ลำดับตอนที่ #16
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : ตอนที่ 6 -100%
อนที่ 6 -100%
เย็น อาารอมาสิี็แปลผิปิ ทั้เียบและทำหน้าเศร้า
นึมาสไ้แ่มออย่าเป็นห่ว ลอเส้นทาาบ้านมาถึสนามบิน แม่เอาแ่เียบัน ไม่พูุยอะไรเท่าไหร่ แม้นึมาสะถามอย่าเป็นห่ว แม่็ไ้แ่ส่ยิ้มให้แล้วไม่อบำถาม อ้าว่าไม่อยาาเธอไปไล นึมาสไม่อยาเื่อ ปิแม่อเธอเป็นนอารม์ี แ่ถ้าเวลาไหนเิเรียหรือมีอะไรในใ ็ะแสอาารแบบนื้ทุรั้
นึมาสเ็บวามัวลใมาเล่าให้ศิลาฟัอนรับประทานอาหารเ้าวัน้นทร์
“พี่แน่ะหรือึมๆ น้า็เห็นปินี่นา” ศิลายาแฟึ้นื่ม หน้าาสบายๆ ไม่ไ้ทุ์ร้อนัวลอะไรเหมือนหลานสาว
“ริหรือะ ระ่ายิมาไปเอหรือะน้าหิน” นึมาสถามอย่าสสัยัวเอ
“ใ่ หนูน่ะิมาไปเอ ิถึแม่ล่ะสิ” ศิลาเอ่ยถามลับ พอเห็นหลานสาวยัไม่หายเลือบแลสสัย็บอให้เธอสบายใ
“พี่แไม่ไ้เป็นอะไรหรอ เื่อน้าสิ แ่ถึะมีเรื่ออะไรเิึ้น พี่แ็เ้มแ็และหาทาออไ้ หนูไม่เื่อหรือว่าุแม่หนูเ่มาๆ น่ะ ระ่าย เลิิมาไ้แล้ว เวลานี้หนู้อทำสิ่ที่ฝันไว้ให้สำเร็นะ แม่ะไ้ีใ รู้ไหม”
“่ะ” นึมาสเื่อฟัน้าาย เธอ้มหน้าิ้มไส้รอึ้นมาินเียบๆ โยไม่สัเแววาอศิลาเลย
เมื่อวาน มาสิีเป็นนบอเาเอ ‘พี่เอเาที่นี่ เอพ่ออระ่ายที่นี่’
‘เารู้เรื่อระ่ายไหมรับ เารู้หรือเปล่า’ ศิลาร้อนใ แม้รู้ว่าไม่มีใรพราหลานสาวไปไ้ แ่็อลัวไม่ไ้เหมือนัน
‘เาไม่รู้หรอว่าระ่ายยัอยู่ ิมาลอว่าพี่เอาลูออไปแล้ว พี่ลัวัเลยหิน ลัวเาะเอับระ่าย!’ พี่สาวบออย่าหวาลัวมา นานมาแล้วที่ศิลาไมไ้เห็นพี่สาววินานี้ เาไ้แ่ให้สัาพี่สาวไปว่าะไม่ยอมให้ใรมาพรานึมาสไปาอพวเาแน่นอน
แพรมีำลัลำบา เธอไม่รู้ว่าอะไรลใให้เทพทัเินมาวนเธอไปินอาหารเย็น แม้เธอะเินหนีออาห้อทำาน ออาสำนัาน มายัทาเินที่ะไป้านหน้าโรพยาบาล มีนเินผ่านไปมาให้สบายใ แ่เทพทั็เินามไม่ห่า
“แพรมีนัแล้ว่ะุเทพ” เธอ้มหน้า้มาอ้าไป่อน ทั้ที่เธอยัไม่ไ้นัใรอนเย็นเลย้วย้ำ
“อะไรัน นานๆ ทีผมะว่าวนหนูแพรไปิน้าว้วยนะ” เทพทัามื๊อ นัยน์าวิบวับับบ่อเินบ่อทออเา เพราะเสียพนันในาสิโนสอืนิ เินเ็บร่อยหรอนทำอะไร็ิั พอเทพทัิว่าภรรยา็าไปนานแล้ว ลูโันหม ัวเาเอ็แ่ห้าสิบลาๆ ไมไ้แ่มาอะไร ะหาเมียใหม่สันน่าะไม่ยา แพรมี็น่าสนใ ทั้สวย หวาน และรวย!
