คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : คู่หู!?
ติ๊ดๆๆ
“อะ...อือ...”
เสียงชายหนุ่มครางเบาใต้ผ้าห่มผืนหนา มือใหญ่ขาวคว้าไปทั่วหัวเตียงอย่างสะเปะสะปะจนสุดท้ายเสียงนาฬิกาปลุกก็หยุดลง ชายหนุ่มหน้าเรียวยาวคมเข้มขยี้ผมที่ดูยุ่งเหยิงให้ยุ่งมากกว่าเดิมอย่างงัวเงียพลางมองไปรอบๆห้องนอนที่มีโปสเตอร์นักฟุตบอลอย่างมึนงง
‘กูมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงว่ะ = __ = ’
ทำไมวันนี้ฝันอะไรประหลาดๆจัง เฮ้ย!ลืมๆ ผมชื่อว่าฟรายเดย์ ไอ้วันศุกร์นั่นแหละ = = ชื่อมันคิกขุอินโนเซ้นต์ชิบเป๋งยังกับผู้หญิง และจะรู้สึกขอบคุณมากๆถ้าทุกคนเรียกผมว่าเดย์ จบๆเข้าเรื่องได้แล้วเมื่อคืนผมยังจำได้ว่านั่งเคาร์ตดาวส์กับพวกพี่มิรินด้ากับพี่สไปรท์อยู่บนดาดฟ้าอยู่เลย แล้วไงตูมานอนกลิ้งในห้องได้ว่ะ = O = หรือว่าผมเมาเป็นหมาเลยจำอะไรไม่ได้??
แอ๊ดดด
“ตื่นแล้วเหรอฟรายเดย์”
“โธ่!แม่ฮะ เรียกว่าเดย์เหอะ = =;;”
“ไอ้ลูกคนนี้นี่ ตื่นแล้วก็ดีเมื่อคืนแอบหนีไปกินเหล้ามาใช่มั๊ย!?”
“ฉลองปีใหม่เองนี่แม่ T ___ T ”
แค่ปีใหม่ทั้งปีเอง เหอๆ = V =
“แก้ตัวให้ตลอดรอดฝั่งเถอะ! เอาตะกร้าผลไม้ไปให้พี่มิรินหน่อยซิลูก”
“คร้าบบบบ~”
ผมรีบกระเด้งตัวก่อนจะคว้าตะกร้าผลไม้อันบิ๊กเบิ้มวิ่งฉิวไปข้างๆบ้าน ไม่ต้องสงสัย ^ __ ^ก็บ้านพี่สไปร์+พี่มิรินด้าไงละ ได้ยินชื่อมิรินแล้วชวนให้สดชื่นจริงๆ = /// = อ๊ากก~ อย่าบอกใครนะว่าผมชอบพี่มิรินคนสวย ถึงอายุจะมากกว่าแค่สองปีแต่อายุก็เป็นเพียงแค่ตัวเลขนะครับ > <
“~ อายุเป็นเพียงแค่สายลมผ่านพัดไป เธออย่าคิดมากได้มั๊ย ความรักเป็นเรื่องของหัวใจไม่ใช่เรื่องใหม่ อยากให้รู้เด็กกว่าแล้วไง ~ ”
“อารมณ์ดีตั้งแต่เช้าเลยนะไอ้เดย์ = __ = ”
“Happy New Year นะพี่ไปรท์ ^ ^ ยังแฮงค์ไม่หายอีกเหรอพี่”
ผมถามพี่สไปรท์ พี่ชายข้างบ้านสุดเท่ที่กำลังควักๆล้วงๆปาปิก้าด้วยอาการสะลึมสะลือ ผมซอยระต้นคอยุ่งไม่เป็นระเบียบพอๆกับผมที่ชี้โด่ชี้เด่ของกระผม = = ถึงพี่สไปรท์จะหล่อลากบาดใจอีแร้งทั้งหลายแต่ก็สู้ผมไม่ได้หรอก หึหึ(เป็นพระเอกที่ไม่ค่อยหลงตัวเองเท่าไร ว่ะฮ่าๆ)
“เออ = = มึนหัวชะมัด ยัยมิรินก็มัวแต่ประเคนของกินให้ยัยแฟนต้าอยู่ได้”
“แฟนต้า??แฟนต้าไหนอ่ะพี่?? = __ = ”
“ฉันว่าแกยังเมาค้างแหง่แน่ไอ้เดย์ = __ = ;;; สติหายจนจำน้องสาวฉันไม่ได้เลยเหรอ”
“ห๊า!!?O __ O”
ผมหลุดเสียงหลงออกมาดังลั่น พี่ต่างหากที่เมาค้างนะพี่ไปรท์ = __ = แฟนต้าแฟนเต๋ออินเตอร์อะไรกันล่ะว่ะ แต่...ชื่อมันคุ้นๆทะแม่งๆชอบกลวุ้ย เหมือนเคยได้ยินที่ไหนมาก่อนแฮะ - O -
“พี่ไปรท์!!!!ปาปิก้าของแฟนต้าอยู่ที่ไหน!!?”
