คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : 3
ขณะที่พวกหนุ่มๆทั้งสี่คนกำลังกินอาหารอยู่นั้น...
ก๊อก ก๊อก...กริ้ก แอด...ปัง!
"ไง ไม่เจอกันนานเลยนะ น้องชาย
วันนี้ขออนุญาตหน่อยละกัน"
เสียงปริศนาพูดขึ้นหลังจากที่เข้ามาในห้องแล้วพบว่า เด็กชายทั้งสี่คนกำลังหันมามองที่เขาเป็นตาเดียว
"เชิญเลยพี่" หนึ่งในสี่คนนั้นพูดขึ้น
"ชายปริศนา(?)" ไม่พูดอะไรอีก
เขาเดินไปที่เปียโนหลังหนึ่งที่ตั้งเอาไว้อยู่กลางห้อง นั่งลง แล้วเริ่มบรรเลง...
เสียงเพลงที่สื่อความรู้สึกอันหลากหลายเริ่มดังขึ้น ดังขึ้น จนกระทั่ง...
"เอ๊ะ เสียงเปียโนที่ไหนนะ?
แถวนี้มีเปียโนให้เล่นด้วยเหรอแก? เจ๋งดีแฮะ" หนึ่งในสี่สาว
เริ่มพูดทำลายความเงียบ เอ่ยขึ้น
"ฟังๆแล้วรู้สึกแปลกๆแฮะ มัน มัน
มันรู้สึกเหมือน..." พัฟ เด็กสาวผู้ชื่นชอบในเสียงดนตรีอีกคนหนึ่งเอ่ยต่อมา
"อืม...เหมือน อ้อ! อารมณ์เสียใจ ผิดหวัง เศร้า
ใช่ไหมๆๆๆ พัฟ" โดนัทเอ่ยตอบ
"อืม ก็ใช่นะ มันแปลกๆเนอะ"
"แปลกจริงแหละแก
เราไม่เคยฟังเพลงที่ให้ความรู้สึกแบบนี้เลยอ่ะ มันไม่ชินไงไม่รู้"
"ช่างมันเถอะน่า...ไปๆ
วันนี้เรานัดกันไปดูหนังไม่ใช่เหรอแก จองตั๋วไปแล้วนะเว้ย เดี๋ยวไปช้า
อดชอปปิ้งก่อนดู ช่วยไม่ได้นะยะ" สุดท้าย
คนที่ต้องเรียกสติของสาวๆกลับคืนมาก็กลายเป็นหน้าที่ของลาวาคนนี้อยู่ดี
"เออว่ะ ลืมเลย ไปๆๆๆๆ ลุกขึ้นไปเตรียมตัวได้แล้ว
อีกห้านาที เจอกันที่นี่นะ"
"โอเคคคค เย้ๆ ดูหนังๆ" >O<
ทางด้านหนุ่มๆข้างห้อง...
เมื่อเสียงเพลงจบลง ชายปริศนาผู้มีผมสีแดงสุดแสนจะเด่น
เห็นมาแต่ไกล บานตะไทอันเลอค่า สุดสง่าเมื่อได้มาพบ
เป็นอันจบเมื่อล้มหน้าคะมำ555555 ก็เดินกลับมานั่งข้างๆเหล่าน้องชายทั้งสี่คน
"เป็นไรเฮีย หน้าตาดูรับไม่ได้ เห็นแล้วชักกระตุก
เอิ้กๆ" ผู้กล้าคนแรก นามว่า แมกม่า กวนบาทาหาเรื่องก่อนคนแรก
"ช่วงนี้เรียนหนักว่ะ
ยิ่งแม่บอกจะให้ไปเรียนพิเศษเพิ่มอีก ฉันล่ะเหนื่อยใจหนักกว่าเก่า
หัวสมองฉันจะระเบิดอยู่แล้วเนี่ย เฮ้อ" อาเฮียผมแดงตอบพลางถอนหายใจ
"โธ่ เฮียคิงน่าสงสารจังเลยยย ฮ่าๆๆๆๆ ผมไม่โดนนน
กร๊ากกกก" และเราก็ได้รู้กันถ้วนหน้านะคะว่า
ชายหนุ่มผมแดงคนนี้มีนามอันแสนจะหรูหราว่า "คิง"
และมีศักดิ์เป็นพี่ชายของนายแมกม่า จอมกวนของเรานั่นเองงงง ไม่น่าสงสัยเล้ยยย
พี่ผมสียังไง น้องแสบอย่างงั้น (เกี่ยวกับสีผมด้วย? ถถถถถ)
"เออ ก็ให้มันรู้ไป ฉันสาบานได้เลยว่าอีกไม่ถึงสองนาทีแม่จะโทรมาหาแก
และบังคับให้แกไปเรียนพิเศษเหมือนกับฉัน เหอะ"
"ไม่เชื่อหรอกวุ้ย
แม่ไม่มีทางโทรหาผมเพราะเรื่องนี้แน่"
"อย่ามั่นใจไปหน่อยเลยไอ้น้องรัก
เราไปก่อเรื่องไรมากันเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว คงรู้อยู่แก่ใจ
แม่ไม่ปล่อยเราไปง่ายๆแน่"
"แต่ถ้าผมต้องโดนจับให้ไปเรียนพิเศษเพิ่มจริงๆนะ
ผมก็ไม่ไปหรอก หนีได้ก็หนีว้อยยย" อินี่มันดื้อจริงเชียว -____-^^^
...และแล้วเพื่อนร่วมห้องที่เหลือก็กลายเป็นหมาหัวเน่าไปโดยปริยาย
เพราะไม่มีเรื่องที่จะชวนคุยได้เลย...โถ
รับโทรศัพท์หน่อยจ้า คนโทรรอนานแล้ว จุ้บๆ รับโทรศัพท์หน่อยจ้า คนโทรรอนานแล้ว
จุ้บๆ...
