คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : นังกลุ่มฟรุ้ตสลัด(ท่านชายของเรา = __ =)
ตึงๆ
“แม่คะ >V< ดูแฟนต้าซิคะ น่ารักจังเลย!”
“ตายแล้ว!ลูกแม่ ~น่ารักจริงๆลูก ^ O ^”
“ = ___ = ”
เอาเข้าไป ตอนนี้ฉันเป็นนางแบบให้พวกแม่ๆพี่ๆทั้งหลายไปซะแล้ว ฉันเพิ่งค้นพบว่ามันน่าเบื่อขนาดไหนที่ต้องใส่ๆถอดๆไอ้ชุดนักเรียนนี่ออกไม่ต่ำว่า10รอบ = [ ] = !!! แล้วมันต่างกันตรงไหนว่ะก็สีขาวเหมือนๆกัน
แอ๊ด~
“แม่ครับ เสร็จ...= __ = แฟนต้า!O o O ”
“ทำไม = __ =++”
“สมแล้วที่เป็นน้องไอ้สไปรท์ น่ารักน่ากอดจริงๆน้องพี่ T ^ T”
โอ้ว = O =;;; แต่ทางที่ดีพี่อย่ามากอดแฟนต้าเลยนะ พี่ไปร์ทำท่าจะตะครุบฉันเอาไว้แต่โชคดีหรือโชคร้ายของฉันอีกดีล่ะที่พ่อ(จำเป็น)เข้ามาในห้อง ไอ้บ้านนี้มันบ้าลูกเห่อลูกกันทั้งบ้านเลยเหรอว่ะ!
“อย่ามากอดลูกสาวพ่อนะไอ้ตัวเล็ก!> O < ”
“พ่อ!!นี่ผมอายุยี่สิบเอ็ดแล้วนะ!ผมโตแล้วนะ ”
“แต่ไอ้นั่นแกก็เท่าเดิมแหละ เหอะ!”
“พ่อ!!!!”
เจริญดีแท้ = =^^ ปล่อยให้พ่อกับพี่ชายหลอกๆเถียงกันเข้าไปให้ตายเลย มาเถียงไอ้ช้างน้อยของพี่ฉันเนี่ยนะ อ๊าก ~ ฉันกลายเป็นพวกลามกไปแล้ว T ___ T ใครก็ได้เอาสองคนนี้ออกไปที
“แล้วเดย์ละค่ะแม่ ยังไม่ตื่นอีกเหรอค่ะ”
“ท่าทางจะยังนะมิริน ไปปลุกน้องหน่อยดีมั๊ย?”
“คงไม่ไหวมั้งคะแม่ = =;;; เดย์ปลุกยากจะตายไป มิรินคนเดียวปลุกไม่ตื่นแน่”
“ให้แฟนต้าไปซิ ^ ^ แม่รับรองว่าตาเดย์ต้องตื่นแน่ๆ”
“แฟนต้า!!ไปปลุกเดย์หน่อยซิลูก”
“ได้เลยคะแม่! T O T ”
ธุรกิจรัดตัวแกจริงๆ ไอ้แฟนต้า!
ตอนนี้ฉันมายืนอยู่ในห้องไอ้คู่หูตัวดีที่นอนอืดเป็นศพเน่าคาเตียง = __ = ไอ้คุณชายสำออย แกนี่มันนอนกินบ้านกินเมืองดีจริงๆ ดูซิ!มันยังนอนคลุมโปงสบายใจเฉิบขณะที่สาวน้อยอย่างฉันต้องกลั้นใจมาทำหน้าที่บ้าๆ ชิ!
“ตื่นได้แล้ว”
“Zzzz”
“ตื่นซิเฟ้ย ตื่นๆ > O <”
“...อืมๆ...”
ฉันว่าเสียงฉันมันปลุกคนได้ทั้งซอยเลยนะเว้ยเฮ้ย = __ =^^ แกนี่มันช่างอึด ถึก ทนได้ใจจริงๆทั้งเขย่า ทั้งหยิก ทั้งจูบ เอ่อ = __ =;;; ฉันว่าอันหลังมันไม่ใช่แฮะ เอาง่ายๆฉันถีบไอ้หมอนี่กลิ้งตกเตียงมันก็ยังไม่รู้สึกตัวอยู่ดี คนสวยน่ารักชักจะกริ้วแล้วนะย่ะ!= O =^^^^
“หน๊อย!คิดจะลองดีกับไอ้แฟนต้าเรอะ!?”