“แพรไม่สะว่ะุเทพ!” แพรมีัะหมวามอทน เธอยะแยสายาและสุ้มเสียอเทพทัอย่ามา
ารเินามันอทั้สอไม่่อยระวัมา ทำให้แพรมีนับผู้หิที่เินสวนมาอย่าแร ร่าบาอเธอนนั้นล้มไปในสนามห้า้าๆ
“เินยัไเนี่ย!” เทพทัออัวปป้อสาวสวย วาแทนแพรมีอย่าหุหิ ผิับนถูน เธอลับรีบเ้าไป่วยหิสาวนนั้น
“เป็นอะไรมาไหมะ ุุเลอะหมเลย อโทษนะะ ันเินไม่ระวัเอ” แพรมี่วยพยุหิสาวร่าแบบบาในุสีพาลเทลน่ารัึ้นยืน และเมื่อเห็นใบหน้าหิสาวที่ล้มนุสวยเปรอะิน ็เป็นเธอเสียเอที่ะันิ่ันไป
สาวน้อยนนี้ือแฟนอหมอั … แพรมีำไม่ผินแน่นอน
“ไม่หรอ่ะ ัน่าหาที่รีบเินมาเินไป” นึมาสรีบโบมือไปมา ยอมรับวามผิไว้เอ
“หนูแพรไม่เ็บใ่ไหม” เทพทัถามนในสายา มอ้ามนึมาสไปอย่าหน้าาเย
แพรมีไ้ยินเสียเทพทั็ถอนหายใ อยาให้มีใรสัน่วยเธอออไปาเทพทัที แ่เธอ็ไม่ผิหวั เมื่อไ้ยินเสียุ้นเยัมาาอี้าน
“ุแพร! เิอะไรึ้นหรือเปล่ารับ” ทินฤพร้อมบวรเพิ่เินมาถึ ายทั้สออยู่ในสูททำาน ามำหนารพวเาเพิ่ลับมาาพูธุระ แพรมีมัะทำานเอสารให้ลีลาเป็นส่วนให่
“ุทิน ุบวร ไม่มีอะไรหรอ่ะ แพรนับุนนี้น่ะ่ะ”
แพรมีอบ เธอ่อน้าสบายใ สายาอทินฤมอเทพทัอย่ารัเีย เาะ้อหาทา่วยเธอไ้แน่นอน
ทินฤไม่รู้ัวว่าลายเป็นฮีโร่อแพรมี เพราะมัวแ่ส่ยิ้มให้สาวอีน โยรอยยิ้มอ่อนโยนอทินฤนั้นไม่พ้นสายามริบสสัยาเทพทั
“ระ่าย ไม่เอันหลายวันเลย สบายีใ่ไหม” ทินฤทัทาย แววาระบายวามสุอย่าปิไม่มิ
“สวัสี่ะุทิน พอีแม่อระ่ายมาา่าัหวั ระ่ายเลยอยู่ับแม่น่ะ่ะ” นึมาสยมือไหว้นสูวัยว่า พร้อมรอยยิ้มสใส
“เป็นเ็ีนะ แล้วนี่ล้มไปเ็บหรือเปล่า ให้หมอรวูหน่อยไหมะ” ทินฤถามลับ เา่าแปลใัวเอว่าทำไมถึไ้เอ็นูนึมาสเป็นพิเศษ ปิแล้วทินฤปิใับผู้หิทุนเลย แม้แ่แพรมี็ไม่ไ้เห็นรอยยิ้ม หรือแววาาเาเ่นนี้หรอ
“ระ่ายไม่เ็บรไหนเลย่ะ อบุมานะะ” นอบ็ยิ้มหวานให้เ่นัน
ทาสาวสวยอีนนั้นมัวแ่แปลใว่าทำไมทินฤถึไ้รู้ัับแฟนสาวอา รอยยิ้มทัู้่มีวามหมายอะไรหรือเปล่า
“หนูแพร ปล่อยเาุยันแล้วเราไปินเนอร์ันีว่านะ” เทพทัยัเ้าี้ไม่เลิไม่รา แพรมีมวิ้วอย่าหนัใ ูเหมือนทินฤะเ้าใสถานาร์ไ้ทันที ึอบแทนเ้าัว
“ุแพรไม่ว่าไปับน้าหรอรับ น้าเทพ ผมสัาะพาุแพรไปินเนอร์น่ะรับ”
แพรมีหันมอหน้าเ้านายเหวอๆ ำไม่ไ้เลยว่ามีนัับทินฤ แ่ไม่นาน็รับมุเ้านาย เา่วยเธออยู่!