"เห้ย ใครโทรมาวะ คนยิ่งเครียดๆอยู่"
และแล้วบทสนทนาของพี่น้องก็เป็นอันต้องถูกตัด และพับเก็บลงไปก่อน
เพราะมีเสียงเรียกเข้าดังมาจากกระเป๋ากางเกงของผู้เป็นพี่ชาย
"อุ้บ! ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ นั่นเสียงเรียกเข้าของเฮียเรอะ!
ปัญญาอ่อนว่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ มีจุ้บๆ ด้วย ฮ่าๆๆๆๆๆๆ"
สิ้นคำพูดรุ่นน้องทั้งสี่ก็เก็บอาการไว้ไม่อยู่ เสียงหัวเราะตามมาอย่างดังทันที
แต่แล้วก็เป็นอันต้องเงียบเสียงลง เมื่อรู้ว่าคนที่โทรเข้ามาคือ...
"ชู่ว เงียบก่อน แม่โทรมาเว้ย"
"เห้ยๆ ไอ้แมก แม่แกโทรมาว่ะ เรื่องเรียนปะวะ"
"ครับแม่...ไอ้แมกเหรอครับ...มันสบายดีครับ
ยังอยู่ครบสามสิบสองประการ...อ๋อ อยู่ข้างๆผมเนี่ยแหละครับ
นั่งตาแป๋วอยู่นี่เลย...อะไรนะครับ จะขอคุยด้วยหน่อย อ๋อได้ๆ รอแปปนะครับ...อ่ะ
ไอ้แมก แม่จะคุยด้วย ไม่รู้ว่าจะเรื่องนั้นหรือเปล่าน้าาา"
"_ิบหายละ ู เอาไงดีวะ...เออๆ
เอามา...ครับแม่...สบายดีครับ...เอ่อ รู้แล้วฮะ เฮียคิงบอกแล้ว...โธ่ แม่
พวกผมแค่ไปเที่ยวเล่น หางานทำนิดหน่อยเอง ไม่ได้หยุดนานเท่าไหร่เลยนะ
หยุดโรงเรียนแค่อาทิตย์เดียวเอง อาจารย์ไม่ว่าหรอกครับ โธ่..." สิ้นคำพูด เสียงบ่นก็ตามมา
จนแมกม่าถึงกับต้องดึงโทรศัพท์ออกจากหู แล้วค่อยกลับไปคุยใหม่เมื่อเสียงเงียบลง
"ก็ได้ครับ ก็ได้ แล้วแม่จะให้ไปเรียนที่ไหนล่ะฮะ?"
