คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : :: Caffeine - chp.07 ::
Caffeine chapter 7
13-03-09
มินฮยอนมองภาพที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าอย่างไม่ค่อยเชื่อสายตาตัวเองเท่าไหร่นัก เมื่อสักครู่เขาเข้าไปอาบน้ำต่อจากจงฮยอนที่เข้าไปอาบทันทีที่มาถึงสตูดิโอ มือใหญ่หยุดใช้ผ้าผืนเล็กเช็ดผมสีน้ำตาลอ่อนของตัวเองอย่างไม่รู้ตัว ดวงตาเรียวมอองคนที่อยู่บนโซฟาราวกับถูกสะกด
ร่างเล็กๆของคิมจงฮยอนเอนตัวกึ่งนั่งกึ่งนอนในแนวขวางอยู่กับโซฟาตัวยาวโดยที่แขนข้างหนึ่งก็เท้าอยู่กับที่พักแขน ตาก็จับจ้องอยู่กับภาพยนตร์แอคชั่นในโทรทัศน์จอยักษ์บางเฉียบจนไม่สนใจว่าคนรักเพิ่งเดินเข้ามาในห้อง มือก็หยิบช็อคโกแล็ตก้อนเล็กๆจากในกล่องที่ตัวเองกอดอยู่เข้าปากอยู่เป็นระยะ บนเรือนผมสีดำที่เปียกชื้นมีผ้าขนหนูสีขาววางอยู่เฉยๆ ร่างบางอยู่ในชุดนอนปาจามาสีฟ้าอ่อนที่มินฮยอนไม่เคยเห็น ภาพโดยรวมตอนนี้ช่างน่ารักน่าชังเสียเหลือเกิน
แต่เดี๋ยวนะ..
จงฮยอนกินช็อคโกแล็ต... ไอ้กินของจุกจิกเดี๋ยวนี้น่ะไม่เท่าไหร่เพราะตั้งแต่อยู่ด้วยกันมาเขาก็พยายามให้คนตัวเล็กกินจุกจิกเพื่อเพิ่มน้ำหนักอยู่แล้ว แต่ช็อคโกแล็ตนี่มันเป็นของหวานไม่ให้เหรอ แถมยังเป็นกล่องเดียวกับที่เพิ่งซื้อมาเมื่อตอนเย็นด้วย ตอนเดินกลับมาด้วยกันเขาก็ไม่ทันสังเกตว่าจงฮยอนถืออะไรบางอย่างอยู่ในมืออีกข้างหนึ่งเพราะมันมืด ที่ไหนได้ก็เป็นเจ้าช็อคโกแล็ตนี่นี่เอง คนรักของเขาคงให้เร็นไปแค่กล่องเดียวล่ะมั้ง
“จงฮยอนทานช็อคโกแล็ตเหรอครับ” มินฮยอนถามพร้อมกับนั่งลงบนโซฟาที่เหลือ คนตัวเล็กถดขากลับไปนิดหนึ่งเพื่อให้เขามีที่นั่งได้ก่อนจะละสายตาออกมาจากจอโทรทัศน์
“ทำไม แปลกรึไง” จงฮยอนตอบพร้อมกับยกกล่องช็อคโกแล็ตขึ้นมาให้เขาดู ด้านหน้าของกล่องที่เป็นชื่อยี่ห้อและคำว่า ‘Dark’ ทำให้ชายหนุ่มเข้าใจทันทีว่าที่จงฮยอนทานอยู่คือช็อคโกแล็ตชนิดขม
“เอ่อ ไม่แล้วครับ ขอผมกินด้วยสิ” บาริสต้าหนุ่มขยับตัวเข้าไปใกล้อีกนิด ซึ่งร่างบางก็เองก็ไม่ได้พูดอะไรนอกจากส่งช็อคโกแล็ตมาให้คนรักหนึ่งชิ้น มินฮยอนรับมาด้วยความดีใจและส่งมันเข้าปากไป ก่อนจะเบ้หน้าเมื่อรสชาติของมันช่างทำร้ายต่อมรับรสของตนเหลือเกิน แม้จะรู้ว่ามันต้องขม แต่ช็อคโกแล็ตของจงฮยอนก็ขมเสียจนอยากจะคายทิ้งแต่ก็ไม่กล้า ได้แต่จำใจกลืนมันลงคอ ตัวเลข90%ที่อยู่หน้าคำว่า’Dark’นั้นทำให้ทุกอย่างกระจ่าง
นั่นสินะ.. จงฮยอนทานอะไรหวานๆแบบคนอื่นเขาเป็นเสียที่ไหน!