“่ะ เราไปันเลยีว่านะะ ุทิน” แพรมีอบแล้วเอ่ยร่ำลาับเทพทั “ุเทพ แพรอัวนะะ”
“ผมมีธุระ อัว่อนนะระ่าย โอาสหน้าเรา่อยุยันนะ” ทินฤส่ยิ้มให้นึมาส ่อนะึให้แพรมีเินามไปอี้าน
เทพทัมอามาโ อ้าปา้า ุนว่าทำไมอยู่ๆ ทินฤถึพาแพรมีไปาเาไ้่ายๆ แบบนี้! ไหนว่าไม่สนใแพรมี หรือพอรู้ว่าเาสนใแพรมี็ิะแย่แพรมีไปาเาัน!!
พอิแบบนี้ เทพทั็โมโหนวันแทบออหู สะบััวเินาไปพร้อมอารม์แรๆ ทันที เหลือเพียนึมาสับบวรที่ยืนเว้อยู่สอน
“ุทินพาุแพรไปนู่นแล้ว เลยไม่ไุ้ยับุหนูระ่ายเลยนะรับ” บวรยิ้มให้หิสาวอย่าเห็นใ
“หรือว่านั่นือแฟนอุทินะ” นึมาส่อน้าใ เธอเห็นะๆ าาเลยว่าพ่อูมือสาวสวยไปพร้อมรอยยิ้ม!
“ผม็ไม่แน่ใเหมือนัน แุ่ลีลา ุแม่อุทิน็หมายมั่นให้สอนนั้นู่ันอยู่ ุหนูระ่ายไม่สบายใหรือเปล่ารับ” ำถามอบวรทำให้นึมาสไ้สิ เธอมออบสายาแปลๆ อบวร
“ระ่ายไมไ้ไม่สบายใหรอ่ะ แ่ใเยๆ แฟนุทินสวยมาเลยนะะ แล้ว็ใี้วย” ลิ่นัว็หอม อนแพรมี้มลมา่วยเธอ นึมาสสัมผัสถึทุสิ่อย่าที่ีามาแพรมี สวย หอม และใี ไม่แปลถ้าผู้ายะหละรั!
แ่นึมาส็รู้สึเศร้าแปลๆ บอไม่ถู มันปวหนึบในใ อิานิๆ อย่าไร็ไม่รู้
“สอนนั้นเาเหมาะันมารับ ผมอัว่อนนะรับุหนูระ่าย” บวรพูเพราะื่นมับู่รัเ้านาย ่อนะเอ่ยอัวานึมาส เินเ้าไปทาสำนัาน้านหลั
นึมาสถอนหายใ มวิ้วมอภาพบิาเินับผู้หิแสนสวยลิบๆ า ในเมื่อพ่อเธอมีีวิใหม่แล้ว เธอ็วรเลิสนใเาเสียที แล้วเอาเวลาไปทำวามฝันให้สำเร็ีว่า!
