คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : when she came
ิ๊ .. ิ๊ ..
นิ้วเรียวยาวราวับผ่านารูแลอย่าีบรรลบนีย์บอร์เปียโนราาแพลิ่บ เส้นสริทำหน้าที่อมันบนนเลเป็นบทเพล้วยเสียัวาลใส ับล่อมบรรานั้นสูที่ยอม่ายั๋วราาแพหูี่เพื่อเ้ามาฟันรีที่เื่อว่าะยระับิวิาอพวเาไ้
นัเปียโนสาวในุรารีทีู่ร่วมสมัยสีาวสะอา ใบหน้าอเธอเปื้อนยิ้มลอเวลา ่าูอ่อนหวานและสใส ผมสีน้ำาลยาวเป็นลอนสยายถึลาหลัลุึ้นโ้ำนับอบุผู้มที่ปรบมือให้เธอเสียัเรียวราวหลัเพลสุท้ายบล ูอยอน เินย้อนออมาหลัเวทีเพื่อลับเ้าสู่ห้อพันัแส
ทัวร์สุท้ายบแล้ว่อนะไ้พัยาวๆและไ้ใ้เวลาับายหนุ่มนที่รัสัที
ใบหน้าหวานส่ยิ้มให้รูปภาพที่เธอแปะไว้บนระในห้อแ่ัว
แทฮยอและเธอ ยามที่ยัเป็นนัเรียนอยู่
ิถึ
นั่นเป็นวามรู้สึที่ัเนมาสำหรับเธอ
“ุอะ ือ…” ส๊าฟสาวนนึเินเ้ามาทำให้ร่าบาหลุาภวั์
“ะ ว่ายัไ”
“ั๋วลับเาหลีอุบัเอิมีปัหารนามสุลผิหน่ะ่ะ เราัารให้แล้วแ่ิว่าะไม่ทันวันพรุ่นี้…” ส๊าฟสาวนเิมผ่อนเสียล อยอนพยัหน้าเ้าใ เธอ็แ่ลับเาหลี้าึ้นอีวันเียว
“ไม่เป็นไร่ะ ันรอไ้ วันเียวเอ”
“อบุมาๆเลย่ะ” ส๊าฟหิพูบ็เินออไป อยอนมอล้อยามหลั มือบาวานหาโทรศัพท์ที่ถูปิมานานเือบอาทิย์เพราะไม่อยาให้รบวนเวลา้อม
“แทฮยอะำไ้ไหมเนี่ยว่าเราะลับแล้ว” เสียหวานพึมพำับัวเอเบาๆ
และแน่นอนที่ฝาเาหลี ผู้ายนนั้นไม่มีเวลามาำว่าเธอะลับถึเาหลีวันไหน เพราะอนนี้แทฮยอำลัหน้าบูอยู่ในร้านเวิ้แห่หนึ่ทีุ่นัมูลาทั้อยูและเามาพร้อมัน ายหนุ่มนัธุริรอามอเพานร้านรอบที่ร้อย ถัไปไม่ไล็มีอยูที่ทำหน้าบอบุไม่รับอยู่ ึ่เารู้ีว่าเธอ็น่าะโนบัับมาเหมือนัน
“แม่รับ ผมะแ่านับอยู”
หลัาบอับอุไปแล้วว่าะแ่านับอยู แทฮยอ็รีบไปบอผู้เป็นมารา แน่นอนว่านัมูรีบัแให้ทุอย่าเิึ้นอย่าไวที่สุ เพราะลัวท้ออยูะป่อออมานใสุ่เ้าสาวไม่สวยหน่ะสิ ทัู้่เลยโนลามาที่ร้านเวิ้ที่เือบะรบวร