“เอาอีกมั้ย?”
“ไม่แล้วครับ ว่าแต่ทำไมปล่อยให้ผมเปียกแบบนี้ มาเดี๋ยวผมเช็ดให้” มินฮยอนเปลี่ยนเรื่องทันทีเมื่อคนรักทำท่าจะส่งเจ้าช็อคโกแล็ตแสนอร่อยนั่นมาให้เขากินอีกชิ้น จงฮยอนชะงักเล็กน้อยเมื่อสิ้นคำก่อนจะขยับตัวขึ้นมาเปลี่ยนท่านั่งให้ศีรษะหันมาทางเขาโดยที่ไม่พูดอะไร การกระทำนี้ทำให้บาริสต้าหนุ่มแย้มยิ้มกว้างอย่างปลื้มใจที่คนตัวเล็กของเขายอมอ่อนลงมากขนาดนี้
“ทำไมถึงนึกอยากทานช็อคโกแล็ตขึ้นมาล่ะครับ” ร่างสูงถามพร้อมกับใช้ผ้าขนหนูผืนเล็กค่อยๆเช็ดเรือนผมสีดำสนิทนั้นอย่างเบามือ ผมของจงฮยอนที่ไม่เคยผ่านเคมีมาก่อนนั้นนุ่มสลวยจนมินฮยอนกล้าพูดว่าผมของคนๆนี้สวยกว่าผู้หญิงบางคนเสียอีก
“ไม่ได้กินนานแล้ว จำได้ว่ายี่ห้อนี้มันไม่หวานดี ทำไมนายดูสงสัยนักเนี่ย มันแปลกตรงไหน” คนตัวเล็กเงยหน้าขึ้นมาถามพร้อมกับขมวดคิ้วนิดๆ ทำเอาคนที่เช็ดผมให้อยู่รีบส่ายหน้าปฏิเสธยิ้มๆ
“ก็ดีแล้วครับที่ทาน ช็อคโกแล็ตน่ะทำให้อารมณ์ดี ช่วยคลายเครียด ถ้ากินในปริมาณที่พอเหมาะก็ช่วยให้ไม่ป่วย ช่วยให้หายแฮ้งค์เวลาไปดื่มมา แล้วยังช่วยให้มีอารมณ์อย่างว่าด้วย..”
สรรพคุณที่เจ้าบาริสต้าตัวดีพูดออกมาก็น่าฟังอยู่หรอก แต่มาติดที่อย่างสุดท้ายนี่แหละที่ทำให้คิมจงฮยอนถลึงตามองคนที่กำลังเช็ดผมให้ตัวเองพร้อมกับใบหน้าที่ขึ้นสีเรื่อ มือเล็กวางกล่องช็อคโกแล็ตลงกับพื้นแทบจะทันที หรือจะพูดให้ชัดๆเรียกว่าโยนเลยจะดีกว่า
‘ตุ้บ!’
“เป็นอะไรไปครับ?” มินฮยอนเลิกคิ้วถาม ไม่ได้มีเจตนากวนเลยแม้แต่น้อย เมื่อได้เห็นใบหน้าหวานติดคมนั้นแล้วก็อดยิ้มกว้างออกมาไม่ได้ เขาแค่พูดไปตามปกติเท่านั้นไม่ได้ส่อไปเรื่องลามกแม้แต่นิด จงฮยอนปิดปากเงียบพร้อมกับเสหน้าไปทางอื่นเมื่อรู้ว่าตัวเองพลาดซะแล้ว
“คิดอะไรอยู่ครับเนี่ย~” ชายหนุ่มลากเสียงยียวนชวนให้ช่างปั้นตุ๊กตาอยากจะตบบ้องหูแรงๆให้เจ้าคนกวนประสาทนอนตายอยู่ตรงนี้แหละ
“คิดอะไร!? นายสิคิด!” จงฮยอนแหวพร้อมกับกระเถิบตัวหนี คนหน้านิ่งอยู่เสมอเริ่มออกอาการน็อตหลุด ตอนนี้ภาพยนตร์แอคชั่นที่เขาอยากดูนักหนาแต่ไม่มีโอกาสเข้าไปดูในโรงภาพยนตร์ถูกละความสนใจไปซะแล้ว ฝ่ายบาริสต้าตัวกวนก็ยิ้มอย่างถูกใจเมื่อวันนี้เขาได้เปรียบคนตัวเล็กหลายอย่างเสียเหลือเกิน
