คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : FAR AWAY III [END] 100%
Title : FAR AWAY III [END]
Couple : HimLo
หลังจากที่กลับมาจากในป่าจุนฮงก็นั่งเงียบ ๆ ให้ฮิมชานทำแผลให้ต่อไป ยุนโฮเดินเข้ามาว่าพวกเขาสองสามประโยคแล้วก็เดินออกไปพร้อมกลับมากับกล่องปฐมพยาบาลและบังคังให้ฮิมชานทำแผลให้เขาจนเสร็จ
“ผมขอโทษครับที่สร้างปัญหาให้พี่”
“อือ.. มึงก็รู้ตัวนี่” ฮิมชานพันแผลอย่างงก ๆ เงิ่น ๆ
“...........”
“พี่จูบหน้าผากผมทำไม ชอบผมกลับแล้วใช่ไหม?” จุนฮงเงยหน้ามอง
“อย่า.. อย่ามาหลงตัวเอง กูก็แค่ทดแทนที่ทำมึงเจ็บเท่านั้นแหละ กูไม่มีวันชอบมึงหรอกจุนฮง ต่อไปนี้ก็เลิกวุ่นวายกับกูสักที!!”
“.............” เชว จุนฮงนั่งเม้มปากแน่น ขาทั้งสองลุกขึ้นพลางมองหน้าอีกคน น้ำใสที่คลอเบ้าตาที่จุนฮงพยายามไม่ให้มันไหลออกมา “ผมนึกว่าเราจะคุยกันได้ดี ๆ ...ผมดีใจที่พี่อ่อนโยนกับผม”
“.............”
“แต่ผมเข้าใจแล้ว ผมจะไม่วุ่นวายกับพี่อีก”
.
.
.
สามวันแล้ว สามวันแล้วที่หลังจากกลับจากค่าย จุนฮงไม่ได้มายุ่งวุ่นวายเขาอย่างที่พูด ฮิมชานรู้สึกดี .. ดีสิ .. เขาคิดว่ามันดีที่ไม่มีใครมาคอยกวนประสาท กวนอารมณ์ให้เสียอยู่ตลอดเวลา ฮิมชานเดินล้วงกระเป๋าออกจากห้องเรียนเพื่อจะกลับบ้าน เขาเดินไปเรื่อย ๆ จนมาหยุดอยู่ที่ห้องดนตรี เสียงเพลงดังออกมาจากภายห้องเบา ๆ เชว จุนฮง กำลังนั่งดีดกีตาร์ร้องเพลงกับใครสักคนในนั้น
ที่ไม่มาหากูเพราะอยู่กับคนอื่นงั้นเหรอ?
หึ..
ร่านจริง ๆ มีใหม่ก็ทิ้งเก่า
“โว๊ะ!” ฮิมชานขยี้ผมอย่างหัวเสีย ก่อนจะรีบเดินก้าวเท้าออกจากห้องดนตรีให้ไกลเท่าที่จะไวได้
“ทำไมมึงเป็นคนแบบนี้วะไอจุนฮง! มาหลอกหลอนในหัวกูทำไม!?” ฮิมชานทุบปุ่มที่กดลิฟท์แรง ๆ มือถือกระเป๋าแน่น หน้าตาบ่งบอกว่าไม่สบอารมณ์
“พี่เริ่มชอบเพื่อนผมหรือเปล่าครับ?”
“.............” ฮิมชานหันไปมองบุคคลที่มาใหม่ มุน จงออบ
“มันจะแสดงดนตรีในงานโรงเรียนวันศุกร์นี้นะ พี่อย่าลืมไปดูมันล่ะ เพลงนั้นมันจะร้องให้พี่คนเดียว แต่มือมันเจ็บมันจับคอร์ดไม่ได้ มันเลยต้องหาคนเล่นกีตาร์แทน”
“แล้วมาบอกกูทำไม?”
“เพื่อพี่จะชอบเพื่อนผมไง ถ้าพี่ไม่ชอบผมจะได้ยุให้มันคบกับพี่แดฮยอนซะรู้แล้วรู้รอด เห็นตามจีบมันนานแล้วเหมือนกัน” จงออบหันมายิ้มให้ก่อนจะเดินเข้าลิฟท์ไป “ผมไปก่อนนะพี่ ต้องไปคุยงานกับอาจารย์สักหน่อย”
“อืม”
เชว จุนฮงจะเล่นดนตรีร้องเพลงให้เขาอย่างนั้นเหรอ?
