คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : (( ♥ 4 )) ไปเข้าค่าย ~ = =!!
ไว้สำหรับไปเข้าค่ายในวันพรุ่งนี้... ไปตั้งอาทิตย์นึง มึงเรียกว่าเข้าค่ายหรอ? T T ทำร้ายจิตใจมากอ่ะ. ไม่ไปก็ไม่ได้ เพราะอาจารย์ตัวดี เหอออ. พอผมขอจะไม่ไป ก็พูดเรียบๆว่า "งั้นเธอก็ตกเรื่องจริยธรรมนะ แล้วก็ต้องเอาผู้ปกครองมาเข้าค่ายด้วย..." ใครจะไปยอมกันเล่า! TOT พ่อจ๋าแม่จ๋า~ ช่วยฮยอกด้วยย โฮกกกก. แค่คิดก็จะเป็นบ้าตายแล้วอะ ผมคงไม่กล้าหลับไม่กล้านอน แต่มันก็ไม่ได้เลวร้ายไปสะหมดหรอก เห้อ~ ถ้าดงเฮไม่ไปนะ! ผมก็จะไม่ไปเหมือนกัน =w=; เพราะดงเฮนะเนี่ยผมเลยไปอ่ะ 55555
กางเกงบ๊อกเซอร์ตัวสุดท้ายถูกจับยัดลงไปในกระเป๋าสะพาย อ่า.. ไปซื้อขนมตุนไว้หน่อยดีกว่า ผมหันไปลูบหัวเจ้าชอคโกที่ดูเหมือนจะเศร้ามากๆที่ผมจะไม่อยู่ตั้งอาทิตย์นึง มันแสดงอาการเศร้าโดยกระโดดไปกระโดดมา วิ่งไล่งับหางตัวเอง แถมเห่าอย่างมีความสุขรอบห้อง = =;; ...แกคงเสียใจมากเลยนะชอคโก . ผมลุกขึ้นบิดขี้เกียจไปมาก่อนจะคว้าเสื้อแขนยาวมาใส่ ก็อากาศข้างนอกน่ะสิอยู่ดีๆก็เย็น สงสัยจะเข้าหน้าหนาวแล้วละมั้ง ~ ผมหยิบกระเป๋าตังแล้วเดินออกมาข้างนอก โหยยย หนาวจังแฮะ ! ดันลืมหยิบผ้าพันคอออกมาอีก = =! ผมเดินกอดตัวเองมาเรื่อยๆ เห้อออ. ถ้ามีดงเฮไปด้วยก็คงจะดีอ่ะ 55555. >/////< ผมคิดถึงดงเฮจัง~
ผมเดินมาเรื่อยๆ เรื่อยๆ = =~ จนมาถึงซุปเปอร์มาเก็ต ผมรีบเดินตรงปรี่เข้าไปในล็อกขนม เพราะมีผู้ชายหน้าตาโรคจิตมากยืนอยู่ที่หน้าเค้าท์เตอร์ ภาวนาอย่าให้มันมองผมเลย T T น่ากลัวมากอ่ะ. โฮกกกกกกกกกกกกก นั้นไงๆ *0* เปเปโร่ที่รัก !
อร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก~ ผมวิ่งปรี่เข้าหาเปเปโร่ ขนมยอดฮิตของเด็กประถม! แต่ผมไม่แคร์หรอก คนเราย่อมมีความเป็นเด็กในตัวอยู่แล้ว ฮิๆ >w<
ขณะที่ผมเอื้อมมือไปหยิบกล่องเปเปโร่นั้นเอง..
"อ๊ะ!" มือใครไม่รู้แม่งใหญ่มากมาจับมือผม =[]=;
".......=______='ll| " ทันใดนั้นเมื่อผมหันไปมอง ก็ต้องจิตตกทันที!! มือผู้ชาย! TT[]TT แม่จ๋า~~~~~~~~~~! ไอ่คิ้วสะพานพระรามแปดมันมาจับมือผม !
"..........." เราสองคนต่างมองหน้ากัน = =;; .. น้ำตาผมเริ่มคลอเรื่อยๆโคตรกลัวเลยอะ ! T T
".........." ไอ่คิ้วสะพานพระรามแปดเริ่มคลายมือช้าๆ .. แต่มันยังไม่ไปนะ! ดันก้มลงมามองหน้าผมอีก ! =[]=!!
"อะไรติดหน้าน่ะ ไม่ระวังเลยนะ..." เสียงทุ้มต่ำที่แสนจะนุ่มนวล..สามารถสะกดคนตัวเล็กให้ยืนทื้อได้ นิ้วหนาค่อยๆเขี่ยเศษใบไม้บนหน้าขาวเนียนออกอย่างระวังก่อนที่จะยิ้มอย่างอ่อนโยน..
"ออกแล้วละ ^^" ตึกๆ ! ตึกๆ! หัวใจผม.. ทำไมเต้นแรงแบบนี้นะ ? หลังจากไอ่คิ้วสะพานพระรามแปดเดินจากไป.. ผมก็ยังคงยืนเอ๋ออยู่ที่เก่า กล่องเปเปโร่อะไรนั้นผมลืมไปหมดแล้ว ตาคมโตที่จ้องมาที่หน้าผม มันทำให้ผมคิดหนัก ! ผมเดินกลับบ้านอย่างคนไม่มีสติจนมาถึงห้องนอน ... ผมหายใจแรงมากแล้วก็รู้สึกร้อนๆที่หน้ายังไงชอบกล ผมเป็นอะไร ?? เจ้าชอคโกกระโดดขึ้นมาเลียหน้าเหมือนทุกครั้ง ปกติ..ผมจะดันมันออกเบาๆ แต่นี้ผมกลับไม่มีเรี่ยวแรงแม่จะดันตัวมันออกเลยแม้แต่นิด... เนื้อตัวผมเย็นไปหมด อ่า... ผมเป็นไข้หรือเปล่านะ ? .....