“หืม ผมเหรอ?” มินฮยอนตีหน้าซื่อเอียงคอนิดๆ จงฮยอนที่เป็นแบบนี้น่ารักดี ถ้าแกล้งต่ออีกนิดหน่อยก็คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง ว่าแล้วก็กระเถิบตัวเข้าไปใกล้มากกว่าเดิม
“นายนั่นแหละไอ้คนลามก!” คนมาดหลุดขู่ฟ่อพร้อมกับกระเถิบตัวไปจนชิดที่เท้าแขนโซฟาข้างหนึ่ง แทนที่จะลุกหนีเหมือนทุกครั้งแต่ขาเล็กกลับก้าวไม่ออกเสียอย่างนั้น
“อืม.. แต่คนไม่ลามกอย่างจงฮยอนนี่หน้าแดงไปถึงหูเลยนะครับ” คนถูกกล่าวหาว่าลามกเขยิบเข้ามาใกล้อย่างย่ามใจ มือหนาจับข้อมือเล็กไว้เพื่อจะได้แกล้งถนัดๆ อา.. จงฮยอนที่ดิ้นรนแบบนี้ยิ่งน่ารักเข้าไปใหญ่ มือเล็กที่พยายามสะบัดมือออกจากการเกาะกุมของเขา ดวงตาเรียวสีนิลที่เคยเรียบเฉยอยู่เสมอกลับหลับปี๋เหมือนอยากหนีความเขินอายของตัวเอง
ฮวังมินฮยอนกำลังจะทนไม่ไหว..
“หุบปากเดี๋ยวนี้นะ ฉันแค่รู้สึกเหมือนจะไม่สบายต่างหาก แล้วนี่จะเข้ามาใกล้ทำไมเนี่ย!!”
“ก็จงฮยอนบอกว่าไม่สบายผมเลยจะวัดไข้ให้ไงครับ หน้าแดงแบบนี้ต้องตัวร้อนแน่ๆ~”
“ไม่ต้องขนาดนั้นก็..”
เสียงของคนตัวเล็กเงียบลงทันทีเหมือนถูกสาปเมื่อลืมตาขึ้นมาอีกทีแล้วเห็นใบหน้าของคนรักอยู่ห่างกันแค่คืบ ดวงตาเรียวของอีกคนที่จ้องใบหน้าตนอยู่นั้นมีความรู้สึกหลากหลายจนแยกไม่ออก จมูกของมินฮยอนโด่งได้รูป ริมฝีปากที่มันจะยกยิ้มกวนโมโห เครื่องหน้าที่รับกับผมสีน้ำตาลอ่อนที่เจ้าตัวย้อมไว้ มินฮยอนหล่อจนเขาปฏิเสธไม่ได้ แล้วไหนจะอิริยาบถที่ร่างสูงแทบจะคร่อมเขาอยู่นี่อีก ทั้งหมดนั่นทำให้หัวใจของคนตัวเล็กกว่าเต้นรัวจนแทบหลุดออกมาข้างนอก
ฝ่ายมินฮยอนเองก็นิ่งไปทันทีเมื่อได้ใกล้กับคนรักมากขนาดนี้ ดวงตาของจงฮยอนฉายแววตระหนกอย่างชัดเจนจนน่าขัน จมูกโด่งรั้นและริมฝีปากบางสีแดงระเรื่อที่เผยอนิดๆทำให้เขาอยากจะเถียงหัวเด็ดตีนขาดเรื่องที่ใครต่อใครเที่ยวบอกว่าคนรักของเขาหล่อ คิมจงฮยอนคนนี้น่ะน่ารักขึ้นทุกวัน ไม่เพียงแต่หน้าตาหากรวมไปถึงนิสัยที่ชอบทำให้เขาหึงนั่นอีก ตอนนี้มินฮยอนหลงคนตัวเล็กคนนี้จนโงหัวไม่ขึ้นแล้ว มือหนาถูกยกขึ้นมาใช้หลังมือไล้ไปตามแก้มเนียนที่เขาได้สัมผัสเป็นครั้งแรกช้าๆอย่างถนุถนอม ใช่ว่าใจเขาจะไม่เต้นระส่ำเหมือนกับอีกคนเสียเมื่อไหร่..
ฮวังมินฮยอนคนนี้ทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว!
