คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter : 4 [END]
Chapter : 4
I'm breaking free from these memories
Gotta let it go, just let it go
I've said goodbye
Set it all on fire
Gotta let it go, just let it go
………
“คุณฮิมชานเป็นยังไงบ้างครับ!!” จุนโฮและแดฮยอนรีบวิ่งเข้าไปหาทันทีที่ฮิมชานออกมาจากห้องผ่าตัด เหงื่อเม็ดโตผุดขึ้นตามไรผม
“น้องปลอดภัยครับ ผมขอตัวไปพักก่อนนะ”
ฮิมชานพยักหน้าแรง ๆ ก่อนจะขอตัวไปพัก..
“คุณหมอเป็นคนดีจริง ๆ น่าฝากฝังจุนฮงไว้.. ” จุนฮงพูดยิ้ม ๆ พร้อมกับมองตามฮิมชานไปจนลับสายตา.. แดฮยอนเหลือบมองคุณอาข้างบ้าน..
นั่นสินะ..
จุนฮงโดนยิง..
ฮิมชานเป็นคนถอดเสื้อเชิ๊ตตัวเองออกพันแผลรอบเอวน้อง..
มาถึงก็ขอผ่าตัดน้องเองกับมือ..
เหมาะสม..
กันจริง ๆ แหล่ะ..
หลังจากที่ผ่าตัดเสร็จสองสามวันอาการเด็กน้อยผมสีเทาก็ดีขึ้นจนน่าดีใจ พ่อแม่ก็กลับมาคืนดีกัน พ่อคอยปลอกผลไม้ให้ ส่วนแม่ก็คอยป้อนใส่ปาก ต่างคนต่างพากันเล่าเรื่องตลก จนจุนฮงหัวเราะเสียงดัง..
“จริงเหรอครับพ่อ!? ตลกจัง แม่เคยทำแบบนั้นด้วยเหรอครับ? ฮ่า ๆ”
“โธ่! จุนโฮ คุณก็พูดไป เซโล่อย่าไปฟังนะลูก”
“ฮ่า ๆ ๆ ไม่ฟังครับแต่ตลกม๊ากมากกกกก ~ ” เบลล่าเอื้อมมือไปหยิกแก้มเด็กตัวซนแรง ๆ
นานแล้วที่เขาไม่มีความสุขขนาดนี้..
นานแล้วที่ใฝ่ฝันอยากมีวันนี้..
ดีใจที่สุดเลยครับ..
แดฮยอนยืนมองลอดช่องเล็ก ๆ ผ่านเข้าไปในห้อง.. ก่อนจะหลุดยิ้มออกมา บรรยากาศที่สดใสภายในห้องที่เขารับรู้ได้ พาลเอาไม่อยากก้าวขาเข้าไปขัดดื้อ ๆ จนรู้สึกถึงมืออุ่น ๆ ที่จับอยู่ตรงบ่าตัวเอง
“ทำไมไม่เข้าไปครับ?” ฮิมชานยิ้มกว้าง แดฮยอนยิ้มตอบน้อย ๆ
“อ่า.. กำลังจะเข้าไปครับ” ฮิมชานพยักหน้าให้ก่อนจะขออนุญาติผลักประตูเข้าไปก่อน “ขอคุณหมอตรวจไข้เด็กดื้อหน่อยได้ไหมครับ?” ฮิมชานพูดยิ้ม ๆ ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้เอามือไปทาบหน้าผากผิวเนียน
“ไม่มีไข้แล้วนี่ครับ เก่งจัง” จุนฮงส่งยิ้มหวานให้ แก้มใสขึ้นสีแดงระเรื่อ
“ดีขึ้นไหมจุนฮง?” แดฮยอนถาม
“ดีม๊ากมาก~ พี่ฮิมให้หม่ำยาทุกวันเลย เบื่อจะแย่แล้ว” จุนฮงตอบแดฮยอนไม่ใส่ใจแต่กลับเบ้ปากยู่หน้าทำหน้าตาน่ารักใส่คุณหมอ ก่อนจะโดนมือหนาเขกหัวเบา ๆ แดฮยอนหน้าเจื่อนไปเล็กน้อย
จุนฮงเมินแดฮยอน..
จุนฮงไม่สนใจพี่แล้ว..
