คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : BLUE NEIGHBORHOOD 1ST EPILOGUE - WILD (50%)
BLUE NEIGHBORHOOD
1ST EPILOGUE – WILD
Montana, the United States of America
“แลร์! ทานี้ๆ” ร่าบาในุลำลออย่าเสื้อยืสีเลือหมูัวบารับลมร้อนับเอี๊ยมยีนส์สีอ่อนาสามส่วนแถม้วยหมวแ๊ปสีุ่นๆวัมือเรียเ็สาวร่าน้อยอีนที่ำลั่อยๆเินผ่านอวัวมาอย่า้าๆเนื่อาน้ำนอเิ่เ็มพื้นไปหม “ระวันะ เี๋ยวล้ม” มือ็ถือ้อนัรำ้าวโปรยไปทั่วบริเวอหมูที่ัวเออยู่ปา็ร้อเรียไปยัอวัวที่เ็ัวเล็อเธอำลั้ามมา
“นายอน..มันแะ” เ็สาวทำหน้ามุ่ยใส่ ‘นายอน’ หรือ ‘นาาลี นายอน อิม’ แล้วเี่ยเท้าที่สวมอนเวิร์สสีน้ำเินไปมาับพื้น แยอยื่นมือออ้าหนึ่ไป้าหน้าราวับรอให้นายอนมาับมัน
นายอนในวัยสิบเ็ำลัอมยิ้ม้วยวามสุที่เปี่ยมล้น
วันนี้ยัยัวเล็อเธอใส่เสื้อแนยาวสีรมัวโร่ที่ะทอมาาพี่ายอเ้าัวอีแหๆ าเลำลอาสั้นสีาวที่นายอนอบแหย่เ็สาวมานับรั้ไม่ถ้วน้วยารล้อว่ามันือบ็อเอร์ แล้ว็รอเท้าู่โปรที่แยอะใส่มันไปทุๆที่ ไม่ว่าะฟาร์มอเธอ ร้านอเ้าัวเล็เอ หรือแม้ระทั่ออไปาวบอยไนท์ับเธอ
นายอนทิ้้อนัรำ้าวไว้ในรถเ็น ่อนะพาาและเท้าที่สวมบูทยาเรียบร้อยแล้วเินมาหาแยอ “มานี่มา” นายอนเอื้อมมือไปุมส่วนเียวันออีฝ่ายไว้แล้วูออไป้านออสัว์
“นาาลี เรายัมีารบ้านวิทยาศาสร์อมิสเนนิเฟอร์ที่ยัไม่ไ้ทำเลย” พอนายอนพาร่าน้อยๆไปนั่บนอฟาที่มัเอาไว้เป็น้อนๆเท่านั้นแหละ ปาเรียวเป็นระับไ้รูปอเ็สาว็เริ่มพูและ้อไม่หยุ “นาาลี้อ่วยเราทำนะ”
“เธอ้อทำเอสิแยออา ถ้าัน่วย เธอะเ้าใเนื้อหาไ้ยัไ” นายอนว้าเอวเล็มาหาัวเอามวามเยิน วามือบนหัวทุยๆแล้วเริ่มยีมันนไม่เป็นทร “ไว้ืนนี้ะไปนอนเฝ้าเยๆ็แล้วัน”
เ็สาวแสสีหน้าไม่พอใเล็ๆอีรั้ เธอปัมืออนายอนออ “ะไม่่วยริๆเหรอ”
นายอนเลื่อนมือไปับมืออแยอแทน “็ไ้ๆ...แ่รั้นี้รั้สุท้ายแล้วนะ”
“เยี่ยม!” แยอร้อออมา “เราให้แม่เรียมฟูอนายอนไว้แล้วนะ”
นายอนเลิิ้ว “ปิ็นอนเียเียวันอยู่แล้วนี่นา”
“็พอเป็นพิธีน่ะ” ร่าเล็หัวเราะิั
ทุรั้ที่เธอเอ่ยปาว่าะ่วยทำารบ้านเป็นรั้สุท้าย—หรือพูให้ถู้อือทำารบ้านทั้หมให้แยอ่าหา นั่นแหละ มันะไม่ใ่หนสุท้ายอย่าที่ปาว่าสัที
็ใรใ้ให้ ‘แลร์ แยอ น’ น่ารันานี้นนายอน้อใอ่อนันล่ะ
“แล้วมาเพื่อแ่มาอให้ัน่วยทำารบ้านเหรอแลร์” เธอเอียอมอเ็ที่สูน้อยว่าเธอราวๆรึ่ฟุอย่าแลใ
“็ว่าะมาเยๆแหละ..แ่วันนี้นายอนน่ารั เราะ่วยนายอนให้อาหารเ้าสัว์พวนี้ทั้วันเลย!”
