[SF/OS] B2ST - JUNSEOB&etc.

ลำดับตอนที่ #3 : : : SHORT FIC : : #2 ตัวจริง VS ตัวสำรอง ... ฉันคือตัวอะไรสำหรับนาย (?)

 SF : ตัวจริง VS ตัวสำรอง ... ฉันคือตัวอะไรสำหรับนาย (?)
Pairing : junhyung x yoseob ft.hara
Rate : PG-15
Note : เพราะเรื่องเมื่อวานทำให้เกิดฟิคนี้ขึ้น ขอบคุณจริงๆ (?) 555~

คำเตือน : ไม่ได้จะพาดพิงแต่ถ้าไม่พูดถึงก็ไม่เหมือนจริง ? เรื่องนี้มีเอ็นซีและแอบแรงนิดๆด้วยมั้ง 
หลังจากที่เมื่อวานอิคุณโยทำไรเตอร์เจ็บปวดเหลือเกิน รวมถึงคุณโจ๊กด้วย 
ไรเตอร์นั่งคิดพล๊อตตั้งแต่เกิดเรื่องเมื่อวานแล้วมันก็มาได้ฉะนี้แล . . . . . . 

@Sydney



"ดูสิคู่นั้นน่ารักนะว่าไหม"ยุนดูจุนถามออกมาหลังจากที่พวกเขาลงเรือแล้วหันไปเห็นคู่รักคู่ใหม่ปลามันกำลังนั่งกุ๊กกิ๊กกันอยู่อย่างไม่สนใจใครอย่างกับว่าบนเรือนี้มีแค่เขาสองคน ส่วนคนที่ถูกถามก็เบือนหน้าหนีทันที .. เห็นแล้วรู้สึกแปลกอย่างบอกไม่ถูก



"เป็นอะไรไปโยซอบอ่า"เมื่อรู้ตัวว่าอีกคนที่สนทนาด้วยดูถ้าจะไม่บอารมณ์



"ป่าว มึนหัวนิดหน่อยครับพี่ดูจุน ผมขอตัวไปข้างนอกก่อนนะ"เม่ออคู่สนทนาเสร็จร่างเล็กก็ปลีกวิเวกออกมาทันที




เขากลัว ... กลัวว่าจะทนไม่ไหว
กลัว . . . น้ำตาของเขาจะไหลลงมา 
จุนฮยอง .. นี่หรอที่คนรักกันทำกันแบบนี้น่ะ ?




"เรื่องแค่นี้ทำไมต้องจะร้องไห้ด้วยโยซอบ ไม่ได้เรื่องเลยนะ"พูดเบาๆกับตัวเองเหมือนจะเตือนสติก่อนจะมองไปยังทะเลอันกว้างใหญ่ อากาศของที่นี่มันช่าง..หนาวจับใจจริงๆ



"คิดอะไรอยู่บอกพี่ได้นะ"เขาคิดว่าตัวเองผิดเต็มประดาที่ทำให้ร่างบางข้างหน้านี้ซึมไป เขาจึงตามออกมาดูอาการ



"ผม..ผมไม่รู้จะอธิบายยังไงดีฮ้ะพี่ดูจุน ตอนนี้ผมรู้สึกแปลบๆยังไงบอกไม่ถูก"ร่างบายเปรยเบาๆก่อนจะถอนหายใจเหือกยาว



"ยังรักจุนฮยองอยุ่ ใช่หรือป่าวล่ะ"เพราะเขาเป็นพี่ใหญ่ที่สุดในวงเมื่อน้องๆมีปัญหากันเขามักจะรู้เป็นคนแรกๆและนี่ก็เช่นกัน เขาว่าเขารู้มาได้สักพักแล้วล่ะกับเรื่องบ้าๆบอๆที่สองคนนี้กำลังเจอปัญหาและไม่ยอมใครเลย แต่จะมีหรอที่ยุนดูจุนคนนี้ .. จะไม่รู้อะไร



