมถึงให้น้องเค้าจับอยู่อย่างนั้น ผมรู้สึกอยากให้น้องเค้าจับมือผมแบบนี้นานๆจัง 


            ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก

            ยะ ยะ เหยดดดดดดดดดดดดดดดด!! เกิดอะไรขึ้นกับผมวะครับ ทำไมหัวใจผมเต้นแรงขนาดนี้!


'' มะ แหม๋ใจดีจังเลยนะครับหมอ ดูแลฟรีด้วย ดูแลทั้งชีวิตเลยเปล่าครับเนี้ย แหะๆ ''


            ผมแกล้งถาม เผื่อน้องเค้าอาจจะพูดเล่นก็ได้ใครจะไปรู้ แล้วอะไรดูแลทั้งชีวิตอะไร ผมอยากจะตบปากตัวเองจริงๆ


'' ถ้า ... เอ่อ ... ถ้าพี่อนุญาติผมก็ยินดี ''


ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก

อะ ไอน้องบ้า -////////////////- แค่นี้พี่ก็หวั่นไหวจะบ้าแล้วนะ ฮืออออออออออ


'' อะ อืม ''


            ผมตอบน้องเค้าไปสั้นๆ มันเขินจนพูดไม่ออกอะครับ ทั้งชีวิตไม่เคยมีใครมาพูดจาแบบนี้ใส่ผมเลยนะ ผมไม่เคยมีความรักซะด้วยสิ แต่ไม่ใช่ว่าผมไม่เคยหวั่นไหวกับใครนะ ผมเคยหวั่นไหวกับนิชคุณตอนที่นิชคุณเดินแก้ผ้ารอบห้องอะครับ (ไรท์: = =?) แต่นี้มันหวั่นไหวแบบคนล่ะฟีลเลยอะ T^T


ช่วยผมด้วย ผมกำลังเป็นบ้าอะไรก็ไม่รู้ครับ ฮือออออออออออออออ T^T


 

--------------------------------------------------------------

 

Hoya part ... ^^


 '' มะ แหม๋ใจดีจังเลยนะครับหมอ ดูแลฟรีด้วย ดูแลทั้งชีวิตเลยหรือเปล่าครับเนี้ย แฮะๆ ''


            พี่อูยองถามผม ........ ทำไมพี่ต้องพูดไปยิ้มไปแบบนั้นด้วยครับ แถมใบหน้าที่แดงเรื่อของพี่อีก รู้มั้ยครับว่าแค่นี้หัวใจผมก็เต้นไม่เป็นจังหวะแล้ว อย่าทำตัวน่ารักแบบนี้สิครับ


'' ถ้า ... เอ่อ ... ถ้าพี่อนุญาติผมก็ยินดี ''


             แม่ครับ!ผมสัญญาว่าผมจะผมจะดูแลพี่อูยองให้ดีที่สุด แม่ครับผมว่าคนนี้ล่ะ ใช่เลย! ผมจะเป็นแฟนกับพี่เค้าให้ได้!


'' อะ อืม ''


            พี่เค้าตอบผมเพียงสั้นๆ เสียงพี่เค้าดูสั่นๆนะ พี่เค้าเขินผมเหรอ? คงไม่ใช่หรอกมั้งพี่เค้าอาจจะเจ็บแผลก็ได้ แต่พี่เค้าก็บอกเองนี้ว่าไม่แสบแผลแล้ว แล้วพี่เค้าเป็นอะไรอ่า?


 '' พี่ครับ พี่ยังโกรธเพื่อนผมอยู่หรือเปล่า? ''

 
             ผมหันไปมองหน้าพี่อูยองแล้วถามเรื่องของเพื่อนตนเอง ผมเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเมื่อ 1 ชั่วโมงที่แล้ว เพื่อนของผมไม่ยอมแนะนำตัวให้พี่อูยองรู้จัก ผมเห็นพี่อูยองเบ้ปากเล็กน้อยเหมือนจะโกรธเพื่อนของผม เพื่อนของผมมันคงตื่นเต้นอะครับ พอมาได้ยินพี่อูยองพูดประชดแบบนั้น พวกมันน่าเสียเลยอะครับ ผมก็ไม่กล้าพูดอะไรเลยส่งสายตาให้พวกมันไปว่า ' เดี๋ยวฉันคุยให้เอง ' ไปให้พวกมัน 