“...คร่อกก...”
ฮึ้ย!ยัวะแล้วนะว้อย ขนาดนอนหน้ามันยังกวนตีนเลย ตื่นยากนักใช่มั๊ย หึหึหึ = V = อย่ามาโทษฉันทีหลังละไอ้จอมเก๊ก
“สกายจั๊ม!!!!”
ปึก!
“อ๊อกกกก!!O * O ”
“จะตื่นไม่ตื่นห๊ะ!?”
“ยะ...ยัยเตี้ย TT __ TT เธอทำบ้าอะไรว่ะ!?”
“ก็กระโดดทับไง ไอ้บ้า!”
ไอ้เดย์ยันตัวขึ้นมาจากพื้นห้องพลางกุมท้องทำสีหน้าจุกเหนือพรรณนา กระแดะจริงๆ = =;;; เจ็บนิดเจ็บหน่อยทำเป็นโอดครวญ(มันไม่นิดแล้วนะ!!T O T – เดย์) ฉันลุกขึ้นตามพลางกระชากผ้าห่มออกจากตัวไอ้หมอนั่นแล้วเท้าสะเอว ยังจะคลานขึ้นที่เตียงนอนอีก!
“ลุกๆๆๆๆๆ > O < ”
“ไม่ = __ = ”
“เอ๊ะ!ไอ้นี่นิ เดี๋ยวแม่ก็เตะกระเด็นซะเลย”
“กลัวตายละ = O = ”
“พี่มิ...”
“เฮ้ย!!! O __ O ”
“ร้องทำซากอะไร = =++”
“แล้วเธอจะพูดอะไรล่ะ = =;;;”
“ฉันพูดในสิ่งที่นายคิดแน่ ถ้าไม่ลุกขึ้นไปอาบน้ำ!”
“ผมจะลุกเดี๋ยวนี้ครับ T __ T ”
และแล้วมันก็ยอมลากสังขารอันถึกทึนไถลลงจากเตียงจนได้ สีหน้าหมอนี่ทำท่าเหมือนจะบอกฉันว่า ‘ฝากไว้เถอะ ยัยตัวแสบ’ แล้วจะทำไม ฉันถือไพ่เหนือว่านายเยอะ ฮ่าๆ
ฉันมองดูนาฬิกาข้อมือที่เดินติ๊กต๊อก ติ๊กต๊อกอย่างหงุดหงิด เจ้าคุณชายฟรายเดย์ไปอาบน้ำที่แม่น้ำฮวงโหหรือยังไง = =^^ ทำไมมันนานเยี่ยงนี้ > O < นี่มันจะแปดโมง แปดโมง!ไอ้แมวเบ้มันกรอกหูฉันเมื่อคืนว่าถ้าไปสายจะมียัยแม่มดหนังพังพืดกำไม้กายสิทธิ์ที่สามารถทำให้ก้นฉันเป็นรอยได้ TT ^ TT มันต้องน่ากลัวแน่ๆเลย และวันนี้คุณชายสำออยจะทำให้ฉันไปสาย!!!!
“ตายคาคอห่านแล้วรึไง!?”
“จะรีบร้อนไปไยน้องพี่ ฮ่าๆ”
“ก็พี่ไปรท์ไม่ได้เป็นแฟนต้านี่ จะไปเข้าใจได้ยังไง T __ T ”
ก็พี่ไม่ได้โดนไม้กายสิทธิ์สาปให้ก้นบวมซะหน่อย T ^ T
“โอ๋ๆ สบายใจหายห่วงเถอะน้องรัก ไอ้เดย์บึ่งไม่ถึงสิบนาทีก็ถึงแล้ว ซู้ดๆ”
“แฟนต้าจะสบายใจกว่านี้ถ้าพี่ไปรท์ไม่กินกาแฟเสียงดังขนาดนั้น = __ = ;;;”
ฉันบอกพลางยัดเลย์หนึ่งชิ้นเข้าปาก แหะๆ ^ __ ^ ;;; ขณะที่จะยัดชิ้นที่สองเจ้าคุณชายเดย์ก็เสด็จมาแล้ว
ไม่กดดันหรอกนะแต่เร็วๆหน่อยซิว้อย!