น่ารันานี้็รัันะเลยสิ
“เธอไปอหมู ันะไปฟาร์มแะ” นายอนว่า พร้อมูแยอไปยัรถเ็นเมื่อรู่เป็นารบอลายๆว่า ‘ให้อาหารหมูะแลร์’ หรือพู่ายๆ็เป็นารโยนวามเอะแะและเหม็นหึ่ให้แยอนั่นเอ
“นาาลี นายอน อิม!” แยอะอ “ทำ้วยันสิ!”
ที่แยอเป็นเือเป็นร้อนและ้อิ้นพล่าน็เพราะเธอน่ะ..ไม่อบน้ำแะๆ
ไม่อบหมูัวโๆ
ไม่อบรำ้าวเหม็นๆ
ไม่อบวัวที่ร้อลอเวลา
ไม่อบฟาร์มที่เ็มไป้วยมูลสัว์
ไม่อบอะไรเลยสัอย่า
ยเว้นระ่ายับนายอน
แ่ถ้าให้เลือระหว่าระ่ายนปุยๆหรือนายอนนื่อๆ
เธอ็้อเลือนายอนอยู่แล้ว—ถูไหม?
นายอนลั่นหัวเราะออมาอย่าอบใที่ไ้แล้แยอ เธอเินเ้าใล้เ็ัวเล็แล้วเิน้อนันนไปถึอหมูและเริ่มทำานไปพร้อมๆัน
WILD , BLUE NEIGHBORHOOD
“นายอน ัวนี้ื่ออะไรนะ” ระ่ายนฟูสีาวแ้มน้ำาลำลัิ้นลุลัอยู่ในอ้อมแนอแยอ มือเล็อมันปัป่ายไปมา
“ย๊า” นายอนแหว “อุ้มแบบนั้นมัน็ทรัวลำบาสิ” นายอนอุ้มระ่ายัวนั้น่อาแยอแล้วูบปามัน้วยวามรัใร่
“โธ่ ใระไปรู้ล่ะ บ้านเราไม่ไ้ทำฟาร์มเหมือนบ้านนายอนนะ” ใบหน้าไม่พอใถูแสออมาอีรั้
“็ไม่ไ้ว่าอะไรสัหน่อย” นายอนปล่อยระ่ายเ้าไปในรแล้ววาแนโอบรออบลำอออีฝ่าย “ไป่วยันเ็บระเป๋าแล้วไปบ้านเธอันเถอะ”
“นายอนเอาเมบอยมา้วยนะ เราอยาเล่น”
“แล้วอริสล่ะ”
“มันไม่ให้เราเล่น มันไม่ใีเหมือนนายอน” ‘ริส’ หรือ ‘ริสโเฟอร์ แวอน น’ ที่แยอล่าวหาว่าไม่ใีนั้นมีศัิ์เป็นพี่ายแท้ๆอแยอและลานออมาาท้อแม่่อนยัยัวเล็เป็นเวลาสอปีถ้วน
อายุเท่าับนายอนพอีโยที่ไม่มีารนัหมายระหว่าพ่อแม่อทั้สอแ่อย่าใ