'' พี่ไม่ได้โกรธหรอก แหะๆ ตอนแรกพี่แค่แกล้งสั่งเท่านั้นแหละ แต่พี่อยากรู้จักเพื่อนๆของน้องโฮย่าจริงๆนะ แต่พอเห็นเพื่อนๆของน้องเงียบแบบนี้ พี่ก็รู้สึกแย่นิดหน่อย รู้สึกน้อยใจหรือเปล่านะ พี่ก็ไม่รู้อะ ''



            พี่เค้าพูดยาวเหยียด ผมก็นั่งตั้งใจฟัง ผมไม่อยากจะบอกว่าผมนั่งจับมือพี่เค้าอยู่น่าแปลกที่พี่เค้าไม่มีท่าทางว่าจะปัดออกเลย ผมเลยนั่งจับอยู่อย่างนั้น มือพี่เค้านิ่มมากครับ :)



     นัมจากา ซารังฮัล เดเอน กก ฮังซัง กยอทเท มอมุลมยอนซอ นึล เฮจูโก ชิบพึนเก ชัม มันฮา


           
            เสียงโทรศัพท์ของผมดังขึ้นทำให้การสนทนาระหว่างผมกับพี่อูยองหยุดลงกระทันหัน ผมล้วงโทรศัพท์ที่อยู่ที่กางเกงขึ้นมาดูว่าใครโทรมาหาผม อ่า .... ซองยอล โทรมาหาผมนั้นเอง ผมหันไปมองหน้าพี่อูยองสักครู่แล้วก็กดรับสายของเพื่อน


'' ว่าไงมึง ''


( '' เอ่อไอ้ย่า มึงยังอยู่กับพี่อูยองอยู่หรือเปล่าวะ '' )


'' เออ นั่งอยู่ข้างๆกูอะ มีอะไรหรือเปล่า ''


( '' คือกูจะ facetime กับพี่เค้าอะ พวกกูรู้สึกแย่มากๆเลยที่ทำให้พี่เค้าโกรธอะ '' )


'' อ่า เออๆ มึงเปิดยังอะ ''

 

( '' กูเห็นขี้หูมึงล่ะ เร็วๆกูเขิน '' )


            ผมหันไปเปิด facetime ก่อนจะยื่นไอโฟนสี่สีดำไปให้พี่อูยอง พี่อูยองมองหน้าแล้วเอานิ้วชี้เข้าหาตัวเอง ผมเลยหยักหน้าตอบ ไม่นานนักพี่เค้าก็ยกไอโฟนขึ้นมาคุยแบบเห็นหน้ากับเพื่อนผม ไม่ลืมที่จะหันกล้องหน้ามาหาผมด้วย พี่เค้านั่งหันหลังพิงกับตัวของผม ผมไม่ทันได้ตั้งตัวก็คว้ามือไปจับเอวพี่เค้า เหมือนผมกำลังกอดกับพี่เค้าอยู่เลย -///////////////-


'' ว่าไงครับน้อง ''


            พี่อูยองพูดขึ้นแล้วยิ้มให้กับเพื่อนของผม รอยยิ้มพี่น่ารักมากเลยนะ น่ารักมากจนผมไม่อยากให้พี่ยิ้มแบบนี้ให้ใครเลย


( '' สวัสดีครับพี่อูยอง ผมชื่อ ซองยอล ครับ ขอโทษด้วยนะครับที่ทำตัวไม่ดีใส่พี่ ผมขอโทษจริงๆครับ '' )


'' ฮ่าๆ ครับๆ น้องซองยอล ยินดีที่ได้รู้จักครับ ''


            พี่อูยองหัวเราะพร้อมกันมามองหน้าผม แล้วเอามือข้างที่ไม่ได้ถือไอโฟนมาจับมือของผมที่กำลังกอดเอวของพี่เค้าอยู่ ใช่ครับตอนแรกผมแค่จับแต่ตอนนี้ผมกอดเลยครับ ผมเห็นพี่เค้าไม่ว่าอะ -////////-


( '' สวัสดีฮะ ผมชื่อ ซองจง เป็นน้องเล็กของไอ้พวกนี้ แต่ผมอยู่ปี1นะ พี่อูยองไม่โกรธผมใช่มั้ยครับ '' )


'' ครับๆ ไม่โกรธครับ ยินดีที่ได้รู้จักนะน้องซองจง ''