แต่สุดท้าย นายแมกม่าคนนี้ก็ต้องยอมความให้กับคุณนายของบ้าน
ผู้หญิงอันดับหนึ่งในดวงใจอยู่ดี
"ได้ครับได้ แล้วเจอกันฮะแม่...ครับ สวัสดีครับ"
"เห้ย เป็นไงบ้างวะ ไหนบอกจะไม่เรียน
จะหนีไงไอ้แมก" นายพัฟเอ่ยถามอย่างงงๆ
"แม่ก็บ่นนิดหน่อย แต่ก็บอกนะว่า
เรียนแค่สองครั้งต่อสัปดาห์แล้วก็ครั้งละสองชม.เอง ไม่ได้นานอะไร
แล้วก็ขอแค่เรียนให้เกรดขึ้นนิดเดียวก็ได้ ไม่ได้หวังอะไรมาก
แค่ต้องการให้ชดเชยเวลาที่พวกเราหยุดเรียนไปเที่ยวกันเท่านั้นแหละ"
"แค่นั้นแน่เหรอวะไอ้แมก
ไม่ใช่มีปล.อะไรเพิ่มเข้ามาใช่มะ?" พี่ชายก็ยังไม่คลายความสงสัยง่ายๆ
ทำไมน้องตูถึงได้ยอมง่ายจัง
"เหอะ ไม่มีอ่ะ แต่ก็ดี ฉันก็รู็สึกแย่เหมือนกัน ที่ทำให้แม่ไม่สบายใจ
ฉันเลยยอมเรียนไงล่ะ"
"เออๆ ก็ดีแล้ว เรียนไปเหอะเนอะ ตามใจแม่แกหน่อย"
มอคค่าพูดอย่างเห็นด้วย
"เคๆ เคลียกันแล้วก็ดีไป ฉันไปละ วันนี้มีนัด"
"เจอกันเฮีย ไปดีมาดีล่ะ"
สี่สหายพูดพร้อมกันอย่างกวนๆ
"ไปตายไป วุ้ย!"
กลับมาด้านสาวๆ (ชอบกลับไปกลับมาเนอะ)
"เสร็จกันหรือยังงง ฉันพร้อมแล้วนะ
นี่มันเก้าโมงยี่สิบเจ็ดแล้วนะเว้ย เดี๋ยวก็อดช้อปหรอก" พาย
สาวน้อยผู้ทำธุระเสร็จเป็นคนแรกตะโกนถามเพื่อนร่วมห้องสุดที่รัก
"เห้ยแก เราว่าเราลืมอะไรบางอย่างว่ะ
แต่จำไม่ได้ว่าลืมอะไรอ่ะ" ตามมาด้วยคำพูดของเพื่อนสาวสุดแสนจะน่ารักอย่าง
โดนัท และในขณะที่พูดนั้น ดวงตาของเธอก็เริ่มที่จะเปลี่ยนสี จนกลายเป็นสีฟ้าเข้ม
"อืม...นั่นสิ เอ๋? พวกเราลืมอะไรหรือเปล่าอ่ะแก"
"เห้ยๆ ไอนัท ไอพาย ฉันจำได้แล้ว ที่ป้านิ่มบอกไง
ให้เรารออยู่ที่นี่ตอนเก้าโมงครึ่งจะมีคนมาหาอ่ะแกกกก จำได้ยังๆ" สาวน้อยลาวา
ผู้ทำหน้าที่เตือนความจำสาวๆประจำเรื่องนี้เอ่ยขึ้นอย่างร้อนรน
"และนี่...สมุดที่ป้าแกให้เรามา...ป้านิ่มบอกให้เราพกติดตัวไว้ไม่ใช่เหรอ
อย่าลืมสิ ถึงแม้เราจะไม่อยากจะรับ แต่ก็ต้องทำนะ นี่เป็นคำสั่งเลยนะพวกแก"
คนสุดท้ายที่ออกมาร่วมวงช้าที่สุด คุณหนูน้อยลาเต้
ถือมาพร้อมกับสมุดเล่มเล็กๆสี่เล่ม แล้วจึงยื่นให้กับเพื่อนๆทั้งสามคน
"เออว่ะ ขอบใจมาก ว่าแต่...ตอนนี้กี่โมงแล้วอ่ะ?"
