คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : FAR AWAY II
Title : FAR AWAY II
Couple : HimLo
Talks : พาร์ทนี้มาช้ามากเลย ไรท์ต้องขอโทษนะคะเพราะติดเรียนเข้าเรียนปุ๊ปอาจารย์สั่งงานสั่งรายงานเลย T///T ฮิมโล่ดูกระแสตอบรับน้อยเหลือเกินเหมือนรีดเดอร์จะไม่ค่อยชอบกัน ยังไงฝากเม้นติชมหน่อยนะคะ ถ้าฮิมโล่จบเดี๋ยวจะเอาแด้โล่มาใหม่อีกเนอะ
.
.
.
.
‘ชมรมบาสเกตบอลจะมีเข้าค่ายกัน ขอให้นักเรียนทุกคนเตรียมตัวด้วย อ้อ! นายก็ต้องไปนะจุนฮง’
จุนฮงนั่งกุมขมับคิดไม่ตกหลังจากคิดทบทวนไปทบทวนมาถึงคำพูดของอาจารย์ยุนโฮที่ดังก้องในหัวไม่หยุด..
ไม่อยากไปไหนแล้วไม่อยากทำอะไรแล้ว..
โดนว่ามาขนาดนี้..
ใครจะกล้าไปมีหน้าไปคร้าบ..
ก็ได้แค่คิดน่ะแหล่ะ..
“เอาของมาครบไหมจุนฮง?” จุนฮงพยักหน้าเบา ๆ ให้กับจงออบที่กำลังเดินกอดคอเขาอยู่ กระเป๋าเป้ก็หนักอยู่ล่ะ ยังจะเอาแขนมาพาดอีก
“แก.. เข้าค่ายเกี่ยวไรกับบาสเกตบอลว่ะ?”
“ไว้.. กระชับความสามัคคีมั้ง ไม่รู้เหมือนกันว่ะ” จงออบตอบยิ้ม ๆ จุนฮงพยักหน้าส่ง ๆ ก่อนจะมองไปที่แผ่นหลังคนที่กำลังเดินด้านหน้าแถว
คิม ฮิมชาน..
แผ่นหลังพี่น่ากอดจังครับ..
เฮ้อ..
ขอเพ้อแปป..
หลังจากมาถึงที่พักยุนโฮก็จับกลุ่มให้กลุ่มละห้าหกคนแล้วแจกเต้นท์ให้กลุ่มละหนึ่งเต้นท์.. แต่ประเด็นไม่ได้อยู่ที่ไหนหรอก.. มันอยู่ที่เขากับฮิมชานได้อยู่กลุ่มเดียวกันน่ะสิ
“กางไงว่ะ ?...” จุนฮงเกาหัวแกรก ๆ ใจจริงก็อยากขอความช่วยเหลือจากคนอื่นนะ เพราะกลุ่มเขาไปประชุมกันหมดส่วนคนอื่น ๆ ก็พากันช่วยกางของกลุ่มตัวเองอยู่
“ไปจับฝั่งนู้น.. เดี๋ยวกูกางเกง” จุนฮงเงยหน้ามอง
พระเอกที่ไหนขี่ม้าขาวมาว่ะ?
“มองหน้ากูทำเหี้ยไร? บอกให้ไปจับฝั่งนู้น!”
ชัดเลย.. พระเอกที่ว่าคือตัวร้ายในใจเขานี่เอง...
โธ่เอ้ย ..
“ครับ” จุนฮงเดินไปจับอีกด้านของเต้นท์อย่างว่าง่าย ทั้ง ๆ ที่ช่วยกันกางเต้นท์แต่ทว่าก็ไม่มีเสียงคุยกันลอดออกมาแม้แต่ประโยคเดียว ในใจก็อยากคุยแทบตายแต่ดูเหมือนอีกฝ่ายไม่อยากคุยกับเขานี่สิ ให้ทำไงได้
“เซโล่~ อ้าวกางกันเสร็จแล้วเหรอ พวกฉันไปเอาอาหารมา นายทำอาหารเป็นไหม?” จงออบกับรุ่นพี่แดฮยอนและยงกุกกำลังพากันเดินหอบเอาวัตถุดิบแล้วก็อุปกรณ์ทำอาหารมาเยอะแยะ
“ไม่อ่ะ.. แหะ ๆ งั้นเดี๋ยวฉันไปหาฝืนให้ก็ได้”
“เฮ้ย! จะดีเหรอ? ไปคนเดียวมันอันตรายนะ ฮิมชานไปช่วยน้องเซโล่ของกูด้วย ปฏิบัติ! เพราะพวกกูจะไปช่วยอาจารย์ยุนโฮฝั่งนู้น”
“มึงสั่งกูเหรอไอยงกุก” ฮิมชานตะโกนไล่หลังพวกแดฮยอนที่กำลังเดินไปหายุนโฮ
“กูไหว้วานต่างหาก ฮ่า ๆ”
“สัตว์!”
