คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 00 : Into
“เจ้าจักได้พบชะตากรรมแห่งความสิ้นหวัง”
“ชะตากรรมแห่งความหวังกำลังมาถึง”
“ชะตากรรมแห่งความรักจักปรากฏ”
“ชะตากรรมแห่งความสุขตามมา”
“หากแต่ชะตาแห่งความตายก็พรากไป..”
“ต้องทำให้คนพวกนี้เชื่อใจ..แลกกับอิสระของตัวเองกับวิญญาณของใครก็ไม่รู้”
“ยัยคนนี้ไม่มีทางเป็นท่าน!”
“ไม่ใช่นาย..แต่ก็เหมือนมากในบางมุม..ฮ่ะๆๆ”
“ให้ตายสิ..ลำบากใจสุดหูรูดเลย”
“เขา..ตายไปแล้วจริงๆเหรอครับ..”
“หึ..น่าสนใจนี่..การเชื่อมวิญญาณ?”
“คึหึหึหึหึ.. อย่างน้อย..ก็พิสูจน์สิครับ”
บทนำ
หลังจากเรื่องของมิลฟีโอเล่จบลง ทุกอย่างก็กลับสู่ความสงบสุข(?) ตอนนี้บอสหนุ่มหน้าหวานกำลังจะไปเดทกับแฟนสาวสุดน่ารักของเขาอยู่นั่นเอง
“สึนะคุง! ดูท้องฟ้าสิจ๊ะ ดำมืดเลย”มือบางชี้ให้แฟนหนุ่มดูท้องฟ้าที่ก่อนหน้านี้สว่างสดใสแต่บัดนี้กลับมืดสนิท
ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นตามที่แฟนสาวบอก”ฝนอาจจะตกล่ะมั้ง..เคียวโกะจัง”
“งั้น..เรากลับกันดีกว่านะสึนะคุง เดี๋ยวฝนตกขึ้นมาจะลำบากตอนกลับ”
“ครับ..”
วูบ~
จังหวะที่ทั้งสองกำลังหันหลังกลับเพื่อนที่จะไปขึ้นรถที่จอดไว้ พลันเกิดแสงสว่างจ้าขึ้นที่ตรงหน้าหญิงสาวยกมือขึ้นบังสายตา พอแสงสว่างนั้นจางลง..
“เอ๊ะ..!?”
ไม่มีใคร...ไม่มี..ไม่มีสึนะคุงอยู่ข้างๆ..!!
ในห้องที่มืดมิดของมหาวิหารแห่งเทพีผู้กำหนดชะตากรรม
“เจ้าได้กำหนดชะตากรรมแห่งความสิ้นหวังแล้วใช่หรือไม่..?”
เสียงใสกังวานดังไปทั่วห้องสีขาวสว่าง ร่างบางสวมชุดคลุมสีขาวกรุยกรายเดินมาที่แท่นกลางห้องซึ่งบัดนี้มีร่างของชายหนุ่มหน้าตาดี ผมสีน้ำตาลเปลือกไม้ นอนหลับสนิทอยู่..และคงไม่น่าแปลกใจเท่าใดนัก..หากชายหนุ่มผู้นี้เพียงแค่หลับไป..ไม่ใช่ไร้ลมหายใจ!!!
“อา..เจ้าไม่เชื่อฝีมือของเดสเพียร์ผู้นี้รึ..? “
“หึหึหึ..คราวนี้..ได้เวลาของโฮปผู้นี้แล้วสินะ..”
“บุรุษผู้นี้ช่างหล่อเหลา..หากแต่..ชะตากรรมนี้..เพื่อพิสูจน์ความซื่อสัตย์ ความเชื่อใจ..ของสหาย..”เสียงเข้มดังขึ้นชายหนุ่มผมยาวสวมชุดสีดำเดินเข้ามา
“เดธ..ท่านมาตั้งแต่เมื่อไรกัน..?”
“มาถึงเมื่อครู่นี้เอง..แล้วแฮปพิเนสเล่า?”
“แอปพิเนสและอมอร์กำลังจะมาน่ะ..”
เสียงหัวเราะคิกคักดังขึ้นพร้อมกับร่างของชายหนุ่มผมสีแดงและหญิงสาวในชุดสีฟ้าเดินเข้ามา
“พาร่างของเขามาแล้วสินะ?..ผู้สืบทอดสายเลือดแห่งนภานั่น..?”แฮปพิเนสเอ่ย
“อา.. เราคงจักต้องพาวิญญาณของเขาไปแล้วล่ะ”เดธเอ่ย
อีกสี่คนที่เหลือพยักหน้าแล้วหลังจากนั้น...ร่างในชุดดำก็หายวับไป
นานแล้วนะ..ที่ไม่ได้ไปเที่ยวกับเพื่อนๆ แต่ว่า..แสบคอฟ่ะไม่น่าร้องเพลงเยอะเกินไปเลย= =
นี่ก็ดึกแล้วรีบกลับดีกว่าเดี๋ยวเจ้าของหอได้ถามนู่นถามนี่ไม่หยุดแน่ๆ! อ่ะ ฉันชื่อ ฟุยุมิเนะ ยูกิค่ะ เป็นนักศึกษาปี1มหาวิทยาลัยนามิโมริ ก่อนหน้านี้เคยเรียนที่ม.ต้นนามิและม.ปลายนามิ ฉันเรียนอยู่คณะรัฐศาสตร์ เอกความสัมพันธ์ระหว่างประเทศล่ะ~
วูบ~
“หือ..?”ฉันหันไปตามเสียงวูบๆวาบๆ ทันทีที่หันไปฉันก็เจอกับชายร่างสูงในชุดดำ
“สวัสดี.. ข้ามีของมอบให้เจ้า..”
“คุณเป็นใคร=[]=!!”
“ข้าเป็นใคร..ไม่สำคัญ..แต่ขอมอบของสิ่งนี้ให้เจ้า”
หมอนี่ใครฟะ=[]= โผล่มาแล้วก็ยื่นสายอะไรให้ก็ไม่รู้อ้ะ อย่างกับปลอกคอเลย ฉันมองที่ปลอกคอ(?)นั่นนิดๆ มันเป็นสายหนัง..มีจิวสีเงินฝังอยู่เป็นรูป..รูปอะไรวะ.. เหมือนรูปโล่ที่มีดาบไขว้อยู่ข้างหลังอ่ะ
“tamissia yomarisaki dalasafretuha”
วาบ~
“เฮ้ย!!”
ฉันอ้าปากค้างมองความว่างเปล่าตรงหน้า อีตาผู้ชายคนเมื่อกี้หายวับไปแล้วอ่ะ!! แล้วอยู่ๆแสงสว่างก็วาบเข้ามาในหัว ฉันหลับตาปี๋ด้วยความตกใจ..แล้วทุกอย่าง..ก็มืดสนิท..
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ไรต์แต่งได้สั้นเนอะ(. .) ยังไงก็ช่วยเม้นวิจารณ์กันด้วยเน้อ(=/\=)
ความคิดเห็น