คลัง SF โน่ริท อิงสถานการณ์ เพลง

ลำดับตอนที่ #3 : RIT:ชีวิตที่ไม่มีเธอ

 "นานเท่าไร กับเรื่องมากมายที่ต้องเจอ ผ่านช่วงชีวิตที่ไม่มีเธอ กับเวลาที่เลยผ่าน นานเท่าไร ไม่เคยให้ใครแทนที่เธอ 
ที่ว่างตรงนี้ของเธอเสมอ แค่เท่านั้น"

    กี่ปีแล้วที่ผมยังรอเขาอยู่ กี่ปีแล้วผมยังทำใจไม่ได้กับการจากไปของเขา ผมไม่เปิดใจรับใครทั้งนั้น ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากให้ใครสักคนมาดูแล แต่ผมกลัว ถ้าผมรักใครแล้วเขาจะจากผมไปอีก 
"คุณหมอคะ ยังทำใจไม่ได้อีกเหรอ เรื่องมันผ่านไปจะ3ปีแล้วนะ" ผมยิ้มให้พิมก่อนจะพยักหน้า พิมเป็นเพื่อนที่ดีคับ ดูแลผมตั้งแต่เขาจากไป เธอดีมาก แต่ผมให้เธอเกินเพื่อนไม่ได้จริงๆ
"ริทอยากไปทะเล ไปกันมั๊ยพิม" เธอชะงักก่อนจะยิ้มตอบผม
"ริทชวนทั้งที ไม่ไปก็บ้าแล้ว" เธอตอบผมแบบนั้น โดยเรานัดตอนเย็น ทะเลที่จะไปก็ทะเลหัวหิน...

    "ยังคงเป็นเธอคนนี้ ที่อยู่ในฝัน ยังคงเป็นเธอเท่านั้น ที่ฉันเฝ้ารอ"

       ตอนนี้ผมกับพิมอยู่หัวหินแล้วคับ เปิดห้องที่โรงแรมสองห้อง กลัวเธอเสียหายคับ แค่ชวนเธอมาก็เสียหายพอแล้ว ถ้ายิ่งนอนห้องเดียวกัน ดีไม่ดีกลับกรุงเทพผมอาจได้แต่งงานกับเธอก็ได้ ตอนนี้ผมลากสังขารตัวเองมานั่งในร้านกาแฟ ส่วนพิมเธอขอไปทำสปา ผมก็ตามใจเธอ ผมกวาดสายตาไปมองร้านที่ตั้งอยู่บริเวณทะเล ผมว่าดีนะนั่งจิบกาแฟและมองวิวที่เป็นทะเล สบายใจ สบายตา แต่สายตาผมก็ต้องหยุดจ้องชายคนหนึ่ง เหมือนคับ เหมือนมาก เหมือนจนน่ากลัว ทั้งคิ้ว ตา จมูกและปาก ยกเว้นรอยสักคับ เขาไม่ได้สักกลางหลังเหมือนคนของผม แต่เขาสักที่เอวเป็นรูปนก ผมยิ้มๆก่อนจะปล่อยน้ำตาออกมา ผมภาวนาให้เป็นเขาแต่คงไม่ใช่หรอก ผมลุกขึ้นก่อนจะวางแบงค์สีแดงไว้แล้วเดินออกไปตรงล็อบบี้ ผมเดินเหม่อๆในสมองว่างเปล่า
ปึ่ก โครม !!
ผมเดินชนคนคับ ใช้คำว่าตัวผมนี่ปลิวเลยก็ได้ เพราะนั่งกองอยู่ตรงเสากลางโรงแรมนี่ล่ะ ผมยันตัวลุกก่อน
"พี่โน่" หรือป่าว คนที่ผมเห็นตอนนั่งดื่มกาแฟ
"ครับ?" ผมยิ้มๆก่อนจะเรียกสติกลับมา ก็แค่คนหน้าเหมือนล่ะนะ
"ขอโทษคับที่ชนแล้วก็ทักผิดด้วย แย่จัง" ผมเอ่ยขอโทษก่อนจะยกมือไหว้เขา ดูๆแล้วเขาน่าจะใหญ่อยู่นะ เพราะพนักงานโรงแรมส่งสายตาดุๆมาหาผม
"ไม่เป็นไรครับ ผมก็ต้องก็ต้องขอโทษคุณด้วย เดี๋ยวตอนดึกที่โรงแรมมีงานเลี้ยง ผมขอเชิญคุณด้วยนะครับ" ผมพยักหน้าให้เขาก่อนจะเดินขึ้นห้องไป น้ำตาที่กั้นมานานก็ไหลออกมา เขาเหมือนจริงๆ ผมภาวนาให้เป็นเขา ถ้าจะหลับชาติมาเกิดผมว่าคงโตเร็วไปเพราะเขาจากผมสามปีแล้ว
     "อยากรู้เธออยู่ไหน คิดถึงจับใจ ผ่านวันเวลาที่ยากเย็นสักเท่าไหร่ ไม่อาจทำให้ใจหยุดรักเธอ"
เมื่อ3ปีที่แล้ว...งานรับปริญญา
  คนร่างบางที่กำลังยืนถ่ายรูปรับปริญญากับเพื่อนๆพี่ๆน้องๆและครอบครัวของตัวเองอยู่ และดูเหมือนรอใครบ้างคนอยู่นั้นก็ต้องทรุดลงกับพื้น เมื่อเพื่อนของเขาเดินมาบอกข่าวร้าย
"ไอริททำใจดีๆนะมึง พี่โน่เสียแล้ว" อ้นที่เพิ่งบอกไปก็รีบประคองเรืองฤทธิ์ไว้
"ทำไม เขาเป็นอะไร" เรืองฤทธิ์ถามออกด้วยสายตาที่ว่างเปล่า
"ประสานงากับสิบล้อ เละทั้งคนทั้งรถ แต่ตำรวจเจอนี่ เขาคงจะให้มึงล่ะ" อ้นยื่นสร้อยคอที่มีแหวนห้อยออก เรืองฤทธิ์รับมาใส่ติดตัวไว้ เมื่อเขาไปสภาพศพทุกอย่างก็ยืนยันได้ดีว่า ภาคินจากเขาไปอย่างไม่มีวันกลับ

