คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 2 : พบเจอ
"นี่รุ่นพี่มัวทำอะไรอยู่นะ ป่านนี้แล้วยังไม่มาอีก เลยเวลานัดมาสิบห้านาทีแล้วนี่นา"ยูกิมูระทำหน้ายู่นิดๆ พลางเงยหน้าขึ้นมองนาฬิกาเรือนใหญ่ที่ถูกติดไว้หน้าอาคารเรียนใหญ่ของโรงเรียนฮาคุเร็น
"อุตส่าห์รีบมาก่อนเวลานัดต้องยี่สิบนาที แต่นี่มันเลยเวลานัดมาแล้วนะ รุ่นพี่ยังไม่มาเลย เกิดอะไรไม่ดีขึ้นรึเปล่านะ!?"ได้แต่นั่งยองๆบ่นพึมพำเบาๆอยู่คนเดียวด้วยความกังวลว่าจะเกิดอะไรไม่ดีขึ้นกับรุ่นพี่ที่รักหรือเปล่า
"ขอโทษทีนะยูกิมูระ มารอนานหรือยัง"ยูกิมูระยังไม่ทันได้คิดอะไรมากกว่านั้น ก็ได้ยินเสียงของคนที่พึ่งบ่นถึงเมื่อสักครู่ดังขึ้นที่ด้านหลังของตน
"รุ่นพี่รู้มั้ยเนี่ยผมเป็นห่วงรุ่นพี่มากเลยแล้วผมก็อุตส่าห์รีบมาก่อนเวลานัดต้องยี่..โอ๊ะ..เย็น!?" ยูกิมูระที่ยังนั่งยองๆหลับหูหลับตาบ่นให้คนที่ยืนอยู่ด้านหลังฟัง ต้องเปลี่ยนจากเสียงบ่นเป็นเสียงอุทานด้วยความตกใจ เมื่อไอความเย็นของอะไรบางอย่างถูกยื่นเข้ามาแนบสัมผัสกับผิวแก้มใสของยูกิมูระ
ยูกิมูระรับของที่ฟุบุคิยื่นมาให้ที่ข้างแก้มอย่างงงๆ มันเป็นไอศกรีมรสโปรดของเขาเอง
เมื่อฟุบุคิเห็นยูกิมูระหันหน้ามาทางเขาแล้วทำหน้างงๆประมาณว่า'ให้ผมหรอ' ฟุบุคิก็ได้แต่ถอนหายใจเบาๆ เอือมความขี้หลงขี้ลืมของเด็กคนนี้เสียจริง... แต่ถึงยังไงเด็กคนนี้ก็เป็นเด็กที่น่ารักน่าเอ็นดูเสมอในสายตาของเขา
ฟุบุคิเดินตรงเข้าไปลูบหัวยูกิมูระด้วยความเอ็นดูพลางแกะซองไอศกรีมของตัวเองออกด้วยมือข้างเดียว
"ตามสัญญาเมื่อวานไง จำได้หรือยังเจ้าเด็กขี้ลืม แล้วก็รีบกินซะล่ะเดี๋ยวมันจะละลายหมดนะ" พูดพลางขยี้กลุ่มผมนุ่มของเด็กขี้ลืมไปมาอย่างสนุกมือ แล้วยกแท่งไอศกรีมที่พึ่งจะแกะซองออกไปเมื่อกี้ขึ้นมากิน
ความจริงแล้วที่ฟุบุคิมาสายไม่ใช่เพราะตื่นสายหรืออะไร แต่เป็นเพราะเขามัวแต่ไปหาร้านไอศกรีมแถวนี้ เพื่อเอามาให้ตามสัญญาที่ให้ไว้กับยูกิมูระเมื่อวานนี้
"ขอบคุณครับ..แต่ว่าช่วยหยุดขยี้หัวผมก่อนได้มั้ยครับ หัวผมยุ่งไปหมดแล้วเนี่ย" เมื่อยูกิมูระพอจะเดาถึงสาเหตุที่ฟุบุคิมาสายก็อดทีี่จะหน้าแดงนิดๆไม่ได้ อย่างน้อยรุ่นพี่ฟุบุคิก็ให้ความสำคัญกับสัญญาที่ให้ไว้กับเขา แต่ประโยคหลังๆดูเหมือนจะถูกเอ่ยขึ้นเมื่อฟุบุคิยังไม่เลิกขยี้ผมยูกิมูระซะที จนผมของยูกิมูระดูไม่เป็นทรงไปแล้ว