“อันาร์เมน้อยว่าแวอนเยอะเลยนะ” นายอนเินนำหน้าแยอึ้นไปบนบ้านโยที่ไม่ลืมหยิบล้อูาวะโหละลาามที่เธอพอะหาื้อไ้าู้้าบันไึ้นไป้วย
“แ่มันเป็นอนายอนเรา็อยาเล่นแล้ว” แยอยับัวเ้าไปใล้นายอนแล้วุมมือพี่สาว้าบ้านไว้ลอนถึห้อนอนอนายอน
ห้อนอนอนายอน็เป็นเหมือนเ็วัยรุ่นทั่วไป มีฟูวลมหนาๆนายัษ์รูปโนัทที่ื้อู่ับแยอั้แ่สมัยมิเิลสูลอยู่ลาห้อ ผนั็ิโปสเอร์อวนรีอเมริันในำนานอย่าเนอร์วานา แถมยัมีโปสเอร์และรูปที่อัรอบเรียบร้อยแล้วอเิร์ท โเบนแปะอยู่เ็มไป้วยวามไบแอสหมสลับับวนรีาบ้านเิอย่าบิ๊แบและเอฟทีไอส์แลน์
“นายอนเอาุนอนที่เราื้อให้นายอนเมื่อปี่อนไป้วยนะ” เ็น้อยสั่
“มันยัไม่ไ้ัเลย ันเพิ่ใส่ไปเมื่อืน่อน” นายอนไหวไหล่เบาๆ แล้วเริ่มวาาร์เมบนโ๊ะทำารบ้านลล่อใบเล็ๆ
“นาาลีใร้าย!”
“ันไม่ใ่ริสที่ใสุ่นอน้ำันเป็นอาทิย์นะแลร์” นายอนหัวเราะไปับวามน่าเอ็นูอแยอแล้วยีหัวเ็สาวเบาๆนผมสั้นประบ่านั้นเริ่มะยุ่มาึ้นเรื่อยๆ
“เราอีบ่อน นายอนเ็บระเป๋าเสร็แล้วเรียเรานะ” ว่าแล้วลำัวสั้นๆ็ระโพุ่ลไปบนเียลายโนัท ว้าเอาหมอน้ามาอะายแล้วหลับาล้วยวามเหนื่อยล้าที่สะสมมาทั้วัน
WILD , BLUE NEIGHBORHOOD
อนนี้นายอนเ็บทุอย่าที่ำเป็น้อใ้เสร็แล้ว เธออระเป๋าสัมภาระไว้รหน้าประูแล้วยับไปนั่บนเีย
แยอที่ำลัหลับไหลอยู่สามารถเรียวามสนใาเธอไ้เป็นอย่าี ร่าเล็อ้อนแอ้นามบับาวเอเียทั่วไป วาลมโที่มีประายแห่วามสใสอยู่ลอเวลา นาอนสีเ้มสีัับผิวาวๆ มูเรียวเล็ แ้มที่ยัเบบี้เฟไว้และริมฝีปาอวบอิ่มอเธอ่วยับให้เธอูมีสเน่ห์มาึ้นไปอีเป็นร้อยเท่าพันเท่า
น่ารัริๆ ..
