คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter : 3
Chapter 3 :
เดือนหนึ่งแล้วที่จุนฮงพาแม่ของเขาออกจากบ้านหลังนี้ไป ไม่มีใครตามหาได้ว่าจุนฮงหนีไปอยู่ที่ไหน แม้กระทั่งตัวแดฮยอนเอง เขาออกตามหาไปทั่วแต่ก็ไร้วี่แวว..
“ขอโทษนะครับแม่นมที่ผมมาลำบาก”
“ป้าอยากตามมาเองค่ะมาช่วยดูแลคุณเบลล่าและคุณหนูคนที่ป้ารัก” จุนฮงพยักหน้ายิ้มรับ “ผมอาจจะขายบ้านที่แคลิฟอร์เนียแล้วไปซื้อใกล้ ๆ แถวนั้นแล้วเราย้ายไปอยู่ที่นั่นกันนะครับ ผมจะทำงานเลี้ยงแม่เลี้ยงแม่นมเอง” จุนฮงกอดแม่ที่นอนบนเตียงแน่น เบลล่าเอื้อมมือไปลูบผมแผ่วเบา
“เงินแม่เก็บไว้ให้หนูก็อยู่ได้สบาย ๆ ไม่ต้องทำงานแล้วจุนฮง”
“ไม่ครับ ผมจะเป็นเด็กดีมีธุรกิจเล็ก ๆ สักอันเอาไว้เป็นรากฐานของครอบครัวเรานะ เดี๋ยวผมไปโทรหาพี่หมอก่อนะครับจะได้มาตรวจร่างกายแม่นะ”
“จ๊ะ”
หลังจากวันนั้นเป็นต้นมา ดูเหมือนฮิมชานเองก็จะมาจีบเขาเรื่อย ๆ จุนฮงเองก็ไม่ได้คัดค้านอะไรหากแต่ยังลืมแดฮยอนไม่ได้แต่ก็ไม่ได้ปิดกั้นหัวใจตนเอง จุนฮงออกมาทำงานพิเศษในร้านเบเกอร์รี่ เขาไม่ได้ลำบากอะไรมากนัก แต่แค่อยากทำในสิ่งที่ร่ำเรียนมาตั้งแต่อยู่อเมริกา
“จุนฮง! นายรู้ป่ะ มาการองที่นายทำลูกค้าซื้อไปแล้วกลับมาซื้อชมไม่หยุดปากเลย!”
“จริงเหรอเซฮุน! ฮ่า ๆ ฉันดีใจนะ”
“แต่จะอร่อยกว่านี้ถ้านายทำชีสเค้กให้ฉันกิน!” จุนฮงหน้าเจื่อนไปเล็กน้อย.
ชีสเค้กเหรอ..
เค้าทำให้แดฮยอนกินบ่อย ๆ ..
แดฮยอนชอบกินชีสเค้ก..
ป่านนี้พี่จะคิดถึงผมไหมนะ..
“เฮ้!! จุนฮง!! เป็นอะไรน่ะอยู่ ๆ ก็เหม่อ!” เซฮุนแกล้งตบโต๊ะแรง ๆ จนจุนฮงสะดุ้งก่อนจะส่ายหน้ายิ้ม ๆ “เปล่าน่ะ! แหะ ๆ แกล้งฉันมาก ๆ ฉันจะฟ้องพี่ลู่หานว่านายกำลังหาทางเต๊าะเขาอยู่!”
“จุนฮงอย่าหัดเป็นเด็กชอบขู่คนสิ ฉันยอมแล้ว ๆ” จุนฮงหัวเราะเอิ้กอ้าก ก่อนจะหันไปทำชีสเค้กให้เพื่อนตัวแสบอย่างเซฮุนต่อ ตั้งแต่เขาได้มาทำงานที่นี่เขารู้สึกได้เพื่อนดี ๆ ขึ้นมาสองสามคนไหนจะเซฮุน รุ่นพี่ลู่หานแล้วก็รุ่นพี่คยองซู
รู้สึกดีมากกว่าเดิมจริง ๆ ..
ถึงแม้จะคิดถึงใครบางคนบ้างก็ตาม..
