ซารังเฮโย ฉันรักเธอ(ได้งั้ย)

เนื้อเรื่อง

ซารังเฮโย ชั้นรักเธอ(ได้ไง)(ตอนที่ 2)

      กลางเมืองหลวงที่คอนโดแห่งหนึ่ง มีหญิงสาวคนหนึ่งวัย 20 อาศัยอยู่ เธอชื่อ

สโรชา คุณาริยานุกูล หรือ "โซดา" เธออยู่ที่นี่มา 3 ปีแล้ว เธออาศัยอยู่คนเดียว ส่วนพ่อกะแม่ของเธอได้เสียชีวิตตั้งแต่เธอยังเด็กๆ เธออยู่คนเดียวมาตลอด(ย้ำนะคะว่าคนเดียว) เธอมีเพียง "ฝ้าย" เพื่อนสนิทของเธอ ที่สามารถคุยทุกเรื่อง และเป็นคนเดียวที่อยู่ข้างเธอตลอดเวลาเธอมีปัญหา อยู่ข้างเธอมาตลอด 20 ปีที่ผ่านมา เธอและฝ้ายโตมาพร้อมกัน ทำให้สนิทกันมาก เข้าใจกันทุกเรื่อง ถึงแม้จะไม่พูดออกมาก็ตาม เธอคงเจ็บและฝังใจกับอดีตมาก เธอจึงไม่คิดที่จะมีใคร เป็นเพราะความเข้าใจผิดและไม่มีเหตุผลของเธอ ทำให้เธอต้องเสียคนที่เธอรักและรักเธอไปตลอดชีวิต

      เช้าวันนึงที่อากาศสดใสมาก วันนี้ชั้นจะไปหา "เบย์" แฟนชั้นค่ะ เค้าไม่รู้หรอกว่าชั้นจะไปหาเค้า ชั้นกะเบย์เราคบกันมา 3 ปีแล้วค่ะ เราคบกันตั้งแต่อายุ 15 (เรา 2 คนอายุเท่ากันค่ะ) ตอนนี้ชั้นอายุ 18 แล้ว เรา 2 คนรักกันมาก อาจจะมีบ้างที่เราทะเลาะกัน แต่มันก็เป็นธรรมดาของคนเป็นแฟนกันนี่นา

ที่หน้าห้องเบย์...

"ทำไมอ่ะ ทำไมพี่เบย์ไม่ฟังเหตุผลของปอนด์เลย ไม่รู้แหล่ะยังไงพี่เบย์ก็ต้องกลับไปกะปอนด์ พี่เบย์ทิ้งปอนด์มานานพอแล้วนะ ตอนนี้ปอนด์ต้องการพี่เบย์ เข้าใจมั้ย ว่าปอนด์ต้องการพี่เบย์"นี่มันเสียงผู้หญิงนี่นา ดังออกมาจากห้องเบย์ ไม่นะ ไม่น่าใช่น่า

"ปอนด์ พี่ไม่มีทางกลับไปเด็ดขาด เรื่องระหว่างเรามันจบไปแล้ว ปอนด์จะมารื้อฟิ้นมันทำไม ให้พี่กลับไปเจ็บปวดอีกน่ะหรอ ไม่มีทาง ตอนนี้พี่มีความสุขดีแล้ว"ชั้นชักจะทนไม่ไหวแล้วนะ

"พี่เบย์แน่ใจหรอว่าพี่มีความสุข พี่กล้าทิ้งคนที่พี่รัก พี่กล้าทิ้ง มะ..."

"เบย์ นี่มันอะไรกัน ผู้หญิงคนนี้เป็นใคร"

"โซ โซมาได้ไงอ่ะ"

"ก็แล้วถ้าโซบอกเบย์ว่าโซจะมา โซจะได้รู้ได้เห็นอะไรแบบนี้หรอ"

"พี่มาก็ดีแล้วล่ะค่ะ หนูขอพี่เบย์คืนนะคะ"

"ปอนด์ ทำไมปอนด์พูดแบบนี้ล่ะ"

"ก็จะทำไมล่ะ ของๆปอนด์ ปอนด์จะมาเอาคืน มันถึงเวลาแล้วที่เค้าต้องคืนพี่เบย์ให้ปอนด์"

"ปอนด์"

"พอแล้ว โซไม่คิดเลยว่าเบย์จะเป็นคนแบบนี้ โซนึกว่าเบย์จะมีโซคนเดียว เบย์เก่งมากนะที่หลอกโซได้มาตั้ง 3 ปี"

"โซ มันใช่อย่างที่โซคิดนะ ปอนด์เค้าปะ..."