( '' สวัสดีครับพี่ ผม ซองกยู หรือเรียกสั้นว่า กยู ผมมีฉายาว่าตาแปะ แต่ผมไม่ชอบฉายานั้นเลย ตาผมไม่ได้เล็กซะหน่อย ยินดีที่ได้รู้จักครับพี่อูยอง '' )


'' คร้าบ ยินที่ได้รู้จักครับน้องแปะ ฮ่าๆๆ ''


            ซองกยูที่ได้ยินพี่อูยองพูดฉายาที่ตัวเองไม่ชอบถึงกับทำหน้าบึ้งแล้วยื่นไอโฟนให้คนต่อไปแนะนำตัวเองทันที


( '' สวัสดีครับ ผมชื่อ แอล แต่เพื่อนผมเรียกผมว่า มยองซู งั้นผมให้พี่เรียกว่ามยองซูนะครับ อิอิ '' )


'' ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันครับน้องมยองซู ^^ ''


( '' สะ ..... เห่ย!ไอ้ย่า มึงลวนลามพี่อูยองของกูอยู่เหรอวะ ปล่อยพี่อูยองเดี๋ยวนี้นะ! '' )


            ไอ้นัม อูฮยอน ที่รับโทรศัพท์ต่อจากมยองซูเห็นช่วงพี่อุยองลดไอโฟนลงมา ทำให้มันเห็นว่าผมกำลังกอดพี่เค้าอยู่ พี่เค้าหัวเราะออกมา ผมเลยถือไอโฟนให้พี่เค้าแทน ทำให้ผมกับพี่เค้าอยู่ใกล้กันมากขึ้น 


'' อะไรๆ พี่อูยองเป็นของมึงตั้งแต่เมื่อไหร่ ใช่มั้ยครับพี่ ''


            ผมด่าเพื่อนของตัวเองก่อนจะหันหน้ามาถามพี่อูยอง และวินาทีนั้นทำให้ผมแทบเผลอปล่อยไอโฟน ทันทีที่ผมหันหน้ามาถามพี่อูยอง ขณะนั้นพี่อูยองก็กำลังจะชะเง้อหน้ามามองกล้องในไอโฟนพอดี ทำให้หน้าของผมกับพี่เค้าห่างกันแค่ไม่กี่คืบ เราทั้งคู่นั่งสบตากันอยู่อย่างนั้นโดยไม่สนใจเสียงโวยวายของเพื่อนในไอโฟน เราสองคนยังนั่งมองตากันอยู่ข้างนั้น พี่เค้ามีแรงดึงดูดบางอย่างที่ทำให้ผมเขยิบหน้าเข้าไปใกล้จนจมูกของเราสัมผัสกัน แต่แล้วก็ต้องชะงักเพราะเสียงคนในไอโฟนกรี๊ดลั่น จนทำให้ผมกับพี่เค้าผละออกจากกัน


ไอ้ซองยอล ไอ้ซองจง พวกมึงจะกรี๊ดกันทำถั่วแดงอะไรวะ!


( '' เชอะ งอนไอ้ย่าวะ สวัสดีครับพี่อูยอง ผมชื่อ อูฮยอน เรียกผมว่า นัม นะครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับพี่ เมื่อกี้ไอ้ย่าไม่ได้จูบพี่ใช่มั้ยครับ! '' )



         ไม่ได้จูบกันเพราะพวกมึงนั้นแหละ โฮย่าเซงครับ บอกตรงว่าเซงมาก - -*


'' ครับ ไม่ได้จูบครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับน้องนัมแก้มป่อง ^^ ''


( '' อ๊ายยยยย พวกมึงพี่อูยองบอกกูแก้มป่องด้วยวะ เขินนนนนนนน '' )


( '' สวัสดีครับพี่อูยอง ผมชื่อ ดงอู นะ ผมมีแฟนแล้วนะชื่อ ทับทิม ครับเรียนอยู่เกรด 11 เอง คริๆ ยินดีที่ได้รู้จักครับพี่ '' )
*ทับทิม คือ หญิงสาวผู้น่ารักที่มีชีวิตที่เรียกว่า ไรท์เตอร์ อิ_อิ


'' อ่าครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับน้องดงอู รักกับแฟนนานๆนะครับ ^^ ''    