“กลับบ้านดี ๆ นะจุนฮง ขอบคุณมากสำหรับชีสเค้ก” ลู่หานพูดยิ้ม ๆ ดวงตาคู่สวยราวกับกวางน้อยกำลังยิ้มให้เขาอย่างสดใส
“ครับผมเดี๋ยวผมรีบกลับบ้านก่อนนะครับดึกแล้ว”
“จ้าา” ลู่หานยิ้มหวานให้เขาได้ไม่เท่าไหร่ก็ต้องหันไปตีมือเซฮุนที่ทำตัวเป็นปลาหมึกเลื้อยวนเวียนอยู่แถวเอวเจ้าตัว จุนฮงมองภาพนั้นด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะก้มหัวโค้งให้แล้วเดินจากมาก้าวขึ้นรถเบนซ์คันหรู
“ผมบอกแล้วว่าไม่ต้องมารับผมหรอก”
“ฮ่ะ ๆ ” ฮิมชานหัวเราะ ก่อนหักพวงมาลัยเข้าซูปเปอร์มาร์เก็ตแถว ๆ ทางที่จะถึงบ้านของร่างบาง
“ซื้อของไปทำอาหารกันนะครับ” จุนฮงหันหน้าหนี แก้มเนียน ๆ เปื้อนพาดรอยสีแดงหลังจากที่คุณหมอหัวสีน้ำตาลแดง ๆ นี่หันมาส่งยิ้มตาหยีให้
‘ใจผมสั่นรับผิดชอบด้วยนะครับ’
ตลอดที่อยู่ในซูปเปอร์มาร์เก็ตฮิมชานจะเป็นคนเลือกซื้อพวกผักกับเนื้อสัตว์ซะส่วนใหญ่แถมยังเป็นคนเข็นอีก จุนฮงแอบเหลือบมองอีกคนก่อนมือซน ๆ จะราวหยิบเอาขนมขนลงตะกร้าเวลาที่เดินผ่าน
“โอ๊ะ! แปลกจังนะครับ ขนมลอยมาได้ไง?”
“พี่ฮิมชาน! ”
“เลิกทำหน้าอมลมพองแก้มได้แล้ว พี่ไม่อยากทนนะครับ” ฮิมชานพูดทิ้งท้ายก่อนจะเข็นหนีไปเค้าเตอร์
-//////// -
ฉ่าาา
ตานี่เป็นหมอโรคจิตแน่ ๆ ..
ชัวร์ ๆ ..
ชอบมาทำคนอื่นเขินเนี่ย ..
- //////-
จุนฮงกึ่งเดินกึ่งวิ่งตามอีกคนไปแต่ทว่า.. ความบังเอิญมันมักจะมีบ่อยไปในโลก.. มีบ่อยจนน่ากลัวไปบางที.. ยองแจกับแดฮยอนกำลังนั่งทานข้าวอยุ่ในร้านเค้กเล็ก ๆ ภายในซุปเปอร์มาร์เก็ตแห่งนี้
แดฮยอนกำลังยิ้มให้ยองแจ..
ยองแจกำลังป้อนเค้กให้พี่ชายของเขา..
พวกเขาดูมีความสุขดีนะ.
คงมีแต่เขาเองนี่แหล่ะ..
ที่คิดถึงอีกฝ่ายไปฝ่ายเดียว..
“ขอบคุณครับ” เสี้ยวหนึ่งที่กล่าวขอบคุณคุณหนูตัวเล็กอีกบ้านอีกครั้ง สายตาคมก็หันมาเจอกับเด็กผมสีเทาที่รู้จักเป็นอย่างดี..
จุนฮง!
“จุนฮง!” แดฮยอนลุกขึ้นขายาว ๆ เตรียมจะวิ่งออกมาหา ยองแจรีบหันขวับคว้าแขนแกร่งไว้
แว๊บหนึ่งที่เขาเห็นสายตาตัดพ้อจากดวงตาเศร้าคู่นั่น..
จุนฮง..
“ไปกันเถอะครับถ้ามันปวดใจก็ไม่ต้องไปมอง” ฮิมชานที่เดินเข้ามาเห็นเหตุการณ์พอดีจึงคว้าเอาข้อมือบางจูงมือเดินไปที่รถ
“ครับ..” จุนฮงฝืนกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก เขารู้สึกถึงแรงกระชับมือจากคุณหมอแน่นขึ้น ฟันคมขบกัดปากล่างกลั้นความเสียใจ
ผม.. จะไม่ร้องไห้หรอกครับ..
ผมชินแล้ว..
.
.
