คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : [SF No.3] Forgetful...คนขี้ลืม [Myungsoo x Sungyeol]
SF : Forgetful...นี้ลืม
Couple : Kim Myungsoo x Lee Sungyeol
Rate : PG-15
Forgetful...นี้ลืม
“อ๊า! ไอบ้าๆๆๆๆ ทำไมทำับันแบบนี้!!!”อูฮยอน้อมอร่าบาๆออยอลอยู่ห่าๆมาพัให่่อนะถอนหายใอย่าเหนื่อยอ่อน เมื่ออยอลยัิ้นพราๆอยู่บนพื้นลาห้อนั่เล่นพร้อมับ่น่าใรบานไป้วยไม่ยอมหยุมาเือบสิบนาทีแล้ว
“ทำไมๆๆๆ!!! บ้าที่สุ!!!”ราวนี้เ้าเ็น้อยอยอลลุึ้นนั่่อนะว้าหมอนใบโอใรสันที่วาอยู่มาฟาๆลพื้นอย่ารุนแรไม่ยอมหยุเือร้อนถึอูเ้าอหมอน้อรีบมาว้าออามือออยอลอย่าเร่่วน่อนที่มันะสิ้นีพามือออยอลที่อารม์ไม่ที่เท่าไหร่
“ไอบ้า!!ไอมยอูบ้า!!!”เมื่อไม่มีหมอนให้ฟา็ยมือึ้นึทึ้หัวัวเอ่อนะเบ้ปาอย่าหุหิเพราะวามเ็บ พลาวัสายา้อนพี่นอื่นๆที่ยันั่นิ่มอัวเออยู่าที่ไลๆ
“ใเย็นน่าอยอล มยอูทำอะไรให้โรธเหรอ บอพวพี่ไ้นะ”อูฮยอนยับัวเ้ามานั่ใล้ๆอยอลที่หยุารอาละวาลแล้ว่อนะเอ่ยปาถาม้วยวามสสัย
“็มยอู........”อยอล้อมออูฮยอนสัพั่อนะถอนหายใออมาเฮือให่พลาเปิปาเรียมเล่าเรื่อราวทั้หมให้ฟัแ่็้อหยุะัเมื่อนที่ำลัพูถึเินเ้าหอพัมานิ่ๆ ไม่มีำทัทายแม้แ่น้อย่อนที่ร่าหนาอมยอูะเินมานั่ลว้าหมอน้าไม้ไผ่มาอหลับาลอย่าเหนื่อยอ่อน
“ว่าไล่ะ พูมาสิอยอล ยัไอนนี้มยอู็อยู่้วยะไ้เลียร์ันเลยไ”อูฮยอนที่เห็นอยอลเียบไปสัพั็เอื้อมมือระุแนเสื้อน้อเบาๆให้เล่า่อพลาปรายามอเ้าน้นเหุที่ยัหลับานิ่ๆนอนอยู่้าอยอลนั่นแหละ
“ไม่เล่าแล้ว!!”อยอลวัสายามอร่าหนา้าๆอย่าหุหิเมื่ออีฝ่ายไม่สนใันบ้าเลย่อนะรีบลุึ้นเินเ้าห้อนอนไปอย่ารวเร็ว
“เาโรธอะไรผมเหรอ?”มยอูที่นอนฟับทสนทนาอยู่สัพัหันหน้ามอามร่าบาออยอลที่เินระทืบเท้าเ้าห้อไป่อนะหันมาถามอูฮยอนที่ยันั่อยู่้วยัน
“แล้วันะรู้ไหม ถามแล้ว็ไม่บอ ันไม่ยุ่แล้ว! ไปเลียร์ันเอ็แล้วัน”อูฮยอนลุึ้นยืนพลาส่สัาให้มยอูเ้าห้อไป้อเ็น้อยที่อนอย่าไร้เหุผล่อนะว้า้อมืออลีเอร์ที่นั่สะลึมสะลือเินเ้าห้อไปเหมือนัน
“เี๋ยววันนี้ันไปนอนห้อโฮย่าับอ็ไ้ เลียร์ันให้บล่ะ”อูลุึ้นบ้าพลาเินมาบบ่าว้าอน้อายร่วมห้อให้ำลัใ่อนะเินเ้าห้ออโฮย่าับอไปอย่ารวเร็ว
.
.
.
.
.
