Memory evil สละหัวใจคุณชายแวมไพร์ต้องห้าม

ลำดับตอนที่ #1 : Memory1

กรี๊ดดดดดดดดดด!!!

ตึกๆๆๆ       

                ‘’มาเนียมาหลบตรงนี่เร็ว!’’ หญิงสาวกระซิบบอกเพื่อนสาวที่ยืนตัวสั่นเก็งอยู่ข้างต้นไม้ใหญ่

                ตุ๊บ! ร่างบางร่วงลงจากอ้อมกอดของชายอันมีเขี้ยวอันแหลมคม เลือดมากมายเปรอะเปื้อนปาก หน้าอันซีดเซียวของชายหนุ่มที่ปราศจากเลือดฝาด

                ร่างของหญิงผู้นั้นตัวซีดจัดตาเบิกโผงมือหงิกงอตัวแข็งทื่อราวกับหุ่น ข้างลำคอมีรอยเขี้ยวฝังลึกแลดูน่ากลัว คราบเลือดสีแดงสดที่สาดกระเด็ดเต็มลำตัวเป็นทางยาว นอนตัวขดงออยู่ในพุ่มหญ้าที่รกร้าง

                ชายหนุ่มเบื้องหน้าของหญิงสาวทั้ง2ที่แอบซ่อนตัวอยู่ใช้แขนเสื้อเช็ดคราบเลือดอย่างรีบร้อนรุกรน แล้วรีบวิ่งหนีเข้าไปในพุ่มไม้หนาอย่างรวดเร็ว

                ‘’มาเนีย ฮือๆๆ แกไม่จริงใช่ไหม แกเห็นอย่างที่ฉันเห็นใช่ไหม ฮือๆ ที่นี่มันที่ไหนฉันอยากกลับบ้านที่นี่มันที่ไหนกัน’’คิมบัสเพื่อนสนิทของมาเนียเอ่ยขึ้นพร้อมเสียงสะอึกสะอื้นอย่างน่าใจเสีย

                ‘’คิมบัสเราจะต้องไม่เป็นไร เรื่องทุกอย่างเราจะต้องผ่านไปได้อย่างแน่’’ ถึงแม้ว่าหญิงสาวพยายามที่จะปลอบประโลมเพื่อนสนิทของตัวเองอย่างเสียงที่นิ่งและไร้ความรู้สึกใดๆ ถึงแม้ในใจของเธอจะหวาดกลัวเพียงใดก็ตาม

                เปร๊ยงงง! เสียงฟ้าผ่ากึกก้องไปทั่วบริเวณที่สองสาวนั้นยืนอยู่ แสงฟ้าผ่าแลบตัดผ่านหน้าทั้งสองคนอย่างรวดเร็ว ลมเริ่มพัดไปมาอย่างรุนแรงเหมือนดั่งจะนำพาทุกสิ่งในบริเวณนั้นไปอย่างหมดสิ้น

                ‘’รีบเดินกันต่อเถอะคิมบัสเหมือนฝนกำลังจะตกลงมาแล้ว’’ ฉันมองรอบๆตัวมีแต่ต้นไม้และถนนที่มีแต่ทรายดูรกร้างว่างเปล่าราวกับว่ามีสิ่งมีชีวิตอาศัยอยู่ในแถวนี้เลย แต่น่าแปลกกับมีถนนสายเล็กๆที่เหมือนมีคนเดินสัญจรกันบ่อยๆในระแวกนี้ นี่ฉันเดินหลงเข้ามาในที่ไหนกันแน่น่ะ

                ย้อนกลับไปเมื่อ 2วันที่แล้ว

                ฉันมาเนียเด็กกำพร้าที่แทบจะไม่มีใครเคยสนใจเลย แต่กลับมีรายชื่ออยู่โครงการนักเรียนแลกเปลี่ยนของโรงเรียน St.Immortal High School  …โรงเรียนที่ๆไม่เคยมีคนได้พบเจอว่าอยู่ที่ใด แต่กลับมีผู้คนมากมายที่อยากได้เป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนของที่นั่นถึงแม้ว่าจะไม่รู้เลยก็ตามว่าที่นั่นเป็นอย่างไร คงมีแต่ฉันแหละที่ไม่ได้อยากจะย้ายไปโรงเรียนพิลึกนั่น คงสงสัยกันซิน่ะว่าทำไมไม่มีคนคิดจะข้อมูลของโรงเรียนแห่งนั้นเลย ไม่มีหลักฐานปรากฏใดในหน้าเว็บของอินเตอร์เน็ตคงมีแต่คำบอกเล่าต่อๆกันมาเท่านั้นล่ะ ขนาดฉันที่ได้รับเลือกเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนยังไม่รู้รายละเอียดใดๆเลย

                ‘’มาเนีย ครูขอพูดกับเธอตามตรงเลยน่ะ ครูไม่อยากให้หนูไปอยู่ที่นั้นเลยน่ะ มันอาจดูว่าเป็นการเห็นแก่ตัว ตะ..แต่ ว่า เอิ่ม.. ยังไงก็ดูแลตัวเองให้ดีที่สุดน่ะ สัญญากับครูได้ไหม’’ มิสซิสแดสวี่พูดกับฉันเสียงสั่น แววตาดูเป็นกังวลเป็นอย่างทากราวกับว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นถ้าฉันย้ายไปเรียนที่นั่น

                ‘’มิสมีอะรึเปล่าค่ะสีหน้าไมค่อยดีเลย แล้วโรงเรียนที่หนูจะย้ายไปมีอะไรรึเปล่าค่ะมิส’’ หลังจากที่ฉันได้ถามมิสไป สีหน้าของมิสดูเศร้าหมองราวกับมีอะไรที่อยากบอกอยู่ในใจ

                ‘’มะ..ไม่มีอะไรหรอกจ๊ะ..ขอตัวก่อนน่ะ’’มิสแดสวี่รีบเดินขึ้นตึกไปอย่างรวดเร็วโดยไม่ได้ตอบคำถามฉันเหมือนกับต้องการปกปิดอะไรสักอย่างไว้