"....."ร่างบางได้แต่พะอืดพะอม พูดไม่ออก



"เลิกกันตั้งแต่ตอนไหน ? "ดูจุนถามก่อนจะพยายามจ้องหน้าตาอีกคนเพื่อเอาคำตอบ




จะว่าเลิกก็เหมือนไม่ได้เลิก 
ไม่มีฝ่ายใดตัดความสัมพันธ์ก่อนเพียงแต่..
ห่างกันไป พูดกันนับครั้งได้ก็แค่นั้น นับตั้งแต่..
ผู้หญิงคนนั้นเข้ามา . . . กู ฮารา 




"ผมยังไม่รู้เลยว่าสถานะตอนนี้ของผมเป็นอะไรกันแน่สำหรับจุนฮยอง"ร่างบางตอบตามความจริง มันไม่ชัดเจนเลย .. หึ ! น่าสมเพชตัวเองจัง 



"ทำไมไม่คุยกันให้รู้เรื่อง ผูกมัดกันต่อไปก็มีแต่จะเจ็บ"พูดไปตามที่เห็นและเขาก็คิดว่าร่างบางก็รู้สึกเช่นกัน เขาไม่อยากให้มีเรื่องบาดหมางกันในวงและยิ่งสำคัญตัวที่ฮาๆอย่างโยซอบด้วยเขาไม่อยากให้เจ้าหมอนี่ซึมไปจนแฟนๆเห็น .... มันไม่ดีเอาเสียเลย



"ผมไม่ได้ผูกมัดแต่จุนฮยองเขาไม่ยอมคุยกับผมเลยสักนิด ยิ่งมาที่นี่ตั้งแต่สนามบินเขาก็ไม่คุยกับผมเลย มองหน้าผมเขาก็ยังไม่มองแล้วพี่จะให้ผมทำยังไง ผมพยายามทำตัวปกติที่สุดแล้วแต่เขาก็ทำมันพังลงหมดเลย เขารักยัยนั่นจนมองคนอย่างผมไร้ค่า"เพราะไม่ได้ตั้งใจจะพูดแต่เมื่อมันเก็บไม่อยู่ร่างเล็กก็แทบกลั้นน้ำตาไม่อยู่เช่นกัน เขาเกลียดความรู้สึกแบบนี้ที่สุด



"หมอนั่นโกรธเรื่องป้ายหรือป่าว ที่นายชี้ป้ายหมอนั่นกับเออ...ฮาร่านะ"พูดไปตามทีเห็นอีกเหมือนเคยเพราะเค้ามองคูนี้อยู่ตลอด มองจนจับความได้พอสมควรและเขาคิดว่าเขาเดาไม่ผิดที่เรื่องที่โยซอบชี้ป้ายนั้นทำให้จุนฮยองไม่สบอารมณ์และที่สำคัญ..




จุนฮยองยังรักโยซอบอยู่ และรักไม่เคยเปลี่ยน 




แต่มันก็ได้แต่สันนิษฐานเพราะอันที่จริงเขาก็ไม่รู้แน่ชัดว่าจุนฮยองมันคิดอะไรอยู่



"อย่าร้องไห้ โยซอบนายไม่เหมาะกับน้ำตาหรอกนะ ไปพักผ่อนสะหน่อยดีไหม ข้างในมีห้องเล็กๆอยู่ทางขวามือ มันเงียบและสงบดีนะ"ดูจุนว่าพลางจับบ่าร่างบางให้หันไปทางที่เขาบอกก่อนจะพูดขึ้นก่อนจะดันตัวร่างไป



"แต่ถ้าน้ำตามันทำให้นายหายเจ็บ ก็ร้องออกมาเถอะ ร้องมาให้หมด"



' ดูจุน กับ โยซอบ ... เหอะ คิดจะดูซอบกันอยู่หรือไง ' ยงจุนฮยองคิดในใจอย่างไม่สบอารมณ์เมื่อมองเห็นคนสองคนกำลังคุยกันยิ่งเห็นน้ำตาของร่างบางแล้วเขายิ่งไม่ชอบเอาเสียเลย แต่เขาก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากจะมองด้วยสายตาไม่เป็นมิตรเอาเสียเลย