หิสาวเินรไปยัแผนหัวใที่าทำานอยู่ เพราะรับปาายหนุ่มว่าะลับบ้าน้วยันหลัเธอเรียนเสร็ เธอไปนั่เล่นรอถึเวลานัที่ร้านาแฟ ยอมรับว่าาหวัะไ้เอพ่อ ไ้พูุย แ่็ผิหวั มาไ้พบทินฤ็อนโนนล้มเมื่อรู่ ใวน้อยหอยเหาเียบัน
หาเพีย้าวเ้าสู่ศูนย์หัวใอโรพยาบาลเอน เธอ็เห็นายืนุยับพยาบาลสาวๆ แถวเาน์เอร์้านหน้า
“วันนี้แฟนไม่มารอหรือะหมอั” พยาบาลสาวนหนึ่ส่เสียแว นึมาสรีบหลบไป้าประูทาเ้า ให่อเหี่ยวเริ่มเ้นึั
พวพยาบาลเ้าใผิ แ่นึมาส็รอฟัาะอบพยาบาลพวนั้นว่าอย่าไร
“อ๋อ นนั้นไม่ใ่แฟนหรอรับ” าอบเสียธรรมาๆ ไม่ไ้ปิเสธแบบใ หรือแสอารม์อะไร
นึมาสแอบผิหวันิๆ อีแล้ว น้ำเสียราบเรียบอาทำให้นึมาสสสัยสายาหวานๆ อเา ุ๊าระ่ายน้อยน่ารันั่น เาวนเธอไปูหนั ินไอศรีมอร่อยๆ
แม้ะเยไ้ยินน้าายเล่าให้เธอว่าาเป็นพวไม่่อยแสวามรู้สึ นิ่รึมนเินไป หลายๆ วันนึมาส็เห็น่ามาลอ าออะใีและอยทำให้เธอใเ้นแร เิวามหวัหลายรั้่อหลายรั้
เธอรู้ว่าา็มีวามรู้สึ แ่ไม่ใ่วามรู้สึแบบเียวับที่เธอมี่อเา
เสียอพยาบาลัามหลัมา นึมาสไม่แน่ใว่าพยาบาลผิหวัหรือีใันแน่ เพียแ่ำพู่อมาอศัลยแพทย์หัวใหนุ่ม็ทำเอาหัวในึมาสแทบหยุเ้น เาพู้วยเสียที่มอเห็นรอยยิ้มิอยู่
“ถึผมะอยาไ้เธอเป็นแฟน็เถอะ ยัีบไม่ิเลยรับ”
นึมาสใในำอบที่ไ้ยิน … อะไรนะ าหมายถึใร? อยาเป็นแฟนับใร?? เธอหรือ???
อี้านหนึ่
บวรลับถึสำนัาน โ๊ะอเาอยู่หน้าห้อประำำแหน่อทินฤผู้เป็นเ้านาย นั่ทำานที่เหลือไม่นาน็ไ้รับอีเมล์ เห็นแ้ื่อนส่็รู้ว่าภายในอีเมล์ะมี้อมูลอะไรบ้า เารีบัารเปิเ็ู่อนะโทรศัพท์หาเ้านายัวเอพร้อมรายานผลารสืบามำสั่เ้านาย
้อมูลที่ไ้รับมา่อน้าละเอียมาทีเียว ไม่ว่าประวัิส่วนัว ารศึษา ีวิ ารทำาน บวรพอใ เรียไ้ว่าสม่า้าที่่ายไปริๆ
“ุทินรับ ผมมีเรื่อะรายานใหุ้ทินทราบรับ” บวรรายานผลผ่านโทรศัพท์มือถือ าว่านายอเานั่รับประทานอาหารับแพรมีในร้านอาหารที่ไหนสัที่ใล้ๆ โรพยาบาล
“เรื่ออะไรรับ” ทินฤถามลับ เาไหว้วานให้บวร่วยเหลือหลายเรื่อ ึนึไม่ออว่าเรื่อไหน
“เรื่อุมาสิี เมอราน์รับ ผมไ้ประวัิทั้หมอเธอมาแล้ว ผมะส่้อมูลเ้าอีเมล์ุทินเลยนะรับ” บวรไ้ำอบ เา็รีบัารส่้อมูล แ่พอสายาที่ลาผ่านหน้าอไวๆ สะุาับบาอย่า เาห้ามใไม่ให้้นหา้อมูลไม่ไ้้วยสิ!
บวรอ้าปา้าหลัา้นหา้อมูลใรอีนนเอ ทั้ื่อ นามสุล ที่อยู่็รัน้วย! เาไม่ลืมะเล่าวามบัเอิให้เ้านายฟั้วยารโทรลับไปรบวรเวลาเ้านายอีรั้!
“ผมเอบาอย่ารับ เรียไ้ว่าบัเอิมาเลยรับุทิน! ุหนูระ่ายเป็นลูสาวอุมาสิีรับ!”
บอน
มีสอนที่ะรู้วามริ
วามลับแ
พ่อะทำยัไน้า
แล้วหนู'่าย ะทำยัไ ันไปไ้ยินหมอัพูแบบนั้นเ้า ฮ่าๆ!!