ครืด~ ครืด~
ยองแจเหลือบมองโทรศัพท์ที่กำลังสั่น แม่กำลังโทรมา.. มือบางเก็บเข้ากระเป๋าเสื้อโค๊ด ก่อนจะก้มตัวโค้งตัวขอบคุณให้จอง แดฮยอนที่ขับรถพาเขาไปทานไอศกรีมวันนี้
“กลับบ้านดี ๆ นะครับ”
“ครับ พี่ไปล่ะ” ทันทีที่ร่างสูงก้าวขึ้นรถ มือบางก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเลื่อนสไลด์รับสายทันที
“ครับแม่! ผมจะไปเดี๋ยวนี้” ยองแจยิ้มมุมปากก่อนจะรอให้แดฮยอนขับรถออกไปจนมิดสายตา ขาทั้งสองข้างวิ่งไปหยิบกุญแจรถตัวเองภายในบ้านก่อนจะขับรถออกไปตามที่หลัง
.
.
.
เพี๊ยะ!
ใบหน้าสวยหันไปตามแรงกระทบบนใบหน้า เบลล่ากัดปากล่างไว้แน่น ปลายลิ้นรู้สึกถึงกลิ่นคาวเลือด..
“ปล่อยแม่นมไปอย่าทำตัวหมาหมู่ แม่นมไม่รู้เรื่องด้วย!!”
“พูดไม่เพราะเลยครับคุณน้า~ รู้ไหม?!!! ..” ยองแจบีบคางแม่ของจุนฮงแรงขึ้น
“อย่าทำคุณเบลล่าค่ะ ฮืออ.. อย่าทำเลยนะคะคุณยองแจ” ยองแจแสยะยิ้มก่อนจะบีบแรงขึ้น ดวงตาเล็กที่สวยมองจิกจนเบลล่ารู้สึกกลัวถึงแรงอาฆาตนั่น มือเล็กบีบแรงขึ้น.. แรงขึ้น จนน้ำตาเริ่มคลอเบ้าด้วยความเจ็บ “คุณพ่อเหรอ?! หึ.. โง่ชะมัด ฉันไม่ใช่ลูกของตาแก่นั่นสักหน่อย ผัวแกนี่โง่เนอะ!” เบลล่าเบิกตากว้าง “แก.. แก.. แกจับตัวฉันมาทำไม?!”
“ทำไมน่ะเหรอ?! หึ.. เพราะฉันจะได้หุบสมบัติของผัวแกได้คนเดียวน่ะสิ ส่วนลูกแกน่ะไม่ต้องห่วงนะ.. ได้ตายพร้อมกันแน่เดี๋ยวมันก็คงมา” แม่ของยองแจหัวเราะ ก่อนจะเดินมากระชากผมสีเทายาวสวยเช่นเดียวกับจุนฮง
“เธอมันบ้าไปแล้ว!!! ยูนจิน!!!”
ปัง!!
เสียงประตูถูกเปิดออกอย่างแรง
“แม่!!!”
“โอ๊ะโอ! ลูกของเธอมาแล้วเบลล่า” ยูนจินกอดอกยิ้มมุมปาก ก่อนจะพยักเพยิดใส่ผู้ชายร่างใหญ่ให้เข้าไปล็อคตัวร่างบางที่กำลังวิ่งมาทางนี้ หมัดใหญ่ต่อยเข้าที่หน้าหวานแรง ๆ ทีนึง
พลั่ก!
“จุนฮง!! // คุณหนูจุนฮง!!!” ทั้งแม่นมทั้งเบลล่าตะโกนออกมาพร้อมกัน จุนฮงสะบัดหน้าไปมาเพื่อไล่ความเจ็บออกแต่ก็ต้องรู้สึกจุกที่ท้องอีกครั้ง
พลั่ก!!
“จุนฮง!! ฮือออ อย่าทำลูกฉัน ทำฉันนี่! อย่าทำเซโล่!!!” เบลล่ากรีดร้องทั้งน้ำตา ผู้ชายร่างใหญ่กำลังซ้อมจุนฮงที่ไม่มีทางสู้โดยมียองแจยืนกอดอกมองยิ้ม ๆ อยู่ไม่ห่าง
“อย่า.. ฮึก.. ทำแม่” น้ำตาเม็ดโตกำลังไหลอาบแก้ม.. เลือดที่ไหลซิบออกจากมุมปาก จุนฮงทรุดตัวลงนอนกุมท้องอย่างไม่มีทางสู้.. แม่อยู่ใกล้แค่นี้แต่เขายังเข้าไปช่วยไม่ได้เลย
“เซโล่!! ลูกอย่าเป็นอะไรนะเข้มแข็งไว้!!” เบลล่าตะโกนบอกทั้งน้ำตา ยองแจสาวเท้าเดินเข้าไปใกล้ช้า ๆ ก้มลงนั่งยอง ๆ ฝ่ามือเล็กตบเข้าที่แก้มจุนฮงเบา ๆ
“ดูสิ.. พวกแกนี่โดดเดี่ยวจังเลยนะ.. จะตายแล้วก็ยังไม่มีใครรู้ ไม่มีใครมาช่วยสักคน หึ!”