“อยอลอ่า”เสียทุ้มส่เสียเรียร่าบาที่นอนลุมโปอยู่บนที่นอน่อนะนั่ล้าๆเอื้อมมือไปแะแนอีนเบาๆแ่ลับโนสะบัอออย่าไร้เยื่อใย
“ไม่้อมายุ่!”เสียอู้อี้ออยอลัลอผ้าห่มออมาเบาๆ่อนที่เ้าัวะยับร่าหนีออไปอี
“โรธอะไรันเหรอ?”มือแร่เอื้อมไปับแนเรียวออีนไว้่อนะออแรึผ้าห่มออพลาพลิัวออยอลให้นอนหาย่อนะยับร่าึ้นร่อมร่าออยอลอย่ารวเร็ว มือแร่ทั้สอ้าับยึ้อมือเรียวออยอลเอาไว้อย่าแน่นหนา
“็น่าะรู้ีนี่ ะมาถามันทำไม”อยอล้อาร่า้านบนอย่าไม่ยอมแพ้่อนะพยายามสะบัฝ่ามือแร่ที่ยั้อมืออัวเอเอาไว้แน่น
“็ันไม่รู้ไว่านายโรธอะไรัน ันถึไ้ถาม”ร่าหนาถอนหายใเล็ๆพลา้อมอใบหน้าหวานที่เริ่มึ้นสีนิ่ๆ
“ถ้าเรื่อแ่นี้ยัิไม่ออล่ะ็ ไม่้อมายุ่ับันเลย!”อยอลยเ่าึ้นระทุ้ส่วนลาลำัวอมยอูเ็มที่่อนะพลิร่าออีนออไปพลาลาร่าหนาที่ยัุไม่หายไปทิ้้านนอ โยนผ้าห่มับหมอนให้้วยวามหวัี ่อนะปิประูล๊อเรียบร้อย ระโึ้นเีย พยายาม่มาหลับอย่ารวเร็ว
“อยอล!อยอล!!เปิประู่อน!อยอล!!”ร่าหนาลุึ้นอย่าทุลัทุเลพลาทุบประูห้ออย่าร้อนรนเมื่อเห็นอยอลโยนหมอนับผ้าห่มออมาให้
“นอน้านอไปเลย!!ถ้านายิไม่ออล่ะ็ไม่้อมายุ่ับัน!!”เสียหวานะโนออมาอย่าหุหิ่อนะเียบหายไป
มือแร่ัารปูที่นอนอย่าเื่อ้าพร้อมับพยายามิไป้วยว่าไปทำอะไรให้นในห้อโรธบ้าหรือเปล่า ่อนะว้าโทรศัพท์ออมาเพื่อเล่นเมแ่ลับ้อะัมอสัลัษ์เือนบนหน้าอ้วยวามมึน นิ้วเรียวเลื่อนอ่าน้อวามเือนอย่าสสัย่อนะเบิาว้าอย่าใเมื่อรับรู้ไ้ว่าทำไมอยอลถึไ้โรธเานัหนา
‘วันที่เราบัน^^’
ฝ่ามือแร่เลื่อนึ้นมาบหน้าผาัวเอย่าหุหิพลาบ่นพึมพำเรื่อวามี้ลืมอัวเอ สายาม้อมอประูห้อนอนที่อยอลนอนอยู่้านใน่อนะมวิ้วมุ่นเมื่อนึึ้นไ้ว่าอยอลน่าะโรธมาริๆ มยอูลุึ้นยืนพลาเินรไปเาะประูห้อออูฮยอนับอยูอย่ารวเร็ว ่อนะแย้มยิ้มว้าเมื่ออูฮยอนเินออมา้วยสภาพอนรึ่หลับรึ่ื่น่อนะลาอูฮยอนมานั่ลลาห้ออย่ารวเร็ว
“่วยิแผนหน่อยสิ”มยอูเอื้อมมือไปเย่าๆร่ารหน้า่อนะร้ออวาม่วยเหลืออีนอย่ารวเร็ว
“แผนอะไรอ่ะ แล้วทำไมมานอน้านอเนี่ย”อูฮยอนยมือึ้นยี้าสัพั่อนะอบลับเสียเบาพลาี้ผ้าห่มับหมอนอมยอู้วยวามสสัย
“อยอลให้ันมานอน้านอ ่วยิแผน้ออยอลหน่อยสิ”มยอูส่ยิ้มแห้ๆให้อูฮยอน่อนะบอุประส์ที่้อาร
“ะ้อยัไล่ะ แล้วลว่าอยอลโรธอะไรแเนี่ย ถึนาให้นอน้านอเลยเหรอ?”อูฮยอนปรายามอบรราเรื่อนอนที่ปูเรียมพร้อมไว้่อนะ้อมอใบหน้ามออีฝ่ายเพื่อวามระ่า
“ันลืมว่าวันนี้เป็นวันรบรอบที่ันบับอยอล”มยอู้มหน้าลอย่าหหู่่อนะเยหน้ามออูฮยอน้วยวามหวั
“สมวรแล้วล่ะนะ ั้นันะ่วย็แล้วัน นาย้อทำแบบนี้................................”อูฮยอนถอนหายใออมาเฮือให่่อนะ่อยๆสาธยายแผนารอัวเออย่ารวเร็ว
.