"เห้ยยยย เก้าโมงยี่สิบเก้าาา"
"แล้วหนังของเราล่ะเห้ยยยย" ทั้งสี่คนตะโกนออกมาพร้อมกัน
โอ้มายก้อดดดดด
ก้อก ก้อก ก้อก
"ไม่ทันแล้วแหละเพื่อนรัก..." ลาเต้พูดอย่างเศร้าใจ
พร้อมกับเดินไปเปิดประตู ต้อนรับผู้มาเยี่ยมเยียนถึงห้อง
"อ้าว สวัสดีค่ะ อาจารย์มยุรี
เชิญเข้ามาที่ห้องก่อนค่ะ"
"ขอบใจจ้ะ" 'อาจารย์มยุรี' เอ่ยขอบคุณพร้อมๆกับเดินเข้ามาทักทายนักเรียนของตนในห้อง
"สบายดีกันนะจ้ะ"
"พวกหนูสบายดีค่ะ อาจารย์ แล้วอาจารย์ล่ะคะ"
"อาจารย์สบายดีมากๆเลยแหละจ้ะ
ยิ่งพอรู้ข่าวเรื่องพวกหนูนะ อาจารย์ยิ่งรู้สึกสบายดีเข้าไปอีกเลยล่ะจ้ะ
อิอิ"
"เอ่อ...อาจารย์คะ ทำไมถึงรู้สึกดีล่ะคะ
หนูว่ามันเป็นเรื่องที่แย่มากๆเลยนะคะ"
"ใช่ค่ะ พายพูดถูก พวกเรารู้สึกแย่มาก
ที่ต้องมาแต่งตัว...เอ่อ...เดินขบวนพาเหรด...เปลี่ยนแปลงตัวเอง
ตามที่ผอ.บอกค่ะ"
"พวกหนูไม่อยากทำค่ะอาจารย์
หนูไม่อยากเดินถือป้ายโรงเรียน..." สาวน้อยลาเต้พูดพลางน้ำตาซึม
"เอาล่ะ ใจเย็นๆกันก่อนนะจ้ะ มานั่งนี่มา
อาจารย์มีเรื่องจะคุยด้วยหน่อยจ้ะ"
หลังจากที่ทุกคนนั่งเรียบร้อยแล้ว อาจารย์มยุรี
ก็เริ่มคุยเรื่องที่สาวน้อยของพวกเราทั้งสี่คนต้องทำ
"พวกหนูรู้ไหม สมุดไดอารี่เล่มนี้สำคัญยังไง"
"ไม่รู้ค่ะ อาจารย์"
"อืม...เอาเป็นว่า
อาจารย์ขอพูดตรงๆเลยแล้วกันนะ...อาจารย์รู้สึกดีใจมากๆ ที่รู้ว่า
พวกหนูต้องเปลี่ยนแปลงตัวเอง เดี๋ยวจ้ะ อย่าเพิ่งพูดอะไร อาจารย์อยากจะบอกว่า
มันเป็นเรื่องที่ดีมากๆเลยนะจ้ะ ที่เราจะได้เปลี่ยนแปลงตัวเองไปในทางที่ดี และทำให้ตัวของเรานั้นดีขึ้นกว่าเดิม...สมุดไดอารี่เล่มนี้
ผอ.ได้สั่งให้อาจารย์มาบอกว่า พวกหนูต้องดูแลไดอารี่เหล่านี้ไว้ดีๆ
ติดอยู่กับตัวหนูตลอดเวลา
เพราะมันเป็นส่วนหนึ่งที่สำคัญมากๆของการเปลี่ยนแปลงชีวิตพวกหนูในครั้งนี้"
"อาจารย์คะ..."
"เดี๋ยวจ้ะ หนูโดนัท การเปลี่ยนแปลงครั้งนี้
อาจารย์ทุกๆคนเห็นด้วยมากๆ เพราะพวกเรามองเห็นในสิ่งที่พวกหนูมองไม่เห็น
และพวกเราเชื่อว่า เมื่อหนูสำเร็จในการเปลี่ยนแปลงครั้งนี้แล้ว พวกหนูจะรู้ว่า
ตัวพวกหนูเองนั้น ไม่ได้แย่ ไร้ค่า อย่างที่พวกหนูคิด...การที่คนเราหน้าตาไม่ดี
หรืออะไรก็แล้วแต่ รูปลักษณ์เปลือกนอกไม่สวยงาม แต่จิตใจขาวสะอาด มีชีวิตชีวา
มีความสดใสสวยงาม อาจารย์เชื่อว่า นั่นคือความสวยงามที่สุดแล้วของเรา
คนเรามีเสน่ห์ในแบบของตัวเองนะ ไม่ใช่ว่า
ผู้หญิงจะสวยที่หน้าตาอย่างเดียวนะลูก"
"ค่ะ อาจารย์"
"ดีแล้วจ้ะ เอาล่ะ กลับมาที่เรื่องไดอารี่นี้ต่อ
อย่างที่บอกว่า สมุดเล่มนี้จะต้องติดตัวไปด้วยทุกที่ ท่านผอ.เลยอยากจะให้พวกหนู
เขียนอะไรก็ได้ที่เกี่ยวข้องกับการเปลี่ยนแปลงตัวหนูเอง จะเป็นความรู้สึก
การแต่งกาย หนูจะวาดรูปสื่อให้เห็น เขียนข้อความ อะไรก็แล้วแต่ลงไปในนี้นะ"
"เอ๋? ยังไงคะ?"
"เช่น สมมุติว่าวันพรุ่งนี้
พวกหนูต้องไปเข้าร้านเสริมสวย เพื่อดูแลผม เล็บมือ เล็บเท้า บลาๆๆ
หนูก้ต้องเขียนให้รู้จ้ะว่า วันนี้ทำอะไร ทำยังไง ผลที่ออกมาเป็นยังไงบ้าง วาดรูป
ติดรูปให้ดูด้วยยิ่งดีเลยจ้ะ คิดซะว่า สมุดนี้คือเพื่อนคู่หูของพวกหนูแต่ละคน"
"เอาไงดีล่ะแก จะทำไหม ไหวเปล่า?"