“เอ่อ.. ผมไปหาคนเดียวก็ได้นะ ผมจะไม่บอกพวกพี่เขาหรอก” จุนฮงพูดตะกุกตะกัก
“ไปด้วยกันนี่แหล่ะอย่าเรื่องมาก! มาเกะกะชาวบ้านเขายังจะเรื่องมากอีก” ฮิมชานพูดก่อนจะเดินนำเข้าไปในป่าอีกด้าน
มาเกะกะชาวบ้านเขายังจะเรื่องมากอีก??
อืมฮึ..
จุนฮงพ่นลมหายใจออกมาก่อนจะเดินตามฮิมชานไป เขาเองก็ไม่ได้อยากมากวนใจสักเท่าไหร่หรอกเดี๋ยวนี้.. ดูเหมือนฮิมชานรังเกียจเขาเกินไป หลังจากเก็บคะแนนได้แล้วจะแอบชอบไกล ๆ ไม่มากวนสัญญา..
ยัง.. ยังไม่คิดจะเลิกชอบอีกจุนฮง!
จุนฮงเงยหน้ามองขึ้นท้องฟ้าที่กำลังเป็นสีส้มครึ้ม ๆ พระอาทิตย์กำลังจะตก เขาต้องรีบเก็บให้ได้มากที่สุด ก่อนจะรีบสอดสายตาซ้ายขวารีบเก็บกิ่งไม้ใส่ถุงที่หยิบมา.. มืดมาซวยแน่..
‘กร่อบ.. แกร่บ’
เสียงหนึ่งดังขึ้นใกล้ ๆ ด้านหลังต้นไม้ต้นหนึ่ง ฮิมชานก็กำลังเก็บกิ่งไม้อยู่ไม่ไกล ถ้าเดินไปดูหน่อยมันคงไม่เป็นไรมั้ง
“เฮ้ย! กระต่ายนี่นา!!” จุนฮงรีบกระโดดตะครุบไว้แต่เจ้ากระต่ายตัวน้อยกับกระโดดออกตามสัญชาตญาณด้วยความตกใจ ก่อนจะวิ่งหนีไปด้านหน้า จุนฮงรีบก้าวเท้ายาววิ่งตามไม่ลดละ
“อย่าวิ่งได้ไหมเจ้ากระต่าย! แกเจ็บขาอยู่นะ!” จุนฮงตะโกนร้องเรียกพลางวิ่งตาม ฮิมชานที่อยู่ไม่ไกลได้ยินเสียงจุนฮงก่อนจะรีบหันมามองเขาเห็นเพียงแต่แผ่นหลังเล็ก ๆ ที่กำลังวิ่งห่างออกไป ฮิมชานทิ้งถุงกิ่งไม้ลงอย่างไม่ใยดีก่อนจะวิ่งตามคนตัวเล็ก
“หาเรื่องให้กูอีกแล้วนะไอจุนฮง!!”
“เจ้ากระต่ายบอกให้หยุด!”
“มึงน่ะแหล่ะหยุดจุนฮง! กูบอกให้หยุดดดดดด!!!” ฮิมชานพยายามวิ่งตามจุนฮง จุนฮงก็วิ่งตามกระต่ายไม่ลดละ ฮิมชานรู้ดีว่าตอนนี้พวกเขากำลังวิ่งออกมานอกเส้นทางเยอะพอสมควรทีเดียวก่อนจะชะลอความเร็วฝีเท้าลง เมื่อเห็นจุนฮงหยุดวิ่งแล้วนั่งลงด้านหน้า
“วิ่งมาทำไม!!! หาเรื่องอีกแล้วนะ!” จุนฮงสะดุ้งตัวทันทีที่ได้ยินเสียงก่อนจะหันมาหาคนด้านหลัง
“อ่า.. ผม.. ผม”
‘พลั่ก!’
“โอ๊ย!” จุนฮงร้องลั่นมือเล็กทันทีที่มือบาดเข้ากับกิ่งไม้ ฮิมชานผลักเขาอย่างแรง
“ทำไมหาเรื่องงี้ว่ะ!? มึงวิ่งออกมาทำไม? ถ้าเกิดหลงป่าขึ้นมาไม่ยุ่งกันทั้งค่ายเหรอ?!!” ฮิมชานตวาดเสียงดังลั่น จุนฮงก้มหน้าไม่ยอมตอบ เขารู้สึกแสบที่มือก่อนจะเหลือบไปมองเห็นเลือดสีแดงสดกำลังไหลออกมาหยุดไม่อยู่ จุนฮงรีบเช็ดกับเสื้อตัวเองเพื่อไม่ให้อีกคนเห็น
“ผม.. วิ่งตามกระต่ายตัวนี้มา มันบาดเจ็บ..” จุนฮงชูกระต่ายตัวจ้อยในมือที่อุ้มไว้ที่ไม่ได้รับบาดเจ็บให้อีกคนดู
“แล้วมันคุ้มกันไหม?! มีสมองคิดหน่อยดิว่ะ!!”