“อยู่ในปากพี่ไงน้องรัก ^ * ^ ”
“= __ = …= O =…O __ O!!!!!! ”
“เธอ!!!!!!”
“เฮ้ย!!!!!!O o O ”
เสียงร้องแหลมเล็กโพลงขึ้นอย่างตกใจ นั่นมัน...ยัยปีศาจ!!T O T ยัยปีศาจกับแมวผีพูดได้!?อ๊ากกก~ผมตาฝาดไปใช่มั๊ย พี่สไปรท์!พี่ถูกยัยนี่เอาไม้หน้าสามฟาดกบาลแตกใช่รึเปล่า!?ยัยปีศาจทำตากลมโตอย่างเคียดแค้นใส่ผม หน้าเรียวขาวเล็กๆ ปากนิดจมูกหน่อย คิ้วขมวดกันจนผูกโบว์ได้ อีกอย่างผมเธอมันยาวเวอร์ยาวจนรัดคอตายแทนเชือกได้ก็แล้วกัน = __ = แต่ยัยนี่น่ารักน่าชัง ใช่เลย!น่ารักโครตๆแล้วผมจะชมยัยนี่ทำไมเนี่ย ยัยนี่คือปีศาจนะไอ้เดย์!!
“นาย!!!”
“ O __ O ”
“นายนี่เองที่บังอาจขโมยขนมฉันไป!!T O T ”
“ห๊า?!”
“เอาลูกรักฉันคืนมาเลย”
ว่าแล้วยัยนั่นก็กระชาก(ไม่ใช่คว้า = = )ขนมที่ผมยึดมากจากไอ้พี่ไปรท์อีกทีเอาไปกอด แล้วนี่เธอมาด่าอะไรฉันห๊ะยัยตัวกะเปี๊ยกไอ้คนที่เธอควรด่ามันนั่งหน้าระรื่นเคี้ยวตุ้ยๆโน่น = __ =++
“ไอ้พี่ไปรท์...”
“...............”
“ไอ้พี่...”
จบข่าว = __ = ;; ไอ้พี่บ้าหายหัวเข้าบ้านพร้อมตะกร้าผลไม้เรียบร้อย ปล่อยระเบิดเวลาอย่างยัยผีโมโมโกะกับผม ทันทีที่เสียงประตูปิดดังปัง ท่าทางแบ๊วๆที่ยัยนั่นกอดขนมก็ตลาปัตรกลายเป็นยัยปีศาจกอดอกยัดขนมใส่ปากอย่างสบายใจเฉิบ จ๊อดจอร์เจีย T T
“ว่าไงนายคุณชายสำออย ง่ำๆ = = ”
“ใครสำออย - ___ - ++”
“ก็นายไง อึกๆ ให้ตาย เมื่อวานฉันลากนายกลับมาที่บ้านนะ หัดขอบคุณกันซะบ้างซิ!”
“ขอบคุณ = __ = ”
ขอบคุณที่เธอทำให้ฉันเป็นลมครั้งแรกในชีวิต!
“ดีมากๆ+ O + ”
“แต่เธอไม่ใช่น้องสาวของพี่ไปรท์หรือพี่มิริน!เธอจับหัวพวกเขาโขกกับเสาไฟฟ้าจนความจำเสื่อมรึไง!?”