  ปัจจุบัน

     ผมกับพิมยืนอยู่ในงานเลี้ยงที่คนหน้าเหมือนชวนผมมา พิมเองก็ดูตกใจที่เหมือนมากขนาดนี้ แต่อย่างว่าทุกคนรู้หมดว่าเขาจากไปอย่างไม่มีวันกลับมา นี่อาจจะเป็นคนหน้าเหมือน ญาติพี่น้อง ที่สแปนหน้าเหมือนกัน มันก็ดูบังเอิญไปอ่ะนะ
"ริท พิมว่าเหมือนไป คนคนเดียวกันป่าว" ผมหันไปมองพิมก่อนจะหัวเราะและโอบคอเธอเดินเข้างาน
"คิดมากนะพิม อาจจะกลับชาติมาเกิดก็ได้" ผมอำพิมเล่น แต่เธอก็ต้องหัวเราะก่อนจะขอตัวไปหาอะไรกิน ส่วนผมก็หยิบเครื่องดื่มจากบริกรแถวนั้นมา
"อ้าวคุณ ไปนั่งกันครับ มายืนอะไรตรงนี้" เขาเดินเข้ามาทักผม ผมยิ้มๆก่อนจะต้องหยุดนิ่งเมื่อผู้ชายคนนึงเดินเข้ามาคุยกับเขา
"ไอคิน อ้าวริท" อ้น ใช่อ้นจริงๆ สมองผมตีร่วนไปหมด นี่ใครกำลังเล่นตลกกับผมอยู่
"อ้น ใคร?" ผมถามอ้นพร้อมส่งสายตาไปถาม อ้นยิ้มๆก่อนจะบอกผม
"อะไรว่ะ นี่จำไม่ได้หรอ รักกันยังไงว่ะจำกันไม่ได้" ผมส่ายหัวให้อ้น
"อย่ามาหลอกริทนะ พี่โน่ตายแล้ว นี่ไม่ใช่พี่โน่ อ้นโกหกริท" ผมเหมือนจะเป็นบ้ากลายๆ
"อ้นก็ไม่ได้บอกริทว่าใช่นี่ คนนี้ภาคินัย เพื่อนอ้นเอง" งงใหญ่ เพื่อนอ้นแล้วผมไปรักกับเขาตอนไหน
"เพื่อนอ้นก็เพื่อนอ้นสิ เขาไม่ใช่พี่โน่คนที่รักซะหน่อย พี่โน่...ฮึก ขะ...เขาตายแล้วนะ" ผมพูดกับอ้นก่อนจะวิ่งออกไปที่ชายหาด ใช่สิผมรักเขาผมก็ต้องไปอยู่กับเขา พี่โน่รอริทก่อนนะ...