"ฮะฮ่าฮ่า..โทษทีๆมันส์มือไปหน่อย" ฟุบุคิหัวเราะเบาๆ พลางเอ่ยอย่างขำๆ
จากนั้นฟุบุคิและยูกิมูระก็หยอกล้อกันอย่างสนุกสนาน เมื่อทั้งสองกินไอศกรีมจนหมด ก็รีบขึ้นรถประจำทางมุ่งตรงไปยังจุดมุ่งหมายของพวกเขานั่นก็คือโรงเรียนไรมงนั่นเอง
รถประจำทางจอดเทียบฟุตบาตที่หน้าโรงเรียนไรมงอย่างพอดิบพอดี พวกเขามาถึงก่อนเวลานัดสิบห้านาที ฟุบุคิเดินนำเข้าไปในโรงเรียนโดยมียูกิมูระเดินตามติดๆไปอย่างกล้าๆกลัวๆนิดหน่อย
ฟุบุคิเห็นท่าทางของยูกิมูระก็อดขำในใจไม่ได้ เด็กคนนี้ดูภายนอกเหมือนจะไม่ค่อยกลัวอะไร แต่จริงๆก็เป็นเด็กขี้กลัวและขี้อายเอามากๆเลยล่ะ
"สวัสดี!ฟุบุคิไม่ได้เจอกันนานเลยนะ เป็นยังไงบ้างล่ะ"คาเซมารุเพื่อนสนิทของเขาเอง ที่กำลังวิ่งเข้ามาหาพร้อมกับรอยยิ้มและคำทักทาย
"อื้ม!สวัสดี ฉันสบายดี..แล้วก็นายคงยังไม่จักนี่..ยูกิมูระ เฮียวกะ นะเป็นรุ่นน้องของฉันเอง"ฟุบุคิรับคำทักทายก่อนจะหลบตัวเพื่อเผยให้เห็นรุ่นน้องของเขาที่หลบอยู่ด้านหลัง
"อะ..เอ่อ..สวัสดีครับ..ผมยูกิมูระ เฮียวกะครับ"เอ่ยแนะนำตัวอย่างอายๆ
"อื้ม!ฉัน คาเซมารุ อิจิโรตะ ยินดีที่ได้รู้จักนะยูกิมูระ"พูดยิ้มๆแล้วส่งมือมาให้ยูกิมูระ ยูกิมูระยื่นมือไปจับมือของคาเซมารุตอบ
"ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันครับ"
[ Yukimura 's Talk]
หลังจากที่ผมได้รู้จักกับคุณคาเซมารุแล้ว ผมจึงขอตัวออกไปเข้าห้องนํ้าคนเดียว ผมเดินไปที่ห้องนํ้าที่ผมก็ยังไม่รู้ว่าอยู่ไหน ดันลืมถามรุ่นพี่ไปเลย ว่าห้องนํ้าอยู่ที่ไหน แบบนี้ผมคงต้องเดินหาเองซะแล้ว
ว่าแต่ที่นี่อากาศดีจังเลย อากาศไม่หนาวเหมือนที่ฮอกไกโด แต่ก็ไม่ร้อนเกินไป ท้องฟ้าก็สีครามสดใส แล้ววันนี้ก็เป็นวันอาทิตย์เลยไม่มีนักเรียนไรมงมาซักคนเลย ยกเว้นก็แต่คนที่มาเข้าค่ายซึ่งก็มีคนไม่มากนัก
ผมก็สงสัยอยู่เหมือนกันว่าจะเข้าค่ายกันยังไง นี่มันไม่ใช่ช่วงปิดเทอมซะหน่อย ถามรุ่นพี่ตอนอยู่บนรถประจำทาง รุ่นพี่ก็บอกแค่ว่าเดี๋ยวไปถึงก็รู้เอง จัดการเรื่องที่โรงเรียนฮาคุเร็นให้เรียบร้อยแล้ว
ผมคิดเรื่องต่างๆไปเรื่อยๆพร้อมกับเดินไปเดินมาเพื่อหาห้องน้ำ จนเมื่อผมเจอห้องนํ้าที่ตามหามานาน ผมจึงจะรีบวิ่งเข้าไปเพราะเดี๋ยวจะไปไม่ทันตอนเรียกรวมตัว แต่แล้วก็…
"โอ้ยยย!"
