ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ตอนที่ 4 - 70%
อนที่ 4 - 70%
ภายในห้อทำานส่วนัวอลีลา เทพทัยัึันะให้เ้าอห้อผู้เป็นพี่สาว และ หลานายอย่าทินฤยอมเ็นอบลเ้าร่วมเป็นพันธมิรับเรือโรพยาบาลเอ็มี เม โรพยาบาลร่วมทุน่าาิที่ำลัมาแร
ลีลาไม่เห็น้วยับน้อาย เธออยาะสืบสานเนารม์สามีที่เสียไป ้อลในสัาพันธมิรอาะเพิ่ม่ารัษาสูึ้น นไ้เือร้อนันหม
“พี่เ้าในะเทพ แ่เราอยู่อย่านี้็ไม่เือร้อนอะไรนี่ พี่อยาทำามเนารม์อุสุริยะ”
ลีลาเหนื่อยหน่ายใับน้อายนเล็ เทพทัอายุ็ห้าสิบหแล้ว มีลูโเป็นหนุ่มสอนือ ธนา ับ ธนท แ่เทพทัยัทำัวเหมือนเ็เอาแ่ใ นี่พอภรรยาอเทพทัายาไป บ้านเทพทั็เหมือนแไปนละทา พ่อเอาแ่เที่ยวและไม่่อยูลูเท่าไหร่
ีที่ลูายเทพทันโเป็นนเ่ ธนาอายุมาว่าทินฤห้าปี เป็นแพทย์เพาะทา้านสมออเวธีระ ส่วน ธนท ลูายนเล็แม้ะเหมือนเ็เ็บ หา็ทำัวี ่วยานบริหารโรพยาบาลไ้ีว่าพ่อเ้าัวเสียอี
ทั้ธนา และธนทยัเ้าใเนารม์ท่านประธานนเ่าเลย มีแ่เทพทัที่ไม่ยอมแพ้เรื่อนี้เสียที เอาแ่อ้าเรื่อลัวโรพยาบาละาทุน
“เราะอยู่ไม่ไหวน่ะสิรับ ราย่ายเราสูึ้น ่าหมอเพาะทา็สูึ้นเรื่อยๆ ่าเรื่อ่าๆ นานาอี ะเพิ่มสันิสัหน่อย นไ้็มีปัาหามา่ายแหละรับ หรือถ้าไม่มี็ไปรัษาที่อื่นสิ” เทพทัพยายามหว่านล้อมให้ลีลาเห็น้วย ทินฤไม่มีทาื้อับแม่อย่าแน่นอน
“อนนี้เรายัไม่มีปัหาอะไรนะรับ” ทินฤไม่อบวิสัยทัศน์อเอ็มี เม เอาแ่มอารรัษาเป็นธุริเินไป ่าหมอ่ายาอโรพยาบาลในเรือเอมีสูเินไป้วย
“แเพิ่ะเ้ามาทำาน ะไปรู้อะไร อนนี้ไม่มี แ่แไม่ิะเผื่ออนาเลยเหรอ อยาโเี่ยวหรือไ เื่อนไเอ็มี เมไม่ียัไ ระบบอบรมเ้าหน้าที่ แพทย์หมุนเวียนัน ่ายาอะไร็ไ้ถูว่าเิม แิไม่เป็นน่ะสิ สมอแมันายไปพร้อมอนที่แ …” เทพทัวาใส่ทินฤ แสออว่าไม่เยยอมรับทินฤที่เพิ่ึ้นำแหน่ไม่นาน
“เทพ! พอทีเถอะ” ลีลาปรามน้อาย เธอเรว่าทินฤะระเบิใส่นทำให้เิวามบาหมามาว่าเิม เธอลัวะสูเสียทินฤไปอีน พ่อแม่ สามีและลูายนโล้วนาเธอไปหม
อนนี้นอาน้อาย ับลูายนเล็แล้ว ลีลา็ไม่เหลือใรอี อีอย่าลีลาผิเอที่ามใเทพทันเยัว อยาไ้อะไร็้อไ้ ไม่อย่านั้นะเอาแ่อาละวาพาลให้นรอบๆ เือร้อนันไปหม
“็ไ้ ผมเห็นแ่พี่หรอนะ พี่ลี ผมลอให้ธนาึ้นมา่วยาน้าบนีไหม พี่็รู้ว่าธนาเป็นหมอที่เ่ ุสมบัิเพียบพร้อมมา้วย” เทพทัปรายา เปรียบเทียบลูายนโับอีนในห้ออย่าใ
“ผมไรุ้สมบัิยัไรับ ุน้า” ทินฤสวนลับทันที วามมอนปรามาสอย่าไม่พอใ อารม์ุ่น่อนหน้านี้ยัไม่สบลเลย
“อย่าให้พูออมาเลย นี่ผมเสียายทิวาริๆ นะพี่ลี ทำไม้อมาายไปแบบนี้ ทำไมนที่ายไม่ใ่ …” เทพทัั้ใมอลูายนเล็ที่เหลืออยู่