"เป็นอะไรไปค่ะจุนฮยองอ่า ~ มีอะไรหรือป่าว ?"เพราะเห็นคนรักของตัวเองเหม่อไป คนที่ได้ขึ้นชื่อว่าแฟนจึงเรียกสติกลับมา



"ป่าวน่ะ มีอะไรหรอ"เมื่อได้สติและคิดได้ว่าเขายังมีคนรักของเขาอยู่ตรงนี้เขาจึงหันมาคุยด้วยก่อนจะส่งยิ้มไปให้อีกที



"ป่าวหรอก ฉันก็แค่เห็นจุนฮยองมองไปทั้งนั้นนานนึกว่ามีอะไร"ยักไหล่นิดๆก่อนจะสะบัดผมตัวเองไปข้างหลังอย่างรำคาญหน่อยๆที่ลมของคลื่นทะเลมันแรงสะจนผมเธอพันกันให้วุ่น



"ฮาร่าเดี๋ยวฉันขอตัวแป๊บนะ"เพราะเห็นอีกคนกำลังยุ่งอยู่กับการรวบผมตัวเองจึงถือโอกาสปลีกวิเวกออกมา



"ไปไหนหรอค่ะ นานหรือป่าว ?"



"สักพักน่ะ ไปคุยงานกับพี่ดูจุนก่อนแล้วก็แวะเข้าห้องน้ำด้วย ถ้ารอไม่ไหวเธอก็ไปอยู่กับเพื่อนๆเธอก่อนก็ได้นะ"จุนฮยองยักไหล่ไปทางวงคาร่าที่นั่งคุยกันอยู่ก่อนจะโบกมือให้กับแฟนตัวเองเหมือนสัญญาณว่ากำลังจะไปแล้วนะก่อนจะเผ่นแน้บออกมาจะห้องนั้นโดยเร็ว ..



โยซอบ นายอยู่ไหนนะ ~



เพราะเห็นว่าดูจุนผลักโยซอบมาแถวๆนี้เขาจึงเดินตามมาอย่างกระวนกระวายก่อนที่จะเจอห้
องๆนึงที่อยู่ในสุดและดูท่าว่าจะมีคนอยู่ในนั้นจริงๆ จุนฮยองจึงเดินไปตามทางนั้นก่อนจะมองผ่านกระจกของบานประตูห้องแล้วเขาก็ได้เห็นคนที่เขาต้องการเจอแต่สิ่งที่เขาไม่คาดคิดก็คือ



น้ำตา



น้ำตาของคนที่เขาคิดถึงที่สุด น้ำตาของคนที่เขารักที่สุดไหลลงอาบแก้มอย่างไม่มีที่สิ้นสุด เขาทนไม่ได้อีกต่อไปแล้ว .. เขาคิดในใจก่อนที่จะผลักประตูบานตรงหน้าเขาเบาๆ



"โย ... โยซอบ"เพราะยิ่งใกล้เท่าไหร่เขาก็ยิ่งเห็นน้ำตาคนตรงหน้ามากเท่านั้น



"เข้ามาทำไม"ถามด้วยเสียงแหบพร่าก่อนที่จะรีบเช็ดน้ำตาของตัวเองออกไป .. เขาไม่อยากให้คนตรงหน้าเห็นว่าเขากำลังอ่อนแอแต่มันก็หยุดไม่ได้ หยุดไม่ด้จริงๆยิ่งเห็นหน้าของคนที่เขารักมากที่สุดน้ำตายิ่งไหลมากขึ้น



"ฉันขอโทษ..ฉันไม่ได้ตั้งใจให้เป็นแบบนี้"พูดไปตามความรู้สึกก่อนที่มือหยาบๆของร่างสูงที่สั่นจะเอื้อมไปเช็ดน้ำตาร่างบางอย่างเบาๆ



"ทำแบบนี้ทำไม ฮึ้ก ~ ถ้าไม่รักกันแล้วก็บอกมาสิ ทำแบบนี้ทำไม"พูดไปสะอื้นไปก่อนจะมองคนตรงหน้าอย่างพร่ามัว




