คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : แขกผู้ไม่ได้รับเชิญ
“อร่อยจังเลย”
เด็กสาวพูดขึ้นมาขณะที่กำลังตักน้ำซุบขึ้นมาซดอย่างสุภาพ
“ใช่ อร่อยมาก”
ฮาเดสพูดขึ้นมาทั้งที่ที่ยังมีอาหารอยู่เต็มปาก แถมในมือของเขายังถือของกินไว้อีกมากมาย
ทั้งๆที่ร่วมโต๊ะอาหารเดียวกัน แต่มารยาทในการกินอาหารของฮาเดสและเด็กสาวช่างต่างกันราวฟ้ากับดิน
อาหารกองโตบนโต๊ะทยอยหายได้อย่างรวดเร็วโดยฝีมือการกินที่สุดแสนจะตะกละของฮาเดส ผิดกับเด็กสาวที่มีแค่ซุบเพียงถ้วยเดียว
แล้วในที่สุดอาหารบนโต๊ะก็หมดเกลี้ยงไม่มีเหลือทั้งของฮาเดสและเด็กสาว
“อิ่มจังเลย”
“ใช่ อิ่มมากเลย”
“ถ้าพี่ชายไม่อิ่มก็ไม่รู้จะพูดยังไงแล้ว”ฮาเดสหัวเราะออกมาเบาๆเพื่อกลบเกลื่อนความเขินของตน
“จะว่าไปเรายังไม่รู้จักชื่อกันเลยนิ ฉันชื่อฮาเดสแล้วเธอล่ะ”
“สโนว์”
“นึกว่าหายไปอยู่ไหน ที่แท้ก็มานั่งหลอกเด็กอยู่นี่เอง”
เสียงของเนวดังขึ้นมา พร้อมใบหน้าที่เห็นก็รู้เลยว่าอารมณ์ไม่ดีเป็นแน่มาอยู่ยืนข้างเก้าอี้ของเขา
“ฉันไม่คิดเลย ว่านายจะมีรสนิยมแบบนี้”
คราวนี้เป็นเสียงของคิด เขาเดินกลุ้มขมับเข้ามายืนข้างฮาเดสอีกคน
“อะไรของพวกนายเนี่ย ฉันก็แค่พาสโนว์มากินข้าวด้วยกันแค่นั้นเอง”ฮาเดสหันหน้าไปหน้าเด็กสามที่เป็นตัวต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด “เธอก็พูดอะไรบ้างสิ”
เด็กสาวน้อยสโนว์ลุกขึ้นมาจากเก้าอี้ เดินตรงมามายื่นจ้องหน้าของฮาเดส แล้วก็โน้มตัวลงมาประกบปากเข้าด้วยกันกับเด็กหนุ่ม
“ใช้นี่แทนคำพูดแล้วกันนะ ไปละ”
พูดจบเด็กสาวก็วิ่งหนีไปด้วยความเขินอาย ทิ้งให้ฮาเดสที่นั่งแน่นิ่งทำอะไรไม่ถูกเอาไว้
แต่คนที่จะช็อกที่สุดกลับไม่ใช่เด็กหนุ่มที่ถูกขโมยจูบไปเสียเลย กลับเป็นเด็กสาวที่ยืนอยู่ข้างๆเขาเสียมากกว่า
“โดนขโมยจูบแล้วไปเสียแล้วสิ”ฮาเดสยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย
“ดุท่าจะมีความสุขมากเลยใช่มะที่มีเด็กแก่แดดเข้ามาจูบนะ ทำไมไม่ไปขอเด็กนั้นแต่งงานซะเลยละ”
“มีความสุขบ้านเธอสิ นี้มันจูบเลยนะ”
“ไม่ใช่หรอกครับ นั้นไม่ใช้รูปแรกของท่านหรอก”
ฮาเดสรีบหันหน้าไปหน้าคิดอย่างรวดเร็ว แล้วใช้สายตาเว้าวอนเหมือนลูกหมาแรกเกิดให้คิดอธิบายสิ่งที่พูดออกมา
“เงียบไปเลยคิด”
คิดหัวเราะในเล็กคอเล็กน้อยเมื่อเห็นหน้าที่ตื่นตระหนกของเนว และใบหน้าที่ส่อความอยากรู้อยากเห็นของฮาเดส
“คุณเนวจะอายไปทำไมครับ ก็ที่คุณเนวยอมมอบจุมพิตให้มันก็เพื่อรักษาอาการของเขา ไม่งั้นคงได้ตายไปแล้วนะครับ”
ฮาเดสค่อนๆหันหน้าไปมองไปหาเนวอย่างช้าๆ หน้าตาของเธอตอนนี้แดงยิ่งกว่าลูกมะเขือเทศเสียอีก
“มองอะไร ตาบ้า”
“พวกเจ้านี่ สบายกันจริงนะ”
เสียงของชายคนหนึ่งดังขึ้นมาทำให้ความเขินอายของพวกเขาทั้งสามต้องหยุดลง แล้วหันไปมองชายผู้นั้นเป็นตาเดียว
ชายวัยรุ่นพ่อผู้เป็นเจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลอ่อนกับดวงตาสีเขียวอมม่วงและเนื้อหนังที่เหี่ยวย่นเล็กน้อย ยืนกอดอกจ้องมองพวกเขาอยู่
สีหน้าของคิดจากที่กำลังยิ้มอย่างมีความสุขก็เปลี่ยนไปกลายเป็นความตื่นกลัว เขากัดฟันแล้วกำมือไว้แน่น เพื่อสะกดอารมณ์เอาไว้
“แกมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง พลตรีเอ็ดเวิร์ด”
“ใช้คำเรียกผมว่าแกนี่ มันไม่ดูไร้สัมมาคารวะไปหน่อยรึไง”
“ข้าไม่จำเป็นต้องมีให้แก”
ชายคนนั้นแสยะยิ้มออกมา
“ดูถ้าถ้าเจ้าจะลืมบุญคุณที่ข้าเคยช่วยให้เจ้ากับรุย”มันเดินเข้าไปยื่นอยู่ตรงหน้าของคิด แล้วใช้มือของมันลูบไปบนหัวของคิดเบาๆช้าๆ จากนั้นก็กระชากผมของเขาอย่างแรก “พาองค์ชายน้อยหนีไปได้แล้วสินะ”
“ปล่อยมือของแกจากคิดนะ”
ฮาเดสกระโจนเข้าไปต่อยหน้าของมันอย่างแรก แต่ก็ไม่สามารถที่จะทำให้ร่างกายของมันขยับได้เลยแม้แต่นาโนเดียว
“ดูจากผมแล้วเจ้าคือองค์ชายน้อยสินะ”มันปล่อยมือออกจากคิด “แต่ถ้าจะเรียกว่าต่อยมันต้องอย่างนี้”
ตุบ!