แล้วมือเจ็บเล่นไม่ได้?
เจ็บเพราะตอนไปเข้าค่ายใช่ไหมวะ?
มันอาจจะเป็นพรหมลิขิตหรือความซวยของฮิมชาน เมื่อเดินมาที่ป้ายรถเมล์ก็ต้องเจอกับจุนฮงอีกครั้ง ฮิมชานเดินไปนั่งตรงที่ว่างข้าง ๆ จุนฮงโดยไม่ปริปากอะไร
“...........” ผ่านไปได้สิบนาทีกว่า จุนฮงก็ยังไม่พูดกับเขาทั้ง ๆ ที่เมื่อก่อนจะคอยถาม คอยตามเขาตลอด
“ได้ข่าวว่ามึงจะร้องเพลงให้กูเหรอ?” จุนฮงหันมามองฮิมชาน สีหน้าของจุนฮงดูเจื่อนลงอย่างเห็นได้ชัด
“เปล่า.. เปล่าครับ ผมแค่อยากร้องเพลงนั้นไม่ได้ตั้งใจจะให้ใครทั้งนั้น”
“งั้นเหรอ? แล้วมือที่จับคอร์ดจะเล่นกีตาร์ให้กูฟังก็จับไม่ได้เลยต้องไปหาคนช่วยเล่นกีตาร์ให้ก็ไม่จริงสินะ”
“................”
“คนอย่างเชวจุนฮงน่ะเลิกชอบกูไม่ได้หรอก หึ!” ฮิมชานยังคงพ่นคำทำร้ายจิตใจจุนฮงออกมาไม่หยุด
“................” จุนฮงกลืนน้ำลายลงคอกลั้นสะอื้นไว้
“พี่เป็นคนบอกให้ผมเลิกยุ่งเอง พี่ก็ควรจะเลิกยุ่งกับผมนะครับ ผมจะร้องเพลงให้ใครหรืออะไรยังไงก็ไม่เกี่ยวกับพี่อยู่แล้ว ผมยอมรับ ครั้งแรกผมตั้งใจจะร้องให้พี่!! แต่ตอนนี้ไม่แล้วครับ ผมแค่จะทำหน้าที่ในชมรมของผมให้สำเร็จไปด้วยดีแค่นั้นเอง!!” จุนฮงตะคอกใส่ฮิมชานอย่างเหลืออดก่อนจะลุกเดินหนีก้าวขึ้นรถเมล์ไปทั้ง ๆ ที่ไม่รู้ว่าตัวเองขึ้นสายอะไร
“กูเกลียดเสียงสะอื้นขาดตอนของมึง กลับน้ำตาที่มันคลอเบ้านั่นจริง ๆ”
เขาพูด.. พูดทั้ง ๆ ที่ไม่มีใครได้ยิน
พูดทั้ง ๆ ที่จุนฮงไม่ได้นั่งฟังอยู่แล้ว..
เขาเกลียดน้ำตาไอเด็กนั่นจริง ๆ !
.
.
.
จุนฮงนั่งเขียนงานที่จะต้องส่งคาบหน้าอยู่ที่ห้องอย่างเร่งรีบ เขาต้องรีบทำให้ทันก่อนที่อาจารย์ยุนโฮจะเรียกเก็บและสั่งลงโทษเขาอีก มือขาวปั่นยิก ๆ อย่างไม่สนใจโลกภายนอก ก้มหน้าก้มตาทำให้ไวที่สุดเท่าที่จะทำได้ เขาพยายามหลบหน้าฮิมชานทุกครั้งที่เห็น ไม่ว่าจะตามทางเดิน โรงอาหารหรือว่าหน้าโรงเรียนก็ตาม เขานั่งเขียนงานได้สักพักก็ได้ยินเสียงเพื่อนร่วมชั้นเดินไปมาหน้าห้องที่เกาะกลุ่มอยู่ตรงประตูบ้าง ตรงระเบียงหน้าห้องบ้างทำเอาจุนฮงต้องเงยหน้าขึ้นมามองอย่างอดไม่ได้
“จริงเหรอวะที่ว่าพี่ฮิมชานคบกับรุ่นพี่มินอา”
“อืม ได้ข่าวว่าเพิ่งคบกันวันนี้นะ”
กึก..