“เทพ ถ้าเทพิว่าธนามีวามสามารถ ็เรียธนามา่วยานไ้ แ่อย่ามาพูอะไรแบบนี้อี ทินเา็เ่แบบอเา” ลีลาถอนหายใ นึอยาะเ็าับน้อายนเล็ แ่เพราะเลี้ยมาับมือ ทำใหุ้ไม่ล
“ไ้รับ ผมะพามาให้พี่ลีเห็นว่าธนาเหมาะสมมา”
เทพทัน์ยิ้มหยันทินฤ เพราะรู้ว่าทินฤำลัแ้นใอยู่ ่อนะยอมเินออาห้ออลีลาไป้วยารผิวปาสบายใ
ผิับลีลานัุ่มหัว อีมือุมอ นิ่วหน้าทรมานนทินฤ้อเ้าไปถาม
“แม่เป็นอะไรรับ เ็บหน้าออีแล้วหรือรับ”
“นิหน่อยน่ะ เพราะเรียนั่นแหละ” ลีลาหยิบน้ำาถ้วย้ามือึ้นื่ม หน้าาที่ล่วเลยมาหสิบว่าปี่อน้าี เป็นเพราะวามเรียาานริๆ
“ให้ผม่วยแม่แทนเถอะรับ แม่พัเถอะนะ” ทินฤไม่อยาให้มาราเ็บป่วยมาว่านี้
“ไม่เป็นไรหรอ แม่ยัไหว ลูมีอะไร็ไปทำเถอะนะ”
ทินฤมวิ้วมอมารา ่อนะัใยอมเินออาห้อ ้วยวามอัอั้นันใว่าทำไมแม่ไม่ยอมรับเา ไม่ยอมให้เา่วยานเ็มที่เหมือนพี่ายันนะ!
หรือเพราะเาไรุ้สมบัิริๆ?
วามไม่พอใาำพูถาถายัไม่หายไปาใทินฤ ที่หน้าห้อทำานมารา ทินฤยัเห็นเ้าอวาาูถูเายืนเท้าเอวพร้อมยิ้มหยันอย่าไม่ปิบั แม้หน้าห้อะมีทั้บวรและแพรมีนั่ทำานันอยู่
“ทิน น้ามีเรื่ออยาให้ทินทำ เรื่อนี้มีแ่ทินเท่านั้นที่ะทำไ้” เทพทัยับเท้าใล้หลานายที่เอาแ่มอเาาวาวไม่พอใ แ่เทพทัไม่สนสายาอีฝ่าย
“น้าเทพมีอะไรับผมหรือรับ” ทินฤเบื่อะสบาน้าาย เลยรีบถามรีบบบทสนทนาะีว่า
“เย็นนี้หนูันย่าะมีเปิัวผับที่หุ้นับเพื่อน ทำไมทินไม่เอาอไม้ไปแสวามยินี้วยหน่อยล่ะ”
“ผมไม่ว่ารับ” ทินฤปิเสธแทบทันที
“แ่หนูันย่าเป็นหลานสาวเพื่อนสนิทุปู่ทินนะ รอบรัวหนูันย่า็เย่วยเหลือโรพยาบาลพ่อแม่ทิน ันย่า็รวยมา้วย ทำี่อันีว่านะ”
เทพทัทำเป็นแนะนำ แท้ริ็หวัผลว่าถ้าทินฤลเอยับริยาแล้วบ่อเินบ่อทออยู่ไม่ไลเอื้อม เสียายที่ธนาลูายนโันมีเมียแล้ว ส่วนนเล็็้าไปทุอย่า มีแ่ทินฤนี่ล่ะที่เป็นทาเลือเียว อีอย่าริยา็หลรัทินฤมา้วยสิ
“เอ่อ ห้าโมเย็นนีุ้ทิน้อไปรับมิสเอร์แอนเอร์สันที่สนามบิน่ะุเทพ แล้วพามิสเอร์แอนเอร์สันไปินเนอร์่อนะะ ถ้าผินัล่ะ็ เราะเสียเรินะะุเทพ” แพรมีแทรบทสนทนาน้าหลาน เธอไม่อยาเสียมารยาท แ่ถ้าทินฤปิเสธอีรั้แล้วเรื่อรู้ถึหูลีลา ทินฤหนีไม่ไ้แน่นอน
แล้วเธอ็ไม่ไ้โหเทพทั นัหมายนี้มีอยู่ริแ่อนสอทุ่ม เธอแ่ไม่บอเวลาริแ่นั้นเอ
ทินฤหันไปส่ยิ้มอบุเลาสาวนเ่ แพรมีหัวไวเสมอเลย
“ามนั้นล่ะรับ ผมไปานุันย่าไม่ไ้ริๆ ผมอัวไปทำาน่อ่อนนะรับ” ทินฤเอ่ยลาแล้วเินหายเ้าห้อทำาน แพรมีเินหอบเอสารามเ้านายไปิๆ ไม่มีใรสนใว่าแววาอเทพทัะเรี้ยวรามาแ่ไหน
