ลำดับตอนที่ #17
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : ตอนที่ 7 - 50%
อนที่ 7 - 50%
ทินฤึ่เินึ่วิ่ไปรอบโรพยาบาลเวธีระ สายาสอส่ายหาร่าบาเ้าอรอยยิ้มสใส และวาลมโที่เารู้สึุ้นเยเหมือนเห็นันมา่อน ทินฤิหาำอบหลายรั้ว่าทำไมเาถึไ้รู้สึีๆ ับนึมาสมา ทำไมวาอหิสาวล้ายนรัเ่าเาเหลือเิน วันนี้เา็ไ้ำอบแล้ว นึมาสอาะเป็นลูสาวอเา็ไ้!
“ุทินรับ” บวรเินไวๆ มาาห้อล้อวรปิ เพียเอหน้าัน็ถูถามทันที
“เอระ่ายไหมรับุบวร” ทินฤร้อนใเหลือเิน ทั้ื่นเ้น ทั้หวาหวั่น และอยาเอ เพื่อะถามว่าเธอือลูสาวอเาหรือเปล่า
บวรอยู่ในสภาพหอบเล็น้อย วิ่พล่านไปทั่วึไม่่าาเ้านายหรอ
“เธอลับไปแล้วรับ” บวรอบหลัาูภาพาล้อวรปิแล้ว ทินฤไหล่อย่าผิหวั ะว่าไปนี่็เือบหโมเย็น นึมาสลับบ้านไปแล้วล่ะ
“เอ่อ เธอออไปับุหมอศูนย์หัวใ ื่อ ุหมอารับ” บวรอบามสิ่ที่เห็น และรับรู้มา “เหมือนว่าุหนูระ่ายะบับุหมอาอยู่นะรับ”
“หา?” ทินฤลาเสียยาว มวิ้ว อยารู้ึ้นมาทันทีว่าหมอานนั้นเป็นใร แม้ะยัไม่ัเนว่านึมาสือลูสาวเาหรือไม่ หาอายุ เวลาเิ ที่นับาวันแรที่ทินฤรู้่าวาปามาสิีว่าเธอท้อ และถ้าเาไม่ไ้เ้า้าัวเอ นึมาสมีมูและิ้วล้ายเาเหมือนัน เาเริ่มหุหิเมื่อรู้ว่านึมาสมีแฟนแล้ว
“ุทินรับ ุทินอบุหนูระ่ายหรือรับ” บวรทำหน้าเหมือนอมอเปรี้ยว เพราะอายุอเ้านายและหิสาว่า่าันเินไป ถ้าเิบันมีหวัทินฤโนมอไม่ีแน่ๆ ยิ่อนนี้ แม้ลีลาะพยายามผลัันทินฤ หาบอร์บริหารและพนัานระับสูหลายน็ไม่เห็น้วย พวนั้นสนับสนุนธนาลูายอเทพทัมาว่า
ทินฤไม่ิว่าะไ้ยินำถามนี้ หันมอนถาม้วยสายาใ แ่พอิไ้ว่าบวรไม่รู้ประวัิ่ววัยรุ่นอเา็เปลี่ยนสีหน้าเป็นิมาแทน ะอบอย่าไรให้มีเหุผลี หาเหลียวมอหน้าบวรอีรั้ หลายเือนที่ผ่านมา บวรือเพื่อนสนิทอเาที่สุแล้ว ทินฤ็ัสินใเล่าวามหลัให้ลูน้อนสนิทฟั
“ุบวรามผมไปที่ห้อีว่า”
พออยู่ในห้อทำานเป็นส่วนัว ทินฤ็บอวามริับบวร “ผมิว่าระ่ายเป็นลูสาวอผมรับุบวร”
“ว่าไนะรับ!” บวรใทำาโ ทินฤอายุสามสิบเ้าปี ะมีลูสาวอายุยี่สิบเอ็ปีไ้ยัไ หรือว่าะพลาพลั้?