ลาวาเอ่ยถามเพื่อนๆอย่างห่วงใย
"อืม...ถ้ามันดีต่อชีวิตในอนาคต อย่างที่ผอ.และอาจารย์
ป้านิ่มบอกมา ก็จะลองดู เอาไหมพวกเรา"
"อื้ม! เอา!"
"สู้!!!!"
"ดีจังเลยลูก อาจารย์รู้สึกภูมิใจจริงๆ เห้อ เอาล่ะ
นี่คือ ภารกิจแรกของหนูที่ต้องทำ..."
ภารกิจแรก...
สวัสดีพวกหนูทั้งสี่คน นี่คือจดหมายภารกิจของผอ.เองนะ
ต่อไปนี้ ภารกิจต่างๆของพวกหนูที่จะต้องทำในแต่ละวัน จะถูกส่งมาโดยจดหมายในตอนเช้า
เวลา 05.30 น. ที่หน้าห้อง และพวกหนูก็จะต้องปฏิบัติตามภารกิจที่ให้มาด้วย เอาล่ะ
ภารกิจแรกที่หนูๆทั้งสี่คนต้องทำก็คือ ไปร้าน Mix&Match
ตามที่ได้ระบุสถานที่ตั้งไว้ตามแผนที่ที่แนบมาไว้ด้วยที่ด้านหลัง
พวกเราได้ทำการติดต่อนัดกับทางร้านไว้แล้ว ในเวลา 13.00 น.
พวกเธอทุกคนจะต้องไปตามนัด และจะต้องไปตามเวลาด้วย มิเช่นนั้น
จะต้องถูกหักคะแนนความประพฤติคนละ 5 คะแนน เรื่องที่จะให้ไปทำนั้น
ขอให้ไปถึงที่ร้านก่อนแล้วจึงจะบอกต่อไปอีกทีว่าจะให้ทำอะไรต่อ
สวัสดี จากผอ.เอง งุงิ
"อ่านเสร็จยังอ่ะพาย ขอพวกเราอ่านมั่ง"
"อ่อ อืมๆ เสร็จแล้ว เอาไปดิ"
"..."
"โอเคจ้ะ ทุกคนอ่านทำความเข้าใจกันเรียบร้อยแล้วเนอะ
ทีนี้ ทุกคนก็ไปเตรียมตัวกันได้แล้วจ้ะ เดี๋ยวเราจะลงไป..."
"เอ่อ
อาจารย์คะ...คือ...ที่จริงแล้วพวกหนูนัดกันจะไปดูหนังอ่ะค่ะ
พวกเราจองตั๋วหนังเอาไว้แล้ว...แต่..."
"อ่อ จ้ะ เราใช้เวลาไม่นานหรอกจ้ะ แปปเดียวเอง
หลังจากเสร็จธุระแล้ว พวกหนูจะไปดูหนังต่อเลยก็ได้จ้ะ
ไม่มีภารกิจอะไรต่อแล้ว"
"อ่อออ ค่ะอาจารย์
แล้วเมื่อกี้อาจารย์จะบอกอะไรเหรอคะ"
"อ๋อ คือ อาจารย์จะบอกว่า เดี๋ยวเราออกไปหาอะไรทานกันนะ
วันนี้วันหยุด พวกเธอว่างกันใช่ไหม วันนี้อาจารย์ก็ว่าง ถ้าไม่รังเกียจ
อาจารย์ขอไปด้วยได้ไหมจ้ะ"
"ดีเลยค่ะ อาจารย์ ไปด้วยกันหลายคนสนุกดีค่ะ
พวกหนูคงมีเรื่องหลายเรื่องที่จะถามเกี่ยวกับภารกิจเยอะแยะมากมายเลยล่ะค่ะ
ถ้าอาจารย์ไปด้วย พวกหนูก็สบายใจค่ะ"
"แล้วคนอื่นว่ายังไงบ้างจ้ะ"
"โอเคเลยค่ะ"
"เอ้า ไปเตรียมตัวกันได้แล้วนะ หิวกันหรือยัง
อาบน้ำกันแล้วใช่ไหมเนี่ย ไปจ้ะไป เดี๋ยวอาจารย์รออยู่ตรงนี้นะ"
"ได้ค่า"
สองนาทีผ่านไป
"เสร็จแล้วค่า ไปกันได้ยังคะ หนูเริ่มหิวแล้วนะ"
"อ่าวเหรอ งั้นไปกันเลยเนอะ"
"เราจะไปกินที่ไหนกันดีคะ ที่ที่ใกล้ๆร้าน mix&match
