เรื่องง่ายๆที่เธอไม่รู้

เนื้อเรื่อง

เดือนมกราคม
"หนาวจังเลยวะ" เสียงชายหนุ่มที่เดินข้างๆเริ่มบ่นเรื่องอากาศ " เออ หนาวเหมือนกัน ว่าแต่แกทำงานของอาจารย์เสร็จยัง"สาวห้าวที่เดินข้างเอ่ยถาม " ยังวะ ไอ้กี้แกช่วยข้าทำหน่อยสิ" ชายหนุ่มบอก "เรื่องสิ แกชอบมักไว้นี่เราก็ใกล้สอบแล้ว แกตั้งใจเรียนหน่อยสิวะ ไอ้ทีม"กี้บอกเพื่อนชายที่ชื่อทีม "เออ ก็ได้วะเดี๋ยวทำเอง ไปเรียนก่อนนะโว้ย เจอกันตอนเที่ยง" ทีมโบกมือลาเพื่อไปเรียนยังสาขาตัวเองส่วนกี้เดินตรงยังซุ้มที่ตอนนี้ปราศจากคนนั่ง อากาสที่นี้หนาวมากที่เดียว และยังคงหนาวลงเรื่อยๆ อีกเดือนกว่าๆก็สอบแล้ว หลังจากนั้นก็ปิดเทอมและต้องไปฝึกงานและเจอกันอีกทีก็ตอนเดือนพฤศจิกาโน่น กี้ได้แต่คิดว่าเมื่อไหรกันที่ทีมจะยอมขยันเรียนเพื่อให้จบพร้อมกัน กี้มองใบสมัคนฝึกงานในมือ " อยากไปฝึกที่เดียวกันจังเลย" กี้คิดก่อนที่จะเดินออกจาซุ้มไปยังห้องเรียน
ตอนเย็นกี้เดินผ่านร้านขายของจึงแวะซื้อของใช้ส่วนตัวบางอย่างไปด้วย หลังจากนั้นก็กลับไปที่ห้องพักนอกมหาวิทยาลัย กี้แขวนถุงใส่ของไว้ที่หน้าห้อง 205ก่อนเดินขึ้นบันไดไปยังห้อง305ที่เป็นห้องพักตัวเอง ที่นี้อุ่นกว่าข้างนอกเพราะปิดเอาไว้ตลอด กี้อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อนอ่านหนังสือ ไม่นานนักเสียงโทรศัพท์ห้องก็ดังขึ้น "ไอ้กี้ ข้าทำการบ้านข้อ10 ไม่ได้วะ ลงมาสอนข้าหน่อยสิวะ" เสียงทีมลอดสายมา กี้รับปากก่อนแบกหนังสือลงมา " ไอ้ทีม ทำไมแกโง่อย่างนี้วะรู้ไหมว่ามันทำแบบนี้ไง" เสียงกี้บอกอย่างเหนื่อยหน่าย ทีมได้แต่ยิ้มรับเท่านั้น "ไอ้กี้ไปกินข้าวกัน เดี๋ยวข้าเลี้ยงเอง" ทีมชวน กี้กำลังจะปฏิเสธ แต่ทีมลากออกมาซะก่อน สรุปทีมกับกี้กินข้าวด้วยกัน อาหารที่หน้าหอก็ไม่ได้อร่อยอะไรมากนัก แต่กี้ก็มีความสุขดีที่ได้กินข้าวกับทีม ไม่นานนักพวกเขาสองคนก็เดินกลับห้องใครห้องมัน ทีมส่งยิ้มให้ก่อนเข้าห้องไปกี้เดินขึ้นห้องไปจนลืมว่าหนังสืออยู่ที่ห้องทีม การได้ออกไปไหนมาไหนด้วยกันเหมือนสิ่งที่ทำเป็นประจำทุกวันแต่มันคือสิ่งที่ดีที่สุดในทุกๆวัน 
กี้คิดได้แค่นั้นก็หลับตาลงและหลับได้ในที่สุด ทางด้านทีมที่หาข้ออ้างเพื่อพากี้ไปกินข้าวได้แล้วก็กลับมาทบทวนเรื่องที่จะสอบ แล้วก็คิดเรื่องของยั้ยกี้จอมบ่นนั้นด้วยพาลยิ้มออกมาอย่างรู้สึกดี ก่อนที่จะตั้งใจอ่านหนังสือต่อไป