“รับ ผมพลาับแฟนเ่าผม อนที่ยัเรียนไม่บมัธยมปลาย้วย้ำ” ทินฤอ่านำถามาแววานสนิทออ และเริ่มเล่าวามหลัรั้สมัยวัยรุ่น สีหน้า และแววานเล่ามีทั้วามิถึ โหยหา และเศร้าโศ
“อนผมอยู่มัธยมห้า ผมเยีบผู้หินนั้น นที่ื่อมาสิี ที่ผมใหุ้ไปสืบประวัิอเธอ ื่อเิมอเธอือ ศมน ผมมัะเรียเธอว่า ระแ ามื่อเล่นเธอมาว่า เธอสวยและน่ารัเป็นนัในโรเรียนไม่น้อยเลย มีเ็นัเรียนผู้ายอบเธอหลายน ผมเป็นรุ่นพี่ระแหนึ่ปี อนนั้นผมเอ็อบเธอเหมือนัน” ทินฤหวนนึถึ่วเวลานั้น เา็สุในหัวใ รอยยิ้ม เสียหัวเราะอมาสิีที่ประทับใเาริๆ
“ผมโีที่ผมเรียนเ่มั้ และระแ็เรียนเ่เหมือนัน สมัยนั้นยัมีารสอบเทียบวุิ เ้ามหาวิทยาลัยไ้ั้แ่มัธยมห้า และโรเรียน็มีเปิิวเพื่อสอบเ้ามหาวิทยาลัย ระแเาไปออาารย์เรียน้วย เรา็เลยไ้รู้ััน พูุยัน ผมเริ่มีบเธอ้วยวิธีลาสสิ ให้อุหลาบ ส่หมาย หรือแลไอารี่ันอ่าน พอใล้บมัธยมห้า ผม็ไ้รับำสารภาพรัาระแ เรา็บันเป็นแฟน”
เล่าถึรนี้ ทินฤ็หยุไปรู่หนึ่ เหมือนว่า่วเวลานั้นเป็น่วเวลาที่แย่มา
“เราบัน้วยีมาลอ น่อนผมเรียนบมัธยมหสี่เือน ผมแอบพาเธอไปเที่ยว่าัหวั้วยัน เรามีวามสุเหมือนู่รัทั่วไป เราสอนลืมไปสนิทเลยว่าเรายัเป็นนัเรียน และยั้อเรียน่ออีหลายปี เพราะวามประมาท วามไม่ยับยั้่าใอผม ทำให้ระแท้อ ผมั้ใรับผิอบทุอย่า แม่ือนแรที่ผมไปสารภาพ้วย” นเล่าเียบไปนานทีเียว
“ุลีลาท่านทำอย่าไรหรือรับ” ในสายาบวร ลีลาือแม่ที่รัและามใลูายมา ยอม่ายเิน้าบวรราาแพ บวรสามารถทำานเอสาร็ไ้ และสามารถปป้อุ้มรอทินฤไ้้วย ยิ่หลัาพี่ายทินฤายาไป ลีลา็ห่วทินฤมาริๆ
ทินฤถอนหายใ วาสีเ้มยามมอไปนอหน้า่า ถูแสสีส้มาวอาทิย์ะลับอบฟ้าย้อมนเห็นเพียวามหม่นเศร้าาแววา
“แม่ไม่อยาให้ผมมีลูในเวลานั้น ผมอ้อนวอนแม่ ยอมทำทุอย่าเพื่อให้แม่ยอมให้ผมับระแไ้เ็บเ็นนั้นไว้ แม่ยื่นเื่อนไให้ผมหนึ่้อ ือ ผม้อสอบหมอให้ิ และห้ามิ่อับระแนว่าะสอบเสร็ ทุอย่าำลัะี ผมิว่าผมสอบิหมอแน่นอน แม่เอยัพาระแมาเยี่ยมมาหาผมบ้าเลย … แ่ว่า พอผมสอบเสร็ ทุอย่า็สายไป ระแบอผมว่าเธอทำแท้ เธอบอเลิผม ผมแทบบ้าเลยเวลานั้น”
ทินฤใสลายทุรั้ที่นึถึเวลา่วนั้น เาไ้แ่็อ โวยวายใส่มาสิีเหมือนนบ้า เาเสียใและผิหวัที่นรัเลือทำแบบนั้น แม้เธอัสินใะเอาเ็ออ เพราะอยาเรียนหนัสือ อยาทำานที่ฝันไว้ และยัไม่อยามีสามีในเวลานั้น็เถอะ
“ามวันเือนปีเิอุหนูระ่าย็เ้าเ้ามาเลยนะรับุทิน” บวรมอเอสารประวัินไ้อ นึมาส เมอราน์ โีที่อนนั้นไ้พาเธอไปทำแผล เลยมีเ็บประวัิอเธอเอาไว้ บวรเอะใับนามสุลุ้นๆ เพราะ่อนหน้านี้บวรสสัยว่าเ้านายอาะอบนึมาสเลยลอ้นหา้อมูลไว้่อน ว่านึมาสไว้ใไ้ไหม พอลอู้อมูล็เออย่าที่ิ
ไม่นึเลยว่าะเป็นลูสาว!
