คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : :+: คนรักเก่าและไดอารี่สีขาว:+:
ตอนที่ 5
หลายชั่วโมงมานี้ทั้งสองไม่ยอมพูดจากันเลยนับตั้งแต่มีปากเสียงกันที่บริษัท ทั้งคู่ต่างหมกตัวอยู่ในที่ของใครของมัน ไม่สุงสิง พูดคุยกันเหมือนที่เคย ภายนอกที่ความมืดปลกคลุมนั้นอาจจะดีเสียกว่าบรรยากาศภายในที่เต็มไปด้วยความเคืองขุ่นในใจของทั้งสองฝ่าย โดยไม่มีทีท่าว่าจะจบลงง่ายๆ บรรยากาศเงียบๆนั้น ตาลไม่เคยชอบมันเลย มันอึดอัดและน่ารำคาญอย่างยิ่ง
จำได้ว่าครั้งหนึ่งเขาเคยต้องอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้มาก่อนเขานึกย้อนหวนไปสมัยที่ยังคบหากับเจนนี่หญิงสาวชาวสวีเดนที่ไปเติบโตที่อเมริกา ทุกครั้งที่มีปากเสียงกัน เธอคนนั้นจะเป็นฝ่ายง้องอนเขาเสมอ แต่คราวนี้ หญิงสาวที่เขาอยากจะให้ง้อเขาสักนิดกลับไม่ได้สนใจเขาเลย เขาทำอะไรผิดต่อเธอนะ เธอถึงทำแบบนี้กับเขา
เขาทำอะไรให้เธอไม่สบายใจหรือทำร้ายจิตใจเธอหรือเปล่า ตาลได้แค่คิดและเก็บไว้ในใจไม่กล้าถามออกมา เขากลัวอะไรกันนะถึงไม่เอ่ยออกไป กลัวเสียหน้า งั้นหรือ แต่คราวนี้ในใจเขาแค่อยากปรับความเข้าใจกับเธอเท่านั้น ตาลตัดสินใจและทำลายความเงียบในห้องลง
"น้ำเราต้องคุยกัน.....ขอเวลาผมหน่อยได้ไหม" เขาพูดขึ้นลอยๆ หวังเพียงให้สายน้ำได้ยินและยอมที่จะคุยกับเขา ให้โอกาสเขาได้อธิบายอะไรบ้าง สายน้ำซึ่งนั่งร้องไห้เงียบมานานแล้วหยุดกึกเมื่อได้ยินบทสนทนาแรกระหว่างเธอและเขาที่นิ่งเงียบมาร่วมสองชั่วโมง ก่อนที่จะหันไปตอบบทสนทนานั้น
"เรายังมีไรอะไรต้องพูดกันอีก หรือคะ" คราวนี้หญิงสาวตอบชัดซ่อนความเศร้าลึกไว้ในใจ
"ใช่ น้ำเป็นอะไรตั้งแต่ที่ทำงานแล้ว คุณบึ้งตึงกับผมยังว่าไม่มีอะไรอีก" เขาเดินเข้าไปหาเงาลางๆนั้น
"ทำไมน้ำต้อง ทำอย่างนั้นคะ เราไม่ได้เป็นอะไรกันนี่" เสียงของสายน้ำหายไปนิดหนึ่ง เธอรู้สึกลำบากที่จะเอ่ยคำว่า "ไม่ได้มีความเกี่ยวข้องอะไรกับเขา" แต่สุดท้ายเธอก็กล่าวออกมาจนได้
"น้ำว่าไงนะ พูดแบบนี้ใช่มั้ย" เขากระแทกเสียงหากแต่ใจเขามีสองอารมณ์ ส่วนหนึ่งเขาโมโหที่เธอไม่เข้าใจเขาเลย ส่วนที่สองเขาน้อยใจที่เธอพูดออกมาว่าเขาไม่เคยมีความเกี่ยวข้องอะไรกับเธอเลย