จุนฮงเม้มปากแน่นทันทีที่ได้ยินข่าวของฮิมชาน มือเล็กพยายามเขียนงานให้เสร็จโดยพยายามที่จะไม่สนใจ แต่ทว่า..
พี่ฮิมชานคบกับพี่มินอาแล้วงั้นเหรอ?
“เฮ้ย! พี่ฮิมชานมา”
“มาหาจุนฮงของเราทำไมกัน แล้วเดินมาพร้อมแฟนตัวเองเนี่ยนะ!”
“ไม่รู้รึไงว่าจุนฮงมันแอบชอบอยู่!”
ร่างบางเม้มปากแน่นเมื่อรู้สึกเหมือนมีคนมายืนอยู่ตรงหน้า จุนฮงรู้สึกใจคอไม่ดี เขารู้สึกเหมือนกำลังจะมีอะไรมาทุบเข้าที่หัวใจเขาเข้าให้อีกแล้ว ร่างบางค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมอง
ฮิมชานยืนอยู่ข้าง ๆ มินอาตรงหน้าโต๊ะเรียนของเขา!
ใช่.. ฮิมชานยืนอยู่กับมินอา!
“ครับ? พี่มีอะไรกับผมหรือเปล่า?” จุนฮงพยายามบังคับเสียงไม่ให้สั่น
“........” ฮิมชานยังคงยืนนิ่ง จุนฮงเห็นมินอาแฟนสาวของร่างสูงกำลังเลื่อนมือไปจับมือหนาเอาไว้อย่างแสดงความเป็นเจ้าของ
ฮิมชานจะพาแฟนมาตอกย้ำเขาหรือ?
“ถ้าไม่มีอะไรผมขอทำงานต่อ”
ปึก!
สมุดเล่มเล็กถูกโยนมาตรงหน้าเขา
“ก็แค่เอาสมุดเล่มใหม่มาให้มึง มึงจะได้ไม่ต้องโผล่หน้าไปที่ชมรมไง อยากเขียนว่าทำอะไรบ้าง ช่วยอะไรบ้าง เวลาไหน วันไหนก็เขียนเอาเลย กูเซ็นมาให้ครบ แถม ๆ จะเกินซะด้วย” ฮิมชานยิ้มเยาะ
“............” จุนฮงหยิบสมุดเล่มเล็กที่คล้าย ๆ กับอาจารย์ยุนโฮทำโทษเขาขึ้นมาดู ก็พอว่าฮิมชานเซ็นสมุดให้อย่างที่ว่าจริง ๆ
จุนฮงกัดปากล่างอย่างกลั้นความรู้สึก ก่อนจะเก็บงานแล้วลุกขึ้นยืนประชันหน้าอีกคน
“พี่หวังดีกับผม.. หรือแค่จะมาอวดแฟนครับ”
“..........”
“แฟนพี่สวยครับ ผมยินดีด้วยแล้วกัน ส่วนสมุด.. ผมก็ขอบคุณครับ”
“มึง?!”
“พี่มันใจร้ายเกิน เกินไปจริง ๆ”
“................” พูดจบจุนฮงก็หอบเอางานเดินออกจากห้องทันที
ไม่ไหวแล้ว..
จุนฮงกลั้นน้ำตาต่อไปไม่ไหวแล้ว..
เขาเลิกยุ่งแล้ว แต่อีกฝ่ายจะตามมาทำร้ายกับทำไมอีกนักหนา!
.
.
.
หลังจากที่จุนฮงเดินหนีเขาออกไปแล้ว ฮิมชานได้ยืนนิ่ง จนมินอาแฟนสาวต้องกระตุกมือแล้วจูงมือเขาเดินออกจากห้องเรียนของร่างบาง ฮิมชานรู้สึกเหมือนอยากจะวิ่งไปกระชากข้อมือขาว ๆ ให้หันกลับมาแล้วกอดปลอบเต็มแรง แต่อีกใจก็รู้สึกดี ต่อไปเด็กนั่นจะได้ไม่ต้องมายุ่งกับเขาอีก จริงอย่างที่จุนฮงว่า เขาไม่ได้ตั้งใจจะเอาสมุดเล่มเล็กมาให้หรอก แต่เขาตั้งใจจะพามินอามาเย้ยให้ร่างบางเห็นต่างหาก
แค่เห็นจุนฮงหงอย ๆ เดินหนีเขาไปแบบนั้น..