“ุหนูระ่ายไม่ทราบว่าุทินือพ่ออเธอนะรับ” บวรเอ่ย และนฟั็พยัหน้า
“แม่เาไม่เล่าหรอมั้”
“เรา็ไม่รู้้วยว่าในสายาุหนูระ่ายมอพ่อแท้ๆ อเธอยัไ เพราะส่วนให่เ็ที่อยู่ับแม่ อาะไม่่อยอบพ่อ็ไ้นะรับ อ๊ะ … ผมอโทษรับ ผมพูใหุ้ัวล” บวรรีบปิปาเพราะหน้าอทินฤเรียึ้นเรื่อยๆ
“ุพูถู แ่ผม็อยาเอเธอ อยาแน่ใมาว่านี้้วย เราามไปบ้านเธอีไหม” ทินฤรีบเปิไฟล์เอสารเพื่อหาที่อยู่ แ่เา็ผิหวั
“ที่อยู่ใน้อมูลนัสืบ และใบประวัิุหนูระ่ายือที่ภูเ็รับ ไม่ไ้ลที่รุเทพฯ ไว้เลย” บวรอบเสียอ่อย แ่บวร็นึไ้ว่า “แ่ผมเยไ้ยินุหนูระ่ายบอว่าเธอเรียนภาษาอัฤษ สถาบันอยู่แถวนี้เอรับ เราอาะไปัรอเอเธอไ้นะรับุทิน”
“นั่นสินะ ุบวร่วยผมหน่อยนะ ผมอยาเอลู” ทินฤไม่รู้ะหันหน้าไปพึ่ใรแล้ว
“ไม่้อห่วหรอรับ ผมเป็นเ็ำพร้ามา่อน อยาเอพ่อแม่สัรั้ พอมีเหุาร์แบบนี้ผม้ออยา่วยแน่ๆ ให้พ่อไ้เอับลู ผมเ็มใ่วยนะรับ” บวรยิ้มอบอย่าเ็มใ
ทินฤเริ่มมีวามหวั เาะไ้เอลูสาว และวามรู้สึสบายใเพราะมาสิีไม่ไ้ทำแท้ วามโรธเลียแ้นในใหายฟุ้ไปับวามริ เพราะทินฤรู้ัวมาลอว่า เาไม่เยเลียมาสิีไ้เลย!