"พอแล้วเบย์ อย่างนี้แล้วยังจะอธิบายอะไรอีก แค่นี้โซก็เข้าใจทุกอย่างดีแล้ว ทุกอย่างที่เค้าพูด ทุกอย่างที่โซได้ยิน มันชัดเจนหมดแล้ว เบย์ยังจะอธิบายอะไรอีก"

"โซ โซฟังเบย์ก่อนได้มั้ย มันไม่ใช่อย่างที่โซคิดนะ ปอนด์เค้าเป็นน้องสาวของเบย์ เค้าแค่จะมาตามเบย์กลับบ้าน แค่นั้นเอง"

"น้องสาวหรอ เบย์ เบย์มีน้องสาวด้วยหรอ โซไม่เคยเห็นเบย์พูดถึงน้องสาวเบย์เลยนะ ตลอดเวลาที่ผ่านมา โซเชื่อเบย์มาตลอดนะ เพราะโซคิดว่าเบย์คงไม่กล้าโกหกโซ แต่พอมาวันนี้ โซชักจะไม่แน่ใจแล้ว ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมา เรื่องระหว่างเรา และความรู้สึกของเบย์ มันเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า"

"โซ ทำไมโซถึงไม่ฟังเบย์เลยอ่ะเมื่อก่อนโซไม่เป็นแบบนี้หนิ เบย์บอกโซแล้วว่าปอนด์เป็นน้องของเบย์ โซน่าจะฟังเหตุผลบ้าง ถึงโซจะเป็นคนไม่มีเหตุผล แต่ปกติแล้วโซจะฟังเหตุผลของเบย์ก่อนแล้วค่อยตัดสินอะไรไม่ใช่หรอ"

"เบย์ ถ้าเบย์เป็นโซ แล้วเบย์มาเจอสถานการณ์แบบนี้เบย์ยังจะฟังอะไรอีก ในเมื่อภาพที่เห็นอยู่มันฟ้องอยู่แล้วอ่ะ"

"แต่โซก็น่าจะเชื่อใจคนที่โซรักบ้าง น่าจะฟังเบย์บ้าง"

"เบย์ ทุกอย่างมันฟ้องอยู่แล้วนะ น้องคนนั้นเค้าก็บอกแล้วว่าเค้าเป็นเจ้าของเบย์ เบย์เป็นของเค้าไม่ใช่หรอ ในเมื่อเค้ามาตามแล้ว เบย์ก็ควรจะกลับไปกะเค้านะ"

"โซ เบย์ไม่ใช่สิ่งของนะ ที่ไม่ต้องการแล้ว จะโยนให้ใครก็ได้"

"โซไม่เคยเห็นเบย์เป็นสิ่งของ และก็ไม่เคยไม่ต้องการเบย์ แต่เบย์เป็นคนทำให้โซต้องทำอย่างนี้เอง เราเลิกกันเหอะเบย์ โซไม่อยากมีแฟนคนเดียวกะใคร โซไม่อยากใช้แฟนร่วมกับใคร เข้าใจมั้ย"T__T ชั้นตะโกนใส่หน้าเค้า และก็วิ่งออกมา โดยไม่ฟังเสียงที่เค้าเรียกชั้นแม้แต่น้อย ชั้นไม่รู้ว่าชั้นจะไปที่ไหน ชั้นไม่อยากกลับบ้าน ทุกคำพูดของเด็กคนนั้นยังดังก้องอยู่ในหัวสมองของชั้น เบย์หลอกชั้นมานานไหนแล้ว เขาหลอกชั้นตั้งแต่เมื่อไหร่ ชั้นไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคนที่ชั้นรัก จะทำกะชั้นแบบนี้ ผู้ชายเป็นแบบนี้ทุกคนหรือเปล่านะ ชั้นไม่อยากมีความรักอีกแล้ว ถ้าความรักทำให้ชั้นเจ็ปปวดได้ขนาดนี้ ชั้นเกลียดผู้ชายที่สุดในโลกเลย T__T

ที่ห้องฝ้าย...