“อย่างนั้นเหรอยองแจ? ยูนจิน?” ยองแจหันไปมองบุคคลที่มาใหม่อย่างตกใจเช่นเดียวกับยูนจิน “คุณ!! // คุณพ่อ!!” ยองแจอ้าปากค้างตกใจก่อนจะเห็นทั้งแดฮยอนทั้งจงออบและฮิมชานกำลังวิ่งเข้ามา
“ยังกล้าเรียกฉันว่าพ่ออีกเหรอยองแจ!” จุนโฮตวาดเสียงดัง ยูนจินส่ายหน้าเลิ่กลั่ก รีบตะโกนบอกด้วยความร้อนรน “คุณคะ! ฉันทำเพื่อครอบครัวของเรานะคะ คุณไม่รักพวกมันไม่ใช่เหรอ?” จุนโฮนิ่งเงียบไปอึดใจความรู้สึกกำลังถาโถมเข้ามา
ที่ผ่านมา.. เค้าอุ้มลูกงูไว้ในอ้อมกอด..
แต่กลับทิ้งลูกแกะให้อยู่อย่างโดดเดี่ยว..
“แม่!!!!! .. ปล่อยแม่!!!! อย่าทำแม่ผม!!! ” จุนฮงกรีดร้องลั่น น้ำตาไหลราวกับจะขาดใจ ทันทีที่ยูนจินหันหลังกลับมาฟาดมือเข้าที่หน้าเบลล่าไม่ยั้ง ฮิมชานกับแดฮยอนทำท่าจะวิ่งเข้ามาช่วย ยองแจรีบหยิบปืนจ่อจุนฮงที่กำลังถูกผช.ร่างใหญ่สองคนกำลังล็อคตัวไว้อยู่
ฮึก..
“อย่า.. อย่าทำแม่ผม” จุนฮงพูดทั้งน้ำตา จุนโฮหันเหลือบไปมองลูกชายแท้ ๆ ที่กำลังร้องไห้อย่างน่าสงสาร เบลล่าปรือตามองลูกชายอย่างทนไม่ไหวเพราะความเจ็บปวด ยองแจย้ายปืนมาเล็งที่เบลล่าแทน
กริ๊ก~
“ยองแจลูกอยากได้อะไรพ่อจะให้หมดอย่าทำเบลล่าอย่าทำน้อง พ่อขอนะลูก” จุนโฮคุกเข่าลงอย่างอ้อนวอน
“ตลอดเวลาที่มีผมกับแม่.. อย่าคิดว่าผมไม่รู้นะครับว่าพ่อไม่เคยรักพวกเราเลย พ่อรักแต่ไอเด็กหัวสีเทานี่ พ่อรักแต่นังเบลล่าทั้ง ๆ ที่มีผมกับแม่!!” ยองแจพูดทั้งน้ำตา จุนโฮอ้าแขนออกว้าง “ยองแจมาให้พ่อกอดมาครับมา”
ฮิมชานกับแดฮยอนเห็นจุนโฮกำลังเกลี่ยกล่อมยองแจอยู่จึงพากันอ้อมไปทางด้านหลังตอนสองแม่ลูกนั้นเผลอก่อนจะไปจัดการผู้ชายร่างใหญ่สองคนที่ที่กำลังล็อคตัวจุนฮงอยู่ ยองแจสะดุ้งเห็นจุนฮงกำลังวิ่งมาทางเขา ทันทีที่สมองสั่งการปลายนิ้วกดให้ลูกกระสุนพุ่งไปทางเบลล่าทันที
“แม่!!!!”
ปัง!!
“จุนฮง!!!!!!!!!!!!!!!!! / เซโล่!!!”
ฮึก..
เข่าทั้งสองเชว จุนฮงข้างทรุดลงตรงหน้าคนเป็นแม่.. ยองแจอ้าปากค้างก่อนจะล้มตัวลงนั่งอีกคนคอยแต่พูดพร่ำไปมาว่าตัวเองไม่ได้ทำ แดฮยอนยืนนิ่งอึ้งก่อนจะถลาเข้าหาร่างบาง
“จุนฮง!!! อย่าหลับนะจุนฮง!!” แดฮยอนตบไปที่แก้มขาวเบา ๆ
“แม่.. จุนฮงขอโทษ ฮึก.. ” จุนฮงสะอื้นน้อย ๆ หายใจหอบ “คุณแดฮยอนหลบไป!”