“อบุนะรับุแพร” ทินฤเ็นเอสารเสร็็ส่ืนมือเลานุารสาว
“ไม่เป็นไร่ะ แพรไม่อบุันย่า ถ้าเิุทินลเอยับุันย่าลายเป็นเ้านายแพรอีน มีหวัแพรอลาออาานแน่นอนเลย่ะ”
นฟัอมยิ้มับำอบอหิสาว ่อนะสัเว่าสีหน้าแพรมีีเียวผิปิ
“ุแพรไม่สบายหรือเปล่ารับ”
“นิหน่อย่ะ” แพรมีำลัอทน อีไม่ี่ั่วโม็เลิานแล้ว
“ลับไปพัผ่อนเถอะรับ ไม่้อห่วเรื่อาน ถ้าะให้มั่นใ็ลไปให้หมอรวสัหน่อย” ทินฤห่วว่าแพรมีะเป็นลมเป็นแล้ไป
“ไม่เป็นไร่ะ แ่นั่โ๊ะทำาน ไม่ไ้เหนื่อยอะไร เี๋ยวนับรถพ่อ็มารับแพร้วย่ะ” แพรมีโบมือไปมา เธอไม่ไ้เป็นอะไรหนัหนาอย่าที่ทินฤัวล อีอย่าเธอนันับรถบิาไว้แล้ว้วย “แ่เรื่อไปรับมิสเอร์แอนเอร์สัน แพร…”
“ุแพรไม่้อไปหรอ ผมไปับุบวรไ้” ทินฤส่ยิ้มให้เลานุารนสวยสบายใ ่อนะถอนหายใหลัาแพรมีออาห้อทำานเาไปแล้ว ทินฤไม่ลืมะโทรศัพท์สายในไปหาบวรที่โ๊ะหน้าห้อ
“ุบวร เี๋ยวเรียมรถ้วยนะรับ ผมะออเร็วหน่อย อบุรับ”
แพรมีสู้อทนับปวท้ออยู่นานเป็นั่วโม นรู้สึะทนไม่ไหว เธอเลยะไปหายามารับประทานเพื่อบรรเทาอาารปว่อนนับรถะมารับในอีหนึ่ั่วโม้าหน้า เธอเินสวนับศิลารทาเินภายในโรพยาบาล
“สวัสีรับุแพร” ศิลาทัทายหิสาวที่เินหน้าเรีย เอาแ่้มหน้าไม่มอใรเลย “เรียเียว เป็นอะไรหรือเปล่ารับ”
“แพรปวท้อน่ะ่ะ เลยะไปอยาินเสียหน่อย” แพรมีุมท้อไป้วย สีหน้าอเธอีนศิลาัวล
“ไหวไหม ผมพาไปีว่านะ”
“ไม่เป็นไร่ะ แพรเินไหว โอ๊ย” ไม่ทันาำ นพู็ทรุลนั่ยอับพื้น แล้ว้มหน้านหน้าผาิหัวเ่า
“ุแพร!” ศิลาย่อัวลแะไหล่เล็ แพรมีำลันิ่วหน้าอย่าทรมาน “ผมว่าุไม่ไหวนะ”
โีมีบุรุษพยาบาลเินผ่านมา ศิลาึร้ออรถเ็นวีลแร์าบุรุษพยาบาลหนุ่ม ่อนะพาแพรมีมาพัที่ห้อพยาบาลสำหรับพนัานและเ้าหน้าที่ภายในโยเพาะ เ้าหน้าที่ประำห้อัยาแ้ปวให้ โยศิลาเป็นนนำมาส่ให้ถึมือหิสาว
“ยารับ” ศิลายื่นยาเม็ับแ้วน้ำอุ่นนเือบร้อนให้หิสาว เธอนั่หน้าีอยู่บนโฟา หิสาวไม่สะวถ้าะนอนบนเียอนนี้เลยอเป็นนั่พิพนัแทนีว่า
ทันแพทย์หนุ่มมอหิสาวินยาแล้วื่มน้ำามนเสร็็รับแ้วน้ำไปวาไว้บนโ๊ะแถวนั้นให้ มือหนาหยิบระเป๋าน้ำร้อนมาส่ให้นป่วย ัารวาิถึหน้าท้อน้อย ่อนะับมือเล็มาระเป๋าน้ำร้อนแทนมืออเา
“อไว้นะรับ ุแพระไ้รู้สึีึ้น”
“อบุนะะ แพรอายั” แพรมียิ้มเินอาารปวท้อประำเือนับายหนุ่ม หานฟัลับยิ้มอบสบายๆ
“ไม่้ออายผมหรอรับ แล้วปวมาแบบนี้เป็นปิหรือรับ”
“่ะ ส่วนให่ะปววันแรๆ แ่แพรเยรวับุหมอแล้ว ็ไม่มีอะไรผิปินะะ”
“ไม่่อยไ้ออำลัายหรือเปล่ารับ” ศิลานั่มอหน้าาวอแพรมีเพลิน แพรมีเป็นผู้หิหน้าหวานมา น่าแปลที่แพรมียัไม่มีแฟน แถมยัอหัาารอบาเพื่อนอเาอี