วันเวลาที่ผ่านไปนั้นกี้แทมใช้เวลาอยุ๋ด้วยกันนั่งอ่านหนังสือกินข้าวและขี้รถเล่น เดินตลาดในเมือง จนอวันนี้กี้เอ่ยชวนทีมไปเที่ยวดอย " ไอ้ทีม ชั้นว่าชั้นจะไปเที่ยวดอยอินทนนแกไปกับชั้นปะ" กี้ถามลอยๆแต่แฝงไปด้วยความอยากให้ทีมตกลง ทีมทำท่าคิด " เมื่อไหรละแก ข้าไม่ค่อยว่างเลยช่วงนี้ เว้นแต่แกจะช่วยข้าทำงานนะ" ทีมพูดที่เล่นที่จริง กี้ยิ้มน้อยๆ " ค่อยไปตอนกลางกุมภาก็ได้ชั้นไม่รีบหรอก" กี้บอก ทีมได้แต่ยิ้มรับก่อนหันไปแก้งานที่ผิดแล้วผิดอีก โดยที่มีกี้ค่อยช่วยอยู่ข้างๆ
เดือนกุมภาพันธ์
"ไอ้ทีม แกโทรตามแนแต่เช้าแบบนี้แกมีอะไรวะ" เสียงกี้โว้ยวายอยู่หน้าห้อง แต่เมื่อเห็นทีมกุมมือที่โดนมีดบาดไว้ก็หายโมโหทันที "ไปโดนอะไรมา มานี่สิเดี๋ยวทำแผล" กี้เอากล่องยาที่วางอยู่มาทำแผลให้ทีมอย่างเบามือ ทีมได้แต่มองคนที่เป็นห่วงอย่างอ่อนใจ เขาอยากบอกเพื่อนคนนี้เหลือเกินว่ารักมากมายแค่ไหน แต่สิ่งที่เขาอยากทำนั้นเขาไม่เคยมีความกล้าพอที่จะทำ " เอาเสร็จแล้ว อย่าให้โดนน้ำนะ" กี้บอกก่อนเก็บของไว้ที่เดิม กี้เดินไปเอานำและกลับมากร้มกับยา " กินซะกันแผลอักเสบ ไปทำอะไรมาแผลใหย่ขนาดนี้" กี้ถามด้วยน้ำเสียงแห่งความโล่งใจที่ไม่เป็นอะไรมาก " จะปอกส้มโอนะ พอดีเพื่อนที่สาขาเอามาฝาก ไหนๆแกมาแล้วปอกให้กินหน่อยสิ" ทีมบอกที่มาของแผลก่อนใช้เพื่อนต่อ กี้ทำหน้าบูดก่อนพยักหน้ารับเดินไปเอาส้มโอมาปอกให้เพื่อนกิน คนเจ็บกินได้อย่างหน้าตารื่นเริงส่วนคนปอกได้แต่แยกเขี้ยวใส่ด้วยความหมั่นไส้ กี้มองทีสักครู่ก่อนขอตัวกลับห้องไปแต่งตัว แต่ก็ไม่ลืมที่จะย้ำเรื่องไปเที่ยว " ทีมตกลงเรื่องไปเที่ยวว่าไง ไปได้ไหม เราอยากไปสักวันที่ 15-16 นี่แหละแกว่าไหม" ยืนรอคำตอบที่หน้าห้อง " ไปเร็วกว่านั้นได้ไหม 12-13 ได้ปะ 15รู้สึกมีสอบย่อยนะ"ทีมบอกสายตายังอยู๋ที่ปฏิทิน กี้ทำท่าคิด " ก็ได้ อย่างลืมละเดี๋ยวชั้นไปจองทั่วไว้ก่อน" กี้บอกก่อนวิ่งขึ้นห้องตัวเอง ทีมนั่งยิ้มกับประตูไปเที่ยวด้วยกันเหรอ ครั้งสุดท้ายของการเรียนมหาวิทยาลัย ทีมมองดูโปรการ์ดที่ส่งมาจากต่างประเทศ พี่สาวเขากำลังทำเรื่องเพื่อให้เขาไปเรียนต่อที่นั้น ตอนแรกเขาตกลงที่จะไป แต่ตอนนี้เขาชักไม่แน่ใจเสียแล้วสิว่าควรไปดีหรือเปล่า หาจากไปโดยที่ไม่บอกรักกี้เลยเขาคงทุกข์ใจไม่น้อย หรือว่าเขาควรสารภาพออกไปดี ทีมได้แต่คิดอยู่ในใจ ไม่รู้จะหาทางออกยังไงดี 
3 วันก่อนไปเที่ยว