เธอไม่อยาะปลุแยอเลยสันิ เพียเพราะใบหน้าที่สมบูร์แบบราวับรูปปั้นเทพนิยายรีในหนัสืออ่านนอเวลาอโรเรียนนั่นำลัน่ารัมาๆเลยล่ะ
เธอไม่อยาะนึสันิถ้าเธอเิเสียแยอไปะเป็นยัไ
“แยอ..แยออา” เธอับหมับเ้าที่เอวออีฝ่ายแล้วออแรเย่า “เฮ้ แลร์ ื่นไ้แล้วน่า”
“อือ..นายอน” เ็น้อยสะลึมสะลือื่นึ้นมา มือน้อยๆยี้าทั้สอ้า่อนะโน้มลไปฟุบหน้าหลับับ่วไหล่อนอายุมาว่า “เสร็แล้วเหรอ”
“อื้อ” เธอานรับ “เี๋ยวลไป้านล่าัน ไปออนุาพ่อ่อน”
“เ็บระเป๋านานี้แล้วะเพื่อ” เสียเล็ๆนั่นออปายียวนวนประสาทเธอ
“พอเป็นพิธีเหอะน่า”
WILD , BLUE NEIGHBORHOOD
“ป๊า หนูไปนอนบ้านแลร์นะ” นายอนสะิไหล่อายวัยลานรูปร่าสูให่ที่ำลันั่ัสมาธิอยู่บนโฟาแล้วำลัใใ่ออยู่ับโทรทัศน์ที่ำลัายรับี้อยู่
“อย่าวนไ้ไหม ป๊าูรับี้อยู่” ายนนั้นอบปัๆพร้อมับโบมือไปมาป็นเิว่า ‘ะไปไหน็ไป’
“ั้นหนูไปนะป๊า พรุ่นี้เ้าแม่อแลร์ะไปส่ที่โรเรียน”
“อือๆ” เาอบปัอีหน ่อนะำรีโมทแน่นแล้วะโนเสียั้อเมื่อทีมที่เียร์อยู่ทำแ้มไ้
“ป๊าอนายอนุั” แยอพึมพำ มือ็หิ้วลาลำล้อแล้วอมันแนบิอิาย ปา็บ่นไปเรื่อยๆ
“ู่ว..แลร์” นายอนุเ็สาว้าายเบาๆ พร้อมับพยัเพยิไปทาบิาที่นิ่ไปทันา “ไม่เอาน่า”
“ไปบ้านเราเถอะนายอน” แยอออแรลานัวสูว่าออมาแล้วผลัแฮน์รถัรยานอัวเอส่ให้อีฝ่าย “นายอนี่นะ เราะ้อน”
“ไม่้อบอ็ะเป็นนับลีมูีนให้เ้าหิอันอยู่แล้ว” นายอนอมยิ้มพร้อมับวาสัมภาระไว้บนะร้า หยิบสายรัยายืึ้นมารัเนื่อาระเป๋าใบโนั่นไม่สามารถใส่เ้าไปในะร้าไ้ เรียวาวาร่อมเบาะัรยานันให่่อนะผายมือไป้านหลั “อันเิเ้าหิเส็ึ้นรถพระที่นั่เพะ”
“นาาลีบ้า” แยอึ้นไปนั่หัน้าแล้วเาะเอวนี่ไว้ “ี่ไ้ปะ”
“ไม่ไ้เลย เธอหนัึ้นี่ิโลเนี่ย”
“นาาลี!” ฝ่ามืออนเป็นน้อฟาเ้าลาหลัอนายอนอย่าแร พร้อมับีเ้าให้อีหลายที้วยวามหมั่นไว้ส่วนัว “ี่ไปเลยนะ!”
WILD , BLUE NEIGHBORHOOD
“มิสนสวัสี่ะ” นายอนโ้ทัทายหิสาววัยลานามวันธรรมอนเาหลี ่อนะหันไปไฮไฟฟ์ับวัยรุ่นายที่หน้าาเหมือนแยอ “ไไอ้ริส”
“มาทำไรวะ” ายหนุ่มลอยเมลแล้วลุึ้นยืนเ็มวามสู
“สอนารบ้านน้อแนั่นแหละ”
“นี่ แลร์ โอป้าบอแล้วใ่ไหมว่าให้ทำเอ” แวอนแหวเสียั
“็โอป้าไม่สอนแ แถมยัไล่แออาห้ออี่าหา! นี่แยัไม่ไ้บอแม่เลยเถอะ!”
“นี่ๆ แยออา” นายอนว้าแนอแยอเ้าหาัวเอแล้วใ้มืออี้าลูบหลัเ้าัวเล็ให้ใเย็นึ้น
“นายอน!” เ็สาวมุ่ยหน้า “นายอนเ้า้าริสโเฟอร์!”