น่ะ นัทแกเปิดดูให้หน่อยว่า ร้านนี้น่ะมันอยู่ที่ไหน"
"ได้ๆ รอแปป...เอ้อ อยู่ใกล้ๆแฟชั่น เลยอ่ะ เอาไง"
"เห้ย ไปกินที่แฟชั่นกันดีกว่า กินยาโยอินะะะะ
น้าาาา"
"อืมๆ ก็เหมือนกัน อยากกินพิซซ่าญี่ปุ่นนน"
"อาจารย์ก็อยากกินนนน"
"เห? อาจารย์คะ เสียงอาจารย์เหมือนวัยรุ่นเลยอ่ะะะ
ถามจริงๆนะคะ อาจารย์อายุเท่าไหร่คะเนี่ย"
"เอ่อ...หักคนละห้าคะแนนดีไหมเนี่ย
โอเคๆ...ยี่สิบเก้าจ้ะ"
"โหยยยยย หน้าแก่จัง55555 หนูล้อเล่นน่ะค่ะ
อาจารย์สวยเนอะะะ แต่งตัวแบบนี้ยิ่งทำให้ดูเด็กกกก หนูเพิ่งสังเกตนะเนี่ย"
"นี่ชมหรืออะไรจ้ะ แหมมม่"
"แล้วอย่างงี้ พวกหนูเรียกว่า อาจารย์ไม่ดู...เอ่อ
อายุเยอะไปหน่อยหรือเปล่าคะ"
"คิดว่าไงล่ะจ๊ะ"
"..."
"เรียกน้าก็ได้เนอะ คงไม่แก่เท่าไหร่หรอกมั้ง..."
"น้า...เอ่อ..."
"น้าพลอยจ้ะ"
"เห้ยๆ ลิฟท์มาแล้ว ไปๆ"
ห้าง พาราดาม่อน...
"เห้ย แกรรรรรรรร กระโปรงตัวนั้นสวยอ่ะ ชอบๆ"
"อยากใส่นะ...แต่ ขาไม่สวยเลยอ่ะ"
"อืม จริง ดูขาพวกเราสิ ใหญ่มากกกก
มีรอยเกาด้วยอ่ะ..."
"เห้อ ไปกันเถอะ"
"ไปกินยาโยอิใช่ปะแก"
"อื้ม ฉันอยากกินสเต็กหมูคุโรบุตะะะะะะ หมู โฮกกกก"
"ระวังอ้วนนะจ้ะ กินมากๆไม่ดีนะ"
"โธ่ น้าพลอยคะ
กว่าจะได้ออกจากหอก็อีกตั้งอาทิตย์หนึ่งแน่ะ กินๆไปเหอะ เนอะ"
"ช่ายยยยยย"
"เห้อ งานหนักแล้วสิเรา..."
หลังจากกินสเต็กหมูกันเสร็จ...
"เอ้า ได้เวลาไปกันแล้วจ้ะ ไปที่ร้านกันเลยเนอะ พวกพี่ๆคงกำลังรออยู่
ไปกันเถอะ"
"หนูไม่อยากไปเลยอ่ะ น้าพลอย อายคนอื่นเขา"
"เอ้า แล้วหนูเป็นแบบนี้ไปตลอดชีวิตไม่น่าอายกว่าเหรอจ้ะ
ไปเถอะ ไม่มีอะไรต้องอายเลย ไปๆ เดี๋ยวไม่ทันนะ"
"...ค่า"
ร้าน Mix & Match
"สวัสดีค่าาาา ยินดีต้อนรับค่าาาา"
"หูวววว พี่เขาสวยจังงง"
"พี่ชื่ออะไรคะ สวยจังเลยยย"
"ฮ่าๆ ขอบใจจ้ะ พี่ชื่อพี่เฟรปเป้จ้ะ ว่าแต่
ใช่น้องๆสี่คนที่นัดเอาไว้หรือเปล่าจ้ะเนี่ย"
"ใช่ค่ะ"
"อ่อ โอเคเลยยย เชิญทางนี้เลยจ้าาา นี่คุณนะ จ้ะ"
"สวัสดีครับ ผม นะ ชื่อจริง ณณภพ ครับ
ยินดีที่ได้รู้จักน้องๆทั้งสี่คนนะครับ...ไงครับ พลอย สอนเหนื่อยเปล่า
คิดถึงจัง" ว่าแล้วพี่นะก็...เดินเข้ามา...เห้ยยย กอด! หอมแก้ม! น้าพลอยยยย
"แหะๆ ตกใจกันหมดเลย เห็นไหมคะ พี่นะ
บอกแล้วให้ระวังตัวหน่อย"
"เอ่อ...น้าพลอยกับ พี่นะ..."