ร่างของฮาเดสกกระเด็นลอยไปชนกับกำแพง เลือดที่มีอยู่เต็มปากก็ค่อยๆไหลทะลักออกมา
ผู้คนในห้องอาหารเริ่มพากันแตกตื่น สายตาของพวกเขาจับจ้องมาที่พลตรีเอ็ดเวิร์ดกันหมด
มันมองไปรอบๆแล้วส่ายหน้าอย่างไม่พอใจ แล้วชูมือที่แบนออกมาไว้เหนือหัว จากนั้นก็ค่อยๆกำมือเบาๆ
ทันใดนั้นเองผู้ในห้องอาหารทั้งหมดก็ระเบิดออกมาพร้อมๆกัน เลือดสีเขียวสดหลั่งไหลไปทั่วทุกมุมห้อง มันมองดูผลง่ายของมันแล้วหัวเราะออกมาอย่างสนุกสนาน
“นี่เป็นโทษที่พวกแกกล้าใช้สายตาแบบนั้นมองข้า”
“แกมันเลวที่สุด”
ฮาเดสตะโกนออกมาพร้อมๆกับพยายามเกาะกำแพงลุกขึ้นมา
“ใช้แล้วแกมันเลวที่สุด”
เนวตะโกนขึ้นมาทันให้มันหันมามอง
“การที่เจ้าไม่ระเบิดไปพร้อมกับพวกมันก็แสดงว่าไม่ใช้พลเมืองทั่วไป”มันฉีกยิ้มแล้วพุ่งตัวไปหน้าเนวอย่างรวดเร็ว “เจ้าเป็นใครกัน”
“ก็ไม่ใช่พวกเดียวกับแกแล้วกัน”
“งั้นก็......ตายซะ”
“ระวัง!”
ฮาเดสรีบวิ่งผลักเนวออกไปจากมันทันที ทันใดนั้นอากาศที่อยู่ตรงหน้ามันก็เกิดการระเบิดขึ้นอย่างรุนแรง แต่กลับไม่แผ่รัศมีทำลายล้างออกไป
“ขอบคุณ”
เธอพูดออกมาเบาๆแต่ก็สามารถทำให้เด็กหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าเธอได้ยินอย่างชัดเจน
“เกือบไปแล้วแหะแม่หนู ถ้าองค์ชายน้อยเข้าไปช่วยเธอช้ากว่านี้ซักนึกและก็ร่างคงแหลกไปแล้วสินะ แล้วดูถ้าว่าองค์ชายน้อยก็คงไม่เหลือแรงแม้แต่จะยืนแล้วด้วย”
เป็นจริงอย่างที่มันพูดทุกประการฮาเดสในตอนนี้แม้แต่แรงที่จะยืนก็ไม่มีเสียแล้ว นั้นจึงทำให้เขารู้สึกเจ็บใจเป็นอย่างมาก
“แกต้องการจะฆ่าพวกเรางั้นเหรอ พลตรี”
“ตอนแรกก็ใช่ แต่ตอนนี้ไม่”มันเดินตรงไปกระชากหัวฮาเดส จนตัวของเขาลอยขึ้นมา “ฆ่าเจ้านี้ตอนที่กำลังกระโจกไปก็น่าเบื่อ สู้รอให้มันเก่งขึ้นจนสนุกเสียก่อนแล้วค่อยฆ่าดีกว่า”
“จะไม่ทำตามคำสั่ง ของราชาที่แกรับคำสั่งมารึไง”
มันค่อยๆวางฮาเดสลงแล้วปล่อยมือที่จับผมของเขาออก
“ถ้าเรื่องของเจ้านั้นวางใจได้ การมีตัวตนอยู่ขององค์ชายน้อยมีเพียงแค่ข้าเท่านั้นที่รู้”
คิดฉีกยิ้มออกมา
“แกมันเป็นตัวอันตรายจริงๆ”
“ข้าก็แค่ต้องการต่อสู้กับคนเก่งๆให้สนุกก็เท่านั้นแหละ ”มันเหล่ตามามองฮาเดส “จงเก่งขึ้นแล้วทำให้ข้าสนุกด้วยละ”
พูดจบร่างของมันก็หายไป
ความคิดเห็น