“แพรไม่อบออำลัายเลย่ะ” เธอยอมรับโยี
“ไม่่อยินผั้วยใ่ไหม” ศิลาเริ่มหรี่ามอ นฟัมีสีหน้าแปลใที่ศิลารู้เรื่อนี้ เาึเลยให้ฟั “อนเราไปิน้าวเที่ยัน ุแพรเี่ยผัในานทิ้นี่รับ ผมไม่อยาทัเพราะุแพรอาะแ่ไม่อบผัประเภทนั้น แ่ผมเห็นุแพรที่แนทีนบ่อยๆ ุแพรไม่ินผัในานเลย”
“แ่แพรินผลไม้นะะ” หิสาวหน้า๋อยๆ รีบออัว
“ผัผลไม้ และารออำลัายะ่วยใหุ้ไม่ปวท้อประำเือนนะรับ” ศิลาหัวเราะเพราะนฟัทำหน้าเหมือนเ็โนุ เาไม่ันเธอแล้ว็ไ้
“พัผ่อนเถอะรับ”
“ริสิะ ุหินทราบเรื่อแฟนหมอัหรือยัะ” แพรมียุ่ับานนลืมเรื่อนี้ไปสนิท เธอเห็นหน้าศิลาเลยนึึ้นไ้
เธอมอเา้วยวามหวั แ่เาไม่สามารถโหให้วามหวัหิสาวไ้
“ือุแพรรับ เรื่อหมอั ผมเพิ่รู้มาว่าั …”
“หมอัมีนรัแล้วสินะะ ่าวลือเป็นเรื่อริ” หน้าหวานอแพรมีเศร้าไปทันา
“ทำไมุแพรถึไม่บอัไปรๆ ล่ะรับ” ศิลาแปลใว่าสาวภาพลัษ์ไฮโมามั่นอย่าแพรมี ทำไมถึไ้หลรัแล้วไม่แสออให้ารู้ันนะ
“แพรไม่มั่นใ่ะ แพรลัวะโนเาเลียหน้าเอา” แพรมีมีวามิัับภาพลัษ์ราวฟ้าับิน เวลาเธอทำานออะเ็า ไม่เหมือนอนนี้เลย “แพรสูนะะ”
“รับ” ศิลาเลิิ้ว เาไม่เ้าใประโยหลั ึะพริบาปริบๆ มอหิสาว
“วามสูแพรสูเินมารานผู้หินอื่น ูสิะ แพรสูั้เือบหนึ่ร้อยเ็สิบเนิเมร ผู้ายส่วนให่มัะอบผู้หิัวเล็ๆ ใ่ไหมะ แพรเลยว่าะลอูสเปหมอั่อน แ่ไม่ิเลยว่าะไม่ทันแล้ว”
“เรื่อแ่นี้เอ ัไม่สนหรอรับว่าะัวเี้ยหรือัวสู” ศิลาาเาเอาเอ ะว่าไปเายัไม่เยเห็นาบสาวไหน หรือหลุบอสเปผู้หิออมาสัรั้
“ุหินทราบไหมะว่าแฟนอหมอัรูปร่าแบบไหน” แพรมีอยารู้ แม้ะผิหวัไปแล้ว็าม
“ัวประมานี้ แล้ว็น่ารัรับ” ศิลาิถึนึมาสึ้นมา แพรมีถอนหายใ หน้าาอมทุ์ับปม้อยอัวเอ เธอมีพร้อมทุอย่าทั้หน้าา านะ ารศึษา แ่เธอลับเสียวามมั่นใเพราะส่วนสูที่สูเินไป
“หมอัอบัวเล็ใ่ไหมะ เอาเถอะ่ะ แพรัใีว่า”
“ุแพรอย่าเสียใเพราะเพื่อนผมเลยรับ ผมเื่อนะว่ามีผู้ายหลายน้อแอบหลรัุแพรอยู่แน่ๆ”
“ุหินพูเอาใแพรใ่ไหมะ” แพรมียิ้มบาๆ ใหุ้หมอใีอเธอ “อบุุหินมาเลยนะะ”
แพรมีเอนัวพิพนัโฟา หลับาล้วยสีหน้าเศร้าๆ แม้ศิลาะสสารหิสาวหาทำอะไรไม่ไ้ เาะไปเปลี่ยนวามรัวามอบใรไ้อย่าไร ถ้าเาทำไ้ เาไม่โนสาวทิ้หรอ
ทันแพทย์หนุ่มถอนหายใเพราะไม่สามารถ่วยแพรมีไ้ริๆ อีอย่าศิลาไม่ไ้พูเอาใหิสาว แพรมีสวยหวานริๆ มีเพื่อนหมอ้วยันแอบปิ๊เธอั้หลายน ิที่่าวว่าเธอือู่ที่ท่านประธานฯ ให่ะับให้ลูายนั่น เลยทำให้ไม่มีใรล้าีบสาวนนี้
“ผมหวัว่าุะเอนรัีๆ นะุแพร” เาภาวนาให้หิสาวนสวยาใ
