ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ตอนที่ 4 - 35%
อนที่ 4 - 35%
บ่ายวันถัมา นึมาสนั่ทำารบ้านภาษาอัฤษเพียลำพัภายในห้อนั่เล่นลาบ้าน น้าายทั้สอ่าออไปทำาน เธอเรียนพิเศษเสร็็ลับบ้านเลยโยไม่ไ้แวะไปไหน เพื่อนสนิทโทรมาวนไปูหนัินนม็ยัไม่อยาไป เธออยาไปหาทินฤแ่็ลัววามลับะหลุนทำให้เารู้ว่าเธอือลูสาวอเา
นึมาสวาปาาาารทำารบ้าน แล้วหยิบระเาแผ่นเล็ๆ าในระเป๋าินสอออมาส่อหน้าัวเอ มีหลายนบอเป็นเสียเียวันว่าหน้าเธอเหมือนแม่ ไม่ว่าะวา มู หรือริมฝีปา ที่ไม่่อยะเหมือน็สีผิวาวว่า และทริ้วเ้มูไม่มีล้ายใรในระูลแม่สัน เวลานี้นึมาสเปิรูปทินฤาโทรศัพท์มือถือ ูแล้วถ้าไม่ไ้ิไปเอ ็มีส่วนล้ายทินฤอยู่เหมือนัน
หิสาววาระเาลบนโ๊ะ พลันถอนหายใ สมาธิารทำารบ้านระเิระเิไปหม ในสมอเธอเอาแ่ั้ำถามว่าเรื่ออพ่อแม่เิอะไรึ้นันแน่ โยเธอไม่รู้เลยว่าเธอไ้อยู่ในสายาอนร่วมบ้านอย่าา
ใบหน้าเหาๆ ับเสียถอนหายใ และารฟุบับโ๊ะนิ่ๆ อหิสาวบนพื้นลาห้อนั่เล่น ทำให้าที่เพิ่ลับถึบ้านมออย่าเป็นห่ว นึมาสึมมาั้แ่เมื่อวาน เธอร้อไห้แ่ไม่ยอมอธิบายว่าร้อเพราะอะไร วันนี้อนเ้าเธอ็ื่นสาย เห็นบ่นว่าปวหัวเลยไม่ไ้ลุมาทำอาหารเ้า ศิลาไม่ไ้สัเ ิว่าหลานสาวอาะป่วยเยๆ หาาที่รู้เรื่อทินฤเาเลยเป็นห่วิใหิสาวึ้นมา
“ระ่าย” าส่เสียเรีย นฟุบับโ๊ะเยหน้ามา็แปลใ
“น้าัลับไวั่ะ ยัไม่ห้าโมเลยนะะ”
“ผมเลิไวน่ะ” าบอพลานั่บนโฟาึ่อยู่้านหลันึมาส “เหมือนวันนี้หินะไปทำลีนินะ เราออไปหาอะไรินัน้านอีไหม”
เาแปลใัวเอเหมือนันว่าทำไมถึอยาูแลหัวใที่หมอเศร้าอนัวเล็ เป็นเพราะเยเห็นนึมาสอนเป็นเ็ หรือเพราะนึมาสือหลานสาวเพื่อนสนิท็ไม่รู้ ที่รู้็ือเาแทบะมีแ่หิสาวในสายาและวามนึิ าไม่เยเป็นแบบนี้มา่อน นาับน้อสาวนเล็ ็ยัไม่รู้วุ่นวายในานี้เลย
“ระ่ายยัไม่หิวเลย่ะ” นึมาสอบ ใบหน้าาวเื่อึมหมอาลัยายอยา
“แ่ผมหิวนี่ ระ่ายไปเป็นเพื่อนผมไม่ไ้หรือ” าถาม
เาไม่รู้สึว่าน้ำเสียแทบะลายเป็นอ้อนนนไ้ยินเบิาว้า มออย่าใ ถามลับไปน้ำเสียะุะั มือไม้เิอาารวาไม่ถูแะแ้มแะอมั่วไปหม