เย็น อาารอมาสิี็แปลผิปิ ทั้เียบและทำหน้าเศร้า
นึมาสไ้แ่มออย่าเป็นห่ว ลอเส้นทาาบ้านมาถึสนามบิน แม่เอาแ่เียบัน ไม่พูุยอะไรเท่าไหร่ แม้นึมาสะถามอย่าเป็นห่ว แม่็ไ้แ่ส่ยิ้มให้แล้วไม่อบำถาม อ้าว่าไม่อยาาเธอไปไล นึมาสไม่อยาเื่อ ปิแม่อเธอเป็นนอารม์ี แ่ถ้าเวลาไหนเิเรียหรือมีอะไรในใ ็ะแสอาารแบบนื้ทุรั้
นึมาสเ็บวามัวลใมาเล่าให้ศิลาฟัอนรับประทานอาหารเ้าวัน้นทร์
“พี่แน่ะหรือึมๆ น้า็เห็นปินี่นา” ศิลายาแฟึ้นื่ม หน้าาสบายๆ ไม่ไ้ทุ์ร้อนัวลอะไรเหมือนหลานสาว
“ริหรือะ ระ่ายิมาไปเอหรือะน้าหิน” นึมาสถามอย่าสสัยัวเอ
“ใ่ หนูน่ะิมาไปเอ ิถึแม่ล่ะสิ” ศิลาเอ่ยถามลับ พอเห็นหลานสาวยัไม่หายเลือบแลสสัย็บอให้เธอสบายใ
“พี่แไม่ไ้เป็นอะไรหรอ เื่อน้าสิ แ่ถึะมีเรื่ออะไรเิึ้น พี่แ็เ้มแ็และหาทาออไ้ หนูไม่เื่อหรือว่าุแม่หนูเ่มาๆ น่ะ ระ่าย เลิิมาไ้แล้ว เวลานี้หนู้อทำสิ่ที่ฝันไว้ให้สำเร็นะ แม่ะไ้ีใ รู้ไหม”
“่ะ” นึมาสเื่อฟัน้าาย เธอ้มหน้าิ้มไส้รอึ้นมาินเียบๆ โยไม่สัเแววาอศิลาเลย
เมื่อวาน มาสิีเป็นนบอเาเอ ‘พี่เอเาที่นี่ เอพ่ออระ่ายที่นี่’
‘เารู้เรื่อระ่ายไหมรับ เารู้หรือเปล่า’ ศิลาร้อนใ แม้รู้ว่าไม่มีใรพราหลานสาวไปไ้ แ่็อลัวไม่ไ้เหมือนัน
‘เาไม่รู้หรอว่าระ่ายยัอยู่ ิมาลอว่าพี่เอาลูออไปแล้ว พี่ลัวัเลยหิน ลัวเาะเอับระ่าย!’ พี่สาวบออย่าหวาลัวมา นานมาแล้วที่ศิลาไมไ้เห็นพี่สาววินานี้ เาไ้แ่ให้สัาพี่สาวไปว่าะไม่ยอมให้ใรมาพรานึมาสไปาอพวเาแน่นอน
แพรมีำลัลำบา เธอไม่รู้ว่าอะไรลใให้เทพทัเินมาวนเธอไปินอาหารเย็น แม้เธอะเินหนีออาห้อทำาน ออาสำนัาน มายัทาเินที่ะไป้านหน้าโรพยาบาล มีนเินผ่านไปมาให้สบายใ แ่เทพทั็เินามไม่ห่า
“แพรมีนัแล้ว่ะุเทพ” เธอ้มหน้า้มาอ้าไป่อน ทั้ที่เธอยัไม่ไ้นัใรอนเย็นเลย้วย้ำ
“อะไรัน นานๆ ทีผมะว่าวนหนูแพรไปิน้าว้วยนะ” เทพทัามื๊อ นัยน์าวิบวับับบ่อเินบ่อทออเา เพราะเสียพนันในาสิโนสอืนิ เินเ็บร่อยหรอนทำอะไร็ิั พอเทพทัิว่าภรรยา็าไปนานแล้ว ลูโันหม ัวเาเอ็แ่ห้าสิบลาๆ ไมไ้แ่มาอะไร ะหาเมียใหม่สันน่าะไม่ยา แพรมี็น่าสนใ ทั้สวย หวาน และรวย!