ฉันขอโทษ ฉันก็แค่ไม่รู้ว่าตัวเองคิดอะไรอยู่กันแน่
ฉันก็แค่คิดว่าถ้าฉันรักผู้หญิงสักคนมันคงทำให้ลืมนายได้
ฉันไม่อยากให้เป็นแบบนี้เพราะคิดว่าเรื่องของเรามันเป็นไปไม่ได้
มันไม่มีใครยอมรับได้หรอกที่ศิลปินชายอย่างพวกเราจะชอบจะรักกันจริงๆ
แต่ฉันก็คิดผิด .. เพราะไม่ว่าเวลาจะผ่านมาสักกี่เดือนฉันก็ยังไม่ลืมนาย 

และอีกอย่างคือฉันคิดว่านายไม่รักฉันแล้วตั้งแต่ฉันมีฮาร่า..
เพราะเรื่องหน้าสนามบินนั่น ที่นายชี้ป้ายไปนั้นไป .. เขาโกรธจนบอกไม่ถูก




แต่เขาก็ไม่ได้พูดมันออกไป ได้แต่คิดอยู่ในใจด้วยความกลัว ยงจุนฮยองในสายตาคนอื่นอาจจะดูแข็งแกร่งและแข็งแรงแต่ ยงจุนฮยองในสายตาเขาเองมีแต่ความกลัวและความพ่ายแพ้ต่อใจตัวเอง หากเขาพูดมันออกไปร่างบางข้างหน้านี่อาจจะเลิกรักเขาไปเลยก็ได้ เพราะเขามันอ่อนแอเกินไป .. เขาไม่ยอมรับใจตัวเองทั้งๆที่อีกคนเปิดเผยอย่างไม่กลัวใคร



"ฉันขอโทษ ฉันไม่รู้จะบอกนายว่ายังไงดี โยซอบอ่า~ไม่ว่ายังไงฉันก็รักนายเสมอนะ"ร่างสูงบอกก่อนที่จะปัดผมหน้าม้าร่างบางออกแต่ก็ถูกปัดมืออ่างไร้เยื่อใย



"ฉันดีไม่พอฮาร่าใช่ไหม ? เพราะฉันเป็นผู้ชาย ฉันมันไม่ใช่ผู้หญิงแบบที่นายต้องการใช่ไหม ?"ตะหวาดใส่ร่างสูงอย่างไม่ทนอีกแล้วเขาอดทนมามากพอแล้ว ร่างสูงไม่ได้ตอบอะไรก่อนที่จะพยักหน้ารับความผิดอย่างโดยดี เพราะหากปิดบังไปก็มีแต่จะเจ็บกันเหมือนเดิม



"แล้วนายจะมารักฉันตั้งแต่แรกทำไม ทั้งๆที่นายเองก็รับมันไม่ได้"



"..."



"นายไม่คิดบ้างหรอว่าฉันรู้สึกยังไง ฉันรักนาย ฉันกล้าที่จะเปิดเผย แต่นายเองจุนฮยอง.."ร่างบางแทบจะไม่อยากพูดถึงผู้หญิงคนนั้นแต่มันก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ย เอ่ยออกมาอย่างสมเพชตัวเองหรือผู้ญิงคนนั้นก็ไม่รู้



"นายไม่รับความจริง นายได้แต่วิ่งจ้อนหนีปัญหา"



"ใช่ ... ฉันมันโง่"แต่ละประโยคที่เป่งออกมาก็เหมือนเข็มที่ทิ่มแทงหัวใจ



"ถามจริงเหอะจุนฮยอง .. ในสายตานาแล้วฉันเป็นอะไรกันแน่สำหรับนาย"ร่างบางสูดหายใจยาวๆทันทีเมื่อถามคำถามนั้นจบ



"ตัวจริงของนายหรือแค่ตัวสำรอง ที่ไม่อาจเทียบได้เหมือนคนรักของนายกันแน่ ... กู ฮารา เป็นตัวจริงสำหรับนายใช่ไหม ?"เพราะเขามันอ่อนแอเกินไปหรือยังไง ทั้งๆที่น้ำตาจะเหือดหายไปแต่มันก็ไหลออกมาอย่างหยุดไม่อยู่ ร่างสงได้แต่สะอึกกับคำถามของร่างบางเขาไม่รู้จะตอบอย่างไรดี