"อ๋อออ พี่เป็นแฟนพลอยน่ะ ฮ่าๆ"
"อ้ายยยยย น่ารักจังเลย ชอบบบ"
"ฮ่าๆ ขอบใจจ้ะ เอาล่ะ พี่นะ ผอ.บอกว่าไงบ้าง
ให้ทำอะไรยังไงคะ"
"เออ แก ถ้ายังงั้นเราก็ต้องเรียกพี่นะว่า น้านะ
อ่ะดิ"
"เออจริง น้านะะะ"
"เอ่อ พอก่อนเนอะ เดี๋ยวเรามาเข้าเรื่องของพวกหนูกันก่อนดีกว่านะ
ผอ.ของพวกหนูเนี่ย บอกให้พวกหนูมาที่นี่ทุกวันศุกร์ เสาร์จ้ะ
เราจะมาพบคู่หูของแต่ละคนกันนะ คู่หูของน้องๆเนี่ย จะเป็นเหมือนเพื่อน พี่ น้อง
ครูฝึก ทุกอย่างที่สามารถทำได้จ้ะ ร้านของเราช่วยสอน อบรม
ฝึกฝนพัฒนาผู้ที่ต้องการเปลี่ยนแปลงชีวิตของตัวเองจ้ะ ีนี้เราก็เลยมีคู่หูคอยดูแลลูกค้าตัวต่อตัว
เพื่อที่จะได้สร้างความรู้สึกเป็นกันเอง เหมือนกับอยู่กับครอบครัวจ้ะ"
"ว้าววว เจ๋งจังเลยค่ะน้าพลอยยย"
"มีร้านแบบนี้อยู่ด้วยเหรอเนี่ย"
โดนัทสาวน้อยขี้สงสัยพึมพัมกับตัวเองเบาๆ
"มีจ้ะ ร้านเราอยากให้ทุกคนรู้ว่า การเป็นตัวของตัวเอง
มองเห็นถึงรูปลักษณ์ในด้านต่างๆของตัวเองในด้านดีๆ มีความมั่นใจ เชื่อมั่นในตัวเอง
แค่นี้ผลตอบรับก็ดีแล้วล่ะ"
"คนเราน่ะ ไม่จำเป็นต้องเกิดมาหน้าตาดี
แล้วคนอื่นจะชื่นชมนะ แต่ข้างในจิตใจก็ต้องดีตามไปด้วย ที่ร้านของเราเลยบริการเปลี่ยนแปลงตัวเอง
ให้ลูกค้ามีความมั่นใจ มีความสวย หล่อ สะอาด ดูดี ทั้งทางร่างกาย หน้าตา
และจิดใจจ้ะ" พี่พัดชาพูดพลางเดินเข้ามาหา
"ดีจังเลยค่ะ แล้ว...คู่หูของพวกเราเป็นใครเหรอคะ?"
กริ้งๆ
"แฮกๆ ขอโทษที่มาช้าครับพี่นะ พี่พลอย เจ้เฟรปเป้"
"ไง ตัวแสบ กว่าจะมาได้ ดูสิเนี่ย
คู่หูของตัวมาถึงและเนี่ย"
"นี่ก็รีบสุดชีวิตแล้วน่าตัว บ่นมากจิงเลอ" -3-
"เอ่อ...ใครเหรอคะ น้าพลอย"
"อ๋อ นี่คือคู่หูของพวกหนูคนใดคนหนึ่งจ้ะ
นายนี่เป็นน้องชายพี่เอง ชื่อมอคค่า จ้ะ เอ้ะ ถ้าจำไม่ผิด อยู่โรงเรียนเดียวกันกับพวกหนูนะ
ชั้นม.ห้า จ้ะ แล้วพวกหนูล่ะ"
"อ่าว ก็ชั้นเดียวกับพวกหนูนี่คะ
แต่ทำไมไม่เคยเห็นหน้านะ"
"หมอนี่เพิ่งย้ายเข้ามาใหม่เมื่อต้นปีนี้เองจ้ะ
มันย้ายมาจากสวีเดนน่ะ ยังไงก็ ถ้าเจอมันที่โรงเรียนก็ช่วยๆดูกันหน่อยเนอะ"
"หวัดดี" นายมอคค่าเอ่ยทักขึ้นก่อนอย่างเหนื่อยล้า
"อืม"
"เอ้ะ น้านะคะ แล้วตกลงว่า นายมอคค่าเนี่ย
เป็นคู่หูใครเหรอคะ?"