สนใจแต่คุณหมอหัวสีน้ำตาล!!
“โอ๊ยย เจ็บจัง! ต้องได้ผ่าตัดแล้วมั๊งเนี่ย” จุนฮงโอดครวญ เบลล่าหัวเราะน้อย ๆ ให้กับความทะเล้นลูกชาย
“เดี๋ยวพี่มาใหม่นะครับ ต้องไปดูแลคนไข้สาว ๆ ก่อน”
“ไปเล้ยยยย~” จุนฮงแกล้งเอาหมอนฟาดไล่หลังฮิมชานหัวเราะน้อย ๆ ก่อนจะเอื้อมมือมาขยี้ผมนุ่ม
“เดี๋ยวพ่อแม่ออกไปหาอะไรกินนะลูก อยู่กับพี่แดฮยอนไปนะ” จุนฮงพยักหน้า ร่างบาง ๆ โปร่ง ๆ ถไลลงนอนบนเตียงทันทีที่ร่างบิดามารดาออกพ้นจากประตูห้องไป
“พี่.. ไม่ไปเยี่ยมพี่ยองแจเหรอครับ?” จุนฮงกดโทรศัพท์เล่นสายตาไม่แม้แต่หันจะมอง
“มองพี่หน่อยสิครับ” แดฮยอนเดินเข้าไปใกล้ แขนแกร่งตวัดโอบรอบเอวบาง
“ฮยอง! ทำอะไรอ่ะ?!” จุนฮงสะดุ้งตัวน้อย ๆ ปากแดง ๆ ยื่นออกอย่างขัดใจ
“พี่ไม่ได้ไม่สนใจเรานะครับ พี่แค่ทำตามคำขอของคุณลุง แล้วพี่ก็ไม่ได้คิดอะไรกับยองแจด้วย ไม่งอนพี่สิเด็กดี” แดฮยอนกอดร่างบางไว้หลวม ๆ ก่อนกดปลายจมูกคมลงแก้มใสที่ตอนนี้ซีดลงเล็กน้อย
“อื้อ! พี่อย่าแกล้งผมนะ!! ออกไปไกล ๆ เลย” มือทั้งสองข้างพยายามดันร่างหนาออกห่างแต่ก็เหมือนไร้ผล แดฮยอนแรงเยอะกว่าที่เขาคิดเอาไว้
“ผมไม่ใช่เด็กผมสีฟ้าของพี่แล้ว! ตอนนี้ผมเป็นจุนฮงในแบบที่พี่ไม่ชอบแล้ว! พี่ไม่ต้องมาทำดีกับผมหรอก!!”
“จุนฮงเราเข้าใจผิดแล้ว!”
“เข้าใจผิดอะไร?! ผมน่ะเข้าใจถูกมาตลอดแหล่ะ! กลับไปหาแฟนตัวเองเลยนะ…. อื้ออ!” แดฮยอนไม่ปล่อยให้ริมฝีปากบาง ๆ พร่ำบ่นตัดพ้อเขาไปได้มากกว่านี้ ปากหยักกดจูบลงแนบแน่น เรียวลิ้นอุ่นสอดแทรกเข้าไปหาความหวานด้านในเอียงหน้าประกบองศาจูบดูดแรง ๆ จนจุนฮงอ่อนเปลี้ยคาอ้อมกอด..
“อึก.. อื้อ”
“จำไว้เลยนะครับ.. ไม่ว่าไอหมอหน้าจืดนั่นจะจีบเราอยู่หรือไม่ พี่ก็จะจีบเราแข่งกับมันเหมือนกัน” นิ้วโป้งปาดเช็ดคราบน้ำใสที่ริมฝีปากบาง จุนฮงหน้าแดงหูแดง ภายในใจกระตุกสั่นเบา ๆ ตาคู่เศร้าฉายแววมองอีกคนใสแป๋ว
จุนฮงผลักอีกคนออกเบา ๆ ก่อนจะรีบนอนคลุมโปงทันที แดฮยอนหัวเราะน้อย ๆ ให้กับท่าทางเด็ก ๆ นั่น
“คิดว่าแข่งพี่ฮิมชานได้ก็ลองดูสิครับ”
.
.
.
