คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตุ๊กตาอับเฉา
RITZ
ให้มันได้อย่างนี้เถอะ ผมกับนทเดินกันจนขาลากก็ยังหาที่พักไม่ได้ แล้วคืนนี้ผมจะนอนไหนล่ะเนี่ย ชักไม่สนุกอย่างที่คิดแล้วสิ=[]=
“นี่นายจะพาฉันเดินไปอีกไกลมั้ยเนี่ย เมื่อยก็เมื่อย หิวก็หิว~”นทบ่นประปอดกระแปดแล้วนั่งลงที่ฟุตบาท
รถวิ่งสวนกับไปมาบนถนน ผมมองภาพตรงหน้าอย่างมีความสุขสัมผัสได้ถึงอิสระที่แท้จริง ไม่มีเสียงโทรศัพท์ดังให้ต้องคอบรับ ไม่มีใครรู้จักผม และผมก็ไม่รู้จักใคร
“เอาอย่างนี้ล่ะกัน เราเข้าไปหาอะไรกินในเซเว่นกันก่อน แล้วค่อยหาที่พักต่อ”ผมว่าแล้วลากแขนนทให้เดินต่อ เวลายัยนี่ง่วงหรือหิวชอบทำตัวงี่เง่าเป็นเด็กอยู่เรื่อย -*-
สิ่งที่ผมรู้อยู่ตอนนี้คือ เรายังหาที่พักไม่ได้ และเงินเราเหลือน้อยแล้ว ผมเชื่อว่าพี่รุจต้องแจ้งอายัติบัติเอทีเอ็มแล้วก็บัตรเครดิตทั้งหมดของผมแล้ว ถ้าผมไปกดเงินหรือว่ารูดบัตรเครดิตพี่รุจต้องรู้แน่ๆว่าผมอยู่ที่ไหน แค่คิดก็เซ็งแล้ว เฮ้อ~
“เอาสโมกกี้ไบท์ 2 ชิ้นค่ะ ซาลาเปาไส้หมูสับกับไส้ครีมอย่างละลูก แล้วก็แซนวิชแฮมชีสด้วย”นทสั่งด้วยความหิว เห็นตัวเล็กๆอย่างนี้กินจุอย่าบอกใครเลยล่ะ “นายจะเอาอะไรเพิ่มมั้ย??”
“ไม่อ่ะ”ผมตอบแล้วควักแบงค์พันออกมาจ่าย มันก็จริงอยู่ว่าผมคือคุณหนูริทลูกชายคนเล็กของพ่อเลี้ยงณรงค์ แต่นั่นมันตอนที่อยู่เชียงใหม่ ตอนนี้ผมอยู่กรุงเทพ ไม่รู้จักใครสักคน แถมไม่ค่อยพกเงินสดติดตัวซ่ะด้วย ผลก็เลยเป็นแบบที่เห็น=[]= ยาจกชัดๆ
“แล้วเราจะเดินไปทางไหนต่อดีอ่ะ”พอกินอิ่มนทก็เริ่มงอแงอยากจะหาที่นอน นี่ผมกลายเป็นผู้ปกครองของยัยแสบนี่ไปแล้วหรอเนี่ย~
“คงแถวๆนี้แหละ...ถ้ามี”
สุดท้ายแล้วผมก็ได้ที่พักจนได้ เป็นห้องพักเล็กๆแบบรูหนู สกปรกแต่ประหยัด มีเตียงเดี่ยวเตียงเดียวแล้วนทก็ยึดครองไปแล้วด้วย ผมเดินออกไปนอกระเบียงมองดูบรรยากาศเงียบสงบข้างล่างอย่างมีความสุข
ครืดดด~ครืดดดดด~
‘แม่นมอิ่ม’
ผมมองโทรศัพท์มือถืออย่างช่างใจว่าจะรับดีหรือไม่ แล้วสุดท้ายผมก็กดรับสาย
“ครับ”
[คุณหนูค่ะ คุณหนูอยู่ที่ไหนรู้มั้ยค่ะว่าพ่อเลี้ยงแม่เลี้ยงแล้วก็คุณรุจหาตัวกันให้วุ่นเลย แล้วนี่คุณนทอยู่ด้วยหรือเปล่าค่ะ แล้วสบายดีมั้ยค่ะ]
“สบายดีครับ ตอนนี้ริทสบายมากๆเลยครับ”