      ตอนนี้ชั้นมายืนอยู่ที่หน้าห้องฝ้าย คนเดียวที่เข้าใจชั้นทุกอย่างและคนเดียวที่(น่าจะ)ทำให้ชั้นสบายใจขึ้นได้ ฝ้ายอยู่หอพักค่ะ พอเข้ามหาลัยแล้วฝ้ายก็มาอยู่หอพักมหาลัย เพราะว่ามันไกลบ้านเธอมาก

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"มาแล้วๆๆๆ จะ... เฮ้ย! โซ แกเป็นอะไร ร้องไห้ทำไม เข้ามานี่ก่อนมา"

"ฝ้าย ชั้นไม่เหลือใครแล้ว ชั้นไม่เหลือใครอีกแล้ว"T__T

"เดี๋ยวนะ ใจเย็นๆ ค่อยๆเล่า เรื่องมันเป็นไงมาไง แล้วหมายความว่าไงที่ไม่เหลือใครอีกแล้ว แกช่วยอธิบายให้ชั้นเค้าใจหน่อยได้มั้ย"

"ฝ้าย ชั้นเลิกกะเบย์แล้ว เบย์เค้ามีคนอื่น เบย์หลอกชั้น"

"อะไรนะ แกพูดจริงหรอ โซ เป็นไปได้ไง ก็เบย์เค้า..."

"มันเป็นไปแล้ว ฝ้าย มันเป็นไปแล้ว"T__T

"แกใจเย็นๆนะ แกก็ถือซะว่าโชคดีละกัน ที่รู้ตั้งแต่ตอนนี้ ว่าแต่แกแน่ใจหรอ ว่าเบย์มีคนอื่นจริงๆ แกไม่ได้เข้าใจเค้าผิด"

"ชั้นเห็นมากะตา ได้ยินมากะหูเลยนะ คืองี้..."

      แล้วชั้นก็เริ่มเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฝ้ายฟัง ฝ้ายก็เข้าใจและก็ปลอบใจชั้น และคืนนั้นชั้นก็นอนที่ห้องฝ้าย ชั้นอยู่กะฝ้ายแล้วรู้สึกดี รู้สึกอบอุ่นทุกครั้ง ฝ้ายจะอยู่ข้างชั้นตลอด คอยรับฟังเรื่องของชั้น ถึงแม้ว่าเรื่องของชั้นมันจะหนักหนาแค่ไหน แต่ฝ้ายก็จะคอยแบ่งรับเรื่องของชั้นไว้ครึ่งหนึ่ง นี่แหล่ะมั้ง ที่เค้าเรียกกันว่า "เพื่อนแท้"

    กลับมาอีกครั้งแล้วนะ เรื่องนี้เรื่องที่ 3 แล้ว(จำกันได้ป่าว)เป็นกำลังใจให้ด้วย ช่วยกันคอมเม้นหน่อยนะ ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ

ซารังเฮโย ชั้นรักเธอ(ได้ไง)(ตอนที่ 2)

วันรุ่งขึ้น...

"โซ โซ ตื่นได้แล้ว สายแล้วนะ ตื่นมากินข้าวเร็ว"ฝ้ายปลุกชั้น ชั้นกำลังหลับสบายเลยนะฝ้าย แกปลุกชั้นทำไม แต่นี่กี่โมงแล้วนะ

"ฝ้าย นี่มันกี่โมงแล้วอ่ะ"

"10 โมงกว่าแล้ว แกไปอาบน้ำอาบท่าแล้วมากินข้าวมา"ฝ้ายบอก แล้วชั้นก็ลุกไปอาบน้ำอาบท่าเพื่อที่จะได้มากินข้าว ว่านอนสอนง่ายค่ะ อิอิ

แล้ววันนี้ฝ้ายก็พาชั้นไปช้อปปิ้งค่ะ เรา 2 คนไม่ได้ช้อปปิ้งกันมานานมากแล้ว (ไม่มีตังค์ค่ะ) พอดีวันนี้ฝ้ายบอกว่าเงินเดือนเพิ่งออก (เอ -_-a จะว่าไป วันนี้ชั้นยังไม่ได้ลางานเลยนี่นา ตายแน่ๆๆ) แล้วก็บวกกับอยากให้ชั้นผ่อนคลาย ไม่คิดมาก เราเลยมาช้อปปิ้งกัน และตอนนี้เราก็กำลังจะไปกินข้าวกันค่ะ ฝ้ายจะกินสุกี้ แต่ชั้นจะกินราเมนค่ะ เมื่อความคิดเห็นไม่ตรงกันการพนันจึงเกิดขึ้น ล้อเล่นค่ะ (ไม่ดีนะคะอย่าลอกเลียนแบบ โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านค่ะ) แต่สุดท้ายฝ้ายก็ต้องยอมชั้น เพราะไม่อยากให้ชั้นไม่สบายใจอีก รักฝ้ายที่สุดเลย ^__^ แต่ขณะที่ชั้นดีใจว่าจะได้กินราเมนแล้ว เรื่องที่ชั้นไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น