“จะไปกันได้รึยังครับคุณนาย = = ”
“รอนานเป็นชาติแล้วย่ะ”
ร่วมกันกดดัน เอิ๊กๆ
“ก็เร็วๆซิจะสิบนาทีสุดท้ายแล้ว”
“ไปก็ได้”
ฉันสละที่นั่งอันทรงคุณค่าให้ไอ้ลูก้าไปร้องเมี้ยวๆด้วยท่าทีเยาะเย้ย กลับมาจะถลกหนังไปขายเลยเจ้าแมวเฮงซวย = __ =^^^ สารถีคนเก่งก็เดินผิวปากหมุนกุญแจรถเล่นอย่างสบายใจเฉิบ ไอ้แก่นั่นต้องล้อฉันเล่นแหง่
ให้มนุษย์เพศชายอายุไปถึงสิบเจ็ดขับรถบีเอ็มดับเบิลยูคันหรูเนี่ยนะ!? O o O ไม่น่าเชื่อว่าบ้านมันจะรวยขนาดนี้!
“อึ้งอะไรนักหนาครับคุณนาย ^ __ ^ ”
“แอบขโมยรถคนอื่นมารึเปล่า = =;;”
“เธอจะบ้ารึไง นี่มันของฉัน เข้าใจ?”
“ไม่ = __ = ”
ฉันตอบอย่างไม่ต้องคิด เดย์ทำหน้าขัดใจแล้วทำปากจิจ๊ะ คิดว่าทำแล้วเสริมบารมีก็เลิกคิดซะเถอะ = _ =
เขากดปุ่มบนอะไรดำเล็กๆซักอย่างแล้วรถก็มีไฟกระพริบ กรี๊ด~ > __ < ทำได้ยังไงอ่ะ มีเสียงปิ๊บๆด้วย
“เชิญครับคุณผู้หญิง”
“เขาให้ฉันนั่งด้วยเหรอ O __ O ”
“แน่นอนซิ คุณรถเขาไม่ว่าเธอหรอก ^ O ^ ”
“จริงอ่ะ ขออนุญาตนะคะ ^ ^ ”
ฉันยกมือไหว้รถบีเอ็มก่อนจะกระโดดผลุบเข้าไป นายเดย์ก็กุมท้องหัวเราะก๊ากออกมาดังลั่น นี่นายจะหัวเราะหาอะไรย่ะ = __ =^^^
“ฮ่าๆๆๆ สมกับเป็นเดวิลจริงๆ ก๊ากๆๆ T V T ”
“ = ///// = ”
แล้วมันหัวเราะอะไรอ่ะ ชายหนุ่มยืนหอบถี่ๆเพราะหายใจไม่ทันก่อนจะเดินเข้ามาฝั่งคนขับอย่างหมดแรง นายจะพาฉันไปตายมั๊ยเนี่ย!? = O =
“พร้อมรึยัง ^ ^ ”
“พร้อมแล้ว = __ = ;;”
“แน่ใจนะ ^ ^ ”
“แน่ = __ =;;”
แน่ซะเมื่อไรกันละ T T
“จับเวลาสิบวินาทีสุดท้าย...”
“10…9…8…7…6…5…4…”
“…3…”
“…2…”
“…1…”
บรืนนนนนนนนนนนน!!!!
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดด~ TT O TT ”
เอี๊ยดดดดดดดดด!!!!!
“ฟู่~ สิบนาทีพอดีเลย = 3 =;; ”
“ TT [ ] TT ”
นะ...นี่แกยังจะมาฟู่อีกเรอะ!?ฉันเป็นเดวิลมา นับตามอายุขัยของมนุษย์ก็สิบหกปีเต็มไม่ขาดไม่เกินยังไม่เคยเฉียดตายอย่างนี้มาก่อนเลย!! T O T เมื่อกี้นายกำลังจะทำให้ฉันกลับสู่สวรรค์โดยการชนเสาไฟฟ้านะ
“เป็นอะไรไป เห็นเมื่อสามนาทีก่อนเธอกรี๊ดจนหูแทบแตก = =;; ”
“เมื่อกี้นายจะพาฉันไปตายนะ ไอ้บ้า!”