โปริามอน่อไป่า
ภายในห้อทำานส่วนัวอลีลา เทพทัยัึันะให้เ้าอห้อผู้เป็นพี่สาว และ หลานายอย่าทินฤยอมเ็นอบลเ้าร่วมเป็นพันธมิรับเรือโรพยาบาลเอ็มี เม โรพยาบาลร่วมทุน่าาิที่ำลัมาแร
ลีลาไม่เห็น้วยับน้อาย เธออยาะสืบสานเนารม์สามีที่เสียไป ้อลในสัาพันธมิรอาะเพิ่ม่ารัษาสูึ้น นไ้เือร้อนันหม
“พี่เ้าในะเทพ แ่เราอยู่อย่านี้็ไม่เือร้อนอะไรนี่ พี่อยาทำามเนารม์อุสุริยะ”
ลีลาเหนื่อยหน่ายใับน้อายนเล็ เทพทัอายุ็ห้าสิบหแล้ว มีลูโเป็นหนุ่มสอนือ ธนา ับ ธนท แ่เทพทัยัทำัวเหมือนเ็เอาแ่ใ นี่พอภรรยาอเทพทัายาไป บ้านเทพทั็เหมือนแไปนละทา พ่อเอาแ่เที่ยวและไม่่อยูลูเท่าไหร่
ีที่ลูายเทพทันโเป็นนเ่ ธนาอายุมาว่าทินฤห้าปี เป็นแพทย์เพาะทา้านสมออเวธีระ ส่วน ธนท ลูายนเล็แม้ะเหมือนเ็เ็บ หา็ทำัวี ่วยานบริหารโรพยาบาลไ้ีว่าพ่อเ้าัวเสียอี
ทั้ธนา และธนทยัเ้าใเนารม์ท่านประธานนเ่าเลย มีแ่เทพทัที่ไม่ยอมแพ้เรื่อนี้เสียที เอาแ่อ้าเรื่อลัวโรพยาบาละาทุน
“เราะอยู่ไม่ไหวน่ะสิรับ ราย่ายเราสูึ้น ่าหมอเพาะทา็สูึ้นเรื่อยๆ ่าเรื่อ่าๆ นานาอี ะเพิ่มสันิสัหน่อย นไ้็มีปัาหามา่ายแหละรับ หรือถ้าไม่มี็ไปรัษาที่อื่นสิ” เทพทัพยายามหว่านล้อมให้ลีลาเห็น้วย ทินฤไม่มีทาื้อับแม่อย่าแน่นอน
“อนนี้เรายัไม่มีปัหาอะไรนะรับ” ทินฤไม่อบวิสัยทัศน์อเอ็มี เม เอาแ่มอารรัษาเป็นธุริเินไป ่าหมอ่ายาอโรพยาบาลในเรือเอมีสูเินไป้วย
“แเพิ่ะเ้ามาทำาน ะไปรู้อะไร อนนี้ไม่มี แ่แไม่ิะเผื่ออนาเลยเหรอ อยาโเี่ยวหรือไ เื่อนไเอ็มี เมไม่ียัไ ระบบอบรมเ้าหน้าที่ แพทย์หมุนเวียนัน ่ายาอะไร็ไ้ถูว่าเิม แิไม่เป็นน่ะสิ สมอแมันายไปพร้อมอนที่แ …” เทพทัวาใส่ทินฤ แสออว่าไม่เยยอมรับทินฤที่เพิ่ึ้นำแหน่ไม่นาน
“เทพ! พอทีเถอะ” ลีลาปรามน้อาย เธอเรว่าทินฤะระเบิใส่นทำให้เิวามบาหมามาว่าเิม เธอลัวะสูเสียทินฤไปอีน พ่อแม่ สามีและลูายนโล้วนาเธอไปหม
อนนี้นอาน้อาย ับลูายนเล็แล้ว ลีลา็ไม่เหลือใรอี อีอย่าลีลาผิเอที่ามใเทพทันเยัว อยาไ้อะไร็้อไ้ ไม่อย่านั้นะเอาแ่อาละวาพาลให้นรอบๆ เือร้อนันไปหม
“็ไ้ ผมเห็นแ่พี่หรอนะ พี่ลี ผมลอให้ธนาึ้นมา่วยาน้าบนีไหม พี่็รู้ว่าธนาเป็นหมอที่เ่ ุสมบัิเพียบพร้อมมา้วย” เทพทัปรายา เปรียบเทียบลูายนโับอีนในห้ออย่าใ
“ผมไรุ้สมบัิยัไรับ ุน้า” ทินฤสวนลับทันที วามมอนปรามาสอย่าไม่พอใ อารม์ุ่น่อนหน้านี้ยัไม่สบลเลย
“อย่าให้พูออมาเลย นี่ผมเสียายทิวาริๆ นะพี่ลี ทำไม้อมาายไปแบบนี้ ทำไมนที่ายไม่ใ่ …” เทพทัั้ใมอลูายนเล็ที่เหลืออยู่
