สะดุดรัก...สาวนักแชท

ลำดับตอนที่ #1 : ::> Chapter 1 [First day]

::> Chapter 1 [First day] <::

ปัง ปัง ปัง!!!

“พี่คุมิโกะฮะ ตื่นได้แล้ว มันสายแล้วนะฮะ”

“zzz”

“พี่คุมิโกะฮะ ถ้าพี่ยังไม่ตื่นภายในสามวิ ผมจะโทรบอกพ่อนะฮะ”

“หนึ่ง…สอง…สา”

พรึ่บ ตุ๊บ พลั่ก

“โอ๊ย! ไทกิช่วยพี่ด้วย พี่ลุกไม่ได้”

“พี่ล้มเองได้ พี่ก็ต้องลุกเองได้สิฮะ ผมจะไปรอพี่ข้างล่างนะฮะ อาหารเช้าผมทำไว้เรียบร้อย เร็วเข้าล่ะ ผมไม่อยากไปโรงเรียนสาย”

“ไอ้ไทกิน้องบ้า ฮึ้ย”

ฉันฮาเซกาว่า คุมิโกะ อายุ15 ปี เรียนอยู่ที่โรงเรียน St.Mary โรงเรียนนานาชาติชื่อดังในญี่ปุ่นใครๆต่างอยากมาเรียนกันนักหนารวมทั้งฉันด้วย ซึ่งฉันสอบเข้ามาได้ในโรงเรียนนี้อย่างหวุดหวิด ถึงฉันจะได้อยู่ห้องบ๊วยในตอนแรก แต่ว่าตอนนี้ฉันสามารถเต้าไต่ เอ๊ยไต่เต้ามาถึงห้องคิงส์ได้ด้วยความสามารถพิเศษนั่นคือ…ควีนของโรงเรียนนี่เอง ใช่แล้ว ฉันคือผู้หญิงที่สวยที่สุดในโรงเรียน St..Mary โฮะๆๆๆ -_-‘ แต่ว่าตอนนี้ฉันต้องขอตัวไปอาบน้ำแต่งตัวก่อนล่ะ ขืนช้ามากเดี๋ยวน้องชายบังเกิดเกล้าจะไม่ปลื้ม เอ ว่าแต่ฉันจะออกจากผ้าห่มที่มันม้วนฉันเหมือนซูชินี่ยังไงล่ะเนี่ย

“ไทกิ ทำไมข้าวเช้าพี่มีขนมปังแค่แผ่นเดียวล่ะ”

“ก็พี่ลงมาช้านี่ฮะ ระหว่างรอพี่ผมหิวก็เลยกินไข่ดาวกับไส้กรอกไป หวังว่าพี่คงไม่โกรธนะฮะ”

“ไม่โกรธหรอกจ้า”

ฉันกัดฟันพูดอย่างเต็มที่ทั้งๆที่จริงแล้วฉันโกรธจนแทบจะกระทืบไทกิให้จมดิน ถ้าไม่ติดไอ้ตรงที่ฉันมีข้อแลกเปลี่ยนกับไทกินะ ฉันเสกหนังชะมดเข้าท้องตั้งแต่วันแรกแล้ว

หลังจากนั้นฉันก็สะบัดก้นอันงามงอนของฉันออกมาทันที ไม่กงไม่กินมันแล้ว ฉันเลยเดินไปหยิบกุญแจรถยนต์มาเพื่อที่จะขับรถไปส่งไทกิไปโรงเรียนรวมถึงตัวฉันด้วย

“พี่ฮะ ขับช้าๆหน่อยได้มั๊ยฮะ”

“จ้าๆๆ”

“…”

“…”

“พี่ฮะ ขับเร็วๆหน่อยได้มั๊ยฮะ”

“เอ๊ะ นายนี่จะเอายังไงเนี่ย เดี๋ยวให้ขับช้าเดี๋ยวให้ขับเร็วๆ มาขับเองเลยมั๊ย”

“ก็ดีฮะ”

“ไอ้บ้า! ขืนให้นายขับ ฉันคงหมดสิทธิ์มีอายุยืนจนแต่งงานหรอก”

“อย่างพี่ผู้ชายที่หน้าตาเห่ยที่สุดในโรงเรียนมาจีบก็ดีแล้วฮะ”