“แพเนี้ รบทุอย่า .. ีริๆ แ่ั้นไม่อยาไุ้ รบวนุเสนอราามาหน่อยนะะ” ิมนัมูเอ่ยับพนัานสาว เธอึัแเอาแบบอไม้ แบบพิธีาร มาให้เลืออีรั้ แ่อยูับแทฮยอลับเอาแ่เล่นมือถืออัวเอไม่มีใรสนใอะไรเลย
“นี่แทฮยอ!” เสียแหลมอมาราทำเอาแทฮยอสะุ้
“รับแม่”
“แบบนี้ .. ิว่าไ หือ หนูยู” อยูพยัหน้าึั แพเที่ว่านี่มันสวยริๆแหละ
“ีเลย่ะ” เสียหวานอบไปอย่านั้น แทฮยอเบ้ปาเมื่อเห็นอยู่ว่าเมื่อี้เธอเือบหลับไปแล้ว้วย้ำ
“อบใ่ไหม”
“อบ่ะ อบหมเลย …” ยเว้นเ้าบ่าว อยูพูวายิ้มเป็นรูปเสี้ยวพระันทร์ แทฮยอเผลอมอหน้าแม่าราสาวเพลินนผู้เป็นแม่เอา้อศอสะิเ้าที่หน้าท้อ
“แม่เรียทำไมเหม่อ เี๋ยวุานาร่าะมาที่นี่เพื่อวััวเรื่อุ ส่วนเรื่อแหวนแม่ะัารเอ พอะรู้ไส์อหนูยูแล้วละ” ิมนัมูพูเอเสร็สรรพ ่อนะเินออาร้านไปับนับส่วนัว ทิ้ให้อยูนั่อยู่ับแทฮยอ ในเวลาที่้ออยู้วยันสอนแถมู่ๆ้อมาแ่านันทำเอาอยูรู้สึเอะเินไม่น้อย แทฮยอใ้ลิ้นันระพุ้แ้มอย่าใ้วามิ
“ุเยเ้าาแ่านไหม ในละร” แทฮยอเป็นฝ่ายเริ่มวนุย
“เยสัรั้สอรั้มั้”
“มีุแบบในฝันไหม”
“...”
“อย่าน้อยผมว่ามันเป็นารแ่านรั้แรอุ ผมอยาให้มันออมาเหมือนฝันอุมาที่สุ .. เท่าที่เวลาที่เราพอมีะทำไ้” วาออยูไหววูบไปามำพูอแทฮยอ .. เาเป็นนีและอ่อนโยนมา
“อนนี้เราทำให้มันผ่านไปเถอะเนอะ” อยูยัไหล่เบาๆอบปัไปเพราะุแ่านที่เธออยาไ้ริๆันเป็นแบรน์ระับโลที่ะใ้เวลาัหลายเือนอยู่
“นั่นสิ .. เือนหน้าใ่ไหม ำหนารอุแม่”
“อืม .. แล้ว..”
Rrrrrrrrr
เสียโทรศัพท์ออยูึ้นมาััหวะารสนทนาหิสาวเห็นื่อบนหน้าอที่ไม่ปรามาเือบสามวันเ็ม อุ โทรหาเธอ
“เฮ้อ..” ยูถอนหายใยาว แหละ่าวารแ่านไปถึหูอุแล้ว รู้สึแปลๆเลยแหะที่เป็นฝ่ายทำให้อุเสียใบ้า
“รับสิ” แทฮยอที่แอบำเลือูหน้าอโทรศัพท์อนอื่นอย่าไร้มารยาทพูึ้นมา
“ุ.. นี่แอบูเหรอ” มือบารีบยัโทรศัพท์เ้าระเป๋าสะพายามเิม
“หมอนั้นหัวเสียน่าู” ลิ้นร้อนเลียริมฝีปาัวเอเบาๆ อยูสัเุว่าแทฮยอมัะเลียริมฝีปาัวเอเวลาใ้วามิ
มีเรื่ออะไรระหว่าแทฮยอับอุหรือเปล่านะ
ไม่หรอ เ้นส์อไร่าอไม่ัเนนานั้นหรอมั้
สามวัน่อมา . .