"โซ แกดูดิ นั่นมันเบย์หรือป่าว" -_- กำ ชั้นอุตส่าห์เฉยๆ ไม่สนใจใจแล้วนะ ชั้นขอกลับคำพูดค่ะ ฝ้าย ชั้นจะฆ่าแก >0< แต่ก็ยังดีนะ ที่วันนี้เค้านั่งอยู่คนเดียว ไม่งั้นชั้นคงทำใจไม่ได้หนักกว่านี้แน่

"ใช่มั้ง ฝ้ายชั้นว่าเราไปกินสุกี้กันเหอะ"

"ก็ได้ๆๆ"แล้วขณะที่พวกเรากำลังจะเดินออกจากร้าน

"โซ โซ อย่าเพิ่งไปสิ"เสียงที่ชั้นไม่อยากได้ยิน เสียงที่ชั้นได้ยินแล้วทำให้น้ำตาชั้นไหล เสียงของแฟนเก่าชั้นเองค่ะ

"เบย์มีอะไรหรอ แล้วทำไมมาคนเดียวล่ะ แล้วปอนด์ไม่มาหรอ"ชั้นจะไปถามถึงเค้าทำไมเนี่ย บ้าไปแล้วตู -_-

"ปอนด์อยู่กะแม่น่ะ ว่าแต่โซเหอะ มาทำไรหรอ"อยู่กะแม่หรอ ขนาดชั้นชั้นยังไม่เคยได้เจอแม่เบย์เลย ถ้ทางเบย์คงจะรักเค้ามากสินะ

"โซมาเดินเล่นน่ะ จะกลับแล้ว ขอตัวก่อนนะ"แล้วชั้นก็ลากฝ้ายออกมา

"เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้มั้ยโซ"T__T แค่ชั้นได้ยินประโยคนี้เท่านั้นแหล่ะค่ะ น้ำตาที่ชั้นพยายามกลั้นไว้ก็ไหลลงมา อย่างไม่รู้ว่ามันจะหยุดเมื่อไหร่ แล้วจะหยุดหรือเปล่า

"เบย์ยังจะมาพูดอย่างนี้อีกหรอ เบย์ทำกะโซขนาดนี้แล้ว เบย์ยังจะมาขอคืนดีกะโซอีกหรอ" เอ่อ ทุกคนคะ ที่พูดน่ะ ไม่ใช่ชั้นหรอกนะคะ ยัยฝ้ายต่างหากที่เป็นคนพูด ฝ้าย เค้าพูดกะชั้น ไม่ใช่แก >0<

"ฝ้าย..."

"เบย์รู้มั้ย ว่าเมื่อคืน โซอ่อนแอมาก ชั้นไม่เคยเห็นโซอ่อนแออย่างนี้มาก่อน ชั้นไม่อยากจะเชื่อเลย ว่าคนที่เข้มแข็งอยางโซ จะอ่อนแอได้ถึงขนาดนี้ เบย์เก่งมากนะ ที่ทำให้โซอ่อนแอได้ แล้ววันนี้ เบย์มาพูดอย่างนี้ เบย์เห็นโซเป็นอะไร ที่ผ่านมาเบย์เคยรักโซบ้างหรือเปล่า"ยัยฝ้ายตะโกนใส่หน้าเบย์ คนมองกันหมดแล้วยัยฝ้ายเอ๊ย ชั้นยังไม่มีบทเลยนะ เค้าพูดกะชั้นนะ แกแย่งบทชั้นหมดเลย T__T

"รักสิ เรารักโซมาก แต่โซไม่ฟังเหตุผลเราเลย เราบอกโซแล้วว่าปอนด์เป็นน้องเรา เค้าแค่มาตามเรากลับบ้าน ตอนนั้นเราทะเลาะกะแม่ แล้วเราก็หนีออกจากบ้านมา แล้วเราก็ไม่ได้กลับบ้านเลย และเราก็ไม่อยากจะพูดเรื่องของที่บ้านเราให้ใครฟัง"