"ใช่น้ำจะพูดแบบนี้ ทำไม" หญิงสาวตอบเสียงแข็งหากแต่น้ำตาเริ่มรินออกมาจากดวงตาคู่สวยอีกครั้ง
"น้ำไม่เคยเข้าใจอะไรเลย ไม่เคยจริงๆ" เขาทรุดตัวลงบนโซฟาพลางใช้สองมือลูบหน้าเบาๆ
"น้ำจะไปและจะไม่มาให้ตาลเห็นอีก.....ขอบคุณมากสำหรับเวลาที่ผ่านมา" แล้วหญิงสาวก็จางหายไป
"อย่าไปนะน้ำ อย่าไป!!!!!!!!!" เขาตะโกน หากแต่คราวนี้ทุกสิ่งสงบแต่ดูเหมือนจะมีสายลมวูบหนึ่งพัดมากระทบตัวเขาก่อนจะจางหายไป
เวลาผ่านเกือบจะรุ่งเช้าแล้วชายหนุ่มก็ไม่สามารถข่มตาลงได้ เขาเสียใจที่อาจเป็นต้นเหตุที่ทำให้เธอจากไป
ถึงแม้ว่าจะยังไม่รู้ว่าเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับเขามากแค่ไหน แต่เขาเชื่อแน่ว่ามันเป็นเพราะเขาอย่างแน่นอน
และแล้วความเหนื่อยอ่อนก็ทำให้เขาก้าวเข้าสู่ห้วงนิทราในตอนย่ำรุ่งนั่นเอง ไม่รู้เขาหลับไปนานเท่าไหร่แต่แล้วก็มีเสียงโทรศัพท์ดังมาจากข้างเตียง ตาลไขว่คว้าที่จะไปรับโทรศัพท์หากแต่ตายังปิดสนิท
"ฮัลโหลลลลล....." ตาลกรอกเสียงลงไป ด้วยอาการครึ่งหลับครึ่งตื่น
"Hi Daring I Miss you so much" สำเนียงสาวชาวตะวันตกทำเอาเขาตื่นในทันที เสียงแบบนี้มีคนเดียวเขาจำได้แม่นจะใครเสียอีกคนรักเก่าของเขานั่นเอง เขาจึงรีบตอบกลับไปทันที
"เจนนี่คุณมาทำอะไรที่นี่ แล้วรู้ได้ยังไงว่าผมอยู่นี่" เขาตอบด้วยสำเนียงภาษาเดียวกันกับเธอ
"ที่รักคะฉันก็มาหาคุณไง ฉันรอข้างล่างนะ หรือจะให้ฉันขึ้นไปคะ"
"ไม่ต้อง เดี๋ยวผมลงไปเอง" เขาตะคอกแล้ววางสายไป
"ที่รักคิดถึงจังเลย......ทำไมทำเย็นชาแบบนี้คะ" หล่อนโผเข้าหาเขาหากแต่เขาใช้มือผลักเธออกไป
"ผมว่าเราไม่มีอะไรต้องคุยกัน เรื่องเรามันจบแล้วเจนนี่ กลับไปเถอะ"
"ทำไมคุณเป็นแบบนี้ เมื่อก่อนคุณไม่เคย....." หญิงสาวทำท่าจะพูดต่อหากแต่ถูกเขาปรามเอาไว้
"ผมหมดรักคุณตั้งแต่คุณไปนอนกับ ไอ้สารเลวนั่น" เขาสะบันมือหล่อนที่จับมือเขาออก
"คุณไม่ต้องพูดอะไรหรอกเจนนี่มันทำให้คุณหมดค่าเปล่าๆ" เขาพูดต่อ
"ก็ได้ฉันจะไป แต่อย่านึกนะว่าคุณจะหนีฉันได้" เธอสบตาเขาแล้วเดินออกไปจากล็อบบี้ของคอนโด
"ห๊า!!...แฟนเก่าแกบุกมาที่คอนโด" เอาแล้วไงกูว่าแล้วเป็นเรื่องจนได้ เขาคิด
"เออดิซวยฉิบ ทำไมกูเจอแต่เรื่องว่ะ" ตาลพูดกับเพื่อนด้วยอารมณ์เซ็ง
"แกก็ไล่เค้าไปแล้วไม่มีอะไรมั้ง หวังว่านะ"