ศิลาเินสะโหลสะเหลเ้าบ้านเือบสามทุ่ม เห็นเพียานัู่ภาพยนร์ในโทรทัศน์ ็เอ่ยถามพลาทิ้ัวนั่บนโฟาบ้า
“ระ่ายล่ะ นอนแล้วหรือ”
“อยู่บนห้อน่ะ ไม่รู้ว่านอนหรือยั” าอบพร้อมถอนหายใ หันมอหน้าเพื่อนเ็มสอสายา “หิน ระ่ายเป็นอะไรหรือเปล่า”
“ทำไมหรือ ระ่ายเป็นอะไร” ศิลาถามหน้าาีเรียส เานึถึเรื่อพี่สาว หรือนึมาสะยัิมาเรื่อพี่สาวอยู่
“ระ่ายูแปลๆ ั้แ่อนเย็น หน้าแๆ แล้วไม่่อยมีสิ เอาแ่ใลอย” าเล่า
“อนเย็น แไม่ไ้ไปทำานหรือั ทำไมถึไปเห็นอาารหลานสาวันไ้ เหมือนอยู่้วยันลอ” อยู่ๆ ศิลา็ถามเสียเ้ม ทำเอานมีวามในใไม่ปิรีบหลบาเหมือนมีพิรุธ
“ัน็แ่ให้ระ่ายลับบ้าน้วย ยัไไอ้โรเรียนสอนภาษา็อยู่ไม่ไลโรพยาบาล าโรเรียนไปโรพยาบาลใล้ว่าลับบ้านอีนะ ระ่ายเอ็ะไ้ลับบ้านอย่าปลอภัยไ” าหาเหุผลมาอบ
“แใีับหลานันริๆ ว่ะไอ้ั อบในะที่่วยูแลหลานันให้” ศิลาไม่ถามอะไร่อ และไม่ยิ้มอนอบุา้วย เสียเ้มผิปิ และแววาุๆ นนมอลัวเรแปลๆ ทั้ที่าไม่เยลัวศิลามา่อนเลย
“ะไปไหนวะ” ารีบถามเมื่อศิลาลุาโฟา
“ไปูระ่ายน่ะสิ” ศิลา้อาอบเพื่อนี้ร่วมบ้าน
“แยัไม่อบันเลยว่าระ่ายเป็นอะไร เรียอะไรหรือเปล่า หรือมีโรประำัวอะไรไหม” าัวลริๆ นะ อนเย็นที่พาเธอลับบ้าน ปินึมาสะสใสว่าวันนี้ เธอนั่เียบ หน้าแๆ ถามำ็อบำ แถมหลบาเา้วย าทำัวไม่ถู และร้อนใ ฟุ้่านมา! “้าวเย็น็ไม่ิน ันวนไปินอโปร ไปินไอศรีม็ยัไม่ไป”
ศิลาเลิิ้วสู เบิาโมอเพื่อนที่มันไม่รู้ัวเลยว่าำลัแสออับหลานสาวเามาแ่ไหนแล้ว็้อลั้นหัวเราะแทบแย่ แ่ศิลาห่วหลานสาวมาว่าะยืนแวหรือแล้ันเพื่อน่อ เลยบไหล่เพื่อนเบาๆ
“ระ่ายไม่มีโรประำัวอะไร เธอแ็แรี สายา็ไม่สั้นไม่ยาว ฟันแ็แรสะอาทุี่ ส่วนถ้าถามันว่าระ่ายเรียอะไร ัน็ไม่รู้เหมือนัน เี๋ยวึ้นไปถามู็น่าะรู้ อบใแนะที่ห่วหลานสาวันนานี้”
“็หลานสาวแนี่หว่า ็้อห่ว ธรรมาๆ” าอ้อมแอ้มอบ พลาหลบาอย่ามีพิรุธ
“ธรรมาเหรอ ฮึ! .... ถ้าไม่สบายใไว้ะให้ระ่ายไปรวสุภาพที่เวธีระ แล้วให้นายรวหัวใหลานสาวัน้วยีไหมล่ะ ันเอ็อยารู้เหมือนันว่าอนนี้หัวใระ่ายปิีหรือเปล่า”
ศิลายิ้มล้อเพื่อน ่อนะเินฮัมเพลึ้นบันไไปหาหลานสาว โยแล้มอไม่เห็นว่าแ้มานั้นแนน่าเป็นห่ว!