“ฉันว่าฉันก็ไม่ได้ขับเร็วอะไรซักหน่อย = __ = ”
ไอ้นี่!ขับจะ 200 km/h แล้วแกจะยังบอกว่าไม่เร็วอีกเหรอ!?ฉันค่อยๆก้าวลงจากคุณรถบรืนๆด้วยขาที่สั่นพั่บๆพร้อมจะฉี่แตกได้ทุกเมื่อ โลกมนุษย์นี่น่ากลัวจริงๆ Y __ Y แต่ไม่ทันที่พ้นธรณีประตู ฝูงแรด เอ๊ย!ฝูงเหล่าชะนีหลุดป่าก็ไล่ขวิดตรงมาที่ฉันที่จ้องตาโตกับนายเดย์ที่ดูเฉยชา ฮือๆพ่อจ๋าแม่จ๋า ช่วยหนูด้วย
“ท่านเดย์มาแล้ว > O < ”
“กรี๊ดๆ หล่อจังเลยค่า ขอสมหญิงหอมสักฟอดได้มั๊ยเนี่ย > /// < ”
“นายไปฆ่าบรรพบุรุษของยัยพวกนี้มารึไง = __ = ;;; ” ฉันสะกิดชายหนุ่มข้างๆ
“ฉันจะไปรู้ได้ยังไงกัน = O =;;; ”
“เดี๋ยวก่อน!!นั่นใครที่อยู่ข้างๆท่านชายของเรา!”
“นั่นมันผู้หญิงไม่ใช่เหรอ?!”
แล้วแกเห็นฉันเป็นจิ้งจก ตุ๊กแกที่ไหนละย่ะ = __ =^^^ ฉันแอบนึกเคืองอยู่ในใจเพราะถ้าพูดออกไปจริงๆก็คงไม่พ้นกองส้นเท้าแน่ๆ แถมยัยพวกนี้ก็ประมาณเกือบยี่สิบตัว โอ้ว~ คูณสองเข้าไปฉันก็เดี้ยงซิ
“นังพวกนี้หลบทางให้พวกเราเดี๋ยวนี้นะย่ะ!!!!”
“ = O = ;;;; ”
ฉันกับอีตาเดย์ได้แต่ยืนอ้าปากค้างเล็กๆกับเสียงหวีดร้องจากนรก เหล่าฝูงมนุษย์ต่างแหวกทางให้นังราชินีจากดงไพรสามตัวด้วยสีหน้าไม่พอใจ พระเจ้า!ช่างกล้าจริงๆใส่กระโปรงสั้นจนแทบเห็นนกเขาคีรีบูน
= //// = แถมใส่ชุดรัดซะ น่าสงสารจริงๆที่พวกหล่อนไม่มีอะไรจะให้รัดนอกจากไข่ดาวฟีบๆ
“ท่านเดย์ค่ะ เดี๋ยวฟรุ้ตตี้ถือกระเป๋าให้ค่ะ”
“ยังไม่ได้ทานอาหารเช้ามาใช่มั๊ยค่ะ เบอร์รี่เตรียมมาให้ท่านเดย์แล้วค่ะ หุหุหุ”
“บานาน่าจะเคลียร์ทางให้ท่านเดย์เดินเองค่ะ หลบไปซิย่ะพวกหล่อน!”
“ = [ ] = ;;; ”
~ไม่ต้องมีคำบรรยายใดๆสักคำให้ลึกซึ้ง ไม่ต้องบรรยายอะไรให้สวยเลิศเลอ ไม่ว่าอะไรมันคือเหตุผลที่ฉันนั้นอึ้งเธอ ให้รู้ว่าอึ้งเธอเท่านั้นพอ ~ ฉันแทบจะได้ยินเพลงจากในใจของอีตาคนที่ยืนข้างๆเลยเพราะฉันเองก็คิดเหมือนมันไม่มีผิด = __ = ถ้ายัยพวกนี้มีพรมแดงโปรยด้วยดอกกุหลาบอีกซักหน่อยนายฟรายเดย์ได้กลายเป็นเจ้าชายแหง่มแต่แค่นี้ก็ใกล้เคียงแล้วละมั้ง
“นี่ยัยเตี้ยกล้ามากที่มายืนบดบังรัศมีที่เจิดจ้าของท่านชายของเราทั้งสามคน!”
“ห๊า??”
ฉันคิดว่าระบบประสาทหูฉันน่าจะมีปัญหาซะแล้วละ = =
“หน้าตาเห่ยๆบ้านนอกของแกน่ะ ยี้ ~!เบอร์รี่รับไม่ได้!”
“บานาน่าก็รับไม่ได้!”