"เจนนี่ไม่พอแค่นี้แน่อ่าดิ ฉันรู้จักเธอดี" เขาครุ่นคิดตามคำพูดของนัท
หากแต่เขามั่นใจว่าเจนนี่ต้องไม่ยอมรามือแน่
"แกอย่าคิดมาก ค่อยๆคิดแล้วกัน แล้วว่างจะไปหา งานทางนี้ก็โคตรยุ่งเลยว่ะ กูล่ะเซ็งจิงๆ"
"แกก็หาเมียมาช่วยทำสิ จะได้ไม่เหนื่อย" ตาลพูดด้วยอารมณ์ดีนิดหนึ่งหลังจากปรับอารมณ์สักครู่
"ถ้ามีก็ดีดิว่ะ แหมเมียนะไม่ใช่ปลาทู จะได้ไปหาซื้อที่ตลาด" นัทพูดทิ้งท้ายก่อนวางสายไป
ตาลพยายามหากิจกรรมทำเพื่อคลายความวิตกกังวลในใจของเขา มันพอจะจางลงบ้างแล้ว แต่มีสิ่งหนึ่งที่เขาไม่สามารถลืมไปได้เลยนั่นก็คือ สายน้ำ หญิงสาวที่เป็นแค่วิญญาณแต่สำหรับเขามันเป็นอะไรที่มากกว่านั้น
เธอมีคุณค่าสำหรับเขา และอย่างน้อยเธอก็เป็นคนหนึ่งที่เขาเชื่อใจได้เหมือนเช่น ณัฐดนัยเพื่อนรักของเขาเอง
แต่ตอนนี้เขาเพียงอยากพบเธออีกครั้ง อยากพูดคุยกับเธอเหมือนเดิม
"น้ำคุณอยู่ไหน ผมอยากเจอคุณมากนะ ถ้าคุณได้ยินผมแค่หวังว่าเราจะได้พูดกันอีกสักครั้ง ผมจะรอๆ" เขาพูดเบาๆ
.................................................................
หลังจากทะเลาะกับตาลวันนั้น ฉันก็ไม่ได้ออกไปพบเขาอีกแล้ว แต่ฉันก็ยังนึกถึงเขาเสมอถึงแม้ว่าฉันยังไม่มีที่ไป ยังคงอาศัยอยู่ที่ห้องนี้ แต่ฉันละอายใจเกินกว่าที่จะออกไปเจอเขา ฉันจะทำอย่างไรดีนะ แล้วนี่ดูเหมือนเขาจะไม่มีวี่แววสนใจแฟนของเขาแล้วด้วย เพราะวันนี้เขาไล่เธอ แล้วเขายังเรียกหาฉันตั้งหลายหน ฉันต่างหากที่ผิด
ฉันต่างหากที่คิดไปคนเดียวว่าเขาไม่สนใจแล้ว และคิดว่าเขาไม่เคยฉันคุณค่าฉันเลย แล้วฉันจะทำอย่างไรดีนะ
สายน้ำนั่งลงที่เก้าอี้ริมหน้าต่างมองออกไปภายนอกซึ่งยามนี้เงียบสงบนัก แสงจากห้องนั่งเล่นในบ้านก็ดับลงแล้ว แสดงว่าชายหนุ่มร่วมบ้านของเธอเข้าไปในห้องนอนของเขาแล้ว หญิงสาวแอบร้องไห้เงียบๆ เธอไม่น่าทำเช่นนี้เลย เพียงแค่อารมณ์ชั่ววูบทำให้เธอต้องจากเขาตลอดไปหรือ เธอจะไม่สามารถหัวเราะต่อกระซิกกับเขาได้แล้วใช่มั้ย แต่อยากน้อยพูดไม่ได้ฉันก็เขียนได้นี่ คิดได้ดังนั้นสายน้ำก็เปิดลิ้นชักหยิบไดอารี่สีขาวเล่มน้อยขึ้นมาเปิดไปที่หน้าแรก แล้วเริ่มบรรจงเขียน เพื่อเล่าถึงความในใจของเธอให้เขารับรู้
........................................................................