ทำไมเขาถึงต้องรู้สึกผิดมากมายขนาดนี้วะ?!
.
.
.
แล้วก็ถึงวันที่ชมรมดนตรีของจุนฮงต้องขึ้นแสดงในงานโรงเรียน จุนฮงนั่งลูบสายกีตาร์อย่างเงียบ ๆ คนเดียว ในใจเขาคิดถึงแต่เรื่องฮิมชาน อย่างวันนี้จะมาดูเขาเล่นดนตรีไหม แต่อีกใจก็ไม่อยากให้เขามา กลัวว่าถ้าเขามาเขาก็คงมากับแฟน ถ้าเขาเห็นก็คงเจ็บที่หัวใจอีก
“เฮ้ย จุนฮง! เตรียมตัวนะ ใกล้แล้ว มีคนมาดูนายเต็มเลยเว้ย” จงออบเดินยิ้มร่าเข้ามาตบบ่าเพื่อนอย่างอารมณ์ดี จุนฮงพยักหน้าเบา ๆ
อย่างน้อยก็มีจงออบที่คอยทำให้เขายิ้ม
จุนฮงชะโงกหน้าออกไปมองด้านข้างเวทีเล็ก ๆ ที่สามารถวางเครื่องดนตรีไว้ได้ครบ เขาเห็นมีคนมานั่งรอที่หน้าสนามรอดนตรีจัดขึ้นอย่างสนุกสนาน แค่เสียงเพลงฮิตหลาย ๆ เพลงที่ทางชมรมเปิดให้ พวกนักเรียนก็พากันกรี๊ดสนั่น เขาไล่สายตาไปเรื่อย ๆ จนถึงหน้าบันได้ตึกเรียนทางด้านซ้ายมือ ไม่อยากจะเชื่อว่าเขาจะเห็นฮิมชานกับรุ่นพี่มินอายืนอยู่ตรงนั้น!
“ไอจูนงโอโม่ ได้เวลาแล้ว ป่ะ!” จุนฮงหน้าเริ่มซีดทำตัวไม่ถูก เขาไม่คิดว่าพี่ฮิมชานจะมาจริง ๆ บัง ยงกุกสะกิดจุนฮงอีกครั้ง ก่อนจะพยักเพยิดให้ขึ้นเวที
“ครับ”
จุนฮงหยิบสายกีตาร์ขึ้นสวมไหล่ มือของเขาหายดีพอที่จะเล่นดนตรีได้บ้างเป็นระยะเวลาสั้น ๆ เขาพ่นลมหายใจออกมาอย่างสงบสติ พยายามไม่ให้หันไปมองฮิมชานและนึกถึงคนใจร้ายนั่น เสียงหวานค่อย ๆ เปล่งออกมา..
‘อยากจะขอสักอย่าง อยากจะขอร้องสักอย่าง อยากจะขอให้เหลือ
หนทางให้ฉันยังเดินได้อยู่ โปรดอย่าถามกันเลย อย่าเพิ่งถามฉันเลย
เรื่องราวของเราทั้งคู่
ไม่อยากจะพูดจะบอก ไม่มีเหตุผลจะตอบ ฉันเองยังไม่เคยคาดคิด
ไม่เคยรู้ เขาไม่รักฉันแล้ว ที่ฉันรู้’
ร่างบางเผลอสบตากับฮิมชาน..