“แพรไม่สะว่ะุเทพ!” แพรมีัะหมวามอทน เธอยะแยสายาและสุ้มเสียอเทพทัอย่ามา
ารเินามันอทั้สอไม่่อยระวัมา ทำให้แพรมีนับผู้หิที่เินสวนมาอย่าแร ร่าบาอเธอนนั้นล้มไปในสนามห้า้าๆ
“เินยัไเนี่ย!” เทพทัออัวปป้อสาวสวย วาแทนแพรมีอย่าหุหิ ผิับนถูน เธอลับรีบเ้าไป่วยหิสาวนนั้น
“เป็นอะไรมาไหมะ ุุเลอะหมเลย อโทษนะะ ันเินไม่ระวัเอ” แพรมี่วยพยุหิสาวร่าแบบบาในุสีพาลเทลน่ารัึ้นยืน และเมื่อเห็นใบหน้าหิสาวที่ล้มนุสวยเปรอะิน ็เป็นเธอเสียเอที่ะันิ่ันไป
สาวน้อยนนี้ือแฟนอหมอั … แพรมีำไม่ผินแน่นอน
“ไม่หรอ่ะ ัน่าหาที่รีบเินมาเินไป” นึมาสรีบโบมือไปมา ยอมรับวามผิไว้เอ
“หนูแพรไม่เ็บใ่ไหม” เทพทัถามนในสายา มอ้ามนึมาสไปอย่าหน้าาเย
แพรมีไ้ยินเสียเทพทั็ถอนหายใ อยาให้มีใรสัน่วยเธอออไปาเทพทัที แ่เธอ็ไม่ผิหวั เมื่อไ้ยินเสียุ้นเยัมาาอี้าน
“ุแพร! เิอะไรึ้นหรือเปล่ารับ” ทินฤพร้อมบวรเพิ่เินมาถึ ายทั้สออยู่ในสูททำาน ามำหนารพวเาเพิ่ลับมาาพูธุระ แพรมีมัะทำานเอสารให้ลีลาเป็นส่วนให่
“ุทิน ุบวร ไม่มีอะไรหรอ่ะ แพรนับุนนี้น่ะ่ะ”
แพรมีอบ เธอ่อน้าสบายใ สายาอทินฤมอเทพทัอย่ารัเีย เาะ้อหาทา่วยเธอไ้แน่นอน
ทินฤไม่รู้ัวว่าลายเป็นฮีโร่อแพรมี เพราะมัวแ่ส่ยิ้มให้สาวอีน โยรอยยิ้มอ่อนโยนอทินฤนั้นไม่พ้นสายามริบสสัยาเทพทั
“ระ่าย ไม่เอันหลายวันเลย สบายีใ่ไหม” ทินฤทัทาย แววาระบายวามสุอย่าปิไม่มิ
“สวัสี่ะุทิน พอีแม่อระ่ายมาา่าัหวั ระ่ายเลยอยู่ับแม่น่ะ่ะ” นึมาสยมือไหว้นสูวัยว่า พร้อมรอยยิ้มสใส
“เป็นเ็ีนะ แล้วนี่ล้มไปเ็บหรือเปล่า ให้หมอรวูหน่อยไหมะ” ทินฤถามลับ เา่าแปลใัวเอว่าทำไมถึไ้เอ็นูนึมาสเป็นพิเศษ ปิแล้วทินฤปิใับผู้หิทุนเลย แม้แ่แพรมี็ไม่ไ้เห็นรอยยิ้ม หรือแววาาเาเ่นนี้หรอ
“ระ่ายไม่เ็บรไหนเลย่ะ อบุมานะะ” นอบ็ยิ้มหวานให้เ่นัน
ทาสาวสวยอีนนั้นมัวแ่แปลใว่าทำไมทินฤถึไ้รู้ัับแฟนสาวอา รอยยิ้มทัู้่มีวามหมายอะไรหรือเปล่า
“หนูแพร ปล่อยเาุยันแล้วเราไปินเนอร์ันีว่านะ” เทพทัยัเ้าี้ไม่เลิไม่รา แพรมีมวิ้วอย่าหนัใ ูเหมือนทินฤะเ้าใสถานาร์ไ้ทันที ึอบแทนเ้าัว
“ุแพรไม่ว่าไปับน้าหรอรับ น้าเทพ ผมสัาะพาุแพรไปินเนอร์น่ะรับ”
แพรมีหันมอหน้าเ้านายเหวอๆ ำไม่ไ้เลยว่ามีนัับทินฤ แ่ไม่นาน็รับมุเ้านาย เา่วยเธออยู่!