“What??พูดอะไรตล๊กตลก ฉันเป็นน้องสาวผู้แสนดีนะย่ะ”
แล้วยัยปีศาจโมโมโกะก็ทำหน้าแบบนางเอกที่ถูกใส่ร้ายป้ายสีพลางจ้วงขนมเข้าปากไม่หยุด เธอไปตายอดตายอยากมาจากชาติไหนเนี่ย = __ = ใครก็ได้ช่วยหยิกผมที บอกว่านี่เป็นความฝัน ถ้าเป็นฝันจริงๆผมคงฝันร้ายฉลองปีใหม่นั่นแหละ ลางซวยตั้งแต่วันแรก T ^ T
“ทำไมเจ้านี่ถึงไม่เปลี่ยนความทรงจำล่ะ?” เสียงนุ่มๆดังขึ้นมา ดังมาจากไหนว่ะ!? O __ O
“ว่าไงนะไอ้คูก้า = __ =^^ หมอนี่ต้องโง่ลงซิ!”
“เขาเรียกว่าลบความทรงจำต่างหาก = =;;”
ยัยปีศาจน้ำแดงโยนถุงปาปิก้าทิ้ง(เป็นตัวเองที่ดีซะเหลือเกิน)แล้วจ้องไปที่ไอ้แมวผีสีดำที่ร้องเหมียวๆ แมว...แมวพูดได้!!O o O
“แมวพูดได้!!!”
“แปลกใจอะไรนักหนาห๊ะ = =++ ”
“แล้วแมวประเทศไหนมันพูดได้กันแม่คุณ = __ =^^”
ผมย้อนกลับแต่หวิดโดนรองเท้าประทับบนหน้าซิครับ ยัยนี่มันโรคจิตจริงๆด้วย T T ไอ้แมวผีมองยัยปีศาจโมโมโกะแล้วถอนหายใจออกมา
“ตกลงพวกแก เอ้ย!พวกนายเป็นตัวอะไรกันแน่”
“เสียมารยาทซะจริงๆนายสำออย แนะนำตัวอีกทีฉันชื่อว่า...ว่า...= =;;; ”
“แฟนต้า”
“ใช่ๆไอ้แมวเบ้ ^ ^ ส่วนเจ้านี่ชื่อคูก้า”
“ลูก้าต่างหาก = =++”
“= ___ = ;;;”
มันไปกันรอดได้ไงว่ะเนี่ย
“ฉันเป็นเดวิลโดนเนรเทศมายังโลกมนุษย์ ส่วนไอ้นี่มาเป็นผู้คุมขัง = = ”
“เธออ่านการ์ตูนมากเกินไปรึเปล่า”
“ทำไมฉันพูดความจริงถึงไม่มีใครเชื่อ!> __ < ”
หน้าเธอมันโครตน่าเชื่อถือได้มากเลยนะ = __ = ยัยแฟนเต๋ออินเตอร์เดินมาตรงหน้าผมแล้วจับหัวผมโยกไปๆมาๆ ให้ตายเถอะ! T__T หัวจะหลุดแล้วนะเว้ยเฮ้ย และต้องขอชมจากใจจริงว่ายัยนี่มีสปีริตอันแรงกล้า เตี้ยขนาดพระเจ้าเหายังไหว้ก็ยังอุตส่าห์ตะครุบหัวผมจงได้ แล้วนี่เธอทำบ้าอะไรฟร่ะ?!
“รู้มั๊ยว่าฉันเป็นใคร > < ”
“เธอบ้าหรือสติไม่สมส่วนกันห๊ะ = =^^”
“ทำไมไอ้หมอนี่ถึงไม่เป็นไรล่ะ!!?ฉันลบความทรงจำหมอนี่แล้วนะ!?”
ยัยเตี้ยแว้ดขึ้นมาอย่างงุนงง อย่าว่าแต่เธอเลยฉันก็งงเหมือนกันว่าเธอทำบ้าอะไรอยู่??สักแป๊บยัยปีศาจน้ำแดงหันขวับมาที่ผมอย่างน่ากลัว นอกจากแม่ผมแล้วยัยนี่ก็เป็นคนแรกที่ทำให้ผมเสียวสันหลังวาบโดยไม่ต้องออกเสียง เชื่อซะเถอะ = __ = ;;;
ปิ๊งป่อง~
“ว่าไงจ๊ะ Baby ~ ”
“Baby แป๊ะแซ๊ะดึกดำด๋อยอะไรของแกห๊ะ?!”