"แม้กะทั่งโซงั้นหรอ"เย้!!!!! ชั้นมีบทแล้วค่ะ

"ไหนเราเคยบอกว่าเราจะไม่มีความลับกันไงเบย์ ไหนเคยบอกว่าเวลาอีกฝ่ายมีเรื่องหรือมีปัญหาอะไร อีกฝ่ายจะต้องรับรู้ทุกเรื่องไง แล้วนี่เรื่องแค่นี้ เบย์ยังไม่ยอมบอกโซเลย เบย์ที่โซเคยรู้จักคือคนที่ไม่มีความลับกะโซ เวลามีอะไรจะบอกโซทุกเรื่อง ถามจริงเหอะ เรื่องนี้เบย์ใช้เวลาแต่งนานมั้ย"แล้วชั้นก็เดินออกมา ถึงหน้าห้างแล้วค่ะ เพราะร้านราเมนอยู่ติดกะหน้าห้าง ไม่ต้องกงไม่ต้องกินมันแล้ว กลับไปต้มมาม่ากินที่บ้านก็ได้

"เบย์พูดเรื่องจริงนะโซ โซมีเหตุผลหน่อยสิ ให้โอกาสเบย์หน่อยนะ"

"ไม่ต้องพูดแล้วเบย์ พอแล้ว เรื่องระหว่างเรามันจบไปแล้ว มันจบไปแล้วได้ยินมั้ย"

"โซ แต่เบย์รักโซนะ"

"รักหรอ คนรักกันเค้าไม่ทำกันอย่างนี้หรอกเบย์ เบย์ไปดูแลปอนด์ให้ดีๆเหอะ อย่าทำให้เค้าเสียใจ เหมือนที่ทำกะโซล่ะ ลาก่อนนะ"

"โซ โซ ซะ…" โครม...

"เบย์"T__T เบย์เอาแต่เดินตามชั้นโดยที่ไม่ได้สนใจรถที่วิ่งมาเลย ก็เลย...

"เบย์ เบย์อย่าเป็นอะไรนะ อย่าเป็นอะไรนะเบย์ ใครก็ได้ช่วยเค้าที ช่วยพาเค้าไปโรงพยาบาลที ฝ้าย แกรีบเรียกแท็กซี่เร็ว พาเบย์ไปโรงบาลกัน"T__T

บนรถแท็กซี่...

"ฝ้าย เบย์จะเป็นอะไรมั้ย"

"เบย์ต้องไม่เป็นอะไร แกเชื่อชั้นสิ เบย์ต้องไม่เป็นอะไร"

"เพราะชั้นแท้ๆเลย เบย์ถึงต้องมาเป็นอย่างนี้"

"แกอย่าโทษตัวเองอย่างนั้นสิ มันเป็นอุบัติเหตุนะ"

"ก็ถ้าเบย์เค้ามาตามง้อชั้น เบย์เค้าจะเป็นอย่างนี้หรอ"ฮะ ง้อหรอ เบย์ตามมาง้อชั้นจนเบย์ต้องเจ็บตัว แล้วเบย์จะเป็นยังไงมั่งก็ไม่รู้ ทำไมเบย์ต้องทำเหมือนว่ารักชั้นมากด้วยนะ ทั้งๆที่...หรือว่าปอนด์จะเป็นน้องสาวของเบย์จริงๆ ไม่หรอกน่า พี่น้องเค้าไม่คุยกันอย่างนั้นหรอก         (>_< )( >_< ) ไม่ใช่ๆๆ

ที่โรงพยาบาล...

"เบย์จะเป็นยังไงมั่งอ่ะฝ้าย"

"ชั้นไม่ใช่หมอนะ"o_o ขอบคุณสำหรับคำตอบนะฝ้าย

ขณะนั้น...

"หมอคะ ฟะ เอ่อ เพื่อนหนูเป็นไงมั่งคะ"

"คนไข้ปลอดภัยแล้วครับ"
"ขอบคุณค่ะ"^__^

"เฮ้อ! ปลอดภัยแล้วนะ ไม่เป็นไรแล้วนะเบย์ไปเหอะฝ้าย กลับบ้านกัน"

"อ้าว แกจะไม่รอ..."

"ไม่ต้องหรอก ชั้นไม่อยากเจอหน้าเค้าอีก ชั้นกลัวว่าชั้นจะทำใจไม่ได้ ชั้นกลัวชั้นจะใจอ่อน"

"เคๆๆๆ ไปกลับบ้านกัน"

"อืม ลาก่อนนะเบย์ ลาก่อน"ชั้นหันหน้าไปทางห้อง ICU แล้วบอกลาเบย์เป็นครั้งสุดท้าย

หลังจากนั้น 1 อาทิตย์ ที่ห้องชั้น...