*************************************************************************************************************
รุ่งเช้าของวันไปค่าย ผมเดินอ้อยอิ่งเข้าโรงเรียนช้าๆ ผ่านฝูงก้อนมะเร็งมากมากที่เดินเข้ามาเฉียดๆตัวผม แต่ผมกลับไม่รู้สึกอะไร
เห้ออออออออออ. ผมเป็นหวัดแน่ๆ เมื่อคืนกว่าจะนอนก็เกือบเช้า
"เฮ๊! ฮยอกแจ! นายมาแล้วหรอ นี้ๆๆ ฉันเช็คชื่อแทนนายแล้วนะ ^^" ดงเฮวิ่งตัวปลิวมาโอบบ่าผมเดินเข้าโรงเรียน
ผมไม่รู้สึกเขินอายอะไรเลย แต่กลับรู้สึกอึดอัดด้วยซ้ำ เห้อออ.. ผมเป็นอะไรไปนะ?
"นายเป็นอะไรน่ะหื๊ม ? วันนี้ไม่ยิ้มให้ฉันเลยนะฮยอกแจ กินไรมาหรือยัง ฉันมีแซนวิชไว้เผื่อทุกคนเลยน้า~"
"อือ..."
"พี่ฮยอกแจ~ ลูกอมรสน้ำมะขามเปียกหน่อยมั้ยฮะ? อร่อยนะ อมแล้วหายง่วงเป็นปริดทิ้งเลย~"
"อือ...."
"นี้ฮยอกแจ! เมื่อคืนคยูฮยอนจุ้บฉันผ่านทางโทรศัพท์ด้วยล่ะ! เขินชะมัดเลยอ่า -////////////-"
"อือ..."
"อือ..."
และ.. "อือ......"
ผมได้ยินนะเรื่องของเพื่อนๆ แต่ไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้น .. อ่า.... ไอ้คิ้วสะพานพระรามแปดมันเป็นใครวะ? ทำไมมันต้องเดินวนเวียนอยู่ในความคิดเราตลอด ? เห้ออออ. คิดไปเองละมั้ง - - หมอนั้นเป็นผู้ชายนะเห๊ยฮยอกแจ!
"นายกำลังมีความรักหรอฮยอกแจ?" พี่อีทึกเดินมาแตะบ่าผมเบาๆ
"อือ... เห๊ยย!! =[]=;; ไม่ใช่ๆๆๆ" ผมรีบปัด .. จะบ้าหรอ ความร้งความรักอะไร! ปัญญาอ่อน - -"
"พี่เห็นนายเหม่อตั้งนานแล้วนะ"
"ครับ.. ผมรู้สึกแปลกๆมาตั้งแต่เมื่อวานแล้วล่ะครับ เห้อ.." ผมถอนหายใจเบาๆ
"ไปขึ้นรถกันเถอะพี่ๆ อาจารย์เค้าเรียกแล้วฮะ!" รยออุคโบกมือเรียกพวกเราเสียงดังไปทั่ว
"จ้า จะไปเดี๋ยวนี้แหล่ะ ฮึบ~" ดงเฮแบกเป้ใบใหญ่มากขึ้นหลัง = =; นายจะย้ายบ้านหรอ ?
"ว๊า~ เดี๋ยวสิๆ ฉันยังส่งข้อความหาคยูฮยอนยังไม่เสร็จเลยนะ! รอก่อนสิๆ ๆๆ" ซองมินจับโทรศัพท์ข้างนึง มืออีกข้างนึงก็ถือกระเป๋าเดินลากไปหารยออุคที่อยู่ข้างหน้า
"จุ้บๆนะที่รัก เดี๋ยวขึ้นรถก่อนนะค่อยส่งต่อ" ซองมินจุ้บหน้าจอโทรศัพท์เสียงดังจนพวกเราต้องหันไปมอง
"ถ้าห่วงมากพี่ก็ไม่ต้องไปค่ายแล้วฮะ ไปหาคยูฮยอนเถอะ!"
"นายนี้! ปั๊ดจับตีตายเลยรยออุค!"
"=____=" ผม
"-_____,-;; ท่าทางสนุกเน๊อะ" ดงเฮ
"=O=!" พี่อีทึก
ในที่สุด.. พวกเราก็ถ่อสังขารกันขึ้นมาบนรถอย่างปลอดภัย ผมขอดงเฮนั่งข้างในเพราะเหตุผลส่วนตัว ซึ่งดงเฮก็ยอมแต่โดยดี
รถขับเร็วนิดหน่อย แต่มันก็ทำให้ดงเฮเมารถ! ซึ่งคนที่ต้องทนพะอืดพะอมคือผม! ที่นั่งมองอย่างเวทนาแต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้
ขอโทษนะดงเฮ = =;; ส่วนซองมินก็ส่งข้อความหาคยูฮยอนตลอดทาง.. ผมรู้มาว่าคยูฮยอนนั่งอยู่รถคันข้างหน้า = =;;
แล้ว..พวกเขา... เอิ่มมมมม.. =_________=* รยออุคท่าทางติดใจลูกอมรสน้ำมะขามเปียกมากอมมันตลอดทางโดยมีผู้ร่วมอุดมการณ์คือพี่อีทึก - -* ... เห้ออออ ไม่อยากให้ถึงเลยนะค่าย... ฉันกลัวพวกนั้น! T^T
ความคิดเห็น