และนี่คือคำพ่นของยัยปีศาจที่พูดกับเสียงนิรนาม เป็นคำที่รังสรรค์อย่างยอดเยี่ยมจริงๆ
“โธ่ เจ้านี่ช่างปากเสียได้ตั้งแต่วันแรกนะ”
“แกต้องมีเรื่องเคลียร์กับฉันด่วนเจ้าผู้เฒ่า!ทำไมเจ้าคุณชายสำออยถึงไม่โดนลบความทรงจำเหมือนคนอื่นกัน”
“What happen??”
“ฉันต่างหากที่ต้องถาม!?”
“ท่าทางเจ้าเจอปัญหาโลกแตกเสียแล้ว แม่คิวปิด”
“เดวิล = __ = ”
“ก็ได้ๆ เจ้านี่รู้เรื่องของเจ้ารึยัง”
“บอกแล้วแต่มันดันสะเร่อไม่ยอมเชื่อ”
นี่ยัยปีศาจน้ำแดงแอบด่าผมรึเปล่า?? = =
“โอ้ว ยินดีด้วยที่ข้าต้องบอกว่าเจ้าเจอคู่หูดูโอที่ร่วมภารกิจซะแล้ว!>__< ”
“ว่าไงนะ!!??”
ผมและยัยเตี้ยร้องเสียงหลงออกมาพร้อมกัน ก่อนที่ยัยนี่จะย่นจมูกเหมือนดมขี้หมา = __ =++ เจริญมาก เอาละหันกลับไปสนใจไอ้เสียงกวนทีนต่อ
“ภารกิจ 365 วันในการหาคู่รัก 100 คู่เริ่มต้นได้!”
~ ขอบคุณที่ใช้บริการ คิวปิด คอลเซ็นเตอร์ ดิ่งด๊อง ~
เงียบ...ไม่มีใครพูดอะไรเพราะอยากจะฆ่าเสียงไอ้แก่นั่น!สาบานพันครั้งเลยว่าผมเกี่ยวอะไรด้วย! ดวงตากลมโตเป็นประกายวิบวับจ้องผมอย่างมีเลศนัย รอยยิ้มที่ใครๆว่าน่ารักสำหรับผมมันเรียกว่ายิ้มนรกนั้นแสยะขึ้นบนใบหน้าจิ้มลิ้ม ซวยแล้ว
“นายต้องมาเป็นดูโอให้ฉันเจ้า ‘ฟาย’ เดย์!”
“ห๊ะ?!ดูโอ??ดูโออะไร?? ”
“ในเวลา 365 วัน นายต้องมาเป็นผู้ช่วยฉันในฐานะ เดวิลคิวปิด!หาคู่รักให้ได้ครบ 100 คู่แล้วคำว่าอิสระก็จะมาหานาย”
“แล้วทำไมต้องเป็นฉันด้วยละฟร่ะ ยัยปีศาจโมโมโกะ!”
“ข้อแรกเพราะฉันลบความทรงจำนายไม่ได้ สองนายรู้ว่าฉันเป็นเดวิล และสาม...”
“...............”
“นายบังอาจแย่งปาปิก้าฉันกิน!! T O T นายต้องชดใช้!”
“ = ___ =^^^ ”
เหตุผลของเธอหรือนั่น
“ต่อจากนี้เราคงต้องเจอหน้ากันอีกนาน ฝากตัวด้วยนะคุณผู้ช่วย ^ ^ ”
“ T ____ T ”
และนี่แหละจุดเริ่มต้นความซวยตั้งแต่ต้นปีของผม ฟรายเดย์ T T (เมื่อกี้เธอหลอกด่าฉันว่า ไอ้ฟายเหรอ ยัยปีศาจ!)
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ลงอีกหนึ่งตอนพร้อมวันสงกรานต์ ลัลล้า~ เมื่อวานpinkเพิ่งโดนสาดน้ำโครมๆที่โรงเรียนมาเอง เละเทะไม่มีชิ้นดีเลย T __ T
ปีใหม่ไทยแล้ว มีความสุขมากๆนะจ๊ะ + Commentมาด้วยนะคะ คนเขียนจะได้มีกำลังใจไง 555+ ล้อเล่นคะ
ความคิดเห็น