พูดอย่างนี้เดี๋ยวก็โดนซัดเปรี้ยงหรอกป้า = __ = ^^ ฉันจับสายสะพายเป้เตรียมทุ่มใส่ยัยกลุ่มฟรุ้ตสลัดแต่ก็ต้องเปลี่ยนใจมาด่ายัยพวกนี้แทน
“หุบปากกว้างๆเหมือนน้องทรายคุณแม่ขอร้องของพวกแกซะก่อนที่ฉันจะตะบันหน้าอุบาสว์ๆ”
“วะ...ว่าไงนะ!! = [ ] = ”
“หูตึงเหรอป้า อุ๊ย!ไม่ใช่ซิ ต้องเรียกว่ากลุ่มนังฟรุ้ตสลัดซินะ แหม ~ เห็นสตรอเบอร์รี่กันเก่งทั้งนั้น”
“นะ...นังเตี้ยแกหาว่าฉันตอแหลงั้นเหรอ!?”
“ฉันยังไม่ได้บอกซะหน่อย อีกอย่างฉันก็ไม่ยักกะจำได้ว่าฉันชื่อนังเตี้ย !ยัยสตอฝักเขียวอื๋อ”
ฉันตอกกลับยัยเบอร์รี่ผู้สูงส่งอย่างไม่ลดราวาศอก ยัยสตอนี่ = =^^ ไม่พอใจในสิ่งที่ตนมีจริงๆชื่อนี้แม่แกตั้งให้ดันกระแดะเปลี่ยนเป็นนังเบอร์รี่ซะนี่ ไม่มีความเป็นไทย หึ !
ก่อนที่นังผลไม้ทั้งสามจะเข้ามาตบ จิก กระชาก รุมทึ้งสาวน้อยผู้น่ารักอย่างฉัน พระเอกหลบมุมอย่างนายฟรายเดย์ก็ออกโรงจนได้ ควรจะดีใจมั๊ยเนี่ย = __ =^^
“อะแฮ่ม”
“ฉันไม่ได้ชื่อนั้นยัยบ้า!ฉันชื่อเบอร์รี่!B-E-R-R-Y”
“อะแฮ่มๆ = __ =”
“ฉันก็ไม่ได้ชื่อยัยบ้าเหมือนกันป้า!ฉันชื่อแฟนต้า!F-A-N-T-A”
“อะแฮ่มๆๆ = __ =^^”
“รองเท้าติดคอรึไงห๊ะไอ้บ้า!?”
ชั่วขณะจิตฉันเริ่มรู้สึกว่ายัยสตรอเบอร์รี่อาจจะเข้าขากับฉันได้ = =;; แต่แว๊บเดียวจริงๆที่ฉันก็กลับมาคิดเหมือนเดิมว่ายัยนี่มันเกิดมาเป็นคู่แค้นกับฉันจริงๆด้วย(หลังจากที่ยัยนั่นสะดุ้งเพราะรู้ตัวว่าด่าท่านชายบ้าๆ = . = )
อนาคตในโรงเรียนเซนต์โคโดโมะแห่งนี้ช่างมืดมนเสียจริงๆ T __ T
.............................................................................................................................................................
อัพๆๆๆ > O < ขอโทษที่ต้องให้รอนานนะคะทุกคน แต่ก็มาลงให้เยอะ(รึเปล่าหว่า??)แล้วนะ ช่วงนี้ยุ่งมากๆเลย pinkก็คิดพล็อตเรื่องไม่ค่อยออก = O =;;; เลยอาจมาอัพช้าด้วย แหะๆ ดูเหตุผลของอีคนเขียน แต่ตอนนี้pinkกำลังปั่นจริงๆแล้วนะ! - * - ยังไงก็ขอกำลังใจด้วยนะคะ T ^ T ใครมีบ้างก็ให้หน่อย โฮๆ คอมเม้นต์อยู่ไส มาหาข่อยเร็ววว ~
ขอบคุณพี่สาวสุดน่ารักของpinkนะเจ้าคะพี่เท็ปเปคนสวย (ต้องยอลูกเดียวเว้ย 555+ ล้อเล่นค่า)
ขอบคุณผู้อ่านที่แสนน่ารักที่ติดตามผลงานของเรามาตั้งแต่เรื่องก่อนและทุกๆคนด้วยนะคะ ~
ส่วนเรื่องของไทจิ = __ = ;;; คิดหนักเลยนะเนี่ย คงดองอีกนานโขแต่คิดอะไรไว้เรียบร้อยแล้ว รอเชื้อขี้เกียจออกจากตัวเสียก่อน
อิอิอิ ^ . ^ (เรื่องนี้ยังไม่เสร็จก็คิดเรื่องใหม่ซะแล้วยัยบ้า! > O <^^^^)
ความคิดเห็น