“ผม..”
“........กูเหนื่อยใจกับมึงเกินจะทนจริง ๆ เชว จุนฮง..” ฮิมชานขยี้ผมตัวเองแรง ๆ อย่างหงุดหงิด
“....” จุนฮงเม้มริมฝีปากแน่น
“เลิกหาเรื่องให้กูลำบากสักทีเถอะ”
“ผม.. ฮึก.. ผมขอโทษ.. ผมแค่เห็นมันเหมือนพี่เลยวิ่งตามมันมา..” จุนฮงพยายามลุกขึ้นยืนเลือดสีแดงสดไหลออกจากมือไม่ขาดสาย จุนฮงสอดมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อโค๊ดเพื่อไม่ให้อีกคนเห็น ก่อนจะเดินนำกลับไปทางเก่า น้ำตาเม็ดโตกำลังไหลออกจากดวงตา ..
ไม่ต่างอะไรกับคิม ฮิมชาน..
แค่ประโยคที่ว่า ‘ผมแค่เห็นมันเหมือนพี่เลยวิ่งตามมันมา’
ทำเอาเขารู้สึกว่าอยากจะเก็บคำพูดที่ด่าทอทั้งหมดกลืนลงคอเสียตอนนั้น..
ทำไมกันนะ..
“นี่มึง?.. ” ฮิมชานเห็นชายเสื้อด้านหลัง.. เสื้อโค๊ดสีฟ้าตัวสดใสกลับมีรอยเปื้อนสีแดงราวกับเลือด.. แล้วยังดูใหม่ ๆ อีก
“จุนฮงหยุด! กูบอกให้หยุดเดิน!”
“ครั.. ครับ” จุนฮงหันมาหา ใบหน้าเริ่มซีดเซียว เขารู้สึกเจ็บแผลที่ฝ่ามือจนแทบจะไม่ไหว น้ำใสคลอที่เบ้าตาอย่างห้ามไม่อยู่
“เลือดออกตรงไหน?!”
“.......ไม่มีครับ.........”
“นี่มึง?” ฮิมชานเห็นตรงตรงกระเป๋าเสื้อร่างบางที่เปื้อนซึมไปด้วยสีแดง ก่อนจะตรงดิ่งไปกระชากข้อมืออีกคนออกมา
“เพราะ.. เพราะกูเหรอ?”
“ไม่.. ไม่ครับ ผม.. ฮึก ล้มเอง”
“ล้มเองอะไร? กูเป็นคนผลักมึง.. ” ฮิมชานกลืนน้ำลายลงคอ เขารู้สึกทำอะไรไม่ถูก เขาไม่เคยเห็นน้ำตาของจุนฮง
“เดี๋ยว.. เดี๋ยวก็หายครับ.. รีบ ..รีบกลับกันนะ” ฮิมชานใจเต้นระส่ำ ก่อนจะจับลูกกระต่ายจากมืออีกคนมาใส่ถุงอีกใบในกระเป๋าเสื้อตัวเอง
“พี่.. พี่ทำอะไร!” จุนฮงอ้าปากค้าง “เงียบไป! มันไม่ตายหรอก กูจะทำแผลให้!” ฮิมชานรีบดึงผ้าเช็ดหน้าออกจากกระเป๋าเสื้อมาพันแผลให้อีกคน
“เจ็บไหม?”
จุนฮงพยักหน้า
“ผม.. ผมเจ็บ.. มันเจ็บมากเลย”
“กู.. ขอโทษ” ฮิมชานพูดเสียงเบา ๆ แต่จุนฮงกลับได้ยินมันชัดเจน ร่างบางยิ้มทั้งน้ำตาก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ ก้านนิ้วเรียวฮิมชานปาดน้ำตาออกให้แผ่วเบา ริมฝีปากหยักกดจูบลงที่หน้าผากเนียน..
“เลิกร้องได้แล้ว.. กูไม่ชอบน้ำตาของมึง”
ราวกับหัวใจหยุดเต้นเสียอย่างนั้น..
จุนฮงน้ำตาไหลออกมามากกว่าเดิม..
ฮิมชานอ่อนโยนกับเขา..
ความคิดเห็น