“่ะ เราไปันเลยีว่านะะ ุทิน” แพรมีอบแล้วเอ่ยร่ำลาับเทพทั “ุเทพ แพรอัวนะะ”
“ผมมีธุระ อัว่อนนะระ่าย โอาสหน้าเรา่อยุยันนะ” ทินฤส่ยิ้มให้นึมาส ่อนะึให้แพรมีเินามไปอี้าน
เทพทัมอามาโ อ้าปา้า ุนว่าทำไมอยู่ๆ ทินฤถึพาแพรมีไปาเาไ้่ายๆ แบบนี้! ไหนว่าไม่สนใแพรมี หรือพอรู้ว่าเาสนใแพรมี็ิะแย่แพรมีไปาเาัน!!
พอิแบบนี้ เทพทั็โมโหนวันแทบออหู สะบััวเินาไปพร้อมอารม์แรๆ ทันที เหลือเพียนึมาสับบวรที่ยืนเว้อยู่สอน
“ุทินพาุแพรไปนู่นแล้ว เลยไม่ไุ้ยับุหนูระ่ายเลยนะรับ” บวรยิ้มให้หิสาวอย่าเห็นใ
“หรือว่านั่นือแฟนอุทินะ” นึมาส่อน้าใ เธอเห็นะๆ าาเลยว่าพ่อูมือสาวสวยไปพร้อมรอยยิ้ม!
“ผม็ไม่แน่ใเหมือนัน แุ่ลีลา ุแม่อุทิน็หมายมั่นให้สอนนั้นู่ันอยู่ ุหนูระ่ายไม่สบายใหรือเปล่ารับ” ำถามอบวรทำให้นึมาสไ้สิ เธอมออบสายาแปลๆ อบวร
“ระ่ายไมไ้ไม่สบายใหรอ่ะ แ่ใเยๆ แฟนุทินสวยมาเลยนะะ แล้ว็ใี้วย” ลิ่นัว็หอม อนแพรมี้มลมา่วยเธอ นึมาสสัมผัสถึทุสิ่อย่าที่ีามาแพรมี สวย หอม และใี ไม่แปลถ้าผู้ายะหละรั!
แ่นึมาส็รู้สึเศร้าแปลๆ บอไม่ถู มันปวหนึบในใ อิานิๆ อย่าไร็ไม่รู้
“สอนนั้นเาเหมาะันมารับ ผมอัว่อนนะรับุหนูระ่าย” บวรพูเพราะื่นมับู่รัเ้านาย ่อนะเอ่ยอัวานึมาส เินเ้าไปทาสำนัาน้านหลั
นึมาสถอนหายใ มวิ้วมอภาพบิาเินับผู้หิแสนสวยลิบๆ า ในเมื่อพ่อเธอมีีวิใหม่แล้ว เธอ็วรเลิสนใเาเสียที แล้วเอาเวลาไปทำวามฝันให้สำเร็ีว่า!