ร่างสูงเลือกที่จะไม่ตอบคำถามของร่างบางก่อนที่จะขยับตัวเองให้ชิดกับอีกคนดันร่างบางลงกับพื้นไม้ของเรือพลางมองไปยังสายตาของอีกคนเหมือนกับต้องการบอกความรู้สึกผ่านสายตาคู่นี้ เลื่อนริมฝีปากตัวเองไปยังใบหูของอีกฝ่าย



"ไม่ว่ายังไงนายก็เป็นตัวจริงสำหรับฉันเสมอ ... โยซอบ"



แตะปลายลิ้นของตัวเองไปเบาๆที่ใบหูของร่างบางก่อนจะเลื่อนริมฝีปากตัวเองไปยังริมฝีปากอีกคนอย่างแผ่วเบา สัมผัสนั้นเนิ่นนานที่ไม่อาจละมันได้ก่อนจะกลายเป็นสัมผัสอันรุ่มร้อนที่ตัวเองคิดถึง ลิ้นสากๆดุนดันเข้าไปในริมฝีปากบางอย่างโหยหา กลีบปากางเผยอเล็กน้อยก่อนจะรับสัมผัสนั่นอย่างเต็มใจ ลิ้นสากๆลากผ่านฟันทีละซี่ของร่างบาง มือทั้งสองข้างเริ่มที่จะไม่อยู่สุก ข้างซ้ายเริ่มเอื้อมไปจับคออีกคนให้เข้ามาใกล้ชิดตัวเองมากขึ้น อีกข้างก็เอื้อมไปปลดเม็ดกระดุมของอีกฝ่ายอย่างรวดเร็วและช่ำชอง



"อ่า ~ "เพราะจูบกันมาเนิ่นนานทำให้เริ่มไม่มีอากาศหายใจก่อนที่จะกลับไปจูบกันไม่อย่างไม่หยุดยั้ง




คิดถึง คิดถึงเหลือเกินน
ขอแค่มันเป็นเวลาสั้นๆเขาก็ยอม 
โยซอบยอมทุกอย่างถ้าหากอีกคนคือยงจุนฮยอง ..




"ฉะ..ฉันคิดถึงนายเหลือเกิน..~"ร่างสูงเอ่ยอย่างมีความสุขก่อนจะดึงเสื้อผ้าร่างบางออกอย่างรวดเร็วเผยให้เห็นสิ่งที่ชูชันขึ้นบนหน้าอกที่ขาวเนียน มือสากเริ่มละเลงมือตัวเองลงไปยังหน้าท้องร่างบางอย่างแผ่วเบาก่อนจะลูบไล้ไปมา



"อื้อ~"



ทันทีที่ลิ้นร้อนๆเริ่มแตะลงบนหน้าอกที่ชูชัน ร่างบางก็เด้งขึ้นมาอัตโนมิต ปากร่างสูงเริ่มทำงาน เลียคอร่างเล็กไปมาก่อนจะดูดขมับเพื่อทำรอย ร่างตรงหน้านี้ต้อเป็นของเขาแต่เพียงผู้ใด 



"ฮึ้ก" 



ร่างเล็กสะดุ้งทันทีที่จู่ๆสิ่งที่ชูชันเบื้องล่างของเขากำลังถูกควบคุมโดยอีกฝ่าย ทั้งๆที่ยังไม่ได้ถอดกางเกง เขารับรู้ได้ถึงความชื้นและแฉะของส่วนนั้น ร่างสูงไม่รอช้าก่อนที่จะถอดสิ่งที่พันธนาการนั่นไปอย่างรวดเร็วและในทันทีมันก็เผยให้เห็นถึงสิ่งที่เขาปรารถนา



"พรุ่ง นะ นี้มีงานนะ.."ร่างเล็กเปล่งเสียงอย่างตะกุกตะกักแต่ร่างสูงก็ไม่ได้ใส่ใจกับมันก่อนที่จะทำการแยกขาของร่างบางออก 