จุนฮงเบนหน้าหนี ก่อนจะก้มหน้าลงมองกีตาร์ตัวโปรดตัวเอง มือเรียกดีดคลอตามจังหวะเบา ๆ
‘น้ำข้างในดวงตามันพลอยเอ่อมาเวลามีคำถาม เรื่องมันเกิดขึ้นเพราะ
อะไร เหตุผลนั้นเป็นยังไง อยากจะอยู่ลำพังเฉยๆ กับการที่จะเปิดเผย
ก็ฉันเองแค่เสียใจอยู่’
เสียงกรี๊ดเกรียวกราว และส่งเสียงคอยเชียร์ดังสนั่นจนจุนฮงคาดไม่ถึงว่าจะเยอะขนาดนี้
“ผม.. แค่อยากจะบอกว่า”
“ขอให้สมหวังในความรักทุกคนนะครับ” ร่างบางพูด แม้ในใจตัวเองจะเจ็บปวดที่เห็นฮิมชานกับแฟนเขายืนอยู่ตรงนั้น
“เป็นแฟนกับพี่ได้ไหมล่ะ? พี่อยากสมหวัง” จุนฮงหันขวับไปมองคนด้านข้างทันทีที่เสียงทุ้มดังออกมาผ่านไมค์ เสียงกรี๊ดเกรียวกราวดังขึ้นหนักกว่าเดิมเมื่อรู้ว่า บัง ยงกุก หัวหน้าชมรมดนตรีกำลังจีบรุ่นน้องตัวขาว
“............”
“ว่ายังไงล่ะ?”
“....................”
“เสียใจด้วยว่ะ เชว จุนฮงน่ะของกู”
“พี่ฮิม.. ฮิมชาน” ฮิมชานดึงข้อมือร่างบางให้มายืนข้างกาย
กรี๊ดดดดดดด~
“ขออนุญาติพาแฟนไปเคลียร์หน่อยนะ เล่นจบแล้วใช่ไหมวะ?” ฮิมชานพูดกระแทกใส่ยงกุก ก่อนจะลากร่างบางลงมาจากเวที
หลังจากที่ฮิมชานเดินขึ้นไปประกาศโต้ง ๆ ว่าเขาเป็นของตัวเอง แล้วถูกพาลงมาจากเวที จูงมือเขาเดินดุ่ม ๆ โดยไม่ฟังเสียงค้านของร่างบาง จุนฮงถูกพาเดินมาที่สวนหลังโรงเรียน ร่างบางพยายามสะบัดข้อมือออกจากมือหนา
“พี่ฮิมชานปล่อยผม!”
“ทำแบบนั้นได้ไง?! พี่ชอบผมเหรอ?!” จุนฮงแกะข้อมือออกจากมือหนาสำเร็จ ฮิมชานหันกลับมามองหน้าร่างบาง
“เออ! กูชอบมึงแล้วเนี่ย! พอกูชอบมึงมึงจะไปเป็นแฟนคนอื่นได้ไง!”
“กูขอสั่ง! มึงต้องคบกับกู คบแล้วห้ามเลิกด้วย!”
“พี่ฮิมชาน!” จุนฮงเม้มปากแน่น ภายในใจเต้นรัว ก่อนจะถูกถึงกระชากเข้าไปกอดในอกกว้าง
“แล้วแฟนพี่ล่ะ พี่มินอาน่ะ!”
“นั่นลูกพี่ลูกน้องกู เด็กโง่!!”
“พี่หลอกผมงั้นเหรอ หลอกผมทำไม?” จุนฮงขมวดคิ้วแน่น พลางดันอกอีกคนออก
“ไม่รู้! แต่ทำแล้วก็รู้ไงว่ากูก็ชอบมึง”
“....................”
“ตกลงเป็นแฟนกูแล้วนะ!”
ไอพี่ฮิมชานจอมสั่งเอ้ย!!
END
Talk : อีก 60 % มาแบบงง ๆ ... การที่รีดเดอร์ทวงฟิคนี่มันทำให้มีแรงลุกมาแต่งจริง ๆ นะทั้ง ๆ ทีฟีลไม่มา ขอบคุณมากนะคะ 55555
ส่วน... เรื่องหน้า กระซิบว่าแนวสืบสวนเนาะ ห้าห้าห้า แล้วก็.. ฝากติดตามฟิคชานแบคด้วยเนอะ หรือฝากโปรโมทให้เพื่อน ๆ มาอ่านมาติชมกันได้น้าาา เลิ้บ อยากได้การโดนทวงฟิค แม้สัปดาห์นี้จะไม่อยู่บ้านก็ตาม อิ๊อิ๊
ความคิดเห็น