บอน
มีวี่แววะมีอุปสรรให้หมอัแล้ว่ะ นายัไม่แน่ใว่าระ่ายเป็นลูหรือไม่ พ่อ็ารเล็บแล้ว 5555
พบันใหม่อนหน้า่า
สวัสี่า
ทินฤึ่เินึ่วิ่ไปรอบโรพยาบาลเวธีระ สายาสอส่ายหาร่าบาเ้าอรอยยิ้มสใส และวาลมโที่เารู้สึุ้นเยเหมือนเห็นันมา่อน ทินฤิหาำอบหลายรั้ว่าทำไมเาถึไ้รู้สึีๆ ับนึมาสมา ทำไมวาอหิสาวล้ายนรัเ่าเาเหลือเิน วันนี้เา็ไ้ำอบแล้ว นึมาสอาะเป็นลูสาวอเา็ไ้!
“ุทินรับ” บวรเินไวๆ มาาห้อล้อวรปิ เพียเอหน้าัน็ถูถามทันที
“เอระ่ายไหมรับุบวร” ทินฤร้อนใเหลือเิน ทั้ื่นเ้น ทั้หวาหวั่น และอยาเอ เพื่อะถามว่าเธอือลูสาวอเาหรือเปล่า
บวรอยู่ในสภาพหอบเล็น้อย วิ่พล่านไปทั่วึไม่่าาเ้านายหรอ
“เธอลับไปแล้วรับ” บวรอบหลัาูภาพาล้อวรปิแล้ว ทินฤไหล่อย่าผิหวั ะว่าไปนี่็เือบหโมเย็น นึมาสลับบ้านไปแล้วล่ะ
“เอ่อ เธอออไปับุหมอศูนย์หัวใ ื่อ ุหมอารับ” บวรอบามสิ่ที่เห็น และรับรู้มา “เหมือนว่าุหนูระ่ายะบับุหมอาอยู่นะรับ”
“หา?” ทินฤลาเสียยาว มวิ้ว อยารู้ึ้นมาทันทีว่าหมอานนั้นเป็นใร แม้ะยัไม่ัเนว่านึมาสือลูสาวเาหรือไม่ หาอายุ เวลาเิ ที่นับาวันแรที่ทินฤรู้่าวาปามาสิีว่าเธอท้อ และถ้าเาไม่ไ้เ้า้าัวเอ นึมาสมีมูและิ้วล้ายเาเหมือนัน เาเริ่มหุหิเมื่อรู้ว่านึมาสมีแฟนแล้ว
“ุทินรับ ุทินอบุหนูระ่ายหรือรับ” บวรทำหน้าเหมือนอมอเปรี้ยว เพราะอายุอเ้านายและหิสาว่า่าันเินไป ถ้าเิบันมีหวัทินฤโนมอไม่ีแน่ๆ ยิ่อนนี้ แม้ลีลาะพยายามผลัันทินฤ หาบอร์บริหารและพนัานระับสูหลายน็ไม่เห็น้วย พวนั้นสนับสนุนธนาลูายอเทพทัมาว่า
ทินฤไม่ิว่าะไ้ยินำถามนี้ หันมอนถาม้วยสายาใ แ่พอิไ้ว่าบวรไม่รู้ประวัิ่ววัยรุ่นอเา็เปลี่ยนสีหน้าเป็นิมาแทน ะอบอย่าไรให้มีเหุผลี หาเหลียวมอหน้าบวรอีรั้ หลายเือนที่ผ่านมา บวรือเพื่อนสนิทอเาที่สุแล้ว ทินฤ็ัสินใเล่าวามหลัให้ลูน้อนสนิทฟั
“ุบวรามผมไปที่ห้อีว่า”
พออยู่ในห้อทำานเป็นส่วนัว ทินฤ็บอวามริับบวร “ผมิว่าระ่ายเป็นลูสาวอผมรับุบวร”
“ว่าไนะรับ!” บวรใทำาโ ทินฤอายุสามสิบเ้าปี ะมีลูสาวอายุยี่สิบเอ็ปีไ้ยัไ หรือว่าะพลาพลั้?