“ฮึ่มมมมม”

หลังจากที่ฉับต้องทำตามคำสั่งของน้องชายของฉันอย่างต่อเนื่องนั้น มันทำให้ฉันรู้ซึ้งถึงรสพระธรรมจริงๆว่ามันโค-ตะ-ระลำบากเลย อืมลืมแนะนำน้องชายฉัน น้องชายฉันชื่อฮาเซกาว่า ไทกิ อายุ13ปี เรียนอยู่ที่เดียวกับฉันนี่แหละ แต่หน้าตาของหมอนี่คมกว่าฉันเยอะมาก >.< น้องฉันเกือบได้เป็นคิงส์ของโรงเรียนแล้ว แต่ดันแพ้นายอิบุคิ ห้อง3-2 ซะได้ แต่ก็เอาเหอะ ยอมรับหมอนั่นหล่อจริงๆ -_- เรียนก็เก่ง ฐานะก็ดี แต่นิสัยน่ะเหรอ…แย่ยิ่งกว่าน้องชายของฉันอีก เชอะ

“อ่ะถึงแล้ว ลงไปก่อนละกัน เดี๋ยวพี่ไปหาที่จอดรถก่อนไม่ต้องรอนะ”

“ผมก็ไม่ได้จะรอพี่นี่ฮะ”

“นี่นาย…”

“อ้อ เย็นนี้ไม่ต้องมารับนะฮะ ผมมีธุระนิดหน่อย”

“อ้าว ธุระอะไร แล้วจะกลับยังไงล่ะ”

“เดี๋ยวผมกลับเองฮะ ผมไปก่อนนะ”

“เดี๋ยวสิไทกิ กลับมาคุยให้รู้เรื่องก่อนเซ่”

หลังจากที่ไทกิพูดจบก็วิ่งขึ้นไปเรียนทันที ปล่อยให้พี่สาวนั่งคอยืดยาวเหมือนแย้หาคู่อย่างนั้นแหละ ธุระเหรอ ชกต่อยกันอีกน่ะสิ นี่แหละคือความลับของไทกิที่แลกเปลี่ยนกับฉัน ฉันสัญญาว่าจะไม่บอกพ่อเรื่องนี้ถ้าไทกิไม่บอกพ่อเรื่องที่ฉันตื่นสายได้ทุกวี่ทุกวัน มันคุ้มมั๊ยเนี่ย

“หวัดดีเพื่อนๆทุกคน”

“อ้าวคุมิโกะ เป็นไงบ้าง”

“ถ้าฉันขาหักก็คงไม่มาโรงเรียนหรอกย่ะ”

“กรี๊ดดด >.< ยังกวนเหมือนเดิมนะยะ ฉันนึกว่าปิดเทอมไปแกจะไปปรับปรุงนิสัยกวนบาทาให้ดีขึ้นนะที่ไหนได้ ยังเหมือนเดิมเลยนะ”

ยัยอายูมิเพื่อนสนิทฉันก็ไม่วายพูดเหน็บฉันอีกแล้ว

“นานาโอะ ฮามาโนะ มิชิโยะ สบายดีมั๊ยจ๊ะ \^o^/”

“สบายดีจ้า”

“แหม ประสานเสียงกันน๊า มีอะไรกันอ๊ะป่าว” ฉันถามเมื่อเห็นยัยเพื่อนๆของฉันแลมีความสุขกันเหลือเกิน

“ไม่มีอะไรหรอก ก็แค่ยัยฮามาโนะมันไปแชทเจอผู้ชายคนนึงชื่ออะไรนะ คา…คา”

“คาซูกิย่ะ”

“เออ อะไรประมาณนั้นแหละ”

“หืม ไหน ขอลองคุยมั่งดิ” ฉันขอคุยกับายคาซูกิอะไรนั่นหน่อย เผื่อจะลองศึกษานิสัยดูบ้าง

“ได้ๆ แต่อย่าจีบนะยะ คนเนี้ยฉันปลื้ม ^o^” ฮามาโนะพูดอย่างอารมณ์ดีเหลือล้น เชอะผู้ชายทางแชทไม่มีใครจริงจังหรอกย่ะขอบอก