“เทพ ถ้าเทพิว่าธนามีวามสามารถ ็เรียธนามา่วยานไ้ แ่อย่ามาพูอะไรแบบนี้อี ทินเา็เ่แบบอเา” ลีลาถอนหายใ นึอยาะเ็าับน้อายนเล็ แ่เพราะเลี้ยมาับมือ ทำใหุ้ไม่ล
“ไ้รับ ผมะพามาให้พี่ลีเห็นว่าธนาเหมาะสมมา”
เทพทัน์ยิ้มหยันทินฤ เพราะรู้ว่าทินฤำลัแ้นใอยู่ ่อนะยอมเินออาห้ออลีลาไป้วยารผิวปาสบายใ
ผิับลีลานัุ่มหัว อีมือุมอ นิ่วหน้าทรมานนทินฤ้อเ้าไปถาม
“แม่เป็นอะไรรับ เ็บหน้าออีแล้วหรือรับ”
“นิหน่อยน่ะ เพราะเรียนั่นแหละ” ลีลาหยิบน้ำาถ้วย้ามือึ้นื่ม หน้าาที่ล่วเลยมาหสิบว่าปี่อน้าี เป็นเพราะวามเรียาานริๆ
“ให้ผม่วยแม่แทนเถอะรับ แม่พัเถอะนะ” ทินฤไม่อยาให้มาราเ็บป่วยมาว่านี้
“ไม่เป็นไรหรอ แม่ยัไหว ลูมีอะไร็ไปทำเถอะนะ”
ทินฤมวิ้วมอมารา ่อนะัใยอมเินออาห้อ ้วยวามอัอั้นันใว่าทำไมแม่ไม่ยอมรับเา ไม่ยอมให้เา่วยานเ็มที่เหมือนพี่ายันนะ!
หรือเพราะเาไรุ้สมบัิริๆ?
วามไม่พอใาำพูถาถายัไม่หายไปาใทินฤ ที่หน้าห้อทำานมารา ทินฤยัเห็นเ้าอวาาูถูเายืนเท้าเอวพร้อมยิ้มหยันอย่าไม่ปิบั แม้หน้าห้อะมีทั้บวรและแพรมีนั่ทำานันอยู่
“ทิน น้ามีเรื่ออยาให้ทินทำ เรื่อนี้มีแ่ทินเท่านั้นที่ะทำไ้” เทพทัยับเท้าใล้หลานายที่เอาแ่มอเาาวาวไม่พอใ แ่เทพทัไม่สนสายาอีฝ่าย
“น้าเทพมีอะไรับผมหรือรับ” ทินฤเบื่อะสบาน้าาย เลยรีบถามรีบบบทสนทนาะีว่า
“เย็นนี้หนูันย่าะมีเปิัวผับที่หุ้นับเพื่อน ทำไมทินไม่เอาอไม้ไปแสวามยินี้วยหน่อยล่ะ”
“ผมไม่ว่ารับ” ทินฤปิเสธแทบทันที
“แ่หนูันย่าเป็นหลานสาวเพื่อนสนิทุปู่ทินนะ รอบรัวหนูันย่า็เย่วยเหลือโรพยาบาลพ่อแม่ทิน ันย่า็รวยมา้วย ทำี่อันีว่านะ”
เทพทัทำเป็นแนะนำ แท้ริ็หวัผลว่าถ้าทินฤลเอยับริยาแล้วบ่อเินบ่อทออยู่ไม่ไลเอื้อม เสียายที่ธนาลูายนโันมีเมียแล้ว ส่วนนเล็็้าไปทุอย่า มีแ่ทินฤนี่ล่ะที่เป็นทาเลือเียว อีอย่าริยา็หลรัทินฤมา้วยสิ
“เอ่อ ห้าโมเย็นนีุ้ทิน้อไปรับมิสเอร์แอนเอร์สันที่สนามบิน่ะุเทพ แล้วพามิสเอร์แอนเอร์สันไปินเนอร์่อนะะ ถ้าผินัล่ะ็ เราะเสียเรินะะุเทพ” แพรมีแทรบทสนทนาน้าหลาน เธอไม่อยาเสียมารยาท แ่ถ้าทินฤปิเสธอีรั้แล้วเรื่อรู้ถึหูลีลา ทินฤหนีไม่ไ้แน่นอน
แล้วเธอ็ไม่ไ้โหเทพทั นัหมายนี้มีอยู่ริแ่อนสอทุ่ม เธอแ่ไม่บอเวลาริแ่นั้นเอ
ทินฤหันไปส่ยิ้มอบุเลาสาวนเ่ แพรมีหัวไวเสมอเลย
“ามนั้นล่ะรับ ผมไปานุันย่าไม่ไ้ริๆ ผมอัวไปทำาน่อ่อนนะรับ” ทินฤเอ่ยลาแล้วเินหายเ้าห้อทำาน แพรมีเินหอบเอสารามเ้านายไปิๆ ไม่มีใรสนใว่าแววาอเทพทัะเรี้ยวรามาแ่ไหน
“อบุนะรับุแพร” ทินฤเ็นเอสารเสร็็ส่ืนมือเลานุารสาว