“น้าัหิวมาหรือะ ระ่ายทำอะไรให้ินไหมะ”
ใึมเา่อยๆ เ้นแรเพราะสายาอบอุ่นอ่อนโยนที่ับ้อเธอ เพราะเธอมัวแ่สนใเรื่อบิา นลืมไปเลยว่าเธอแอบรัศัลยแพทย์หัวใรหน้าอยู่ ึ่หลายวันมานี้เธอ็ใล้ิับามา แ่เธอแทบไม่ไ้สนใเาเลย
“ไม่เอาล่ะ ออไปิน้านอีว่า ผมะึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนุ่อน ระ่าย็เรียมัวนะ”
“็ไ้่ะ” ำอบอเธอเรียรอยยิ้มาายหนุ่มไ้ ุหมอหนุ่มเลยลุเินึ้นบันไไปั้นบน ทิ้ให้นฟัยันั่ใเ้นแร นึมาสเือนัวเอ้ำๆ ไปมา
“เาแ่วนไปิน้าวเยๆ น่ะยัยระ่าย อย่าื่นเ้นสิ!” ่อนที่เธอะรีบไปเรียมัวบ้า
าับรถพานึมาสมาถึอมมูนิี้มอล์แห่หนึ่ใล้บ้าน มีร้านอาหารมามายหลาหลายประเภท นายแพทย์หนุ่มถามวาม้อารหิสาว นึมาสเลือเป็นร้านอาหารี่ปุ่นอาหารโปรอเธอ
“อยาินไอศรีมไหม” าถามระหว่ารอบริรนำบิล่าอาหารมาให้ เาับเธอเพิ่ัารอาหารเย็นันเสร็
“ไม่ีว่า่ะ ระ่ายอิ่มแล้ว ท้อป่อแล้วูสิะ” นึมาสอบพลาลูบท้อัวเอไป้วย นมอยิ้มำับท่าทาอหิสาว
“ั้นผมแวะื้อาแฟ่อน เรา่อยลับบ้านันนะ” เาบอพลารับบิลาพนัานมารวสอบรายารอาหาร ่อนะส่บัรเริให้
“ระ่าย่ายอระ่ายนะะ” นึมาสยื่นธนบัรประมา่าอาหารอเธอให้ายหนุ่ม าย่นิ้วแล้วส่ายหน้าอบ
“ไม่้อหรอ ผมเป็นนวนระ่ายนะ ผมเลี้ยเอ อีอย่าผมทำานแล้ว ส่วนระ่ายยัไม่ไ้ทำาน เพราะั้นอย่าเรใไปเลย”
“แ่ว่าแม่แสอนว่าอย่ารับอฟรีาเพศร้ามนี่ะ” นึมาสให้เหุผล หาา็ยัยืนยันำเิม
“ยเว้นผมสันนะ อย่ามอผมเป็นนอื่นนไล”
หลัาหันไปรับบัรเริพร้อมสลิปืนาพนัาน แล้ววนหิสาวออาร้านอาหาร รไปยัร้านาแฟที่ั้นล่า แ่ยัไม่ทันไ้เ้าร้านาแฟ า็อัวรับโทรศัพท์มือถือที่้านนอร้าน่อน โยบอให้นึมาสเ้าไปเลือเรื่อื่ม่อนเลย
นึมาสยืนมอเมนูเรื่อื่มไปพลา รอาไปพลา ่อนะถูสะิ พอเธอหันไปมอ็เอผู้ายแปลหน้านหนึ่ เาถามเธอพร้อมรอยยิ้ม
“ผมเลี้ยาแฟุไ้ไหมรับ ผมอยารู้ัุ ุน่ารัมา”
“ะ” นึมาสย่นิ้วให้หนุ่มแปลหน้า ทั้ใและระแว เธออาเยถูนแปลหน้าีบบ้า อเบอร์โทรศัพท์บ้า แ่ยัไม่เยเอารรุรวเร็วนานี้มา่อน แน่นอนว่าเธอ้อปิเสธายแปลหน้าไปอยู่แล้ว เพียแ่าอบไวว่า