 "ต่อให้แสนนานแค่ไหน ทุกลมหายใจ แต่ละนาทีของทุกวันที่หมุนไป เธอรู้ไหม ฉันใช้มันเพื่อรอเธอ"

      ก้นทะเลลึกมั๊ย ผมไม่รู้  แต่อีกไม่นานผมจะรู้ คนที่ผมรักคือพี่โน่ ไม่ใช่คนที่ชื่อคินไรนั้น ผมเดินลงไปเรื่อยๆ ใช่มันดูโง่มากที่ผมตัดสินปัญหาโดยการเอาตัวเองไปตายตามเขา เขาบอกผมว่าเขาอยากเห็นผมยิ้มทุกวัน แล้วทุกวันนี่ล่ะผมยิ้มให้ใครดู ผมร่าเริงให้ใครดู ตั้งแต่เขาจากไป ผมก็ไม่ใช่คนเดิม จากหน้าอกเริ่มถึงคอ ตอนนี้เรียกว่ามิดหัวแล้วก็ได้ ความตายอยู่ตรงหน้า ผมเห็นเขายืนรอผมอยู่ พร้อมยื่นมือออกมาเหมือนจะรับผมไปอยู่ แต่แล้วสิ่งที่ผมได้ยินกับทำให้ผมงงกว่าเดิม
"กลับไปยิ้มให้พี่ดูอีกครั้งนะ" ผมส่ายหน้า ผมรู้ว่าตัวเองกำลังเผชิญกับความกลัวอยู่
"ริทไม่ได้รักคนที่ชื่อคิน ริทรักพี่โน่" 
"กลับไปฟังความจริง แล้วหลังจากนี้พี่จะไม่ห้ามริทถ้าริทอยากตาย" สายตาผมเริ่มพร่ามั่ว ผมกำลังจะตาย ใช่ผมกำลังจะตาย ความจริงอะไร ทำไมผมต้องฟัง ความจริงที่ผมรู้ก็คือพี่โน่ตาย แล้วไอนั้นก็หน้าเหมือนแค่นั้นเอง จู่ๆก็มีมือใครไม่รู้มาฉุดผมขึ้นจากวังวน ผมยิ้มให้เขาก่อนจะหลับไป....


       "กูบอกให้มึงพูดกับริทใช่มั๊ย ปล่อยให้น้องเข้าใจผิดมาเป็นปีว่าคนที่น้องเขารักคือแฝดพี่มึงไม่ใช่มึง" นี่ความจริงหรือป่าว ผมสะดุ้งตื่นเพราะเสียงทะเลาะนี่ล่ะ
"ใช่พี่คิน พิมก็พูดแล้วว่าอย่าหลอกริท" เสียงพิม พิมรู้เรื่องด้วยเหรอ
"ถ้าพี่บอกริท ริทก็ต้องเกลียดพี่ ริทเขารักพี่โน่ไม่ใช่พี่"
"แล้วคนที่ริทมันนอนกอดเมื่อสามปีที่แล้วใช่พี่โน่เหรอ" ผมยืนเกาะประตูฟังต่อ นี่หรือป่าวความจริง ความจริงที่ผมไม่รู้
"แต่ริทคิดว่าเป็นพี่โน่ไม่ใช่กู" มันยังเถียง
"บอกเถอะมึง เจ็บกันป่าวๆ" มันพยักหน้าก่อนจะมองทางผม คงตกใจที่ผมยืนอยู่ แล้วพิมกับอ้นก็ขอตัวออกจากห้องไป ผมมองมันอย่างไม่เข้าใจ ก่อนจะเดินหนีแล้วมันก็รั้งผมมากอด อ้อมกอดนี่เหมือนตอนที่ทะเลาะกัน
"พี่ขอโทษ" น้ำเสียงขอโทษใช่น้ำเสียงเหมือนกัน อ่อนโยนเหมือนกัน
"อธิบาย" ผมยื่นคำขาดให้มันอธิบาย ถามว่าผมให้อภัยได้มั๊ย ก็ได้นะ ผมอธิบายให้ฟังว่ามันรักผมตั้งแต่ม.ปลาย แต่ผมชอบพี่โน่ มันเลยสวมรอยพี่โน่ สรุปคือมันก็เจ็บที่ผมเห็นมันเป็นตัวแทน ส่วนพี่โน่ตายนะเรื่องจริง มันให้อ้นมาบอกผมเพราะอยากให้ผมตัดใจ แล้วมันก็ย้ายไปเรียนที่อังกฤษ เพราะไม่ต้องการให้ผมเห็น มันทำเพราะมันรักผม
"ขอโทษ" ผมพูดขอโทษมัน ทั้งๆที่เหตุผลคือมันเจ็บเพราะผมเห็นมันตัวแทน
"พี่ขอโทษนะที่หลอกริท" ผมส่ายหน้าให้เขา ผมไม่รู้เขาไม่ผิดจริงๆนะ
"เราเริ่มกันใหม่นะ" ผมพยักหน้าให้มัน ก่อนจะโผ่ยเข้ากอดมัน ใช่เริ่มใหม่ได้ เขาคือคนที่ผมรัก ไม่ใช่พี่โน่ คนที่ผมคือคนที่ผมกอด ต่อไปนี่ชีวิตผมจะมีความสุขแล้ว...