ใบหน้าหล่อเหลาเลื่อนเข้าไปใกล้ใบหน้าของอีกคนที่อยู่ใต้ร่างจนรู้สึกถึงลมหายใจของกันและกัน ไม่มีเสียงใดๆดังขึ้นนอกจากเสียงจากโทรทัศน์จอยักษ์ที่ถูกเมินไปแล้ว ดีเหลือเกินที่ตอนนี้เพลงประกอบฉากเป็นเพียงเพลงธรรมดาไม่มีเสียงเอฟเฟ็คหนวกหู มินฮยอนขยับเข้าใกล้อีกนิด ก่อนจะแตะริมฝีปากของตัวเองลงกับริมฝีปากบางของจงฮยอน
ความนุ่มละมุนในสัมผัสแรกไม่ต่างอะไรจากตอนที่เขาฉวยโอกาสจูบคนตัวเล็กไปเมื่อครั้งอยู่ที่พูซาน แต่ตอนนั้นก็เพียงแค่แตะปากกันเร็วๆเท่านั้น ไม่เหมือนตอนนี้ที่ลิ้นอุ่นของบาริสต้าหนุ่มแทรกเข้ามาในโพรงปากเล็กช้าๆพร้อมกับบดเบียดริมฝีปากลงมาอย่างนุ่มนวล ถึงแม้คิมจงฮยอนจะตกใจแต่สมองกลับไม่มีการสั่งให้ผลักไสคนตรงหน้าออกไปเลยสักนิด กลับกันกลับเผยอริมฝีปากรับความหอมหวานนั้นอย่างอ้อยอิ่งราวกับค่อยๆเชื้อเชิญร่างสูงเสียอย่างนั้น
จูบที่เชื่องช้าอ่อนหวานของมินฮยอนก็แฝงไปด้วยความเร่าร้อนอยู่ในที ลิ้นอุ่นเฝ้าหยอกล้อกับลิ้นเล็กของอีกฝ่ายที่พยายามตอบโต้อย่างไม่ประสาราวกับกำลังกลั่นแกล้ง มือหนาข้างหนึ่งประคองท้ายทอยของร่างบางไว้เพื่อให้รับรสจูบของเขาได้ถนัดถนี่ แต่แทนที่จะรู้สึกได้ถึงความขมของช็อคโกแล็ตที่จงฮยอนทานไปเมื่อสักครู่ รสชาติของมันกลับกลายเป็นความหวานล้ำที่ชวนให้เขาอยากจะลิ้มรสอย่างไม่รู้เบื่อ
มินฮยอนจูบอยู่นานแล้วผละออกมาให้คนตัวเล็กได้หายใจอยู่แค่อึดใจหนึ่งแล้วก้มลงไปจูบต่อไม่ปล่อยให้คนรักได้ร้องท้วง จูบแล้วจูบอีกหลายต่อหลายครั้งจนไม่รู้ว่าภาพยนตร์เรื่องนั้นเล่นจบไปตอนไหนชายหนุ่มก็ยังไม่หยุดถ่ายทอดรสสัมผัสให้สมกับที่อดทนมานาน จนเมื่อมือเรียวที่เลื่อนมาโอบคอเขาไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้จิกลงกับไหล่กว้างเบาๆราวกับส่งสัญญาณให้พอเสียทีร่างสูงจึงค่อยละออกมาช้าๆ แต่ทำไมทั้งๆที่จงฮยอนเป็นคนบอกให้พอเองแท้ๆแต่ร่างบางก็ดูเหมือนไม่อยากจะให้อีกฝ่ายถอนจูบออกมาสักเท่าไหร่เลยนะ..
บาริสต้าหนุ่มเลียหยาดน้ำหวานที่ไหลลงมาที่ปลายคางคนรักช้าๆก่อนจะกดจูบบนริมฝีปากที่เขาหลงใหลย้ำเบาๆหลายครั้ง ใบหน้าที่สิ้นฤทธิ์ของช่างปั้นตุ๊กตาทำให้ร่างสูงแทบอดใจไม่ไหวที่จะครอบครองร่างอันแสนบอบบางนี้ให้เป็นของเขาเพียงคนเดียว แต่ยังดีที่ความเป็นสุภาพบุรุษในตัวของเขายังคงทำหน้าที่ได้ไม่ขาดตกบกพร่อง มินฮยอนเกลี่ยปอยผมสีดำสนิทให้พ้นจากใบหน้าหวานแล้วกระซิบเบาๆ
“คนเก่งของผมน่ารักที่สุดเลยครับรู้ตัวไหม”
จมูกโด่งกดลงกับแก้มนุ่มเบาๆหลังจากพูดจบ ประโยคดังกล่าวเหมือนเปิดสวิตช์ให้คนขี้อายหน้าแดงขึ้นมาอีกระลอก จงฮยอนถูกดึงให้ลุกขึ้นมานั่งตามคนรักที่ยิ้มให้ตนด้วยรอยยิ้มประจำตัว ก่อนจะพูดออกมาในขณะที่อีกฝ่ายกำลังกลัดกระดุมเสื้อนอนปาจามาเม็ดบนให้เขาที่ไม่รู้ว่ามันหลุดไปเพราะอะไรและตั้งแต่ตอนไหน!?