“ไม่้อหรอรับ เธอมาับผมรับ” าเินเ้าร้านมาทันพอีไ้ยินำมาหนุ่มแปลหน้า วาหลัแว่นึายวามุ่มวัอีฝ่าย
“อ่อ รับ ผมเ้าใแล้ว น่ารัอย่านี้ไม่แปละมีแฟน ผมอโทษ้วยรับ” ายแปลหน้ายิ้มและไหวไหล่ เินาไปอย่า่ายาย
นึมาส่อยๆ เยหน้ามอร่าสูที่เบียิับัวเธอ าำลัีหน้ารึมใส่ผู้ายนนั้น หัวใเธอเ้นึัเพราะวามใล้ิ
“เาเ้าใผิแล้ว่ะ” นึมาสหลบาลมอพื้น เพราะแววาาน่าลัวแปลๆ ไม่เป็นมิรเอาเสียเลย เหมือนอนแรๆ ที่เธอเผลอเปิประูเือบเห็นเาโป๊นั่นล่ะ
าไม่สนเรื่อเ้าใผิ เาลับเป็นห่วอีเรื่อหนึ่แทนมาว่า
“ระ่าย” เสียทุ้มนิ่ๆ อาทำให้นึมาสสะุ้ เธอไม่ไ้ใลอย แ่ำลัไหวหวั่นับเามาึ้น่าหา
“ะ” เสียอเธอสั่น ใ็เ้นแร เพราะายัไม่เลิึาุ ไ้ยินเาสั่เธอเสียเียบว่า
“นอาผมแล้ว ห้ามรับอฟรีาผู้ายนอื่นนะ ห้ามไปนั่ื่มาแฟฟรีับผู้ายนอื่น้วย ผมนเียวเท่านั้นที่เป็น้อยเว้น”
นึมาสอ้าปา้า ไม่ทันะไ้ถามว่า ‘ทำไม’ มืออเธอ็ถูับไว้แน่น าำลัูมือพาเธอออาร้านาแฟโยลืมไปเลยว่าเาอยาื้อาแฟ่อนลับบ้าน
“น้าัยัไม่ไ้ื้อาแฟเลย่ะ” นึมาสทันที่เิน้าๆ
“รีบลับีว่า เี๋ยวะมีนมาีบอี” ำอบอเาทำให้ใเธอพอฟู แ่ำพู่อมาหัวใอเธอ็แัโพละ “นายหินะหาว่าผมูแลหลานสาวเาไม่ี”
นึมาสว่ำปาใส่ ที่แท้เพราะลัวโนน้าหิน่อว่าั้นหรือ เธอึมือืนแล้วบอเาเสียเ้ม
“น้าหินะว่าน้าัทำไมล่ะะ” นึมาสนึอายที่เผลอใเ้นแร ล้าิล้าฝันหวานับายหนุ่ม ใ่สิ าอายุมาว่าเธอั้สิบปี เาไม่สนเ็อย่าเธอหรอ “อีอย่าระ่าย็ไม่อยาไ้อฟรีใรอยู่แล้ว้วย แม่สอนมาไม่ให้รับอาเพศร้าม่ะ”
“ถ้าุทินฤให้ล่ะ” าเผลอพูถึายอีนที่น่าะมีผล่อหัวใหิสาว
“เี่ยวอะไรับุทินฤะ ระ่ายไม่เยรับอาุทินฤเลยนะะ” นึมาสมวิ้วเล็น้อย ทำไมา้อพาพิทินฤ้วย เธออาะเยรับาร่วยเหลือ และนามบัราทินฤ แ่นึมาสล้าสาบานเลยว่าเธอไม่เย้อารออทินฤ แม้นนนั้นะเป็นบิาแท้ๆ อเธอ็าม
“เหรอ ่าเถอะ ลับบ้านไ้แล้ว” ร่าสูเลิิ้ว ทำท่าทาอย่าับะไม่เื่อเธอ
อยู่ีๆ า็ฮึฮัใส่ า่อนหน้านี้ยัใีับเธออยู่เลย มาหุหิันแบบนี้ ทำเอาเธอปรับอารม์ามไม่ทัน
โปริามอน่อไป
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น