หิสาวเินรไปยัแผนหัวใที่าทำานอยู่ เพราะรับปาายหนุ่มว่าะลับบ้าน้วยันหลัเธอเรียนเสร็ เธอไปนั่เล่นรอถึเวลานัที่ร้านาแฟ ยอมรับว่าาหวัะไ้เอพ่อ ไ้พูุย แ่็ผิหวั มาไ้พบทินฤ็อนโนนล้มเมื่อรู่ ใวน้อยหอยเหาเียบัน
หาเพีย้าวเ้าสู่ศูนย์หัวใอโรพยาบาลเอน เธอ็เห็นายืนุยับพยาบาลสาวๆ แถวเาน์เอร์้านหน้า
“วันนี้แฟนไม่มารอหรือะหมอั” พยาบาลสาวนหนึ่ส่เสียแว นึมาสรีบหลบไป้าประูทาเ้า ให่อเหี่ยวเริ่มเ้นึั
พวพยาบาลเ้าใผิ แ่นึมาส็รอฟัาะอบพยาบาลพวนั้นว่าอย่าไร
“อ๋อ นนั้นไม่ใ่แฟนหรอรับ” าอบเสียธรรมาๆ ไม่ไ้ปิเสธแบบใ หรือแสอารม์อะไร
นึมาสแอบผิหวันิๆ อีแล้ว น้ำเสียราบเรียบอาทำให้นึมาสสสัยสายาหวานๆ อเา ุ๊าระ่ายน้อยน่ารันั่น เาวนเธอไปูหนั ินไอศรีมอร่อยๆ
แม้ะเยไ้ยินน้าายเล่าให้เธอว่าาเป็นพวไม่่อยแสวามรู้สึ นิ่รึมนเินไป หลายๆ วันนึมาส็เห็น่ามาลอ าออะใีและอยทำให้เธอใเ้นแร เิวามหวัหลายรั้่อหลายรั้
เธอรู้ว่าา็มีวามรู้สึ แ่ไม่ใ่วามรู้สึแบบเียวับที่เธอมี่อเา
เสียอพยาบาลัามหลัมา นึมาสไม่แน่ใว่าพยาบาลผิหวัหรือีใันแน่ เพียแ่ำพู่อมาอศัลยแพทย์หัวใหนุ่ม็ทำเอาหัวในึมาสแทบหยุเ้น เาพู้วยเสียที่มอเห็นรอยยิ้มิอยู่
“ถึผมะอยาไ้เธอเป็นแฟน็เถอะ ยัีบไม่ิเลยรับ”
นึมาสใในำอบที่ไ้ยิน … อะไรนะ าหมายถึใร? อยาเป็นแฟนับใร?? เธอหรือ???
อี้านหนึ่
บวรลับถึสำนัาน โ๊ะอเาอยู่หน้าห้อประำำแหน่อทินฤผู้เป็นเ้านาย นั่ทำานที่เหลือไม่นาน็ไ้รับอีเมล์ เห็นแ้ื่อนส่็รู้ว่าภายในอีเมล์ะมี้อมูลอะไรบ้า เารีบัารเปิเ็ู่อนะโทรศัพท์หาเ้านายัวเอพร้อมรายานผลารสืบามำสั่เ้านาย
้อมูลที่ไ้รับมา่อน้าละเอียมาทีเียว ไม่ว่าประวัิส่วนัว ารศึษา ีวิ ารทำาน บวรพอใ เรียไ้ว่าสม่า้าที่่ายไปริๆ
“ุทินรับ ผมมีเรื่อะรายานใหุ้ทินทราบรับ” บวรรายานผลผ่านโทรศัพท์มือถือ าว่านายอเานั่รับประทานอาหารับแพรมีในร้านอาหารที่ไหนสัที่ใล้ๆ โรพยาบาล
“เรื่ออะไรรับ” ทินฤถามลับ เาไหว้วานให้บวร่วยเหลือหลายเรื่อ ึนึไม่ออว่าเรื่อไหน
“เรื่อุมาสิี เมอราน์รับ ผมไ้ประวัิทั้หมอเธอมาแล้ว ผมะส่้อมูลเ้าอีเมล์ุทินเลยนะรับ” บวรไ้ำอบ เา็รีบัารส่้อมูล แ่พอสายาที่ลาผ่านหน้าอไวๆ สะุาับบาอย่า เาห้ามใไม่ให้้นหา้อมูลไม่ไ้้วยสิ!
บวรอ้าปา้าหลัา้นหา้อมูลใรอีนนเอ ทั้ื่อ นามสุล ที่อยู่็รัน้วย! เาไม่ลืมะเล่าวามบัเอิให้เ้านายฟั้วยารโทรลับไปรบวรเวลาเ้านายอีรั้!
“ผมเอบาอย่ารับ เรียไ้ว่าบัเอิมาเลยรับุทิน! ุหนูระ่ายเป็นลูสาวอุมาสิีรับ!”
บอน
มีสอนที่ะรู้วามริ
วามลับแ
พ่อะทำยัไน้า
แล้วหนู'่าย ะทำยัไ ันไปไ้ยินหมอัพูแบบนั้นเ้า ฮ่าๆ!!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น