“ไม่เป็นไร่ะ แพรไม่อบุันย่า ถ้าเิุทินลเอยับุันย่าลายเป็นเ้านายแพรอีน มีหวัแพรอลาออาานแน่นอนเลย่ะ”
นฟัอมยิ้มับำอบอหิสาว ่อนะสัเว่าสีหน้าแพรมีีเียวผิปิ
“ุแพรไม่สบายหรือเปล่ารับ”
“นิหน่อย่ะ” แพรมีำลัอทน อีไม่ี่ั่วโม็เลิานแล้ว
“ลับไปพัผ่อนเถอะรับ ไม่้อห่วเรื่อาน ถ้าะให้มั่นใ็ลไปให้หมอรวสัหน่อย” ทินฤห่วว่าแพรมีะเป็นลมเป็นแล้ไป
“ไม่เป็นไร่ะ แ่นั่โ๊ะทำาน ไม่ไ้เหนื่อยอะไร เี๋ยวนับรถพ่อ็มารับแพร้วย่ะ” แพรมีโบมือไปมา เธอไม่ไ้เป็นอะไรหนัหนาอย่าที่ทินฤัวล อีอย่าเธอนันับรถบิาไว้แล้ว้วย “แ่เรื่อไปรับมิสเอร์แอนเอร์สัน แพร…”
“ุแพรไม่้อไปหรอ ผมไปับุบวรไ้” ทินฤส่ยิ้มให้เลานุารนสวยสบายใ ่อนะถอนหายใหลัาแพรมีออาห้อทำานเาไปแล้ว ทินฤไม่ลืมะโทรศัพท์สายในไปหาบวรที่โ๊ะหน้าห้อ
“ุบวร เี๋ยวเรียมรถ้วยนะรับ ผมะออเร็วหน่อย อบุรับ”
แพรมีสู้อทนับปวท้ออยู่นานเป็นั่วโม นรู้สึะทนไม่ไหว เธอเลยะไปหายามารับประทานเพื่อบรรเทาอาารปว่อนนับรถะมารับในอีหนึ่ั่วโม้าหน้า เธอเินสวนับศิลารทาเินภายในโรพยาบาล
“สวัสีรับุแพร” ศิลาทัทายหิสาวที่เินหน้าเรีย เอาแ่้มหน้าไม่มอใรเลย “เรียเียว เป็นอะไรหรือเปล่ารับ”
“แพรปวท้อน่ะ่ะ เลยะไปอยาินเสียหน่อย” แพรมีุมท้อไป้วย สีหน้าอเธอีนศิลาัวล
“ไหวไหม ผมพาไปีว่านะ”
“ไม่เป็นไร่ะ แพรเินไหว โอ๊ย” ไม่ทันาำ นพู็ทรุลนั่ยอับพื้น แล้ว้มหน้านหน้าผาิหัวเ่า
“ุแพร!” ศิลาย่อัวลแะไหล่เล็ แพรมีำลันิ่วหน้าอย่าทรมาน “ผมว่าุไม่ไหวนะ”
โีมีบุรุษพยาบาลเินผ่านมา ศิลาึร้ออรถเ็นวีลแร์าบุรุษพยาบาลหนุ่ม ่อนะพาแพรมีมาพัที่ห้อพยาบาลสำหรับพนัานและเ้าหน้าที่ภายในโยเพาะ เ้าหน้าที่ประำห้อัยาแ้ปวให้ โยศิลาเป็นนนำมาส่ให้ถึมือหิสาว
“ยารับ” ศิลายื่นยาเม็ับแ้วน้ำอุ่นนเือบร้อนให้หิสาว เธอนั่หน้าีอยู่บนโฟา หิสาวไม่สะวถ้าะนอนบนเียอนนี้เลยอเป็นนั่พิพนัแทนีว่า
ทันแพทย์หนุ่มมอหิสาวินยาแล้วื่มน้ำามนเสร็็รับแ้วน้ำไปวาไว้บนโ๊ะแถวนั้นให้ มือหนาหยิบระเป๋าน้ำร้อนมาส่ให้นป่วย ัารวาิถึหน้าท้อน้อย ่อนะับมือเล็มาระเป๋าน้ำร้อนแทนมืออเา
“อไว้นะรับ ุแพระไ้รู้สึีึ้น”
“อบุนะะ แพรอายั” แพรมียิ้มเินอาารปวท้อประำเือนับายหนุ่ม หานฟัลับยิ้มอบสบายๆ
“ไม่้ออายผมหรอรับ แล้วปวมาแบบนี้เป็นปิหรือรับ”
“่ะ ส่วนให่ะปววันแรๆ แ่แพรเยรวับุหมอแล้ว ็ไม่มีอะไรผิปินะะ”
“ไม่่อยไ้ออำลัายหรือเปล่ารับ” ศิลานั่มอหน้าาวอแพรมีเพลิน แพรมีเป็นผู้หิหน้าหวานมา น่าแปลที่แพรมียัไม่มีแฟน แถมยัอหัาารอบาเพื่อนอเาอี
“แพรไม่อบออำลัายเลย่ะ” เธอยอมรับโยี