“รับ ผมพลาับแฟนเ่าผม อนที่ยัเรียนไม่บมัธยมปลาย้วย้ำ” ทินฤอ่านำถามาแววานสนิทออ และเริ่มเล่าวามหลัรั้สมัยวัยรุ่น สีหน้า และแววานเล่ามีทั้วามิถึ โหยหา และเศร้าโศ
“อนผมอยู่มัธยมห้า ผมเยีบผู้หินนั้น นที่ื่อมาสิี ที่ผมใหุ้ไปสืบประวัิอเธอ ื่อเิมอเธอือ ศมน ผมมัะเรียเธอว่า ระแ ามื่อเล่นเธอมาว่า เธอสวยและน่ารัเป็นนัในโรเรียนไม่น้อยเลย มีเ็นัเรียนผู้ายอบเธอหลายน ผมเป็นรุ่นพี่ระแหนึ่ปี อนนั้นผมเอ็อบเธอเหมือนัน” ทินฤหวนนึถึ่วเวลานั้น เา็สุในหัวใ รอยยิ้ม เสียหัวเราะอมาสิีที่ประทับใเาริๆ
“ผมโีที่ผมเรียนเ่มั้ และระแ็เรียนเ่เหมือนัน สมัยนั้นยัมีารสอบเทียบวุิ เ้ามหาวิทยาลัยไ้ั้แ่มัธยมห้า และโรเรียน็มีเปิิวเพื่อสอบเ้ามหาวิทยาลัย ระแเาไปออาารย์เรียน้วย เรา็เลยไ้รู้ััน พูุยัน ผมเริ่มีบเธอ้วยวิธีลาสสิ ให้อุหลาบ ส่หมาย หรือแลไอารี่ันอ่าน พอใล้บมัธยมห้า ผม็ไ้รับำสารภาพรัาระแ เรา็บันเป็นแฟน”
เล่าถึรนี้ ทินฤ็หยุไปรู่หนึ่ เหมือนว่า่วเวลานั้นเป็น่วเวลาที่แย่มา
“เราบัน้วยีมาลอ น่อนผมเรียนบมัธยมหสี่เือน ผมแอบพาเธอไปเที่ยว่าัหวั้วยัน เรามีวามสุเหมือนู่รัทั่วไป เราสอนลืมไปสนิทเลยว่าเรายัเป็นนัเรียน และยั้อเรียน่ออีหลายปี เพราะวามประมาท วามไม่ยับยั้่าใอผม ทำให้ระแท้อ ผมั้ใรับผิอบทุอย่า แม่ือนแรที่ผมไปสารภาพ้วย” นเล่าเียบไปนานทีเียว
“ุลีลาท่านทำอย่าไรหรือรับ” ในสายาบวร ลีลาือแม่ที่รัและามใลูายมา ยอม่ายเิน้าบวรราาแพ บวรสามารถทำานเอสาร็ไ้ และสามารถปป้อุ้มรอทินฤไ้้วย ยิ่หลัาพี่ายทินฤายาไป ลีลา็ห่วทินฤมาริๆ
ทินฤถอนหายใ วาสีเ้มยามมอไปนอหน้า่า ถูแสสีส้มาวอาทิย์ะลับอบฟ้าย้อมนเห็นเพียวามหม่นเศร้าาแววา
“แม่ไม่อยาให้ผมมีลูในเวลานั้น ผมอ้อนวอนแม่ ยอมทำทุอย่าเพื่อให้แม่ยอมให้ผมับระแไ้เ็บเ็นนั้นไว้ แม่ยื่นเื่อนไให้ผมหนึ่้อ ือ ผม้อสอบหมอให้ิ และห้ามิ่อับระแนว่าะสอบเสร็ ทุอย่าำลัะี ผมิว่าผมสอบิหมอแน่นอน แม่เอยัพาระแมาเยี่ยมมาหาผมบ้าเลย … แ่ว่า พอผมสอบเสร็ ทุอย่า็สายไป ระแบอผมว่าเธอทำแท้ เธอบอเลิผม ผมแทบบ้าเลยเวลานั้น”
ทินฤใสลายทุรั้ที่นึถึเวลา่วนั้น เาไ้แ่็อ โวยวายใส่มาสิีเหมือนนบ้า เาเสียใและผิหวัที่นรัเลือทำแบบนั้น แม้เธอัสินใะเอาเ็ออ เพราะอยาเรียนหนัสือ อยาทำานที่ฝันไว้ และยัไม่อยามีสามีในเวลานั้น็เถอะ
“ามวันเือนปีเิอุหนูระ่าย็เ้าเ้ามาเลยนะรับุทิน” บวรมอเอสารประวัินไ้อ นึมาส เมอราน์ โีที่อนนั้นไ้พาเธอไปทำแผล เลยมีเ็บประวัิอเธอเอาไว้ บวรเอะใับนามสุลุ้นๆ เพราะ่อนหน้านี้บวรสสัยว่าเ้านายอาะอบนึมาสเลยลอ้นหา้อมูลไว้่อน ว่านึมาสไว้ใไ้ไหม พอลอู้อมูล็เออย่าที่ิ
ไม่นึเลยว่าะเป็นลูสาว!