.
.
.
.
.
“ื่นแล้วเหรออยอล หิวไหม มีอินนิหน่อยอยู่ในรัวน่ะ ไปูสิ”อยูเยหน้าึ้นมออยอลที่เพิ่ะเินออาห้อนอน่อนะถามไถ่บอเรื่ออินที่ยัเหลืออยู่้วยวามหวัี
“รับ”ร่าบาพยัหน้าน้อยๆพลาเินเ้าห้อน้ำัารับัวเอ ่อนะเินรไปที่รัวอย่ารวเร็วลมือัารับอาหารทั้หลาย้วยวามหิวโหย
“นอื่นไปไหนันหมแล้วเหรอพี่”อยอลที่เพิ่ะอิ่มท้อ็เินรมานั่้าลีเอร์พลาเอ่ยปาถามถึสมาินอื่นๆที่หายัวไปทำให้หอูเียบนูแปลๆ
“ไม่รู้เหมือนัน ไปเที่ยวันล่ะมั้”อยูล้มัวลนอนแผ่ับพื้น่อนะว้าโทรศัพท์ึ้นมาุยอย่ารวเร็วเมื่อเสียเรียเ้าัึ้น่อนะยิ้มแย้มอย่ามีวามสุ่อนะหันลับมาเรียอยอลที่นั่อยู่้วยว้าระเป๋าเินอัวเอเินออาหอไปอย่ารวเร็ว
“มาเร็วๆอยอล เรา้อรีบนิหน่อย”
“อะ...อ้าว! ไปไหนเหรอพี่”อยอลมอามแผ่นหลัอพี่าย้วยวามมึน่อนะยมือึ้นเาหัวอย่าแปลใพลาลุึ้นยืนว้าระเป๋าเินเรียมัวออไป้วยเหมือนัน
“เราะไปไหนันเหรอ?”อยอลเอ่ยปาถามอยูอย่าสสัยทันทีที่เ้าัววาสายโทรศัพท์่อนะมอเส้นทาที่ไมุ่้นเยนั
“เี๋ยว็รู้น่า อูฮยอนบอให้ไปน่ะ”อยูหันมาอบลับ่อนะหลับาลอย่าผ่อนลายพลาเอ่ยปาบอสถานที่ับพี่ผู้ัารที่ับรถอยู่
.
.
.
.
.
.