“ไม่่อยินผั้วยใ่ไหม” ศิลาเริ่มหรี่ามอ นฟัมีสีหน้าแปลใที่ศิลารู้เรื่อนี้ เาึเลยให้ฟั “อนเราไปิน้าวเที่ยัน ุแพรเี่ยผัในานทิ้นี่รับ ผมไม่อยาทัเพราะุแพรอาะแ่ไม่อบผัประเภทนั้น แ่ผมเห็นุแพรที่แนทีนบ่อยๆ ุแพรไม่ินผัในานเลย”
“แ่แพรินผลไม้นะะ” หิสาวหน้า๋อยๆ รีบออัว
“ผัผลไม้ และารออำลัายะ่วยใหุ้ไม่ปวท้อประำเือนนะรับ” ศิลาหัวเราะเพราะนฟัทำหน้าเหมือนเ็โนุ เาไม่ันเธอแล้ว็ไ้
“พัผ่อนเถอะรับ”
“ริสิะ ุหินทราบเรื่อแฟนหมอัหรือยัะ” แพรมียุ่ับานนลืมเรื่อนี้ไปสนิท เธอเห็นหน้าศิลาเลยนึึ้นไ้
เธอมอเา้วยวามหวั แ่เาไม่สามารถโหให้วามหวัหิสาวไ้
“ือุแพรรับ เรื่อหมอั ผมเพิ่รู้มาว่าั …”
“หมอัมีนรัแล้วสินะะ ่าวลือเป็นเรื่อริ” หน้าหวานอแพรมีเศร้าไปทันา
“ทำไมุแพรถึไม่บอัไปรๆ ล่ะรับ” ศิลาแปลใว่าสาวภาพลัษ์ไฮโมามั่นอย่าแพรมี ทำไมถึไ้หลรัแล้วไม่แสออให้ารู้ันนะ
“แพรไม่มั่นใ่ะ แพรลัวะโนเาเลียหน้าเอา” แพรมีมีวามิัับภาพลัษ์ราวฟ้าับิน เวลาเธอทำานออะเ็า ไม่เหมือนอนนี้เลย “แพรสูนะะ”
“รับ” ศิลาเลิิ้ว เาไม่เ้าใประโยหลั ึะพริบาปริบๆ มอหิสาว
“วามสูแพรสูเินมารานผู้หินอื่น ูสิะ แพรสูั้เือบหนึ่ร้อยเ็สิบเนิเมร ผู้ายส่วนให่มัะอบผู้หิัวเล็ๆ ใ่ไหมะ แพรเลยว่าะลอูสเปหมอั่อน แ่ไม่ิเลยว่าะไม่ทันแล้ว”
“เรื่อแ่นี้เอ ัไม่สนหรอรับว่าะัวเี้ยหรือัวสู” ศิลาาเาเอาเอ ะว่าไปเายัไม่เยเห็นาบสาวไหน หรือหลุบอสเปผู้หิออมาสัรั้
“ุหินทราบไหมะว่าแฟนอหมอัรูปร่าแบบไหน” แพรมีอยารู้ แม้ะผิหวัไปแล้ว็าม
“ัวประมานี้ แล้ว็น่ารัรับ” ศิลาิถึนึมาสึ้นมา แพรมีถอนหายใ หน้าาอมทุ์ับปม้อยอัวเอ เธอมีพร้อมทุอย่าทั้หน้าา านะ ารศึษา แ่เธอลับเสียวามมั่นใเพราะส่วนสูที่สูเินไป
“หมอัอบัวเล็ใ่ไหมะ เอาเถอะ่ะ แพรัใีว่า”
“ุแพรอย่าเสียใเพราะเพื่อนผมเลยรับ ผมเื่อนะว่ามีผู้ายหลายน้อแอบหลรัุแพรอยู่แน่ๆ”
“ุหินพูเอาใแพรใ่ไหมะ” แพรมียิ้มบาๆ ใหุ้หมอใีอเธอ “อบุุหินมาเลยนะะ”
แพรมีเอนัวพิพนัโฟา หลับาล้วยสีหน้าเศร้าๆ แม้ศิลาะสสารหิสาวหาทำอะไรไม่ไ้ เาะไปเปลี่ยนวามรัวามอบใรไ้อย่าไร ถ้าเาทำไ้ เาไม่โนสาวทิ้หรอ
ทันแพทย์หนุ่มถอนหายใเพราะไม่สามารถ่วยแพรมีไ้ริๆ อีอย่าศิลาไม่ไ้พูเอาใหิสาว แพรมีสวยหวานริๆ มีเพื่อนหมอ้วยันแอบปิ๊เธอั้หลายน ิที่่าวว่าเธอือู่ที่ท่านประธานฯ ให่ะับให้ลูายนั่น เลยทำให้ไม่มีใรล้าีบสาวนนี้
“ผมหวัว่าุะเอนรัีๆ นะุแพร” เาภาวนาให้หิสาวนสวยาใ
โปริามอน่อไป่า
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น