“เปล่านะแลร์” นายอนส่ายหน้า “ไปทำารบ้านันเถอะ นี่มันหโมแล้วนะ เธอ้อนอนสามทุ่ม” นายอนผหัวให้ับแวอนหนนึแล้วลาทั้สัมภาระทั้แยอึ้นไป้าบน
แ่ว่านะ...ารอนอื่นไว้ในอ้อมแนไม่ใ่ารลาหรอ—ใ่ไหม?
“นายอน! นาาลี! ปล่อยเรา! เราะ่าริส!” เ็น้อยิ้นลุลัหมายะออไปทำร้ายร่าายอพี่ายอย่าที่ปาว่าแ่็ไม่อา้านทานแรแนที่ผ่านารให้อาหารสัว์ รน้ำไร่้าวโพและยัวอแยอมานับรั้ไม่ถ้วนอนายอนไ้
“ถ้าแลร์ไม่เียบันะูบแลร์” ถึะึ้นมานถึหน้าประูแล้ว็เถอะ ยัยัวีอเธอน่ะยัไม่หยุโวยวายเลย
“อย่ามาีู้่ นายอนไม่ทำหรอ”
“..หึ” นายอนแ่นหัวเราะ
ไวเท่าวามิ ริมฝีปาบาอนายอน็ประทับลับแ้มอนในอ้อมแนทันที
“นายอน! นายอนลวนลามเรา!” เ็สาวโวยวาย่อนที่ใบหน้าและริมฝีปาวนให้ใสั่นอนายอนะูบลไป้ำๆามใบหน้าอเธอ
“ื้อริๆ”
“นายอน..อย่า” แยอเอียอเพราะรู้สึั๊ี้ “อ๊า..นายอน! เรา..โอ้ย—ฮ่าๆๆ” เสียหัวเราะแหลมสูอแยอัึ้นอย่า่อเนื่อลอเวลาที่ปาและมูอนายอนทำาน
“นี่ ยัยัวเล็ ันบอว่าอย่าื้อใ่ไหม”
“็ูริส—อื้อ!”
ไม่รู้ว่าอะไรลใให้นายอนเลือที่ะูบแบบปา่อปามาว่าารเอามือปิ
อาะเป็นพระเ้าที่อยาะลั่นแล้เธอึ้นมา
อาะเป็นแยอที่โมาอย่าน่ารัแบบนี้
หรือมันอาะเป็นัวเธอนั่นแหละที่มันไม่ไ้เรื่อเอ
นายอนเลื่อนใบหน้าเ้าไปในแนบิับแยอึ้นอี มือที่ถือระเป๋าพะรุพะรั็ปล่อยพวมันทิ้ลไปอย่าไม่ใยี พอมือว่า็รั้หัวเล็ๆอแยอเ้ามาใล้ว่าเิม ลิ้นร้อนอนเป็นพี่พยายามแทรแทรเ้าไปแ่แยอ็ปิปาปิาเสียแน่น
แ่่าเถอะ—แ่นี้็ไม่มีที่ให้อาาศเล็ลอออไปแล้วล่ะ
“อ..อือ” ำปั้นทุบเ้าให้รไหล่อนเป็นพี่เมื่ออาาศหายใใล้เหือหาย
นายอนเน้นริมฝีปาลไปรั้สุท้าย่อนะ่อนๆถอนูบออมาอย่าน่าเสียาย
“เอ่อ..แลร์” นายอนเรียื่อลอเิ
เผื่อว่าเ้าัวเล็ะโรธันที่เธอบัอาไปล่วเินเ้า
“เ้าห้อันเถอะ” ไปหน้าแ่านบอปัๆ พลาหมุนลูบิประูแล้วผลัเ้าไป
“โรธเหรอ” เสียอนเป็นพี่เิสั่นึ้นมาแปลๆ หัวใเริ่มเ้นไม่เป็นัหวะ “ือ—ัน..ันอโทษ ันไม่ไ้ั้ใะูบ แ่ว่า—“
นิ้วเล็อแยอถูส่ึ้นไปปิปาที่เ้าัวเล็รู้สึว่าพูมาเหลือเินทันที
“เียบน่า เรายัไม่ทันไ้ว่าอะไรเลย” นิ้วเล็เลื่อนลมาี้อระเป๋าที่ระเนระนาราวับระเบิลแล้วี้ลับไปที่นายอน “แบเ้ามา้วย”
แยอเินนำไปแล้ว
ทิ้นายอนไว้ับวามเ้อและอารม์เินนเียว้านอ
“ร—รอ้วยสิ”
WILD , BLUE NEIGHBORHOOD
“แยออา”
“อือ..เราเล่นเมอยู่” า้อมออเมบอย นิ้ว็เพื่อที่ะเลียร์่านให้ไ้
แยอไม่สนใเธอเลยสันิ
เธอวระทิ้เมบอยนั่นั้แ่ที่แม่บ่นไปให้มันรู้แล้วรู้รอ
“แยอ”
“...”