[คุณหนูอยู่ที่ไหนค่ะ เดี๋ยวนทจะได้บอกให้คุณรุจไปรับ]
“อย่าบอกพี่รุจนะครับ ไม่อย่างนั้นริทจะไม่รับโทรศัพท์นมอีก”
[ค่ะๆได้ค่ะ แค่นมรู้ว่าคุณริทยังอยู่สบายก็พอแล้วค่ะ]
“ครับไม่ต้องห่วงผม ผมโตแล้วสบายใจเถอะครับ แค่นี้ก่อนนะครับ”ผมตัดสายแล้ววางโทรศัพท์ลงบนที่นอน อยากจะขึ้นไปนอนเบียดกับยัยตัวแสบเหลือเกิกแต่ก็ทำไม่ได้ เพราะยัยนั่นนอกางแขนกางขาเต็มที่ นี่ก็ใกล้จะเช้าแล้วผมออกไปเดินเล่นแถวๆนี้ดีกว่า
TONO
3.50
ผมมองหน้าปัดนาฬิกาข้อมือ นี่มันจวนจะเช้าแล้วผมยังกลับไม่ถึงบ้านเลย พรุ่งนี้ก็มีประชุมตอนเช้า สงสัยคงได้นอนไม่นานแน่ๆ
ติ๊งๆๆ!~
ไอโฟนในกระเป๋ากางเกงผมส่งเสียงร้องเตือนข้อความ
‘คุณพ่อขา คุณพ่ออยู่ไหนค่ะ น้องอันรอคุณพ่อกลับบ้านนะค่ะ’
ข้อความสั้นๆทำให้ผมคิดอะไรขึ้นมาได้ พรุ่งนี้วันเสาร์ผมต้องไปประชุมผู้ปกครองที่โรงเรียนน้องอันลูกสาวตัวน้อยของผม
“ดิว ขับเร็วกว่านี้ได้ไหม”
“ได้ครับ”ดิวรับคำแล้วเหยียบคันเร่งเต็มที่ ถนนยามนี้แทบจะไม่มีรถเลยสักคนเดียวเลยขับเร็วๆได้อย่างสบายใจ...
เอี๊ยดดดด~!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
โคร้มมมมม!!!!!
“เฮ๊ย!!!! เกิดอะไรขึ้นน่ะ”ผมร้องถาม
“ชนคนครับคุณโตโน่”ดิวตอบแล้วเปิดประตูลงไปดู ผมเปิดประตูตามลงไปก็เจอคนนอนสลบอยู่หน้ารถ
“พาเค้าไปส่งโรงพยาบาล!!”ผมออกคำสั่ง
“แต่ถ้าไปโรงพยาบาลแล้วนักข่าวทราบมันจะส่งผลกระทบต่อทางบริษัทเรานะครับ”ดิวแย้ง
ผมช้อนร่างบางที่สลบไสลไม่ได้สติขึ้นแล้วสั่งให้ดิวเปิดประตูรถให้ก่อนจะวางร่างบางนั่นลง
“กลับบ้าน แล้วโทรตามหมอให้ไปที่บ้านด้วย!!”
“ครับ!!!”
RITZ
ผมอยู่ที่ไหนเนี่ย!!
“ตื่นแล้วหรอ”ร่างสูงๆยืนกอดอกมองหน้าผม ไอ้หมอนี่มันเป็นใครเนี่ย หน้าตาก็ไม่คุ้นเลย
“...”
“นายหลับไปนานเหมือนกันนะ”ใบหน้าคมๆกับเรียวตาเฉียวมองจ้องผม คนอะไรว่ะหน้าเหมือนรูปปั้นจีนเลย
“นายเป็นใคร แล้วฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง นายจับฉันมาเรียกค่าไถ่หรอฮ่ะ!!!”
“คิก...พรืดดด”อีตาบ้านั่นทำท่าเหมือนกั้นหัวเราะไม่อยู่ “ฮ่าๆๆ นายสติดีหรือเปล่าเนี่ย สงสัยต้องเรียกหมอมาตรวจอีกทีแล้วมั้งเนี่ย”
“หน๋อยๆๆ ไอ้ตี๋นายมาว่าฉันบ้าหรอฮ่ะ!!”ผมปรี๊ดแตก ไอ้ปากหมาเอ๊ย!!!