ารลับมาเาหลีออยอนราวนี้มัน่าไปมา เพราะไร้เาอแทฮยอมา้อนรับ เพียแ่ส่เโฮปมา พอถามเลาส่วนัวอแฟนหนุ่ม็ไ้้ออ้ามาว่าแทฮยอิประุม ทั้ๆที่ปิเาะยเลิทุอย่าเพื่อมาหาเธอ้วย้ำ
“ุอยอนะให้ผมไปส่ที่ไหนีรับ” โฮอเอ่ยถามแฟนสาวอเ้านายอย่าสุภาพ
“พี่โฮอ .. พาันไปหาแทฮยอหน่อยนะะ ไม่ไ้เอันั้สามเือน ะใำไปหน่อยหรือไไม่ยอมมาเอันเลย” ร่าบาพูพลายู่ปาเล็ๆออมา โฮอไม่รู้ะอบยัไีเพราะอนนี้แทฮยอำลัพาอยูไปเลือแหวนแ่านอยู่หน่ะสิ
“ผมว่าลับไปพัที่อนโ่อนีว่า เย็นนีุ้แทฮยอะมารับไปินเนอร์นะรับ”
“เฮ้อ แทฮยอนะ ถ้าเอละ ะเพ่นระบาลให้แเลย” อยอนทำมือฟาอาาศาโทษแฟนหนุ่มที่ไม่ยอมมาเอันามนั ถึเธอะเป็นนเลทเอ็เถอะ
ฮัเ้ย! แทฮยอามฟืให่ะำลัะเินออาห้าสรรพสิน้าื่อั โยมีาราสาวที่ำลัั้รรภ์อ่อนๆเินอยู่้าๆ ใ่แล้ว อนนี้อยูับแทฮยอไปไหนมาไหน้วยันบ่อยและเปิเผยั้แ่มีารแถล่าวเรื่อารแ่านอทัู้่ แทฮยอ็มัวแ่ยุ่ที่านแ่ะเลื่อนเ้ามาเป็นอาทิย์หน้าแบบๆนไม่ไ้มีเวลาิเรื่ออื่นเลย
ึ้! ้อวามาโฮอัมา
“วันนี้มีนัเทับอยอน 18.30 ไปรับ ห้ามสาย”
้อวามาหน้าอเือนสิว่าอนนี้แฟนสาวที่เารันัหนาลับมาเหยียบแผ่นินเาหลีแล้ว มัวแ่ิเรื่ออื่นนลืมอยอนไปไ้ยัไนะ .. แล้วเรื่อที่เาะแ่านนี่หล่อนะรู้หรือยั ไม่หรอมั้เพราะอยอนไม่แม้แ่ะสมัรโทรศัพท์แบบใ้อินเอร์เน็ไ้้วย้ำ ึ่ถ้าเธอรู้ แทฮยอ็มีแผนเอาไว้แล้ว
“ุมีนัเหรอ ? ั้นไปเถอะันลับเอไ้” อยูพูับแทฮยออย่ารู้ใ แ่ายหนุ่มไม่ล้าทิ้ผู้หิที่ำลัท้อไว้ามลำพั เา้อวามให้โฮอมารับเธอไปส่ที่อนโ่อนะไปส่เา
“ไม่เป็นไร ผมะให้โฮอไปสุ่้วย ผมะปล่อยผู้หิที่อุ้มท้อลูอผมไปไ้ยัไัน” ำพูพื้นๆที่ออมาาใอแทฮยอทำเอาอยูสั้นไปพันึ แม้แทฮยออาะไม่รู้ัวว่าพูอะไรออมา แ่็ทำเอานฟัหูวิ้และมวนๆในท้อไปเหมือนัน
ไหนอนแรว่าไม่ยอมรับนะ ทำไมอนนี้ถึเปลี่ยนเป็นนละน
“โห ้อเปลี่ยนสูทเลยิ นัเทเหรอ” อยูมอว่าที่เ้าบ่าวอเธอเปลี่ยนาุเรียบๆเป็นุที่มีสีสันมาึ้น แทฮยอไปเท แปลที่ในใ็รู้สึโหวๆทั้ๆที่ะแ่านันอยู่แล้วเายัไปเทเนี่ยนะ
“ปล่าว…” ำปิเสธเบายัับลม
“ยัไไปส่ัน่อน แล้ว่อยไปสุ่ยูนะ ถ้าถึแล้ว็้อวามมา้วยละไร่า” แทนที่ะเถียับอยูแ่แทฮยอหันไปพูับโฮอแทน
“รู้แล้วน่า ทำัวเป็นอุสอไปไ้” ื่อออุทำเอาแทฮยอหูผึ่
“อย่าพูื่อผู้ายนอื่นสิ”
“ทีนายยัไปเทไ้เลย”
“...”