"อ๋ออออ น้าลืมไปเลย คู่หูของ..."
"ของ..."
"เอ่อ...ลืมไปแล้วอ่ะ รอแปปนะ เดี๋ยวดูชื่อก่อน
แฮะๆ"
"โห้ยยย น้านะอ่ะ"
"แฮ่ๆ เจอแล้วๆ
นายมอคค่าเป็นคู่หูของหนูลาเต้ครับ...ไหนใครชื่อลาเต้เอ่ย?"
"เอ่อ...หนูเองค่ะ"
"แล้วคู่หูของพวกหนูล่ะคะ ไหนๆ ใครอ่ะ"
"อ่า...นั่นไง เดินมาโน่นแล้ว"
พูดจบน้านะก็มองไปด้านหลังของสี่สาวทันที
"สวัสดีฮ่าาาาา เจ้พิชชี่ฮ่ะ คู่หูน้องลาวาาาา
กรี๊ดดดด"
"เห้ยยยย น่ารักอ่ะะะะะ สวัสดีค่ะ เจ้พิชชี่"
เจ้พิชชี่ สาวประเภทสองที่สุดแสนจะน่ารัก เข้าอกเข้าใจผู้อื่น
คอยช่วยเหลือลูกค้าเวลามีเรื่องไม่สบายใจ ดาวเด่นของร้าน Mix & Match
"ส่วนเจ้ ชื่อเจ้ริชชี่ ฝาแฝดยัยพิชชี่จ้าาาาา
คู่หูน้องโดนัทททท ไหนๆ คนไหนนน ขอเจ้คนนี้ดูหน้าหน่อยสิลูกกก"
"สวัสดีค่ะเจ้ริชชี่ เจ้น่ารักจังเลยยยยย"
"เอ้า ตาชั้นแล้วย่ะ หลบไปยัยสองตัวนี้นี่
สวัสดีคร่ะะะน้องๆทู้กกกกคน เจ้ชื่อกวางนะจ้ะ คู่หูของน้อง...น้อง...น้อง อ้ายยยยย
น้องพายน่ารักจุงกะเบยยยย คอยดูนะ เจ้กวางคนนี้จะแปลงโฉมน้องพายออกมาให้ทุกคนตะลึงให้ได้เล้ยยยย"
"เอิ่ม..."
ว่าแล้วทั้งสี่สาวของเราก็ตะลึงอี้งกิมกี่ ใบ้กินเรียบร้อยกับท่าทางของสาวน้อย(?)
อันแสนบอบบางนามว่า พิชชี่ ริชชี่และ...เจ้กวาง ทั้งสามคน ที่ดูจะร่าเริง
เฮฮามากเกินไป...
"เอาล่ะครับ แต่ละคู่จะมีห้องเล็กๆประจำตัวอยู่หนึ่งห้องนะครับเวลามาที่นี่ก็แยกย้ายเข้าไปทำกิจกรรมตามตารางที่ทางร้านเรากำหนดไว้ได้เลยนะ
น้องพาย ห้องเบอร์ 2 จ้ะ น้องนัท 3 น้องลาวา 4 และก็น้องลาเต้เบอร์ 5 ครับ เอาล่ะ
ทุกคู่แยกย้ายกันเอาของไปเก็บ แล้วก็ฟังสิ่งที่หนูๆต้องปฏิบัติกับคู่หูนะครับ
เอาล่ะ แยกย้ายกันไปที่ห้องตัวเองกันได้เลย
เดี๋ยวน้าขอนัดลงมาเจอที่นี่กันอีกทีตอนบ่ายสี่โมงตรงนะครับ โชคดีครับ...อ่าว พลอย
ยืนงงอยู่ทำไมล่ะ ปล่อยเด็กๆเขาไปกับเจ้ๆได้แล้ว ตัวตามมานี่เลย คิดถึ้งงงง
คิดถึง" น้านะพูดจบก็ลากน้าพลอย แฟนของตัวเองไปทันที...
"ไปค่ะหนูๆ แยกย้ายกันเข้าห้องของตัวเองนะะะะ
แล้วเจอกันจ้ะะะะ จุ้บๆ ส่วนน้องพาย ตามเจ้กวางมานี่เลยคร่าาาา"
"เจอกันเว้ยๆ"
"โชคดีนะพวกแก"
"ไปค่ะลูกไปเข้าห้องได้แล้วค่ะ
เรามีเรื่องต้องคุยกันอีกเยอะเลย อุอิ"
แอด...ปัง!
ความคิดเห็น