"ฉันจะทำให้มันเบาที่สุดละกันนะ"ผลิกร่างบางให้หันหลังมาให้เขา



ไม่ทันขาดคำร่างเล็กก็รู้สึกได้ถึงสิ่งที่กำลังบุกรุกจากด้านหลัง "อ่า ~~" เสียงครางเบาๆดังขึ้น ร่างสูงดันนิ้วตัวเองเข้าไปก่อนจะดึงออกมาอย่างเบา หน้าร่างบางขวมดคิ้วนิดๆด้วยความเจ็บแปลบ อาจจะเพราะไม่ได้เจอมานาน ... (?) 



"อ่า"



เมื่อร่างสูงดันนิ้วเข้าไปอีกครั้งมันไม่ได้เหมือนครั้งแรกแต่มันกลับเพิ่มมาอีกสองนิ้ว อ่า~ร่างบางสั่นเทาอย่างเจ็บปวดและต้องการก่อนจะดึงออกมา



"เจ็บหรอ?"ร่างสูงถามก่อนจะเลื่อนใบหน้าตัวเองไปยังริมฝากปากบางพลางแตะไปเบาๆ



* ครืดดดด ครืดดดด ~ *



"โว๊ะ !! ใครโทรมาตอนนี้วะเนี่ย"นิ้วของร่างสูงกำลังจะดันเข้าไปใหม่แต่ก็ถูกเสียงโทรศัพท์ขัดขวางก่อนจะคว้ามันขึ้นมา



กู ฮารา



"รับสิ เดี๋ยวแฟนนายก็สงสัยหรอก"ร่างบางพูดอย่างอารมณ์ค้างๆก่อนจะผลักร่างสูงออกอย่างหมดอารมณ์



"ครับๆเดี๋ยวผมไปหา เดี๋ยวนี้แหล่ะครับ !!"แทบจะตะหวาดไปกับปลายสายแต่ก็ทำได้เพียงขึ้นเสียงเล็กๆเท่านั้น ร่างสูงมองมือถืออย่างเซงๆก่อนจะมองไปที่ร่างบางที่กำลังนั่งใส่เสื้อผ้าตัวเอง



"ค้างใช่ไหม?"เพราะรู้ดีถึงได้ถามไป เป็นใครจะไม่ค้างล่ะ



"แต่แฟนนายก็สำคัญกว่าไม่ใช่หรือไง ยังไงฉันก็ตัวสำรองอยู่วันยังค่ำ"ร่างเล็กบอกด้วยเสียงแผ่วเบา



"ถึงขนาดนี้แล้วนายยังคิดว่านายเป็นตัวสำรองหรือไง"ลุกแล้วเดินเข้าไปหาร่างบางก่อนจะจับร่างนั้นให้หันมามองตัวเอง 



"เพราะฉันเคยเดินผิดทาง ฉันสัญญาว่าฉันจะไม่ทำผิดอีก"ร่างสูงบอกก่อนจะจับร่างเล็กเข้ามาในอ้อมกอด



"สัญญา ?"ร่างบางพูดเบาๆเหมือนจะถามอีกฝ่าย



"สัญญาว่าฉันกลับมาอีกครั้ง ฉันจะทำให้ฮาร่าหายไปจากชีวิตแน่นอน"ร่างบางยิ้มให้กับคำตอบของร่างสูงก่อนจะผลักร่างสูงออกเบาๆ



"ไปทำตามคำสัญญาของนาย แล้วฉันจะรอ.."
THE END .. 





Talk w/Writer " :


- ถือว่าเป็นฟิคแก้แค้นละกันเนาะะ 5555~
- มันดูไม่มีสาระเอาสะเลย มีแต่ความรู้สึกของคนนู้นทีคนนี้ที ( บ้าบอมากกกกกกกก 
- ส่วนเอ็นซีก็ . . . *ไรเตอร์ขอเผ่นก่อนจะโดนด่า ?* อิอิ
- ขอให้รีดผู้น่ารักทุกคนเอ็นจอยรีดดิ้งน่ะค่ะ