“ุหนูระ่ายไม่ทราบว่าุทินือพ่ออเธอนะรับ” บวรเอ่ย และนฟั็พยัหน้า
“แม่เาไม่เล่าหรอมั้”
“เรา็ไม่รู้้วยว่าในสายาุหนูระ่ายมอพ่อแท้ๆ อเธอยัไ เพราะส่วนให่เ็ที่อยู่ับแม่ อาะไม่่อยอบพ่อ็ไ้นะรับ อ๊ะ … ผมอโทษรับ ผมพูใหุ้ัวล” บวรรีบปิปาเพราะหน้าอทินฤเรียึ้นเรื่อยๆ
“ุพูถู แ่ผม็อยาเอเธอ อยาแน่ใมาว่านี้้วย เราามไปบ้านเธอีไหม” ทินฤรีบเปิไฟล์เอสารเพื่อหาที่อยู่ แ่เา็ผิหวั
“ที่อยู่ใน้อมูลนัสืบ และใบประวัิุหนูระ่ายือที่ภูเ็รับ ไม่ไ้ลที่รุเทพฯ ไว้เลย” บวรอบเสียอ่อย แ่บวร็นึไ้ว่า “แ่ผมเยไ้ยินุหนูระ่ายบอว่าเธอเรียนภาษาอัฤษ สถาบันอยู่แถวนี้เอรับ เราอาะไปัรอเอเธอไ้นะรับุทิน”
“นั่นสินะ ุบวร่วยผมหน่อยนะ ผมอยาเอลู” ทินฤไม่รู้ะหันหน้าไปพึ่ใรแล้ว
“ไม่้อห่วหรอรับ ผมเป็นเ็ำพร้ามา่อน อยาเอพ่อแม่สัรั้ พอมีเหุาร์แบบนี้ผม้ออยา่วยแน่ๆ ให้พ่อไ้เอับลู ผมเ็มใ่วยนะรับ” บวรยิ้มอบอย่าเ็มใ
ทินฤเริ่มมีวามหวั เาะไ้เอลูสาว และวามรู้สึสบายใเพราะมาสิีไม่ไ้ทำแท้ วามโรธเลียแ้นในใหายฟุ้ไปับวามริ เพราะทินฤรู้ัวมาลอว่า เาไม่เยเลียมาสิีไ้เลย!