“ยังๆ ฉันไม่ได้ว่านายบ้าสักคำเลย แค่คิดว่าอาจจะสมองกระทบกระเทือน”ไอ้ตี๋บ้านั่นยิ้มเยาะผม อะ...ไอ้>O< จะด่าว่าอะไรดีเนี่ย
ผลั๊ก!!
ผมปาหมอนที่อยู่ใกล้ๆตัวใส่ไอ้โรคจิตนั่น
“โอ๊ย!! อะไรของนายเนี่ย อาการประสาทกำเริบหรือไงฮ่ะ ถึงได้มาอาละวาดใส่คนอื่นแบบนี้”ไอ้หน้าตุ๊กตาอับเฉาโวยวาย
“ไอ้โจรห้าร้อย ไอ้โจรโรคจิต ไปตายซ่ะ!!!”
“พอทีไอ้เด็กเตี้ย ฉันเล่นกับนายมามากไปแล้ว!!”เหมือนว่าอีตาอับเฉาจะเริ่มของขึ้น หน้าขาวๆแดงจัดด้วยสีเลือดฝาด
“นายว่าใครเตี้ยว่าไอ้ตุ๊กตาอับเฉา!!!”
“ก็นายไง ไอ้เตี้ย ถ้ารู้ว่าช่วยแล้วนายจะมาอาละวาดเป็นหมาบ้าใส่ฉันแบบนี้ฉันไม่ช่วยหรอกน่า!!!”
“ใครขอให้ช่วยว่ะ!!!”
“คุณพ่อค่า~ พี่เค้าฟื้นแล้วหรอค่ะ”ร่างป้อมๆเล็กๆของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งวิ่งมาเกาะแข่งเกาะขาอีตานั่น เมื่อกี้เด็กคนนี้เรียกไอ้หมอนี่ว่าพ่อหรอ หึ ไอ้บ้านี่มีคนเอามาทำสามีด้วยหรอ น่าสงสารทั้งเมียทั้งลูก=[]= “พี่เจ็บตรงไหนหรือเปล่าค่ะ”
มือเล็กๆเอื้อมมาแตะหน้าผากผม “ไม่มีไข้แล้วนี่ค่ะ”เด็กหญิงหน้าตาน่ารักน่าชังยิ้มแป้น
“น้องอันครับ ทำไมยังไม่อาบน้ำอีก”อีตานั่งยิ้มให้ลูกสาว ไม่หน้าเชื่อว่าเป็นคนเดียวกับที่เถียงกันฉอดๆๆเมื่อกี้ หึ ทำตัวเป็นแฟมมิลี่แมนเชียว แหวะ!!!
“น้องอันลงมาดูคุณพ่อกับพี่คนนี้ค่ะ”
“พี่เค้าไม่เป็นไรแล้วค่ะ เดี๋ยวนอนพักซักแป๊บก็คงจะดีขึ้น”
“ฉันจะกลับบ้าน”ผมพูดแทรก
“หึ หัดดูสภาพตัวเองบ้านเถอะ จะกลับบ้านๆๆ ไม่เจียมสังขารบ้างเลย”อีตานั่นว่า
มันก็จริงิย่างที่เค้าพูด ตอนนี้ที่แขนข้างขวาของผมมีเฝือกอันใหญ่มาห่อหุ้ม แถมที่ขายังมีผ้าพันแผลพันไว้อีก นี่ผมไปทำอะไรมาเนี่ย=[]=
“ไม่ต้องห่วงหรอกน่า ฉันไม่คิดจะเลี้ยงคนสติไม่ดีให้เสียข้าวสุกบ้านฉันหรอก”อีตาบ้านั่นเหน็บแนมผมก่อนจะจูงลูกสาวตัวน้อยออกจากห้องนอนกว้างๆไป ทิ้งให้ผมนั่งระลึกชาติว่าตัวเองไปทำอะไรมา แล้วทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ แต่คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก ช่างมันก่อนแล้วกันตอนนี้ง่วงมากเลย ขอนอนพักซักตื่นนึง ตื่นเมื่อไหร่ค่อยคิดต่อก็ได้
ความคิดเห็น