ผมร้องออกมาเสียงดัง เมื่อผมที่รีบวิ่งเข้าห้องนํ้า ก็โดนใครก็ไม่รู้ชนเข้าจนล้มลงมานั่งกับพื้นอย่างแรงเลย เจ็บนะเว้ย ใครชนวะ!? -*- (มีแต่หนูนี่แหล่ะที่วิ่งไปชนเขา)
"อ้ะ..ขอโทษทีนะ นายเป็นอะไรรึเปล่า"เขาคนนั้นพูดขอโทษผมพลางยิ้มอย่างเป็นมิตรแล้วส่งมือมาให้ผมจับ ..ทำไมรู้สึกเหมือนเห็นออร่าวิ้งๆมันเปล่งออกมาจากตัวหมอนี่กันนะ...หล่อ.... เห้ย!!นี่ผมกำลังคิดไรอยู่ คนที่หล่อนะมีผมคนเดียวก็พอแล้ว!!
"ทีหลังก็หัดดูทางซะบ้างเซ่!"ผมลุกขึ้นโดยไม่จับมือที่ยื่นมาของเขา ก่อนจะรีบเดินเข้าห้องนํ้าไป ไม่รู้ว่าผมเป็นอะไรไป จู่ผมก็รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาซะงั้น
คนที่ชนผมเมื่อกี้รู้สึกว่าจะเป็นคนที่มาเข้าค่ายเหมือนกัน ดูจากชุดวอร์มแล้วเป็นนักเรียนของโรงเรียนอาราคุโมะ แต่ว่าขอให้อย่าได้เจอกันอีกเลยเถอะ สาธุ-/\- แค่ผมเห็นหน้าก็รู้สึกหงุดหงิดแล้ว ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน แค่ผมนึกถึงหน้ายิ้มๆแบบนั้นถึงทำไมต้องทำให้ผมรู้สึกหงุดหงิดแบบนี้ด้วยนะ เพราะอะไรกันนะ..
ผมที่เข้าห้องนํ้าทำธุระเสร็จแล้วก็เดินกลับไปหารุ่นพี่ แต่รุ่นพี่ฟุบุคิก็ไม่รู้ว่าหายไปไหนแล้ว แต่ขณะที่ผมกำลังคิดอยู่ว่าจะไปอยู่ไหนดี ก็มีเสียงเรียกของคุณเอนโดดังขึ้น
"ทุกคน!มารวมตัวกันทางนี้หน่อย"
ผมจึงเดินตามเสียงของคุณเอนโดไปรวมตัวกับคนอื่นๆที่สนามฟุตบอลของโรงเรียนไรมงที่อยู่ไม่ไกลนัก พวกคนที่ผมรู้จักอย่างสมาชิกทีมไรมง และที่ผมไม่รู้จักที่มาจากโรงเรียนอื่นแบบเดียวกับผม ทั้งหมดต่างก็เดินไปรวมตัวกันที่สนามฟุตบอลของไรมง
ตอนนี้ทุกคนนั่งรวมเป็นกลุ่มๆ แต่คนที่เป็นเหมือนครูฝึกในที่นี้หรือพวกรุ่นพี่นั่นแหละ ยืนอยู่ข้างหน้าของพวกเรา รวมทั้งรุ่นพี่ฟุบุคิด้วย
ว่าแต่นั่นรุ่นพี่ฟุบุคิกำลังคุยกับใครอยู่นะ ท่าทางสนิทสนมกันจัง คนนั้นเป็นใครกันนะ ยังไม่รู้จักแท้ๆแต่รู้สึกไม่ค่อยถูกชะตาเลยแฮะ.. ทำไมวันนี้ถึงเจอแต่คนแบบนี้กันนะ..
"ฟังทางนี้หน่อย"คุณคิโดพูดขึ้นทำให้เสียงคุยกันของคนอื่นๆเงียบลง
"ก่อนอื่น ขอให้ทุกคนออกมาแนะนำตัวก่อนนะ สำหรับคนที่ยังไม่รู้จักกันจะได้รู้จักกันมากขึ้นด้วย เริ่มเลยเทนมะ"คุณเอนโดพูดขึ้น
"ครับ! ผมมัทสึคาเซะ เทนมะครับเล่นตำแหน่งกองกลาง เป็นกัปตันทีมโรงเรียนไรมงครับ"
.
.
"ฉันชินโด ทาคุโตะ เล่นตำแหน่งกองกลาง โรงเรียนไรมง"
.
.
"สึรุกิ เคียวสุเกะ ตำแหน่งกองหน้า โรงเรียนไรมง"
.
.
การแนะนำตัวถูกดำเนินต่อไปเรื่อยๆ จนถึง...
.
.