ศิลาเินสะโหลสะเหลเ้าบ้านเือบสามทุ่ม เห็นเพียานัู่ภาพยนร์ในโทรทัศน์ ็เอ่ยถามพลาทิ้ัวนั่บนโฟาบ้า
“ระ่ายล่ะ นอนแล้วหรือ”
“อยู่บนห้อน่ะ ไม่รู้ว่านอนหรือยั” าอบพร้อมถอนหายใ หันมอหน้าเพื่อนเ็มสอสายา “หิน ระ่ายเป็นอะไรหรือเปล่า”
“ทำไมหรือ ระ่ายเป็นอะไร” ศิลาถามหน้าาีเรียส เานึถึเรื่อพี่สาว หรือนึมาสะยัิมาเรื่อพี่สาวอยู่
“ระ่ายูแปลๆ ั้แ่อนเย็น หน้าแๆ แล้วไม่่อยมีสิ เอาแ่ใลอย” าเล่า
“อนเย็น แไม่ไ้ไปทำานหรือั ทำไมถึไปเห็นอาารหลานสาวันไ้ เหมือนอยู่้วยันลอ” อยู่ๆ ศิลา็ถามเสียเ้ม ทำเอานมีวามในใไม่ปิรีบหลบาเหมือนมีพิรุธ
“ัน็แ่ให้ระ่ายลับบ้าน้วย ยัไไอ้โรเรียนสอนภาษา็อยู่ไม่ไลโรพยาบาล าโรเรียนไปโรพยาบาลใล้ว่าลับบ้านอีนะ ระ่ายเอ็ะไ้ลับบ้านอย่าปลอภัยไ” าหาเหุผลมาอบ
“แใีับหลานันริๆ ว่ะไอ้ั อบในะที่่วยูแลหลานันให้” ศิลาไม่ถามอะไร่อ และไม่ยิ้มอนอบุา้วย เสียเ้มผิปิ และแววาุๆ นนมอลัวเรแปลๆ ทั้ที่าไม่เยลัวศิลามา่อนเลย
“ะไปไหนวะ” ารีบถามเมื่อศิลาลุาโฟา
“ไปูระ่ายน่ะสิ” ศิลา้อาอบเพื่อนี้ร่วมบ้าน
“แยัไม่อบันเลยว่าระ่ายเป็นอะไร เรียอะไรหรือเปล่า หรือมีโรประำัวอะไรไหม” าัวลริๆ นะ อนเย็นที่พาเธอลับบ้าน ปินึมาสะสใสว่าวันนี้ เธอนั่เียบ หน้าแๆ ถามำ็อบำ แถมหลบาเา้วย าทำัวไม่ถู และร้อนใ ฟุ้่านมา! “้าวเย็น็ไม่ิน ันวนไปินอโปร ไปินไอศรีม็ยัไม่ไป”
ศิลาเลิิ้วสู เบิาโมอเพื่อนที่มันไม่รู้ัวเลยว่าำลัแสออับหลานสาวเามาแ่ไหนแล้ว็้อลั้นหัวเราะแทบแย่ แ่ศิลาห่วหลานสาวมาว่าะยืนแวหรือแล้ันเพื่อน่อ เลยบไหล่เพื่อนเบาๆ
“ระ่ายไม่มีโรประำัวอะไร เธอแ็แรี สายา็ไม่สั้นไม่ยาว ฟันแ็แรสะอาทุี่ ส่วนถ้าถามันว่าระ่ายเรียอะไร ัน็ไม่รู้เหมือนัน เี๋ยวึ้นไปถามู็น่าะรู้ อบใแนะที่ห่วหลานสาวันนานี้”
“็หลานสาวแนี่หว่า ็้อห่ว ธรรมาๆ” าอ้อมแอ้มอบ พลาหลบาอย่ามีพิรุธ
“ธรรมาเหรอ ฮึ! .... ถ้าไม่สบายใไว้ะให้ระ่ายไปรวสุภาพที่เวธีระ แล้วให้นายรวหัวใหลานสาวัน้วยีไหมล่ะ ันเอ็อยารู้เหมือนันว่าอนนี้หัวใระ่ายปิีหรือเปล่า”
ศิลายิ้มล้อเพื่อน ่อนะเินฮัมเพลึ้นบันไไปหาหลานสาว โยแล้มอไม่เห็นว่าแ้มานั้นแนน่าเป็นห่ว!
บอน
มีวี่แววะมีอุปสรรให้หมอัแล้ว่ะ นายัไม่แน่ใว่าระ่ายเป็นลูหรือไม่ พ่อ็ารเล็บแล้ว 5555
พบันใหม่อนหน้า่า
สวัสี่า
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น