ถึง ....คุณตาล
คุณคงแปลกใจสินะคะว่าน้ำเขียนไดอารี่ถึงคุณ ก่อนอื่นน้ำอยากจะขอโทษตาลในหลายๆวันที่ผ่าน มาแล้วขอโทษที่น้ำไม่มาพบคุณ แต่คุณไม่ต้องห่วงนะคะ น้ำยังอยู่ใกล้ๆคุณเสมอ น้ำยังคงเฝ้าดูคุณเสมอ ขอบคุณอีกหลายๆทีสำหรับความห่วงใยที่คุณมอบให้น้ำนะคะ แล้วเมื่อวานน้ำเห็นแฟนเก่าของคุณมาด้วยล่ะ คุณอย่าคิดมากนะ ค่อยๆคิดหาทางไปแล้วน้ำเชื่อว่าคนฉลาดอย่างตาลต้องมีวิธีการที่ดีที่สุดเสมอและน้ำยังเชื่อว่าพระเจ้าต้องมีทางออกที่ดีสำหรับเราเสมอ น้ำอยากพบคุณมากอยากออกไปหาคุณพูดกับคุณแต่ตอนนี้มันเป็นไปไม่ได้ค่ะ พลังจิตของน้ำน้อยลงเรื่อยๆจนตอนนี้ไม่สามารถปรากฏตัวให้คุณเห็นได้แล้ว น้ำเสียใจแต่ตาลไม่ต้องคิดมากนะคะ น้ำคงใช้พลังมากเกินไปเลยทำให้เป็นแบบนี้ เดี๋ยวคงเหมือนเดิม น้ำไม่อยู่คุยกับคุณ อย่ามัวแต่ทำงานจนลืมดูแลสุขภาพนะคะ แล้วอย่าทานแอลกอฮอล์มากนะคะมันไม่ดีต่อสุขภาพ ไม่ว่าคุณอยากจะพูดคุยกับน้ำคุณก็เขียนลงมาในไดอารี่นี้ได้นะคะ คนอาจจะรำคาญหน่อยแต่นี้เป็นวิธีเดียวที่สามารถจะติดต่อกันได้ค่ะ
อ่านมาเยอะแล้วตาลคงเบื่อแย่นะคะ เอาเป็นว่าน้ำเขียนเท่านี้ก่อนแล้วกันค่ะ แล้วหวังว่าคุณจะตอบกลับมานะคะ แล้วน้ำจะภาวนาวันที่เราจะได้พูดคุยกันอีกครั้งค่ะ ดูแลตัวเองด้วยนะคะ
ขอโทษอย่างที่สุดสำหรับทุกอย่าง
สายน้ำ
หญิงสาวปิดสมุดไดอารี่ลงแล้วยิ้มน้อยๆให้กับไดอารี่เล่มนั้น แล้วเหมือนมีสายลมพัดไดอารี่เล่มนั้นเพื่อรอใครสักคนซึ่งจะมาเปิดอันอ่านอีกครั้ง สายน้ำยังคงนั่งอยู่ที่เดิมและจ้องมองไดอารี่ของเธอด้วยความสุข
…………………………………………………..
ชายหนุ่มหลับสนิทอยู่บนเตียงไปครู่ใหญ่หลังจากที่เขาครุ่นคิดถึงสายน้ำมาเกือบครึ่งคืน แต่ความเหนื่อยล้าก็กำชัยชนะพาเขาสู่ห้วงนิทรา แต่แล้วก็เหมือนมีสายลมอุ่นมาโอบกายของเขา เขาขยับตัวน้อยๆเพื่อรับไออุ่นนั้นพลางมีเสียงแผ่วเบาที่ข้างหู
................ไดอารี่ของน้ำ สำหรับคุณคนเดียว ขอให้คืนนี้เราพบกันในฝันนะคะ.....................
"แน่นอน.......... แล้วเราจะได้พบกันในความฝันของผม"
เขายิ้มที่มุมปากน้อยๆเมื่อได้ยินคำพูดนั้นแล้วตอบกลับด้วยความสุข
ความคิดเห็น