“เ้าไป่อนเลยเี๋ยวันุยโทรศัพท์่อนแล้วะามไป นอื่นอยู่ั้นสอนะ”อยูหันลับมาบออยอลที่เพิ่ลารถให้เ้าไป่อน ่อนที่เ้าัวะว้าโทรศัพท์ึ้นมาๆโทรหาใรสัน เินหายไปอี้านอย่ารวเร็ว
“อยอลทานี้!”อูฮยอนส่เสียเรียอย่าร่าเริ่อนะูมือเป็นสัลัษ์ ยิ้มแย้มให้อยอลอย่ามีวามสุ
“ที่นี่ือที่ไหนเนี่ย?”อยอลนั่ลอีฝั่ร้ามอูฮยอน่อนะเอ่ยปาถาม้วยวามสสัย วาลมวามอไปรอบๆ
“ร้านเ้ แ่ั้นนี้ไม่มีนหรอ มีแ่พวเราน่ะ”อูฮยอนส่ยิ้มให้่อนะอธิบายให้ฟั้าๆพลาวาสายามอรอบๆ่อนะยิ้มหวานอย่าอารม์ีเมื่อเห็นร่าอพนัานำลัเินเ้ามา รับานเ้ิ้นเล็มาัเ้าปาอย่ามีวามสุ่อนะเยหน้ามออยอลที่นั่มอาแป๋ว
“เี๋ยวอนาย็มาแล้ว รอหน่อย อ๊ะ!นั่นไ”อูฮยอนเยหน้ามออยอลสัพั่อนะรับานเ้ิ้นเล็าพนัานมาส่ให้อยอลพลาัเ้เ้าปา่อนหมาน
“เี๋ยวันไปเ้าห้อน้ำ่อนนะอยอล นั่ินอยู่นี่ล่ะ”อูฮยอนลุึ้นพลาำับอยอลที่ยันั่ินอยู่ ่อนะเินออไปพลายยิ้มมุมปาอย่าพอใพร้อมับส่สัาให้ร่าหนาอมยอูที่เินึ้นมาอย่ารู้ัหวะ
ร่าบาัเ้เ้าปาเรื่อยๆอย่ามีวามสุ่อนะะัอย่าใเมื่อ้านล่าอิ้นเ้ลับมีระาษแผ่นเล็ๆที่เ็มไป้วย้อวามวา่อนอยู่้วย ิ้วเรียวมวมุ่น่อนที่อยอละเริ่มัเ้เ้าปา้วยวามรวเร็วนหม สายา้อมออ่าน้อวามบนระาษแผ่นเล็้วยวามอยารู้อยาเห็น่อนะยิ้มหวาน้วยวามสุใ
‘อโทษที่ลืมวันสำัแบบนั้น แ่ถึันะี้ลืมไปบ้าแ่็ไม่เยลืมรันายหรอนะอยอล’ านี้ลืม มยอู
“หายโรธันหรือยั”เสียทุ้มัึ้น้าหูนอยอลสะุ้อย่าใ หันหน้าลับไปมอเ้าอเสียที่ยื่นหน้าเ้ามาใล้ในระยะประิ่อนะออแรผลัร่าหนาออีนออไปห่าๆ
“แล้วแ่ะิ”ร่าบาส่เสียึมำในลำอพลา้มหน้าลหลบ่อนพวแ้มที่ึ้นสีอัวเออย่ามิิ
“ั้นันถือว่านายหายโรธันแล้วนะ”ร่าหนาเินอ้อมมานั่ลฝั่ร้าม่อนะเยหน้าึ้นมออยอลที่ยั้มหน้าอยู่
“อยอล เยหน้าึ้นมามอันหน่อยสิ”มือแร่เอื้อมออไปประอใบหน้าหวานให้เยึ้น้าๆ่อนะลูบไล้้วยวามทะนุถนอม
“อยอลอ่า ปาเลอะน่ะ”ใบหน้ามเลื่อนเ้าไปใล้่อนะลบนริมฝีปานุ่มอย่าเื่อ้า วาลิ้นเ็บราบรีมเ้บนริมฝีปานุ่มนหม สอลิ้นเ้าสู่โพรปาเล็อย่าอ่อนโยน่อนะถอนริมฝีปาออมาเบาๆ ้อมอใบหน้าหวานออยอลที่ึ้นสีแ่ำ ่อนะเอื้อมมือไปหยิแ้มนิ่ม้วยวามหมั่นเี้ยว
“ถึมันะ้าไปหนึ่วันแ่ว่าัน็ยัอยาพูมันอยู่ี ันรันายนะอยอล อยู่แบบนี้เป็นำลัใให้ันไปนานๆนะเ็น้อย”ฝ่ามือแร่เลื่อนึ้นมาลูบศีรษะอร่าบารหน้าเบาๆ่อนะส่ยิ้มอบอุ่นให้ไม่ยอมหยุ
“ัน็รันายเหมือนันมยอู นายเอ็ห้ามหายไปไหนนะอยู่เป็นำลัใให้ันแบบนี้ไปเรื่อยๆเหมือนับที่ันไม่มีวันหายไปาีวิอนายไ้ไหม?”อยอลเยหน้าึ้น้อมอใบหน้ามอมยอู่อนะยิ้มหวานส่ให้อีนอย่ามีวามสุเมื่อมยอูพนัหน้าลอย่ารวเร็ว
END
ความคิดเห็น