ไม่มีใรพูอะไรอี นแทฮยอลารถไป อยูึหลับาลอิศรีษะับเบาะรถ .. รู้สึไม่ีทั้วันเลยแ่ไม่ล้าบอแทฮยอ เห็นเาหยุานเพื่อมาทำธุระ แ่อาารไม่ีเลย
ปวท้อั
“ุไร่ารับ .. เป็นอะไรหรือเปล่า” โฮอที่มออาารอร่าบาผ่านระถาม้วยวามเป็นห่ว หิสาวส่ายหัวปิเสธไปแ่ใบหน้าสวยันเหยเ้วยแรหนึบที่่วท้อ
ผิปิหรือเปล่านะ
“ไปหาหมอไหมรับ” เสียทุ้มถามอีรั้ แ่ไร้สัาอบรับ
“อื้อ.. ปว”
“ุไร่ารับ ผมโทรหาุแทฮยอนะ”
“มะ .. อื้อ!”
อาารปวหนึบที่ท้อทำให้นัแสสาวเริ่มทนไม่ไหว น้ออัวลเพื่อรัษาให้อาารทุเลาลแ่็ูเหมือนะไม่ไ้่วย โฮอรู้สึระวนระวายเพราะอาารทีู่ะแย่ออีฝ่ายและไหนะยัั้รรภ์อยู่อี เาึไม่รอ้าที่ะรายานอาารอภรรยาให้สามีรู้
“ห๊ะ! โรพยาบาล” แทฮยอเผลอพูออมาเสียัลาโ๊ะอาหาร ทำให้บรราสายาหลายู่ับ้อมาทาเา อยอน็ใไม่แพ้ัน ู่ๆ็มีสาย่วนาเลานสนิทแล้วแทฮยอ็ูะใไม่น้อย
“พี่โฮอเหรอ” อยอนทำปาแ่ไม่มีเสียออมา แทฮยอพยัหน้า เาวา้อนส้อมในมือลทันทีทั้ๆที่ยัทานไ้ไม่ถึรึ่าน หลัาโฮอโทรมาบอว่าำลัพาไร่าไปที่โรพยาบาล อนนี้แทฮยอ็ลายเป็นหนูิั่น
“แล้ว ใรเป็นอะไรทำไม้อไปที่โรพยาบาล”
“ือ…” แทฮยอไม่รู้ะอธิบายว่าอีฝ่ายเป็นใรี
“เราไปโรพยาบาลันเถอะ วีะเป็นห่วมาริๆ” อยอนเอ็วาอุปร์รับประทานอาหารในมือล อาารวิอแทฮยอมัน่อนไม่มินเธอ็ทานไม่ลถ้าแฟนหนุ่มระวนระวายอยู่อย่านี้
“อยอน.. อบุนะ” แทฮยอส่ยิ้มให้แฟนสาว อยอนเ้าใเาีเสมอ วามสัมพันธ์อพวเามันถึยาวนานแบบนี้
ารปราัวอแทฮยอที่โรพยาบาลึ่อยูเ้ามารัษาสร้าวามฮือฮาในหมู่พยาบาลาเม้าท์ไม่น้อย บา็ว่าอยูทำแท้เอ บา็ว่าโน้อมนแท้ ึ่บรราเสียุบิบและสายาที่มอมาทำให้อยอนรู้สึแปลๆับเรื่อที่เิึ้น
แทฮยอมีอะไรปปิหรือเปล่านะ
“เป็นไบ้าโฮอ” แทฮยอมาถึหลัโฮอไปเือบสามสิบนาที เลาหนุ่มผุลุผุนั่อยู่หน้าห้อุเินทำอะไรไม่ถู แทฮยอบบ่าว้าเบาๆเป็นารเรียสิ
“ุเ้าเ้าไปในห้อสัพัแล้วรับ อนผมอุ้มลารถเ้ามี .. เลือ” โฮอพูถึเลือแล้วะเป็นลมล้มไปอีน
“แทฮยอ..” อยอนเรียื่อแฟนหนุ่มเบาๆให้เารู้ว่าเธอมีัวนอยู่รนี้
“อ่า อยอน อโทษทีนาแบบอเรามีปัหาหน่ะ” แทฮยออบไปอย่านั้น ิไ้็อยาบปาัวเอ นาแบบอเราแล้วเา้อมาูแลีนานี้เหรอวะ น่าะโหไปว่าเป็นาิ
“นาแบบ?” อยอนทวนำพูแ่แล้วุหมอ็เ็นร่าระหส์ในุโรพยาบาลออมาาห้อ ใบหน้าสวยที่ไม่ไ้แ่แ้มอะไรสวยเยิ้มนเธอเอ็อื่นมไม่ไ้
“ยู! ไร่า! เป็นยัไบ้า” แทฮยอับโฮอะระโนใส่ผู้ป่วยพร้อมัน
“อทาให้นไ้ไปพั่อนนะะ” พยาบาลสาวรีบเ้ามาันไว้ นสอหนุ่ม้อยอมเินามไปที่ห้อพัเีย
เมื่อมาถึห้อพั ไม่มีใรพูอะไร เว้นแ่รอให้หมอรวอาารอยูอีทีอย่าละเอีย
“ใรือสามีนไ้รับ” เสียอหมอที่ถามออมาโฮอลืนน้ำลายอึให่เพราะอยอนยืนอยู่รนี้ แทฮยอไม่สะวที่ะสารภาพอนนี้แน่ เาัสินใะสมอ้าแทน
“ผมเอ” แทฮยออบไปเสียั ่อนะเินเ้าไปพูุยับหมอ
อยอนยืนะลึัน .. หูอเธอเหมือนะับไปเลยแหะ
แทฮยอเป็นสามีอนไ้ ?