"ฉันอาเมมิยะ ไทโย เล่นตำแหน่งกองหน้า จากโรงเรียนอาราคุโมะ ยินดีที่ได้รู้จักนะทุกคน" ไอคนที่ชนเรานี่หว่า เหอะยิ้มอยู่ได้หมอนี่น่ะ เห็นแล้วหงุดหงิดชะมัดเลย ชิ!
.
.
อ้ะ..ถึงตาเราแล้วนี่
"ฉันยูกิมูระ เฮียวกะ ตำแหน่งกองหน้า โรงเรียนฮาคุเร็น"
.
.
"ต่อไปถึงตาพวกฉันจะแนะนำตัวแล้วนะ" หลังจากที่พวกเราแนะนำตัวกันเสร็จหมดทุกคนแล้วก็ถึงตาของพวกรุ่นพี่
"ฉันเอนโด มาโมรุ"
"ฉันคิโด ยูโตะ"
"โกเอนจิ ชูยะ" คนที่คุยกับรุ่นพี่ฟุบุคิเมื่อกี้นี้คือคุณโกเอนจินี่เอง เคยได้ยินแต่รุ่นพี่เล่าให้ฟังว่าเก่งนักเก่งหนา ชิ!ทำไมถึงรู้สึกหมั่นไส้แบบนี้กันนะ
"ฉันคาเซมารุ อิจิโรตะ"
"ฉันฟุบุคิ ชิโร่"
"ฉันคิยาม่า ฮิโรโตะ"
"ฉันมิโดริคาวะ ริวจิ"
"ฉันอาฟุโระ เทรุมิ"
"ฉันซาคุมะ จิโร่"
"ฟุโด อาคิโอะ"
"ส่วนฉันโอโทนาชิ ฮารุนะค่ะ"
การแนะนำตัวของพวกรุ่นพี่ผ่านไปอย่างรวดเร็ว และเรียบง่าย
"ต่อจากนี้ฉันจะบอกรายละเอียดเกี่ยวกับการเข้าค่ายครั้งนี้นะคะ ทุกคนจะต้องเข้าเรียนตามปกติ ส่วนคนที่มาจากโรงเรียนอื่นต้องย้ายมาเรียนที่นี่ชั่วคราวจนกว่าจะจบการเข้าค่าย พอหลังเลิกเรียนจะซ้อมแข่งฟุตบอลและทำกิจกรรมร่วมกัน ทุกคนจะนอนที่โรงเรียนแบ่งห้องละ2คน แบ่งโดยการจับฉลากตัวเลข ใครจับได้เลขเดียวกันก็นอนห้องเดียวกันตามนี้ค่ะ"รุ่นพี่โอโทนาชิร่ายยาวบอกรายละเอียดเกี่ยวกับเรื่องการเข้าค่าย
ว่าแต่แบบนี้มันเรียกเข้าค่ายที่ไหนกันเนี่ย ต้องย้ายมาเรียนที่นี่ เข้าเรียนตามปกติ เหมือนเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนซะมากกว่า การมาเข้าค่ายนะ แล้วยังจะนอนห้องละ 2 คนอีก ที่ไรมงนี่ห้องไม่พอหรือไงกันนะ-"-
หลังจากนั้นคุณเอนโดก็ถือกล่องมาให้จับฉลาก เมื่อถึงตาผม ผมเดินเข้าไปก็จับพร้อมกับอธิฐาน ‘ขอให้ได้อยู่กับคนที่เงียบๆ ไม่พูดมากด้วยเถอะ สาธุๆ’ เมื่อผมเปิดดูปรากฎว่าผมได้เลข5 ครับ งั้นผมก็ต้องตามหาคนที่ได้เลข5เหมือนกับผมสินะ แต่ท่าทางตอนนี้ทุกคนคงจะวุ่นวายหน้าดูเพราะทุกคนต่างก็กำลังตามหาคนที่จับได้เลขเหมือนกับตัวเอง ผมที่กำลังจะเริ่มตามหาคนที่มีเลขเหมือนกัน แต่จู่ๆก็มีเสียงหนึ่งแทรกมาซะก่อน…
"เจอแล้ว!ได้เลข5เหมือนกันเลย...เอ๋!..นายนี่เอง บังเอิญจังเลยนะ^^ "
เลข5..เหมือนกัน...หมายถึงเรางั้นสิ...แต่ว่าทำไมนํ้าเสียงมันคุ้นๆแฮะ...-0-?อย่าบอกนะว่า....!!
ขอบคุณที่ให้กำลังใจนะคะ
มีตรงไหนที่ต้องแก้ไข ก็บอกกันได้เลยนะคะ
ขอฝากเรื่องนี้ด้วยนะคะ^^
ความคิดเห็น