" ทีมจ๊ะ ทีมจ๋า คือว่า เพื่อนชั้นนะชอบนายม๊าก มาก นายช่วยไปคุยกับมันหน่อยได้ไหมอะ ถือว่าชั้นขอร้องนะ" เสียงเพื่อนร่วมสาขาอย่างปลาเอ่ยขึ้น " ทำไมละ บอกเพื่อนเธอไปสิว่าเรามีแฟนแล้ว"ทีมพูดโดยที่ไม่สนใจมองเพื่อนเลย "เอา งั้นเหรอ แกแน่ใจนะทีม"ปลาถามซ้ำ " เออ สิ ไปบอกแบบนั้นแหละ" ทีมบอกก่อนลุกขึ้นเอางานไปส่งอาจารย์ที่หน้าห้อง ปลาเบะหน้าก่อนเดินตามไปเช่นกัน  หลังเลิกเรียนทีมออกมากินข้าวที่โรงอาหารใต้ตึกเรียนของกี้ เป้นเวลาเดี๋ยวกับที่กี้เดินลงมาพร้อมกับเคนเพื่อนร่วมวิชาที่เข้ามาถามเรื่องงาน ทีมเห็นสองคนเดินมาด้วยกันเกิดอารมณ์เสีย ก่อนเดินไปดึงกี้ออกมา " ไงจ๊ะ กี้จังเลยนะ ให้ทีมรอตั้งนาน ไปกินข้าวกันเถอะ" กี้มองหน้าทีมอย่างแปลกใจก่อนบอกลาเคน " เป็นอะไรหรือเป่าวะ ไอ้ทีมหนาวจนเพี้ยนเหรอ"กี้ถามอย่างสงสัยเพราะตั้งแต่คบกันมาทีมไม่เคยพูดแบบนี้ " เปล่า แค่ลองทำดูนะ เผื่ออนาคตไง"ทีมพูดกี้แอบดีใจก่อนเดินตามทีมไป
วันเดินทาง
กี้กับทีมออกมาขึ้นรถของทัวร์ที่จะไปดอยอินทนน มีคนร่วเดินทางราว 20คน ต่างไปกันเป็นค่ทั้งนั้เลย ทีมเพิ่งรู้ว่าทริปนี้เป็นทริปค๋รักที่จะไปเที่ยวดอยกัน"นี่แกทำไมมีแต่คนเป็นค่ทั้งนั้นเลยวะ"ทีมถาม " โทษทีวะ พอดีแบบอื่นเต็มนะ แล้วอันนี้มันถูกที่สุดแล้วด้วย อน่าบ่นนาขึ้นรถเถอะ" กี้ดันหลังทีมขึ้นรถ ก่อที่จะได้ที่นั่งด้านหน้าสุด ทีมทำท่าจะบ่นแต่กี้ทำตาขวางกันไว้ก่อน เมื่อขึ้นมาแล้วต่างคนต่างนั่งเงียบไม่พูดจากัน ทีมเอาแต่งมองหน้ากี้ส่วนกี้เอาแต่มองด้านนอกหน้าต่าง จนความอดทนของกี้หมดลง " ไอ้ทีม นายมีไรวะมองหน้าเราอยู่ได้" กี้หันไปถามเพื่อนที่นั่งข้างๆ ทีมยิ้มหน้าทะเล้น " ป่าว แค่อยากมองหน้าแกเฉยๆ มีไรไหม" ทีมบอก กี้จึงตบไปที่ไหล่ของทีม " ไอ้บ้านิ เดี๋ยวเถอะ" กี้เอาแต่ตีที่ไหล่ทีมอย่างเอาเป็นเอาตายทีมได้แต่ปัดป้องไปเรื่อยๆ รถก็แล่นไปอย่างช้าๆเหมือนเป็นใจให้สองคนอยู่ใกล้ชิดกัน หลังออกจากหอมาเกือบๆสิบโมงก็มาถึงที่พักกันเสียทีทีมถือสัมภาระส่วนกี้เดินไปรับกุญแจ และเรื่องที่ไม่น่าเกิดขึ้นเมื่อทางทัวรืจัดให้นอนห้องเดียวกัน กี้เดินหน้าซีดมาหาทีม " เป็นไรวะ เมารถเหรอ" ทีมเอ่ยถามก่อนวางของที่ถือในมือ "ป่าว หรอกคือว่าแกกับฉันคงต้องนอนห้องเดียวกันอะ" กี้บอกทีม แต่แทนที่ทีมจะโว้ยวายกลับไม่พูดอะไรเลย กี้เดินถือกุญแจเดินนำขึ้นห้องพัก  
เมื่อเห็นห้องพักกี้แทบกรี๊ดเพราะมันเป็นเตียงคู่ ทีมเดินสำรวจห้องน้ำ และระเบียงในห้อง "มองเห็นเขาตรงโน่นด้วยวะ แกมาดูสิ" ทีมส่งเสียเรียกเพื่อนมาดูวิวล์ กี้เดินออกมาที่ระเบียง ภูเขาสวยก็จริงแต่มันก็ไม่น่าดูเท่าอาการตื่นเต้นของทีมทีเป็นอยู่ตอนนี้หรอกกี้ยิ้มอย่างมีความสุขที่ได้เห็นเพื่อนรักมีความสุข กี้เดินกลับเข้าห้องก่อนทิ้งตัวนอนบนเตียงเวลานัดทานข้าวไม่ลงไปดีกว่ากี้คิดก่อนหลับตาลง