ผู้หินนั้นเหรอ ?
“นไ้น่าะมีภาวะรเาะ่ำนะรับ อนนี้หมอียาระับแท้ไปสอเ็ม นอนโรพยาบาลสัสอวัน ถ้าโอเี็ใ้ีวิามปิไ้ แ่อาะ้อเลี่ยารวิ่ ารระแท พยายามใ้ีวิแบบเบาๆที่สุ” ุหมอพู แทฮยอพยัหน้าฟัอย่าั้ใ
ปั
เสียประูปิล ทั้ห้อเหลือเพีย โฮอ แทฮยอ อยอน และอยูที่นอนอยู่บนเีย
“น.. นี่มันอะไระ วี” อยอนถามำแร แน่นอนเธอไม่ร้อไห้ฟูมฟาย เพราะแทฮยอไม่ไู้เปลี่ยนไปหรือปิบัิไม่ีับเธอเลย เพียแ่เาบอว่าเป็นสามีอนอื่นั้นเหรอ
“ือ..” โฮอเรียมะพู่วยเ้านายัวเอเ็มที่
“ไม่้อหรอโฮอ ผมทำผู้หินนี้ท้อ.. ้วยวามไม่ั้ใ และผมำเป็น้อรับผิอบีวิอเธอ้วยารแ่าน แ่อยอนเื่อใผมนะ ผมะเป็นแ่พ่อ ไม่เป็นสามีอใรทั้นั้น นอาุ” แทฮยอพู้วยเสียหนัแน่น มือหนาว้ามือเรียวอนัเปียโนสาวมาบีบไว้
“เอ่อ ..” อยอนึมือลับ เธอไม่อยาะทำใเื่อเลย .. แทฮยอำลัะมีลูเนี่ยนะ
“ผมรู้ว่ามันยา แ่อใหุ้เื่อ สิบสามปีที่ผ่านมา ผมมีแุ่มาเสมอและลอไป”
อยอนมอร่าเล็ที่นอนหลับอยู่บนเียสลับับหน้าแทฮยอ เธอรู้นิสัยอแทฮยอี เป็นนิใี มีวามรับผิอบ และ็ยัื่อสัย์มา … ไม่เป็นไรถ้าเรื่อที่เิึ้นะเป็นอย่าที่แทฮยอพูริๆ เพราะเ็็เิบโมาเป็นนีไ้ แม้ะาพ่อหรือแม่ไปนนึ เ่น เธอ .. ที่ไม่มีทั้พ่อและแม่เลย
อยอนเป็นฝ่ายเอื้อมมือลับมาบีบมืออแทฮยอเอ
“่ะ ันเื่อ” เสียหวานอบราบเรียบ แทฮยอรู้อยู่แล้วว่าอยอน้อเื่อใเา
บนเียพยาบาลมีอีนนึที่ยันอนอยู่ แม้ะูเหมือนหลับ แ่อยูไ้ยินทุอย่าเ็มสอหู .. ถ้าไ้ลูแล้วะไป
อยูนึอยาะร้อไห้แ่็ร้อไม่ออ เป็นเพราะมันอื้ออึไปหม นั่นสินะ แทฮยอเป็นนี เารับผิอบในสิ่ที่ทำ มีแ่อยูนเียวที่ันเผลอไผลไปับวามีอเา
ความคิดเห็น