“น....”
“ครับ?”
“น.. นมอุ่นของฉันล่ะ”
ช่างปั้นตุ๊กตาด่าตัวเองอยู่ในใจที่มันเป็นคำแก้เก้อที่ห่วยที่สุดในชีวิตตั้งแต่เกิดมา ฝ่ายเจ้าบาริสต้าตัวแสบก็ขยับยิ้มเล็กน้อยแล้วลุกไปทำเครื่องดื่มก่อนนอนให้กับคนรักเหมือนทุกวันที่ผ่านมา
มือเรียวที่หยาบกร้านจากการทำงานแตะลงบนริมฝีปากของตัวเองอย่างแผ่วเบาเมื่อวางแก้วนมอุ่นที่หมดแล้วลงบนโต๊ะหัวเตียง ใบหน้าเล็กขึ้นสีอีกครั้งเมื่อรู้สึกได้ถึงสัมผัสของมินฮยอนที่ยังคงติดอยู่ที่ริมฝีปาก เมื่อสักครู่เขาเอ่ยปากไล่ให้มินฮยอนไปนอนทันทีเมื่อได้แก้วมา ส่วนตัวเองก็รีบหลบเข้ามาอยู่ในห้องนอนพร้อมกับล็อคประตูอย่างแน่นหนา โชคดีที่เจ้าบ้านั่นไม่ตื้อ ไม่อย่างนั้นคิมจงฮยอนคนนี้คงต้องทำยิ่งกว่าแทรกแผ่นดินหนี
เสียงข้อความเข้าทำให้ร่างบางได้สติอีกครั้งก่อนจะรีบกดปิดข้อความทันทีเมื่อได้อ่านจบ จงฮยอนไม่ได้ส่งข้อความตอบเหมือนอย่างที่เคย เขาส่งไปเพียงแค่สัญลักษณ์จุดสี่จุดเท่านั้นเพื่อตอบข้อความที่ตนได้รับในคืนนี้ก่อนจะโยนโทรศัพท์มือถือของตัวเองลงบนเตียง
ข้อความที่ถูกส่งมาจากผู้ชายที่ชื่อฮวังมินฮยอนมีเนื้อความว่า..
“กู๊ดไนท์คิสครับที่รัก -3-
.
.
.
.
คืนนี้จะเป็นคืนสุดท้ายที่ผมส่งข้อความแบบนี้ เพราะหลังจากนี้ไปผมจะขอกับตัวจงฮยอนเองนะ ปย๊ง!”
________________________________________________________________________________________________________________________________
ออริจินัลตอนที่ 8 ไม่ใช่เนื้อเรื่องที่เกี่ยวข้องกะฝั่งมินเจ ปิ่นขอไม่ปลดล็อคนะคะ^^
13-03-09
จูบบบ ฉากจูบมาแล้ว -////////- แต่งเองยังเขินเองเลยค่ะ
แถมยังตั้งใจแต่งมากๆด้วยนะฉากนี้ ตั้งใจแต่งกว่าเอ็นซีบางตอนซะอีก-///-
อยากบรรยายมากกว่านี้แต่ก็กลัวมันจะเวิ่นเว้อไปค่ะ แฮะๆ
เอาเป็นว่าในคาเฟอีนฉากนี้กลายเป็นฉากที่ปิ่นชอบมากที่สุดไปแล้วค่ะ
อยากสปอยล์ก่อนตอบคอมเม้นท์ ตอนหน้าใครคิดถึงแบคเร็นปิ่นยกให้คู่นั้นตอนนึงเลยนะคะ^^
อย่าลืมเข้ามาอ่านกันน๊าา
ตอบคอมเม้นท์
NoeyNt พี่จำได้ค่า แหะๆๆ ทักพี่บ้างก็ได้นะคะ พี่ก็เวิ่นเว้อไปเรื่อยอยู่ในนั้นแหละค่ะแหะๆ^^"
FEirFz กว่าจะได้จับมือนี่ยาวนานมากค่ะ เป็นพระเอกเรื่องนี้ต้องอดทนนะมินฮยอน =="
ความคิดเห็น