( '' พวกผมรู้สึกผิดกับพี่มากๆเลยครับ ตอนนั้นพวกเรารู้สึกประหม่ามากๆเลย ขอโทษอีกครั้งนะครับ '' )


            คราวนี้ซองกยูเป็นคนมาอยู่หน้ากล้องแทน หลังจากที่แนะนำตัวครบกันทุกคนแล้ว ผมแอบคิดว่าเมื่อไหร่พวกมันจะวางไปสักที


'' คร้าบบบบบบ ^^ พี่ไม่โกรธแล้วล่ะ ขอบใจพวกนายมากนะที่ยังคิดถึงพี่อยู่ ''


( '' พวกผมคิดถึงพี่ตลอดเลยล่ะ โดยเฉพาะไอ้นัมอะ อิอิ พี่ครับพวกผมต้องวางแล้วนะ อ๋อ พี่ครับ พี่มาส่งไอ้ย่าที่หอด้วยได้มั้ยครับ พอดีพวกผมกลับมาหอกันหมดแล้ว แต่รถมันดันเอาไปซ่อมอยู่อะครับ ฝากมันด้วยนะครับพี่ ผมวางแล้วนะ พี่อูยองซารางเฮโย♥ '' )



             พวกเพื่อนของผมบอกลาพี่อูยองเสร็จก็กดวางไปเลย ไอ้เพื่อนเลวไม่เห็นบอกลาฉันซักคำ  งอนครับงอน! ทันทีที่คุยเสร็จแล้วผมก็รู้สึกถึงแรงขยับของคนในอ้อมกอด เออว่ะลืมไปว่าผมกอดพี่อูยองอยู่ เมื่อคิดได้ดังนั้นผมเลยปล่อยมือจากอ้อมกอดทันที


'' จะกลับหอเลยมั้ย พี่ไปส่ง อยู่ห้องพยาบาลนานเกินไปแล้วพี่หนาวอะ ''


            พี่อูยองลุกขึ้นออกจากเตียงแล้วหันมาถามผมทั้งๆที่ยังเอาผ้าห่มคลุมตัวไว้อยู่



'' เอางั้นก็ได้ครับ ผมเองก็เริ่มหนาวแล้วเหมือนกัน ''


            ผมลุกขึ้นยืนแล้วเอาไอโฟนใส่กระเป๋ากางเกง ก่อนจะดึงผ้าห่มที่พี่อูยองคลุมเอาไว้ออกก่อนจะพับแล้วเอาวางไว้ที่เดิม ให้ตายสิ!ผมรู้สึกอารมณ์ค้างกับฉากเมื่อกี้เหลือเกิน ผมอยากจะจูบพี่เค้าใจแทบขาด แต่ผมกลัวพี่เค้าจะเกลียดผมซะก่อนนี้สิ


'' ขอบใจนะ ไปกันเถอะ รถพี่จอดอยู่แถวๆนี้อะ ''


            พี่อูยองทำท่าจะเดินหันหลังแต่โดนผมคว้าข้อมือเอาไว้ก่อน พี่เค้าเลยหันหน้ามาเลิกคิ้วสูง


'' พี่ยังไม่ตอบแทนผมที่ผมทำแผลให้พี่เลยนะ ''


             ผมไม่รู้ทำไมผมถึงพูดแบบนั้น ไม่รู้ทำไมจริงๆ


'' กะ ก็เดี๋ยวพี่ไปส่งที่หอไง พี่เลี้ยงข้าวด้วยเลยอะ ''


             พี่อูยองพูดติดขัด ผมไม่ได้ต้องการให้พี่มาเลี้ยงข้าวนะ ผมอยากจูบพี่อะ ผมอยากจูบพี่!


'' ผมอยากให้พี่จูบตอบแทนผมมากว่านะ ''



'' !!!!! ''


            กร๊าซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซ ไอ้ย่าโคตรแมนเลยวะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ พี่อูยองอึ้งเลยอะ


'' ได้มั้ยครับพี่...ผมขอจูบพี่ได้มั้ย ''


             ผมอ้อนวอนพี่เค้า แล้วค่อยๆเดินเข้าไปใกล้พี่เค้าทีละนิด พี่เค้าเดินถอยหลังหนีผมแต่เดินมาเรื่อยๆ จนหลังพี่เค้าชนกับพนังซะแล้ว หึหึหึ เข้าทางผมล่ะ ผมเขินนนนนนนนนนนนนนน >//<


'' ตะ แต่...พะ พี่จูบไม่เป็นอะ ''


            พี่อูยองพูดพร้อมกับหลบตาผม ท่าทางของพี่เค้าน่ารักจัง แต่พี่เค้าบอกว่าจูบไม่เป็นเหรอ? งั้นก็แปลว่าพี่เค้าไม่เคยมีความรักอะดิ! 