“แลร์..สนใันหน่อยสิ” นายอนเินไปทิ้ัวล้าเียรูปแฮมเบอร์เอร์แล้วยับบบายเ้าไปหาเ็สาวที่นั่พิเียอยู่เ่นัน “แลร์อ่า..”
“น—นายอน เราเลียร์่านบอสอยู่นะ”
“็แลร์ไม่สนใันเลย เธอะให้ันไปเิเป็นเมบอยมั้ยล่ะ” นายอนเริ่มเบียเ้าหานัวเล็ มือที่ไม่เยอยู่นิ่เริ่ม่ายไปามลำัวและแนอแยอ
นิ้วอแยอโมีบอสในอเป็นรั้สุท้าย่อนะพับฝามันอย่าแรแบบที่ไม่ลัวเ้าอะ่าว่าทันที “เราบอนายอนแล้วนะว่าเราเลียร์บอสอยู่”
“แยอไม่สนใัน”
“อแ”
“เปล่าสัหน่อย...” นายอนรั้หัวทุยๆอเ็สาวลมาแนบับอัวเอ “แยออา”
“หืม” แยอในวัยสิบห้าหายใเริ่มิั เ็สาวรู้สึว่าท่อนแนที่วัรวมันแล้วยาวเินวามสูอัวเอมันเะะเหลือเิน็วันนี้แหละ
นายอนนื้ออเธอเล่นะายมานานี้ เธอเอ็ไม่รู้ะอลับหรือเอาไปวาไว้ที่ไหนี
“แยอว่า..วามรัมันืออะไรเหรอ”
“ารที่เราอยาะอยู่ับเาไปลอีวิเลยล่ะมั้” เ็สาวอบ ใบหน้าไร้เียสาอมยิ้มน้อยๆเมื่อพูถึนิยามวามรัอัวเอ
และเธอเอ็ำลัมอไปที่ ‘วามรั’ อเธออยู่เหมือนัน
“แล้ววามรัอนายอนล่ะ”
“มันอาะสั้นไปหน่อยอะนะ” นายอนถอนหายใ สีหน้าูประหม่า ใบหูทั้สอเห่อร้อนึ้นมาเหมือนโนไฟลน
“สั้นแ่ไหนเรา็อยารู้อยู่ี บอเราเถอะ” แยอรบเร้า หัวอเธอบลไปับลาไหล่แล้วัเ้าให้ที่หัวไหล่มนออีฝ่าย
“มันมีแ่สี่พยา์เอนะ”
แยอนิ่ไปสัพัให่
เธอว่าวามรัอเธอสั้นและรวบรัมาแล้วนะ แ่อนายอนมันะสั้นอะไรนานั้นล่ะ
หรือสี่พยา์ที่ว่าือ ‘ันอบพววัว’
‘สัว์น้อยในฟาร์ม’ ว้า ไม่เวิร์แฮะ
อะไรันล่ะ...วามรัอนายอน
50%
#BNHnachaeng , @ trewdaq
ความคิดเห็น