"โซ โซออกมาคุยกะเบย์ก่อนได้มั้ย"นี่เบย์ออกจากโรงพยาบาลแล้วหรอ แล้วเบย์ยังไม่เลิกตามง้อชั้นอีกหรอเนี่ย

"ในห้องไม่มีคนอยู่ค่ะ กลับไปก่อนนะคะ"ตายละหว่า แล้วชั้นจะตอบกลับไปทำไมเนี่ย-_-a

"โซ เบย์รู้นะว่าโซ อยู่ในห้องอ่ะ ออกมาคุยกะเบย์ก่อนได้มั้ย"

"เบย์กลับไปเหอะ เราไม่มีอะไรต้องคุยกันแล้ว เรื่องของเรามันจบไปแล้วนะเบย์"

"โซ โซไม่ฟังเบย์เลยอ่ะ เบย์บอกโซกี่ครั้งแล้วว่าปอนด์เป็นน้องสาวเบย์"

"แล้วโซบอกเบย์กี่ครั้งแล้ว ว่าโซไม่เชื่อ เบย์กลับไปได้แล้ว"

"นี่ คุณครับ ในเมื่อเค้าไม่อยากคุยกะคุณ คุณก็กลับไปก่อนเถอะครับ หรือไม่ก็รอให้เค้าใจเย็นกว่านี้ค่อยคุยกันก็ได้"เสียงใครหว่า -_-a

"มันเป็นเรื่องของผมนะ ผมว่าคุณอย่ามายุ่งดีกว่า"

"ผมคงไม่ยุ่งหรอกครับ ถ้าเสียงของคุณไม่ดังรบกวนผม ผมจะนอนนะครับ เสียงคุณทำให้ผมนอนไม่ได้"นี่มันจะเที่ยงแล้วนะนายยังจะนอนอยู่อีกหรอ ขี้เซาจิงๆเลย

"เบย์กลับไปเหอะ แล้วเบย์ก็ไม่ต้องมาหาโซอีกแล้ว โซไม่อยากเห็นหน้าโซอีก"

"โซ"

"แม้แต่เสียง โซก็ไม่อยากได้ยิน"

หยุดได้มั้ย วันไหนก็ไม่ต้องมาหา

อย่าเอาสายตา อย่างนั้นมามองให้หวั่นไหว

เธอก็รู้ว่าชั้นมันใจไม่แข็งเท่าไหร่ หัวใจมันอ่อนให้เธอทุกที

ก็ยอมรับ เธอทิ้งกันไปตั้งกี่ครั้ง ในใจก็ยัง ยังรักยังแคร์เธออยู่ดี

แต่พอแล้ว วันนี้มันควรจบสิ้นกันที ขอแรงเธออย่าเข้ามารบกวน

ไม่ต้องมาเจอได้มั้ย เพราะชั้นมันคนใจอ่อนห้ามใจแล้ว ชั้นห้ามจนอ่อนใจ

เหน็ดเหนื่อยกับความสับสน เพราะรู้ว่าต้องทนไม่ได้ เข้าใจมั้ย

ชั้นขอเธอได้มั้ย อย่าพบกัน กลับไปนะ วันนี้ชั้นคงต้องใจร้าย

 ต้องทำแข็งใจ ขอร้องให้เธอไปจากชั้น ตัดใจนะ

 เพราะชั้นก็ต้องตัดใจเหมือนกัน ต้องการให้มันจบแค่ตรงนี้

[ไม่มีคนใจอ่อนอีกต่อไป]

      เบย์คงกลับไปแล้วสินะ เสียงเงียบไปแล้วหนิ โซขอโทษนะเบย์ที่ต้องทำอย่างนี้ แต่โซไม่อยากเห็นหน้าเบย์ โซกลัวโซจะใจอ่อน ถ้าเราไม่เจอกันกัน ซักวัน โซคงลืมเบย์ได้

     อย่าลืมนะ อ่านแล้วช่วยคอมเม้นให้ด้วย เพื่เป็นกำลังให้ผู้เขียนต่อไป เป็นไงก็ติชมกันได้นะคะ จะได้เอาไปปรับปรุงให้มันดีขึ้น เจอกันใหม่ตอนหน้านะคะ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