จุนฮงออกมาเปิดร้านเค้กเล็ก ๆ หลังจากออกจากโรงพยาบาล มือเล็กกำลังสาละวนปาดครีมลงบนเค้กก้อนกลม ปาดครีมให้เรียบก่อนจะตกแต่งด้วยผลไม้ชิ้นเล็กที่ฮิมชานบ่นว่าชอบนักชอบหนาไอ ‘เค้กผลไม้’ เนี่ย.. สตรอเบอร์รี่กำลังปักลงรอบ ๆ เค้กก่อนที่ชิ้นสุดท้ายจะร่วงลงกับพื้น มีดปาดครีมที่หล่นลงพื้นกับร่างโปร่งที่สะดุ้งทันทีที่รู้สึกถึงแรงกอดรัดจากด้านหลัง..
“ทำให้มันอีกแล้วนะ!” แดฮยอนกดจูบลงที่แก้มใสแรง ๆ จุนฮงหัวเราะเอิ้กอ้ากก่อนจะดิ้นออกจากอ้อมกอดแกร่งกลับมาตกแต่งเค้กต่อ
“มึงกอดจุนฮงทำไมไอดำ!!!!!” ไม่ทันได้ตกแต่งกีวี่ชิ้นเล็ก จุนฮงก็สะดุ้งเฮือกอีกครั้ง ทั้งแดฮยอนทั้งจุนฮงหันไปมองคนที่ส่งเสียงคุ้น ๆ ทางหน้าประตู
“มีปัญหาอะไรไอเงิงกูจะกอด!” แดฮยอนยักคิ้วให้ทันทีที่เห็นฮิมชานยืนหัวฟัดหัวเหวี่ยงที่หน้าประตู ว่าแล้วก็ดึงจุนฮงมากอดอีกซะเลย หอมแก้มโชว์มันด้วยเอ้า!
ฟอด~
“พี่แดฮยอน!” จุนฮงกระทุ้งศอกใส่เอวแกร่ง แดฮยอนยิ้มชอบใจ
“กูไม่มีปัญหากับมึงหรอกถ้าคนที่มึงกอดไม่ใช่เมียกู!” ฮิมชานชี้หน้าด่าแดฮยอนหมดท่าคุณหมอสุดหล่อ ก่อนจะเดินไปดึงตัวเซโล่เด็กผมสีเทาน่ารัก ๆ มากอดแล้วหอมแก้มซ้ายขวาลบรอยอีกคนก่อนหน้าแรง ๆ สองสามที
“งื้อ! พี่ฮิมชาน!”
-//////////// -
“อะไรนะ!? เมียมึงเหรอ?!!”
“เออ!!”
“เซโล่! บอกพี่มาเดี๋ยวนี้เลยนะ ไอเงิงนี่มันมอมยาเราใช่ไหม?!!!” แดฮยอนร้องว๊ากเสียงดังในห้องครัว ก่อนจะที่จุนฮงกับฮิมชานจะระเบิดหัวเราะออกมาพร้อมกัน..
นี่สินะ.. พอจุนฮงเปิดโอกาสให้แดฮยอนมาจีบ..
ทั้งฮิมชานทั้งแดฮยอนกลายเป็นสนิทกันปากหมาใส่กัน..
แข่งกันลวนลามเขาไม่หยุดซะงั้น..
ผมเสียเปรียบจังเลย..
ช้ำหมดแล้วเนี่ย..
‘ผมควรต้องเลือกสักคนแล้วใช่ไหมนะ?’
บ๊ายบายครับ : )
End
Talk :
จบแล้วเย้! จริง ๆ ว่าจะให้มันจบตั้งแต่ตอนที่แล้วล่ะ แต่ว่าให้รีดรอกันอีกหน่อย ฮี่ฮี่~ อันนี้ให้รีดเดอร์ไปจิ้นกันเองแล้วกันเนอะว่าใครคู่ใคร เพราะยังไงก็มีความสุขกันหมดแล้ว ไม่รู้ว่าสนุกกันรึเปล่า แต่ไรท์จะพยายามปรับปรุงแต่งให้มันสนุก ๆ เนาะ ยังไงก็ช่วยรอติดตามเรื่องใหม่กันด้วยนะคะ *โปรยจูบ*
ความคิดเห็น