“คุณจะทำอะไร?!” แดฮยอนเผลอตวาดเสียงใส่ฮิมชาน ฮิมชานจิ๊ปากอย่างขัดใจก่อนจะดันอีกคนออก
“ถ้าคุณคิดว่าเซโล่อยู่กับคุณปลอดภัยมากกว่าอยู่กับหมออย่างผมก็ไม่ต้องหลบ!!!!” ฮิมชานตวาดใส่คืนเสียงดัง แดฮยอนได้ยินดังนั้นจึงสงบสติลง ฮิมชานรีบเข้าไปนั่งประชิดตัวร่างบางทันที
“แม่.. ฮึก.. เป็นอะไรทำไมไม่พูด..”
จุนฮงพยายามเอื้อมมือไปหาแม่ที่นั่งอยู่ตรงหน้า..
มือที่สั่นเทาเต็มไปด้วยคราบเลือดของตัวเอง..
“จุนฮงพ่อ..” จุนโฮนั่งอยู่ข้าง ๆ ลูกชายไม่ห่าง น้ำตาที่ไม่เคยไหลมานานพรั่งพรูออกมาอย่างห้ามไม่อยู่
“เซโล่ฟังพี่ฮิมนะครับ คุณแม่แค่สลบไปนะ ตอนนี้คนเก่งหยุดร้องไห้ก่อนนะครับ เลือดจะออกเยอะนะครับ” ฮิมชานถอดเสื้อเชิ๊ตตัวเองออกจนเปล่าเปลือยเพื่อนำมาพันแผลห้ามเลือดตรงท้องอีกคน เขาจำไม่ได้แล้วว่ารักษาคนด้วยมือที่สั่นเทาแบบนี้ตอนไหน เขาจำได้แค่ว่า ช่วงแรกที่ผ่าตัดให้คนไข้คนแรกเท่านั้นที่รู้สึกประหม่า
จุนฮง.. เป็นคนที่สอง..
ที่เขา.. บังคับตัวเองไม่ได้จริง ๆ ..
“จุนฮง.. พ่อขอโทษ.. ฮึก..” จุนฮงหลับตาเหนื่อยอ่อน ฝืนยิ้มบาง ๆ
“พ่อ.. อึก.. อย่าเกลียดแม่ได้ ฮึก.. ไหมครับ?”
“พ่อ.. ไม่เกลียด.. ไม่เคยเกลียดลูกกับแม่เลย”
จุนฮงยิ้มกว้างกว่าเดิม ดวงตาคู่สวยค่อย ๆ ลืมขึ้น..
“พี่แดฮยอน.. พี่รู้ไหมครับพี่เปลี่ยนไปมาก.. เปลี่ยนไปมากจน.. ผมเสียใจจริง ๆ” แดฮยอนยกมือขึ้นปาดน้ำตา น้ำตาลูกผู้ชายที่ไม่เคยไหล มือหนาเลื่อนไปเกลี่ยน้ำตาออกจากตาคู่สวย
“อย่าร้องครับจุนฮง.. พี่รักเรานะ” ฮิมชานเบือนหน้าออกจากภาพนั้น
“รีบพาจุนฮงไปโรงพยาบาลเถอะครับ ตำรวจมาแล้ว” ฮิมชานพูดพลางพยักเพยิดไปทางสองแม่ลูกและลูกน้องร่างใหญ่อีกสองคนที่กำลังโดนจับ
เจ็บจังครับ..
โดนยิงเจ็บจัง..
“ไหนจุนฮงบอกซิจุนฮงชอบสีผมอะไรอีกน้า เดี๋ยวพี่พาไปทำนะครับ” แดฮยอนลูบมือไปตามแก้มใส ตาเริ่มพร่าไปด้วยน้ำใส
“สีไหนก็.. อึก.. ไม่มีใครรัก.. จะทำไปทำไม”
หลังจากนั้นเปลือกตาสีมุกก็ค่อย ๆ ปิดลงพร้อมกับรถที่กำลังเลี้ยวเข้าไปในโรงพยาบาล..
Talk :
ตอนหน้าจบเนอะ.. จะได้อ่านเรื่องใหม่กัน ขอให้อ่านให้สนุกนะคะ ถ้าไรท์พิมพ์ตกหล่นบอกได้เลยนะคะ ไรท์รีบเอามาลงไม่อยากให้รอนาน ๆ .__.
ความคิดเห็น