'' ผมจะสอนพี่เองนะครับ ''


            ไม่รอให้พี่เค้าตอบ ผมก็ช้อนค้างพี่เค้าขึ้นก่อนจะจรดริมฝีบางลงกับริมฝีปากบางของพี่เค้าทันที พี่เค้าหลับตาลงรับสัมผัสที่ผมมอบให้อย่างอ่อนโยน ผมกัดริมฝีบางปากพี่เค้าเบาๆก่อน พี่เค้าจะเปิดริมฝีปากออกเล็กน้อย ผมใช้ลิ้นสอดเข้าไปควานหาความหวานหอมภายในโพลงปาก ส่งปลายลิ้นไปหยอกล้อกับลิ้นของพี่เค้า พี่เค้าตอบกลับแบบเงอะๆ งะๆ ทำให้ผมรู้ทันทีว่านี้คงเป็นจูบแรกของพี่เค้า เราสองคนจูบกันนาน จนในที่สุดพี่เค้าก็เป็นผ่านถอนริมฝีบางออก



'' พี่หายใจไม่ออกอะ ''



         พี่เค้าบอกผมพร้อมกับใบหน้าที่แดงก่ำ เมื่อผมเห็นท่าทางแบบนั้นผมเลยโน้มลงไปจุ๊บปากพี่เค้าทีนึง ทำให้พี่เค้าต้องฝาดแขนผมเต็มแรงด้วยความเขินหาย



'' พี่อย่าไปจูบกับคนอื่นที่ไม่ใช่ผม ถ้าพี่จูบกับคนอื่นผมจะงอนพี่จริงๆด้วย ''



             ผมบอกพี่เค้า ไม่ใช่ว่าผมไม่เขินนะ ผมก็เขินอะ -////////- แต่ผมแบบ ผมแบบ โอ้ยยยยยยยยยยย เขินครับ



'' อืม กลับกันเถอะเดี๋ยวเพื่อนๆจะรอนาน ''



            พี่เค้าบอกแล้วยิ้มให้กับผม ผมพยักหน้าแล้วยิ้มให้พี่เค้า ไม่แค่นั้นยังไปหอมแก้มพี่เค้าสักฟอดก่อนที่พวกเราทั้งคุ่จะเดินจับมือกันออกมาจากห้องพยาบาล และเดินไปที่รถของพี่เค้า โดยผมอาสาขอขับให้พี่เค้าเอง



            ผมไม่รู้ว่าตอนนี้ ผมกับพี่อูยองจะอยู่ในสถานะอะไร ไม่รู้จะเร็วไปมั้ยสำหรับคนที่เพิ่งเจอกันไม่กี่ชั่วโมงแล้วจูบกัน ผมรู้อยู่อย่างเดียวคือ ผมชอบพี่อูยอง และผมอยากจะดูแลพี่เค้าไปทั้งชีวิตของผม ผมคิดว่าพี่อูยองเนี้ยละคือ คนที่ใช่สำหรับผม ^^



 

----------------------------------------------------------------------------------------------          

ไลน์ของอูยอง เมื่อ 30 นาทีที่แล้ว

 

 นิชคุณขี้เหล่   ' ถถถถถถถถถถถถ ไอ้ยองเด็กครุศาสตร์โคตรน่ารักอะ โง่ยยยยยยยยย '  


โจควอนตุ๊ดแรด ' อูด้ง เมะครุศาสตร์ที่ชื่อ คริส น่าซั่มน่าฟัดมากอะ แกต้องรีบมานะ กรี๊ดดดดดดด '


เจย์เตี้ยจัง ' ไอ้ยอง ฉํนว่าเด็กครุศาสตร์แม้งไม่สเป็คฉันวะ ลาก่อน อิอิ คิดถึงยองจัง '


ซึลองององ ' ฉัน่วาฉันเจอเนื้อคู่แล้ววะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ แกพลาดแล้วไอ้ยอง '  
 

    

 

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

         



            


 

                     

:) Shalunla